Στις 10.6.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)”, διαβάσαμε αυτό:
Δείτε τις επιθυμίες σας…
Κάποιοι άνθρωποι υποτιμούν τη νοημοσύνη μου τόσο, που σκέφτηκαν ότι έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες οι οποίες και μένουν ανεκπλήρωτες, λόγω έλλειψης χρημάτων - επιθυμίες τις οποίες μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να ικανοποιήσω, γι’ αυτό και με θυμήθηκαν. Φαντάζομαι ότι γι’αυτούς, επιθυμίες όπως το ν’ ανοίξω ένα συναρπαστικό βιβλίο και να χαθώ μέσα του για μέρες, να ακούσω ένα ωραίο κομμάτι μουσικής, να περιηγηθώ σ’ ένα ενδιαφέρον blog ή να ταξιδέψω σε μια φύση που όμοιά της δεν ξανάδα, δε μετράνε. Δε μετράνε διότι δε μετριούνται - σε χρήματα. Οι ανθρώπινες επιθυμίες για τους ανθρώπους αυτούς οφείλουν να αποδεικνύονται χειροπιαστές και μετρήσιμες σε σκληρό νόμισμα: να μετρώνται με το κιλό, με τα κυβικά ή την ιπποδύναμη, με τα μέτρα ή τα τετραγωνικά, με το στρέμμα ή τα ringtones, με τα megabytes, τις ίντσες και τις ευκολίες πληρωμής τους.
Η μεγαλύτερη επιθυμία μου, θα τους έλεγα, μια και με προσκάλεσαν να δω τις επιθυμίες μου θα ήταν να ζήσω αξιοπρεπώς, σκεπτόμενος, κοντά με τους ανθρώπους που νιώθω κοντά μου. Από ’κει και πέρα, δε θα ’λεγα όχι και σε μια καλοκαιρινή νυχτερινή κουβέντα, απ’ αυτές που απολαμβάνει κανείς τυλιγμένος στην ανίκητη γοητεία μιας γλυκιάς, έναστρης καλοκαιρινής βραδιάς, σ’ ένα ωραίο γεύμα με καλό κρασί και με μια ακόμη καλύτερη, ζεστή παρέα, σε μια ωραία θεατρική παράσταση και σε μια κινηματογραφική ταινία που θα μ’ έπαιρνε μαζί της. Δε θα ’λεγα όχι και σε μια βουτιά σε πολύ κρύα θάλασσα μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα, που θα την ακολουθούσαν φρέσκα ψαράκια και ρετσίνα σ’ ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι, σε μια γλίστρα στο χιόνι σ’ ένα χιονισμένο βουνό μια μέρα που το άσπρο του χιονιού θα ’μοιαζε να μας αγκαλιάζει, ανθρώπους, δέντρα κι ουρανό με μια αγκαλιά απεραντοσύνης, αλλά και σ’ ένα χορταστικό περπάτημα στη φύση.
Χρειάζεται να πάρω δάνειο για να τ’ απολαύσω αυτά; Δε νομίζω.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/06/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου