Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 2.1.2008, στο blog “Parafyada” […που δυστυχώς έχει κλείσει, πλέον, από καιρό…] της e-φίλης Vassia (’s) […που, παρ’ ό,τι έχουμε τόσον καιρό να μάθουμε νέα της, δεν την ξεχνάμε…], διαβάσαμε αυτό:
Μη μας προσέξεις
Στο σούρουπο που μας άφησες χρόνε μακρινέ,
είδαμε, ακόμα μία φορά, πολλές φορές, σχεδόν συνέχεια
το αδιάκοπο κυνηγητό, την αδιάκοπη φωτιά που ρέει.
Μάθαμε μαζί, κλάψαμε χώρια.
Κι ατενίσαμε μία άλλη ελπίδα, χωριστά.
Αδιάσειστη απόδειξη, το τρέμουλο μας, η ψιθυριστή φωνή.
Το πέρασμα από τα κλειστά , νωχελικά μάτια, στο ορθάνοιχτο βλέμμα.
Πόσους ήχους χάσαμε, κατεβαίνοντας τη δημοσιά μας;
Πόσες εικόνες θόλωσαν, κοιτάζοντας στα βάθη του γαλάζιου;
Όσα χρόνια αντικαθιστούσαν την αλήθεια μας.
Όσοι μήνες πηγαινόερχονταν, με δύο χρυσά κέρματα στα μάτια.
Κάθε αυγή που έρχεσαι να συναντήσεις τα δώδεκα παιδιά σου.
Παρακαλώ κι εύχομαι να μη μας δεις.
Να γίνουμε αόρατοι στα βέλη σου, άηχοι στα αυτιά σου.
Μικρές κουκκίδες στην άμμο των ημερών σου.
Μία ευκαιρία να ξεχωρίσουμε χωρίς εσένα.
Ένας καρπός που θέλει να ανθίσει , μόνος , περήφανος,
από τα υπόγεια της ψυχής ,
Και να βλαστήσει, ποτίζοντας τα ριζά του με ανακούφιση.
Ανθίζοντας τις μέρες του, μακριά από το τεχνητό φως.
Ένα δώρο που κοστίζει όσο μια φευγαλέα ματιά σου και
ένα αδιάφορο νεύμα σου.
ΠΗΓΗ:
http://parafyada.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου