Στις 29.5.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Απορίες
- Μαμά, τι είναι ο έρωτας;
- Ο έρωτας είναι ένας ιός, αγάπη μου. Μια αρρώστια.
- Και από πού κολλάμε την αρρώστια του έρωτα, μαμά;
- Την έχουμε μέσα μας και πότε πότε μας θυμάται και εμφανίζεται, αγάπη μου. Όπως οι αλλεργίες.
- Και στον έρωτα τρέχουν δάκρια απ’ τα μάτια, μαμά; Όπως στις αλλεργίες;
- Πολλά δάκρια, αγάπη μου. Χαρούμενα δάκρια και λυπημένα δάκρια.
- Και μετά; Σηκώνει και πυρετό ο έρωτας, μαμά; Σαν το συνάχι που κολλάμε τον χειμώνα;
- Μεγάλο πυρετό, μωρό μου. Πολύ υψηλό. Τόσο, που το θερμόμετρο δεν μπορεί να τον μετρήσει.
- Και τι κάνουμε, μαμά; Πάμε στον γιατρό και μας δίνει σιρόπι για να μας περάσει;
- Όχι, καρδούλα μου. Για τον έρωτα δεν υπάρχει γιατρός. Ούτε φάρμακο υπάρχει.
- Δηλαδή άμα αρρωστήσουμε από έρωτα, είμαστε άρρωστοι για πάντα, μαμά;
- Μπορεί, αγάπη μου. Εκτός και αν ο οργανισμός μας τον νικήσει.
- Πώς, μαμά; Πώς νικάμε τον έρωτα;
- Φτιάχνουμε αντισώματα, ψυχή μου, και τον ξεπερνάμε. Μόνοι μας τον γιατρεύουμε τον έρωτα.
- Και δεν αρρωσταίνουμε από έρωτα ποτέ πια, μαμά; Σαν την ιλαρά;
- Αν είμαστε άτυχοι, δεν αρρωσταίνουμε ποτέ πια… Αν είμαστε αδύναμοι, υποτροπιάζουμε. Kαι αν είμαστε πραγματικά ρομαντικοί, παραμένουμε για πάντα άρρωστοι.
- Άτυχοι… αδύναμοι… υποτροπιάζουμε; ρομαντικοί… Δεν καταλαβαίνω τι λες, μαμά.
- Ξέρω τι λέω, μωρό μου. Μια μέρα, θα καταλάβεις κι εσύ…
- Μπερδεύτηκα, μαμά…
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/05/blog-post_6934.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου