Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

«Χρόνια Πολλά» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 13.2.2013, στο blogSynαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Χρόνια Πολλά

Είναι σημαντικό τα χρόνια που ζούμε να είναι πολλά
και βέβαια ο λαός διαισθητικά ή εμπειρικά το ξέρει:

να έχεις ευκαιρίες μπόλικες 
να ζήσεις, 
να δεις, ν' αγγίξεις, να αισθανθείς,
να ερωτευθείς,
να σκεφτείς, να διδαχθείς, να ασκηθείς,
να πράξεις, να σπείρεις, να θερίσεις, 
να κάνεις το δικό σου…
να καταλάβεις, να αναθεωρήσεις, να εξελιχθείς,
να αγαπήσεις, να γεμίσεις,
να εξοικειωθείς, ν' αποδεχθείς,
να μαλακώσεις, να γαληνέψεις,
να ετοιμαστείς…

Θέλουμε χρόνο εμείς οι άνθρωποι…
αυτόν τον δικό μας, τον υποκειμενικό μας χρόνο τον θέλουμε,
τον έχουμε ανάγκη, να ‘ναι πολύς.

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

«Εσύ τι φοβάσαι;» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 20.2.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, που αναφέρεται συνήθως στις δύο κόρες της, στις συζητήσεις τους και στις ατάκες τους, διαβάσαμε αυτό:


Εσύ τι φοβάσαι;

Εβίτα: Μαμά να σε ρωτήσω κάτι;
Εγώ: Ναι για πες.
Εβίτα: Όταν ήσουν μικρή φοβόσουν;
Εγώ: Και βέβαια φοβόμουν. Όλα τα παιδιά φοβούνται. Εσύ φοβάσαι;
Εβίτα: Ναι.
Εγώ: Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι Εβίτα. Κι εγώ φοβάμαι, ακόμα και τώρα, απλά έχω διαφορετικούς φόβους. Εσύ τι φοβάσαι;
Εγώ: Να… Φοβάμαι το σκοτάδι. Μη με μαλώσεις αλλά φοβάμαι να ανέβω πάνω μόνη μου.
Εγώ: Δε σε μαλώνω Εβίτα. Κι εγώ όταν ήμουν μικρή φοβόμουν το σκοτάδι. Δεν είναι κακό να φοβάσαι, απλά δεν πρέπει να αφήνεις τον φόβο σου να σε νικήσει. Να νιώθεις το φόβο και να το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Να το θυμάσαι αυτό, μόνο έτσι γίνεται.
           
(Εντωμεταξύ έχει πλησιάσει και η Εβελίνα. Ωχ.)

Εβελίνα: Εσύ τώρα μαμά, τι φοβάσαι; (Τι να της πω τώρα που να το καταλάβει, αλλά να μην την φοβίσει;)
Εγώ: Διάφορα Εβελίνα. Συνέχεια φοβάμαι, αλλά έτσι κι αλλιώς προχωράω. (“Αν επιμείνει, θα της πω κάτι για τη δουλειά” σκέφτομαι από μέσα μου)
Εβελίνα: Δε λέω για επαγγελματικά μαμά, (λες και άκουσε τη σκέψη μου). Λέω για άλλα. Για άλλα, φοβάσαι;
Εγώ: Ναι βέβαια, αλλά δεν τα αφήνω να με σταματήσουν. (think, think, think, θα με ρωτήσει τι φοβάμαι, τι να της πω;)
Εβελίνα: Τι; Ας πούμε τι φοβάσαι;
Εγώ: (Νάτο) Διάφορα! Φοβάμαι ένα σωρό πράγματα; (δεν θα της πω για απώλεια υγείας, ανθρώπων, φυσικές καταστροφές, think, think, think.)
Εβελίνα: Μαμά,  μήπως φοβάσαι ότι δε σε αγαπάμε; (Ωραίο! Με σώνει! Θα της πω ναι!)
Εγώ: Ναι βέβαια! Αυτό φοβάμαι πιο πολύ από όλα!
Εβελίνα: Άστα αυτά μαμά. Αυτό δεν είναι φόβος. Είναι εφιάλτης. Λέγε τώρα, τι φοβάσαι;

Χαχα…  Αφού δε ζω αυτόν τον εφιάλτη, μάλλον δε φοβάμαι τίποτα!

ΠΗΓΗ:


Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

«Γύριζε (Κωστής Παλαμάς)» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 19.3.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:



Γύριζε (Κωστής Παλαμάς)

“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”

Κωστής Παλαμάς
(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά”)

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε το 1908 από τον Κωστή Παλαμά, όπου περιγράφει με δραματικό τρόπο την απόγνωση του για την κατάντια της χώρας.

Στην αρχή του 20ου αιώνα, η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεοκοπημένη, ταπεινωμένη και διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά. Μόλις στεκόταν στα πόδια της με την οικονομική “βοήθεια”-με το αζημίωτο φυσικά- των ξένων, στους οποίους είχε ουσιαστικά εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία. Ανίκανοι πολιτικοί ηγέτες κι ένας ταλαιπωρημένος λαός, που πολιτικάντηδες δημαγωγοί εύκολα τον έσερναν από τη μύτη- συνέθεταν ένα ζοφερό σκηνικό. 

Έπειτα θα ακολουθούσαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913), ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), ένας βαθύτατος Εθνικός Διχασμός (1915-1922), η Μικρασιατική Καταστροφή (1922), η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, η Μεγάλη Ύφεση. Πρόσφυγες, Δικτατορίες, ένας οδυνηρός Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ένας ακόμη πιο θλιβερός Εμφύλιος πόλεμος... 

ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

«Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από ένα μήνα, στις 25.1.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:



Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;



«Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;»
Η συναρπαστική ομιλία του γνωστού ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας. 


Ένα ισπανικό βίντεο -με δυνατότητα επιλογής ελληνικών υποτίτλων- το οποίο μιλά για την προσφορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. 
Εκφωνήθηκε από τον γνωστό ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση, στην οποία πρόταση φυσικά εναντιώνεται. 
Ενώ η υποστήριξη του ελληνισμού στο βίντεο είναι συγκινητική, ταυτόχρονα η ανάγνωσή του αποκλείει κάθε εθνικισμό και μάλιστα προτρέπει το θεατή σε μια στάση ουμανιστική. 

*Αξίζει μόλις βρείτε χρόνο, να παρακολουθήσετε το βίντεο. Ήθελα να υπάρχει στο blog μου. 

Πηγή: lifo.gr


ΠΗΓΗ:


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

«Το μήνυμα της ημέρας» [Από το blog “Οδεύοντας”]



Πριν από τέσσερεις ημέρες, στις 20.2.2013, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:


Το μήνυμα της ημέρας
Έτσι είναι φίλε η ζωή,
μια ξαστεριά ,μια μπόρα ...
Στην μπόρα κάνε υπομονή,
στην ξαστεριά , προσχώρα !

***

Καλημέρα σας !


Πηγή:


Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

«Τι θα λέγατε για Arbejdsglaede?» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από ένα μήνα, στις 23.1.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Τι θα λέγατε για Arbejdsglaede?

Αυτή εδώ είναι μία φωτογραφία πόρτας γραφείου που βρίσκεται στα γραφεία της εταιρείας Vega IT Sourcing στη Σερβία. Πάνω-πάνω γράφει:
Arbejdsglaede = Ευτυχία στη δουλειά
San Francisco office (είναι το όνομα της αίθουσας)
Επιτυχία = Ευτυχία
Ευτυχία = Επιτυχία



Το Arbejdsglaede είναι μία Σκανδιναβική λέξη η οποία σημαίνει “ευτυχία στη δουλειά”. Ως λέξη υπάρχει μόνο στη Δανία, στη Σουηδία και στη Νορβηγία και σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Τι να σημαίνει άραγε το ότι δεν έχουμε καν λέξη; Από την άλλη στην Ιαπωνία υπάρχει μια άλλη λέξη η λέξη, η λέξη karoshi που σημαίνει “θάνατος από την υπερβολική δουλειά”!
Το “Επιτυχία = Ευτυχία” είναι διαγραμμένο γιατί απλά δεν ισχύει. Δεν γίνεσαι πρώτα επιτυχημένος και μετά ευτυχισμένος. Όταν όμως είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις, γίνεσαι πιο παραγωγικός, πιο δημιουργικός, κινητοποιείσαι περισσότερο και είσαι πιο ανθεκτικός στις δυσκολίες. Όταν είσαι ευτυχισμένος, κάνεις καλύτερη δουλειά και μπορείς να πετύχεις.
Στο σύντομο βίντεο παρακάτω μπορείτε να δείτε με περισσότερες λεπτομέρειες  τι στο καλό είναι το Arbejdssglaede, γιατί οι αμοιβές και τα bonus δεν είναι το μαγικό κλειδί για Arbejdsglaede και γιατί τα αποτελέσματα και οι σχέσεις  είναι. Και τέλος το αγαπημένο μου σημείο: Η ευτυχία μας, είναι προσωπική μας ευθύνη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από την εταιρεία μας, τον προϊστάμενό μας ή τους συναδέλφους μας να κάνουν κάτι εκείνοι, για να νιώσουμε εμείς ευτυχισμένοι.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και εκτός δουλειάς.  Η ευτυχία μας είναι προσωπική μας υπόθεση και αν περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους… θα περιμένουμε πολύ!




ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

«Σε διαρκή επαγρύπνηση, περιμένεις...» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]



Πριν από πέντε εβδομάδες, στις 18.1.2013, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Σε διαρκή επαγρύπνηση, περιμένεις...
            Σχεδόν σε βλέπω, χωρίς καν να σε γνωρίζω. Είσαι ένας, μία ή και περισσότεροι.
Είσαι εσύ που οι πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχεις  -εγώ είμαι βέβαιη.  Είσαι εσύ που περιμένεις να ωριμάσουν οι συνθήκες για να δράσεις ΚΑΙ στο προσκήνιο και να βοηθήσεις τον ταλαίπωρο ετούτο λαό της σημερινής Ελλάδας. 
Είσαι εσύ που γνωρίζεις την ταλαιπωρία του, καθώς πολλά από τα εξωτερικά που υφίσταται, προέρχονται από την εσωτερική του ταλαιπωρία. Από την έλλειψη του αυτοσεβασμού του, από την παράδοσή του στην ύπνωση, στη χαύνωση... 
Περιμένεις εδώ και καιρό κι ίσως θα περιμένεις για πολύ ακόμα, γιατί η αφύπνιση πολλές φορές είναι μακρόχρονη, λεπτή υπόθεση... 
Σε μόνιμη εγρήγορση περιμένεις να δεις προς τα πού πηγαίνει αυτός ο πολτός,
και από πώς θα του προτείνεις να ξαναβρεί τα κομμάτια του... 
Περιμένεις τις διαθέσεις του. Περιμένεις να του 'ρθει το κέφι να πάρει την ευθύνη της ζωής του. Που την φοβάται,  χωρίς να ξέρει το γιατί. Σχεδόν όπως σε κάθε φόβο. 
Το σκέφτεσαι: πώς να μας πεις και να μας δείξεις όχι αυτά που θέλουμε μα αυτά που χρειαζόμαστε. 
Όχι αυτά που ευχαριστούν για λίγο, έτσι για να σπρώχνουμε τη ζωή, αλλά εκείνα που της δίνουν προοπτική καλής ποιότητας και βαθιάς χαράς. Τη χαρά της ύπαρξης! 
Περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα μπορεί να φρενάρει η
ραγδαία ανάπτυξη του νέου κοινωνικού συστήματος,  του «υπαρκτού εγωκεντρισμού», όπως χαρακτηρίζω πρόσφατα. 
Που τρέφει τον ωχαδερφισμό,  την υποκρισία, το ψέμα, τη σύγχιση.
Που  εξελίχτηκαν σε αποχαύνωση -νέα αρρώστια, κολλητική και εκφυλιστική.
Παλιά, οι Έλληνες ξεσηκώνονταν  από έναν επαναστάτη, ακολουθούσαν έναν ήρωα, γιατί κι οι ίδιοι ήταν ήρωες στην καθημερινότητά τους, κι όχι απλοί θεατές της!

Γι αυτό εσύ, περιμένεις...

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

«Συγγνώμη, Αυγουστίνε» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από ένα μήνα, στις 21.1.2013, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Συγγνώμη, Αυγουστίνε
            Είναι μεγάλο το σοκ όταν έρχεσαι στην Ελλάδα από μια χώρα όπως η Κύπρος όπου η αστυνομία, οργανωμένη - όπως και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός - στα βρετανικά πρότυπα λειτουργεί επαγγελματικά, έχοντας μια ουδέτερη, αχρωμάτιστη από πολιτικές ή παραπολιτικές συνιστώσες, σχέση με τον πολίτη. Όπως σε άλλες, πιο τυχερές στη νεότερη ιστορία τους από την Ελλάδα ευρωπαϊκές χώρες, όπου ποτέ δεν υπήρξαν ο "φόβος του χωροφύλακα", σκοτεινές εποχές παρακράτους, μαγκουροφόρων και πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, αδιαφάνεια στη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, σκάνδαλα, χρονίζουσα ατιμωρησία και μια κουλτούρα εμφυλιοπολεμική, τυφλής βίας και μαζικών καταστροφών.
            Είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν, έχοντας ένα μόλις μήνα στη χώρα αυτή, πέφτεις θύμα άγριου, ομαδικού ξυλοδαρμού από αστυνομικούς - οικογενειάρχες, σου δήλωσαν εκ των υστέρων για να τους λυπηθείς - που ξέσπασαν πάνω σου ύστερα από μια ακόμη ημέρα ανταλλαγής ύβρεων με "γνωστούς αγνώστους", ύστερα από 40 χρόνια μιας μεταπολίτευσης που κληρονόμησε, ατόφιες, τις παθογένειες των προδικτατορικών εποχών. Και που αδυνατώντας να τις αντιμετωπίσει καταπρόσωπο θέλησε να τις παραχώσει βιαστικά κάτω από το χαλί μιας ξέφρενης καταναλωτικής ευδαιμονίας, μιας ψευτοευημερίας βασισμένης σε ευρωπαϊκά "πακέτα στήριξης". Νομίζοντας ότι θα τις εξαφάνιζε.
            Ο Αυγουστίνος Δημητρίου, Κύπριος σπουδαστής που μετά το βάναυσο ξυλοδαρμό του από Έλληνες αστυνομικούς εξακολουθεί να κουβαλάει τα ψυχικά τραύματα ενός ανθρώπου μεγαλωμένου σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία με λιγότερες κληρονομημένες παθογένειες, μαζί με αναπάντητα λογικά ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ, σήμερα δεν θα νιώθει πολύ δικαιωμένος. Για την ακρίβεια, δεν θα νιώθει καθόλου δικαιωμένος. Ήταν ένα εξιλαστήριο θύμα μιας βαθιά άρρωστης κοινωνίας που κάθε 17 Νοέμβρη, ημέρα του φοβερού, αναίτιου και απρόκλητου ξυλοδαρμού του μαζεύεται γύρω από το τοτέμ του Πολυτεχνείου όχι για να θυμηθεί τους φοιτητές που έριξαν μια χούντα αλλά για να γιορτάσει τον εμφύλιο που συνεχίζεται, τα πάθη που βράζουν ασίγαστα, την κουλτούρα βίας και (αυτο)καταστροφής που εξακολουθεί να τη διαποτίζει, τον χρόνο που μοιάζει να σταμάτησε και δεν την αφήνει να πάει παρακάτω, αντιμετωπίζοντας επιτέλους τα φαντάσματά της.
            Η αθώωση των έξι αστυνομικών που σακάτεψαν στο ξύλο τον Αυγουστίνο δεν ήταν παρά μια ακόμη έκφανση, κατά σατανική σύμπτωση 50 ακριβώς χρόνια μετά τη δολοφονία από παρακρατικούς του Γρηγόρη Λαμπράκη στην ίδια πόλη, της παραδοσιακής αλληλοκάλυψης μεταξύ δικαιοσύνης, αστυνομίας και πολιτικής ηγεσίας στη χώρα. Αλληλοκάλυψης που αποτελεί χαρακτηριστικό κομμάτι της τραγικής εμφυλιοπολεμικής κληρονομιάς που η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία νόμιζε ότι θα έθαβε για πάντα κάτω από τόνους νεοπλουτίστικης χρυσόσκονης.
Συγγνώμη, Αυγουστίνε.

