Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

«Μια νύχτα, όλο φουρτούνα» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 27.6.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Μια νύχτα, όλο φουρτούνα

«Δεν υπάρχουν άγκυρες ικανές να με σταματήσουν, δεν υπάρχουν λιμάνια με θέλγητρα αρκετά για να θέλω ν’ αράξω», της είπε νωχελικά. «Αέρας σημαίνει το όνομά μου σε μια παλιά σπανιόλικη προσευχή, αέρας και τα καμώματά μου. Τίποτα δεν με φυλακίζει, τίποτα δεν με κρατά.»

Και μαλακά τη φίλησε στο μέτωπο. Δεν ήθελε να την πληγώσει. Ποτέ πραγματικά δεν ήθελε να την πληγώσει. Είχε απλώς την ανάγκη για μια ακόμη φορά να αποδείξει πως εκείνος ήταν πιο δυνατός από την καρδιά του. Πως είχε τον έλεγχο. Πως δεν άνηκε σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του. Αλλιώτικος από τους άλλους ανθρώπους. Ταγμένος πουθενά. Τάχα πιο σημαντικός, πιο ιδιαίτερος. Μοναδικός. Διαφορετικός από αυτήν…

Κι εκείνη, που τόσο απλόχερα του είχε παραδώσει την ψυχή και το πνεύμα της, που του είχε δοθεί ολόκληρη χωρίς όρους από την πρώτη κιόλας στιγμή, για μια ακόμη φορά παρέμεινε βουβή.

Τον κοίταζε μ’ εκείνα τα βουρκωμένα μάτια. Κάτι μάτια βαθιά καστανά, που αντί να στάζουν δάκρια λες κι έσταζαν μέλια και γλύκα. Πάντα με μάτια βουρκωμένα τον κοίταζε. Αυτό δεν μπορούσε στ’ αλήθεια ούτε κι εκείνη να το εξηγήσει. Ήταν άραγε που βασανιζόταν μέσα της από την ιδέα του;

Αέρας ήταν, ναι, μα σαν αυτούς που έρχονται από την έρημο. Ένας λίβας, ζεστός, που της έκοβε την ανάσα. Ήταν το βλέμμα του, τα μαύρα σκοτεινά του μάτια που την κοιτούσαν άλλοτε με ηδονή κι άλλοτε με αδιαφορία. Ή ίσως τα χέρια του, τα πληγωμένα από τη βαριά δουλειά και τα δυνατά του σημαδεμένα μπράτσα. Ή ίσως τα λόγια του, πώς της τραγουδούσε και πώς την κοίμιζε τα πιωμένα του βράδια με παραμύθια.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι με αργές κινήσεις. Άφησε το σεντόνι να κυλήσει στο γυμνό της σώμα και περπάτησε με αργά και αποφασιστικά βήματα ως την άλλη άκρη του δωματίου. Ήξερε πως του άρεσε να την χαζεύει. Αν είχε κάτι επάνω της που τον μαγνήτιζε, ήταν το υπέροχο κορμί της, το σμιλεμένο από τις φουρτούνες της αγάπης, το πληγωμένο από τα χέρια του. Ένιωθε πως είχε κάτι επάνω της που το ποθούσε πολύ.

Άναψε ένα τσιγάρο και του το έδωσε. Δεν της άρεσε να καπνίζει μπροστά του. Τάχα μου τον παράσερνε και σε άλλες αμαρτίες μ’ αυτή τη γλυκιά μυρωδιά του καπνού. Αλλά εκείνη την ώρα το είχε ανάγκη.

«Πιάσε με», του είπε, «σφίξε με στην αγκαλιά σου και μην μου μιλάς.» Δεν αντέχω άλλο να σε ακούω να μιλάς, εννοούσε. Κι εκείνος υπάκουσε. Την έβαλε μέσα του να χαθεί και την κράτησε πολύ σφιχτά για λιγοστά δευτερόλεπτα. Όσα άντεχε ν’ αφεθεί. Όσα άντεχε να υπακούσει. Όσα επέτρεπε στον εαυτό του να αισθανθεί… Αχ αυτά τα δευτερόλεπτα, που αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον, πόσους αιώνες φάνταζαν στο κορμί της…

Σκεφτόταν δυο άγκυρες βαριές να ‘ναι τα δυο της χέρια. Τόσο βαριές που να τον κρατούν εκεί, ασάλευτο. Ένα λιμάνι να ‘ναι η ψυχή της εξωτικό και υγρό. Να βρέχει όλη μέρα ο θεός της αγάπη της κι αυτός να την λούζεται και να του αρέσει. Να απλώνει ο αέρας τη λουλουδένια μυρωδιά του κορμιού της κι εκείνος να την χαίρεται με τις αισθήσεις του όλες. Χαμογελούσε, σαν κοριτσάκι που έβλεπε πρώτη φορά πεταλούδες…

«Πρέπει να ξεκουραστώ», της είπε. Ξεκλείδωσε τα χέρια του και την άφησε κάπως άγαρμπα και με ανυπομονησία. Τη φίλησε μηχανικά στο μάγουλο και έκλεισε τα μάτια. Ποτέ δεν παραδινόταν σε ύπνο βαθύ. Έκανε πως κοιμόταν, ίσα για να απολαμβάνει τη σιωπή, να μουδιάζει τη σκέψη του, να απομονώνεται.

Εκείνη πάντα έδειχνε κατανόηση. Καιρό ώρα. Ήξερε πως ήταν απλά μια ακόμη ερωμένη του. Μα δεν την πτοούσε αυτό. Την πονούσε, μα δεν την πτοούσε ούτε κι αυτό. Της έφτανε που τον είχε έστω και τόσο λίγο. Έτσι του έλεγε, έτσι κορόιδευε και τον εαυτό της. Ντύθηκε γρήγορα, φόρεσε το μουσκεμένο εσώρουχό της, τον κοίταξε με εκείνα τα παιδικά παραπονεμένα μάτια, του ψιθύρισε για να μην την ακούσει ένα ξεψυχισμένο «μου λείπεις» κι έφυγε.

Και κλείνοντας την πόρτα πίσω της, όπως πάντα, προσπάθησε να ανασάνει ξανά. Πάντα έχανε μερικούς χτύπους η καρδιά της δίπλα του. Και η ανάσα της δεν είχε ρυθμό, λαχάνιαζε εύκολα. Με την πλάτη της στη πόρτα, κουλουριάστηκε στο πάτωμα. Για λίγο, κάθε φορά, έκλεινε τα μάτια και ονειροπολούσε.

«Τα λιμάνια δεν είναι για τα καράβια παρά μια στάση, μέχρι να ξεκινήσουν για άλλες φουρτούνες», της είχε πει κάποτε. Κι εκείνη, φουρτούνα του ήθελε να είναι. Να τον εκπλήσσει και να τον τυραννά, να τον προκαλεί και να τον κυκλώνει. Να την σέβεται, ήθελε, να την αγαπά και να την ποθεί. Μα τόση δύναμη δεν θα ‘βρισκε ποτέ. Καπετάνιος ήταν αυτός, στο μυαλό, στην ψυχή και στο κορμί της. Κι αυτή τίποτα παρά πάνω από μια μικρή σταγόνα ωκεανού, τόσο μικρή που εξατμιζόταν κάθε φορά στην κάψα του κορμιού του.

Ας είναι, σκέφτηκε… Σαν θα ‘πεφτε στο προσκεφάλι της, θα γινόταν θαλασσοταραχή και θα τον έπνιγε μέσα της… Θα 'κλαιγε θάλασσες και κάθε βράδυ θα τον έπνιγε... και θα πνιγόταν κι εκείνη σε φανταστικά κύματα ηδονής. Για όσες μέρες χρειαζόταν… Μέχρι να την θυμηθεί και να θελήσει να γευτεί την αρμύρα της ξανά.

Πόσα ταξίδια είχε ταξιδέψει μαζί του... Πόση ζωή είχε χάσει... Πόση ζωή είχε βρει...


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

«Στη μέση… στο χειρότερο σημείο» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 25.6.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Στη μέση… στο χειρότερο σημείο

Η αγάπη έχει ένα βήμα διαφορά από το μίσος…

Η ζωή για τους περισσότερους έγινε συνώνυμη με τον θάνατο…

Τα πάντα είναι σκλαβιά , το τίποτα ελευθερία…

Η αρχή δεν ήταν δική μας, αυτό σήμανε και το τέλος μας…

Η μιζέρια δίνει χαρά και η ελπίδα θλίψη…

Τα κεφάλια σκυφτά , η αξιοπρέπεια θάφτηκε πρόωρα…

Και το χειρότερο όλων είναι να ακροβατείς κάπου στη μέση όλων αυτών…

Εκεί είναι το χειρότερο σημείο διότι εκεί ούτε αγαπάς ούτε μισείς…

Εκεί είναι που ζεις και πεθαίνεις την ίδια στιγμή…

Εκεί είναι που την μια είσαι ελεύθερος και μετά από λίγο πάλι σκλάβος…

Εκεί είναι που δεν θυμάσαι την αρχή σου και πλησιάζεις το τέλος σου…

Εκεί είναι που παλεύεις συνέχεια με την μιζέρια…

Εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο της αξιοπρέπειας και όχι την εξέγερση της…

Για αυτό σου λέω όταν είσαι στη μέση είσαι στο χειρότερο σημείο…


Και, κάτω απ’ την ανάρτηση αυτή, και το ακόλουθο σχόλιο:


Μια επανάσταση θα μας σώσει. Να ξυπνήσει το πνεύμα, να αποφασίσει και η ψυχή πού θέλει να πάει. Να δείξουν τα χέρια τον δρόμο και η καρδιά να σταματήσει να πλανάται. Ναι... η μέση, το χειρότερο σημείο.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/06/blog-post_25.html

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

«Πόνος» [Από το blog “Aqua”]


Στις 28.6.2008, στο blog “Aqua” διαβάσαμε αυτό:


Πόνος


Και μια γυναίκα μίλησε και είπε

Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Και κείνος αποκρίθηκε:


Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου

που περικλείει τη γνώση σας.

Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει,

για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου,

έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.

Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας

το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας

o πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.

Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας,

όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές

που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.

Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.

Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.

Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό

ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.

Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό,

και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.

Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό,

οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου.

Και η κούπα που σας δίνει,

μ' όλο που καίει τα χείλη σας,

είναι φτιαγμένη από τον πηλό

που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης

μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.


[από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "O προφήτης"]


ΠΗΓΗ:

http://aqua-aquamarine.blogspot.com/2008/06/blog-post_28.html


Υ.Γ. (κοινό υστερόγραφο για όλες τις σημερινές αναρτήσεις μου στα 4 ιστολόγιά μου): Το θέμα “Πόνος, θλίψη κ.λπ.” απασχολεί σήμερα όλα μου τα ιστολόγια. Συγκεκριμένα:

α) Στο αρχικό - βασικό μου ιστολόγιο, το “Seagull”, ανάρτησα ένα σημερινό (“πουρνό –πουρνό”…) κείμενό μου, με τίτλο “Πόνος, μόχθος, κόπος… Δάκρυ και Ιδρώτας…”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

β) Στο “Σπουργίτι” μου ανάρτησα ένα αρκετά παλιό κείμενό μου, για “τον Πόνο και το Κλάμα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

γ) Στο “Eagle” μου ανάρτησα μια παραβολή για τη θλίψη στη ζωή μας, με τίτλο “Το πολύτιμο πετράδι”, από ένα παλαιό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα με τίτλο “500 πετράδια”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

δ) Και, τέλος, στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σήμερα ανάρτησα το “Πόνος” από το blogAqua” [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-aqua.html] και χθες ένα άλλο κείμενο, με τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον πόνο” από το blogLockheart” του e-φίλου Σπύρου [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-lockheart_28.html]


Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

«Κουβεντιάζοντας με τον πόνο…» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 23.6.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Κουβεντιάζοντας με τον πόνο…


Σήμερα θα σας παρουσιάσω αποσπάσματα από ένα άλλο αριστούργημα του συγγραφέα TITO COLLIANDER (θυμάστε και το ποστάκι ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ). Το βιβλίο ονομάζεται ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ είναι μικρό και δίνει πολλές διαστάσεις στην περιβόητη και σκληρή αυτή σχέση του μεταξύ ανθρώπου και πόνου που πραγματικά αξίζει την ανάγνωση.


"Η συνειδητοποίηση της αδυναμίας είναι η αρχή της δυνάμεως"


"Ο πόνος περνάει, το ότι πονέσαμε δεν περνάει ποτέ"


"Το κλάμα είναι η εσωτερική παράδοση στο μεγαλείο του πόνου"


"Η συμπόνια ελαφρώνει το βάρος του πόνου, τα δάκρυα της καλοσύνης εξαγνίζουν τα δάκρυα της οδύνης"


"Η συγνώμη δεν έχει μοναδική κατεύθυνση. Τα αγκαλιάζει όλα. Η κατέχεις την συγχωρητικότητα ή δεν την κατέχεις"


"Από εγωϊστική αυτοσυμπάθεια οδηγήσε στο πανικό και ο πανικός γεννά την απόγνωση"


Στην εσωτερική κουβέντα με τον πόνο, ο πόνος λέει:

"Παρηγορείσαι απ’τη λύπηση που σου δείχνουν οι άλλοι άνθρωποι. Αναζητάς τη συμμετοχή των φίλων σου. Αυτό σημαίνει πως είσαι ακόμη εντελώς κάτω από την εξουσία μου. Κάτι σε σπρώχνει να κάνεις υπαινιγμούς για μένα. Μυστικά όμως θέλεις να κάνεις τους άλλους να παρατηρούν πως βασανίζεσαι, και πως μολοντούτο κάνεις κουράγιο. Είσαι ακόμα εξαρτημένος από μένα πέρα για πέρα. "

Εγώ ψιθυρίζω : "Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο"

Κι ο πόνος συνεχίζει:

"Μόνο από τότε που θα θελήσεις να με κρύβεις όπως κρύβει κανένας ότι πιο μυστικό και πολύτιμο έχει, μόνο τότε θα αρχίσεις να μου αφαιρείς την εξουσία μου. Και όταν σκυφτός και ευγνώμων με ασπάζεσαι, μόνο τότε μου αφαιρείς εντελώς την δύναμη μου"


Όσο ποιο πολύ αγαπάς τόσο περισσότερο γίνεσαι σιωπηλός. Όσο ποιο πολύ αγαπάς τόσο ποιο πολύ γίνεσαι προσεκτικός στις εκδηλώσεις σου, τόσο ποιο φειδωλός στα λόγια σου. Όσο ποιο πολύ αγαπάς τόσο ποιο φροντισμένη γίνεται η προθυμία σου για προσφορά βοήθειας. Η αγάπη βλέπει τα στενά πλαίσια του ζήλου σου και τη ματαιότητα σου. Η αγάπη διαβλέπει την αυταρέσκεια σου στην φτωχή συμβουλή που έδωσες.


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/06/blog-post_23.html


Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Η Τελική Μάχη – Σύντομο διήγημα του Harry Harrison [Από το blog “Rodia Mixer”]


Στις 28.5.2008, στο blog “my name is MixerRodia Mixer!” (πρώην “Taparapona STOP Mono Mixer”) διαβάσαμε αυτό:


Η Τελική Μάχη – Σύντομο διήγημα του Harry Harrison

Τα βράδια, αφού τελειώσει το δείπνο και τακτοποιηθούν όλα τα σχετικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ευχάριστο για μας τα παιδιά απ' το να καθόμαστε γύρω απ’ τη φωτιά και ν' ακούμε τον Πατέρα να μας λέει ιστορίες.

Μπορεί να πείτε ότι αυτό είναι βλακώδες ή παλιομοδίτικο, τη στιγμή που υπάρχουν τόσα σύγχρονα είδη ψυχαγωγίας. Αν το πείτε, συγχωρέστε με, μα θα γελάσω συγκαταβατικά.

Είμαι δεκαοκτώ χρονών και, ως επί το πλείστον, έχω αφήσει τις παιδιάστικες βλακείες πίσω μου. Αλλά ο Πατέρας είναι ρήτορας κι η φωνή του υφαίνει μάγια που με δένουν ακόμη, και για να είμαι ειλικρινής, μ' αρέσει αυτό. Παρ’ όλο που κερδίσαμε τον Πόλεμο χάσαμε πολλά κατά τη διαδικασία και ο κόσμος έγινε σκληρός κι αιμοβόρος. Σκοπεύω να παραμείνω νέος όσο πιο πολύ μπορώ.

«Πες μας για την τελική μάχη», λένε συνήθως τα παιδιά κι αυτήν την ιστορία λέει κατά κανόνα. Η ιστορία είναι τρομακτική, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ανατριχίλα λίγο πριν πέσεις για ύπνο.

Ο Πατέρας παίρνει τη μπύρα του, πίνει μια γουλιά αργά, μετά πετάει με το δάχτυλο τον αφρό που έχει μείνει στο μουστάκι του. Αυτό είναι το σινιάλο ότι πρόκειται ν' αρχίσει.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση κι αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ», λέει και τα δύο μικρότερα χαχανίζουν, γιατί αν αυτά είχαν προφέρει αυτή τη λέξη, θα τους έπλεναν το στόμα με σαπούνι.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση, πάντα ήταν, κι ο μόνος λόγος που σας λέω αυτήν την ιστορία είναι επειδή δε θέλω να το ξεχάσετε ποτέ. Δώσαμε την τελική μάχη του τελευταίου πολέμου και πολλοί άντρες πέθαναν για να την κερδίσουμε. Και τώρα που όλα έχουν τελειώσει θέλω να το θυμάστε πάντα αυτό. Αν πέθαναν αυτοί ήταν για να ζήσετε εσείς. Και για να μη χρειαστεί ποτέ, μα ποτέ, να πολεμήσετε ξανά.

»Πρώτα-πρώτα, ξεχάστε κάθε ιδέα πως υπάρχει κάτι το ευγενικό ή ωραίο στη μάχη. Δεν υπάρχει! Πρόκειται για ένα μύθο που κράτησε πολύ και που μάλλον έχει τις ρίζες του στην προϊστορία, όταν ο πόλεμος σήμαινε μάχη σώμα με σώμα μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς καθώς ο άντρας υπερασπιζόταν το σπίτι απ' τον ξένο. Εκείνες οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι εκείνο που ήταν καλό για το άτομο μπορεί να σημαίνει θάνατο για μια πολιτισμένη κοινότητα. Δε σήμανε θάνατο για κείνους;»

Τα μεγάλα σοβαρά μάτια του Πατέρα περιεργάζονταν τον κύκλο των ακροατών, αλλά κανείς δεν τολμά να τον κοιτάξει. Για κάποιο λόγο νοιώθουμε ένοχοι, παρ' όλο που οι περισσότεροι έχουμε γεννηθεί μετά τον Πόλεμο.

«Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά δε θα τον έχουμε κερδίσει αληθινά αν δεν πάρουμε ένα μάθημα απ’ αυτόν. Μπορεί το Έσχατο Όπλο να το είχε ανακαλύψει η άλλη μεριά, και, αν είχε γίνει αυτό, νεκροί κι εξαφανισμένοι θα ήμασταν τώρα εμείς· κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσετε ποτέ. Εκείνο που έσωσε τον πολιτισμό μας και κατέστρεψε το δικό τους ήταν ένα καπρίτσιο της ιστορίας. Αν αυτό το τυχαίο συμβάν είχε κάποιο νόημα για εμάς είναι ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Δεν είμαστε θεοί και δεν είμαστε τέλειοι. Και πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των διαφορών μεταξύ ανθρώπων. Ήμουν εκεί και βοήθησα και ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω».

Μετά απ’ αυτό έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε κρατώντας την ανάσα μας.

«Ιδού», λέει ο Πατέρας καθώς σηκώνεται κι απλώνει το χέρι ψηλά στον τοίχο. «Αυτό είναι το όπλο που βρέχει θάνατο από μακριά και είναι το Έσχατο Όπλο».

Ο Πατέρας κρατά το τόξο πάνω απ' το κεφάλι του και, στην αναλαμπή της φωτιάς, μοιάζει με φιγούρα βγαλμένη από κάποιο δράμα, έτσι όπως η σκιά του εκτείνεται πάνω στον τοίχο σ' όλο το πλάτος της σπηλιάς. Ακόμη και το μικρότερο μωρό σταματάει να ξύνει τις ψείρες του κάτω από τα γούνινα σκεπάσματά του και παρακολουθεί με το στόμα ορθάνοιχτο.

«Ο άνθρωπος με το ρόπαλο ή το πέτρινο μαχαίρι ή το ακόντιο δε μπορεί να σταθεί κόντρα στο τόξο. Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά πρέπει από δω και πέρα να χρησιμοποιούμε το όπλο αυτό μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, για να σκοτώνουμε τις έλκεις και τα μαμούθ. Αυτό είναι το μέλλον μας».

Χαμογελάει καθώς ξανακρεμάει προσεκτικά το τόξο στη θέση του.

«Ο πόλεμος έχει γίνει τρομακτικό πράγμα. Η εποχή της αιώνιας ειρήνης έχει αρχίσει».

-----------------------
"War and Peace,

you 're walking just straight on the edge

War and Peace,

you 're dying in War, but you even can't live in Peace."

-----------------------


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/05/ikh-harry-harrison.html


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

«Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985» [Από το blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”]


Στις 22.6.2008, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:


Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραµε να επιßιώσουµε. Ήμασταν µια γενιά σε αναµονή: περάσαµε την παιδική µας ηλικία περιµένοντας. Έπρεπε να περιµένουµε δύο ώρες µετά το φαγητό πριν κολυµπήσουµε, δύο ώρες µεσηµεριανό ύπνο για να ξεκουραστούµε και τις Κυριακές έπρεπε να µείνουµε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουµε. Ακόµα και οι πόνοι περνούσαν µε την αναµονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουµε ότι είµαστε ακόµα ζωντανοί. Εµείς ταξιδεύαµε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναµε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτοµα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραµε από το «σύνδροµο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαµε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και µπουκάλια φαρµάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεßαίναµε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναµε ωτο-στοπ, καßαλάγαµε µοτοσικλέτες χωρίς δίπλωµα. Οι κούνιες ήταν φτιαγµένα από µέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόµα και τα παιχνίδια µας ήταν ßίαια.

Περνάγαµε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουµε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και µόνο τότε ανακαλύπταµε ότι είχαµε ξεχάσει να ßάλουµε φρένα. Παίζαµε «µακριά γαϊδούρα» και κανείς µας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναµε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαµε όλη τη µέρα και δεν γυρνούσαµε στο σπίτι παρά µόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόµους. Κανείς δεν µπορούσε να µας ßρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαµε τα κόκκαλα και τα δόντια µας και δεν υπήρχε κανένας νόµος για να τιµωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαµε πόλεµο µε πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισµένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν µε λίγο ιώδιο ή µερικά ράµµατα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά µόνο ο εαυτός σου. Είχαµε καυγάδες και κάναµε καζούρα ο ένας στον άλλος και µάθαµε να το ξεπερνάµε.

Τρώγαµε γλυκά και πίναµε αναψυκτικά, αλλά δεν ήµασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εµάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόµασταν µπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας µας δεν έπαθε τίποτα. Καµιά φορά κολλάγαµε ψείρες στο σχολείο και οι µητέρες µας το αντιµετώπιζαν πλένοντάς µας το κεφάλι µε ζεστό ξύδι.

Δεν είχαµε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, ßιντεοταινίες µε ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εµείς είχαµε φίλους. Κανονίζαµε να ßγούµε µαζί τους και ßγαίναµε. Καµιά φορά δεν κανονίζαµε τίποτα, απλά ßγαίναµε στο δρόµο και εκεί συναντιόµασταν για να παίξουµε κυνηγητό, κρυφτό, αµπάριζα. µέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαµε τη µέρα µας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναµε παιχνίδια µόνοι µας από ξύλα. Χάσαµε χιλιάδες µπάλες ποδοσφαίρου. Πίναµε νερό κατευθείαν από τη ßρύση, όχι εµφιαλωµένο, και κάποιοι έßαζαν τα χείλη τους πάνω στη ßρύση. Κυνηγούσαµε σαύρες και πουλιά µε αεροßόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήµασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να µας επιßλέπουν. Θεέ µου!

Πηγαίναµε µε το ποδήλατο ή περπατώντας µέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαµε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουµε άδεια από τους γονείς µας, ολοµόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσµο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραµε;

Στα σχολικά παιχνίδια συµµετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν µέρος έπρεπε να συµßιßαστούν µε την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί µαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να µείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναµε διακοπές τρεις µήνες τα καλοκαίρια και περνούσαµε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέµα µε δείκτη προστασίας 30 και χωρίς µαθήµατα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναµε όµως φανταστικά κάστρα στην άµµο και ψαρεύαµε µε ένα αγκίστρι και µια πετονιά. Ρίχναµε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους ßάλουµε χέρι, όχι πιάνοντας κουßέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας
Είχαµε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και µέσα από όλα αυτά µάθαµε και ωριµάσαµε. Δεν θα πρέπει να µάς παραξενεύει που τα σηµερινά παιδιά είναι κακοµαθηµένα και χαζοχαρούµενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να µεγαλώσεις σαν παιδί.


ΠΗΓΗ:

http://skount.blogspot.com/2008/06/1985.html

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

«Συζήτηση στη βουλή για την παιδεία. Ποια συζήτηση και ποια παιδεία;» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Ο άγνωστος [αλλά, πάντως, ήδη πολύ γνωστός από τα εξαιρετικά κείμενά του!] e-φίλος Γεράσιμος, κατάφερε να με κάνει, πάλι, να παραβιάσω τον “κανόνα” ότι σ’ αυτό το ιστολόγιο αναδημοσιεύονται αναρτήσεις άλλων ιστολογίων με κάποια “χρονοκαθυστέρηση”, ώστε να έχουν (τρόπον τινά) τη “σφραγίδα της διαχρονικότητας” Επαναδημοσιεύω, λοιπόν, ως… “λογοκλόπος”, ένα κείμενό του πολύ πρόσφατο, μόλις χθεσινό, που αναφέρεται στο θέμα της Παιδείας. Μεταξύ άλλων (και) διότι πιστεύω ότι αυτό το θέμα, της Παιδείας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει άλλο! Πρέπει να βρούμε λύσεις το ταχύτερο (ει δυνατόν και αμέσως!), διότι αύριο θα είναι πια πολύ αργά! Ίσως να έχουμε περάσει ήδη το “παρά πέντε” και να είμαστε στο “και πέντε”!...


Μόλις χθες, 24.1.2009, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Συζήτηση στη βουλή για την παιδεία. Ποια συζήτηση και ποια παιδεία;

Αυτές τις μέρες διεξάγεται στη Βουλή η συζήτηση για την παιδεία. Όταν λέμε συζήτηση εννοούμε βεβαίως ελληνικού τύπου. Με φωνές, αλαλαγμούς, βρυχηθμούς, εντυπωσιοθηρικές κορώνες, αλληλοκατηγορίες, ποταμούς κροκοδείλια δάκρυα, ψηφοθηρικές υποσχέσεις, μασημένα λόγια εκεί που χρειάζονται ανοιχτές κουβέντες και τόλμη όπως στο ζήτημα του ασύλου, χρονίζουσα κώφωση απέναντι σε χρονίζοντα προβλήματα όπως η άλωση των πανεπιστημίων από τις κομματικές νεολαίες και άλλα τέτοια. ΑΝ όμως γίνονταν ποτέ στη Βουλή συζήτηση για την παιδεία, θα έπρεπε νομίζω να ξεκινήσει από δυο-τρία μεγάλα προβλήματα:

Πρώτον, από τους ανορθόγραφους πρωτοετείς των πανεπιστημίων μας, από την διαρκώς μεγαλύτερη δηλαδή κάθε χρόνο πτώση των στάνταρντς στην τριτοβάθμια και όχι μόνο εκπαίδευση. Αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια της μορφωτικής αυτής έκπτωσης, ούτως ώστε να δούμε τι μπορεί να γίνει από σήμερα κιόλας προκειμένου τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να μην εξελιχθούν σε κάφρους.

Δεύτερον, θα όφειλε να θέσει επί τάπητος το μείζον προαναφερθέν ζήτημα της κομματικοποίησης των πανεπιστημίων - που μέσω 'αυθόρμητων' καταλήψεων εξαπλώνεται εδώ και χρόνια ΚΑΙ στα σχολεία - και της εκδίωξης από αυτά των κομματικών νεολαιών. Αλλά και την κατάργηση - ναι, την κατάργηση ενός ξεπερασμένου θεσμού που δεν νομίζω ότι συναντάται πουθενά αλλού στην υφήλιο - του πανεπιστημιακού ασύλου, ώστε να μπορέσουν επιτέλους να 'αναπνεύσουν' και να ανθίσουν τα δημόσια πανεπιστήμια και να μην κινδυνεύουν κάθε λίγο και λιγάκι από πάσης φύσεως και προελεύσεως μανιακούς.

Τρίτον, θα μπορούσε να συζητηθεί και το μεγάλο πρόβλημα της παραπαιδείας, το ότι από το δημοτικό και το γυμνάσιο διαρκώς περισσότεροι μαθητές αναγκάζονται να καταφεύγουν στα φροντιστήρια και οι γονείς να πληρώνουν. Και να τεθεί το μεγάλο ερώτημα: γιατί να μην επαρκεί το μάθημα του σχολείου; Φταίνε τα παιδιά που 'δεν τα παίρνουν'; Φταίνε οι διδάσκοντες;

Αυτά νομίζω θα μπορούσαν σε πρώτη φάση να απασχολήσουν τους πατέρες και τις μητέρες του έθνους στη συζήτηση για την παιδεία. ΑΝ μπορούσαν να συζητήσουν και ΑΝ αυτό το λουλούδι που λέγεται παιδεία δεν είχε μείνει απότιστο για τόσο πολύ καιρό.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

«Κάποτε» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 17.6.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Κάποτε

Κάποτε έγραφα απλά από ανάγκη. Ανάγκη να νοιώσω έστω και για λίγο ελεύθερος από ό,τι με κρατάει φυλακισμένο στο κελί μου που τόσο επιμελώς άφησα να χτίσουν και για μένα.

Κάποτε έγραφα για τις στιγμές εκείνες που έζησα πραγματικά έστω και μέσα στην φαντασία μου.

Κάποτε έγραφα για αυτά που πίστευα τότε πως με λίγο μελάνι θα άλλαζαν αλλά για πάντα θα μείνουν ίδια.

Κάποτε έγραφα για αυτά τα σημαντικά ασήμαντα που κάποιοι μοιράστηκαν μαζί μου.

Κάποτε έγραφα για αυτά που δεν άντεχε η ψυχή μου και η συνείδηση μου να μην μοιραστώ.

Κάποτε έγραφα για αυτά που ήθελα να ζήσω και αυτά που έζησα.

Κάποτε έγραφα για ό,τι με μάγεψε και ό,τι με πλήγωσε.

Κάποτε έγραφα για ό,τι αγάπησα και ό,τι σκότωσα.

Κάποτε έγραφα απλά γιατί δεν άντεχα να πω συγνώμη.

Κάποτε έγραφα για να μην κάνω σε άλλους κακό παρά μόνο σε μένα…

Και τώρα πια δεν γράφω …. Αλλά θα γράψω για αυτά που θα έρθουν και μακάρι να μην είναι μόνο στιγμές.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/06/blog-post_17.html


Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

«Κρίμα» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 11.6.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε αυτό:


Κρίμα


Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένα κακομαθημένο, αλαζονικό παιδί.

Να θυμώνει με βλακείες, να πωρώνεται με μηδαμινότητες, να αντιδρά με βία.


Πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνεται και να ανταγωνίζεται.

Να κλείνεται και να κλείνει απ’ έξω.


Να κατεβάζει πατζούρια προς την αλήθεια του άλλου και να ερμηνεύει κατά το δοκούν.

Ή το επιθυμείν…


Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει ό,τι νοιώθει πως τον μειώνει.

Αλλά και να καταστρέφει ό,τι τον κρατάει ζωντανό.


Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σπάσει τον καθρέφτη.

Μα ταυτοχρόνως να κρυφοκοιτάζεται στο τζάμι απ’ τις βιτρίνες.


Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται λίγος.

Λιγότερος απ’ ό,τι θα του άρμοζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα του άξιζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα μπορούσε.


Και είναι κρίμα…


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/06/blog-post_11.html


Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

«Δείτε τις επιθυμίες σας…» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Στις 10.6.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)”, διαβάσαμε αυτό:


Δείτε τις επιθυμίες σας…

Κάποιοι άνθρωποι υποτιμούν τη νοημοσύνη μου τόσο, που σκέφτηκαν ότι έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες οι οποίες και μένουν ανεκπλήρωτες, λόγω έλλειψης χρημάτων - επιθυμίες τις οποίες μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να ικανοποιήσω, γι’ αυτό και με θυμήθηκαν. Φαντάζομαι ότι γι’αυτούς, επιθυμίες όπως το ν’ ανοίξω ένα συναρπαστικό βιβλίο και να χαθώ μέσα του για μέρες, να ακούσω ένα ωραίο κομμάτι μουσικής, να περιηγηθώ σ’ ένα ενδιαφέρον blog ή να ταξιδέψω σε μια φύση που όμοιά της δεν ξανάδα, δε μετράνε. Δε μετράνε διότι δε μετριούνται - σε χρήματα. Οι ανθρώπινες επιθυμίες για τους ανθρώπους αυτούς οφείλουν να αποδεικνύονται χειροπιαστές και μετρήσιμες σε σκληρό νόμισμα: να μετρώνται με το κιλό, με τα κυβικά ή την ιπποδύναμη, με τα μέτρα ή τα τετραγωνικά, με το στρέμμα ή τα ringtones, με τα megabytes, τις ίντσες και τις ευκολίες πληρωμής τους.

Η μεγαλύτερη επιθυμία μου, θα τους έλεγα, μια και με προσκάλεσαν να δω τις επιθυμίες μου θα ήταν να ζήσω αξιοπρεπώς, σκεπτόμενος, κοντά με τους ανθρώπους που νιώθω κοντά μου. Από ’κει και πέρα, δε θα ’λεγα όχι και σε μια καλοκαιρινή νυχτερινή κουβέντα, απ’ αυτές που απολαμβάνει κανείς τυλιγμένος στην ανίκητη γοητεία μιας γλυκιάς, έναστρης καλοκαιρινής βραδιάς, σ’ ένα ωραίο γεύμα με καλό κρασί και με μια ακόμη καλύτερη, ζεστή παρέα, σε μια ωραία θεατρική παράσταση και σε μια κινηματογραφική ταινία που θα μ’ έπαιρνε μαζί της. Δε θα ’λεγα όχι και σε μια βουτιά σε πολύ κρύα θάλασσα μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα, που θα την ακολουθούσαν φρέσκα ψαράκια και ρετσίνα σ’ ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι, σε μια γλίστρα στο χιόνι σ’ ένα χιονισμένο βουνό μια μέρα που το άσπρο του χιονιού θα ’μοιαζε να μας αγκαλιάζει, ανθρώπους, δέντρα κι ουρανό με μια αγκαλιά απεραντοσύνης, αλλά και σ’ ένα χορταστικό περπάτημα στη φύση.

Χρειάζεται να πάρω δάνειο για να τ’ απολαύσω αυτά; Δε νομίζω.



ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/06/blog-post_10.html


Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

«Ένα δάκρυ» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 8.6.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Ένα δάκρυ

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για αυτό που ήθελες να γίνεις και για αυτό που έγινες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για το παιδί που κάποτε ήσουν και σκότωσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε όνειρο που ξεχάστηκε σαν ήρθε το ξ-ημέρωμα.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον εφιάλτη που έκανες καθημερινότητα σου.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για κάθε σκέψη που δεν έγινε πράξη.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τον πόνο που άθελα σου ή μη προκάλεσες.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε για τα μάτια εκείνα που κάποτε γυάλιζαν.

Ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ γιατί πνίγηκε και αυτό με την σειρά του στη θάλασσα που φτιάχτηκε μέσα σου από όλα τα άλλα δάκρυα.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html


Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Κρυογονική [Από το blog “Ελληνίδα”]


Στις 6.6.2008, στο blog Ελληνίδα διαβάσαμε αυτό:


Κρυογονική

Περιορισμός εξόδου των λέξεων. Και οπωσδήποτε εισόδου. Φραγή. Στην ακοή, στα χείλη, στα συναισθήματα.

Συμμορφούμενη με τα ήθη και τας παραδόσεις, γιατί παράδοση έγινε πιά, ενδίδω στο φυσικό μου ελάττωμα.

Ποιητικός αυτισμός άραγε; Η απλά δεν πιστεύω πιά τίποτα και κανέναν; Μπορεί να είναι και πλήξη. Η μπορεί να συνέβη αυτό που πάντα φοβόμουν. Επαψα ν' αγαπώ τους ανθρώπους.

Πως περνάω τις μέρες μου; Με μεθοδικότητα και σκληρή εργασία. Συναθροίζω, απολύω, ενισχύω οχυρώματα.

Και ζωγραφίζω λουλούδια. Μέχρι να θολώσουν τα μάτια μου από την κούραση ή από τα δάκρυα.

Γιατί δεν βάζεις καρδιές στα λουλούδια; με ρώτησε κάποιος.
Μήπως επειδή δεν έχω πιά καρδιά;

Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν είναι καλύτερα έτσι. Να μην έχεις καρδιά, να μην νοιάζεσαι γιά τίποτα. Είναι στιγμές που πονάει αφόρητα όμως αυτή η μαύρη τρύπα στο στήθος.

Πάντως σίγουρα δεν θα γίνω ποτέ καλή ζωγράφος. Ούτε ποιήτρια. Δεν μ' ενδιαφέρει. Εγώ απλά τον χρόνο μου σπαταλάω.

Ετσι απλά να περνάνε οι μέρες. Η ζωγραφική είναι ανώδυνη, η ποίηση επώδυνη.
Ετσι είναι Ιούνιος κι' εγώ ακολουθώ γι' άλλη μιά φορά την πορεία μου στα χιόνια. Μέχρι να παγώσω εντελώς.

Πήγνυμαι και συντηρούμαι διά της ψύξεως όσο οι μώλωπες εκτίουν την ποινή τους.

Προσδοκώντας πως ίσως μιά μέρα γίνει ένα θαύμα και πάψω να πονάω. Προσδοκώντας μιά μαγική θεραπεία. Ενα χαμόγελο.

Ψύξη μέσα στον Ιούνιο ε; Μην αναρωτιέστε πως τα καταφέρνω. Είναι απλό. Λιάζομαι κι' αδιαφορώ. Μπορεί να καίγομαι κιόλας και να μην το έχω καταλάβει. Είναι φορές που η κάψα και ο πάγος έχουν ακριβώς την ίδια αίσθηση.
Εξάλλου ποτέ δεν είπα πως είμαι έξυπνη.

Ισως δεν είμαι καν εδώ. Υπάρχει μιά οπή στο κρανίο μου.
Καλά περνάω εδώ στο ιγκλού. Πολύ ρομαντικά. Φτύνω παγάκια, σκύψτε μην φάτε καμμιά αδέσποτη.

Τι είναι αυτός ο ήχος; Ο ψίθυρος του ανέμου μέσα από τους παγοκρύσταλλους. Μπορεί να είναι και κρύσταλλοι ζάχαρης.

Η νεκροψία θα δείξει.


ΠΗΓΗ:

http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/06/blog-post_06.html


Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

«Βενιαμίν Φραγκλίνος» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 5.6.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Βενιαμίν Φραγκλίνος

Όταν ήταν είκοσι ετών ο Βενιαμίν Φραγκλίνος συνέταξε ένα πλάνο 13 σημείων, σύμφωνα με το οποίο σκόπευε να ζήσει. Είχε αποφασίσει να εστιάζει σε ένα από αυτά τα σημεία κάθε βδομάδα, ώστε να εξαντλεί ολόκληρο το πλάνο του τέσσερις φορές ανά έτος. Κατέγραφε την πρόοδο του σε σχετικό διάγραμμα όπου έβαζε μια κόκκινη βούλα για κάθε λάθος που έκανε. Τα 13 σημεία, όπως τα κατέγραψε το 1741 ήταν τα εξής:

1 ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

Να μην τρως από πλήξη, να μην πίνεις υπερβολικά.

2 ΣΙΩΠΗ

Να λες μόνο όσα θα ωφελήσουν τους υπόλοιπους ή τον εαυτό σου, να αποφεύγεις τις επιπόλαιες συζητήσεις

3 ΤΑΞΗ

Τακτοποίησε ό,τι έχει στην θέση του, οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεσαι να έχει το χρόνο του

4 ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Κατάληξε να πράξεις εκείνο που πρέπει, μην αποτυγχάνεις σε εκείνο που αποφασίζεις εσύ.

5 ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ

Μην κάνεις έξοδα παρά μόνο για να ωφελήσεις τον εαυτό σου ή τους υπόλοιπους, μην σπαταλάς

6 ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μη χάνεις χρόνο, να απασχολείσαι πάντοτε με κάτι χρήσιμο. Περιόρισε τις άχρηστες πράξεις.

7 ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Μην εξαπατάς, να σκέφτεσαι αθώα και δίκαια και να μιλάς με ακρίβεια

8 ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Μην αδικείς και μην ανέχεσαι να σε αδικούν

9 ΜΕΤΡΟ

Απόφυγε τα άκρα, απόφυγε να ανταποδίδεις τις φαυλότητες όσο μπορείς

10 ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Μην ανέχεσαι ακαθαρσίες στο σώμα, στα ρούχα ή στο χώρο διαμονής

11 ΗΡΕΜΙΑ

Μην ενοχλείσαι από ο,τιδήποτε ασήμαντο ή από αναπόφευκτα ατυχήματα

12 ΑΓΝΟΤΗΤΑ

Μην έχεις σεξουαλικές σχέσεις από πλήξη, αδυναμία ή για να πλήξεις την ισορροπία ή τη φήμη κάποιου

13 ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ

Να μιμείσαι τον Σωκράτη και τον Ιησού


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/06/blog-post_05.html