Στις 11.4.2010, δηλαδή την Κυριακή του Θωμά του 2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Μ’ αυτά τα δάχτυλα…
...Ναι, θα Του ζητήσω να ακουμπήσω με τα δάχτυλά μου τις πληγές Του...
Δεν εμπιστεύομαι τις μαρτυρίες και τους όρκους των άλλων: είναι υπερβολικοί, είναι ευκολόπιστοι, είναι πρόχειροι και αφελείς. Βιάζονται να πιστέψουν όπως-όπως, δίχως να καλοεξετάσουν, δίχως να ερευνήσουν, να κοπιάσουν, να εκτεθούν... Βιάζονται να πιστέψουν για να πάνε στις δουλειές τους, να επιστρέψουν στις συνήθειές τους, εφοδιασμένοι με ένα άλλο ακόμη «τέλος καλό, όλα καλά...».
Εγώ όμως θα μείνω εδώ, έξω, ξάγρυπνη, η δουλειά κι η οικογένεια ας περιμένουν...
εγώ θα μείνω να Τον δω με τα ίδια μου τα μάτια, να Τον ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά, και μάλιστα,
θα Του ζητήσω να παραμερίσει τον χιτώνα Του, για να βάλω τα δικά μου δάχτυλα σε κείνες τις πληγές που θυμάμαι καλά πού βρισκόντουσαν, πάνε τόσο λίγες μέρες, κι ήταν τόσος έντονος ο φόβος, ο πόνος, η οργή, η ακαταληψία, το παράπονο, που τις έχω στο μυαλό μου μία προς μία -κι ας ήταν τόσες πολλές...
Ναι, θα Του ζητήσω να βάλω τα δάχτυλά μου σε κείνες τις τρύπες απ' τα καρφιά που Του μπήξαμε, για κείνα τα λόγια-καρφιά που μας έμπηγε Αυτός τόσον καιρό τώρα, κι έκανε τα μύχια της καρδιάς μας να σπαρταράνε...
Και για εκείνο το ήρεμο πρόσωπο με το μειλίχιο βλέμμα που μάς κεντούσε και μας πρότεινε νέο τρόπο ζωής, νέο τρόπο αναπνοής: να αναπνέουμε μέσα από Αυτόν, μέσα από την αγάπη και το νοιάξιμο του καθενός μας για τ' αδέρφια μας...
Που μας έβγαζε απ' τα δεδομένα μας, τα δοκιμασμένα μας. Κι έκανε και υπερφυσικά πράματα, θεράπευε άρρωστες ψυχές -που φαινόντουσαν στα σώματα- για να μην υποφέρουμε...
Κι υποσχόταν βασίλεια ειρήνης και μακαριότητας, ζητώντας μας μόνο άφημα, εμπιστοσύνη...
Μα, ναι, ήταν στον κόσμο Του. Και προσκαλούσε και μας...
Μα, ναι, ήταν στην ειρήνη Του. Και προσκαλούσε και μας...
Θα Του ζητήσω να βάλω τα δικά μου δάχτυλα σε κείνες τις πληγές...
Και μ' αυτά τα δάχτυλα με το ξεραμένο Άγιο αίμα πάνω τους,
θα κλείνω βλάσφημα χείλη, θα ακουμπάω άπιστα στήθη, «αγύριστα» κεφάλια...
Μ' αυτά τα δάχτυλα θα σκαλίζω στα δέντρα,
θα γράφω στην άμμο, στους τοίχους το όνομά Του...
Θα κουβαλάω φαΐ στους πεινασμένους, φάρμακα στους αρρώστους,
θα σκουπίζω τα δάκρυα των πονεμένων,
θα επουλώνω πληγές...
.....
Μες στις χούφτες από τα δάχτυλα με το ξεραμένο Άγιο αίμα
θα ζεσταίνω χέρια κρύα από εγκατάλειψη, πόνο, απελπισία...
Μ' αυτά τα δάχτυλα θα ακουμπάω τους ώμους των αδικημένων,
θα τρίβω κουρασμένα σώματα,
θα ζυμώνω, θα κρατάω κεριά, θα χαράζω τη μορφή και τα θαύματά Του
θα φυτεύω σπόρους στη γη...
θα παίζω στο αρμόνιο τον Ύμνο της Αγάπης...
θα μαλακώνω πέτρινες καρδιές...
........
κι αφού πια θα χω βεβαιωθεί πως είναι ο Κύριός μου κι ο Θεός μου, θα νιώθω άξια κι έντιμη απέναντί Του, δια βίου πιστή,
γιατί με πόθο και ρίσκο Τον αναζήτησα και τώρα δεν κάνω πίσω,
δε χάνω με τίποτα τούτη τη μοναδική σχέση που με τόση αγωνία έψαχνα,
που δε μου φτανε η «εξ ακοής» Παρουσία Του,
παρά, ήθελα μ αυτά τα δάχτυλα να ψηλαφίσω τους Ουρανούς
και να χαράζω στις καρδιές των ανθρώπων πως «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών!»
(Απόσπασμα από την εργασία μας: «βαδίζοντας ανάμεσα σε αγκάθια και στ' αχνάρια Του»)
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/04/m-ayta-ta-dahtyla-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου