Την 1.10.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Αντίο φίλε
Μοιράζομαι μαζί σου το θρήνο, από μακριά και όπως μπορώ.
Μοιράζομαι μαζί σου το παράπονο του χαμού.
Μοιράζομαι μαζί σου την ευτυχία των βιωμένων.
Μοιράζομαι μαζί σου τη χαρά των όσων μπορεί μια φιλία να προσφέρει, ανθρώπινη και όχι ανθρώπινη.
Καλέ μου Κλεάνθη, σ' ευχαριστώ που μοιράζεσαι ξανά μαζί μου...
(γραμμένο από έναν Μετέωρο Μετανάστη... )
Περασμένα μεσάνυχτα κι εκείνη την Αυγουστιάτικη νύχτα, θωρούσαμε σιωπηλά και οι δύο τ' αστέρια με το φεγγάρι προσμένοντας υπομονετικά, τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω, την επικείμενη ολική έκλειψη !
Θαρρώ πως κάπως καταλάβαινα, ότι κι εκείνη ήταν, πρωτόγνωρα για μένα, μελαγχολικά αμίλητη, κάτι σαν να ήθελε να μου δείξει, καθώς το ένοιωθα, επίμονα κολλημένο στην πλάτη μου σκοτεινό και συνάμα παραπονεμένο, το βλέμμα της επάνω μου!
Μα συνέχιζα, να παραμένω ξελογιασμένος απ' το τραγούδι των τριζονιών, τη μαγεία της νύχτας και τ' αμέτρητα αστέρια τ' ουρανού, συνέχιζα να λησμονώ τη θλιμμένη σιωπηλή παρουσία της, να την αγνοώ εντελώς!
Το επόμενο απομεσήμερο, άφησε την τελευταία της πνοή κι έφυγε λησμονημένη, μα ανάλαφρη και λεύτερη για πάντα πια, προς εκείνες τις αμέτρητες σειρήνες τ' ουρανού, που, με περίσσεια δεξιότητα, με είχαν πλανέψει το προηγούμενο βράδυ!
Κι όμως, ήταν για μένα ο μυριάκριβος, πιστός και απόλυτα αφοσιωμένος σύντροφος, στις λίγες ανέμελες, μα και στις πιο περισσότερες δύσκολες, στιγμές της μίζερης ζωής των ζωντανών υπάρξεων.
Ήταν ένα περήφανο εντεκάχρονο, θηλυκό καθαρόαιμο Γερμανικό ποιμενικό, που, από κουτάβι μερικών εβδομάδων, του 'χα αυθαίρετα εξασφαλίσει το όνομα της ξακουστής Βασίλισσας των Θεών του Ολύμπου!
Να ξέρει τάχα.., το πόσο πολύ μου λείπει τώρα πια, η αγαπημένη μου ΗΡΑ;
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου