Πριν από ένα χρόνο, στις 21.12.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Το ραβασάκι του φτωχού…
Φορτωμένη με τα πρώτα «ψώνια των ημερών», βρήκα έξω απ' την πόρτα μου τούτο το ραβασάκι...
Έι, εσύ Χριστιανέ! Που ετοιμάζεσαι να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα και να φέρεις και σε μένα (το ορφανό ή τον παρατημένο γέρο), ένα κομμάτι βασιλόπιτα, μελομακάρονα, ένα παιχνίδι ή ένα κασκόλ, μια χάρη σου ζητάω: Φέτος, πίστεψέ με, δε θέλω τίποτα μα τίποτα απ' αυτά ! Από φέτος θα ήθελα να με σκέφτεσαι όλες τις άλλες μέρες, εκτός από Χριστούγεννα και Πάσχα! Μπορείς; Άντε κι εκτός από όλο τον Δεκέμβρη κι όλο τον Απρίλη, άντε κι εκτός από το μήνα της άδειάς σου, που θες να αδειάσει το κεφάλι σου από "τα πάντα"!
Όμως, θα μπορέσεις να με σκέφτεσαι τους υπόλοιπους εννιά μήνες, εμένα τον φτωχό και ξεχασμένο; Το νου σου θέλω απάνω μου. Τη σκέψη σου και τίποτ' άλλο! Μόνο το νου σου να χεις σε μένα όλες αυτές τις μέρες, λίγο πριν αγοράσεις, πριν ευφρανθείς, πριν κοροϊδέψεις, πριν στρουθοκαμηλίσεις, πριν κλαφτείς, πριν μπεις μπροστά σαν μόνος ειδήμων, μόνος δυνατός, μόνος κατέχων...
Γιατί, ξέρεις κάτι; Μ' αυτή σου την επετειακή φιλάνθρωπη κίνηση δε συνδεόμαστε! Αντίθετα απομακρυνόμαστε! Γιατί μ' αυτή σου την κίνηση δε γεννάμε, δεν αναγεννάμε Χριστό...
Επειδή ενεργείς κάτω από συνθήκες ευ-καιριακές. Αυτές σε κινητοποιούν, αυτές σε αναγκάζουν, αυτές σε πλαισιώνουν, σε προβάλλουν και σε δικαιώνουν στα μάτια των άλλων! Οι ίδιες κουκουλώνουν και την πραγματική σου διάθεση και πρόθεση!
Η σύνδεσή μας όμως είναι ανεξάρτητη από συνθήκες,η αγάπη όμως είναι ανεξάρτητη απ' τα μάτια οποιουδήποτε, -μάλιστα δεν ανθίζει στα φαινόμενα... Η σύνδεσή μας υπάρχει έτσι κι αλλιώς λόγω της φύσης μας, λόγω που είμαστε όμοιας σύστασης!
Γι αυτό λοιπόν φτάνει και παραφτάνει αν έχεις το νου σου σε μένα εννιά μήνες το χρόνο, γιατί νομίζω πως και μόνον έτσι, πολλά πράματα θα αλλάξουν μεταξύ μας: θα μειωθεί η λεγόμενη ψαλίδα, -μαχαιριά και χάσμα το λέω εγώ, που το μετράω με κομμάτια ψωμιού, αδικίας και περιφρόνησης... Γιατί νομίζω πως θα αρχίσουμε να πλησιαζόμαστε, να θυμόμαστε αυτά που μας δένουν από φυσικού μας,
Χαζός δεν είμαι. Τίμιος και αξιοπρεπής είμαι, -λένε. Άτυχος, λένε άλλοι...
Όμως νομίζω πως ξέρω καλύτερα από σένα τι θα πει Χριστούγεννα. Αυτά που εσύ ψάχνεις ανάμεσα στα στρας και τη διασκέδαση... Ξέρω πως και φέτος θα βιώσω την Άγια Νύχτα στο πετσί μου, μιας και θα δω αυθεντικό το άστρο στον παγωμένο ουρανό (μου) να με συντροφεύει, να με παρηγορεί με μήνυμα μυστικό, φωτιστικό! Κι όχι σαν το δικό σου, στην κορφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου σου, να αχνοφέγγει μέσα σε τόσα και τόσα λαμπιόνια και στολίδια και λιχουδιές και χάχανα καθώς ίσως και θα χαρτοπαίζεις, χαϊδεύοντας απολαυστικά τη γεμάτη σου κοιλιά, και πίνοντας το χάπι σου για τη χώνεψη, για τη χοληστερίνη...
Τα χαράματα, εγώ θα πάω και μέχρι την Εκκλησία, όχι βέβαια για να ζητιανέψω αλλά για να τιμήσω Εκείνον που έχει γεννηθεί και ποτέ Του δεν έχει πεθάνει, γιατί διαιωνίζεται μέσα από εμάς τους αναγκεμένους, όπως ο Ίδιος τόνισε.
Θα χω και τη μεγάλη τιμή να Τον προσκαλέσω στη μοναξιά μου, λέγοντας Του: «Σου στρωσα Χριστούλη μου για να ζεσταθείς!». Που μόνο ένας Εσταυρωμένος θα καταλάβει, θα καταδεχτεί...
(μια πρόταση, μια έκκληση από έναν φτωχό και καταφρονεμένο)
Υ.Γ. Έλα τώρα, μην ψυχοπλακώνεσαι! Πες πως δεν το διάβασες, πες πως δεν το σκέφτηκες... Πες πάλι: «έτσι είναι η ζωή!». Και συνέχισέ την: έτσι!
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/12/to-rabasaki-toy-ftwhoy.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου