Πριν από ένα μήνα, στις 8.3.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, κάτω από ένα τραγούδι (από το You Tube), διαβάσαμε αυτό:
Κρυφή ζωή
Άκουγα προχτές με την κόρη μου το παραπάνω τραγουδάκι από τις προ Eurovision εποχές της ελληνικής ραδιοφωνίας, από τη μοναδική και θα έλεγα ανεπανάληπτη ‘Λιλιπούπολη’. Και σκέφτηκα ότι, για να μεγαλώσεις τη σήμερον ημέρα ένα παιδί, αναγκάζεσαι, κάθε μέρα περισσότερο, να ζεις μια κρυφή ζωή. Nα ανοίγεις μια όαση πολιτισμού στην έρημο της περιρρέουσας ανοησίας. Και, για του λόγου ή της ανοησίας το αληθές, λίγο πριν βάλω να παίζουν τα τραγούδια της ‘Λιλιπούπολης’, είχα ανοιχτή την τηλεόραση: έβλεπα – σε επανάληψη! – τον Πέτρο (Κωστόπουλο) να έχει καλεσμένη τη Τζένη (Μπαλατσινού) η οποία διηγείτο πώς τον έκλεισε ένα βράδυ έξω απ’ το σπίτι. Και την Αλίκη σύζυγο Πασχάλη να λέει διάφορα για τη γυναίκα-στιγμιαίο λάθος που ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι ο Πασχάλης της είναι ο πατέρας του παιδιού της. Βλέποντας όλα αυτά θυμήθηκα τη δεκαετία του ’70 και το ραδιόφωνο – τηλεόραση ακόμα δεν πολυβλέπαμε αλλά και αργότερα που είδαμε, μέχρι την έλευση της ιδιωτικής, δεν προσέβαλε τόσο βάναυσα το κοινό της – που ακούγαμε στις οικογενειακές εκδρομές στο αυτοκίνητο. Θυμήθηκα την ‘ηλεκτρική καρέκλα’ της Μαρίας Ρεζάν, μια εκπομπή που οι γονείς μου δεν έχαναν και που κι εμένα ως παιδί με άγγιζε με έναν πολύ δικό της τρόπο, αλλά και μουσικά προγράμματα με τραγούδια Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, που από τότε με συντροφεύουν σαν παλιοί, αγαπημένοι φίλοι. Και συνειδητοποίησα ότι τότε δεν ήταν αναγκαία αυτή η απομόνωση για μια οικογένεια, ότι έξω δεν έκανε τόση ανοησία όση σήμερα, τόση που να σε αναγκάζει να επιδίδεσαι σε μια καθημερινή λογοκρισία, σε έναν διαρκή αγώνα να κλείσεις απ’ έξω όση ασημαντότητα μπορείς και αντέχεις, προκειμένου να διατηρήσεις την προσωπική και οικογενειακή σου αξιοπρέπεια. Εγωιστικά ίσως σκεπτόμενος, ένιωσα τυχερός που μεγάλωσα σε μια ανθρώπινη εποχή, την οποία προσπαθώ όσο μπορώ να διατηρήσω σε μια κιβωτό ακουσμάτων, μηνυμάτων, ιδεών, για τα δικά μου παιδιά. Αγώνας μάταιος, αλλά που νομίζω αξίζει να δοθεί.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/03/blog-post_08.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου