Το ιστολόγιο που σας “κλέβει” φανερά και (συνεπώς) νόμιμα!
Για λεπτομέρειες βλέπε την πρώτη σχετική ανάρτηση:
http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
Στις 19.2.2009,στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Φτάσαμε ως εδώ «χαϊδεύοντας» νομίζω επί δεκαετίες τη 17Ν, της οποίας τη «μαγκιά» και το «επαναστατικό» μουτράκι πολλοί εζήλεψαν και θαύμασαν, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονταν μπροστά στα παιδιά τους αλλά μόνο «κρυφά» στην ταβέρνα, μ’ ένα ποτηράκι κρασάκι, λίγο παραπάνω κέφι και μερικούς φίλους-επαναστάτες-της-ταβέρνας για παρέα.
Φτάσαμε ως εδώ σπάζοντας ανελέητα πλάκα με τον εαυτό μας, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στις χρονίζουσες μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις και τους αναχρονισμούς, επαναλαμβάνοντας το όχι απλώς κρύο αλλά παγωμένο πλέον ανέκδοτο του «συμβολισμού» του ασύλου, του «συμβολισμού» της ασύδοτης βίας, του «συμβολισμού» της αλογοουράς-παρέα με-φαλάκρα, του «συμβολισμού» του ενός και του άλλου. Μέχρι που όλοι αυτοί οι άδειοι συμβολισμοί άρχισαν να έχουν όχι συμβολικές αλλά πραγματικότατες επιπτώσεις: πανεπιστήμια λεηλατημένα, αυτοκίνητα σπασμένα, αποκαΐδια, καθημερινοί τσαμπουκάδες, τραμπουκισμοί.
Φτάσαμε ως εδώ ζώντας διαρκώς περισσότερο μέσα στην κατασκευασμένη και επίπλαστη ευκολία, υποδυόμενοι όλο και περισσότερο τους «αριστερούς» με το δεξιό, συντηρητικό και καταναλωτικό life-style μέχρι που μπήκαμε στο πετσί του ρόλου και ο ρόλος έγινε πραγματικότητα: μια πραγματικότητα που μας κατάπιε και καθημερινά μας καταπίνει βαθύτερα.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί όσο πιο στραβά μας πήγαιναν τα πράγματα τόσο περισσότερο στραβοκοιτάζαμε για να μην πάρουμε χαμπάρι, να μη μας χαλάσει η εκδρομή το σαββατοκύριακο, να μη μας χαλάσει η χαρά που πήραμε απ’ το καινούργιο κινητό, να μη μας χαλάσει η διάθεση βρε παιδί μου. Και όσο περισσότερο βλέπαμε ότι δε μας βγαίνει, ότι το στράβωμα είχε αρχίσει να γίνεται αδιόρθωτο, τόσο το ρίχναμε στην τηλεόραση, μπας και ξεχαστούμε.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί καθόμαστε και περιμένουμε από τους νέους, από τη «νεολαία» να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Και πέφτουμε απ’ τα σύννεφα όταν οι εικοσάρηδες αποδεικνύονται εξίσου αν όχι περισσότερο γερασμένοι, συντηρητικοί και στερούμενοι φαντασίας από εμάς τους «μεγαλύτερους». Γιατί δεν αρκούν μόνο τα νιάτα: χρειάζονται και παιδεία, πολιτισμός, καλλιέργεια, ταξίδια, ανοιχτά μάτια. Νιάτα ακαλλιέργητα, νιάτα ημιμαθή, νιάτα που αντί να ταξιδέψουν σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα προτιμούν μια ακόμα εκδρομή της φοιτητικής παράταξης στη Μύκονο, σημαίνει νιάτα ανίκανα να φέρουν την παραμικρή αλλαγή. Τα νιάτα που γεμίζουν καθημερινά τα καφέ και τα καφέ-μπαρ-club καπνίζοντας και πίνοντας φραπέδες σκυμμένα πάνω από τάβλια δε μπορούν να σώσουν όχι την Ελλάδα, αλλά ούτε καν τους εαυτούς τους.
YΓ: το συγκεκριμένο ποστ θα μείνει ψηλά μέχρι τουλάχιστον την ερχόμενη εβδομάδα γιατί το θεωρώ σημαντικό, μέσα από το διάλογο να δούμε τι έγινε στραβά, τι γίνεται ή δεν γίνεται σήμερα και τι μπορεί να γίνει για να ξεστραβώσουμε και να ξεστραβωθούμε. Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις και οι προβληματισμοί σας ασχέτως αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με όσα λέγονται στο ποστ, με συμπαθείτε ή με αντιπαθείτε. Εκ της... διευθύνσεως (του μπλογκ :-P).
Στις 18.2.2009, στο blog “SpiritualHarmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
Μπορούμε να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας
Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για την «αυτοβελτίωση» και πολλές συμβουλές ή και οδηγίες δίνονται από διάφορους συγγραφείς ή καθοδηγητές για τον τρόπο που μπορούμε να την πετύχουμε.
Η μεγάλη κυκλοφορία βιβλίων σχετικά με το θέμα αυτό, αποδεικνύει τον «διακαή» πόθο των ανθρώπων για το «γνώθι σ’ αυτόν» και για την πολυπόθητη «ευημερία».
Όλοι ψάχνουμε τον τρόπο και όλοι καταλήγουμε, κυρίως, στο ίδιο συμπέρασμα:
Το μυστικό για μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση στη ζωή μας, ή αν θέλετε το «μονοπάτι» της δύναμής μας, είναι η σκέψη μας και ο λόγος μας.
(«Το στόμα μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς» Ματθ. 12:34).
(«Το Άγιο Πνεύμα μεταμορφώνει» κατά Ιωάννη 16:7)
(«…αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς…» Πράξ.1:8)
Όλα είναι ένας παλμός.
Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους, είτε ολοκληρωτικά, είτε επιμέρους, να πετύχουν δηλαδή τους στόχους τους.
Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε χάσει τον αυτοέλεγχό μας ή και γενικότερα τον έλεγχο της ζωής μας, και υπήρξε στιγμή που πιστέψαμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στην πραγματικότητά μας, όπως την βιώνουμε.
Το πραγματικό «κλειδί» για να αλλάξει η πραγματικότητά μας, είναι να αλλάξει πρώτα ο νους μας.
Οι σκέψεις, τα λόγια και οι νοητικές εικόνες που κάνουμε διαπλάθουν την πραγματικότητά μας.
Όσο αργούμε να το κατανοήσουμε και να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, ότι δηλαδή οι σκέψεις μας διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας, παραμένουμε θύματα του δικού μας -αρνητικού- τρόπου σκέψης.
Όταν όμως αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία του νου μας, όλα γίνονται απλά και εύκολα. Αυτό που προέχει βασικά και πρωτίστως είναι να ξεκινήσουμε μία εσωτερική διεργασία και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Ποιες είναι οι σκέψεις μας;
Ποιες είναι οι βασικές συμπεριφορές μας;
Ποια λόγια επαναλαμβάνουμε διαρκώς στον εαυτό μας και στους άλλους;
Τι είδους ζωή πραγματικά επιθυμούμε να κάνουμε;
Ποιος είναι ο τρόπος σκέψης και δράσης μας για να πετύχουμε τους στόχους μας;
Ο Θεός, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» θέλει όλα τα πλάσματά του, όλοι οι άνθρωποι να απολαμβάνουν μια υγιή, χαρούμενη και επιτυχημένη ζωή και κανένας δεν έχει προγραμματιστεί για το αντίθετο.
Θέλει όλοι μας να γίνουμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του», σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως, επειδή μας παρέσχε όλα τα απαραίτητα προσόντα, μέσω των οποίων μπορούμε να τελειοποιηθούμε.
«Και είπεν ο Θεός: Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν ημών... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού. Κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν» (Γένεση 1/α΄ 26,27)
(Το κατ' εικόνα, είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος ως ελεύθερο και νοήμον πλάσμα, να ομοιάσει με τον Θεό. Το καθ' ομοίωσιν όμως, είναι η πορεία επίτευξης αυτής τής ομοίωσης, που επιτυγχάνεται μόνο με τη συνέργεια τού ανθρώπου και τού Αγίου Πνεύματος).
Επειδή ο Θεός είναι αυτό που είναι ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙ και όχι αναγκαστικά, θα πρέπει και ο άνθρωπος ΝΑ ΘΕΛΕΙ, και να προσπαθήσει, χρησιμοποιώντας την κατ' εικόνα ελευθερία και νοημοσύνη του, ώσπου να φθάσει στην τελειότητα, δηλαδή στην πορεία ομοίωσης με το Θεό. Aυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που μόνο ο άνθρωπος το έχει μεταξύ της κτίσεως.
Οι ιδιότητες του Θεού είναι, πάνσοφος, πανάγαθος, αθάνατος και παντοδύναμος. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε τις ιδιότητές Του, αρκεί οι επιλογές που κάνουμε να βασίζονται στην αγάπη, στη συμπόνια, στην αλληλεγγύη, στην καλοσύνη, στη βοήθεια και στο σεβασμό του Σύμπαντος.
«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειός εστιν. (Ματθαίος 5/ε΄ 48)
(Να είσαστε λοιπόν κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο ουράνιος Πατέρας σας)
Ο προορισμός μας είναι να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό, δεν μπορούμε να γίνουμε Θεοί διότι δεν έχουμε θεϊκό στοιχείο. Όμοιοι, δηλαδή, ίδιες ιδιότητες και χαρακτήρα. Ο Θεός είναι πνεύμα, αγάπη, φως. Ο Χριστός είπε για μας «υμείς εστέ το φως του κόσμου» και αλλού «εγώ ειμί το φως του κόσμου».
Ο Θεός έχει δικό του φως, ενώ εμείς είμαστε εξ αντανακλάσεως φώτα. Εξ αντανακλάσεως γινόμαστε ή πιο φωτεινοί ή πιο σκοτεινοί. Έτσι σ’ αυτή τη ζωή μεταμορφωνόμαστε: ή προσθέτουμε φως ή προσθέτουμε σκοτάδι.
Ο Θεός είναι το άκτιστο φως.
Το φώς διαλύει πάντοτε το σκοτάδι, συνεπώς είναι πάντοτε δυνατότερο.
Αυτός είναι ο προορισμός μας και μας αφήνει ελεύθερους να διαλέξουμε.
Το «καθ’ ομοίωσιν» το άφησε στην ελευθερία του ανθρώπου. Αν θέλουμε.
Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει όμοιος με τον Θεό.
Αυτός ο σκοπός είναι πολύ υψηλός.
Έτσι, για τον καθένα από εμάς υπάρχει το δικό του «ξέφωτο» της επιτυχίας και της ευτυχίας.
Ο Θεός δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο χτίζουμε τη ζωή μας.
Δεν την προκαθορίζει, αλλά επιτρέπει στους νόμους του Σύμπαντος να μας προσφέρουν ένα πλαίσιο γύρω από τις επιλογές μας, να αναπτύξουμε σχέσεις ανάμεσα στην ύλη, στο χώρο και στο χρόνο για να επιτύχουμε την προσωπική μας ισορροπία και αρμονία.
Η αρμονία είναι το αυθύπαρκτο στην ύπαρξη κάθε οργανισμού, είναι το επιθυμητό ή το ζητούμενο όταν την χάσουμε, αφού όταν αυτή διαταράσσεται, σε σωματικό ή ψυχικό επίπεδο, αρρωσταίνουμε.
Μπορούμε να ζούμε αρμονικά όταν βάλουμε ως θεμέλιο της ζωής μας τηναγάπη που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, κάνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να κάνουν και εκείνοι σε μας, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δεν τις μεταβιβάζουμε σε άλλους, ανακαλύπτουμε την ελευθερία που μας δίνει η συγχώρεση με το να συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους και επικαλούμαστε την αγάπη Του, την χάρη Του και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μέσω της προσευχής, για να μας απαντήσει με τα πλούσια ελέη Του.
(«…και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος» Πράξ.2:38).
Στις 14.2.2009, στο blog “SpiritualHarmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
“Μεταστροφή” στην ευτυχία
«…Κάθε τέχνη και κάθε μέθοδος, όπως και κάθε πράξη, κατόπιν σκέψεως, φαίνεται ότι αποβλέπει σε κάποιο αγαθό. Ωστόσο, κάθε αγαθό που επιδιώκεται στη ζωή κάθε ανθρώπου αποτελεί απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο για την επίτευξη του Ύψιστου Αγαθού, της Ευδαιμονίας».
(Αριστοτέλης, Ηθικά, Νικομάχεια και Ηθικά, Ευδήμεια)
O Αριστοτέλης προσδιορίζει την ευδαιμονία σύμφωνα με την Πλατωνική αντίληψη: Η ανεμπόδιστη επιδίωξη του έργου, για το οποίο ο άνθρωπος προορίζεται.
Ποιο είναι όμως το έργο που προορίζεται ο άνθρωπος;
Μόνο εκείνο που αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου και δεν υπάρχει στα άλλα έμβια όντα.
Πολλοί άνθρωποι συσχετίζουν την ευτυχία με πράγματα που είναι υλικά και απτά. Όπως είναι η ηδονή και ο πλούτος, αλλά και με πράγματα που τους λείπουν. Αυτή είναι μια σχετική ευτυχία γιατί αυτό που κάνει κάποιον ευτυχισμένο, για κάποιον άλλο δεν έχει καμία αξία. Όπως π.χ. ο διψασμένος στην έρημο θα ήταν ευτυχισμένος με λίγο νερό και όχι με λίγο χρυσάφι.
Όλα τα αγαθά εκτός από την ευδαιμονία είναι σχετικοί αυτοσκοποί, αφού αποτελούν μόνο μέσα για την απόκτησή της. Η ευδαιμονία είναι για τον άνθρωπο το Ύψιστο αγαθό, γιατί χωρίς αυτήν η ζωή του ανθρώπου θα ήταν μάταιη.
Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να μάθει να είναι ευτυχισμένος.
Γιατί την ευδαιμονία δεν την στέλνουν οι θεοί, αλλά αποκτιέται με την συνεχή πρακτική εξάσκηση της Αρετής.
Η ευδαιμονία είναι για τον άνθρωπο αποκλειστικά αυτοσκοπός. Είναι τέλεια, δεν της λείπει τίποτα. Και, όπως τονίζει ο Σταγειρίτης φιλόσοφος, δεν είναι κατάσταση αλλά ενέργεια.
Δεν αποτελεί μια παθητική στάση, αλλά δυναμική.
Είναι σύνολο πράξεων και όχι μόνο γνώσεων. Είναι ενεργητικός τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας.
Η ευδαιμονία που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, είναι η δραστηριότητα της Ψυχής η οποία οδηγείται από την Αρετή. Επειδή όμως υπάρχουν πολλές αρετές, ο άνθρωπος θα πρέπει να αναζητήσει αυτήν που είναι τελειότερη για να τον οδηγήσει στην ευδαιμονία. Μια τέτοια αρετή πρέπει να είναι αυτοσκοπός και όχι απλά ένα μέσο για να φτάσει σε μια άλλη. Στην κορυφή της ιεραρχίας των αρετών βρίσκεται η Σοφία. Η φρόνηση κάνει τον άνθρωπο ικανό να φτάσει στην Σοφία.
Μην ψάχνεις την ευτυχία, είναι πάντα μέσα σου.
(Πυθαγόρας, 580-490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος)
Πολλοί πιστεύουν ότι η ευτυχία είναι ένα «παιχνίδι» της μοίρας, μια πολυπόθητη κατάσταση που πρέπει να αναζητηθεί έξω από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όμως τα διδάγματα της αρχαίας σοφίας καθώς και οι απόψεις της ανθρωπιστικής ψυχολογίας υποστηρίζουν, ότι η ευτυχία είναι μια τέχνη με συγκεκριμένους κανόνες και στηρίζεται στην επιλογή μιας θετικής στάσης ζωής.
Θεωρητικά όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Όμως θα επιλέγαμε πράγματι την ευτυχία αν μας δινόταν η ευκαιρία;
Τίποτα δεν εμποδίζει τόσο πολύ την κατάκτηση της ευτυχίας, όσο ο φόβος της ίδιας της ευτυχίας!
Όταν είμαστε δυστυχισμένοι ξέρουμε που βρισκόμαστε. Όσο κι αν ο κόσμος φαίνεται ανιαρός ή τρομακτικός, περικλείει μια αίσθηση σιγουριάς και προβλεψιμότητας. Είμαστε προετοιμασμένοι, δεν εκπλησσόμαστε. Επιλέγοντας προκαταβολικά ένα γενικό αίσθημα απογοήτευσης, οι άλλοι δεν μπορούν να μας απογοητεύσουν ...
Είμαστε καθημερινά μάρτυρες ενός νοσηρού ενδιαφέροντος για την παθολογία, τη δυστυχία, την αποτυχία και την προδοσία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ισχυρά πρόσωπα, διάσημα και επιτυχημένα.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να παρέχουν πληροφορίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε τι είναι αυτό που εξασφαλίζει την αληθινή ευτυχία (μέσω του θαυμασμού και της ευεργετικής μίμησης), ενισχύουν ασύστολα την αυτοεκτίμησή μας μέσω της καταστροφικής ζήλιας. Βλέποντας ότι κάποιος τον οποίο θεωρούσαμε πιο τυχερό, περνάει πολύ πιο δύσκολες στιγμές από εμάς, θεωρούμε ακόμα και ότι η δική μας αποτυχία μειώνεται και μπορούμε για λίγο να αισθανθούμε ανώτεροι.
Έτσι, η αίσθησή μας για την αποτυχία και το άθλιο χάλι του κόσμου αυξάνεται. Μακροπρόθεσμα, όσο περισσότερο τροφοδοτούμε αυτό το μοχθηρό μίγμα, τόσο περισσότερο μειώνονται οι πιθανότητες να πετύχουμε περισσότερη ευτυχία.
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ ονομάζει «πειρασμό της αθωότητας», εκείνη την αρρώστια του ατομικισμού που συνίσταται στο να θέλουμε να αποφεύγουμε τις συνέπειες των πράξεών μας, αυτή την επιδίωξη να απολαμβάνουμε προνόμια δίχως να υφιστάμεθα και τις αντίστοιχες ευθύνες.
Το να επιτρέψει κανείς στην ευτυχία να πάρει τη θέση των μέχρι τώρα αρνητικών του συναισθημάτων, είναι κάτι που σίγουρα ανατρέπει όλες τις σχέσεις και τις συνήθειές του.
Έτσι, η μεταστροφή στην ευτυχία μοιάζει με τη μετακόμιση σε μια άγνωστη χώρα, όπου τα κοινωνικά έθιμα και η γλώσσα πρέπει να διδαχτούν από την αρχή. Οι περισσότερες από τις στενές σχέσεις μας στηρίζονται πάνω σε «θέατρα ελέγχου» και σε ρόλους, που μόνο την ευτυχία και την αρμονική ανάπτυξη δεν προάγουν.
Ο ρόλος του «θύματος» έχει τα δικά του δευτερογενή πλεονεκτήματα και συχνά κρύβει μια ιδιαίτερα ισχυρή μορφή επιθετικότητας και χειρισμού των άλλων. Μπορεί επίσης να δείχνουν υπερ-υποχωρητική συμπεριφορά, πράγμα που τους κάνει τελικά να νιώθουν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται και ενισχύει τη μέθοδο «εγώ ο καημένος» για την εξασφάλιση προσοχής και βοήθειας.
Όταν αποφασίσουμε να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι, καταλήγουμε να κάνουμε πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Είναι δυνατόν να απειληθούν οι προσωπικές σχέσεις μας, αν οι σύντροφοί μας προτιμήσουν να μη μας ακολουθήσουν στην αλλαγή. Η συναισθηματική απόσταση θα γίνεται τότε μέρα με τη μέρα μεγαλύτερη και τέλος αγεφύρωτη. Η αντίσταση εδώ στην αλλαγή προκύπτει από το δισταγμό να είναι κανείς ευτυχισμένος τη στιγμή που οι άλλοι στην οικογένειά του είναι ακόμα δυστυχισμένοι.
Στη φάση αυτή οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν τους δραπέτες, που ενώ κατορθώνουν τελικά να βγουν από τη φυλακή, διστάζουν και επιστρέφουν πίσω, γιατί δεν αντέχουν να αφήσουν τους άλλους πίσω τους.
Αν επιλέξουμε την ευτυχία, είναι πιθανόν ο παλιός κύκλος των φίλων να μη μας ικανοποιεί πια. Το να απομακρύνεται από τις κοινωνικές του επαφές που καλώς ή κακώς τον στήριζαν μέχρι τότε, χωρίς να έχει ακόμα δημιουργήσει ένα νέο κύκλο γνωριμιών, δίνει στον άνθρωπο που αλλάζει την αίσθηση ενός κόσμου που καταρρέει. Από την άλλη μεριά, όπως είπε κι ο Θορώ, όπου κι αν γυρέψεις την ευτυχία, οι άνθρωποι θα σε ξετρυπώσουν και θα σε καλέσουν να επιστρέψεις στην «απελπισμένη Εταιρεία των Παλιόφιλων».
Η κοινωνία δεν επιτρέπει εύκολα αποχωρήσεις από το παιχνίδι της συλλογικής δυστυχίας.
Ο φόβος της μοναξιάς και του εξωστρακισμού μας, όπως έγινε και με το Γλάρο Ιωνάθαν Λίβιγκστον, μας κάνουν συχνά να πισωγυρίζουμε και να συμβιβαζόμαστε με την ανιαρή αλλά ασφαλή «πραγματικότητα».
Ένας ανείπωτος αφανισμός κάθε ασφάλειας και σιγουριάς μας κυριεύουν, όταν χάνουμε από μπροστά μας όλα τα γνώριμα σημεία αναφοράς και ταξιδεύουμε μόνοι, στο άγνωστο.
Ο φόβος του άγνωστου, όχι μόνο φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, αλλά όπως λέει και ο Ρίλκε, περιόρισε ακόμα και τις σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τραβώντας τες έξω από το ποτάμι των απέραντων δυνατοτήτων, για να τις προφυλάξει σε μια ήσυχη, σίγουρη γωνιά της ακροποταμιάς.
Υπάρχει διέξοδος;
Υπάρχει από τη στιγμή που αρχίζουμε να κατανοούμε την κατάστασή μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της δυστυχίας μας και δεχόμαστε τον πόνο της αλλαγής. Επειδή:
Ευτυχία είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Η ευτυχία δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά τρόπος ζωής
Η ευτυχία ανήκει σε όλους και μπορούμε να την κερδίσουμε.
Η ευτυχία κατακτάται καθημερινά και είναι μία απόφαση.
Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ' αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.
(Joseph Addison, 1672-1719, Άγγλος δοκιμιογράφος)
Η ευτυχία είναι ένας δρόμος ανάπτυξης, αλλά η ανάπτυξη είναι πάντα οδυνηρή επειδή κάτι πρέπει να καταστραφεί για να έρθει το καινούργιο.
Η ανάπτυξη είναι σαν να αναγεννάς τον εαυτό σου, και αυτό συνεπάγεται τον πόνο του τοκετού.
Όταν όμως μπορέσουμε να δούμε ότι μέσα από τον πόνο βγαίνει μια καινούργια ζωή, τότε θα τον καλοδεχτούμε.
Στις 19.2.2009, στο blog “luogointerno”, του Χρήστου, διαβάσαμε αυτό:
Μακάρι
Όσοι έχουνε αντί ψυχή, μαύρο σκληρό γρανίτη
επιβιώνουν –σου ‘λεγαν- σε τούτο τον καιρό
τους πίστεψες και πιάστηκες στο ίδιο σου το δίχτυ
πνίγοντας σε μια κουταλιά τα αισθήματα νερό
Και ξάφνου είδες γύρω σου να συνωθούνται χίλιοι
άνθρωποι που κατάσαρκα το δέρμα είχαν φιδιού
κυνέρωτες με κόκκινα νύχια μαλλιά και χείλη
η λάμψη που τους κάλεσε του δολερού χρυσού
σαν την προπαίδεια έμαθες καλά να προσποιείσαι
ντυμένος στης ευτέλειας τα ρούχα τ’ ακριβά
ότι έχεις είσαι …κι όχι πια ότι στ’ αλήθεια είσαι
μα μέσα σου φριχτό κενό νιώθεις καμιά φορά
είναι τις νύχτες που το φως σου ρίχνει το φεγγάρι
που της συνείδησης η ηχώ μέσα σου ξαγρυπνά
και λες ας ήμουν άνθρωπος για μια στιγμή μακάρι
να αγάπαγα, να αγαπηθώ λιγάκι αληθινά
Στις 15.2.2009, στο blog “Ψυχο-δρόμιο ”, διαβάσαμε αυτό:
…και η οργή ζητά τον χώρο της
Ακούω συχνά, ‘δεν θέλω να τσακώνομαι και υποχωρώ, δεν μιλάω για να μην γίνει φασαρία, δεν θέλω να κλαίω και να στενοχωριέμαι, υποχωρώ και δεν μαλώνουμε, ούτε θυμώνω, κρύβομαι’, και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που με τρομάζουν. Και σκέφτομαι τα παρακάτω:
Αν δεν συγκρουστώ, πως θα δημιουργήσω? Αν δεν στενοχωρηθώ, πως θα χαρώ? Αν δεν θυμώσω, πως θα μάθω? Αν δεν δεχτώ τα συναισθήματά μου, πως θα ζήσω σαν άνθρωπος? Όλα τα συναισθήματα είναι δικά μας και όλα ζητούν τον χώρο τους.
Όταν τα έχω κατηγοριοποιήσει σε ‘καλά’ και σε ‘κακά’, είναι λογικό ότι θα θέλω μόνο τα ‘καλά’, άρα τα ‘κακά’ θα τα κρύβω, καταπιέζοντάς τα. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν καταπιέσω την οργή, την στενοχώρια, τον θυμό μου. Έκρηξη! Και ακολουθούν αντιδράσεις, και τότε λέω… ‘δεν θέλω να τσακώνομαι, να θυμώνω κλπ’. Υπάρχει άλλος τρόπος? Πως θα δώσω χώρο στην οργή μου, λοιπόν? Να δοκιμάσω να την φανερώσω και να συγκρουστώ?
Η σύγκρουση είναι μια φυσιολογική αντίδραση, και υπάρχει όπου υπάρχει ζωή. Όταν το ποτήρι έχει γεμίσει και συνεχίζει να γεμίζει, θα αρχίσει να ξεχειλίζει. Όταν έχω επίγνωση αυτής της κατάστασης, σέβομαι τον εαυτό μου και τον άλλον και προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό το ξεχείλισμα (την σύγκρουση). Δέχομαι το ότι αισθάνομαι π.χ οργισμένος, το ενημερώνω στον άλλον, ακούω και το δικό του συναίσθημα, και ψάχνουμε για να βρούμε μια λύση. Η σύγκρουση είναι θετική και δημιουργική, αρκεί να θελήσουμε να ασχοληθούμε μαζί της, μιλώντας μια μη βίαιη γλώσσα, και όχι με το να την καταπνίξουμε ή να αδιαφορήσουμε γι ‘ αυτήν.
Και σκέφτομαι, πόση αδιαφορία υπάρχει σήμερα για όλες τις καθημερινές συγκρούσεις, κοινωνικές και προσωπικές.
Στις 13.2.2009, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Πάνω στο θυμό μου
Μερικές φορές θυμώνουμε και λέμε άσχημα πράγματα. Προσβάλλουμε άτομα και καταστάσεις. Όταν ηρεμίσουμε ίσως μετανιώσουμε. Τότε θα πούμε «Το είπα πάνω στο θυμό μου. Δεν το εννοούσα». Αυτό ισχύει άραγε; Μήπως όταν θυμώνουμε γκρεμίζουμε απότομα όλους τους τοίχους και τα προσχήματα και φτάνουμε στην απόλυτη ειλικρίνεια και όχι στο «δεν το εννοούσα»;
Προσωπικά το νιώθω περισσότερο αυτό. Το ίδιο και με το μεθύσι. Όταν είσαι ήρεμος και ψύχραιμος έχεις περισσότερη σύνεση και σκέφτεσαι τι θα πεις, σκέφτεσαι πως θα κρύψεις κάτι ή πως θα το εκφράσεις πιο διακριτικά. Ενώ όταν πίνεις ή όταν θυμώνεις χάνεις αυτήν τη σύνεση και αφήνεσαι στον απόλυτο αυθορμητισμό σου. Πλέον δε σκέφτεσαι, μόνο νιώθεις. Δεν έχεις λογικές σκέψεις και ζύγισμα των καταστάσεων αλλά μόνο συναισθήματα.
Εδώ τίθεται το θέμα για το αν έχουν περισσότερη σημασία τα συναισθήματα ή οι σκέψεις. Δηλαδή για το ποιο από τα δύο θεωρείται η «αλήθεια».
Προσωπικά για εμένα έχει σημασία το τι νιώθει ο άλλος για εμένα και όχι το τι σκέφτεται μετά από μία διαδικασία λογικής στο μυαλό του. Δηλαδή πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό το πώς θα νιώσει ο άλλος για εσένα την κάθε στιγμή παρά το τι συμπεράσματα θα βγάλει μετά από πολλές σκέψεις, πολλές καταστάσεις, πολλές στιγμές.
Προσωπικά νιώθω ωραία όταν θυμώνω και λέω κακίες ή όταν πίνω και μιλάω πιο ανοιχτά. Μπορεί όταν είμαι ήρεμη να σκεφτώ ότι κάτι δεν θα έπρεπε να το είχα πει αλλά δε μετανιώνω (με εξαίρεση τα όσα ανταλλάζουμε με τους γονείς μου) ποτέ. Άλλωστε όταν είμαι ψύχραιμη κρύβω σχεδόν όλα τα συναισθήματα μου και περιορίζω τον εαυτό μου σε ασυναρτησίες και χαζές πλάκες ή σοβαρές κουβέντες για γενικά θέματα, σπάνια προσωπικά.
Σήμερα που είμαι θυμωμένη λοιπόν, σκέφτομαι ότι είμαι εντελώς μόνη και ότι παρόλο που με ενοχλεί λίγο αυτό δεν σκέφτομαι «αχ να μην ήμουν μόνη». Σκέφτομαι μόνο να μπορούσα για λίγο καιρό να φύγω μακριά. Να μπορούσα να είχα , όχι πολλές, λίγες μέρες, να ξεφύγω από τα πάντα. Να πάω σε ένα μέρος ξένο, εντελώς μόνη, να μην ξέρω κανέναν, να κυκλοφορώ μόνη μου, να τα πίνω μόνη μου, να γράφω και να γελάω μόνη μου. Μόνο αυτό θα ήθελα τώρα.
Επίσης σήμερα που είμαι θυμωμένη λέω σε όλους όσους ξέρω ότι θα μου πάρει πολλά χρόνια, και ίσως να μη γίνει και καθόλου, να δώσω τον εαυτό μου σε κάποιον άλλο άνθρωπο, φίλο ή ερωτικό σύντροφο, ότι κι αν είναι. Αυτό είναι έτσι επειδή εγώ είμαι έτσι και δε με ενδιαφέρει, καθόλου μα καθόλου, πως θα έπρεπε να είμαι και πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρομαι και πως θα έπρεπε να σκέφτομαι ή πως θα έπρεπε να νιώθω.
Τέλος σήμερα που είμαι θυμωμένη αποκαλύπτω σε όλους όσους στο παρελθόν προσπάθησαν να μου υποδείξουν πως θα έπρεπε να σκέφτομαι/ συμπεριφέρομαι /νιώθω/ είμαι ότι διακριτικά πήραν τα αρχίδια μου και θα τα πάρουν επίσης όσοι προσπαθήσουν στο μέλλον να μου υποδείξουν τα ίδια.
ΥΓ. Το κείμενο το ανεβάζω επειδή ξέρω ότι θα το διαβάσουν 2-3 συγκεκριμένα άτομα και ευγενικά τους ζητώ να μη ζητήσουν εξηγήσεις ή οτιδήποτε άλλο. Το γράφω πάνω στο θυμό μου, και το εννοώ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Με αγάπη και θυμό , Ρόζα.
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 19.7.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Λεπτομέρειες;
Μπορεί το χαμόγελο ενός αγνώστου να σου φτιάξει τη μέρα; Τη νύχτα;
Μπορούν τα μαλλιά σου που ανεμίζουν από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου, να κάνουν το λαιμό να γαργαλιέται;
Μπορεί το ξενύχτι να γίνει φίλος σου και ο λιγοστός ύπνος πριν από μια δύσκολη μέρα δουλειάς, ακόμη πιο αδιάφορος;
Μερικά γράμματα και λίγοι αριθμοί. Πόσο καλογραμμένοι μπορεί να είναι; Πόσο σημαντικοί;
Mια μακώ μπλούζα, πόσο προκλητική μπορεί να δείχνει;
Κι ένα μικρό πόκεμον να ζητωκραυγάζει. Πόσο αστείο μπορεί να είναι ένα μικρό πόκεμον;
Ένα μήνυμα; Μπορεί ένα μήνυμα να σε κάνει να ξεχάσεις άλλα που δεν έλαβες;
Ένας αγαπημένος που σήμερα μεγαλώνει. Πόσο περισσότερο ν' αγαπήσεις δυο καστανά μάτια που άλλαξαν χρόνια;
Μια παραλία πόσα όνειρα μπορεί να θυμίσει; Να ζωγραφίσει;
Δυο όμορφα λόγια, όχι. Δυο έξυπνα λόγια όμως, πόσο μπορούν να σε προκαλέσουν;
Κι ένα ποτό; Να σε μεθύσει, πόσο μπορεί, ένα ποτό;
Να κολυμπήσεις γυμνή σε μια θάλασσα βραδινή. Κι ανάσταστη. Πόσο μπορεί να σε ελευθερώσει μια θάλασσα ανάστατη;
Fullmoon. Να νιώθεις γεμάτος από ένα ολόκληρο φεγγάρι. Μα πόσο πολύ; Τόσο πολύ;
Μικρές εκπλήξεις της ζωής. Καθημερινές λεπτομέρειες. Πόση διάρκεια μπορεί να έχουν; Πόση προσφορά στην ανεμελιά; Είναι που είσαι σε «ρομαντικό mood» ή στ’ αλήθεια μπορεί η μέρα να μυρίζει λουλούδια; Να ελευθερώνει το μυαλό;
Μικρό διάλειμμα; Μπορεί. Έστω.
Ή μήπως έγινες χαζοχαρούμενο μια νύχτα του Ιουλίου;
Αύριο θα σου πω. Σήμερα κουράστηκα κιόλας να σκέφτομαι. Σήμερα γουστάρω μόνο να ζω.