γράφτηκε για το φρι πρες Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

«Τρία μυστικά ζωής» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από πέντε εβδομάδες, στις 16.1.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Τρία μυστικά ζωής

Κάνει skateboard από τότε που ήταν δέκα. Είναι τυφλός από τότε που ήταν δύο.



Στο βίντεο που θα δείτε πιο κάτω, o Tommy Carroll αναφέρει τρία σημεία που με αγγίζουν, που δεν ισχύουν μόνο για το skateboard αλλά και τη ζωή γενικότερα.

Το πέσιμο είναι μία επιδεξιότητα στην οποία γίνεσαι καλός, όπως ακριβώς ακριβώς γίνεσαι καλός και στο ίδιο το άθλημα. (Πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Πέφτεις – καλύτερα – και ξανασηκώνεσαι. Πέφτεις – ακόμα καλύτερα – και ξανασηκώνεσαι. Μυστικό ζωής.)

 Το διασκεδαστικό στο skateboard είναι όταν έχεις να πετύχεις κάτι καινούργιο που είναι κάπως τρομαχτικό και τελικά να το καταφέρνεις. Αισθάνεσαι αυτή την απελευθέρωση από την ένταση και είναι ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που θα αισθανθείς ποτέ. (Νιώσε το φόβο και κάν’ το έτσι κι αλλιώς. Μυστικό ζωής.)

 Όλα γίνονται για έναν λόγο και πάντα υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο αν το θέλεις αρκετά. (Χωρίς περαιτέρω σχόλια. Μυστικό ζωής.)


Με λίγα λόγια: Πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε, το κάνουμε κι ας φοβόμαστε και πάντα υπάρχει τρόπος!


ΠΗΓΗ:


Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

«Οι απέναντι» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από ένα μήνα, στις 19.1.2013, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Οι απέναντι

