Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

«Ευρώ ή νέα δραχμή (του Ευκλείδη Τσακαλώτου)» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 22.2.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Ευρώ ή νέα δραχμή (του Ευκλείδη Τσακαλώτου)

Είμαστε υπέρ του ευρώ ή είμαστε υπέρ της νέας δραχμής; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει με το θέμα του τι είδους κρίση έχουμε. Η γνώμη μου είναι ότι η κρίση που διανύουμε δεν είναι πρωτίστως μια κρίση χρέους. Ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ελλάδα, ισχύει ότι το βασικό πρόβλημα είναι το χρέος.

Μπήκαμε σε αυτήν την κρίση το 2008 με τρία τουλάχιστον βασικά ζητήματα: Το πρώτο, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που για είκοσι χρόνια φούντωναν στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσε μια χρηματοπιστωτική κρίση. Το τρίτο, οι γεωγραφικές ανισότητες του καπιταλισμού, όπου οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, και μεταξύ βόρειας και νότιας Ευρώπης, αποτελούν μια πτυχή αυτού του προβλήματος.

Μετά το 2008, κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίστηκε. Οι μακροοικονομικές ανισορροπίες συνεχίζουν ακάθεκτες, οι προσπάθειες ρύθμισης των τραπεζών χλευάζονται, ακόμα και από τους «Financial Ti­mes», και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ακόμα περισσότερο με τα προγράμματα λιτότητας που προωθούνται σχεδόν παντού. Είναι τυχαίο ότι τώρα αντιμετωπίζουμε ένα δεύτερο επεισόδιο ύφεσης, αφού δεν αντιμετωπίστηκε καμία από τις αιτίες της κρίσης; Νομίζω όχι.

Δεν είναι όμως μόνο οικονομικό το πρόβλημα, δεν έχουμε μόνο κρίση της οικονομίας. Έχουμε κρίση και της πολιτικής. Στη μεταπολεμική περίοδο είχαμε τρεις προσπάθειες για να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Η πρώτη ήταν το κοινωνικό κράτος. Η δεύτερη ήταν όταν αντί να αναπτυχθεί κοινωνικό κράτος για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, δίναμε δάνεια σε αυτά τα στρώματα. Θυμίζω ότι τα τοξικά ομόλογα είχαν τη ρίζα τους σε δάνεια στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας. Η τρίτη προσπάθεια ήταν το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα. Και οι τρεις αυτές προσπάθειες φάνηκαν σε κάποια στιγμή μη βιώσιμες, και παρόλο που δημιούργησαν πολλά προβλήματα, ωστόσο ήταν προσπάθειες να διευρυνθούν τα καλά του καπιταλισμού, να υπάρξει σε κάποιο βαθμό νομιμοποίηση αυτού του συστήματος.

Λύση χωρίς δημοκρατία;

Η πολιτική της λιτότητας δεν απαντάει σε κανένα από αυτά τα ζητήματα, ούτε τα οικονομικά ούτε τα πολιτικά. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κανείς πια δεν πιστεύει ότι τα δύο μνημόνια απαντούν σε οποιοδήποτε ερώτημα έχει τεθεί από την πραγματικότητα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αλλά σχέδιο υπάρχει και είναι αυτό που υπαγορεύει τη μείωση των μισθών για να έχουμε φτηνό εργατικό δυναμικό και φτηνά προϊόντα, για να μπορούμε να εξάγουμε και να μειώσουμε το καθαρό εξωτερικό μας χρέος. Από αυτή την οπτική γωνία η λιτότητα και η ύφεση δεν αποτελούν πρόβλημα γιατί μειώνεται ο μισθός, και υποτίθεται, το κόστος παραγωγής. Η διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι πρόβλημα διότι δημιουργεί την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και άρα την αύξηση της προσφοράς εργατικού δυναμικού. Η καταστροφή του κοινωνικού κράτους δεν είναι πρόβλημα διότι όσο πιο συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος έχεις, τόσο περισσότερο οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από το μισθό τους, και μόνο από αυτόν.

Αυτό που περιγράφω θυμίζει την πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού, όταν έπρεπε με βίαιο τρόπο να εξασφαλιστεί ότι υπάρχει αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό το σχήμα ποτέ, και πουθενά, δεν επικράτησε χωρίς βία, με δημοκρατικές διαδικασίες. Η βασική αντίφαση του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι δεν έχει κανένα σχέδιο που να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Όσες πολιτικές ανασυνθέσεις και αν κάνουν, όσα νέα κόμματα και αν προκύψουν, όσες πρωτοβουλίες κι αν παρθούν, δεν θα λυθεί αυτή η αντίφαση. Με δημοκρατία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί το φτηνό εργατικό δυναμικό που απαιτεί το σχέδιο.

Ποια είναι η λύση; Πρέπει να αρχίσουμε από τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι κάτι το επιπρόσθετο και όχι ένα βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε όλη την Ευρώπη οι μνημονιακές πολιτικές δεν αποδίδουν, παρά το ότι επιχειρήθηκε να αποδοθεί η αποτυχία τους στην Ελλάδα σε δική μας αδυναμία να τις εφαρμόσουμε. Κι εκεί που είναι «καλά παιδιά», και τις εφαρμόζουν με ζήλο, και εκεί αυξάνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Να το προσπαθήσουμε

Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.

Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.

Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.

Σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ, θυμίζω ότι όταν το 1929 το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας ασκούσε υφεσιακή πολιτική κατά του κόσμου της εργασίας, διασπάστηκε και έκανε 15 χρόνια να επιστρέψει στην εξουσία. Η απάντηση είναι και περισσότερη δημοκρατία, και περισσότερη αναδιανομή του εισοδήματος, και περισσότερο περιορισμό στις τράπεζες, και λιγότερα κέρδη, και περισσότερη απόκριση στις ανάγκες των πολλών.

Πηγή: Εποχή

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2012/02/blog-post_176.html

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

«Ήταν προμελετημένο» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]


Πριν από είκοσι ημέρες, στις 8।2.2012, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:


Ήταν προμελετημένο

Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό: να το ζεις ή να ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι όλο αυτό είναι καλά σχεδιασμένο από πολλά χρόνια πριν, αλλά είναι εντυπωσιακό πως οι διεθνείς οργανισμοί(διάβαζε κατσαπλιάδες) και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους μετατρέπουν μια χώρα σε πειραματόζωο των συμφερόντων που τάχθηκαν να υπηρετούν βάσει ενός σχεδίου που εφαρμόζουν με εξαιρετική ακρίβεια.
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο όπως το βρήκαμε στους “πειρατές του ονείρου” :

Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσιεύει στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, CAHIERS DE POLITIQUE ÉCONOMIQUE (στα Γαλλικά), ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών» (στα Αγγλικά). Πρόκειται ουσιαστικά, όπως αναφέρεται εξάλλου, για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορέσει μια κυβέρνηση να περάσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές, που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσετε, πέρα από το ότι ο κυνισμός των νέων Μακιαβέλι συναγωνίζεται την επιστημοσύνη τους, αυτά που ζούμε σήμερα εδώ δεν προέκυψαν στην τύχη. Κι αν το γνωρίζουμε ήδη, οπωσδήποτε έχει άλλη βαρύτητα να το ακούμε, απερίφραστα ομολογημένο, από τα πλέον αρμόδια στόματα.

Ακολουθεί το άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον που διάβαζαν οι εθνικοί πολιτικοί star μας.

– «Οι πολιτικές οικονομικής σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών μπορεί να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, ακόμα και να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλότητα των χωρών. Στο παρόν Τετράδιο οικονομικής πολιτικής αναλύονται οι πολιτικές συνέπειες αυτών των προγραμμάτων. Όπως προέκυψε από τη συστηματική μελέτη πέντε χωρών και δυο σημαντικών αντιπροσωπευτικών δειγμάτων στη λατινική Αμερική και την Αφρική, το πολιτικό κόστος σε απεργίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις διαφέρει ανάλογα με τα μέτρα που ελήφθησαν. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η επείγουσα κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, κρίθηκε ότι μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί με την αποκατάσταση των μακρο-οικονομικών ισορροπιών. Έτσι, οι διαρθρωτικές αναπροσαρμογές περιορίστηκαν σ’ ένα πρόγραμμα σταθερότητας με μοναδικό κριτήριο την ταχύτερη δυνατή μείωση του δημόσιου ελλείμματος. Πολύ σύντομα όμως συνειδητοποιήσαμε πως η σταθεροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. […]

– Πράγματι, όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]

– Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι, σύμφωνα με στατιστικές που στηρίζονται στη μελέτη δεκάδων χωρών επί μια δεκαετία, το πολιτικό κόστος διαφοροποιείται ανάλογα με τα μέτρα. Πρόκεται για ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα, διότι σημαίνει πως μπορεί μέσα από τη μελέτη των μέτρων και των αντιδράσεων να εκπονηθεί ένα βέλτιστο πολιτικό πρόγραμμα, δηλαδή ένα πρόγραμμα που θα ελαχιστοποιεί τους κινδύνους. […]

– Τα μέτρα που προκαλούν τις περισσότερες διαδηλώσεις, είναι εκείνα που πλήττουν ολόκληρο τον πληθυσμό και έχουν σαν αποτέλεσμα την άνοδο των τιμών, ο,τιδήποτε κι αν την προκαλεί (περικοπές επιδομάτων, αύξηση των έμμεσων φόρων ή υποτίμηση). Έτσι, στη Ζάμπια ο διπλασιασμός της τιμής του αλευριού και του καλαμποκιού το Δεκέμβριο του 1984, εξαιτίας της περικοπής επιδομάτων, προκάλεσε κύμα ταραχών η καταστολή των οποίων καταμέτρησε 15 νεκρούς. Παρόμοια, όταν το 1988 η κυβέρνηση της Νιγηρίας αύξησε την τιμή του πετρελαίου, το οποίο αγόραζαν κυρίως τα φτωχά νοικοκυριά, είχαμε ταραχές με 6 νεκρούς διαδηλωτές. […]

– Άλλα μέτρα όμως, όπως οι περικοπές των δημόσιων επενδύσεων, ή των λειτουργικών εξόδων (εκτός των μισθών), δεν προκαλούν σοβαρή αναταραχή. […] Οι περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις πλήττουν κυρίως τον τομέα της οικοδομής, που μαστίζεται τότε από πτωχεύσεις και απολύσεις. Όμως αυτός ο τομέας αποτελείται κυρίως από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που δεν έχουν μεγάλο πολιτικό βάρος. […] Από την άλλη, οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση. […]

– Το βέβαιο είναι ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα σταθερότητας ενάντια στη θέληση ολόκληρης της κοινής γνώμης.Ένα πρόγραμμα που θα έπληττε εξίσου όλες τις κοινωνικές ομάδες, αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί από ένα πρόγραμμα που κάνει διακρίσεις σε βάρος κάποιων κοινωνικών ομάδων ευνοώντας ορισμένες άλλες. Πρέπει λοιπόν η αρμόδια κυβέρνηση να φροντίσει ώστε να πάρει με το μέρος της ένα μέρος του κόσμου, στην ανάγκη φορτώνοντας δυσανάλογα και με πολύ βαριά μέτρα ορισμένες κοινωνικές ομάδες. […]

– Η απελευθέρωση των εισαγωγών και το άνοιγμα των επαγγελμάτων − ένα μέτρο στο οποίο επιμένει πάντοτε η Παγκόσμια Τράπεζα − προκαλεί αντίθετες αντιδράσεις, από τις οποίες η κυβέρνηση μπορεί να επωφεληθεί. […] Μπορεί για παράδειγμα να καταργήσει τους δασμούς σε πρώτες ύλες που αγοράζουν όλες οι επιχειρήσεις, ή σε βασικά προϊόντα που δύσκολα μπορούν να προμηθευτούν οι μικρές επιχειρήσεις. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργήσει γρήγορα συμμάχους, που θα στηρίξουν την πολιτική της απελευθέρωσης και του ανοίγματος. […]

– Η κυβέρνηση που καλείται να εφαρμόσει αναδιαρθρωτικά προγάμματα, είναι υποχρεωμένη να πάρει αντιλαϊκά μέτρα. […] Καλώντας σε βοήθεια το ΔΝΤ, μπορεί να επωφεληθεί και σε πολιτικό επίπεδο γιατί θα μπορεί να απαντάει σε όσους αντιδρούν, ότι τα μέτρα προβλέπονται από τη συμφωνία που επέβαλε το ΔΝΤ και είναι υποχρεωμένη να τα πάρει θέλοντας και μη. […]

– Καλό είναι τα μέτρα να λαμβάνονται πριν ξεσπάσει κρίση. Υπάρχουν όμως τρόπο αντιμετώπισης του πολιτικού κόστους ακόμη κι αν τα μέτρα λαμβάνονται αφού ξεσπάσει η κρίση. […]

Εάν η κυβέρνηση εκλεγεί λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, έχει μπροστά της μια μικρή χρονική περίοδο (4 με 6 μήνες) κατά την οποία η κοινή γνώμη εξακολουθεί να την στηρίζει και κατά την οποία μπορεί να ρίχνει την ευθύνη για τα αντιλαϊκά μέτρα στους προκατόχους της. Σε αυτό το διάστημα, οι συντεχνίες χάνουν προσωρινά τη δύναμή τους και τότε η κυβέρνηση πρέπει να σπεύσει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους. Έπειτα από αυτή την περίοδο χάριτος τα πράγματα δυσκολεύουν τρομερά. Η νέα κυβέρνηση θεωρείται ολοένα και περισσότερο μόνη υπεύθυνη για την κατάσταση κι έτσι αναγκάζεται ν’ αναλάβει αυτή το σύνολο του πολιτικού κόστους της αναδιάρθωσης. […]

– Από την πρώτη λοιπόν στιγμή που θ’ ανέβει στην εξουσία, πρέπει να σταματήσει την αισιόδοξη ρητορική και να επιμείνει, ακόμα και υπερβάλλοντας, για τη σοβαρότητα των οικονομικών ανισορροπιών, να υπογραμμίζει τις ευθύνες των προκατόχων της και το ρόλο εξωγενών δυσμενών παραγόντων. […]

– Από τους κινδύνους που θα παρουσιαστούν, αυτός των απεργιών είναι ο μικρότερος. Οι απεργίες κινητοποιούν κατά βάση τους μισθωτούς του μοντέρνου τομέα και όχι τις πιο φτωχές κοινωνικές τάξεις. Με τις κατάλληλες παραχωρήσεις, η κυβέρνηση μπορεί να τις τελειώσει.[…] Παρολαυτά οι απεργίες μπορεί να ευνοήσουν το ξέσπασμα διαδηλώσεων. Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθεαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες.

– […] Οι περικοπές στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ένα από τα κυριότερα μέτρα των προγραμμάτων σταθεροποίησης, δεν είναι τόσο επικίνδυνες πολιτικά όσο η άνοδος των τιμών στα είδη κατανάλωσης. Προκαλούν απεργίες μάλλον παρά διαδηλώσεις, πλήττουν περισσότερο τις μεσαίες τάξεις παρά τα φτωχότερα στρώματα και σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση μπορεί να αποτανθεί στον πραγματισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Μπορεί για παράδειγμα να τους εξηγήσει, ότι εφόσον το ΔΝΤ επιβάλλει περικοπές κατά 20% στο δημόσιο, το μόνο που απομένει είναι είτε να μειωθούν οι μισθοί, είτε να γίνουν απολύσεις, και η ίδια προτιμάει να κάνει το πρώτο προς όφελος του συνόλου των υπαλλήλων. Η εμπειρία μας από τις περισσότερες αφρικανικές κυβερνήσεις δείχνει, πως αυτό το επιχείρημα εισακούγεται. […]

– Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Αυτή η υποβάθμιση όμως πρέπει να γίνει βήμα προς βήμα, σε ένα σχολείο αρχικά και όχι στο γειτονικό σχολείο, ώστε να αποφευχθεί μια γενικευμένη αντίδραση του πληθυσμού. […]

– Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο πολιτικά από τη λήψη συνολικών μέτρων για την αντιμετώπιση ενός μακρο-οικονομικού προβλήματος. Αν λοιπόν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους μειώσουμε πρώτα σε έναν ορισμένο τομέα, να ψαλλιδίσουμε την ονομαστική αξία τους σε έναν άλλο κι ακόμα και ν’ αυξήσουμε τους μισθούς σε κάποιον τομέα που είναι κρίσιμος από πολιτική άποψη. Το ίδιο και με τα επιδόματα. Δεν τα κόβουμε όλα μαζί. Πρέπει να φροντίζουμε απεριόριστα τις λεπτομέρειες: αν π.χ. τα φτωχά νοικοκυριά καταναλώνουν μόνο τη ζάχαρη σε μορφή σκόνης, μπορούμε ν’ αυξήσουμε την τιμή της ζάχαρης σε κύβους. […]

– Σημαντικό είναι το συμπέρασμα που λέει, ότι μια κυβέρνηση αποτυχαίνει για δυο λόγους: είτε επειδή εμπιστεύεται την υλοποίηση του προγράμματος σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών σε τεχνοκράτες, που παραμελούν το πολιτικό κόστος∙ είτε επειδή την εμπιστεύεται αποκλειστικά στους αρμόδιους πολιτικούς, που ενδιαφέρονται για το στενό πολιτικό κόστος. […]

– Για να έχει μια κυβέρνηση το περιθώριο ώστε να κάνει τους πολιτικούς ελιγμούς που απαιτεί ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, πρέπει να στηρίζεται από ένα ή δυο μεγάλα κόμματα και όχι από μια συμμαχία μικρών κομμάτων. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κατάλληλο εκλογικό σύστημα, με πολλές μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Άλλα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση ενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας είναι αυτά που νομοθετηθούν προσωρινές ειδικές εξουσίες, ή τον εκ των υστέρων έλεγχο από τη δικαστική εξουσία ώστε να μην μπορούν οι δικαστές να ελέγχουν εκ των προτέρων την εφαρμογή ενός προγράμματος. Το δημοψήφισμα είναι ένα αποτελεσματικό όπλο στα χέρια μιας κυβέρνησης όταν έχει αυτή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Μπορεί να καταφεύγει σε δημοψήφισμα, ώστε να εγκριθεί ένα συγκεκριμένο μέτρο της και να θέσει εκτός μάχης μια συμμαχία αντιφρονούντων. Επιπλέον, όταν κάποια μέτρα προκαλέσουν ένα αυξανόμενο κύμα ταραχών και καταστολής, τότε η προκήρυξη δημοψηφίσματος μπορεί να ηρεμήσει το πολιτικό παιχνίδι και να βοηθήσει στην αποκατάσταση της τάξης αποφορτίζοντας την πίεση των διαδηλωτών. […]

– Εξίσου βοηθάει το μοίρασμα των ρόλων μεταξύ των διεθνών οργανισμών − οι οποίοι αναλαμβάνουν το ρόλο να υπενθυμίζουν τις σκληρές υποχρεώσεις του προγράμματος αναδιάρθρωσης − και μιας σειράς χωρών, που θα παίζουν το ρόλο χορηγών και θα παρέχουν κάποια βοήθεια όταν ορισμένα πολύ σκληρά μέτρα γίνονται πολύ επικίνδυνα.[…]»

ΠΗΓΗ:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2012/02/08/oosa/

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

«Εδώ καίγονται ζωές...» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από πέντε ημέρες, στις 22.2.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Εδώ καίγονται ζωές...

…κι εσείς θρηνείτε για ένα σινεμά; Προσπαθώ, παρακολουθώντας τους σχετικούς διαξιφισμούς στο ελληνικό ίντερνετ, να καταλάβω προς τι ο διχασμός αυτός, μεταξύ των πενθούντων για το «Αττικόν» και κάποιων άλλων, που θεωρούν «εστέτ» τους πρώτους και προτιμούν να πενθήσουν για τους ανθρώπους που πεινάνε στην Αθήνα, τους άστεγους, τους άνεργους. Ένας διχασμός τεχνητός, καθώς και οι μεν και οι δε στην ίδια χώρα ζουν, στα ίδια πεζοδρόμια βαδίζουν, στους ίδιους δρόμους κυκλοφορούν. Ναι, κι εμένα με στενοχώρησε αφάνταστα η καταστροφή ενός ιστορικού κινηματογράφου της Αθήνας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν με θλίβουν και η πείνα ή η φτώχεια που καλπάζουν, με καλπασμό άγριο, απάνθρωπο, ισοπεδωτικό, στην σημερινή Ελλάδα, στην Αθήνα. Κάποιοι πήγαν, επιπλέον, με αναμμένα κεριά και στάθηκαν έξω από τον καμένο κινηματογράφο. Και θεωρήθηκαν, από τους «άλλους», εκπρόσωποι ενός ξεπερασμένου, βολεμένου, «αντεπαναστατικού» μεγαλοαστισμού. Από πότε όμως αποτελεί πράξη επαναστατική να καις έναν κινηματογράφο; Ένα βιβλιοπωλείο; Βιβλία κάηκαν τελευταία φορά στην Ελλάδα, σε σωρούς, επί μεταξικής δικτατορίας. Σε δημόσιες πυρές. Κάπως σαν αυτές, που έκαιγαν στην Αθήνα την προπερασμένη Κυριακή. Η καταστροφή της περιουσίας του άλλου και, ακόμα περισσότερο, της πολιτιστικής περιουσίας ενός λαού δεν αποτελεί πράξη «αντίδρασης» σε ένα κατεστημένο. Αλλά πράξη μίσους. Απλού και καθαρού μίσους. Και το μίσος χαρακτήριζε ανέκαθεν καθεστώτα «κλειστά», φοβικά, αυταρχικά - και ανθρώπους αυτού του τύπου. Για να μισείς, τόσο, ώστε να καταστρέφεις τυφλά, πρέπει να φοβάσαι, να φοβάσαι πολύ. Και ο φοβισμένος άνθρωπος καταντά ανελεύθερος, κοιτά μόνο την επιβίωσή του σε βάρος των υπολοίπων, φτάνει σε μια κατάσταση ζωώδη. Δεν θα απολογηθώ λοιπόν για τη λύπη μου για τον κατεστραμμένο κινηματογράφο. Γιατί οι «καμένες» από την κρίση που ζούμε ανθρώπινες ζωές, η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, γίνονται ακόμα πιο αφόρητες, ακόμα πιο αβάσταχτες χωρίς αυτό που μας κάνει, πριν και πρώτα απ’ όλα ανθρώπους, αυτό που γλυκαίνει, που κάνει κάπως πιο ανεκτή την στυφή γεύση της εξαθλίωσης: τον πολιτισμό μας.



δημοσιεύτηκε στο σάιτ του περιοδικού Parallaxi (εδώ)


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2012/02/blog-post_22.html


Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

«Βγάλε την πλερέζα...» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από τρεις ημέρες, στις 23.2.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Βγάλε την πλερέζα...

'Έχεις κάρτες και δάνεια, χρέη που δεν μπορείς να πληρώσεις; Και φοβάσαι ότι θα χάσεις το σπίτι σου; Βγάλε την πλερέζα. Κάλεσε τώρα, 11880...'

Αυτά περίπου λέει η διαφήμιση, που με άψογο επαγγελματισμό ρουτινοποιεί την δυστυχία χιλιάδων, εκατομμυρίων σημερινών Ελλήνων. Πλέον, ο ανθρώπινος πόνος, η απόγνωση, βγήκαν από το χρονοντούλαπο της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν είναι όπως τα ξέραμε ή όπως τα φανταζόμασταν. Άλλαξαν. Βγήκαν στην τηλεόραση. Κάποιοι, για την ακρίβεια, τα έβγαλαν στην τηλεόραση. Βγήκαν από την ανελέητη πραγματικότητα που πολλοί ζουν - ζούμε - και βρήκαν μια αλλιώτικη θέση στην τηλεοπτική υπερπραγματικότητα. Έγιναν διαφήμιση, εντάχθηκαν σαν ένα ακόμα κομματάκι στο μεγάλο, υπερπραγματικό (και εξωπραγματικό) παζλ που λέγεται ελληνική τηλεόραση. Έγιναν θέαμα, ένα προβληματάκι της καθημερινότητας που κάποιοι ειδικοί πίσω από αυτόν τον μαγικό αριθμό, μπορούν να σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις.

Θα δεις τι αυτοκίνητο να αγοράσεις, ποιο απορρυπαντικό τα κάνει ακόμα πιο λευκά, ποιο 'έξυπνο' κινητό κυκλοφορεί με έκπτωση, α και κάτι ακόμα: πώς δεν θα χάσεις το σπίτι σου. Αυτό, πλέον, που τρομάζει, που προκαλεί μεγαλύτερο αρνητικό δέος, ακόμα βαθύτερο προβληματισμό από την ίδια την κρίση την οποία σήμερα βιώνει η Ελλάδα, είναι η απόπειρα νορμαλοποίησής της: ακόμα και των πιο φριχτών της όψεων, των πιο οδυνηρών σπασμών της, που μαστιγώνουν ανελέητα τους πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί η κρίση, ακόμα και η χειρότερη κρίση, αντιμετωπίζεται. Η τηλεοπτική της όμως μετάλλαξη, σκληρότερη και από την ίδια την σκληρή πραγματικότητα της κρίσης, σε αφήνει άφωνο, αποσβολωμένο.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2012/02/blog-post_23.html

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

«Νικ. Μπογιόπουλος, Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Χθες, 24.2.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Νικ. Μπογιόπουλος, Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο

Ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα για το τι κρύβεται πίσω από τον όρο "πολιτική δικτύωση", που χρησιμοποιείται για να περιγραφεί "κομψά" η διαπλοκή μεταξύ κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας είναι το ακόλουθο που σημειωτέον δεν αφορά παρά μόνο ένα πρωταγωνιστή, την Goldman Sachs.

Ολουσέγκουν Αγκάνκα, υπουργός Οικονομίας της Νιγηρίας, διευθυντής υπηρεσίας επενδυτικών κεφαλαίων της Goldman Sachs. Ότμαρ Ίσινγκ, επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ, διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs.

Μάριο Ντράγκι, πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας και νυν διοικητής της ΕΚΤ, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International για την Ευρώπη. Μάριο Μόντι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων της Goldman Sachs.

Πίτερ Σάδερλαντ, επίτροπος ανταγωνισμού της ΕΕ, πρόεδρος της GATT, πρόεδρος της Goldman Sachs International.

Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Κομισιόν, πρωθυπουργός της Ιταλίας, επικεφαλής του ιταλικού κρατικού ομίλου για τη βιομηχανική ανασυγκρότηση όταν συνέβη το σκάνδαλο της συγχώνευσης μεταξύ της γερμανικής Siemens και της ιταλικής STET με τη μεσολάβηση της Goldman Sachs. Λόρδος Γκρίφιθς, σύμβουλος της Θάτσερ, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International.

Γκάβιν Ντέιβις, πρόεδρος του BBC, στέλεχος της Goldman Sachs, η σύζυγος του οποίου διετέλεσε εξ απορρήτων συνεργάτιδα του πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν.

Ντέιβιντ Κάμερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο αναθετών τη μαζική πώληση εντόκων του βρετανικού δημοσίου στην Goldman Sachs.

Τζον Κόρτζιν, κυβερνήτης του Νιου Τζέρσει, πρόεδρος της Goldman Sachs.

Ρόμπερτ Ρούμπιν, υπουργός οικονομικών του Κλίντον, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs.

Τίμοθι Γκάιντερ, υπουργός οικονομικών του Ομπάμα, επιλέγει γενικό γραμματέα του υπουργείου τον Μαρκ Πάτερσον, λομπίστα της Goldman Sachs.

Τζόσουα Μπόλτεν, διευθυντής του γραφείου του Τζόρτζ Μπους, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs. New York Times, εφημερίδα που εκδίδεται από όμιλο που έχει προσλάβει ως σύμβουλο την Goldman Sachs.

Χένρι Πόλσον, υπουργός οικονομικών του Μπους, πρόεδρος της Goldman Sachs.

Σίντνει Γουάινμπεργκ, ταμίας της προεκλογικής εκστρατείας του Αιζενχάουερ το 1952 και το 1956, αφεντικό της Goldman Sachs, με δυο πόστα καπαρωμένα από ανθρώπους του στις κυβερνήσεις του Άικ, τις θέσεις του υπουργού οικονομικών και του υπουργού άμυνας.

Λουκάς Παπαδήμος, πρωθυπουργός της Ελλάδας, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος μέχρι το 2002, είχε τα ηνία της τράπεζας όταν η Goldman Sachs παραποιούσε τα δημοσιονομικά στοιχεία της Ελλάδας προκειμένου η Ελλάδα να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ επί πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

Κατόπιν τέτοιας κληρονομιάς μάλλον δεν έχει άδικο ο νυν επικεφαλής της Goldman Sachs, ο Λόιντ Μπλανκφέιν, ο άνθρωπος που από το 2006 εώς το 2010 εισέπραξε πάνω από 200 εκατ. Δολάρια σε μπόνους, να δηλώνει: "Δεν είμαι παρά ένας τραπεζίτης που κάνει το έργο του Θεού".


Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»
via http://chomsky-speaks-greek.blogspot.com

ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2012/02/nik-mpogiopoylos-pws-h-goldman-sachs-kyberna-ton-kosmo.html

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

«Οι συνδικαλιστές, ο διαγωνισμός και η φοροδιαφυγή...» [Από το blog “Μερόπη”]


Πριν από πέντε ημέρες, στις 19।2.2012, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Οι συνδικαλιστές, ο διαγωνισμός και η φοροδιαφυγή...

Διαβάζω την πιο κάτω είδηση στον ηλεκτρονικό τύπο:

«Ένταση επικράτησε έξω από τη σχολή Δημόσιας Διοίκησης στην οδό Πειραιώς, όταν δεκάδες εφοριακοί προσπάθησαν να εμποδίσουν την είσοδο συναδέλφων τους στο κτίριο, έτσι ώστε να ματαιωθεί ο διαγωνισμός για την πρόσληψη 1.000 εφοριακών που θα στελεχώσουν το σώμα των φοροελεγκτών και θα ασχοληθούν αποκλειστικά με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, καθώς και την είσπραξη των δημοσίων εσόδων. Οι συνδικαλιστές εφοριακοί είχαν αποκλείσει την είσοδο του κτιρίου με αποτέλεσμα να χρειαστεί η επέμβαση της αστυνομίας για να καταφέρουν περίπου 150 από τους συνολικά 900 υποψήφιους να πάρουν μέρος στο διαγωνισμό….»
Και μένω για άλλη μια φορά άναυδη. Και αναρωτιέμαι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που ενόχλησε τους συνδικαλιστές? Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή η επιλογή υπαλλήλων μέσω διαγωνισμού? Πολύ φοβάμαι και τα δύο.
Δεν είναι καιρός πια να εγκαταλείψουμε όλοι (συνδικαλιστές και μη) τις παλιές μας «καλές» συνήθειες? Δεν είναι καιρός να καταπολεμηθεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η φοροδιαφυγή, ώστε να μην πληρώνουν τους φόρους πάντα τα ίδια θύματα (μισθωτοί και συνταξιούχοι)? Και, επίσης, δεν είναι καιρός οι επιλογές των υπαλλήλων να γίνονται με διαγωνισμό και όχι με άλλα κριτήρια (π.χ. τις γνωριμίες ή το ρουσφέτι)?

ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2012/02/blog-post_19.html

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

«O homo economicus σε κρίση» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.2.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


O homo economicus σε κρίση

Μιλώντας για την περίπτωση της Ελλάδας η γνωστή συγγραφέας και ακτιβίστρια Naomi Klein *, κάνει λόγο για ένα «άδειασμα», ένα «ξεκοίλιασμα» της δημοκρατίας εκ των έσω από τα περιεχόμενά της, από το νόημά της. Ένα ξεκοίλιασμα απαραίτητο για την απρόσκοπτη εξάπλωση της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας-καζίνο. Πώς όμως έφτασε, ακόμα και αυτή η μετριοπαθής – εν συγκρίσει με την άμεση δημοκρατία – αντιπροσωπευτική δημοκρατία να αποτελεί παραφωνία, απειλή, κίνδυνο; Και γιατί; Για την σύγχρονη κερδοκρατούμενη παγκόσμια οικονομία η δημοκρατία εξελίχθηκε σε αναγκαίο κακό, μια συνιστώσα του δυτικού πολιτισμού, με την οποία έπρεπε, αναγκαστικά και κακήν κακώς, να τα βγάλει πέρα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Γνωστά αυτά, θα πει κανείς, τα είπαν κι άλλοι πριν την Καναδή συγγραφέα, για την εγγενή ασυμβατότητα κερδοκρατούμενης οικονομίας και δημοκρατίας, αλλά και για την «ανάγκη» που σήμερα διαφαίνεται να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες της πρώτης από ανεξέλεγκτες μεταβλητές, όπως η κοινοβουλευτική δημοκρατία και οι λαοί που τη χρησιμοποιούν ως μέσο διακυβέρνησης και πολιτικής διαβούλευσης.

Γιατί, όμως, αυτοί ακριβώς οι λαοί που ζουν κάτω από τον αστερισμό αυτής της οικονομοκρατούμενης δυστοπίας και της τραγικής αυτής ανάγκης αποδυνάμωσης της δημοκρατίας, παραμένουν απαθείς μπροστά σε αυτό το θέαμα; Γιατί δεν είδαμε στη Δύση όσα είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αλγερία, τη Συρία; Λαοί βαθιά βυθισμένοι στη θεοκρατία, ασφυκτικά προσδεμένοι σε παραδόσεις, που δε γνώρισαν ποτέ αυτό που λέμε δημοκρατία, ακόμα και στις αστειότερες μορφές της, ακόμα και στην οικογενειοκρατική οπερέτα που γνωρίσαμε στην Ελλάδα, παρ’ όλα αυτά ξεσηκώθηκαν, γέμισαν πλατείες. Όχι για να φωτογραφίσουν με τα κινητά τους τα highlights μιας «επαναστατικής φιέστας» – με αυτόν τον χαρακτηρισμό είχε αναφερθεί ο Μεξικανός ποιητής Octavio Paz στον γαλλικό Μάη του ’68, που για την εποχή μας αποτελεί καλώς ή κακώς αυθεντική επαναστατική στιγμή και όχι «θέαμα» ή «φιέστα της επανάστασης» όπως θα έλεγε ο Paz – και να τα ανεβάσουν αργότερα στα social media, αλλά για να διατυπώσουν σαφή αιτήματα και φλέγοντα ερωτήματα. Για να τα υποστηρίξουν και να τα πληρώσουν ακόμα και με τις ίδιες τις ζωές τους. Γιατί, εν αντιθέσει, οι Έλληνες δεν αντέδρασαν στο ξεκοίλιασμα της δημοκρατίας τους;

Γιατί δέχτηκαν, όπως θα έλεγε η Klein, να παραδώσουν σαν φοβισμένα, ανεύθυνα και ευθυνόφοβα παιδιά τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε κάποιους άλλους, τους «μεγάλους» που ξέρουν καλύτερα; Μήπως γιατί βρίσκονται και οι ίδιοι μέσα στη φούσκα αυτή που λέγεται «οικονομία»; Μήπως επειδή έχουν μετατραπεί σε έναν homo oeconomicus, έναν homo computans διαποτισμένο από νοοτροπίες, προτεραιότητες, κίνητρα καθαρά και αποκλειστικά οικονομικά, σε κάθε πτυχή της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής τους; Αν δεν βγουν, οι σημερινοί Έλληνες, από την επικράτεια της «οικονομίας» για να ξαναμπούν στην επικράτεια της δημοκρατίας, ανακτώντας το χαμένο της έδαφος, δύσκολα θα βρεθεί ένας άλλος δρόμος, μια διέξοδος ανεξάρτητη από μνημόνια, τρόικες, «κακούς» και «καλούς» Ευρωπαίους εταίρους.

* Η συνέντευξη στην οποία η Naomi Klein μιλά για την Ελλάδα: http://vimeo.com/35502747

δημοσιεύτηκε στο σάιτ του περιoδικού Parallaxi (θα το βρείτε εδώ)

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2012/02/o-homo-oeconomicus.html


Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

«Όχι στην ανεργία» [Από το blog “Roadartist”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 8.2.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Όχι στην ανεργία

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου, το Τελευταίο τετράδιο , το οποίο περιέχει κείμενα που γράφτηκαν για το blog του συγγραφέα.

"Όχι στην ανεργία.

Η σοβαρότατη οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που συνταράζει τον κόσμο μας φέρνει την αγωνιώδη αίσθηση πως φτάσαμε στο τέλος μιας εποχής χωρίς να καταφέρουμε να διακρίνουμε τι και πώς θα είναι αυτό που θα ακολουθήσει.

Τι κάνουμε εμείς, που παρακολουθούμε, αδύναμοι, τη συνθλιπτική προέλαση των μεγάλων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ηγεμόνων, ξετρελαμένων για να κατακτήσουν όλο και περισσότερο χρήμα, όλο και περισσότερη εξουσία, με όλα τα μέσα, νόμιμα ή παράνομα, που έχουν στο χέρι τους, καθαρά ή βρόμικα, ομαλά ή εγκληματικά;

Μπορούμε να αφήσουμε την έξοδο από την κρίση στα χέρια των ειδημόνων; Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι, οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί ανώτατου επιπέδου παγκοσμίως, οι διευθυντές των μεγάλων πολυεθνικών, οι κερδοσκόποι, με τη συνενοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι, με την υπεροχή αυτού που θεωρεί τον εαυτό του κάτοχο της απόλυτης σοφίας, μας πρόσταζαν να σωπάσουμε όταν τα τελευταία τριάντα χρόνια δειλά διαμαρτυρόμασταν, λέγοντας πως δεν ξέρουμε τίποτα, και γι' αυτό μας γελοιοποιούσαν; Ήταν η εποχή της απόλυτης μονοκρατορίας της Αγοράς, αυτής της με θράσος αυτομεταρρυθμιζόμενης και αυτορυθμιζόμενης οντότητας που έχει επιφορτιστεί με το αμετάκλητο πεπρωμένο να προετοιμάζει και να υπερασπίζεται παντοτινά και αιώνια την προσωπική και συλλογική μας ευτυχία, παρ' όλο που η πραγματικότητα αναλαμβάνει να τη διαψεύδει ανά πάσα ώρα που περνά.

Και σήμερα, που καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων; Θα τελειώσουν επιτέλους οι φορολογικοί παράδεισοι και οι αριθμημένοι λογαριασμοί; Θα ερευνηθεί αμείλικτα η προέλευση των γιγάντιων τραπεζιτικών καταθέσεων, των φανερά παραβατικών χρηματοπιστωτικών μηχανορραφιών, των αδιαφανών συναλλαγών που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι παρά μαζικό ξέπλυμα μαύρου χρήματος, από το εμπόριο ναρκωτικών και άλλες κακοποιές δραστηριότητες; Και οι πρόχειρες λύσεις της κρίσης, επιδέξια προετοιμασμένες προς όφελος των συμβούλων διοίκησης και εναντίον των εργαζομένων;

Ποιος θα λύσει το πρόβλημα των ανέργων, εκατομμυρίων θυμάτων της επονομαζόμενης κρίσης, που εξαιτίας της φιλαργυρίας, της κακοήθειας ή της ηλιθιότητας των δυνατών θα συνεχίσουν να είναι άνεργοι, κακοζώντας προσωρινά με άθλια κρατικά επιδόματα, ενώ τα μεγάλα στελέχη και οι διευθυντές επιχειρήσεων που οδηγήθηκαν σε πτώχευση απολαμβάνουν ποσά εκατομμυρίων καλυμμένοι από θωρακισμένα συμβόλαια;

Αυτό που συμβαίνει είναι από κάθε άποψη ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και υπ' αυτή την προοπτική πρέπει να αναλυθεί στα δημόσια φόρα και στις συνειδήσεις. Δεν είναι υπερβολή. Εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας δεν είναι μόνο οι γενοκτονίες, οι εθνοκτονίες, τα στρατόπεδα θανάτου, τα βασανιστήρια, οι επιλεκτικές δολοφονίες, οι λιμοί που προκαλούνται εσκεμμένα, οι μαζικές επιμολύνσεις, οι εξευτελισμοί ως μέθοδος καταστολής της ταυτότητας των θυμάτων. Έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας είναι επίσης αυτό που οι χρηματοπιστωτικές και οικονομικές εξουσίες, με την ενεργή ή σιωπηλή συνενοχή των κυβερνήσεων, εν ψυχρώ διέπραξαν εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που απειλούνται να χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει, το σπίτι και τις οικονομίες τους, αφού έχουν χάσει τη μοναδική και πολύ συχνά ισχνή πηγή εισοδήματος, δηλαδή τη δουλειά τους.

Είναι δεοντολογικό χρέος, ηθική προσταγή να πούμε «Όχι στην ανεργία». Όπως και να καταγγείλουμε ότι την κατάσταση αυτή δεν τη γέννησαν οι εργαζόμενοι, ότι δεν πρέπει να είναι αυτοί που θα πληρώσουν την ανοησία και τα λάθη του συστήματος.

Λέγοντας «Όχι στην Ανεργία» ανακόπτουμε την αργή αλλά αμείλικτη γενοκτονία στην οποία το σύστημα καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους. Ξέρουμε πως μπορούμε να βγούμε από αυτή την κρίση, ξέρουμε πως δεν ζητάμε το φεγγάρι. Και ξέρουμε πως έχουμε φωνή για να τη χρησιμοποιήσουμε. Μπροστά στην υπεροψία του συστήματος, επικαλούμαστε το δικαίωμά μας στην κριτική και στη διαμαρτυρία. Εκείνοι δεν τα ξέρουν όλα. Έπεσαν έξω. Μας εξαπάτησαν. Δεν δεχόμαστε να είμαστε τα θύματα τους."

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2012/02/blog-post_08.html


Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

«Υπερβολές...» [Από το blog “Μερόπη”]


Πριν από πέντε ημέρες, στις 16।2.2012, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Υπερβολές...

Διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «το Βήμα» την πιο κάτω είδηση:

Έγινε επεισόδιο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με αφορμή την είσοδο ειδικού φρουρού στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, ο οποίος συνελήφθη και θα οδηγηθεί στο αυτόφωρο με την κατηγορία της διατάραξης της ειρήνης στο Πανεπιστημιακό Ίδρυμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόκειται για εκπαιδευόμενο ειδικό φρουρό που φορούσε το πολιτικό του μπουφάν και από μέσα την στολή του και «επισκέφθηκε» το πανεπιστήμιο για να δει μία φίλη του. Οι φοιτητές αντιλήφθηκαν από το παντελόνι και τα άρβυλα ότι επρόκειτο για άνδρα της ΕΛ.ΑΣ, δημιούργησαν επεισόδιο και ζήτησαν την απομάκρυνσή του. Ο πρύτανης του ανωτέρω Πανεπιστημίου κ. Γρ. Τσάλτας δήλωσε στην εφημερίδα «το Βήμα» ότι «οι φοιτητές έδειξαν παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση» και ότι «λειτούργησε για μια ακόμη φορά η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα των εκπροσώπων του Ιδρύματος».

Έλα Χριστέ και Παναγία τι υπερβολές είναι αυτές! Απ’ ότι κατάλαβα (εκτός αν κάτι μου διαφεύγει), σύρθηκε ένας άνθρωπος στο αυτόφωρο και τέθηκε σε διαθεσιμότητα (ναι έγινε κι αυτό), μόνο και μόνο επειδή πήγε να συναντήσει τη φίλη του στο Πανεπιστήμιο φορώντας, κάτω από το μπουφάν του, τη στολή του ως ειδικού φρουρού! Και πού βρίσκεται το αδίκημα σ’ αυτό? Και από πάνω δήλωσε και ο Πρύτανης ότι οι φοιτητές «έδειξαν παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση»!! Δηλαδή κανονικά, χωρίς την παροιμιώδη αυτοσυγκράτηση, τι έπρεπε να κάνουν οι φοιτητές? Να τον εκτελέσουν δια λιθοβολισμού????

ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2012/02/blog-post_16.html


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

«Παρέμβαση των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Πατρών για τις πολιτικές εξελίξεις» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 10.2.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Παρέμβαση των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Πατρών για τις πολιτικές εξελίξεις

Κείμενο-παρέμβαση για τις πολιτικές εξελίξεις εξέδωσαν οι πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Πατρών με στόχο «την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της δημοκρατίας και του μέλλοντος των παιδιών μας».

Συγκεκριμένα οι πρυτανικές αρχές επισημαίνουν: «H οικονομική εξαθλίωση των πολιτών και η διάλυση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας είναι πλέον η τραγική πραγματικότητα στη χώρα μας, αποτέλεσμα της διαπλοκής του πολιτικού κόσμου και της διαφθοράς των κομματικών μηχανισμών. Ο εθνικός μας πλούτος και κυρίως τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα παραδίδονται στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι θεσμοί αποδυναμώθηκαν συντεταγμένα από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ώστε να μην υπάρχει αντίσταση στην κοινωνική διάλυση. Οι άνθρωποι του πνεύματος, τα πανεπιστήμια και η δικαιοσύνη συκοφαντήθηκαν και απαξιώθηκαν στη συνείδηση του κόσμου, έτσι ώστε η χειραγώγηση τους μέσω "μεταρρυθμίσεων" να τίθεται ως αίτημα της ίδιας της κοινωνίας».

Επίσης ιδιαίτερη αναφορά κάνουν στις αριστερές δυνάμεις του τόπου τονίζοντας: «Οι αριστερές δυνάμεις εγκλωβισμένες στις αγκυλώσεις τους και σε ενδοπαραταξιακές αντιπαραθέσεις αδυνατούν να δώσουν στην κοινωνία σοβαρό πολιτικό όραμα. Συνάμα, ο συνδικαλισμός, σε αρκετές περιπτώσεις, λειτούργησε ως άλλος πόλος εξουσίας, συμβάλλοντας στην νομιμοποίηση της κατάργησης των κοινωνικών κατακτήσεων και της απαξίωσης των θεσμών. Στις δεκαετίες που πέρασαν δεν υπήρξε κανένα όραμα για την ανάπτυξη της παιδείας και του πολιτισμού. Κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σκόπευε στην επιβολή ιδιοτελών κομματικών σχεδίων, αγνοώντας την ανάγκη ανάπτυξης της κριτικής σκέψης για τη δημιουργία ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών. Ό,τι πλέον αντιτίθεται στους σχεδιασμούς των δανειστών μας χαρακτηρίζεται ως "επικίνδυνο". Στην πλειοψηφία τους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι στρατευμένα σε αυτό τον σκοπό. Ο λόγος των ανθρώπων του πνεύματος που θα μπορούσαν να απαλλάξουν την κοινωνία από το ενοχικό σύνδρομο, την ανέχεια και τον φόβο, φιμώνεται. Σύντομα, και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο ως θεσμός ανάπτυξης, κοινωνικής παρέμβασης και ελεύθερης έκφρασης, δε θα έχει φωνή». Και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι καταλήγουν:

«Ως πολίτες οφείλουμε να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο την αξιοπρέπειά μας, τη δημοκρατία και το μέλλον των παιδιών μας· να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα που καταπατείται με νομοθετικές ρυθμίσεις· να επιδιώξουμε την κοινωνική συνοχή, χωρίς προσωπικές αντεκδικήσεις που άνθισαν στην πρόσφατη εποχή της Διαύγειας· να υποστηρίξουμε τα εθελοντικά κοινωνικά κινήματα που δρουν με σκοπό την ανακούφιση και την προστασία των αδυνάτων. Η δραστηριοποίηση όλων των κοινωνικών δυνάμεων είναι επιτακτική ανάγκη για την προστασία των θεσμών και τη λειτουργία των στοιχειωδών κοινωνικών, εκπαιδευτικών και πολιτισμικών μονάδων, για τη δημιουργία της ελπίδας για το καινούργιο, το άφθαρτο, το δίκαιο».

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2012/02/blog-post_10.html


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

«Σε κώμα» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 12.2.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Σε κώμα

Σήμερα είναι μια Κυριακή όχι σαν όλες τις άλλες. Είναι μια Κυριακή που η Ελλάδα βρίσκεται μοιρασμένη ανάμεσα σε ένα ‘ναι’ και ένα ‘όχι’. Το ‘ναι’ θα σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία αναβάλλοντας για λίγο το αναπόφευκτο, με το βαρύ τίμημα ακόμα μεγαλύτερης εξαθλίωσης για όλο και πλατύτερα τμήματα του πληθυσμού. Με κόστος δηλαδή μια επιμήκυνση της μιζέριας που για περισσότερα από δυο χρόνια τώρα βιώνουν οι κάτοικοι αυτής της φτωχής χώρας, που θαμπωμένη από τα εκτυφλωτικά φώτα ενός εντελώς αδικαιολόγητου νεοπλουτισμού που την όργωσε ανελέητα απ’ άκρη σ’ άκρη, νόμιζε ότι ήταν κάποια άλλη. Το ‘όχι’, από την άλλη, σημαίνει ότι το σωληνάκι θα τραβηχτεί: o ασθενής σε βαρύ κοινωνικό και πολιτικό κώμα που λέγεται Ελλάδα, ένα κώμα στο οποίο παρέμενε βυθισμένος για πολλά χρόνια, θα αφεθεί να πεθάνει. Άλλωστε δεν είχε πλέον ποιότητα ζωής, ήταν εξαρτημένος ο ταλαίπωρος για όλες του τις καθημερινές μικρότερες ή μεγαλύτερες ανάγκες από άλλους, στη ‘φιλανθρωπία’ των οποίων πόνταρε για να έχει μια ψευδαίσθηση ζωής. Το χειρότερο; Ότι η γνώμη του κάθε πολίτη, που αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αυτού του σε κώμα ασθενή, είτε ‘ναι’ λέει είτε ‘όχι’, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Και σε αυτή την απόλυτη και μη αναστρέψιμη υποβάθμιση της δημοκρατίας, που συνεπιφέρει την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού, για χάρη ενός κοινού νομίσματος, λέω οπωσδήποτε όχι.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2012/02/blog-post_12.html


Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

«Διχασμένη προσωπικότητα;» [Από το blog “Μερόπη”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 11।2.2012, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Διχασμένη προσωπικότητα;

Από τη μια θυμώνω με τα σκληρά οικονομικά μέτρα που μας πιέζουν οι Δανειστές μας να πάρουμε, για να εγκριθεί η νέα Δανειστική Σύμβαση και από την άλλη τρέμω μήπως δεν πάρουμε μέτρα, το παίξουμε "Τσε Γκεβάρα" και επακολουθήσει άτακτη χρεοκοπία, βίαιη επάνοδος στη δραχμή και ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Είμαι καλά γιατρέ μου????

Μάλλον όχι.

ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2012/02/blog-post_11.html


Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

«Γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας... ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από τέσσερις ημέρες, στις 13.2.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας... ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!


Στο χέρι μας είναι να ξαναχτίσουμε την κατεστραμμένη, την κατακαμένη και ληστεμένη ετούτη χώρα μας. Δεν υπάρχουν πολυτέλειες για κοσμητικά επίθετα στις σκέψεις μας, ούτε περιθώρια για αλάθητες κινήσεις!

Τώρα, είναι ανάγκη, να ξεκολήσουμε απ΄τις θέσεις μας, απ΄τις βολεμένες συνήθειες, να ντυθούμε τη στολή εργασίας(έστω και αγγαρείας), ακόμα και με την ψυχή χωρίς παντοφλίτσες, είναι αρκετό!

Εκεί, έξω, στους δρόμους που καίνε απο θυμό, που καπνίζουν απ΄αδικία, όταν η εξουσία του κράτους λιθοβολεί, εν γνώσει, περιουσίες και βιός! Θα ήθελα τα πλήκτρα που πατώ, να γίνουν οβίδες με τ΄ απομείναντα όπλα, των έρμαιων πολιτών στη βούληση αθέμιτων συμφερόντων, αιμοβόρων λησταρχών!

Δεν έμαθα να μιλώ με αριθμούς και νούμερα, ούτε ξέρω καλά την ευέλικτη πολιτική γλώσσα... Ξέρω πως αδικούμαι, πως πιέζομαι, πως στερούμαι! Και το σίγουρο, πως βράζω απο θυμό σε μια τεράστια χύτρα, μαζί με εκατομμύρια άλλους και περιμένω ν΄ανοίξει η βαλβίδα για εκτόνωση των ατμών ή με μιάς το καπάκι με όλες τις συνέπειες!

Αν μοιάζουν βαρύγδουπες, σήμερα, οι σκέψεις μου, είναι που αντιλαμβάνομαι καλά πως, όσα τετραγωνικά μεγέθους, όσες κορόνες κι αν υψώσουν υπουργοί και πρωθυπουργοί, η ψήφος μας ζυγίζει ακριβώς το ίδιο!

Μολών λαβέ!

ΔΕΝ φοβάμαι

οργίζομαι και Θέλω να διεκδικήσω με Δύναμη την αλλοιωμένη αξιοπρέπεια! Ασπίδα μπορεί να γίνει και το ίδιο το θεσμοθετημένο Σύνταγμα:


ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου

και Αδιαιρέτου Τριάδος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - Βασικές διατάξεις

ΤΜΗΜΑ Α΄

Μορφή του πολιτεύματος


Άρθρο 1

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Άρθρο 2

1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

2. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.

'Αρθρο 120

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2012/02/gnwrizoyme-ta-dikaiwmata-mas-molwn-labe.html


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

«Το βλέμμα του Μίκη και του Γλέζου» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]


Πριν από μερικές ημέρες, στις 13।2.2012, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:

Το βλέμμα του Μίκη και του Γλέζου

συγκλονιστική φωτογραφία … ο ένας να στηρίζει τον άλλον.

Μα πιο συγκλονιστικό το βλέμμα τους.

Λιοντάρι που θύμωσε ο Γλέζος με την τσούλα την ιστορία που βγαλε βρώμα ότι ξοφλήσανε. Και βρέθηκε εκεί…. στον χημικό πόλεμο να την διαψεύσει….και την διέψευσε… Η λαχτάρα του Μίκη στα μάτια του…..να σηκώσει την ντουντούκα και να τραγουδήσει (όσο άντεξε) ανάμεσα σε δακρυγόνα και χειροβομβίδες το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Πέρασε από πάνω τους η ιστορία και δεν τους άγγιξε.
Έσκυψε το κεφάλι στο πέρασμά τους. Ίσως πολλά μπορεί να πει κανείς για την διαδρομή των δύο ανδρών. Ίσως περισσότερα για τον πρώτο. Όμως εχθές εκφράσανε έναν ολόκληρο λαό. Ήταν εκεί και προσκυνήσανε τα πάθη του, μαζί του…..

ΠΗΓΗ:

https://pontosandaristera.wordpress.com/2012/02/13/mikis-glezos/