Στις 5.4.2010, δεύτερη μέρα του περσινού Πάσχα, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Τι να’ναι Ανάσταση (σκέψεις μιας “αιρετικής”)
Ναι, εγώ είμαι η αιρετική, που αντιλαμβάνομαι το κομμάτι της Αλήθειας που μου αναλογεί την κάθε χρονική στιγμή μέσα απ' τη μοναδική και ανεπανάληπτη ψυχονοητική ιδιοκατασκευή που είμαι!
Ναι, είμαι απ' αυτούς που δεν μπορούν να στριμωχτούν απόλυτα μέσα σ' ένα δόγμα, μέσα σ' ένα «άσπρο-μαύρο», σε μια άγονη διτόττητα, σε μια αποκλειστικότητα...
Είμαι και γω μια απ' αυτούς που οσμίζονται (και έχουν ήδη εμπειραθεί σε κάποιο βαθμό) πως η Αλήθεια είναι συνυφασμένη με την ίδια τη ζωή=κίνηση, με τη ζωή που ρέει ασταμάτητα...
Με αφορμή σχόλιο φίλου μπλόγκερ «αν δεν υπάρχει Ανάσταση, τη βάψαμε!», ένιωσα μια ανάσα! Αισθάνθηκα πως είμαι απελευθερωμένη από την ύπαρξή της ή μη, όπως μας έχει μεταφερθεί ανά τους αιώνες!
Ανεξάρτητη, αλλά όχι αρνητική. Ανοιχτή, όπως για όλα, σε όλα!
Γιατί η μόνη μου βεβαιότητα είναι πως δεν ξέρουμε τίποτα!
ΑΥΤΟ, το μυαλό μου, μπορεί άνετα να το χωρέσει κι η ζωή το επαληθεύει κάθε στιγμή!
Έτσι άρχισα να σκέφτομαι τι να ναι η Ανάσταση εκτός από το χάπυ εντ της βιογραφίας ενός υπέροχου ανθρωπιστή (κατά μια εκδοχή)...
Όπως:
Ναι, αναστάσεις έχουν γίνει και θα γίνονται κι από άλλους ανθρώπους μετά από ασκήσεις μιας ολόκληρης ζωής...
Ανάσταση είναι οι λεμονανθοί που ευωδιάζουν κάθε χρόνο αλλά κι ο κομήτης που πέφτοντας θα αφανίσει ολόκληρο πλανήτη!
είναι οι «φλασιές» που μου έρχονται σε χρόνους ανύποπτους, (το φωνάζω συχνά: «ανάσταση!»
είναι όταν παραιτούμαι από ιδέες, υποθέσεις, απόψεις, γνώσεις, συνήθειες...
ναι, είναι όταν παραιτούμαι από παρελθόν, μνήμες, επιθυμίες, προβλέψεις, προγράμματα...
είναι όταν βρίσκω νόημα σε κάτι που θεωρείται ανώφελο, κακό, ανεπίτρεπτο...
είναι όταν μπορώ να αγαπήσω, έτσι, δίχως λόγο...
είναι οι στιγμές που διευρύνεται η συνείδησή μου και νιώθω πόσο άπειρα μεγαλύτεροι και ικανότεροι είμαστε! Όπως μέσα απ' την όσφρηση και μόνο μεταφερόμαστε σε κλάσμα δευτερολέπτου με κάθε λεπτομέρεια σε γεγονός της πρώιμης ζωής μας...
είναι τα προφητικά όνειρα, η διαίσθηση, η αναγνώριση της όντως Αγάπης,
είναι η αίσθηση παρουσίας οντοτήτων και καταστάσεων γύρω μας... δηλ η επικοινωνία μας με άλλους κόσμους πέρα απ' τις πέντε αισθήσεις μας...
είναι άνθρωποι που δε ζουν πια ανάμεσά μας και που μας μιλούν για φως και μας καθοδηγούν στον ύπνο ή στο ξύπνιο μας...
είναι η παράδοξη γαλήνη που μας καταλαμβάνει παράλληλα σε στιγμές ολοκληρωτικής απελπισίας!
είναι η ανακάλυψη πως καλώς έχουν ορισμένες καταστάσεις κι ας φωνάζουν από παντού για το αντίθετο...
είναι όταν φεύγουν από πάνω μας πέπλα χρόνιων πεποιθήσεων που μας καθήλωναν σε αυτόματες, αθέλητες συμπεριφορές...
είναι το γλύκασμα κάποιου πόνου...
είναι η απαλλαγή από όποια μορφή παρηγοριάς όπως κατοχής υλικών, δόξας, υπεροχής, ανάγκης να ανήκουμε, να μας αποδέχονται, να μας αγαπάνε...
είναι κάτι παραπάνω από ελπίδα, είναι μια προβολή σε καλύτερο μέλλον!
είναι η συνειδητοποίηση πως τούτη η ζωή είναι φάρσα. Πώς είναι ωραία μόνο επειδή μας πάει παραπέρα... στη ζωή που βρίσκεται αλλού!
είναι η στιγμιαία επαφή με το ΕΙΝΑΙ!
.......
όμως δεν ξέρω πού ανήκει, δηλ. αν το σύμπαν μας τη δέχεται ή ...ντρέπεται γι αυτήν (νόμος εντροπίας)
η όποια ενσυνείδητη αντι-επιβιωτική πράξη
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/04/ti-na-nai-anastash-skepseis-mias-airetikhs.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου