Στις 6.6.2008, στο blog Ελληνίδα διαβάσαμε αυτό:
Κρυογονική
Περιορισμός εξόδου των λέξεων. Και οπωσδήποτε εισόδου. Φραγή. Στην ακοή, στα χείλη, στα συναισθήματα.
Συμμορφούμενη με τα ήθη και τας παραδόσεις, γιατί παράδοση έγινε πιά, ενδίδω στο φυσικό μου ελάττωμα.
Ποιητικός αυτισμός άραγε; Η απλά δεν πιστεύω πιά τίποτα και κανέναν; Μπορεί να είναι και πλήξη. Η μπορεί να συνέβη αυτό που πάντα φοβόμουν. Επαψα ν' αγαπώ τους ανθρώπους.
Πως περνάω τις μέρες μου; Με μεθοδικότητα και σκληρή εργασία. Συναθροίζω, απολύω, ενισχύω οχυρώματα.
Και ζωγραφίζω λουλούδια. Μέχρι να θολώσουν τα μάτια μου από την κούραση ή από τα δάκρυα.
Γιατί δεν βάζεις καρδιές στα λουλούδια; με ρώτησε κάποιος.
Μήπως επειδή δεν έχω πιά καρδιά;
Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν είναι καλύτερα έτσι. Να μην έχεις καρδιά, να μην νοιάζεσαι γιά τίποτα. Είναι στιγμές που πονάει αφόρητα όμως αυτή η μαύρη τρύπα στο στήθος.
Πάντως σίγουρα δεν θα γίνω ποτέ καλή ζωγράφος. Ούτε ποιήτρια. Δεν μ' ενδιαφέρει. Εγώ απλά τον χρόνο μου σπαταλάω.
Ετσι απλά να περνάνε οι μέρες. Η ζωγραφική είναι ανώδυνη, η ποίηση επώδυνη.
Ετσι είναι Ιούνιος κι' εγώ ακολουθώ γι' άλλη μιά φορά την πορεία μου στα χιόνια. Μέχρι να παγώσω εντελώς.
Πήγνυμαι και συντηρούμαι διά της ψύξεως όσο οι μώλωπες εκτίουν την ποινή τους.
Προσδοκώντας πως ίσως μιά μέρα γίνει ένα θαύμα και πάψω να πονάω. Προσδοκώντας μιά μαγική θεραπεία. Ενα χαμόγελο.
Ψύξη μέσα στον Ιούνιο ε; Μην αναρωτιέστε πως τα καταφέρνω. Είναι απλό. Λιάζομαι κι' αδιαφορώ. Μπορεί να καίγομαι κιόλας και να μην το έχω καταλάβει. Είναι φορές που η κάψα και ο πάγος έχουν ακριβώς την ίδια αίσθηση.
Εξάλλου ποτέ δεν είπα πως είμαι έξυπνη.
Ισως δεν είμαι καν εδώ. Υπάρχει μιά οπή στο κρανίο μου.
Καλά περνάω εδώ στο ιγκλού. Πολύ ρομαντικά. Φτύνω παγάκια, σκύψτε μην φάτε καμμιά αδέσποτη.
Τι είναι αυτός ο ήχος; Ο ψίθυρος του ανέμου μέσα από τους παγοκρύσταλλους. Μπορεί να είναι και κρύσταλλοι ζάχαρης.
Η νεκροψία θα δείξει.
ΠΗΓΗ:
http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/06/blog-post_06.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου