Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

«Η ιστορία ενός ελαφιού» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 24.8.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Η ιστορία ενός ελαφιού

Ήταν και αυτό ένα από τα παιδιά της μητέρας φύσης. Μάλιστα για κάποιους ήταν και ένα από τα πιο ξεχωριστά. Ο λόγος για ένα ελάφι. Το ελάφι αυτό ζούσε τον περισσότερο καιρό ευτυχισμένο στο δάσος. Όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές που το τράβαγε η θλίψη μακριά από το αγαπημένο του δάσος και κατάληγε στις παρυφές της πλησιέστερης μεγαλούπολης. Φοβόταν πολύ όταν βρισκόταν εκεί. Δεν το φόβιζε το άγνωστο διότι όπως είπαμε το ελάφι αυτό ήταν ξεχωριστό και αντιλαμβανόταν αυτό που έβλεπε πολύ καλά. Ούτε οι άνθρωποι το φόβιζαν και ας έπρεπε, νόμιζε πως ήταν και αυτά αδέλφια του. Αυτό που το φόβιζε ήταν η ασχήμια. Η ασχήμια αυτή που απλωνόταν μπροστά του και φαινόταν ατελείωτη. Δάκρυζε πάντα όταν βρισκόταν εκεί. Δάκρυζε για τους ανθρώπους που αναγκάζονταν να ζούνε εκεί Γύρναγε κάθε φορά στο δάσος με μια ψεύτικη ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα αδέλφια του θα κατανοούσαν την ομορφιά του δάσους και κάτι θα άλλαζε. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν γραφτό να γίνει και δυστυχώς το ελάφι της ιστορίας το κατάλαβε με το πιο οδυνηρό τρόπο. Βλέπετε το τελευταίο του δάκρυ κύλησε πριν περίπου ένα χρόνο, λίγο πριν καεί ζωντανό όπως και πολλά άλλα. Το τελευταίο του δάκρυ πολλοί υπέθεσαν ότι ήταν για την ζωή του που κατάλαβε ότι θα χανόταν. Αυτό όμως ήταν λάθος. Το τελευταίο του δάκρυ ήταν για τα αδέρφια του, τους ανθρώπους. Διότι εκείνη την στιγμή κατάλαβε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια απομείνει για αυτούς. Το ελάφι ήταν πράγματι ξεχωριστό.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/08/blog-post_5360.html

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

«Πίνω απόψε» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 24.8.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Πίνω απόψε


Πίνω απόψε στην υγειά όλων αυτών που οι πιο πολλοί νομίζουν πως χάθηκαν αλλά είναι ακόμα εδώ.

Πίνω απόψε στην υγειά κάθε ανάσας που γίνεται ζωή.

Πίνω απόψε σε νέες φιλίες και στις αναμνήσεις που θα φέρουν.

Πίνω απόψε σε ό,τι δεν πάλιωσε από το πέρασμα του χρόνου αλλά μονάχα ωρίμασε.

Πίνω απόψε σε μπουκάλια που άδειασαν και γέμισαν καρδιές.

Πίνω απόψε στην υγειά οποιουδήποτε που το άγγιξε το μαγικό ραβδί.

Πίνω απόψε στο κουράγιο του ήλιου.

Πίνω απόψε στην υγειά της παράνοιας μου.



ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/08/blog-post_24.html

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

«Χάρτινα όνειρα» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 24.8.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Χάρτινα όνειρα

Eίναι κάτι όνειρα, που έρχονται σα φαντάσματα στο φως της μέρας και σε κυκλώνουν. Σα πουλιά κτυπούν με τα φτερά τους την αχόρταγη ψυχή σου και σκοτεινιάζουν οτιδήποτε γύρω σου. Θολώνουν τον νου, κάνουν την καρδιά να κτυπά, ζητούν να τα ακολουθήσεις. Κι εσύ νομίζοντας πως είναι όνειρα στο χρώμα του δειλινού, τρέχεις ξοπίσω τους.

Είναι εκείνος ο καιρός, όπου όλα είναι συγκεχυμένα, το Πριν, το Μετά, το Τώρα. Όλα αυτά ένα. Το χρώμα της νύχτας μόνιμα μέσα σου. Δίχως άστρα και το φεγγάρι στην χάση του. Κάθεσαι στο παράθυρο και δε ξεχωρίζεις την λιακάδα από την βροχή. Όλα μυρίζουν το ίδιο άσχημα, και τίποτα δεν έχει κάποιο σκοπό.

Τίποτα.

Μόνο το όνειρο που έχει διαλέξει να σε πάρει μαζί του. Αυτό που θα σε κάνει να κυνηγάς μάγισσες. Να αρπάζεσαι από την Ουτοπία. Να τοποθετείς μπροστά σου ένα ψεύτικο πίνακα και να προσπαθείς να περπατήσεις στην επιφάνεια του.
Να γλυστράς και να σε ηδονίζει. Γιά να το κυνηγήσεις πιό επίμονα. Και το χειρότερο, πιστεύεις πως αυτό είναι Ζωή.

Ο εγωισμός σου φουντώνει. Τόσο που τίποτα άλλο δε σου αποσπά την προσοχή. Τίποτα αληθινό.

Είναι κάτι εφιάλτες που έρχονται μεταμφιεσμένοι σε όνειρα και σε τυλίγουν.
Ούτε που τα υποψιάζεσαι. Ακολουθείς με ένα χαμόγελο να.. κι ας είναι η σκοτεινιά στο βάθος.

Κι είναι κάτι όνειρα άλλα, από εκείνα που δε σου ζητούν βίαια να τα αρπάξεις, αλλά σα σβολαράκι πλάθονται στα χέρια σου. Ζεσταίνονται απαλά στην χούφτα σου. Και παίρνουν σιγά σιγά χρώμα και υφή. Πολύ σιγά. Πνοή από την πνοή σου. Σε αφήνουν να χαλαρώσεις, να τα εμπιστευτείς. Σε τυλίγουν ευωδιαστά. Και χτίζουν στην ψυχή σου ένα λούνα παρκ, μιά παιδική χαρά να κανακέψει το παιδί μέσα σου.

Να προσέχεις.. τα όνειρα σου..


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/08/blog-post_24.html

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

«Κομμάτια μου» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 18.8.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Κομμάτια μου

Προχθές απόλαυσα την πανσέληνο παρέα με μιά τεράστια οθόνη κι έναν ουρανό μπλε μωβ. Κρυβόταν ντροπαλή πίσω από τις φυλλωσιές ενός και μοναδικού δέντρου, κι έπειτα μας κορόιδευε φανερώνοντας μιά κατακόκκινη γλώσσα και διαγράφοντας το ταξίδι της.Γιά την έκλειψη δεν ήξερα. Μετά από ώρα πήρα είδηση πως αυτό που την σκέπαζε σιγά σιγά, αυτό που την έκανε να δείχνει μελανιασμένη και θυμωμένη, δεν ήταν σύννεφο.

Μην παραξενεύεσαι μα είμαι τεμαχισμένη κι είναι πολλά τα κομμάτια μου. Δεν έχω μοιράσει τίποτα, μόνο δανείζω, γιά λίγο, γιά όσο.. μιά που το πάντα το έχω χάσει από το λεξιλόγιο μου προ πολλού. Συνήθως, κοιτάω τον άλλον στα μάτια και ψάχνω τι ακριβώς του λείπει να του δώσω.

Νιώθεις μοναξιά; Έχεις την συντροφιά μου.

Θέλεις να νιώσεις σπουδαίος; Έχεις την προσοχή μου.

Θέλεις να αισθανθείς πως με κατευθύνεις; Έχεις ένα μικρό παιδί που διψά να μάθει στα χέρια σου.

Να νιώσεις άντρας; Μοναδικός; Να μιά γυναίκα που έχει την ανάγκη να θαυμάζει κάποιον.

Έχεις βάλει στοίχημα με τον εαυτό σου πως θέλεις να γνωρίσεις την ''φεγγαρένια'';

Να τρέξω κι ας ξέρω πως θα έρθω γιά να σε βοηθήσω να διαπιστώσεις πως αυτό που περίμενες ήταν ό,τι είχε πλάσει η φαντασία σου και μόνο.


Όταν συναντώ κάποιον γιά πρώτη φορά, θέλω να τον μάθω, κι οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Με ανόμοιες παραξενιές που προσπαθώ να κατανοήσω. Όχι μάταια μα μου παίρνει χρόνο. Κι άλλες φορές όση ζάχαρη κι αν έχει στο κουτάλι είναι δύσκολο να την καταπιώ. Προσπαθώ κόκκο κόκκο αν δω πως έστω και ελάχιστα αξίζει τον κόπο. Δυσανασχετώ μα ούτε που θα το μάθεις. Δεν θα σε πονέσω, τουλάχιστον όσο περνά από το χέρι μου.

Κι έτσι καθώς περνάει ο καιρός, τι αστείο, έρχεσαι εσύ και μου λες, μα δε μου λες, τα δάχτυλά σου μου δείχνεις με νύχια κατακόκκινα, πέντε στον αριθμό.
Με μετατοπίζεις μία θέση πιό εκεί, με βοηθάς να δω κατάματα αυτό που μέχρι τώρα αρνιόμουν να δεχτώ.


Έχω μάθει μονάχη μου, κι ήταν το πιό σωστό μάθημα της ζωής αυτό, η μαγκιά ξέρεις είναι να είσαι με το μέσα σου καλά. Μαγκιά είναι λέω εγώ η ισορροπία, η ψυχική.

Άλλοι λένε πως μαγκιά είναι να τα βολεύεις ανάλογα με τις περιστάσεις. Να πλάθεσαι.

Το είπαν αυτό κι εξυπνάδα, μα πόσους έξυπνους ανθρώπους έχω γνωρίσει στην ζωή μου; Απορίπτω αυτή την λέξη από το λεξιλόγιο μου, όπως και την αντίθετη της. Υπάρχουν στην εποχή μας βλάκες;

Λάθος, λάθος λέξεις, λάθος έκφραση.

Μαγκιά είναι η εσωτερική ισορροπία. Εάν το έχεις αυτό τα έχεις όλα.
Μαγκιά είναι και το να μη δανείζεις, να μη προσφέρεις τον χρόνο σου στους άλλους.
Ή τουλάχιστον να τον προσφέρεις σε πακέτο συλλεκτικό. Σε περιορισμένο αριθμό.

Μαγκιά είναι, τα πουκάμισα που αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω σου, να μην τα μαζεύεις σωρό μπροστά σου μα να τα καις στρέφοντας νου και βλέμμα αλλού.


Ευτυχώς αυτή ακριβώς την μοναξιά μου, την έχω λατρέψει πιό πολύ, μα πιό πολύ απ όλα.

Μέχρι που τώρα πιά την θεωρώ επιλογή μου, κι ας έγινε από ανάγκη.
Αλλά ούτε κι αυτό θα σου το πω, κι ούτε θα το καταλάβεις.


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/08/blog-post_18.html

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

«Ενάντια στην απομόνωση» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 17.8.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Ενάντια στην απομόνωση


Απομονώσαμε το εξωτερικό μας περιβάλλον

με ηχομόνωση, με τον κλιματισμό, με δυνατή μουσική...

Ας αγρυπνούμε μην τυχόν και απομονωθεί και το εσωτερικό μας,

το μέσα μας, τα συναισθήματα, οι ανάγκες μας..

Με εξωστρέφεια και υπερδραστηριότητα του μυαλού,

με χαλάρωση των αξιών μας...


Ας αγρυπνούμε να προλάβουμε το τραγικό:

Τη ζωή στον ενδιάμεσο χώρο: ανάμεσα στο δέρμα μας και στους τοίχους..


Πολύ βοηθάει σε κρίσιμες στιγμές

η κίνηση του σώματός μας με χορό,

γυμναστική, κολύμπι κ.λ.π.

νιώθοντας την επέκτασή των ορίων του

πέρα από το δωμάτιο,

απ' το σπίτι, απ' την πόλη...


Α, βοηθάει πάρα πολύ

στην επέκτασή μας

και κάτι άλλο, πιο δύσκολο: η Αγάπη!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/08/enantia-sthn-apomonwsh-.html

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

«Αυτό, μάτια μου!» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 15.8.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Αυτό, μάτια μου!

Σα να μάζεψα ροδοπέταλα στην καρδιά του Αυγούστου. Μου φιλούσες τα γόνατα, ραγισμένα όχι από το παιχνίδι μα από την επιθυμία. Μου άπλωσες μία θάλασσα στα πόδια μου κι εγώ ψιθύριζα πως αυτό είναι αγάπη, ναι αυτό είναι αγάπη, πλάι στους λωβούς των αυτιών σου. Μετά τους έπιασα με την γλώσσα μου και τους πιπίλιζα σαν μπουκιές ώριμου καρπουζιού. Έφτυσα τους μαύρους σπόρους στο αλμυρό νερό, κι έγιναν βαρκάκι που με πέρασε στην απέναντι όχθη. Αυτό είναι ο έρωτας. Αυτό μάτια μου!

Ανοίγω τον ουρανό και μετρώ τ αστέρια του. Το φεγγάρι γεμίζει κι εγώ θέλω να το αφήσω γιά δρόμους μυστικούς κι ελεύθερους. Μα ποιά είναι η ελευθερία μου; Ετούτο ή εκείνο; Ότι έζησα ή ότι μάταια έψαξα πνιγμένη σε ατέλειωτες σελίδες ουτοπίας;

Ποιό είναι το πιό αληθινό; Τα λίγα δευτερόλεπτα της φωτογράφησης ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων; Εσύ απέναντι μου ή εσύ πίσω από κάθε πρόσωπο;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ


Περπατάς στις παλάμες μου. Ρουφάω την ζωντάνια σου. Ενέργεια που ίσως κάποτε σου έδωσα εγώ, ακριβώς γιά αυτό το σκοπό. Ίσως και να μην. Να είμαι απλά ένα παρασητικό φυτό. Σαν αυτά τα λεπτά κι αδύναμα φυλλαράκια που κολλούν με λύσσα σε κορμούς δέντρων όλο ζωή και δύναμη. Αυτό είναι ανασφάλεια κι αυτή μου περισσεύει. Το ξέρεις ναι; Ξέρεις εσύ. Απ' όλα ξέρεις, κι από αγάπη, κι από έρωτα και από το να είσαι Εκεί.. όταν.. γιά όσο.. ίσως κι εγώ γι αυτό..


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/08/blog-post.html

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

«Αν δεν σβήσω τα φώτα, πώς θ’ αντικρύσω το φως;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 13.8.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Αν δεν σβήσω τα φώτα, πώς θ’ αντικρύσω το φως;


Το Φως υπάρχει! Για την ακρίβεια, άρχει! Είναι!

Δεν έχει ανάγκη από συμφωνίες απόψεων,

συμμαχίες, συμπτύξεις, αποδείξεις...

Δε λιγοστεύει λόγω ανθρώπινης αδιαφορίας,

άγνοιας, άρνησης, χλευασμού, διωγμού...


Όλα τα παραπάνω τρέφουν ή αποδυναμώνουν

το «φως» της ανθρώπινης διάνοιας και δημιουργίας...

Που συχνά το νομίζουμε για το Φως...


Πιστεύω πως αν το αποδεχτούμε αυτό,

ίσως έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα

στο δρόμο προς τη συνάντησή Του!...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/08/an-den-sbhsw-ta-fwta-pws-tha-antikrysw-to-fws-.html

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

«Αγάπη (Χαλίλ Γκιμπράν)» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 13.8.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Αγάπη (Χαλίλ Γκιμπράν)


Tότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη. Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε:

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα. Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο. Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία. Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". Εκδόσεις Μπουκουμάνης


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/08/blog-post_13.html

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

«Ύμνος της ελευθερίας» [Από το blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”]


Στις 11.8.2008, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:


Ύμνος της ελευθερίας


Μπαταρία


Εκπορνεύεσαι κουρέλι

Στην μπορντέλο κοινωνία

Ξεπουλάς και την ψυχή σου

Για την υπεραφθονία.

Στην καρδιά σου βάλαν φρένα

Το μυαλό σου παίρνει βύσμα

Για χιλιάδες σαν κι εσένα

Θα αρκέσει μια μπρίζα.

Κι η Πνευμονοκονίαση

Κι η Πνευμονοκονίαση

Κι αυτή θα έχει πάψει.

Ρομποτανθρωπομήχανση

Και Ξυπνοπνευματύπνωση

Και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία

Να εκτελείς εργασία

Με σούπερ ενημέρωση

Τροφή και διασκέδαση

Θα πλέχεις ευφορία.

Θα είσαι με μπαταρία

Να εκτελείς εργασία

Με σούπερ ενημέρωση

Τροφή και διασκέδαση

Θα πλέχεις ευφορία.

Για κοιτάξτε με σακάτη

Ένα έχω μόνο μάτι

Μου ρουφήξατε το αίμα

Μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα

Στην προσωπικιά μου μπάντα

Την ψυχή μου δεν πουλάω

Και το δρόμο μου τραβάω.

Την Πνευμονοκονίαση

Την Πνευμονοκονίαση

Εγώ τη συζητάω

Ρομποτανθρωπομήχανση

Και Ξυπνοπνευματύπνωση

Δεν θέλω να τη φάω.

Ξερνάω την μπαταρία

Δεν εκτελώ εργασία

Δεν θέλω ενημέρωση

Τροφή και διασκέδαση

Γουστάρω ελευθερία.

Ξερνάω την μπαταρία

Δεν εκτελώ εργασία

Δεν θέλω ενημέρωση

Κορσέ και διασκέδαση

Γουστάρω ελευθερία.


ΠΗΓΗ:

http://skount.blogspot.com/2008/08/blog-post_11.html


Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

«Θέλω να γράψω ένα βιβλίο… Για σένα…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 9.8.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Θέλω να γράψω ένα βιβλίο… Για σένα…

Θα θελα να γράψω ένα βιβλίο για σένα. Για μένα. Για την γεμάτη, την πολυτάραχη ζωή σου. «Δε χωράει σε ένα μόνο βιβλίο - μου εκμυστηρεύτηκες. Θα ναι προδοσία μια τέτοια ζωή μόνο σε μετρημένες σελίδες. Μην το κάνεις!»

Θα θελα να γράψω ένα βιβλίο που θα μιλάει για ανθρώπους απλούς σαν εσένα, σαν εμένα. Και μπερδεμένους. Σαν εσένα, σαν εμένα.

Για ανθρώπους με ζωή γεμάτη κύματα αφρισμένα. -πώς χωράνε αλήθεια τόσες φουρτούνες, τόσα ναυάγια μόνο σε μια ζωή;

Μα και για τους άλλους θέλω να γράψω. Γι αυτούς που τους έτυχε ή την προτίμησαν μονότονη. Για το σαράκι της αβίωτης ζωής που τους έτρωγε, τους έγδερνε. Κι όμως αυτοί την προτιμούσαν. Την προτιμούν...


- Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν ένας άνθρωπος.

- Άντρας ή γυναίκα;

- Ό, τι να ναι. Βάλε εσύ.

- Έβαλα. Τη μάνα μου. Αλλά φρόντισε. Θέλω να μυρίζει τη φτώχεια και την απλότητα του χωριού. Φρόντισε. Φρόντισε τη μάνα μου! Και να 'ρχεται από το παρελθόν.

- Όλα, μάτια μου, από το παρελθόν έρχονται και σ' αυτό καταλήγουν... κακά τα ψέμματα! ... Ένα απόγευμα, λοιπόν, μια νέα κοπέλα καθισμένη δίπλα στο τζάκι έπλεκε την προίκα της. Ξάφνου, χτυπάει η πόρτα. Χωρίς να προλάβει η νέα να συμμορφωθεί λίγο, να σιάξει την ποδιά της, να μαζέψει τα μαλλιά της, μπαίνει μέσα ένας φαντάρος, ψηλός, γεροδεμένος...

- Ο πατέρας μου!... Και την ζήτησε σε γάμο! Πού το ξερες;

- Οι συγγραφείς όλα τα γνωρίζουν, καλή μου. Κι από αυτά διαλέγουν το πότε και πώς θα τα εξιστορήσουν... Άκου κι ένα μυστικό: τα ίδια τα γεγονότα τους "τσιγκλάνε", ακόμα και στον ύπνο τους, όταν θελήσουν να ξαναπερπατήσουν ανάμεσα στους ανθρώπους!

- Μα τι είναι αυτά που λες; Πώς τα γνωρίζουν όλα οι συγγραφείς;

- Θα στο εξηγήσω μιαν άλλη ώρα. Όταν θα σου περιγράφω ότι όλοι μας ζούμε την ίδια ζωή σε αποκόμματα. Τη συνθέτουμε και την διαλύουμε, ανάλογα με το πώς κάτι εντός μας -που δεν το πολυελέγχουμε-, αποφασίζει! Αλλά αυτό μιαν άλλη ώρα. Άκου τώρα τη συνέχεια και δε χρειάζεται να με διακόπτεις με επιφωνήματα έκπληξης, γιατί, είπαμε: απλά, για κάποια πράγματα, ήρθε η ώρα τους να εξιστορηθούνε. Σύμφωνοι;

«...Αυτή λοιπόν η κοπέλα ούτε που τον ήξερε τον νέο. Με το που τον είδε όμως ΗΞΕΡΕ ότι ήταν αυτός. Και παραδόθηκε, και ευχαρίστησε, και ένιωσε απέραντη ευγνωμοσύνη σε όποιον της τον έστελνε.

Αυτός, που ήταν από διπλανό χωριό, την γνώριζε. Σε κάποιο πανηγύρι είχε ξεχωρίσει τα θλιμμένα μάτια της και τη δυνατή καρδιά της. Και αν αναρωτηθείς γιατί είχε μάτια θλιμμένα δέκα οχτώ χρονών κοπέλα, θα σου πω, από τους πολλούς θανάτους που είχε αντικρύσει μες στο ίδιο της το σπίτι! Δυο μικρά αδέρφια, έναν φαντάρο, έναν πατέρα!...

- Ετοιμάσου! Θα ρθω αύριο να σε ζητήσω, της είπε!

Αυτή ήταν έτοιμη από καιρό. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, για τούτη την ώρα προετοιμαζόταν. Να την ζητήσει κάποιος, να την διαλέξει για γυναίκα του, αφέντρα της ζωής του. Για να της μάθει την ζωή την έξω από τις αυλές των σπιτιών. Κι αυτή να του δείξει τη ζωή τη μέσα. Μέσα κι από το πετσί, μέσα κι από τις σιωπές..

Τη ζωή που κυκλοφορεί στο αίμα και στα δάκρυα, στο μυρμήγκιασμα από την προσμονή, στον ιδρώτα από τον πόνο, στο κρύο από την απόγνωση, στο πάγωμα από την άρνηση.

Σε ο, τι καταπίνεται γιατί δεν πρέπει να ειπωθεί, να φανερωθεί...

»Στα αναπάντητα «γιατί». Ω! τι πολλή ζωή κυκλοφορεί μέσα τους! Τα θρέφει, τα γιγαντώνει, κι άντε εσύ τα βράδυα πάνω στο αγαπημένο προσκέφαλο να τα τιθασεύσεις, μην τύχει και τα βρει η αυγή και τα προδώσει. Και σε προδώσει...


Την κράτησε την υπόσχεσή του, το σχέδιο της υπόλοιπης ζωής του.

Κι ήρθε την άλλη μέρα και την ζήτησε. Της πέρασε ένα δαχτυλίδι στο χέρι που έτρεμε. Από λαχτάρα κι από ευτυχία.

Από τότε δεν το χει βγάλει. Ούτε αυτόν. Από όλο σώμα της το υπόλοιπο. Αγγίζει το κορμί της και πιάνει αυτόν. Σε οποιοδήποτε σημείο. Ιδιαίτερα από τότε που δεν είναι κοντά της. Και που δε θα είναι ποτέ πια.

Κάθε μέρα προσκυνάει το χώμα το ελαφρύ που τον σκεπάζει, κάθε μέρα ποτίζει τον βασιλικό που τρέφεται απ' αυτή την ελαφράδα. Απ' αυτόν. Και αυτή ακόμα από τον ίδιον τρέφεται. Με μνήμες, με όμορφες στιγμές οικογενειακές, προσωπικές, με θλίψεις, με ... με....

Ατέλειωτη η ζωή του καθενός μας. Σταματημό δεν έχει πουθενά. Ούτε τέλος, ούτε αρχή, ούτε μέση. Πώς μπορείς να βρεις ακριβώς τη μέση ενός ταξιδιού; Πώς μπορείς να ξαποστάσεις πραγματικά αφού θα ξαναριχτείς με μεγαλύτερη ορμή στο δρόμο; Στον ανήφορο; Στο άγνωστο;


- να συνεχίσω;

- Όχι! Αν ήσουνα βιβλίο, σ' αυτό το σημείο θα σε έκλινα, θα σε αγκάλιαζα με τα δυο μου χέρια και θα σε έβαζα απαλά στο στήθος μου. Και εκεί θα 'μενα για ώρα. Άσε με να την κάνω αυτή την παύση τη λυτρωτική...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/08/thelw-na-grapsw-ena-biblio-gia-sena-.html

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

«Έχουνε δύναμη οι λέξεις;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 3.8.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Έχουνε δύναμη οι λέξεις;


Έχουνε δύναμη οι λέξεις;

Έχουνε! Στους δρόμους, στα γκράφιτι, στις υποσχόμενες αφίσες, στις απαγορευτικές πινακίδες, στις φωτεινές επιγραφές!


Έχουνε δύναμη οι λέξεις;

Έχουνε! Στα τετράδια, στα βιβλία, στα περιθώρια των σελίδων, σ' ένα πρόχειρο χαρτάκι! Στις γελοιογραφίες με λόγια! Στο «χωρίς λόγια!»

Στα λευκώματα της εφηβείας, στα γράμματα που έστειλες και σ' αυτά που δεν έστειλες, στις βιαστικές αφιερώσεις πίσω από φωτογραφίες,

στις σκαλισμένες πάνω σε δώρα από ξύλο, μπρούτζο, ζωγραφισμένες στο γυαλί, στο ρούχο.. Στα προσωπικά ημερολόγια!


Έχουνε δύναμη οι λέξεις;

Έχουνε! Στους υπότιτλους των έργων, στις επεξηγήσεις των λόγων, των πράξεων, των απραξιών!


Μέσα από το διαδίκτυο έχουνε; Έχουνε! Ανάλογα με τη διαίσθησή σου, την προσμονή ή αποστροφή σου, τη διάθεση ή την απογοήτευσή σου, τη λαχτάρα ή την αδιαφορία σου...


Λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;

Έχουνε! Στο τηλέφωνο! Μες στη χροιά της φωνής του άλλου, σε πλημμυρίζει

κι η επιταγή ή υποταγή του, το ψέμα του ή η παρηγοριά του...


Ακόμα λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;

Έχουνε! Οι ζωντανές! Τα πρόσωπα! Το βλέμμα! Το σώμα! Κι ας μη μιλάνε!

Εκπέμπουνε λέξεις από παντού!

Απροκάλυπτα! Καταλυτικά! Καμιά φορά με δύναμη βόμβας!


Αλλά υπάρχει και το αντίθετο...

Αν κάποιος σου αφήσει

σε μικρό πρόχειρο χαρτάκι

με γράμματα βιαστικά

κι ανυπόταχτα το:

«Φεύγω! Δεν αντέχω άλλο!»,

χρειάζεσαι και να τον δεις;


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/08/ehoyne-dynamh-oi-lexeis.html

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

«Μαθαίνουμε… ν’ακούμε;» [Από το blog “Ψυχο-Δρόμιο”]


Στις 30.7.2008, στο blog “Ψυχο-Δρόμιο” διαβάσαμε αυτό:


Μαθαίνουμε… ν’ακούμε;

Στην σημερινή εποχή οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν κρίση. Βρισκόμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας. Το πεδίο «πολέμου» εξελίσσεται μέσα στο σπίτι, στην σχέση, στην παρέα με τους φίλους, στον επαγγελματικό μας χώρο.

Διεκδικούμε καταστάσεις και στάσεις για τον εαυτό μας, ζητάμε από τους άλλους, και δεν παίρνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε ή έχουμε ανάγκη.
Υπάρχει ένα μεγάλο παράπονο και απογοήτευση στον καθένα μας, όταν λέμε ένα ευχάριστο γεγονός που μας έτυχε στον φίλο μας και αυτός ούτε καν το ακούει. Μπορεί να έχουμε κάποιο σημαντικό πρόβλημα και να θέλουμε απλά κάποιος να μας ακούσει και να μας συμβουλεύσει. Ή να μην μας συμβουλεύσει και να υπάρξει σιωπή! (πολλές φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση).

Όλοι υποστηρίζουμε ότι ακούμε τους φίλους μας και τους αγκαλιάζουμε σε όλες τις στιγμές. Διαβεβαιώνουμε ότι πάντα είμαστε δίπλα σε όποιον μας χρειαστεί και πάντα βοηθάμε. Είμαστε χαρούμενοι με την χαρά των άλλων και λυπημένοι με τον πόνο τους. Ξέρουμε, όμως, αν ο άλλος νιώθει ικανοποιημένος και πλήρης από την προσέγγισή μας; Ακούμε πραγματικά; Ή ακούμε μέσα από τα δικά μας αυτιά; Γιατί άραγε όλοι προσπαθούμε να βρούμε λύσεις ή συμβουλές αμέσως; Γιατί μιλάμε όλοι τόσο πολύ παντού; Γιατί ακούμε ότι θέλουμε τελικά;Γιατί εκλείπει η σιωπή από έναν διάλογο;

Μήπως τελικά κανείς δεν ακούει πραγματικά και αυθεντικά τον άλλον; Μήπως όλοι κλεινόμαστε συνέχεια στον εαυτό μας;Μήπως τελικά ο άνθρωπος έχει αναπτύξει περισσότερο κάποιες αισθήσεις και κάποιες άλλες τις έχει περιορίσει;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα, που μπορεί να τα απαντήσει ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του.

Χρήσιμο είναι να αναφέρουμε κάποιες βασικές δεξιότητες ακρόασης για να ακούμε με ποιότητα και αποτελεσματικότερα. Για να επιτύχουμε αποδοτικότερες σχέσεις και επαφές.

Η οπτική επαφή: πολλές φορές όταν μας μιλάει κάποιος συνηθίζουμε να μην τον κοιτάμε στα μάτια. Επιφορτισμένοι με τα δικά μας προβλήματα ρίχνουμε ματιές αλλού, παρασυρόμαστε από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η βλεμματική προσήλωσή μας στον άλλο δείχνει, ότι του διαθέτουμε όλο μας τον εαυτό για να τον ακούσουμε. Είναι αρκετά σημαντικό να νιώσει ότι του αφιερωνόμαστε ολοκληρωτικά.

Η γλώσσα του σώματος και ο τόνος της φωνής: όταν αφιερώνουμε πραγματικά χρόνο για να ακούσουμε τον άλλον φαίνεται από την ηρεμία του σώματός μας. Δεν κάνουμε κινήσεις άσκοπες, δεν έχουμε νευρικότητα. Την σταθερότητα του σώματός μας την αντιλαμβάνεται ο συνομιλητής μας και εκφράζεται με μεγαλύτερη σαφήνεια και αυθεντικότητα. Ο τόνος και το ύφος της φωνής μας είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Δίνουμε κάποια συμβουλή με τόνο οξύ και ύφος αυστηρό ή απότομο. Πιστεύουμε ότι δώσαμε την καλύτερη συμβουλή, ο συνομιλητής μας την εξέλαβε σαν διαταγή και δυσαρεστήθηκε. Ή όταν μας λένε κάτι χαρούμενο, μια επιτυχία και λέμε ‘συγχαρητήρια’ χαμηλόφωνα, με ύφος δύσθυμο. Πάλι μεταδίδουμε απογοήτευση γιατί δεν δώσαμε αναγνώριση και ευχαρίστηση στα καλά νέα.

Προσεκτική παρακολούθηση: όταν κάποιος θέλει να μας μιλήσει το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον ακούσουμε προσεκτικά. Παρακολουθώ προσεκτικά σημαίνει ακούω χωρίς να διακόπτω, χωρίς να βιάζομαι να δώσω συμβουλές και να κάνω παρατηρήσεις.

Ενσυναίσθηση (μπαίνω στην θέση του άλλου): για να νιώσει ο συνομιλητής μας ότι τον ακούμε και ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν, πρέπει να προσπαθούμε κάθε φορά να μπαίνουμε στην θέση του. Μπαίνω «στα παπούτσια του άλλου» σημαίνει ότι αισθάνομαι τις ανάγκες και επιθυμίες του, νιώθω τους παράγοντες που τον οδήγησαν σε μια κατάσταση, βιώνω τα ίδια συναισθήματα. Έτσι, μπορώ πιο αποτελεσματικά να συζητήσω μαζί του, να τον ακούσω κι αν χρειαστεί να τον συμβουλέψω.

Η αξία της σιωπής: όλοι συνηθίζουμε να μιλάμε πολύ, να παρατηρούμε, να δίνουμε συμβουλές και να προτείνουμε λύσεις. Νιώθουμε καλύτερα όταν έχουμε κάτι να πούμε, ό, τι κι αν είναι αυτό. Έχουμε υποτιμήσει πολύ την αξία της σιωπής. Η σιωπή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ακούμε πραγματικά τον άλλον. Είναι σαν να του αφιερώνουμε χρόνο για να εκφραστεί όπως επιθυμεί. Όταν δεν βιαζόμαστε να απαντήσουμε και σιωπούμε, έχουμε περισσότερο χρόνο να σκεφτούμε. Άρα, δίνουμε καλύτερες απαντήσεις που βοηθούν στην αποδοτικότερη εξέλιξη του διαλόγου, μειώνοντας τις πιθανότητες παρερμηνείας και μη κατανόησης.

Μπορούμε, αναλογιζόμενοι τα παραπάνω, να κάνουμε ένα τεστ στον εαυτό μας, όταν συνομιλούμε.

Παρατηρώντας τα λάθη μας σε ένα διάλογο και διορθώνοντας τα:θα ακούμε όσα πραγματικά μας λένε,θα μειώνουμε τις δυσερμηνείες και παρεξηγήσεις,θα φτιάχνουμε υγιείς επικοινωνιακά σχέσεις,θα λύνουμε τα προβλήματά μας με ουσιαστικό διάλογο,θα γίνουμε καλοί ακροατές, άρα και συνομιλητές.


ΠΗΓΗ:

http://psycho-dromio.blogspot.com/2008/07/blog-post_5795.html


Υ.Γ. Συναφές ήταν και το δικό μας κείμενο “Μήπως… να μιλάμε λιγότερο και ν’ ακούμε περισσότερο;” (http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/10/blog-post.html) που εντάσσεται σε μια τριλογία με “μήπως”…


Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

«Φινάλε» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 24.7.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Φινάλε


Τι θα πάρεις;

Τι μπορείς να δώσεις;

Τι αντέχεις;

Όλα.

Το παραμύθι;

Πονάει πολύ.

Ξέρεις;

Ξέρω…

Η αλήθεια; Πονάει λιγότερο;

Θα πάρω αλήθεια. Για να γκρεμιστώ και να ξεχάσω.

Στην έδωσα.

Πότε;

Δεν με πίστεψες.

Πότε;

Γκρεμισμένη είσαι. Δεν το νιώθεις;

Κομμάτια. Μα θυμάμαι ακόμη…

Μπορώ να φύγω.

Θέλεις;

Δεν θέλεις.

Δεν θέλω.

Ούτε εγώ.

Θάρρος ή αλήθεια;

Θάρρος.

Τολμάς; Μείνε.

Δεν τολμώ.

Την αλήθεια σου;

Το παραμύθι σου.

Τι θα πάρεις;

Τα κομμάτια σου για το δρόμο.


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/07/blog-post_24.html

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

«Η ιδιοκτησία του πνεύματος» [Από το blog “The Blog of Pak”]


Ο e-φίλος Παναγιώτης, δίνοντάς μου τις προάλλες την άδεια να του “κλέψω” το κείμενό του που ανάρτησα χθες, μου θύμισε ότι παλιότερα είχε αναρτήσει (και, συνεπώς, αντιστοίχως, είχαμε διαβάσει) τις σκέψεις του για το θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας των διαφόρων κειμένων. Λοιπόν… την 1.10.2007, στο blog “The blog of Pak”, είχαμε διαβάσει αυτό:


Η ιδιοκτησία του πνεύματος

Πολλοί από εσάς θα με βρίσετε (και πάλι) αλλά... τι να κάνουμε, η άποψη μου είναι η άποψη μου. Εξάλλου συνήθισα να είμαι "αντισυμβατικός", ιδιαίτερα ως προς τους κοινούς "αντισυμβατικούς". Λοιπόν είμαι κατά της πνευματικής ιδιοκτησίας! Θεωρώ αδιανόητο κάποιος να είναι κάτοχος, ιδιοκτήτης μιας ιδέας! Θεωρώ πολύ πιο λογικό, αν και πάλι παράλογο κάποιος να κατέχει ένα κομμάτι γης, ένα κομμάτι θάλασσας, ένα μήλο παρά να κατέχει μια ιδέα. Οι ιδέες δεν ανήκουν σε κανένα, είναι κτήμα όλων. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε οποιονδήποτε, και ας έχει αυτός ο οποιοσδήποτε σκεφτεί το ίδιο πράγμα λίγο νωρίτερα. Αυτό απλά, γιατί κανένας από τους δύο δεν έχει δημιουργήσει την σκέψη. Απλά και οι δύο την κατέγραψαν. Η σκέψη, η ιδέα προϋπάρχει δεν φτιάχνεται. Η ιδέα δημιουργήθηκε μαζί με την ύλη.

Τί είναι όμως ιδέα (Κατ εμέ πάντοτε); Η ιδέα είναι μια απεικόνιση της ύλης, μια κατάσταση της, μια μορφή της. Κάθε ιδέα περιγράφει μια υλική πραγματικότητα. Κατά συνέπεια είναι στενά συνδεδεμένη μαζί της, εξαρτημένη από αυτή. Καμιά ιδέα δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να σταθεί εκτός υλικής πραγματικότητας. Οιεσδήποτε τέτοιες ιδέες είναι ψευδείς και ανύπαρκτες. Άρα οι ιδέες αποτελούν ένα σύνολο (πεπερασμένο) όλων των καταστάσεων που μπορεί να βρεθεί η ύλη, υπαρκτό εφόσον θεωρήσουμε την ύλη υπαρκτή πραγματικότητα. Δημιουργήθηκε μαζί με την δημιουργία της ύλης. Αυτό συνεπάγεται ότι η παρούσα κατάσταση της ύλης (η ύπαρξη) είναι ένα υποσύνολο των ιδεών (Όλων των δυνητικά υπαρκτών καταστάσεων). Οποιαδήποτε αλλαγή στο υποσύνολο της κατάστασης της ύλης σημαίνει αλλαγή του ίδιου του υποσυνόλου άρα δημιουργία καινούργιου υποσυνόλου. Σε αντίθεση, η διατύπωση μιας καινούργιας ιδέας για την υλική πραγματικότητα δεν οδηγεί σε αλλαγή του συνόλου των ιδεών, απλά σε ακόμα μια καταγραφή ενός μέρους του. Τώρα αν έστω θεωρήσουμε την δημιουργία αξιόλογη δικαιολογία για την ύπαρξη ιδιοκτησίας, τότε η ιδιοκτησία ύλης δικαιολογείται ενώ η ιδιοκτησία του πνεύματος όχι(Αφού ποτέ δεν δημιουργήθηκε αλλά προϋπήρχε πάντοτε).

Τώρα ας περάσουμε στα πιο απλά και καθημερινά. Επειδή ξέρω ότι θα ακούσω πολλά (Όλοι εσείς οι bloggers είστε πνευματικοί παραγωγοί και προφανώς θίγονται τα συμφέροντά σας) σκεφτείτε μονάχα τα εξής "παράδοξα". Με τη λογική της πνευματικής ιδιοκτησίας όποιος καταγράφει πρώτος μια ιδέα δικαιούται την ιδιοκτησία της άρα και την οποιαδήποτε χρήση της. Άρα αυτός που πρώτος σκέφτηκε την πόρτα έπρεπε να εισπράττει δικαιώματα από την χρήση της ιδέας του. Έτσι απλά, όποιος φτιάχνει πόρτες θα έπρεπε να τον πληρώνει, αλλιώς δεν θα δικαιούταν να χρησιμοποιήσει πόρτες! Πολλά λεφτά έ; Που να σκεφτόσουν τον τροχό ή την φωτιά. Σκεφτείτε τον Νεύτωνα με τον νόμο της βαρύτητας! Χρυσή επένδυση!

Πάραυτα, αναγνωρίζω ότι η σημερινή καπιταλιστική διάρθρωση αναγκάζει και μένα και πολλούς «πνευματικούς καταγραφείς» να πουλούμε και να διεκδικούμε ιδιοκτησία πάνω σε πνευματικά αγαθά κυρίως για λόγους επιβίωσης. Γιατί αν δεν το κάνουμε κάποιοι άλλοι θα το κάνουν στη θέση μας. Η απαξίωση της απαίτησης της πνευματικής ιδιοκτησίας θα μπορούσε να προέλθει μόνο μέσα από ένα διαφορετικό πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης από το σημερινό. Ένα άλλο κόσμο, διαφορετικό…


ΠΗΓΗ:

http://pak-theblogofpak.blogspot.com/2007/10/blog-post.html