Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

«Να ανοίξουν άμεσα τα κλειστά επαγγέλματα! Όλα;» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 3.1.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Να ανοίξουν άμεσα τα κλειστά επαγγέλματα! Όλα;


Να ανοίξουν άμεσα τα κλειστά επαγγέλματα ζήτησε σήμερα ο πρωθυπουργός. Ορίστε όμως δειγματοληπτικά και μερικά κλειστά επαγγέλματα που υποψιάζομαι δεν περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη ρύθμιση:

Πολιτικός (έχετε σκεφτεί ποτέ να μπείτε στην πολιτική; Μάλλον όχι. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί δεν το σκεφτήκατε; Για να γίνει κάποιος πολιτικός χρειάζεται γερό κομπόδεμα, καλές γνωριμίες, λυμένα τα βιοποριστικά του. Σημείωση: αν είστε γιος/κόρη γνωστού πολιτικού, είστε τυχεροί, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα: κάποιος πρόλαβε να κάνει τις γνωριμίες, ενδεχομένως και το κομπόδεμα, πριν από σας για σας).

Δημοσιογράφος (σας λένε συχνά ότι γράφετε ωραία αλλά όποτε δοκιμάσατε βρήκατε κλειστές τις πόρτες του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Τυχαίο; Δε νομίζω! Για να γίνει κανείς δημοσιογράφος χρειάζονται, ξανά, καλές έως πολύ καλές γνωριμίες ή απλώς ένα πλούσιο – σε διασυνδέσεις – βιογραφικό. Η γνωστή σημείωση: αν είστε γιος/κόρη καταξιωμένου δημοσιογράφου, ισχύουν τα του πολιτικού).

Συγγραφέας (ισχύουν ακριβώς αλλά στο πιο κυριλέ τους τα του δημοσιογράφου. Επίσης, ένα καλό κομπόδεμα βοηθάει. Και η γνωστή σημείωση: αν είστε γιος/κόρη γνωστού συγγραφέα, δεν χρειάζεται να αλλάξετε και επίθετο στα εξώφυλλα των βιβλίων σας).

Υπάλληλος ΔΕΚΟ, ‘σικάτων’ υπουργείων και άλλων καταξιωμένων δημόσιων αραξοβολιών (ισχύουν – χωρίς το κομπόδεμα – τα του συγγραφέα και του δημοσιογράφου αλλά στο λιγότερο κυριλέ τους και στο πιο παρακαλεστικό τους).

Τηλεπαρουσιαστής και γενικότερα τηλεπερσόνα (εδώ χρειάζονται άλλου τύπου καλές γνωριμίες, απ’ αυτές που ένα τόσο σεμνό και ταπεινό blog δυσκολεύεται να σας αναλύσει).

Πανεπιστημιακός (είστε καταξιωμένος επιστήμων με λαμπρές σπουδές και εκτενές ερευνητικό έργο, αλλά στις προσπάθειές σας να γίνετε μέλος ΔΕΠ κάποιου πανεπιστημίου συνεχώς ‘σκοντάφτετε’. Γιατί άραγε; Δείτε τα προσόντα του υπαλλήλου ΔΕΚΟ και θα καταλάβετε – και μην ξεχνάτε το παρακαλεστικό τους, βοηθάει κι εδώ πολύ. Η βαρετή και επαναλαμβανόμενη πλέον σημείωση: αν ήταν και ο μπαμπάς ή η μαμά σας πανεπιστημιακός, κάτι κάνουμε).

Καταξιωμένος καλλιτέχνης (ήτοι ηθοποιός, σκηνοθέτης, και ό, τι άλλο σας γουστάρει: ένα γερό κομπόδεμα βοηθάει αν περιμένετε να ζήσετε από αυτό το επάγγελμα, όπως και οι πολύ καλές γνωριμίες διαφόρων τύπων αν θέλετε και να το κάνετε [το επάγγελμα]. Αν δεν διαθέτετε ούτε το ένα ούτε το άλλο, σας βλέπω μόνο σε ‘εναλλακτικές’ παραστάσεις για τους φίλους σας και τους φίλους των φίλων σας, στην καλύτερη περίπτωση – στην περίπτωση, δηλαδή, που αν και καλλιτέχνης έχετε ακόμα φίλους).


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/01/blog-post.html


Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

«Κυνηγάμε την αγάπη, την αλήθεια, για να τις σκοτώσουμε! Όπως τότε, τον Γκάντι… Όπως πάντα…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από ένα χρόνο, στις 30.1.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Κυνηγάμε την αγάπη, την αλήθεια, για να τις σκοτώσουμε! Όπως τότε, τον Γκάντι… Όπως πάντα…


Σαν σήμερα, το 1948 σκοτώσαμε αυτόν που δήλωνε και βίωνε:

Δε θα κάνω για τίποτα στον κόσμο κακό σε κάτι ζωντανό, ακόμα λιγότερο σε ένα ανθρώπινο πλάσμα, ακόμα κι αν κάνει σε μένα και στους δικούς μου, τη μεγαλύτερη αδικία.

Αυτόν που ένιωθε πως:

Ακόμα κι αν έπρεπε να πάρω υπόψη μου, μία μειονότητα ενός και μόνο ατόμου, θα είχα το θάρρος να είμαι με αυτήν την απελπισμένη μειονότητα.

Που είχε ανακαλύψει:

Αν ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα το Θεό σε μία σπηλιά στα Ιμαλάια θα πήγαινα επιτόπου. Άλλα ξέρω ότι δε βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την καρδιά της ανθρωπότητας.

Που είχε εμπειραθεί πως:

Η απόδειξη ότι νιώθουμε μέσα μας την πραγματική παρουσία του Θεού δε έρχεται από κάτι προφανές που θα μας ήταν ξένο αλλά από μία μεταβολή της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα μας.

Σαν σήμερα το 1948 σκοτώσαμε αυτόν που έπραττε έτσι:

Η ζωή μου αποτελεί ένα αδιαχώριστο σύνολο: ο ίδιος δεσμός ενώνει όλες μου τις πράξεις. Όλες έχουν την πηγή τους σε μία άσβεστη αγάπη για την ανθρωπότητα.

Σε ένα κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Η θέληση να υπηρετώ» έγραφε: «απέβλεπα σε ένα ανθρωπιστικό έργο μόνιμης μορφής.»

Δε θέλω να ξαναγεννηθώ. Αλλά αν γινόταν αυτό, θα μου άρεσε να ξαναβρεθώ μεταξύ των «ανέγγιχτων» προκειμένου να μοιραστώ τις λύπες τους, τα βάσανά τους και τις προσβολές που τους γίνονται.

(αποσπάσματα από το βιβλίο της Christine Jordis)

Αυτόν σκοτώσαμε σαν σήμερα...

Και πόσους άλλους ακόμα σαν κι αυτόν, κάθε μέρα, κάθε ώρα...

(ευχαριστώ τη Βιβή που μόλις μου θύμισε τη θλιβερή επέτειο...)


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/01/kynhgame-thn-agaph-thn-alhtheia-gia-na-tis-skotwsoyme-opws-tote-.html


Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

«Φιλοσοφικοί στοχασμοί με ψεγάδια Θεολογικού χαρακτήρα» [Από το blog “Lockheart”]


Πριν από δύο μήνες, στις 29.11.2010, στο blog “Lockheart” του Σπύρου, διαβάσαμε αυτό:


Φιλοσοφικοί στοχασμοί με ψεγάδια Θεολογικού χαρακτήρα


Δεν με ενδιαφέρει αν πεθάνεις, με ενδιαφέρει να σωθείς.

Μην φοβάσαι την μοναξιά , αυτή θα συναντήσεις στο τέλος.

Όποιος φοβάται την μοναξιά δεν θα ζήσει ποτέ με πληρότητα.

Γιατί πόνε με πληγώνεις τόσο λίγο; Δεν μπορείς ποιο πολύ ;

Ο πόνος είναι ο τροφοδότης δυνάμεως.

Στην ζωή δεν χωρά το «δεν ήξερα» , ας ρώταγες !

Όταν σου συμβαίνει κάτι κακό δεν θα λές «Γιατί σε μένα» αλλά «ευχαριστώ»

Ζήσε μέσα σου αυτά που πρόκειται να γίνουν ώστε να είσαι έτοιμος όταν συμβoύν.

Η πολύ αγάπη μπορεί να σε σκοτώσει όταν φύγει ο Αγαπημένος

Να εύχεσαι αργό θάνατο , θα σου προσφέρει πολλά δώρα πνεύματος αυτή η περίοδος

Δώσε μου Κύριε πόνους μαθήσεως ώστε να μπορέσω με το Αναστάσιμο φώς των μαθημάτων να λάμψουν τα σκοτεινά σημεία της ψυχής μου


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2010/11/blog-post.html


Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

«Κατανόηση» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από δύο μήνες, στις 28.11.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Κατανόηση


Μόνον ένας υπομονετικός κι επίμονος σκαφτιάς του εαυτού του,

ίσως αρχίσει να κατανοεί τον διπλανό του...


Μόνον ένας που παλεύει μ' αυτό το θηρίο (τον εαυτό),

ένας που στοχεύει να το αντι-μετωπίσει,

να το υπερβεί, να συμφιλιωθεί μαζί του...


ένας που περνάει απ' το μαρτύριο της μεταστροφής,

της αλλαγής του κέντρου ελέγχου κι ερμηνείας του κόσμου του,

του κέντρου των επιλογών και της δράσης του...


Μόνος σε όποιον ματώνει από τις ασταμάτητες πτώσεις και επανορθώσεις του,

ίσως ανατείλει


η κατανόηση για το ποιον, για τη μοίρα, και τη συμπεριφορά του διπλανού του...

Και το κλάμα του διπλό, προσφέρεται στους ουρανούς...


Μόνο αν βρεθείς

ολοκληρωτικά

δίπλα στον άλλον,

γίνεσαι διπλός!!

Αν δε, και μέσα του,

ίσως γίνεσαι απέραντος!!


Νομίζω...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/11/katanohsh.html


Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

«Μόνο ο θάνατος μπορεί να μετατρέψει όσα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σημεία μεγάλα και σημαντικά» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από ένα μήνα, στις 27.12.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Μόνο ο θάνατος μπορεί να μετατρέψει όσα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σημεία μεγάλα και σημαντικά


Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο που τη βασάνισε για μια περίοδο περισσότερο από τρία χρόνια. Εγχειρίστηκε, αλλά ανεπιτυχώς. Ο γιατρός μου μίλησε γι' αυτό και κατόπιν πρόσθεσε: «Φυσικά, δεν θα πεις τίποτε στη μητέρα σου».
Toυ είπα: «Θα το πω». Και το είπα.

Θυμάμαι πως την πλησίασα και της είπα ότι είχε τηλεφωνήσει ο γιατρός και μου είχε πει ότι η εγχείρηση δεν είχε πετύχει. Σιωπήσαμε για ένα λεπτό και κατόπιν η μητέρα μου είπε:«Και έτσι θα πεθάνω».
Της είπα: «Ναί».

Κατόπιν έμεινα κοντά της, εντελώς σιωπηλός, επικοινωνώντας μαζί της δίχως λέξεις. Δεν νομίζω ότι κάναμε τίποτε σκέψεις. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι που είχε εισβάλει στη ζωή μας και την είχε αλλάξει τελείως. Αυτό δεν ήταν κάποια σκιά, ένα κακό, κάποιος τρόμος. Ήταν το έσχατο. Και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτό το έσχατο χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε πως θα εκτυλισσόταν. Μείναμε μαζί όσο αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να μείνουμε. Και μετά η ζωή συνεχίστηκε.

Το αποτέλεσμα ήταν να μην κλειστούμε ούτε για μια στιγμή, η μητέρα μου κι εγώ, σ' ένα ψέμα, να μην οδηγηθούμε σε μια κωμωδία, στερημένοι από οποιαδήποτε βοήθεια. Δεν υπήρξε στιγμή που να μπήκα στο δωμάτιο της μητέρας μου μ' ένα ψεύτικο χαμόγελο, ή λέγοντας κάτι το ψεύτικο. Δεν υπήρξε καμία στιγμή που να παίξαμε την κωμωδία μιας ζωής που κατακτά το θάνατο, ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η αρρώστια θα φύγει, όταν και οι δυο γνωρίζαμε ότι αυτό δεν θα συμβεί. Δεν υπήρξε καμιά στιγμή που να στερήθηκε ο ένας τη βοήθεια του άλλου. Υπήρξαν στιγμές που η μητέρα μου αισθάνθηκε να χρειάζεται βοήθεια. Θα κτυπούσε τότε το κουδούνι καί θα ερχόμουν, και θα μιλούσαμε για τον επερχόμενο θάνατο και το αίσθημα απώλειας που είχα.

Αγαπούσε τη ζωή. Την αγαπούσε βαθιά. Λίγες μέρες πριν πεθάνει έλεγε ότι θα προτιμούσε να ζήσει 150 χρόνια υποφέροντας, αντί να πεθάνει. Μας αγαπούσε. Θλιβόταν για τον χωρισμό: «Ω! Για το άγγιγμα ενός χαμένου χεριού και τον ήχο μιας φωνής που ακόμη υπάρχει».

Κατόπιν, υπήρξαν άλλες στιγμές που αισθάνθηκα τον πόνο, και πήγαινα τότε και μιλούσα γι' αυτόν στη μητέρα μου. Με στήριζε και με βοηθούσε να αντικρίσω τον θάνατο. Αυτή υπήρξε μια βαθιά και αληθινή σχέση, δίχως κανένα ψέμα μέσα της. Σ' αυτήν τη σχέση είχε βρει θέση οτιδήποτε ειναι αληθινό.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά, που την ανέφερα προηγουμένως. Επειδή ο θάνατος μπορεί να επέλθει ανά πάσα στιγμή, καί τότε θα είναι πολύ αργά να διορθωθεί κάτι που ήταν στραβό, όλη η ζωή πρέπει κάθε στιγμή να γίνεται μια έκφραση, όσο το δυνατόν τελειότερη και πιο ολοκληρωμένη, σχέσης σεβασμού και αγάπης. Μόνο ο θάνατος μπορεί να μετατρέψει όσα πράγματα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σημεία μεγάλα και σημαντικά. Ο τρόπος που προετοιμάζεις ένα φλιτζάνι τσάι πάνω σ' ένα δίσκο, που τοποθετείς τα μαξιλάρια κάτω από έναν άρρωστο, ο τρόπος που ηχεί η φωνή σου, ο τρόπος που κινείσαι - τα πάντα μπορούν να γίνονν έκφραση όλων όσων υπάρχουν σε μία σχέση.

Αν υπάρχει μια λανθασμένη παρατήρηση, αν υπάρχει ένα ρήγμα, αν κάτι έχει στραβώσει, πρέπει να διορθωθεί αμέσως, επειδή υπάρχει η αναπόφευκτη βεβαιότητα ότι αργότερα θα είναι πολύ αργά. Ο θάνατος μας κάνει να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια της ζωής, με μια αδρότητα και σαφήνεια που τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας τη μεταδώσει.

Είναι σημαντικό, είτε αντικρίζοντας το θάνατό μας είτε αντιμετωπίζοντας το θάνατο κάποιου άλλου, να συνειδητοποιούμε την αιωνιότητα. Πριν από τριάντα περίπον χρόνια, ένας άνθρωπος οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, με μια φαινομενικά συνηθισμένη αρρώστια. Μετά τις εξετάσεις βρέθηκε ότι έπασχε από καρκίνο που δεν μπορούσε να χειρουργηθεί. Το πληροφορήθηκε η αδελφή του καθώς και εγώ, αλλά όχι αυτός. Αισθανόταν ακμαίος, δυνατός και πάρα πολύ ζωντανός.

Μου είπε: «Έχω τόσα να κάνω και βρίσκομαι εδώ, καθηλωμένος στο κρεβάτι, για πόσο ακόμη;»

Του είπα: «Πόσο συχνά δεν μου έχεις πει ότι ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο ώστε να μπορείς να είσαι αντί να φτιάχνεις; Ποτέ δεν το έκανες. Ο Θεός το κάνει τώρα για σένα. Τώρα είναι καιρός για να είσαι».

Αντιμετωπίζοντας την ανάγκη του να «είναι», σε μια κατάσταση που θα την αποκαλούσαμε εντελώς θεωρητική, έμεινε έκπληκτος και είπε: «Τι πρέπει να κάνω;»

Του είπα ότι η αρρώστια και ο θάνατος δεν καθορίζονται μόνο από φυσιολογικές αλλαγές -από τα μικρόβια και την παθολογία-αλλά και από όλα εκείνα τα στοιχεία που καταστρέφουν την εσωτερική μας ενέργεια. Αυτά είναι όλα όσα θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει αρνητικές σκέψεις και αισθήματα, το καθετί που εξασθενίζει τη ζωή μέσα μας, το καθετί που εμποδίζει τη ζωή από το να ξεχυθεί σαν ποτάμι, καθαρό και ελεύθερο. Του πρότεινα λοιπόν να τακτοποιήσει όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και μέσα του όλα όσα υπήρξαν λανθασμένα στη σχέση του με τους ανθρώπους, με τον ίδιο, σε όλες τις περιστάσεις της ζωής του, και να αρχίσει από εκείνη τη στιγμή. Όταν μάλιστα το κάνει αυτό για, το τώρα, ας προχωρήσει πίσω στο παρελθόν για να το καθαρίσει, για να κάνει ειρήνη με τους πάντες, λύνοντας τους κόμβους, για να αντιμετωπίσει κάθε κακό, για να μετανοήσει, για να δεχθεί και να ευγνωμονήσει με όλη του τη ζωή - πράγματι, η ζωή του είχε σταθεί σκληρή.

Έτσι, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, περάσαμε από όλη αυτήν τη διαδικασία.Έκανε ειρήνη με ολόκληρη τη ζωή. Και τον θυμάμαι στο τέλος, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, τόσο αδύνατο που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το κουτάλι, να μου λέει με μάτια που έλαμπαν: «Το σώμα μου έχει, κιόλας πεθάνει, και όμως ποτέ δεν ένιωσα τόσο πολύ ζωντανός, όπως νιώθω τώρα». Είχε ανακαλύψει ότι η ζωή δεν ήταν μόνο το σώμα του, αν και ο ίδιος ήταν το σώμα του, και ότι διέθετε μια πραγματικότητα που ο θάνατος του σώματός του δεν μπορούσε να καταστρέψει.

Αυτή είναι μια πολύ σπουδαία εμπειρία. Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε σ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας, σε κάθε στιγμή, αν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της αιώνιας ζωής μέσα μας και συνεπώς να αποβάλουμε το φόβο για οτιδήποτε συμβεί στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, που επίσης μας ανήκει.


[Μητροπολίτης Σουρόζ(+) π.Αντώνιος Μπλούμ ]


ΠΗΓH:

http://misha.pblogs.gr/2010/12/mono-o-thanatos-mporei-na-metatrepsei-osa-fainontai-mikra-kai-as.html


Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

«Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 5.1.2011, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:


Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ

Όταν χωρίσαμε, είχα τόση ανάγκη να μαθαίνω νέα της, που σκαρφίστηκα το ψευδώνυμο ''Λιζ Χάμοντ '' και έκανα εγγραφή στο ίδιο site όπου ήταν μέλος εδώ και πολύ καιρό. Μετά από λίγο καιρό αρχίσαμε να ανταλλάσουμε e-mail.

''H Kάρολαιν κι εγώ είμασταν περίπου δεκατέσσερα χρόνια μαζί. Όλα εκείνα τα χρόνια, μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι ποτέ, μα ποτέ δεν μου έγραψε ούτε και μου απευθύνθηκε με την τρυφερ'οτητα που επιφύλαξε στην ''Λιζ Χάμοντ'' στο πρώτο εκείνο e-mail. Δεν πρόκειται να το παραθέσω κατά λέξη - μολονότι το θυμάμαι σχεδόν ολόκληρο απ' έξω - μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσωότι δεν θα πιστεύατε τη ζεστασιά, τη φιλικότητα, την αγάπη που απέπνεαν εκείνα τα λόγια, λόγια που απευθύνονταν σε μια γυναίκα εντελώς άγνωστη, η οποία επιπλέον ήταν και ανύπαρκτη, που να πάρει! Γιατί σε μένα δεν είχε γράψει - δεν είχε καν μιλήσει - ποτέ της έτσι;

Σοκαρίστηκα και, πως να το πω.. πληγώθηκα τόσο πολύ, που για μέρες δε μπορούσα να της απαντήσω. Και όταν τελικά κατάφερα να της γράψω, πρέπει να ομολογήσω ότι φοβόμουν λιγάκι. Ήταν σαφές ότι, εάν συνέχιζα αυτή την αλληλογραφία, θα έβλεπα μια άλλη πλευρά της Κάρολαιν - πλευρά στην οποία δε μου είχε επιτραπεί η πρόσβαση κατά τη διάρκεια του γάμου μας. Έπρεπε να συνηθίσω αυτή την ιδέα..''

Το απόσπασμα από το βιβλίο του Τζόναθαν Κόου ''ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ.''


Πότε ακριβώς μπήκαμε στο τρυπάκι να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας του net πολύ πιό εύκολα από τους ανθρώπους γύρω μας; Πως είμαστε σίγουροι για το ποιοί αληθινά είναι αυτοί με τους οποίους συνομιλούμε στα mail, ή ανταλλάσουμε καθημερινά σχόλια στα blogs;

Γιατί στο net δείχνει να υπάρχει μια αλληλεγγύη του τύπου ''ολοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι'' ενώ στην πραγματική ζωή δεσπόζουν ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός και οι ατομιστές;


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2011/01/blog-post_04.html


Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

«Ποιόν δουλεύει;» [Από το blog Vassper]


Πριν από δύο μήνες, στις 25.11.2010, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:


Ποιόν δουλεύει;

Χθές το βράδυ, άκουσα με έκπληξη την καγγελάριο Αγγελα Μέρκελ να παροτρύνει τους Γερμανούς σε ομιλία της στην Γερμανική καγγελαρία, να αντιμετωπίσουν τα μέτρα που πρόκειται να τους επιβάλει με την "πειθαρχία και την σοβαρότητα των Ελλήνων" και αναρωτήθηκα ποιόν δουλεύει ; τους Γερμανούς ή εμάς;

Γίναμε λοιπόν πρότυπο πειθαρχίας και σοβαρότητος για τους Γερμανούς ή κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο ; Μάλλον το δεύτερο.

Αυτό που μάλλον εννοούσε η κ.Μέρκελ είναι ότι θα ήθελε να αντιμετωπίσουν οι Γερμανοί τα νέα μέτρα χωρίς αντίδραση, όπως οι Ελληνες. Χωρίς φωνές, διαδηλώσεις και λοιπές εκδηλώσεις απειθαρχίας και ανυπακοής. Οπως οι Ελληνες.

Γιατί άραγε μας συμβαίνει αυτό ; Γιατί αντιμετωπίζουμε μιά τόσο δύσκολη κατάσταση, χωρίς σχεδόν καμμία αντίδραση ; Σάν Γερμανοί. Ενώ αντίθετα, οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μιά λιγότερο δύσκολη κατάσταση σαν Ελληνες.

Μήπως νοιώθουμε συνυπεύθυνοι και άρα συνένοχοι (όπως λέει ο Πάγκαλος) ή μήπως χάσαμε κάθε ελπίδα για να αλλάξει αυτή η χώρα ; Δεν νομίζω, γιατί ακόμα και να ίσχυε κάποιο απο τα δύο, ο Ελληνας πάλι θα αντιδρούσε, γιατί είναι θρασύς.

Αυτό που νομίζω ότι ισχύει είναι ότι οι Ελληνες έχουμε πια τόσο πολύ απογοητευθεί και σιχαθεί, που απλά δεν θέλουμε να ασχοληθούμε για να βρούμε μια συλλογική λύση. Και κάνουμε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε. Ψάχνουμε για την λύση, ο κάθε ένας μόνος του. Ο κάθε ένας την δική του λύση στις νέες συνθήκες της ζωής του. Και όταν την βρούμε, τότε θα ξανασυζητήσουμε συλλογικά. Τώρα γλύφουμε τις πληγές μας και προετοιμαζόμαστε, ο κάθε ένας χωριστά, για την επόμενη φάση.


ΠΗΓΕΣ:

http://vassper.blogspot.com/2010/11/blog-post_25.html


Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

«Το δρόμο δείχνει η Ισλανδία, τη μιζέρια δείχνει η Ελλάδα (του Γιώργου Δελαστίκ)» [Από το blog “Πειρατές του ονείρου”]


Ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση που αναδημοσιεύσαμε χθες, μας παρέπεμψε στο ακόλουθο άρθρο, που αναρτήθηκε στο blog “Πειρατές του ονείρου” στις 28।12.2010:


Το δρόμο δείχνει η Ισλανδία, τη μιζέρια δείχνει η Ελλάδα (του Γιώργου Δελαστίκ)


Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.
Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ''έσωσε'' τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.
«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν (Economist)!


Πηγή: Εθνος


ΠΗΓΗ:

http://oramiden.blogspot.com/2010/12/blog-post_28.html#more

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

«Επιστροφή στη δραχμή» [Από το blog Vassper]


Πριν από ένα μήνα, στις 23.12.2010, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:


Επιστροφή στη δραχμή

Τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και περισσότερους Έλληνες να υποστηρίζουν ότι η καλύτερη λύση για την σωτηρία της χώρας από την οικονομική κρίση και την υποτέλεια στην τρόικα, είναι η έξοδος της χώρας από το ευρώ και η επιστροφή στην δραχμή.

Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, ότι η θέση αυτή καλύπτει το θυμικό των Ελλήνων, οι οποίοι ενοχλούνται με τα μέτρα που μας επιβάλει η τρόικα, πολλά από τα οποία θεωρούν άδικα και αναποτελεσματικά. Επιπλέον, κατανοώ την αντίδραση πολλών Ελλήνων στην εξάρτηση της οικονομίας μας από το ευρώ και τις χώρες της ΟΝΕ, που αντί για αλληλεγγύη στην δύσκολη φάση που περνάμε , μας υποχρεώνει να παίρνουμε μέτρα που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των Ελλήνων χωρίς να λύνουν το πρόβλημα.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, επιβαρύνθηκε κατά πολύ από τις προμήθειες εξοπλισμού και υπηρεσιών που έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τους εταίρους μας της ΕΕ, πάνω από τις δυνατότητες της χώρας και πολλές φορές με αδιαφανείς διαδικασίες. Οι προμήθειες αυτές ενίσχυαν τις ισχυρές οικονομίες της ΕΕ αλλά ταυτόχρονα βάθαιναν τις οικονομικές διαφορές μας και αύξαιναν το χρέος της χώρας.

Συμφωνώ επίσης, ότι οι ξένες τράπεζες ήταν αυτές πού άνοιξαν τον χορό των χωρίς όρια δανείων και των νέων τραπεζικών προϊόντων-φούσκα στις επιχειρήσεις, ιδιώτες, αλλά και το ίδιο το κράτος, βλέποντας την Ελλάδα σαν χρηματοπιστωτικό Eldorado, λόγω των υψηλών τραπεζικών επιτοκίων της χώρας, συμβάλλοντας και αυτές στην κρίση που ακολούθησε. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παράγωγα και τα Supremes που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση Σημίτη για να κρύψει το χρέος, προτάθηκαν τότε από την Goldman Sucks, ως καθ’ όλα νόμιμα προϊόντα ενώ τώρα ελέγχονται ως παράτυπα.

Επιπλέον είναι σήμερα σίγουρο ότι οι εταίροι μας στην ΟΝΕ γνώριζαν από τότε την κατάσταση μας αλλά έκαναν την πάπια, διότι όλοι κέρδιζαν και το χρήμα κινούταν. Όλοι υπολόγιζαν ότι η ανάπτυξη θα συνέχιζε την αυξητική της πορεία και ανέβαλαν την επίλυση των προβλημάτων για το μέλλον. Όμως κάποια στιγμή ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έβαλε φρένο στην ανάπτυξη και έκανε τους επενδυτές («αγορές») να προσέχουν σε ποιόν δανείζουν. Και έτσι ξεκίνησε το δράμα μας, γιατί οι «αγορές» άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι θα χάσουν κάποια από τα 40 τρις $ που μέχρι τότε είχαν αφειδώς δανείσει στα κράτη του πλανήτη, πιστεύοντας ότι η ανάπτυξη θα συνεχιζόταν για πάντα.

Όσον αφορά την οικονομική κρίση που βιώνει ο πλανήτης , εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι συστημική και σχετίζεται με τις δομές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η οποία λειτουργεί πια χωρίς κανέναν έλεγχο στοχεύοντας στην μεγιστοποίηση των κερδών των «αγορών» χωρίς κανέναν ανθρωπιστικό ή κοινωνικό φραγμό. Δυστυχώς, ο παγκόσμιοποιημένος νεοφιλελεύθερισμός είναι το μόνο οικονομικό σύστημα που εφαρμόζεται στον πλανήτη και μέχρι να διαφοροποιηθεί ή ανατραπεί είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τους κανόνες του.

Φταίνε λοιπόν οι ξένοι και το ευρώ για την κατάστασή μας και γιαυτό θα είναι καλύτερα να φύγουμε από αυτό και να κόψουμε κάθε σχέση με αυτούς που μας ταλαιπωρούνε ; Εγώ πιστεύω πώς όχι. Αντίθετα πιστεύω ότι επιστροφή στην δραχμή θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελληνική οικονομία και θα οδηγήσει σύντομα την χώρα στην πτώχευση και την εξαθλίωση.

Επιστροφή στην δραχμή σημαίνει ότι η οικονομική πολιτική του νομίσματος δεν θα καθορίζεται πια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το EcoFin, αλλά από το οικονομικό επιτελείο της Ελληνικής κυβέρνησης. Εμένα προσωπικά και μόνο αυτή η προοπτική με γεμίζει ανασφάλεια. Διότι όλοι θυμόμαστε τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές προ ευρώ, που οδηγούσαν μόνιμα σε υποτιμήσεις, πληθωρισμό και μεγάλα ελλείμματα.

Αν ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην δραχμή, η Ελληνική κυβέρνηση, θα μπορεί να «κόβει» νέο νόμισμα όποτε θέλει, υποτιμώντας την δραχμή σε σχέση με τα άλλα νομίσματα και να δανείζεται από τις αγορές με το τρέχον επιτόκιο των Ελληνικών ομολόγων που θα εκδίδονται πλέον σε δραχμές.

Τη ημέρα που θα εκδοθεί η νέα δραχμή, η κυβέρνηση θα έχει δύο επιλογές, όσον αφορά την ισοτιμία του νέου νομίσματος με το ευρώ : υποτίμηση ή «σκληρή» δραχμή.

Α. Σε περίπτωση, που η κυβέρνηση αποφασίσει να μην υποτιμήσει την νέα δραχμή, και ακολουθήσει πολιτική «σκληρής» δραχμής, θα είναι υποχρεωμένη να μην αλλάξει τίποτα από την ισχύουσα πολιτική, ενώ επιπλέον θα πρέπει να πείσει τις αγορές ότι η νέα δραχμή αξίζει αυτήν την ισοτιμία. Οι αγορές εκτιμώ ότι θα αντιδράσουν αρνητικά, απαιτώντας από την χώρα ακόμα αυστηρότερα μέτρα (απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο οργανισμών κλπ) για να πεισθούν να αγοράσουν τα Ελληνικά ομόλογα σε «σκληρές» δραχμές, που μπροστά τους το μνημόνιο και η τρόικα θα φαντάζουν παραμυθένια. Έτσι η κυβέρνηση θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά σε δύο επιλογές : υποτίμηση της δραχμής ή απομονωτισμό και επιβίωση χωρίς δανεικά με επιπτώσεις που θα περιγραφούν παρακάτω.

Β. Αντίθετα, η επιστροφή στην δραχμή θα έχει νόημα, μόνο αν συνοδευτεί από ισχυρή υποτίμηση της νέας δραχμής, της τάξεως του 30-40%, η οποία θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές καθώς θα πωλούνται 30-40% φθηνότερα σε ευρώ, ενώ οι Έλληνες παραγωγοί θα εισπράττουν τα ίδια σε δραχμές. Παράλληλα, η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει να δώσει μικρές αυξήσεις στους εργαζόμενους και να χαλαρώσει το πρόγραμμα σταθερότητας.

Η υποτίμηση της δραχμής όμως, θα έχει τα παρακάτω αρνητικά αποτελέσματα :

• Αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του κράτους και των τραπεζών στα προ ευρώ επίπεδα του 10-15% καθώς το “spread” της νέας δραχμής θα εκτιναχθεί στα ύψη.

• Αύξηση του δημόσιου χρέους κατά το ποσοστό της υποτίμησης (30-40%) διότι το χρέος θα διατηρηθεί σε ευρώ. Η αύξηση του χρέους θα αυξήσει τα ετήσια τοκοχρεολύσια που θα πρέπει να πληρώνει το Ελληνικό κράτος και άρα θα αυξηθεί το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα από 15,4% (2009) σε 25-30%.

• Αύξηση του ιδιωτικού χρέους (εταιρείες, τράπεζες, ιδιώτες) καθώς όλοι όσοι έχουμε πάρει δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά, κάρτες) θα πρέπει να αποπληρώσουμε το αυξημένο υπόλοιπο με τα νέα επιτόκια δανεισμού που θα κυμαίνονται στο 15-20%.

• Αύξηση των τιμών όλων των εισαγόμενων προϊόντων κατά 30-40%, με πρώτα και καλύτερα τα καύσιμα καθώς και όλων των εισαγόμενων πρώτων υλών της βιομηχανίας. Αυτό θα οδηγήσει σε αυξήσεις των τιμών σχεδόν όλων των προϊόντων , εκτός των αγροτικών και κάποιων βιοτεχνικών προϊόντων, των οποίων η παραγωγή δεν στηρίζεται σε εισαγόμενες πρώτες ύλες.

• Μεταφορά των καταθέσεων πολλών Ελλήνων από τις Ελληνικές τράπεζες σε τράπεζες του εξωτερικού πριν την υποτίμηση της νέας δραχμής με κίνδυνο κατάρρευσης του τραπεζικού μας συστήματος.

Το Ελληνικό κράτος, θα βρεθεί πολύ γρήγορα μπροστά σε ένα τρομακτικό χρέος ( > 170% ΑΕΠ) το οποίο δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει καθώς θα αυξάνονται και τα ετήσια ελλείμματα. Οι αγορές θα απαιτήσουν και περαιτέρω υποτίμηση της νέας δραχμής ή οποία θα αυξήσει και άλλο το χρέος και τα ελλείμματα μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς επιστροφή. Κάποια στιγμή οι αγορές θα σταματήσουν να μας δανείζουν και θα οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών.

Το έλλειμμα του 15,4% το 2009 ερμηνεύεται ότι η Ελλάδα πέρυσι, είχε περίπου 40 δις ευρώ περισσότερα έξοδα από έσοδα. Από αυτά οι τόκοι του χρέους των 285 δις ευρώ δεν ξεπερνούσαν τα 15 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμα και να συμφωνούσαν οι δανειστές μας να μην πληρωθούν τους τόκους, η χώρα μας πάλι θα είχε έλλειμμα και θα χρειαζόταν δανεικά για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και προμηθευτές του δημοσίου.

Όταν η Ελλάδα πτώχευσε το 1893, ο Χαρίλαος Τρικούπης κήρυξε επιλεκτική στάση πληρωμών των τόκων των δανείων και ζήτησε από τους πιστωτές της χώρας αναδιάρθρωση του χρέους. Όμως τότε το έλλειμμα ήταν μικρότερο από τους τόκους εξυπηρέτησης του χρέους και η χώρα μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί πληρώνοντας μισθούς και προμηθευτές του δημοσίου. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, καθότι στάση πληρωμών θα σημάνει αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα σταματήσουν να πληρώνονται και μετά από κάποιες ημέρες θα σταματήσουν να πηγαίνουν στην δουλειά τους. Πολύ σύντομα η χώρα δεν θα έχει αστυνομία, στρατό, υγεία και παιδεία και θα αρχίσουμε να βλέπουμε εικόνες της Ρωσίας του Γέλτσιν όπου ρακένδυτοι αξιωματικοί είχαν εγκαταλείψει τις θέσεις τους και πούλαγαν στρατιωτικό υλικό για να ζήσουν.

Στάση πληρωμών ενός κράτους όπως η Ελλάδα, όπου το 24% των εργαζομένων μισθοδοτούνται από το κράτος και το 63% της οικονομίας είναι κρατικοδίαιτη, θα έχει σαν αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή του κοινωνικού ιστού της χώρας. Η κυβέρνηση, αν καταφέρει να ελέγξει τις ταραχές που θα ξεσπάσουν, θα αναγκασθεί να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους και να περιορίσει τις δαπάνες του κράτους στο επίπεδο των εσόδων του κράτους.

Κανείς δεν θα δανείζει την χώρα μας και ελάχιστα προϊόντα θα εισάγονται λόγω της πλήρους αναξιοπιστίας των συναλλαγών με Έλληνες εισαγωγείς . Η χώρα θα πρέπει να ζήσει με ότι παράγει, γυρίζοντας στην αγροτική οικονομία του μεσοπολέμου. Η ανεργία θα αυξηθεί κατακόρυφα και η μετανάστευση θα μοιάζει η μόνη αξιοπρεπής λύση για τα άτομα με κάποια προσόντα. Οι καλύτεροι θα αρχίσουν να ξαναφεύγουν όπως παλιά, στερώντας την χώρα από το ειδικευμένο προσωπικό που της χρειάζεται για να αναπτυχθεί.

Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι η χώρα μας πρέπει να μείνει προσκολλημένη στο ευρώ, ακόμα και αν μας κλωτσάνε για να φύγουμε. Στο κάτω-κάτω είναι και δικό μας νόμισμα και κανείς δεν δικαιούται να μας το στερήσει. Η λογική τής μικρής αλλά τίμιας ψωροκώσταινας ποτέ δεν ευνόησε την χώρα μας, αντίθετα την οδηγούσε πάντα στον απομονωτισμό και την εσωστρέφεια, χαρακτηριστικά που είναι καταστροφικά στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Ας σταθούμε λοιπόν στα πόδια μας, με αυτοπεποίθηση και ας αρχίσουμε να διεκδικούμε αυτό που νομίζουμε εμείς ότι μας ανήκει. Η οικονομική ισχύς δεν ήταν ποτέ ο μόνος παράγοντας αξιοπιστίας ενός λαού.

Η αξιοπρέπεια μας δεν θα κριθεί αν φύγουμε από το ευρώ και επιστρέψουμε στην ανίσχυρη αλλά δική μας και μόνο δική μας, δραχμούλα. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί από την ικανότητα μας να κοιτάμε τους άλλους στα μάτια, παρ’ όλα τα προβλήματα μας και όχι από την περιχαράκωσή μας στη φτώχεια και την μιζέρια μας. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί από την ικανότητά μας να διεκδικούμε σαν ισότιμοι συνομιλητές και να αρνούμαστε τα ξεροκόμματα που μας πετάνε οι ισχυροί φίλοι μας χτυπώντας μας στην πλάτη. Τέλος, η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί στους δρόμους, όταν όλοι μαζί απαιτήσουμε αλληλεγγύη από τους εταίρους μας και βροντοφωνάξουμε όχι στα μέτρα που θεωρούμε άδικα. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί όταν αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση.

Και ποιός ξέρει, μπορεί οι ισχυροί εταίροι μας μην ακούσουν τίς φωνές μας αλλά να τίς ακούσουν οι καλοί θεοί της Ελλάδος και να λειτουργήσουν για άλλη μία φορά ως από μηχανής θεοί. Τώρα τελευταία, ακούω συνεχώς για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ελλάδος και προβληματίζομαι. Μήπως τελικά, είχε δίκιο ο Γεωργάκης και «λεφτά υπάρχουνε» ;


ΠΗΓH:

http://vassper.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html


Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

«Ο κόσμος» [Από το blog “Radicalistic”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, την 1.1.2011, στο blogRadicalistic της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:


Ο κόσμος

Ο κόσμος είναι γεμάτος από καθοδηγητές που ακολουθώντας τους, καταλήγουμε χαμένοι στους ίδιους περπατημένους και επαναλαμβανόμενους δρόμους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ποιήματα που όλα τους δήθεν γράφτηκαν με μιας και ποτέ δεν διορθώθηκαν.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από καλλιτεχνάδες που «σέβονται» το κοινό τους και έντεχνα το περιπαίζουν.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από άθεους που με την πρώτη δυσκολία προσκυνάνε περισσότερο από τους λοιπούς δούλους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από γραφιάδες που γράφουν χιλιάδες λέξεις καθημερινά αλλά καμία από αυτές δεν είναι δικιά τους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από διαβαστερά μαθητούδια όλων των μεγάλων που δεν έχουν να πουν τίποτα δικό τους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από κανίβαλους της μουσικής με εκατομμύρια mp3 παρατημένα σε σκληρούς δίσκους, που η καρδιά τους ποτέ δεν τραγούδησε.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από αδειανούς μυθοπλάστες και εξασφαλισμένους ποιητάδες από τη λήθη της σιγής.


Υ.Γ1: Επηρεασμένο από τον στίχο του Μπουκόφσκι: ο κόσμος είναι γεμάτος από ναυτιλιακούς υπαλλήλους που έχουν διαβάσει «κλασσικούς».

Υ.Γ2: Κάποια στιγμή αναφέρω τα mp3, θα μου πείτε τι σχέση έχει με τα υπόλοιπα; Για μένα έχει. Έτσι κι αλλιώς δεν γράφουμε ποίηση εδώ πέρα. Οχτάψυχα γράφουμε.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2011/01/blog-post.html


Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

«Άμλετ» [Από το blog “Roadartist”]


Έξι εβδομάδες πριν, στις 10.12.2010, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Άμλετ

"ΑΜΛΕΤ Να ‘ναι κανείς ή να μην είναι, - αυτό είναι το ζήτημα· τι ‘ναι το πνεύμα ανώτερο, να υποφέρεις πετριές και σαϊτιές αχρείας τύχης, ή να παίρνεις τα όπλα ενάντια σ’ ένα πέλαο βάσανα κι αντιχτυπώντας να τους δίνεις τέλος; Θάνατος, - ύπνος, και τίποτ’ άλλο· κι αν μ’ αυτόν τον ύπνο παύουμε της καρδιάς τον πόνο και τις χίλιες λαχτάρες, φυσική κληρονομιά της σάρκας, είναι συντέλεια να την εύχεσαι με ζήλο.

Θάνατος· - ύπνος· - ύπνος, ίσως όνειρα! Ε, εδώ είν’ ο κόμπος· τι σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου τι όνειρα θα ‘ρθουν, όταν θα ‘χουμε πετάξει τούτο το σαρκοκούβαρο; αυτός μας κόβει· τούτη η έγνοια κάνει τη δυστυχία να ζει τόσο πολύ· γιατί ποιος θα δεχότανε ντροπές και χάλια της ηλικίας, τ’ άδικο απ’ τον δυνατόν, τον εξευτελισμό απ’ τον φαντασμένον, τον πόνο από την περιφρονημένη αγάπη, την άργητα του νόμου, τους τραμπουκισμούς της εξουσίας και τις κλωτσιές που η ταπεινή η αξία τρώει απ’ τον ανάξιο, αν μπορούσε να ‘δινε μόνος του κανείς στον εαυτό του τη λύτρωση μ’ ένα μαχαίρι; Ποιος θα το ‘θελε να φέρνει ευθύνες, να γρυλίζει και να ιδρώνει από το βάρος της ζωής, αν η τρομάρα μην είναι κάτι μετά θάνατον, στον κόσμο τον άλλο, απ’ όπου δε γυρίζει ταξιδιώτης, δε σάστιζε τη θέληση και δε μας έκανε να προτιμάμε να τραβάμε αυτά τα βάσανα παρά να πάμε σ’ άλλα που δεν τα γνωρίζουμε;
Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς κι έτσι το φυσικό το χρώμα της απόφασης ξασπρίζει με τ’ ωχρό φκιασίδωμα της σκέψης κι είναι προσπάθειες πνοής μεγάλης κι ευκαιρίας που με την έγνοια αυτή ξεκόβεται η ορμή τους και χάνουν το όνομα της πράξης."


William Shakespeare, Άμλετ, μτφρ. Βασίλη Ρώτα, εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα 1997: πράξη Γ', σκηνή 1η (απόσπασμα), σσ.91-92.


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2010/12/blog-post_10.html


Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

«Ένα έγκλημα με πολλούς ενόχους» [Από το blog “Memoryland”]


Στις 11.1.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Ένα έγκλημα με πολλούς ενόχους


Κάποιοι κατηγορούν την ‘πορωμένη’ Σάρα Πέιλιν για τον προεκλογικό χάρτη με τους στόχους, ένας εκ των οποίων ήταν και η βουλευτίνα-θύμα του οπλοφόρου στην Αριζόνα. Κάποιοι άλλοι βλέπουν το οξυμένο κλίμα αντιπαράθεσης που έχει προκληθεί από τις πρωτοφανείς για τα αμερικανικά δεδομένα επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις του Ομπάμα στην Υγεία και ζητούν εσπευσμένα να χαμηλώσουν οι τόνοι. Και θα υπάρξουν βεβαίως και αυτοί που θα ρίξουν το φταίξιμο αποκλειστικά στον σαλεμένο δολοφόνο που από τα χέρια του βρήκαν το θάνατο τόσοι αθώοι, μεταξύ τους κι ένα μικρό παιδί, σε ένα συμβάν που απ’ αυτή την άποψη θυμίζει άλλα ανεξήγητα μακελειά σε πανεπιστήμια, σχολεία, κολέγια, με πρωταγωνιστές ψυχοπαθείς οπλοφόρους. Για πρώτη φορά, όμως, στο επίκεντρο του μακελειού βρέθηκε μια πολιτικός. Και, στο πρόσωπό της, έγινε στόχος η ίδια η πολιτική. Μια πολιτική που περνάει, παγκοσμίως, μια άνευ προηγουμένου κρίση νομιμοποίησης ως ανθρώπινη δραστηριότητα, ως λειτούργημα, ως οντότητα. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας και της ίδιας της πολιτικής όπως την ξέρουμε τόσο πολλοί δεν μίσησαν τόσο λίγους, τους οποίους οι ίδιοι υποτιθέμενα εξέλεξαν για να τους κυβερνούν. Όπως ποτέ άλλοτε δεν έφτασαν οι πολλοί αυτοί σε ένα τόσο τραγικό, τόσο αποπνικτικό αδιέξοδο χωρίς καμία απολύτως διαφαινόμενη διέξοδο. Το συμβάν αυτό ανοίγει πολλά ερωτήματα, που μένουν να αιωρούνται αναπάντητα, στοιχειώνοντας την ίδια την ιδέα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τον πρόσφατο ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη. Και κάνει τους πολίτες των ΗΠΑ και όχι μόνο να μοιάζουν με μια βαθιά αποξενωμένη ανθρώπινη αγέλη που έχει ξεχάσει, που δεν ξέρει πώς θα έπρεπε να κυβερνάται, σαν ένα σώμα που έχει χάσει την επαφή με το ίδιο του το κεφάλι. Ναι, οι πολιτείες που μέλη τους πυροβολούν ή δέρνουν όσους επέλεξαν να τους κυβερνούν, είναι ακέφαλες, σαν σώματα που χάσκουν ανεξέλεγκτα, άβουλα, ακυβέρνητα, έρμαια των συγκυριών. Και το χειρότερο; Έχουν πια αρχίσει να μην αισθάνονται αυτή την ανατριχιαστική απώλεια, να μη νιώθουν ακέφαλες.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html


Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

«Ενύπνιο ζωογόνο» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από δύο μήνες, στις 19.11.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Ενύπνιο ζωογόνο

Περπατούσαμε -λεει- σε ένα παζάρι από αυτά τα πολυπληθή και βουερά της Αιγύπτου. Χαζεύαμε δεξιά αριστερά τις πραμάτειες. Κόσμος πολύς. Αρκετές φορές έμπαινε ανάμεσά μας, μας χώριζε, όμως αμέσως ξαναβρισκόμασταν και αφήναμε τα δάχτυλα των χεριών μας ίσα να αγγίζονται σε μια συμφωνία ασφάλειας, αγάπης, παρουσίας κι ενότητας ολοκληρωμένης. Ενότητας ψυχών.

Και ξανά ο κόσμος να μας χωρίζει, βιαστικός και ανίδεος για την ένωσή μας τη θεραπευτική, τη ζωογόνα...

Kι οι πραμάτειες, κι ό, τι μας απλώνανε για να δούμε ήταν -λεει- κι από μια σελίδα του βιβλίου τής μέχρι τότε ζωής μας!

Ώ! πόσα γεγονότα δεν αναγνώρισα! Πόσα πρόσωπα! Πόσες πράξεις μου, πόσες επιλογές μου!

Ένιωθα όμορφα. Ένιωθα έντονα. Ένιωθα!

Δε μιλούσαμε καθόλου, κοιτούσαμε γύρω ο καθένας ο, τι τον ενδιέφερε...

Και συνεχίσαμε να προχωράμε και να βλέπουμε τις εκτεθειμένες σελίδες μας.


Κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα και τη γιαγιά μου, πολλά χρόνια πεθαμένη μετά από μια ήσυχη ζωή, να μου χαμογελάει ευχαριστημένη γι αυτή τη συνεύρεση, για το ταξίδι μας.

Μέχρι που αποφασίσαμε, να κατεβούμε από αυτό το όνειρο, απλά και φυσικά, όπως κατεβαίνεις απ' το βαγόνι του τρένου.


Και εκεί ξύπνησα.

Σκέφτομαι πως ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του! Ένιωθα όμως τόση δύναμη, τόση ενέργεια να ρέει μέσα από τα δάχτυλά σου! Από εκείνο το στιγμιαίο άγγιγμα.

Ποτέ δεν είδα τη μορφή σου. Ποτέ δεν έμαθα ποιος ήσουνα...

Και τελικά αν ήσουνα κάποιος άλλος

κι όχι ο ίδιος μου ο εαυτός!


Μια θλίψη, μια νοσταλγία βρίσκεται διάχυτη σ' όλο μου το σώμα, τώρα που πίνω τον καφέ μου στην εδώ πραγματικότητα. (Ή μήπως σε ένα άλλο όνειρο; )

Ευλογημένη αυτή η συνάντηση, εκεί!


Τα δάχτυλα σου -γεμάτα ζωή κι ελπίδα, αγάπη κι αιωνιότητα-, ακόμα ζεσταίνουν τις παλάμες μου!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/11/enypnio-zwogono.html