Στις 29.5.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Αγοραίος έρωτας
Ποιός μου είπε ότι ο έρωτας δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται;
Ποιός απατήθηκε πλάνην οικτρά και ξεστόμισε πως είναι αγνός και άδολος;
Το είπες εσύ; Το είπες ή μου φάνηκε;
Λάθος έκανες. Λάθος τεράστιο.
Ποιός διάλεξε το κόκκινο για να χρωματίσει την αγάπη;
Ποιός της έδωσε το μόνο χρώμα της φωτιάς και όχι όλα του ουράνιου τόξου;
Του πολύχρωμου, του αβέβαιου, του αναποφάσιστου;
Τα λόγια, τα κορμιά;
Πουλιούνται τα λόγια; Αγοράζονται τα κορμιά;
Παζάρι είναι και οι μικροπωλητές παντού.
Πελάτες είμαστε όλοι - ό,τι μας δώσουν θα πάρουμε. Και θα το πουλήσουμε μετά με τη σειρά μας.
Για λίγα ή για πολλά, δεν ξέρω. Ξέρεις εσύ; Ίσως και στη διατίμηση.
Να τα χαρίσουμε; Αποκλείεται να τα χαρίσουμε.
Η καρδιά; Ξεπουλιέται η καρδιά;
Αναρωτήθηκες ποτέ; Ή μήπως γνωρίζεις;
Ξεπουλιέται και εξαγοράζεται η καρδιά. Και φιμώνεται και σωπαίνει και πλανάται.
Και κοιμάται βαθιά κάτι μέρες, κι άμα ξυπνήσει τη νανουρίζουμε πάλι.
Η ψυχή; Τα βλέμματα, τα αγγίγματα;
Ανταλλάσσονται τα αγγίγματα; Εσύ να μου πεις.
Όλα ανταλλάσσονται. Και υποτάσσονται και υποτιμούνται.
Και ξεχνιούνται. Κι αν όχι, αγκαθώνουν.
Και μας αρέσει. Ναι, ναι… κάτι φορές μας αρέσει κιόλας.
Αγοραίος έρωτας, θεόσταλτο δώρο…
Και καθείς εφ' ω ετάχθη…
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/05/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου