Στις 4.4.2008, στο blog “Parafyada” (Vassia), διαβάσαμε αυτό:
Στο πεδίο της σκέψης…
Έχουν περάσει χρόνια απ’ όταν φυλακίστηκα έξω από τα σύνορα της ουράνιας μήτρας μου.
Χρόνια ακαταλαβίστικων σκέψεων.
Αλήθεια, η αληθινή γνώση του εαυτού μας, η πρόσβαση στην άβυσσο της ψυχής μας, είναι έργο μιας ολόκληρης ζωής. Γεμάτης αναίτιους αγώνες, εφήμερες σχέσεις και νυχτερινές «προσευχές»;
Καμιά επιτυχία ή αποτυχία δεν είναι ευπρόσδεκτη. Η επιτυχία μας σταματά την προσπάθεια κι η αποτυχία θρυμματίζει το εγώ μας.
Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι είναι εξίσου οδυνηρό το να ζεις μέσα και σύμφωνα με το κοινωνικό σύνολο όσο και να το ζεις σύμφωνα με τον εαυτό σου.
Ίσως γιατί το να βρίσκεσαι πάνω στο σχοινί είναι το ίδιο γοητευτικό και ριψοκίνδυνο, όσο και το να προσπαθείς, με ευλάβεια , να μην παραβιάσεις τους κανόνες και τις αρχές που σου εφάρμοσαν σαν δεύτερο δέρμα, από την πρώτη στιγμή της γέννησης σου.
Πως μπορείς να πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όταν από την αυγή της ζωής είσαι υποχρεωμένος να βαδίζεις σε ήδη χαραγμένο δρόμο, σε ήδη αλλοιωμένες αρχές σε ήδη χτισμένους ορίζοντες και σε προσχεδιασμένη ζωή;
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου – κι ήμουν πολύ ευτυχισμένη που επιτέλους θα μπορούσα να εκφράσω τις επιθυμίες μου- άρχισε ταυτόχρονα και η σφοδρή επίθεση από κανόνες, από μη , από πρέπει.
Πριν προλάβω ν’ αρθρώσω λέξη, τα πάντα είχαν αποφασισθεί.
Πολλά ίσως να τα είχα αγαπήσει, ίσως και πράξει.
Όμως η αμφισβήτηση είχε ήδη αρχίσει να κερδίζει έδαφος στη σκέψη μου.
Αν ήθελα να ομοιάζω με την εικόνα σας ή εσείς με τη δική μου, θα διάλεγα ταμπέλα.
Δεν θέλω όμως.
Θέλω ταυτότητα.
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι με τα «υλικά» που μας δίνουν απαιτούν από εμάς να χτίσουμε και την ανάλογη «φυλακή».
Και ο αιώνιος δραπέτης της – η σκέψη.
Όσο αυτή ανασαίνει ρυθμικά, δεν φοβάμαι.
Όταν θα ακούσω βαριά την ανάσα της θα έχω νικηθεί.
ΠΗΓΗ:
http://parafyada.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου