Στις 7.10.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Πιρουέτες
Όσο θυμόταν τον εαυτό της, προσπαθούσε με χάρη να ξεφύγει.
Να φύγει από όπου ήταν και να πάει κάπου αλλού, πού… κι αυτή ακόμη δεν ήξερε.
Όσο θυμόταν τον εαυτό της, φορούσε δυο μαλακά παπουτσάκια μπαλέτου, και με τη χάρη φτασμένης μπαλαρίνας ξεγλιστρούσε με όμορφες πιρουέτες.
"Βάλε μουσική", θύμιζε στον εαυτό της, κι έπαιρνε βαθιά ανάσα. Κι έτσι όπως ήταν κορδωμένη, με το στήθος έξω και την κοιλιά μέσα, στις μύτες των ποδιών της, ξέφευγε από όλα. Από τα προβλήματα, από τους ανθρώπους, από τα λόγια, από τα αισθήματα. Καβάλαγε το συννεφάκι της και τραβούσε για τη χώρα της όπου όλα γίνονταν με μουσική και χάρη. Και χαμογελούσε πλατιά.
Όσο θυμόταν τον εαυτό της, δεν κοιτούσε πίσω, μόνο μπροστά, πάντα το μέρος που πήγαινε κοιτούσε, ποτέ αυτό που άφηνε. Κι ας μην ήξερε πού θα την έβγαζε ο δρόμος... Έμπαινε στα βαγόνια του μυαλού της και ταξίδευε σε νέα παραμύθια. Έφτιαχνε ιστορίες και μετά τις ζούσε με την ψυχή της. Και ήξερε να ζει. Με δυο μαλακά, βελούδινα πέλματα κάτω από τα πόδια της, ακούγοντας τη μουσική της καρδιάς της, χόρευε κύκλους και φιγούρες δύσκολες. Με παρτενέρ άλλους, με σκηνικά διαφορετικά, με νότες άλλοτε ψηλές κι άλλοτε βαριές, κυνηγούσε την τύχη της οδηγώντας το φανταστικό τρενάκι της ζωής. Συνήθως την έβρισκε. Κι όποτε της ξέφευγε, έφευγε κι εκείνη γι’ αλλού, και την κυνηγούσε με χάρη σε νέα μέρη.
Μέχρι που έβγαλε τα παπουτσάκια της μια μέρα, τάχα για να ξεκουραστεί. Τάχα της φόρτωσαν πολλά στις πλάτες και τα πόδια της βάρυναν. Και δεν τη σήκωναν πια.
Κι έμεινε με την όμορφη φορεσιά της στους σταθμούς των τρένων ν’ αγναντεύει. Δεν έφευγε πια. Μόνο χάζευε τους νεοφερμένους που κατέβαιναν από τα βαγόνια και χαμογελούσε λοξά.
Μήπως κι έρθει επίσκεψη η τύχη της στην πόλη… να τη γλυτώσει με χάρη από της ζωής της το playback.
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/10/blog-post_07.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου