Στις 6.4.2010, λίγες μέρες μετά το περσινό Πάσχα, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Πάσχα ήταν και πέρασε, αυγά κι αρνιά μας κέρασε!
Όχι που θα καθόταν! Το λέει κι η λέξη: πάσχα = πέρασμα -μας λένε οι φιλόλογοι! Το ετοιμάσαμε, το φέραμε, το περάσαμε! Όλα οργανωμένα, προκαθορισμένα, σαν πέρσι, σαν πάντα... μην περιμένοντας το απροσδόκητο, το διαφορετικό... χωρίς το ενδεχόμενο να ναι κάτι άλλο απ' αυτό που είναι χρόνια τώρα...
Προσπερνώντας την όποια πρόσκληση, μήπως πίσω από αυτό το Πέρασμα κρύβεται ένα άλλο πέρασμα: από κάποιον μικροθάνατο σε μια ζωή, σε μια συνειδητοποίηση, σε μια προσωπική αποκάλυψη, σε μια παραδοχή για χρόνιο σφάλμα, για χρόνια λαθεμένη πορεία...
Σαν πέρσι, λοιπόν, σαν πάντα...
Οι παραδόσεις, βλέπεις, οι εθιμοτυπίες δε μας' αφήνουν να παραλείψουμε κάτι που δε σ' αρέσει, που το μέσα μας το κλωτσάει, αναφομοίωτο, πιο δύσπεπτο κι από τ' άντερα του αρνιού...
Οι παραδόσεις, βλέπεις, τάχα μου δεν μας επιτρέπουν να μαστε πιο πολύ παρόντες στον εαυτό μας, να προσλάβουμε ο, τι εμάς μας ταιριάζει και μας γεμίζει...
δεν μας επιτρέπουν ή να προσθέσουμε κάτι νέο...
α, ναι, κάθε χρόνο προσθέτουμε πιο πολλές πλαστικοποιήσεις, περισσότερα σελοφαν στα δώρα, στις λαμπάδες, -αχ τις καημένες τις λαμπάδες, σε λίγο πρέπει να φέρουν επιγραφή: «λαμπάδα»!
Και τι να κάνουμε θα μου πεις; Να το ζήσουμε πιο «πνευματικά»; Τι να πω και γω που και το «πνευματικά» το χουν παραλάβει κάποιοι επιτήδειοι και το πλασάρουν κατά πώς τους βολεύει;
Τι να πω και γω που το μόνο που σκαμπάζω περί αυτά είναι το «πιο ανθρώπινα και με λιγότερη αυτοδικαίωση»;
Που, όσο φαντάζομαι αυτό που έλεγε η γερόντισσα Γαβριηλία «πως ζούσε σαν να ήταν αυτή κι ο Θεός πάνω στη γη», μια χαρά την πέρναγε!
Καμιά ανάγκη να ήτανε κάτι άλλο από αυτό που ήτανε! Καμιά ανάγκη για αναγνώριση, για υπεροχή, για κατοχή! Δεν έδινε συνεχείς εξετάσεις σε κανέναν, παρά μόνο μίλαγε με τον Θεό: «πώς με θες;» «Αυθεντική», φαντάζομαι πως της απαντούσε Εκείνος, «...όπως γεννήθηκες».
Κι έτσι γεννιόταν κι αναγεννιόταν καθημερινά σε έναν κόσμο διαρκώς Αναστάσιμο! Ακούγοντας χαρμόσυνες καμπάνες κάθε που πέταγε από πάνω της ο, τι φορετό, ελκυστικό κι αρεστό στα μάτια των ανθρώπων! ...
Ωχ! Φόρα πήρα πρωϊνιάτικα! Είναι αυτός ο καημός που δε μ' αφήνει: «γιατί ενώ η ευτυχία περνάει από μπροστά μας, δεν της απλώνουμε το χέρι;»
Κι όμως επιτέλους! Χτες για πρώτη μου φορά οσμίστηκα στο περιβάλλον, μαζί με τους λεμονανθούς πως πλησιάζουμε σε μια κρίσιμη μάζα εξανθρωπισμού μας!
Πως οι προσευχές κάποιων κρυμμένων ανθρώπων γίνονται όλο και πιο πύρινες, όλο και πιο αποτελεσματικές κι ας δείχνουν τα φαινόμενα το αντίθετο, -ίσως και ακριβώς γι αυτό!!
Ας καταδεχτώ και γω να προσθέσω το φτωχό μου πετραδάκι!
Άντε, λοιπόν! Και του χρόνου με υγεία,
και κάθε μέρα με περισσότερη επίγνωση,
κι απελευθέρωση απ' το προσωπικό μας μαγγανοπήγαδο!
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/04/pasha-htan-kai-perase-ayga-ki-arnia-mas-kerase.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου