Τρίτη 31 Μαΐου 2011

«Ο Μανώλης Γλέζος τολμάει να σπάσει το “αριστερό” μας ταμπού» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 17.5.2011, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Ο Μανώλης Γλέζος τολμάει να σπάσει το “αριστερό” μας ταμπού

«Οι οικονομικοί μετανάστες δεν βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους και φεύγουν. Αιτία είναι οι πρώην αποικιοκράτες, που «εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται τις χώρες αυτές»...

Ο Μανώλης Γλέζος στον Μανώλη Κοττάκη («Δημοκρατία»):

- «Φταίει επίσης η κυβέρνηση, που, υποταγμένη στις διατάξεις του Δουβλίνου 2, δεν κάνει ό,τι πρέπει. Επρεπε να πιάνει καθέναν και να τον ρωτά "από πού είσαι;" και αν απαντά λ.χ. "από το Αλγέρι", να τον στέλνει στη Γαλλία! Να πληρώσει εκείνη που είναι αιτία γι' αυτό. Επρεπε να τους εφοδιάζει με τα απαραίτητα έγγραφα και να τους στέλνει στις αποικιοκρατικές χώρες».

- «Οι μαφίες των μεταναστών, τα αποβράσματα των μεταναστών, δεν διστάζω να το πω, δημιουργούν προβλήματα σε βάρος των κατοίκων (...) Αυτά που λέω δεν τα λαλεί (σ.σ. η Αριστερά). Παίρνει άκριτα το μέρος των μεταναστών χωρίς να καταδικάζει τις εγκληματικές μαφίες, που δρουν μέσα στους μετανάστες, και δεν ξεκαθαρίζει το θέμα».

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/05/blog-post_893.html


Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

«Ιστορία χωρίς τέλος» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από ένα μήνα, στις 30.4.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Ιστορία χωρίς τέλος

Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Michael Ende, που πρωτοεκδόθηκε το 1979 και από τότε ούτε που θυμάμαι πόσες φορές το αγόρασα και το χάρισα σε μικρούς και μεγάλους, στα γερμανικά ή μεταφρασμένο στη γλώσσα μας. Βαθειά φιλοσοφημένο έργο, γραμμένο απλά αλλά όχι απλοϊκά, περιέχει τη μοναδική λύση στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου αποκαλύπτοντας την ουσία, το μεδούλι τους. Παίχτηκε και στο σινεμά, αλλά δεν κατάφερε να μεταδώσει παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό από τα γραμμένα, επειδή μάλλον η ανθρώπινη φαντασία (εξακολουθεί να) είναι ακαταμάχητη. Ευτυχώς!

Πρωτομαγιάτικο δωράκι για όσους θέλουν να σώσουν τον πλανήτη από το φόβο και την καταστροφή, ένα κομματάκι από διάλογο ανάμεσα στο φοβερό τέρας Γκμορκ και τον πολεμιστή Ατρέου:

- Αν πλησιάσεις πιο κοντά, θα σε κάνω κομμάτια.

- Ποιος είσαι;

- Είμαι το Γκμορκ.. κι εσύ, όποιος κι αν είσαι, θα έχεις την τιμή να γίνεις το τελευταίο θύμα μου.

- Δεν θα πεθάνω εύκολα. Είμαι πολεμιστής.

- Πφφφ... γενναίος πολεμιστής.. Τότε, να πολεμήσεις με το Τίποτα!

- Δεν μπορώ! Πρέπει να περάσω τα σύνορα της Φαντασίας.

- Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!

- Πού βρίσκεις το αστείο;

- Η Φαντασία δεν έχει σύνορα... χαχαχαχαχα...

- Δεν είναι αλήθεια! Λες ψέμματα!

- Ανόητο αγόρι, δεν ξέρεις τίποτα για τη Φαντασία. Είναι ο χώρος του μυαλού των ανθρώπων. Κάθε κομμάτι της, κάθε πλάσμα της, είναι ένα μέρος από τις ελπίδες και τα όνειρα της ανθρωπότητας. Για τούτο δεν έχει σύνορα.

- Τότε, γιατί πεθαίνει η Φαντασία;

- Επειδή οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν τις ελπίδες τους και να ξεχνούν τα όνειρά τους. Ετσι, το Τίποτα γίνεται πιο δυνατό...

- Τί είναι το Τίποτα;

- Είναι το κενό που απέμεινε.. είναι η απελπισία που καταστρέφει αυτόν τον κόσμο.. κι εγώ το βοηθάω σε αυτό...

- Γιατί;

- Γιατί οι άνθρωποι που δεν έχουν ελπίδες ελέγχονται ευκολότερα.. κι όποιος έχει τον έλεγχο, έχει και την Εξουσία.

- Ποιος είσαι στ' αλήθεια;

- Είμαι ο υπηρέτης της Δύναμης που κρύβεται πίσω από το Τίποτα και μ' έστειλαν να σκοτώσω τον μοναδικό που μπορούσε να σταματήσει το Τίποτα, αλλά τον έχασα στα Ελη της Θλίψης. Τον λέγαν Ατρέου.

- Αν είναι να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε πολεμώντας! Ελα να με πολεμήσεις! Είμαι ο Ατρέου!

Το φοβερό τέρας Γκμορκ -ίσως ο ίδιος ο Φόβος- ορμά εναντίον του νεαρού πολεμιστή και σκοτώνεται από το χέρι του Ατρέου, το οπλισμένο με ένα κομμάτι αιχμηρού πετρώματος. Εξηγώντας με δικά μου λόγια, όπως το καταλαβαίνω δηλαδή, βλέπουμε ότι η εξόντωση του Φόβου είναι το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία, το αμέσως επόμενο βέβαια μετά την εγκατάλειψη της Θλίψης, γιατί η εγκατάλειψη της Θλίψης, η έξοδος από το Ελος είναι το πραγματικό πρώτο βήμα. Η Θλίψη, ναι μεν δικαιολογημένη μετά από ένα οδυνηρό ξάφνιασμα, όπου οι άνθρωποι "χάνουν τ' αυγά και τα πασχάλια" όπως λέει η σοφή παροιμία, δεν είναι όμως μια κατάσταση που χρειάζεται να έχει μεγάλη διάρκεια γιατί τότε γίνεται Παγίδα, μια παγίδα θανατερή που καταπίνει τον άνθρωπο μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρά του, σαν να βουλιάζουν όλα και να χάνονται στο Ελος...

Ανακεφαλαιώντας λοιπόν:

1. Θλίψη δικαιολογημένη, αλλά να έχει μικρή διάρκεια, μη μας καταπιεί κιόλας!

2. Αναγνώριση και εξόντωση του Φόβου. Χωρίς χρονοτριβή, μόλις τον αναγνωρίσουμε.. Μπαμ! στο ψαχνό.

3. Διατήρηση των ελπίδων και των ονείρων μας, να σώσουμε τη Φαντασία και ό,τι περιλαμβάνει αυτή η έννοια -δημιουργικότητα, χαρά, αλτρουϊσμός, αλληλεγγύη, φιλία, ανθρωπιά, κλπ- με κάθε τρόπο.

4. Στην ανάγκη, αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μονομιάς για τη Φαντασία, ας την ξαναβαφτίσουμε!

______________________________

ΣΗΜ.1. Το βιβλίο περιέχει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα -σκέψεις και καταστάσεις- από το φτωχό αυτό διάλογο. Διάβασέ το και θα με θυμηθείς. :)

ΣHM.2. Οσο μένει το μυαλό κολλημένο -εγκλωβισμένο καλύτερα- στα όσα μας πασάρονται από δω κι από κει, όσο ακούμε άκριτα τις λεγόμενες "ειδήσεις" και "ανακοινώσεις" των εξουσιαστών, τόσο μελαγχολούμε και τρέχουμε προς τη δική μας την καταστροφή. Κάπου διάβασα σήμερα ότι αυξήθηκαν οι εκτρώσεις και οι αυτοκτονίες. Μη χειρότερα! Να "δίνουμε" μοναχοι μας τις υπάρξεις μας τροφή στο Θηρίο; Απαπαπαπα. Δε λέει...

ΣΗΜ.3. Αν δεν μπορούμε να σατιρίσουμε την κατασταση, να κοροϊδέψουμε αυτούς που μας κοροϊδεύουν κατάφατσα ή να αυτοσαρκαστούμε για τη χλιαρή μας στάση, για την αδράνεια και την ευπιστία τόσων χρόνων αναμονής ή ακόμα να διασκεδάσουμε τους (δικαιολογημένους) φόβους μας, ε, τότε.. ας το ρίξουμε στη μελέτη, στο σινεμά, ας συναντούμε φίλους αληθινούς, της καρδιάς που λένε, να μοιραζόμαστε πληροφορίες και δημιουργικές ιδέες... Και όλα θα πάνε καλά!

ΣΗΜ.4. Το ποστ αυτό ανέβηκε, όπως και πολλά άλλα τα προηγούμενα χρόνια, επειδή δεν μου αρέσουν τα αίματα και θέλω να βλέπω τις Πρωτομαγιές να είναι αφετηρίες για μια καλύτερη ζωή και όχι τέρματα. Αρκετά έχουμε ματώσει σε αυτόν τον τόπο -στη χώρα μας αλλά και στον πλανήτη γενικά.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/05/blog-post_5359.html


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

«Πεθαίνω σαν χώρα: πόσο σπαραχτικό και πόσο αληθινό;» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 15.5.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Πεθαίνω σαν χώρα: πόσο σπαραχτικό και πόσο αληθινό;

«(...) "...Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ' εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες... και σ' άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας... τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε... διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές... τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων... Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη... να είναι τόσο απύθμενη... να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της...
Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ' αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα 'χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα 'φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου 'ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να 'μαι. Μια γυναίκα... δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της... που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα... ζώντας απ' αυτά. Εγώ δε θέλω να 'μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ' αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα 'θελα να ζήσω, θα 'θελα να μπορούσα να ζήσω, θα 'μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω... όμως αυτή η χώρα δε μ' αφήνει να το θέλω, δε μ' αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα 'χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ' όπου θα 'τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου 'χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ' τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου 'χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ' έχει ξεπατώσει, μ' έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει... κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων... κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της... η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της... Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ' αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε... όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ' όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή... Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ' έχεις αφήσει χωρίς ζωή... Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει... δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας... Το παλιογύναικο. Ένα θα 'θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.

Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν' όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν' αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή... αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη... με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ' επίσημες τελετές μπρος σ' επίσημους μαχαιροβγάλτες... Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ' αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να 'χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ' αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι' αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια... Δεν είμαι πια γυναίκα... Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας... Μας τα πήρε όλ' αυτή... Τι θα μείνει όμως απ' αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν' αυτή όταν δεν θα 'χει μείνει τίποτ' από μας;... Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου... Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της... Έχω μέσα μου τη μοίρα της... Πεθαίνω σα χώρα..." (...)»

____________________

ΣΗΜ.1. Το κείμενο, απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλιίο του Δημήτρη Δημητριάδη, ανέβηκε τον Απρίλη του 2009 στο «Ποιειν, Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης», όπου και το σχόλιο του Βαγγέλη Ψαραδάκη, καθώς και τα σχόλια αναγνωστών.

ΣΗΜ.2. Μεταφέρω το σχόλιο του Γιώργου Μίχου:

«Το Πεθαίνω σαν Χώρα στην πρώτη έκδοσή του ήταν και τυπογραφικό κόσμημα. Δεν θυμάμαι αν ήταν στον πρόλογό του ή σε κριτική, αλλά ο πολύς τότε Μαρωνίτης το σύγκρινε με την περιγραφή του λοιμού των Αθηνών στον Πελοποννησιακό πόλεμο από τον Θουκυδίδη.

Ο ορίζοντας αναμονής ήταν άλλος: Χειμωνάς, Ιωάννου, Χατζής, Παπαδημητρακόπουλος, Η Κάδμω της Αξιώτη, Η κάθοδος των Εννιά του Βαλτινού, η Μητριά Πατρίδα του Γκανά και άλλα κείμενα, καλλιεργούσαν μιαν γραφή αξιώσεων, ικανή να σταθεί στο παγκόσμιο στοίχημα της αφήγησης...

Ο οχετός των ευπώλητων δεν είχε αρχίσει ακόμα...

Ο Δημήτρης Δημητριάδης, δεν καταθέτει εικόνα του προσώπου του στη λογοτεχνία, αλλά γραφή.

Και η παρουσία του εκτός των άλλων μας θυμίζει την πολιτιστική παρακμή, το να συστήνουμε δηλαδή το βιβλίο του, που θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς, ως κάτι καινούριο σε λοβοτομημένους αμνήμονες... διεφθαρμένους από μια μυθοπλασία που το επίπεδο της χαμηλώνει συνεχώς...»

ΣΗΜ.3. Ψάξτο, διάβαστο, κοστίζει λιγότερο από 10 € -όσο τά'χεις κι αυτά.

ΣΗΜ.4. Τα τονισμένα γράμματα (bold) δικά μου.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/05/blog-post_5359.html


Σάββατο 28 Μαΐου 2011

«Περί “πολιτικής” βίας» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 13.5.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Περί πολιτικήςβίας

Μετά τον μαχαιρωμένο πατέρα, νεκρός σήμερα στα Κάτω Πατήσια μετανάστης, από μαχαιριές κι αυτός. Εν τω μεταξύ στην εντατική του Γ.Ν. Νίκαιας χαροπαλεύει διαδηλωτής που δέχτηκε μια – ακόμα – παράλογη, αναίτια επίθεση από τα ΜΑΤ στη χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση, με έναν ακόμα σοβαρά τραυματία. Κάποιοι μιλάνε για ‘πολιτική βία’, για τη βία που ήρθε σαν φυσική συνέπεια του μισητού Μνημονίου και της προσπάθειας επιβολής του από την κυβέρνηση, για τη βία ακροδεξιών ομάδων που θέλουν να ‘εκδικηθούν’ για τον τραγικό θάνατο του οικογενειάρχη με τη βιντεοκάμερα, για τη βία ‘αντιεξουσιαστών’ που στην αναμπουμπούλα χαίρονται. Κάνουν ένα τραγικό λάθος. Δεν υπάρχει ‘πολιτική βία’. Υπάρχει η πολιτική, η αγωνία των ανθρώπων για τα κοινά τους ζητήματα. Και υπάρχει και η βία. Από το ζευγάρωμά τους, ένα ζευγάρωμα παρά φύση, ένα ζευγάρωμα του δοκιμαστικού σωλήνα, που έγινε στα εργαστήρια της νεοελληνικής πραγματικότητας, κερδισμένη θα βγαίνει μόνο και πάντα η βία και χαμένη η πολιτική. Ούτε οι πάσης φύσεως ‘αντιεξουσιαστές’ αποτελούν πολιτική ομάδα, όπως δεν αποτελούν πολιτική ομάδα οι ακροδεξιοί που κυνηγούν μετανάστες με το που σουρουπώνει στο ‘ιστορικό’ κέντρο. Αμφότεροι εκμεταλλεύονται ένα κλίμα ανισορροπίας και αναταραχής που εδώ και χρόνια έχει ζώσει την Ελλάδα για να μπορούν, με ‘πολιτικά’ προσχήματα, να εκτονώνονται σπάζοντας, μαχαιρώνοντας, καίγοντας, λεηλατώντας περιουσίες και στοχοποιώντας ανθρώπους. Η πολιτική όμως που χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για τις ωμότητές τους έχει προ πολλού η ίδια πεθάνει. Ήταν το πρώτο θύμα όλης αυτής της συγκυρίας πριν και από τον μαχαιρωμένο πατέρα, πριν απ’ όλους τους άτυχους που βρέθηκαν άθελά τους στη δίνη αυτού του τυφώνα ανομίας, ασυδοσίας, ανευθυνότητας. Η πολιτική εξέπνευσε πριν χρόνια σε κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας, χωρίς κανέναν στο προσκέφαλό της, αφήνοντας πίσω της το νόθο παιδί της που λέγεται βία να βασιλεύει ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

«Η περίπτωση Θεοδωράκη και ένα ερώτημα» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 6.5.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Η περίπτωση Θεοδωράκη και ένα ερώτημα

Η περίπτωση Θεοδωράκη, όπως ξανάρθε στην επικαιρότητα με τον αποκλεισμό του από την αυστριακή Βουλή λόγω γνωστών αντισημιτικών του δηλώσεων, εγείρει ένα ερώτημα γενικότερο: ένας δημιουργός, ένας άνθρωπος που έχει κάτι ξεχωριστό, που έχει την αιωνιότητα μέσα του, όταν πάψει να δημιουργεί, παραμένει ξεχωριστός ή ξαναγίνεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος; Δύσκολο το ερώτημα, καθότι μεταφυσικό. Αν, παραδείγματος χάριν, ο Πικάσο δεν έβγαζε από τα χέρια του αριστουργήματα μέχρι τα βαθιά του γεράματα αλλά σταματούσε ας πούμε στα πενήντα του να δημιουργεί, θα εξακολουθούσε στα γεράματά του να αποτελεί τον μεγαλύτερο, πιο ρηξικέλευθο ζωγράφο του εικοστού αιώνα; Ή θα γινόταν ένας κοντοπίθαρος ανδαλουσιανός μπάρμπας με αδυναμία σε νεότερες γυναίκες που κάποτε υπήρξε τεράστιος ζωγράφος; Άραγε το δημιουργικό ταλέντο, ακόμα και μετά την ημερομηνία λήξης του, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας του δημιουργού ή κάτι ανεξάρτητο από αυτήν; Δεν νομίζω να υπάρχει ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχει όμως η συνηθισμένη, ανθρώπινη πλευρά ακόμα και στον πιο ασυνήθιστο, προικισμένο άνθρωπο. Μια πλευρά που φαίνεται εντονότερα όσο τον εγκαταλείπει η άλλη, η ασυνήθιστη, η χαρισματική του πλευρά. Και αυτό νομίζω συμβαίνει με τον Μίκη Θεοδωράκη. Όσο περισσότερο αφήνει πίσω του εκείνη την άλλη πλευρά, τόσο περισσότερο ξαναγίνεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με τις προκαταλήψεις, τα ‘κολλήματα’, τις εμμονές που κουβαλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται τόσος πολύς θόρυβος γύρω από τις δηλώσεις του και τις αντιδράσεις σ’ αυτές, ούτε υπερβολικά, ανόητα δημοσιεύματα σε βάρος άλλων λαών όπως του Γ.Π. Μαλούχου από το σημερινό ‘Βήμα’. Ας τον αφήσουμε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ας του κάνουμε αυτή τη χάρη. Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν το θέλει. Όπως δε θα το ’θελε κανένας συνηθισμένος άνθρωπος.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/05/blog-post_06.html


Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

«Να παραμένεις στις ιδέες σου…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από είκοσι ημέρες, στις 6.5.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Να παραμένεις στις ιδέες σου…

...

Πόσο δύσκολο; Πόσο εύκολο; Να μένεις εκεί, ακλόνητος, αλώβητος, με καθάριο βλέμμα παιδικό....! Σε όσα πιστεύεις, σε όσα θέλεις να ονειρεύεσαι, σε όσα οραματίζεσαι!

Ε καλά! Εσύ που ζείς; Μου είπες......

Μια πρόκληση, μια πρόσκληση επίγεια!

Να απαντήσω.... να εξηγήσω. Μπορεί και να πονάει, ετούτο το "ερώτημα". Κάποια μικρή φλέβα, ίσως, που διαπερνά των κόσμο των συναισθημάτων.... που ενώνει τη συγκίνηση με το δάκρυ, το πιστεύω με τα μπορώ, το θέλω με το δύναμαι....

Στάθηκα, υπέρ το δέον ομολογώ, στην ερωτωαπάντησή σου:

Μπορούμε να φυτέψουμε γεράνια στο δημόσιο και δημοτικό χώρο, άραγε;

Δεν είναι ερώτηση αυτή, σκέφτηκα.... Μα φυσικά μπορείς να φυτέψεις λουλούδια, παντού! Γρήγορα γρήγορα, βιάστικα, να καταθέσω τις σκέψεις μου, μη χαθώ σε ετούτο το "τίποτα"!

- Κοίτα, με ενδιαφέρει ο 'Ανθρωπος πρώτα απ΄όλα, η αληλλεγγύη, η κατανόηση, η αγάπη μεταξύ μας... και μετά φυτεύουμε όσα λουλούδια θέλεις!

Ακούστηκε τρελό! 'Ομως, αυτό πιστεύω.... τί να κάνουμε; Δεν θέλω ν΄αλλάξω.... μόνον τις ασχήμιες του κόσμου παλεύω να διορθώσω.... Αποχώρησα, ξανά, πριν φθαρώ... κι άλλο!

Να μου χαμογελάς, να μου λες ΚΑΛΗΜΕΡΑ, μοιάζει ευωδιαστό λουλούδι! Κάνω λάθος;


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2011/05/na-parameneis-stis-idees-soy.html


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

«Ο Κοέλιο έχει άλλη γνώμη…» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]


Στις 12.5.2011, στο blogSynαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Ο Κοέλιο έχει άλλη γνώμη…

Με την κρίση υποχρεωτικά αποκτούμε κάποιο μέτρο,

καταναλώνουμε λιγότερα αγαθά,

παράγουμε μικρότερο όγκο απορριμμάτων,

κάνουμε υγιεινότερη διατροφή

και κόβουμε τις καταχρήσεις,

αφήνουμε σπίτι το αυτοκίνητο

και περπατάμε,

ξοδεύουμε λιγότερη ενέργεια, νερό,

φυτεύουμε κανά μαρούλι,

κι όσοι έχουμε δυνατότητα

την κάνουμε για επαρχία…

Λέτε να συνωμότησε το Σύμπαν για να γίνουμε οικολόγοι;;


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2011/05/blog-post_12.html


Τρίτη 24 Μαΐου 2011

«Μονταίν, Δοκίμια» [Από το blog “Roadartist”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 14.5.2011, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Μονταίν, Δοκίμια

"Αν η ψυχή μου μπορούσε να στεριώσει κάπου το πόδι της, δεν θα έκανα δοκιμές. Η ψυχή μου όμως τελεί υπό διαρκή μαθητεία και δοκιμασία"

"Δεν διδάσκω καθόλου, αφηγούμαι"

"Το να στηρίζεις την ανταμοιβή των ενάρετων πράξεων στην επιδοκιμασία των άλλων, είναι σαν να διαλέγεις θεμέλιο υπερβολικά αβέβαιο και ασταθές. Ιδιαιτέρως σε έναν αιώνα διεφθαρμένο και αμαθή σαν αυτόν εδώ, η εκτίμηση του πλήθους είναι ύβρις : ποιον θα εμπιστευόσαστε να αναγνωρίσει τι είναι άξιο επαίνου; Ο Θεός να με φυλάει να μην είμαι έντιμος άνθρωπος σύμφωνα με την περιγραφή που βλέπω να κάνει καθημερινά ο καθένας προς τιμή του εαυτού του. Όσα ήταν ελαττώματα άλλοτε, είναι σήμερα ηθική"

"Έχω δικούς μου νόμους και το δικαστήριό μου για να κρίνω τον εαυτό μου, και απευθύνομαι σε αυτό αντί οπουδήποτε άλλου. Περιορίζω, σύμφωνα με τις υποδείξεις των άλλων, τις πράξεις μου, αλλά τις εκτείνω ως εκεί που μου αρέσει. Κανείς εκτός από εσάς δεν ξέρει αν είσαστε δειλός και άσπλαχνος, ή πιστός και ευλαβής. Οι άλλοι δεν σας βλέπουν καθόλου. Σας μαντεύουν με αβέβαιες εικασίες. Δεν βλέπουν τόσο τη φύση σας όσο την επιτήδευση σας. Οπότε μη δίνετε σημασία στην ετυμηγορία τους, αρκεστείτε στην δική σας. Πρέπει να χρησιμοποιείς τη δική σου κρίση για τον εαυτό σου. Σε ό,τι αφορά την αρετή και τις κακίες μας, η ίδια η συνείδηση έχει μεγάλο βάρος. Όταν αυτή καταρρεύσει, όλα χάνονται"

"Θα άξιζε περισσότερο να μην είχαμε κανέναν απολύτως νόμο, παρά να τους έχουμε σε τέτοια αφθονία που τους έχουμε σήμερα"

"Η Φύση μας δίνει πάντα ευτυχέστερους νόμους από εκείνους που δίνουμε στους εαυτούς μας"

"Ό,τι έχει κοπεί σε μικρά κομμάτια ώσπου έγινε σκόνη, σύγχυση δημιουργεί".

"Υποδιαιρώντας αυτούς τους λεπτολόγους συλλογισμούς, μαθαίνουμε τους ανθρώπους να αυξάνουν τις αμφιβολίες τους"

"...όπως η γη γίνεται περισσότερο εύφορη όσο περισσότερο θρύβεται και σκάβεται βαθιά: η μάθηση φτιάχνει τη δυσκολία"

"είναι αδύνατο να βρει κανείς δυο γνώμες απόλυτα όμοιες, όχι μόνο σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και στους ίδιους τους ανθρώπους σε διαφορετικές ώρες".

"Δεν υπάρχει τέλος στις αναζητήσεις μας. Το τέλος μας είναι στον άλλο κόσμο"

"Περισσότερη η φασαρία να ερμηνευθούν οι ερμηνείες, παρά να ερμηνευθούν τα κείμενα και περισσότερο είναι τα βιβλία για τα βιβλία, παρά για όποιο άλλο θέμα : δεν κάνουμε άλλο από το να αλληλουπομνηματιζόμαστε".

"Όλα είναι ένα σμάρια από σχόλια. Από συγγραφείς υπάρχει μεγάλη έλλειψη"

"Οι γνώμες μας μπολιάζονται η μια πάνω στην άλλη. Η πρώτη χρησιμεύει για βλαστός της δεύτερης, η δεύτερη της τρίτης. Αναρριχόμαστε έτσι σκαλί σκαλί. Και έτσι, συμβαίνει αυτός που ανέβηκε ψηλότερα να έχει συχνά περισσότερη τιμή από όση του αξίζει. Γιατί δεν ανέβηκε παρά ένα δάχτυλο πάνω στους ώμους του προτελευταίου"

------

Κάποια αποσπάσματα που με κέντρισαν από τα Δοκίμια, του Γάλλου στοχαστή Μονταίνιου (1533-1592). Τα Δοκίμια (1572), αλλά και οι πολλές μεταφράσεις τους, βρέθηκαν στο Index των βιβλίων που καταδικάστηκαν από την καθολική εκκλησία. Ο ευρωπαικός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα, θα δει στον Μονταίνιο έναν πρόδρομό του.

Μισέλ ντε Μονταίνι, Δοκίμια, μετάφραση-σημειώσεις Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/05/blog-post_14.html


Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

«Ο γέροντας Παϊσιος μιλά για την κόλαση» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 12.5.2011, στο blog “Lockheart” του Σπύρου, διαβάσαμε αυτό:


Ο γέροντας Παϊσιος μιλά για την κόλαση

- Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

- Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση». Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν… Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο». Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;

Οποίος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμοίβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.

Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.

Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.


Πηγή: Αναδημοσίευση από το βιβλίο

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Ε’΄», ΣΕΛ. 48.


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2011/05/blog-post_14.html


Κυριακή 22 Μαΐου 2011

«Το μυστικό σημείωμα του Θεού!» [Από το blog “Οδεύοντας”]


Πριν από πέντε ημέρες, στις 17.5.2011, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:


Το μυστικό σημείωμα του Θεού!

"Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.

Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό. Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... "

[Από το βιβλίο Χειμωνιάτικη Λιακάδα , της Αλκυόνης Παπαδάκη]


Πηγή:

http://odevontas.blogspot.com/2011/05/blog-post_17.html


Σάββατο 21 Μαΐου 2011

«Η Αγάπη, ο Έρωτας, είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από δεκαπένε ημέρες, στις 6.5.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Η Αγάπη, ο Έρωτας, είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου

H Aγάπη, ο Έρωτας είναι το ωραιότερο πράγμα που πρωτοβγαίνει στη ζωή τού ανθρώπου.

Όπως ένα λουλούδι που ανθεί γιατί ακόμα δεν ξέρει τί τού γίνεται!Δηλαδή μπερδεύει μέσα του την αγάπη που προκειται να δώσει στον Θεό, και τη δίνει σε έναν άνθρωπο.

Αυτή είναι η Πρώτη Αγάπη.

Γιατί βασικά , δεν αγαπά τον άλλο άνθρωπο...Μπορεί αυτός να είναι με όλα τα ελαττώματα τού κόσμου.Δεν τα βλέπει. «Ήρθε αυτός γιατί ήταν έτοιμη η ψυχή μου να αγαπήσει».

Αγαπά αυτό το πρόσωπο γιατί αγαπά την Αγάπη...

Και η Αγάπη αυτή, είναι ο Θεός.

Το κάνει λοιπόν σε πρόσωπο ορατό, αντί να το κάνει στο Αόρατο, στην Πηγή της Αγάπης δηλαδή...Και συνήθως γίνεται και μια αποτυχία , όπως πρέπει να γίνει -για ν ανοίξει τα μάτια του ο άνθρωπος, να δεί.

Στη μεγάλη του αγάπη για τον άνθρωπο, ο Θεός πρέπει να τον εκπαιδεύσει σιγά-σιγά. Άλλον , τον εκπαιδεύει με μιά αποτυχία ερωτική. Άλλον μ΄ένα χάσιμο από τις αισθήσεις. Άλλος αρρωστά και μένει στο κρεββάτι ενάμισυ χρόνο και κάθεται και σκέπτεται για την ζωή του κλπ.. Σ΄εκείνους που μπορούν να πάρουν μαθήματα από τηνζωή, υπάρχουν όλα αυτά τα μέσα για την εκπαίδευση....Αλλά το κάνει με τόση αγάπη ο Θεός που ούτε το καταλαβαίνουμε....

[γερ.Γαβριηλία :η Ασκητική τής Αγάπης.Γ΄έκδοση σελ 165]


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2011/05/h-agaph-o-erwtas-einai-to-wraiotero-pragma-sth-zwh-toy-anthrwpoy.html


Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

«Το τέλος του (αν-)ύπαρκτου πολιτισμού (Α’μέρος)» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από ένα χρόνο, στις 20.5.2009, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Το τέλος του (αν-)ύπαρκτου πολιτισμού (Α’μέρος)

Πρίν από δύο ακριβώς χρόνια, στις 21 Μαΐου του 2008, έγραφα στο περιοδικό Parallaxi και αναδημοσίευα εδώ το παρακάτω κείμενο: Η πτώση των "υπαρκτών".

Σε κάποιο σημείο έγραφα:

Τώρα φαίνεται πως το τεράστιο γρανάζι της ιστορίας αρχίζει και πάλι να γυρίζει. Ο «υπαρκτός φιλελευθερισμός» -δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός, το πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού- αποδεικνύεται τόσο αδύναμος στο να διαχειριστεί την πραγματικότητα όσο και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός –δηλαδή το σοβιετικό μοντέλο, το πιο άγριο πρόσωπο του σταλινισμού. Ο μανδύας της Εικόνας είναι το δικό του Τείχος. Οι Τράπεζες είναι τα δικά του Γκουλάγκ. Τα media είναι ο ίδιος κατασταλτικός μηχανισμός, KGB και ανθρωποφύλακες, μηχανισμός παραπλάνησης και θρησκεία.

Αντίπαλός του δεν είναι, αυτή τη φορά, ένας πάνοπλος αντίπαλος ούτε μια ισχυρή νέα ιδεολογία ούτε και η πίεση των λαών. Το «σενάριο» δεν έχει πια μεγάλους πρωταγωνιστές, μεγάλα ονόματα, μεγάλους ηγετικούς ρόλους. Οι σημερινοί ηγέτες του κόσμου δεν θα μπορούσαν να έχουν ούτε καν τη θέση κομπάρσου στις μεγάλες αφηγήσεις του παρελθόντος.

Ο αντίπαλος του «υπαρκτού φιλελευθερισμού» είναι αόρατος. Σαν την αόρατη, παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα που κατασκεύασε. Είναι οι ίδιες του οι αντιφάσεις (π.χ. η «επιδότηση» της αγοράς με δάνεια που τσακίζουν την αγοραστική δύναμη). Είναι ο πλανήτης που δεν αντέχει άλλη ανάπτυξη. Είναι το ίδιο το «σενάριο» που δεν υπάρχει. Που είναι ανοιχτό σε οποιαδήποτε εξέλιξη.

Από τότε έτρεξε πάρα πολύ νερό στα ποτάμια, τα ρυάκια και τα αυλάκια αυτού του πλανήτη. Λίγους μήνες μετά ξέσπασε η παγκόσμια κρίση. Δύο χρόνια μετά, η Ευρώπη, με πρώτες την Ισλανδία και την Ελλάδα καταρρέουν...

Προφήτης δεν είμαι...

Ούτε καν οικονομικός αναλυτής...

Θέλω να πιστεύω όμως οτι μπορώ να δω ένα-δύο πραγματάκια με σχετική σιγουριά.

Και το ένα και πιο σημαντικό είναι πως δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε απλώς για μια (ακόμα) οικονομική κρίση που αφορά μόνο την Ελλάδα ή μόνο την Ευρώπη ή μόνο τις ΗΠΑ ή μόνο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Θα πρέπει να μιλήσουμε (επιτέλους!) για μια γενική κρίση του καπιταλισμού. Δηλαδή για μια γενικευμένη κρίση του ίδιου του πολιτισμού μας, καθώς, αυτό που ζούμε δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομία, γενικά ή ειδικά, αλλά με όλες τις πτυχές της κοινωνίας: με την ιδεολογία, την ηθική, την κουλτούρα, το περιβάλλον, την ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων. Με όλες δηλαδή τις δομές του παγκόσμιου συστήματος και τους ισχύοντες τρόπους παραγωγής.

Στην ουσία μιλάμε για την κατάρρευση ενός συστήματος που έχει πεθάνει εδώ και καιρό και ήδη βρίσκεται σε βαθιά σήψη και αποσύνθεση.

Γι' αυτό και δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα ανάταξης του πτώματος.

Ο ορίζοντας, μπροστά μας, γίνεται όλο και πιο σκοτεινός. Ομως, αν κατανοήσουμε για τι πράγμα μιλάμε, ίσως, τουλάχιστον να καταλάβουμε και το προς τα που βαδίζουμε.

Ή, αν μη τι άλλο, να πάψουμε να ασχολούμαστε με ανοησίες προσπαθώντας να απαντήσουμε σε ερωτήματα του τύπου:

"Πότε θα βγει η Ελλάδα από την Κρίση;"

"Πότε θα έχουμε και πάλι ανάπτυξη;"

"Πως θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη τις επιθέσεις από τους κερδοσκόπους" κτλ

ΠΟΤΕ! είναι η απάντηση.

Ποτέ, μέχρι την πλήρη κατάρρευση αυτού του συστήματος που έχει αντικαταστήσει την πραγματικότητα με την "χρηματικότητα" και την πολιτική με την μιντιακή ψευδο-επικοινωνία.

Η γενικευμένη κρίση δεν είναι ένα ακόμη επεισόδιο, ένα στάδιο του πολιτισμού μας.

Είναι το τελευταίο, ενιαίο στάδιο.

Η γενικευμένη κρίση δεν ξεκίνησε, βέβαια, το 2008. Η αρχή της μπορεί να ανιχνευτεί στις αρχές της δεκαετίας του '70 και από τότε βαθαίνει αδιάκοπα.Τότε ήταν που είχαμε για πρώτη φορά εντοπίσει την συρρίκνωση της δυναμικής του καπιταλισμού. Το τέλος της ανηφόρας.

Είχε προηγηθεί η μεγάλη πτώση της κερδοφορίας, στα μισά της δεκαετίας του '60.

Βασικό αίτιο αυτής της πτώσης ήταν η καθολική επέκταση της παραγωγικής δυναμικότητας της βιομηχανίας, το τέλος των "παρθένων" αγορών αλλά και των παλιών επενδύσεων που μπροστά στο φρέσκο, σταθερό κεφάλαιο που διοχετεύτηκε στην αγορά (κυρίως από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία), συμπίεζαν τις τιμές και τα ποσοστά των κερδών τους.

Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν, από τη δεκαετία του '80, η πρωτοφανής μείωση των επενδύσεων αλλά και των μισθών που με τη σειρά τους έριχναν τη ζήτηση.

Η απάντηση του κεφαλαίου ήταν άμεση και ικανοποιητική όπως κάθε ...πρέζα!

Αύξηση του χρέους. Συνειδητή αύξηση του χρέους...

Και χρηματιστηριακές φούσκες! Η μία μετά την άλλη...

Παράλλη έχουμε τη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στην ιστορία της ..."ελεύθερης αγοράς"!

Το κράτος "τρομπάρει" με χρήμα τις αγορές και τα χρηματιστήρια. Ασφαλιστικά ταμεία, εισφορές, συντάξεις μετατρέπονται σε ομόλογα και ρίχνονται στον καιάδα της Γουόλ Στριτ, της Φρανγκφούρτης (ή της Σοφοκλέους).

Το κράτος τζογάρει επισήμως για να διασώσει το κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, οι βιομήχανοι μαζί με τις κυβερνήσεις τους συνθλίβουν μισθούς, εργασιακά (και ανθρώπινα) δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος για να εμποδίσουν την πτώση των κερδών τους.

"Απλά μαθηματικά, μάι ντίαρ Γουότσον!"

Ομως εδώ ήταν και το μεγάλο λάθος (;;;) των καπιταλιστών: ο "χρηματοπιστωτικός κεϋνσιανισμός" δεν οδήγησε στην ανάκαμψη των αγορών και προκάλεσε μεγαλύτερα προβλήματα στη ζήτηση.

Ο καπιταλισμός έγινε πρεζόνι καταναλώνοντας την ίδια του την πρέζα.

Ο δρόμος προς την καταστροφή είχε ανοίξει διάπλατα!

Και τώρα, τι;

Τώρα ο καπιταλισμός έχει δύο επιλογές. Είτε να δεχτεί την επαναδιαπραγμάτευση των χρεών είτε να χρησιμοποιήσει το έσχατο όπλο του: τον Πόλεμο.

Τον πραγματικό πόλεμο...

Κι αυτό θα είναι το δεύτερο και μοιραίο (για όλους μας, δυστυχώς) ιστορικό λάθος του.

Που έρχεται ολοταχώς στο επόμενο διάστημα...

Αυτά όμως σε επόμενο ποστ.

------

FAQ της Κρίσης

Ε: Πότε ξεκίνησε η οικονομική κρίση;

Α: Στις αρχές της δεκαετίας του '70

Ε: Μπορούμε να βγούμε από την κρίση ως χώρα;

Α: ΚΑΜΙΑ χώρα δεν μπορεί να βγει πλέον από την κρίση.

Ε: Οι εθνικές πολιτικές φταίνε για την κρίση;

Α: Οχι, δεν μπορούν να φταίνε αυτές για την κρίση. Μπορούσαν όμως να την επιτείνουν και να επιδεινώσουν κάποια από τα συμπτώματά της στις χώρες τους.

(συνεχίζεται)


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/05/blog-post_3747.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

«Αγάπη είναι…» [Από το blog “Ψυχο-δρόμιο”]


Πριν από δένα ημέρες, στις 9.5.2011, στο blog “Ψυχο-δρόμιο ” της Ελευθερίας και του Απόστολου, διαβάσαμε αυτό:


Αγάπη είναι…

(από την ραδιοφωνική εκπομπή 'Ψυχο - λογώντας')

(περίληψη εκπομπής στις 24/12/2010)

Τι είναι αγάπη?...Υπάρχει, άραγε, ορισμός για την αγάπη? Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ακουστεί και ειπωθεί για την αγάπη κι ακόμη περισσότερα μπορούν να ειπωθούν. Στην αναζήτησή μας για το τι είναι, τελικά, η αγάπη, βρήκαμε το κινέζικο ιδεόγραμμα που την αναπαριστά. Σύμφωνα με αυτό, λοιπόν, Αγάπη= Αποδοχή και Αντίληψη. Αγαπάω, επομένως, σημαίνει γνωρίζω και (απο)δέχομαι. Γνωρίζω και αποδέχομαι τον εαυτό μου, γνωρίζω και αποδέχομαι τον άλλον.
Η αγάπη συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ‘θετικά συναισθήματα’ (αυτά που μας «ελευθερώνουν», μας βοηθάνε να χαλαρώσουμε, να ισορροπήσουμε, να σκεφτούμε μια μεγάλη πληθώρα από εναλλακτικές λύσεις και ιδέες, να αναπτυχθούμε και να ωριμάσουμε).

Εμείς την παρομοιάζουμε συμβολικά με μια ομπρέλα, που εμπεριέχει συναισθήματα και δεξιότητες. Όσο καλλιεργούμε τις δεξιότητές μας στην πορεία της ζωής μας και είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, τόσο η ομπρέλα αυτή ‘δυναμώνει’, τόσο η αγάπη ενισχύεται και μας προστατεύει.

Με αγάπη γεννιόμαστε, είναι έμφυτη σε όλους μας. Γι’ αυτό την αναζητάμε συνέχεια στην πορεία της ζωής μας. Είναι κάτι που ξέρουμε, αλλά το έχουμε βαθιά μέσα μας κρυμμένο. Το κρύβουμε όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ανάπτυξή του. Άρα, είτε αναπτύσσεται είτε μπλοκάρεται κατά το μεγάλωμά μας.

Η αγάπη αναπτύσσεται σε ασφαλή και υποστηρικτικά πλαίσια, σε πλαίσια στήριξης και φροντίδας. Μπλοκάρεται, όμως, όταν υπάρχει κριτική, επίκριση, υποτίμηση, μη αποδοχή και φόβος.

Δεν εκπαιδευόμαστε στην αγάπη. Εκπαιδευόμαστε στην αναγνώριση των συναισθημάτων μας, στην αποδοχή τους έτσι ώστε να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό, να τον αγαπήσουμε και να αγαπήσουμε τους άλλους.

Στις μέρες μας η λέξη ‘αγάπη’, ακούγεται πολύ συχνά, κυρίως σε συντροφικές σχέσεις και αναρωτιόμαστε για την επιπόλαια και επιφανειακή της χρήση. Μήπως η ‘αγάπη’ συγχέεται με την εξάρτηση? Διότι, όταν ‘χάνουμε’ τον εαυτό μας κι έχουμε μπλοκάρει τα συναισθήματά μας, κάπου πρέπει να ακουμπήσουμε, ‘χάνοντας’ έτσι εντελώς τον εαυτό μας και κατ ‘επέκταση και την αγάπη.

Ας κρατήσουμε την εικόνα των παιδιών, που εκφράζουν τόσο άμεσα και πηγαία όσα αισθάνονται, χωρίς καμία δυσκολία (εφ’ όσον, βέβαια, το επιτρέπουμε εμείς οι ενήλικες). Είναι χαρούμενα, δείχνουν την αγάπη τους. Καθώς, όμως, μεγαλώνουν και αρχίζουν τα ‘πρέπει’ και τα ‘μη’, οι συγκρίσεις, η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ατομικότητά τους και η μη ενίσχυση της διαφορετικότητάς τους από τους γονείς τους, τους δασκάλους κλπ, τότε εξελίσσονται σε ενήλικες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, σε ενήλικες που αναρωτιούνται γιατί δυσκολεύονται στο να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Η αυτοεκτίμηση, η εμπιστοσύνη και η αγάπη στον εαυτό μας οδηγεί στο να βιώνουμε αγάπη και να την εκφράζουμε. Κι αυτό κάνει τους άλλους να μας δίνουν αγάπη. Είναι μια αυτόματη διαδικασία.

Δώστε στον εαυτό σας αγάπη, τρυφερότητα, φροντίδα, αγκαλιάστε τον! Έτσι θα δώσετε αγάπη στους άλλους και θα την πάρετε πίσω. Κάντε κάτι διαφορετικό!

Διαβάστε εδώ για τα θετικά συναισθήματα.


ΠΗΓΗ:

http://psycho-dromio.blogspot.com/2011/05/blog-post_09.html