Προσπαθείς να διακρίνεις, επάνω τους, τις αλλαγές. Δε μπορεί, τρία χρόνια κρίσης κάποιες γραμμές θα έχουν αφήσει. Κάποια ίχνη, έστω αμυδρά, στο απάτητο χιόνι των προσώπων τους.
            Γελάστηκες. Ο ένας, από τότε που τον θυμάσαι μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση έβλεπε Μπάλα. Τίποτα άλλο. Και εξακολουθεί να στέκει εμπρός στην καταπράσινη οθόνη του, ακλόνητος. Το ίδιο σουλούπι, κάπως πιο σκυφτός – περνάνε και τα χρόνια – αλλά εκεί, άγρυπνος φρουρός της ρουτίνας του που δέχτηκε τόσες και τόσες επιθέσεις αυτά τα δύσκολα χρόνια. Επέλεξε να οχυρωθεί ακόμα βαθύτερα στο ποδοσφαιρικό του κέλυφος και να μην ξεμυτίσει, μέχρι να περάσει η μπόρα. Όσο βαθύτερα όμως χώνεται, τόσο χειρoτερεύει ο καιρός έξω. Ευτυχώς, η μπάλα δεν τελειώνει ποτέ. Κυλάει ατελείωτα, όπως τα χρόνια μέχρι να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Οι άλλοι, επαγγελματικά επιτυχημένο ζεύγος που δεν ήθελαν πολλά με τους υπόλοιπους στη γειτονιά, ίδιοι κι απαράλλαχτοι, σα να βλέπεις μια καδραρισμένη φωτογραφία. Μόνο η «καλημέρα» που καμιά φορά σου πέταγαν έγινε ακόμα πιο υπόγεια, σαν να βγαίνει από βάθη πρωτόγνωρα. Και το βλέμμα τους, που από παλιά ξέφευγε, γλιστρούσε να σε προσπεράσει, ακόμα πιο φευγάτο. Ποιος τους ξέρει. Η κρίση, ιδιωτική τους υπόθεση που δεν πρέπει να βγει παραέξω, μη τυχόν και χαλάσει η καδραρισμένη φωτογραφία της ζωής τους που κάθε μέρα, σχολαστικά, ξεσκονίζουν.
Η οικογένεια, στο ισόγειο, θορυβώδης και χαρούμενη όπως τα παλιά καλά χρόνια. Ακούραστοι εργάτες του μοντάζ, δεν αφήνουν την παραμικρή σκιά πραγματικότητας να τρυπώσει στην ταινία που οι ίδιοι σκηνοθέτησαν και πρωταγωνιστούν. Δεν πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τη ζωή της κρίσης. Αλλά να ζουν σε έναν παραμυθόκοσμο γεμάτο γλυκά, ανόητα «παιδικά» βίντεο, χαζοχαρούμενους μεγάλους και δώρα, πολλά δώρα. Τόσα, που θαμμένα κάτω απ’ αυτά να μην παίρνουν χαμπάρι τι τρέχει έξω. Η πραγματικότητα δεν τα αφορά, μέχρι να καταλάβουν μόνα τους την απάτη και να σε ρωτήσουν, σε απόγνωση, «γιατί»;
Οι δύσκολοι αυτοί καιροί, αντί να τους σμίξουν, τους έχωσαν ακόμα βαθύτερα στους μικρόκοσμούς τους. Κάθε επαφή με τους έξω απειλούσε, απειλεί να κλονίσει λεπτές ισορροπίες εύθραυστων ζωών, στημένων σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα που έπρεπε να βγάλουν θεμέλια γερά για να αντέξουν τους ανέμους της κρίσης. Και αντέχουν. Αρκεί να μην κοιτάξουν απέναντι.


ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

«Δημοσιο-κοινοτοπία» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 13.2.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Δημοσιο-κοινοτοπία

Το να ασκείς το επάγγελμα του δημοσιογράφου προϋποθέτει δύο-τρία βασικά πραγματάκια. Το ένα είναι να ξέρεις να γράφεις. Δηλαδή να ξέρεις του συντακτικούς και ορθογραφικούς κανόνες. Το δεύτερο είναι το να μπορείς να αναπτύξεις τη σκέψη σου, πράγμα που με τη σειρά του προϋποθέτει να σκέφτεσαι. Γενικώς και ειδικώς. Το τρίτο είναι να βρίσκεις έναν αναγκαίο και ικανό λόγο να κοινοποιήσεις τις σκέψεις σου σε μία μικρή η μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Εδώ και κάμποσες εβδομάδες κάνω ένα πείραμα: αναζητώ στο σύνολο του ελληνικού Τύπου κείμενα που να πληρούν και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις με κάποια επάρκεια. Ματαίως...
Εχοντας εξαιρέσει από την αρχή τρεις πένες (του Νίκου Ξυδάκη, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και του Πάνου Θεοδωρίδη) δεν έχω βρει ούτε μισό κείμενο από τα λεγόμενα "άποψης" που να μαζεύουν μια βαθμολογία επιεικώς πάνω από το 5, με άριστα το 10.
Απεραντολογίες, αφόρητες κοινοτοπίες, χυδαίοι λαϊκισμοί (ή εκ-λαϊκισμοί), ανοησίες, έλλειψη συγκρότησης, ανωριμότητα γραφής, σαχλαμαρίτσες ή πράγματα που έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί χιλιάδες φορές.
"Γράφω για να γράφω ή επειδή μου ζητούν να γράψω κάτι να γεμίσει η ριμάδα η σελίδα...". Σαν να σπάνε πέτρες σε νταμάρι πιπιλίζοντας κουκούτσια.
Μερικοί προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο τους -και τον πόνο του αναγνώστη- γράφοντας ανεκδοτάκια και εξυπναδούλες του κερατά, από αυτές που στο Twitter θα πήγαιναν άκλαυτες ή θα συγκέντρωναν ένα-δύο LOL.
Εκεί που χάνει ο δήμος τη γραφή και η γραφή το δήμο είναι στις πολιτικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις. Ο,τι του φανεί του λωλοστεφανή! Η κοινοτοπία συναγωνίζεται την αμετροέπεια σε μαρμαρένια πληκτρολόγια.
Κείμενα που σε άλλες εποχές -τότε που γράφαμε σε χαρτί- ο δημοσιογράφος θα είχε μπουκωθεί το πόνημα και θα το μασουλούσε μέχρι να μπορέσει να το καταπιεί.
Κι αν οι αρθρογράφοι μας περνούν κάτω από τον πήχη στις τρεις βασικές προϋποθέσεις της γραφής, μπορεί να φανταστεί κανείς τι πουλιά πιάνουν πέρα από αυτές...
Στην ιεράρχηση, στην αξιολόγηση, στην τεκμηρίωση, στη δημιουργικότητα, στην ουσιαστική ενημέρωση πέραν του "αυτά τα ξέρουμε όλοι"... Κι ακόμη, στη συνέπεια, στην οξυδέρκεια, στην σύνδεση αλλά και την τομή με τις τρεις πραγματικότητες (της είδησης, του αναγνώστη, την κοινή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι). Είναι ΑΥΤΟΣ ακριβώς ο συγχρονισμός που καταφέρνουν -μόνοι αυτοί- οι τρεις δημοσιογράφοι που προαναφέρω και γι αυτό ξεχωρίζουν...
Αυτοί που δεν αντιλαλούν ως άδεια ντενεκεδάκια και χαλασμένα ρολόγια...

Στον αντίποδα...
Οι δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες γραφιάδες του διαδικτύου. Επώνυμοι ή "ανώνυμοι". Γνωστοί και άγνωστοι. Αυτοί που χρόνια τώρα πλουτίζουν την εμπειρία της ανάγνωσης, ερεθίζουν τη σκέψη, κάνουν άλματα μπροστά ως χειριστές των γλωσσικών μας εργαλείων.

Οι πρώτοι δεν πουλάνε και οι δεύτεροι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πουλιούνται...


ΠΗΓΗ:


Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

«Αποφοίτησα μαμά…» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από δέκα ημέρες, στις 7.2.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Αποφοίτησα μαμά…

Η τελευταία επιθυμία αυτής της μαμάς, που νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας, ήταν να δει το γιο της να αποφοιτά από το Λύκειο.  Το  σχολείο, το Colerain High School που είναι ένα δημόσιο σχολείο στο Cincinnati του Ohio, ανταποκρίθηκε. Η μικρή τελετή αποφοίτησης έγινε πριν από μερικές μέρες εκεί στο νοσοκομείο, παρουσία οικογένειας, φίλων, εκπροσώπων του σχολείου και σχολικού επιθεωρητή της περιφέρειας.



Ο Ben φορούσε τήβεννο, πέταξε το καπέλο του στον αέρα και έλαβε το πτυχίο του, μπροστά στα μάτια της μητέρας του. Το παρακάτω βίντεο είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό, αλλά πέρα από τη συγκίνηση θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στη στάση του σχολείου και της σχολικής περιφέρειας. Κανείς δε θα τους κατηγορούσε αν απέρριπταν χωρίς κουβέντα αυτή την “παράλογη” παράκληση. Υπήρχαν τόσες πολλές λογικές, “νόμιμες”, δικαιολογίες:
- Μα είναι ενάντια στον κανονισμό.
- Μα είναι Ιανουάριος, δεν έχει τελειώσει η σχολική χρονιά.
- Μα οι τελετές λήξεως γίνονται μόνο τον Ιούνιο.
- Μα οι τελετές δεν γίνονται εκτός του χώρου του σχολείου.
- Μα αυτό δεν γίνεται.
            Δε γίνεται; Κι όμως γίνεται. Σε λίγες μόνο ώρες σύμφωνα με το ABC News,  έγιναν τα απαραίτητα τηλεφωνήματα και κανονίστηκε να γίνει η τελετή. Και ήταν Σάββατο.
Λοιπόν, δεν υπάρχει “δε γίνεται”. Υπάρχει μόνο “πώς μπορεί να γίνει;”
Και απλά ΓΙΝΕΤΑΙ.

“Αποφοίτησα μαμά” λέει ο Ben στο 3.22 ο Ben. Μία μέρα μετά από την αποφοίτηση, η μητέρα του Ben πέθανε



ΠΗΓΗ:


Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

«Διανοούμενοι, εξουσία και Αριστερά» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από έναν μήνα, στις 16.1.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Διανοούμενοι, εξουσία και Αριστερά

Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων και διανοούμενων παίρνει θέσεις όλο και λιγότερο κριτικές απέναντι στην εξουσία;
Γιατί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι γίνονται όλο και περισσότερο αλαζόνες και εχθρικοί απέναντι σε κάθε μορφής αγώνα που διαρρηγνύει τo πλαίσιo του πολιτικού και οικονομικού κομφορμισμού της μοναδικής σκέψης;
Γιατί παραδοθήκαν;
Γιατί εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων;
Ο διανοούμενος-αντι ο δημοσιογράφος-αντι, τα τελευταία 25 χρόνια είναι είδη υπό εξαφάνιση.
Και όποιος από αυτούς, σήμερα, αισθάνεται ότι πρέπει να αγανακτήσει στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας, στρέφει την αγανάκτησή του ενάντια στα θύματα της κρίσης, βρίσκει σαν μόνο και μόνιμο πεδίο πολεμικής και κριτικής τα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής.
Ο μεγάλος Ιταλός φιλόσοφος Nομπέρτο Μπόμπιο έλεγε ότι δουλειά του διανοουμένου (θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και του δημοσιογράφου) είναι «να σπέρνει αμφιβολίες, όχι να συγκομίζει βεβαιότητες».
Και τα τελευταία 25 χρόνια οι διανοούμενοι -η συντριπτική πλειονότητα τους- έχουν σταματήσει να σπέρνουν αμφιβολίες για την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Έχουν αναλάβει να σπέρνουν στις μάζες τις αλήθειες της εξουσίας για να θερίζει (η εξουσία) συναίνεση. Έχουν καταφύγει σε άνετες, ασφαλείς ακαδημαϊκές θέσεις και έχουν θέσει την επιστήμη τους στην υπηρεσία των ισχυρών και της τηλεόρασης.
Έγιναν-είναι οι οργανικοί διανοούμενοι των ισχυρών κέντρων εξουσίας. Χωρίς διανοουμένους η εξουσία δεν υπάρχει.
Και το ερώτημα, σήμερα που το τέλος της ιστορίας δεν επαληθεύτηκε είναι: Χωρίς εξουσία μπορούν να υπάρξουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς;
Ακούω, από πολλές πλευρές, ότι σήμερα δεν υπάρχουν διανοούμενοι. Διαφωνώ.
Είναι η λειτουργία τους που πρέπει να συζητήσουμε και όχι η απουσία τους.
Οι διανοούμενοι του συστήματος υπάρχουν και είναι και πολλοί και αποτελεσματικοί. Και είναι οργανικοί, όχι σε ένα συγκεκριμένο κόμμα αλλά στην εξουσία. Και η εξουσία δεν είναι κάτι μεταφυσικό. Είναι συγκεκριμένη. Είναι μια εξουσία δομική και δομημένη. Είναι φτιαγμένη από συγκρούσεις συμφερόντων, συνεχείς παραβιάσεις των κανόνων, διαφθορά και ατιμωρησία.
Είναι φτιαγμένη από μια ισχυρή μιντιακή διεισδυτικότητα. Από διεφθαρμένους θεσμούς, μεγάλες επιχειρήσεις πρόθυμα συνδικάτα. Και από χρήμα, πολύ χρήμα.
Σε αυτή τη δομή τι μπορούν να αντιπαραθέσουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς; Όσοι ακόμη δεν ντρέπονται, δεν διστάζουν να δηλώσουν κομμουνιστές, μαρξιστές, αριστεροί - θα προσέθετα και σοσιαλιστές, αλλά η λέξη έχει χάσει πλέον το αρχικό νόημά της. Μπορούν να λειτουργήσουν ως οι οργανικοί διανοούμενοι της Αριστεράς; Οργανικοί όχι σε ένα κόμμα η κομματάκι της Αριστεράς αλλά σε μια κουλτούρα και σε μια ιδεολογία. Μια κουλτούρα εναλλακτική και μια ιδεολογία ορθά δομημένη και ορθολογικά ανταγωνιστική στην κυρίαρχη. Διανοούμενοι οργανικοί στις αδύναμες τάξεις.
Στην εργατική τάξη, στη νεολαία του πρεκαριάτου, στους μετανάστες, στους ανέργους, στους εργαζόμενους που έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους.
Αυτούς τους διανοουμένους χρειάζεται η Αριστερά.
Αυτοί οι διανοούμενοι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουν τον πεσιμισμό και τον αναχωρητισμό και να πιάσουν δουλειά.
Να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους, τις ικανότητες τους και την ευφυΐα τους, όχι μόνο για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο αλλά για να τον αλλάξουμε.

*Ο Βασίλης Μουλόπουλος είναι βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφος.
* Το παραπάνω σημείωμα είναι το μεγαλύτερο μέρος από την παρέμβαση του Βασίλη Μουλόπουλου στην Ημερίδα της ΕΣΗΕΑ, στις 11/4/2011, με θέμα: Κρίση και διανόηση.


ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

«Το Κοπή Το Πίττα» [Από το blog “Άρες μάρες κουκουνάρες”]



Προχθές, στις 13.2.2013, στο blog “Άρες μάρες κουκουνάρες” της Τζίνας, διαβάσαμε αυτό:



Το Κοπή Το Πίττα

Σήμερα στην δουλειά έχει "το κοπή το πίττα".
Ναι, ναι, μετά από "το κοπή του μισθού" (το πετσόκομμα θά'λεγα καλύτερα), μια κοπή πίττας ήταν ό,τι χρειαζόμασταν.
Κι άργησαν κιόλας.
Αφού τις νύχτες που έπεφτα για ύπνο μιαν ανησυχία την είχα.
Θα κόψουμε φέτος πίττα; δεν θα κόψουμε;...
Για τον μισθό δεν είχα βάλει έννοια.
Καθότι τα λεφτά τρέχουν απ'τα μπατζάκια μας.
Τί ρώτησες;. γιατί δουλεύω;.
Χομπίστρια αγάπη μου, να περνά η ώρα ένα πράμα.
Και ΝΑΙ!!
Έφτασε το πολυθόθητο μειλ με την πρόσκληση.
Επίσημα πράματα, αμ τι νομίζατε;
Και θα ακολουθήσει γεύμα (έτσι έλεγε η πρόσκληση)
Για να γλυκάνει την στιφάδα στο στόμα.
Να κατευνάσει τα σπασμένα νεύρα.
Να ξεχαστούμε για λίγο.
Και εγώ έχω ρεπό.
Και με ρώτησαν "θά'ρθεις;".
"σιγά μην έρθω" απάντησα (όπως πάντα ευγενικά και με διπλωματία)
"κι αν σου πέσει το φλουρί;" με ξαναρώτησαν
"ε, σοβαροί μου φαίνεστε, φυλάξτε το να μου το δώσετε μεθαύριο"

Άντε και του χρόνου!

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

«Αυτός ο έρωτας, Jacques Prevert» [Από το blog “Roadartist”]



Στις 27.8.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Αυτός ο έρωτας, Jacques Prevert



Αυτός ο έρωτας 
Τόσο ορμητικός 
Τόσο εύθραυστος 
Τόσο απαλός 
Τόσο απεγνωσμένος 
Αυτός ο έρωτας 
Όμορφος σαν τη μέρα 
Κι άθλιος σαν τον καιρό 
όταν ο καιρός είναι κακός 
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο ωραίος 
Τόσο ευτυχισμένος
 Τόσο εύθυμος 
 Και τόσο γελοίος 
Tρέμοντας από φόβο όπως ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι 
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του 
Όπως ένας άντρας ήσυχος στη μέση της νύχτας 
Αυτός ο έρωτας που τρόμαζε τους άλλους 
Που τους έκανε να μιλούν 
Που τους έκανε να χλωμιάζουν 
Αυτός ο έρωτας που τον παραμονεύουν
 Γιατί κι εμείς τον έχουμε παραμονεύσει 
 Περικυκλωμένος,τραυματισμένος, ποδοπατημένος 
σκοτωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
 Γιατί εμείς τον έχουμε καταδιώξει 
τραυματίσει ποδοπατήσει σκοτώσει απαρνηθεί ξεχάσει
 Αυτός ο έρωτας ολόκληρος 
Ακόμα τόσο ζωντανός 
 Και τόσο ηλιόλουστος
 Είναι ο δικός σου 
Είναι ο δικός μου
 Αυτός που ήταν Εκείνο το πράγμα το πάντα νέο 
Και που δεν έχει αλλάξει 
Το ίδιο αληθινός όσο κι ένα φυτό
 Το ίδιο να τρέμει όσο και ένα πουλί
 Το ίδιο ζεστός το ίδιο ζωντανός όσο και το καλοκαίρι 
Μπορούμε εμείς οι δυο 
Να φεύγουμε και να ξαναγυρίζουμε 
Μπορούμε να ξεχάσουμε 
Και μετά να κοιμηθούμε πάλι
 Να ξυπνήσουμε να υποφέρουμε να γεράσουμε 
 Κι άλλο να κοιμηθούμε 
 Το θάνατο να ονειρευτούμε 
Να ξυπνήσουμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε
 Και να ξανανιώσουμε 
Ο έρωτας μας εκεί στέκεται 
Σα μια γαϊδούρα πεισματάρης 
Ζωντανός όπως ο πόθος 
 Άσπλαχνος όπως η μνήμη 
Βλάκας όπως η κλάψα 
Τρυφερός σαν την ανάμνηση
 Κρύος σαν το μάρμαρο
 Όμορφος σαν τη μέρα 
Εύθραυστος σαν το παιδί
 Μας κοιτά χαμογελώντας 
Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα 
Κι εγώ τρέμοντας τον ακούω
Και φωνάζω 
Φωνάζω για σένα
 Φωνάζω για μένα 
 Σε ικετεύω 
 Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται 
 Και που έχουν αγαπηθεί 
 Ναι του φωνάζω 
 Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
 Που δεν τους γνωρίζω 
 Μείνε εκεί 
 Εκεί που είσαι 
 Εκεί που ήσουν παλιά 
 Μείνε εκεί 
 Μην κουνιέσαι 
 Να μη φύγεις 
 Εμείς που έχουμε αγαπηθεί 
 Σε έχουμε ξεχάσει 
 Εσύ μη μας ξεχνάς 
 Δεν έχουμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη 
 Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί 
 Πολύ πιο μακριά πάντα 
 Και δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος 
 Δώσε μας ένα σημάδι ζωής 
 Πολύ πιο αργά στη γωνιά κάποιας συστάδας 
 Μέσα στο δάσος της μνήμης
 Ξεπρόβαλλε απότομα 
 Τέντωσέ μας το χέρι 
 Και να μας σώσεις 


Από την Συλλογή "Κουβέντες", 1946



ΠΗΓΗ: