Στις 29.9.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Ο αναμάρτητος
Είμαι με την πέτρα στο χέρι απέναντί σου. Έτοιμη να σου τη ρίξω.
Να σε πετροβολήσω εσένα τη «μοιχαλίδα» δηλ. τον όποιο παράνομο, τον όποιο που έπεσε σε αμάρτημα, σε ατόπημα, σε λάθος.
Έχω το νόμο με το μέρος μου. Τις επιταγές και τη βούλα της κοινωνίας.
Έχω την οργή μου με το μέρος μου, την ειρωνία μου, την αποστροφή μου, τη χλεύη γι αυτό που πήγες κι έκανες!
Πώς το κανες πια και συ;
Να και γω, θα σου τη ρίξω, και καλά να πάθεις! Να και γω μπας και διορθωθείς, άντε και λίγο σου είναι!!
Να και γω.....
Το κάνω κάθε μέρα αυτό. Τόσοι και τόσοι είσαστε οι παράνομοι, οι παληάνθρωποι.... κάθε μέρα σκύβω πετάω πέτρες με τις ώρες..... και σεις ματωμένοι, συνεχίζετε τη ζωή σας είτε παρανομούντες είτε....
δε μ' ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο, εγώ έρχομαι εδώ στην πλατεία την ώρα του λιθοβολισμού,
και πάντα υπάρχει κάποιος για να τον χτυπήσω, που του αξίζει του άτιμου! Και λίγο τού είναι! ακούς εκεί!
Όλοι οι παραπάνω δίκαιοι λόγοι δίνουν τούτη την τεράστια δύναμη στην κατεύθυνση της πέτρας μου, (ορμή τη λένε οι επιστήμονες)
Είμαστε πολλοί οι μαζεμένοι σ' αυτή την πλατεία, έτοιμοι για λιθοβολισμό, για τιμωρία, για σωφρονισμό σου...
Και ξάφνου εμφανίζεται κάποιος και λέει το αναπάντεχο: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω!» Αμάν! τι άκουσαν τα αυτιά μου;
Ψυχή μου γιατί ταράχτηκες, γιατί μαζεύτηκες; Πού κόλλησες; Τιιι; Περνάνε σα σκηνές έργου κάποιες πράξεις σου, κάποιες σκέψεις σου άθλιες;
Τιιι; Πρέπει να αναβάλλεις τον λιθοβολισμό; Να μη ρίξεις την πέτρα;
Κι η ΟΡΜΗ; Πού θα πάει; Πού θα πάει τέτοια τεράστια ενέργεια,
όμοια με του αεροπλάνου την ώρα της απογείωσης,
με του πύραυλου την ώρα της εκτόξευσης;
Πώς να συρρικνωθεί όλο αυτό το δυναμικό;
Η συμπυκνωμένη ενέργεια χωρίς εκτόνωση, γυρίζει πάνω σου και σε σκοτώνει!!
Τιιι;
..................
άντε, κι ας πω ότι όλα στα συγχωρώ... άνθρωπος είσαι και συ σαν εμένα...
πόσες φορές το κακό, δεν το προλαβαίνουμε, δεν το υποπτευόμαστε ότι παραφυλάει στη γωνία...
είναι δελεαστικό, είναι παντοδύναμο, φαντάζει όαση σε μια δύσκολη στιγμή..
Όμως ας πούμε ότι ένα είναι αυτό που δε συγχωρώ: η υποκρισία από τον όποιο έχει το «χρίσμα» του ειδικού για το καλό των πολλών π.χ. υγείας σώματος ή ψυχής, να μου κάνει κήρυγμα για το πώς οφείλω να ζω και να σκέφτομαι, όντας ο ίδιος παράνομος, φαύλος! (όπως έλεγαν οι παλαιοί "δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!")
Ναι! ξέρω! Έτσι έπιασα ξανά την πέτρα κι ετοιμάζομαι....
Προς το παρόν, μία λύση βρίσκω για την περίπτωσή μου:
Πάρτε τις πέτρες από μπροστά μου!
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2008/09/o-anamarthtos-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου