Τρίτη 30 Απριλίου 2013

«Το παράπονο, Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από δύο εβδομάδες,  στις 16.4.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Το παράπονο, Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
           
Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.

Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.


ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

«Καταφύγιο» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες,  στις 14.4.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:


Καταφύγιο
Πρωτομπήκα στο διαδίκτυο ένα Μάιο,  λίγα χρόνια πριν.  Google,  ένα forum μαγειρικής,  chat..  Πέντε μήνες μετά,  έμαθα ότι ο κάθε κοινός θνητός θα μπορούσε να φτιάξει κάτι δικό του,  κάτι σα site στην πιό απλή του μορφή..  Στ΄αλήθεια θαύμαζα δυό τρεις φίλους που είχαν κάνει ήδη το δικό τους blog,  το θεωρούσα σπουδαίο επίτευγμα..  Είπα,  θέλω κι εγώ και το έκανα..
Το ήθελα πολύ..  το μυαλό μου δούλευε υπερωρίες,  τι θα γράψω,  πως θα το γράψω,  ποιές λέξεις να χρησιμοποιήσω..  να σκαρφιστώ ιστορία,  να γράψω για τα προσωπικά μου..  να γράψω για βιβλία,  να γράψω για σινεμά..  είχα ένα κόσμο που μου περίσσευε κι ήθελα να ακουμπήσω κομμάτια του εδώ μέσα..
Στην πορεία,  τα blogs άλλαξαν..  ήρθε το facebook,  η πιο άμεση επαφή.. πιο φανταχτερή,  πιο κραυγαλέα,  πιό λαική..
Άλλαξε και του καθενός μας η ζωή,  μαζί κι η δική μου..
Άλλαξαν και τα γούστα,  καταλαβαίνω απόλυτα τους χίλιους μύριους που έστριψαν και χάθηκαν αριστερά και δεξιά,  το blog μου έπαψε να μου μοιάζει με δώρο από τον Αη Βασίλη,  έπαψε να έχει την λάμψη ενός λούνα παρκ..  έπαψε να είναι παιχνίδι..
Παρέμεινε αυτό που ήταν πάντα,  αυτό που είναι αφαιρώντας κάθε ζαχαρωμένη επικάλυψη..  ένα καταφύγιο..
Τίποτα περισσότερο,  τίποτα λιγότερο..

ΠΗΓΗ:


Κυριακή 28 Απριλίου 2013

«Σκουπιδάκια στα μάτια μου…» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από είκοσι ημέρες, στις 8.4.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Σκουπιδάκια στα μάτια μου…
Οι Ψηφιακές Γειτονιές είναι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες και δεν υπάρχει πλέον ούτε δευτερόλεπτο ελεύθερο στο πρόγραμμά μου. Το Σαββατοκύριακο τα κορίτσια με έβλεπαν να φεύγω και να έρχομαι, να μιλάω συνεχώς στο τηλέφωνο και να δουλεύω non-stop. Συχνά τους έκανα παρατήρηση ότι μιλάνε δυνατά και τους ζητούσα να κάνουν ησυχία. Είχαμε και μια-δυο φορές έντονους διαλόγους – ειδικά με την Εβελίνα – για αστεία θέματα… Αν ήμουν πιο ήρεμη και χαλαρή δε θα είχαμε αντιπαράθεση για ψύλλου πήδημα, ούτε κατά διάνοια.  Οι τύψεις ότι είμαι απαίσια μαμά και οι ανησυχίες ότι τα παιδιά μου θα σταματήσουν να με αγαπάνε, πάνε και έρχονται.
Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο γραφείο μου, είδα στην οθόνη του υπολογιστή μου κολλημένο ένα σημειωματάκι. Προφανώς το άφησε εκεί η Εβελίνα λίγο πριν να φύγει για το σχολείο. Έλεγε:



«Μαμά, δεν δίνεις απλά αγάπη. Είσαι αγάπη.»
Οι λέξεις «Μαμά» και «αγάπη» μαρκαρισμένες.  Η λέξη «αγάπη» σε κύκλο.
Μπήκαν σκουπιδάκια στα μάτια μου. Πολλά σκουπιδάκια…

ΠΗΓΗ:


Σάββατο 27 Απριλίου 2013

«Βασικό κριτήριο» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]



Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 6.4.2013, στο blogSynαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Βασικό κριτήριο

Δεν σε συγκρίνει
όποιος όντως σ’ αγαπά
μ’ άλλον κανέναν.

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

«Ανεύθυνοι με εμμονές και με κρυφή ατζέντα» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από ένα μήνα, στις 26.3.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Ανεύθυνοι με εμμονές και με κρυφή ατζέντα
            Υπάρχει κάτι πιο ανεύθυνο, πιο ανόητο και πιο επικίνδυνο από τη λογική που εξέφρασε σήμερα ο Βενιζέλος όπως και πολλοί άλλοι όλα τα προηγούμενα χρόνια:  «Είναι κλειστοί οι δρόμοι διαφυγής»!
Οπως το διαβάζεις:  «Είναι κλειστοί οι δρόμοι διαφυγής»!
Υπάρχει μεγαλύτερη αναίρεση της έννοιας "πολιτική"  από αυτή την επικίνδυνη ανοησία; (Ούτε λόγος για την έννοια ηγέτης βέβαια!).Τι άλλο είναι η πολιτική από το να βρίσκει νέους δρόμους κι αν δεν υπάρχουν να τους φτιάχνει έτσι ώστε να περνούν οι κοινωνίες βαδίζοντας προς το μέλλον τους;



Τι σκατά άλλο είναι η πολιτική από το να αναλύει τις συνθήκες, να προβλέπει τα επερχόμενα και υπηρετώντας τη λαϊκή βούληση να επεξεργάζεται εναλλακτικά σχέδια ακόμη κι αν δεν χρειαστεί να τα εφαρμόσει ποτέ;
Δηλαδή με τι άλλο περνάει τις ώρες του ένας πολιτικός; Με το να διαχειρίζεται καταστάσεις, μόνο; Με το να χαϊδεύει την εκλογική πελατεία του και τους χορηγούς του; Με το να κρύβει θείους και ξαδέλφες;
Με τι σκατά ασχολείται ένας πολιτικός εκτός από το να σχεδιάζει νέες εξόδους ή εισόδους σε νέα πράγματα;
Η "φετιχοποίηση" του ευρώ (όπως και της δραχμής, όπως και οποιουδήποτε εργαλείου) είναι μια επικίνδυνη ανοησία που μπλοκάρει κάθε είδους σκέψη για μια άλλη κατεύθυνση που κι αν ακόμη δεν θέλεις να πάρεις ο ίδιος, μπορεί να σου επιβληθεί από άλλους!
Διότι στην προκείμενη περίπτωση και όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το θέμα δεν είναι πλέον αν θέλει ή δεν θέλει κάποιος να βγει από το ευρώ. Το θέμα είναι αν αύριο θα υπάρχει ευρώ ή αν θα αναγκαστείς να βγεις είτε θέλοντας είτε όχι.
Και τότε; Τι κάνεις; Τι θα κάνεις;
Θα πεις δεν εξέταζα ένα τέτοιο ενδεχόμενο διότι ήταν όλοι οι δρόμοι κλειστοί;
Ο Βενιζέλος δεν είναι ηλίθιος. Ούτε ο Σαμαράς. Ούτε ο Κουβέλης.
Γνωρίζουν ότι μέσα στους επόμενους μήνες η ευρωζώνη δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που ξέρουμε σήμερα, όπως και η σημερινή δεν έχει πια καμιά σχέση με εκείνη που ξέραμε μέχρι το 2010.
Ισως μάλιστα να μην υπάρχει καν ευρωζώνη!
Και τότε;
Τότε τι;
Ή μάλλον, τώρα τι; Γιατί δεν κάνουν κάτι;
Κάνουν, είναι η απάντηση. Προσπαθούν να διασώσουν με αυτή την παράταση που υποτίθεται δίνουν τις ελίτ και τις παρέες που μέχρι σήμερα τους στηρίζουν. Με πρώτους τους τραπεζίτες.
Βοηθούν στη φυγάδευση του ελάχιστου πλούτου αυτής της κοινωνίας από ελάχιστους.
"Θάβουν τους γκαζοτενεκέδες με τις λίρες"... Οπως έκανε η φάρα τους και στις προηγούμενες εθνικές καταστροφές για να γυρίσουν να τους ξεθάψουν αργότερα!
Αν υπάρξει ποτέ "αργότερα"!

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

«Teacher Tom από κοντά. Συνάντηση πριν από τη μεγάλη συνάντηση» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 18.4.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Teacher Tom από κοντά. Συνάντηση πριν από τη μεγάλη συνάντηση

Την Τρίτη είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω από κοντά τον Teacher Tom, ο οποίoς την τελευταία εβδομάδα βρίσκεται στην Αθήνα και αύριο θα μιλήσει στην Τεχνόπολη.

Απίστευτη εμπειρία να συναντάς από κοντά έναν άνθρωπο που εκτιμάς και παρακολουθείς μέσω του blog του εδώ και χρόνια. Όταν πριν από μερικά χρόνια επέλεξε να αρχίσει να μοιράζεται τις σκέψεις του και τις εμπειρίες του σε ένα blog, αντί να τις κρατάει για τον εαυτό του, άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο, το οποίο τον έφερε σε επαφή με χιλιάδες ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης. Όσοι έχετε την τύχη να έχετε εξασφαλίσει θέση στην αυριανή του ομιλία ετοιμαστείτε να κερδίσετε πολλά! Τις λίγες ώρες που περάσαμε μαζί, μιλήσαμε για τα πάντα. Από την εκπαίδευση ως την ποδηλασία, από τον αυτισμό ως τη βαρεμάρα στο γάμο. Τεράστιο κέρδος η συναναστροφή μαζί του.
Μοιράστηκε χείμαρρο σκέψεων και γνώσεων, αλλά επιλέγω να γράψω εδώ μία μικρή ιστορία που μου άρεσε και είναι χαρακτηριστική του τρόπου σκέψης του.
Μας είπε ότι ένα από τα πράγματα που τον ενδιαφέρει να διδάξει τα παιδιά είναι να σκέφτονται και να αμφισβητούν. Μια φορά για παράδειγμα είχε πάρει στα χέρια του ένα γουρουνάκι, τους το είχε δείξει και τους είχε πει «το γουρουνάκι κάνει μουουου». Τα παιδιά αμέσως του απάντησαν «Όχι Teacher Tom» το γουρουνάκι δεν κάνει μουουου» και εκείνος απάντησε «όχι κάνει» και εκείνα «όχι δεν κάνει» και μετά από λίγη ώρα τα παιδιά το έπιασαν το νόημα. Κάθε τι που ακούνε κάποιον άλλον να λέει δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Πρέπει να μάθουν να φιλτράρουν και να αξιολογούν.
Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς – στα πλαίσια του ίδιου σκεπτικού – συνέχισε να κάνει με τα παιδιά διάφορα πειράματα. Για παράδειγμα πήραν στην τάξη ένα κατσαρολάκι και άρχισαν να βάζουν μέσα διάφορα αντικείμενα για να διαπιστώνουν αν λιώνουν ή όχι. Έβαλαν μέσα ένα παγάκι (έλιωσε), ένα κερί (έλιωσε εκτός από το φυτίλι), μία κηρομπογιά (έλιωσε εκτός από το χαρτί) ένα κομμάτι ξύλο (“θα πάρει φωτιά βγάλτο Teacher Tom!”). Και μετά εκείνος ρώτησε: Το σίδερο λιώνει; «Όχι Teacher Tom, το σίδερο δε λιώνει». «Κι όμως λιώνει παιδιά το σίδερο, απλά δεν έχω αρκετά δυνατή φωτιά εδώ για να σας το αποδείξω». «Όχι Teacher Tom το σίδερο δε λιώνει!», είπαν τα παιδιά καθώς είχαν πλέον αποκτήσει κριτική σκέψη και είχαν μάθει να αμφισβητούν.
Και τότε ο Teacher Tom έπρεπε να βρει έναν τρόπο να τους το αποδείξει. Δεν ήθελε να τους δείξει βίντεο στο YouTube, γιατί όπως είπε δεν ήθελε να τους περάσει το μήνυμα ότι ό,τι βλέπουμε στο YouTube είναι αλήθεια. «Και εξάλλου» πρόσθεσε δείχνοντας προς την Ακρόπολη, «γιατί να τους δείχνω τον Παρθενώνα μέσα από YouTube όταν μπορώ να τους πάω να τον δουν από κοντά;»
Έφερε στο σχολείο κάποιες μικρές σιδερένιες φιγουρίτσες τις οποίες έβαλαν μέσα σε ένα κουτάλι που κράτησαν πάνω από τη φωτιά. Και όντως, οι φιγουρίτσες έλιωσαν!
- Θέλω να μάθουν να αμφισβητούν την εξουσία.
- Θέλω να τους μάθω να σκέφτονται.
- Θέλω να τους μάθω πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται.
Ελπίζω να σας έδωσα μία ιδέα για το σοφό τρόπο σκέψης αυτού του ανθρώπου και να σας άνοιξα την όρεξη για όσα θα ακούσουμε αύριο στην ομιλία του. Όπως είχα γράψει στο πρώτο μου post, είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι γονείς, καλύτεροι εκπαιδευτικοί, καλύτεροι άνθρωποι. Ραντεβού αύριο στην Τεχνόπολη.

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

«Άνοιξη» [Από το blog “Roadartist”]




Πριν από τρεις ημέρες, στις 21.4.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Άνοιξη



Σκόρπιες φωτογραφίες από την ανοιξιάτικη Αττική, 
η φύση σαν ένας πίνακας ζωγραφικής,
καλή Κυριακή σε όλους!


ΠΗΓΗ:



Τρίτη 23 Απριλίου 2013

«Βοστώνη. Ο πολιτισμός κρύβεται στον τρόπο διαχείρισης του πόνου» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]



Μόλις χθες, 22.4.2013, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:


Βοστώνη. Ο πολιτισμός κρύβεται στον τρόπο διαχείρισης του πόνου

Δύο ειδήσεις που δεν έγιναν γνωστές. Δύο ειδήσεις που αφορούν στη διαχείριση του πόνου τόσο από τη μεριά της κοινωνίας όσο από τη μεριά της Πολιτείας. Δυο ειδήσεις που καταδεικνύουν το πολιτισμό της Βοστώνης και που, δυστυχώς, η σύγκριση με τα καθ’ ημάς, θα έπρεπε τουλάχιστον να μας προβληματίσει.  Διότι άλλωστε ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται ένα μεγάλο πόνο.

Η πρώτη είδηση:
Δύο μουσεία της Βοστώνη, το Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ανακοίνωσαν μέσω twitter ότι η είσοδος θα είναι δωρεάν ώστε να βοηθήσουν τους κατοίκους να επουλώσουν τις πληγές από την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση της Δευτέρας που στοίχησε τη ζωή σε τρείς ανθρώπους και προκάλεσε τον τραυματισμό εκατοντάδων.
@ICAinBOSTONΤο ICA προσφέρει δωρεάν είσοδο για όλους τους επισκέπτες. Ελπίζουμε πως το μουσείο θα μπορέσει  να προσφέρει το χώρο για αλληλεγγύη και συλλογισμό
@mfaboston Δωρεάν η είσοδος στο MFA. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να προσφέρουμε ανάπαυλα στην κοινότητα μας

Η δεύτερη είδηση:
Ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Deval Patrick κάλεσε τους κατοίκους της Βοστώνης  να αποφύγουν την περιγραφή υπόπτων για τη βομβιστική επίθεση με βάση φυλετικών χαρακτηριστικών και εξήγησε πως «υπάρχουν στιγμές που όλες οι δυνάμεις συνωμοτούν ώστε οι άνθρωποι να σκέφτονται για κατηγορίες ανθρώπων με λάθος τρόπο».

Η πρώτη είδηση αναδεικνύει ποια θέση έχει ο πολιτισμός στο Βοστωνέζικη κοινωνία και ποια θέση έχει η κοινωνία στον πολιτισμό της. Δύο από τα σπουδαιότερα μουσεία των ΗΠΑ καλούνε τους κατοίκους να τα επισκεφτούν ως τρόπο διαφυγής από την σκληρή πραγματικότητα.
Η δεύτερη είδηση καταδεικνύει πως ακόμα και στις πολύ δύσκολες στιγμές, ο ρατσισμός δεν έχει θέση. Ο κυβερνήτης καλεί τους κατοίκους να μην μπουν στον πειρασμό να ποινικοποιήσουν τους «συνήθεις υπόπτους».
Ας επιστρέψουμε στα δικά μας. Η δική μας αντίδραση σε έναν πόνο που δεν ήταν καν δικός μας αλλά αφορούσε ανθρώπους που κατοικούν σε άλλη ήπειρο, ήταν η εντός λεπτού «λαϊκή ετυμηγορία»: Α, ναι, σίγουρα είναι μουσουλμάνοι οι δράστες. Και οι σχολιαστές μοιράστηκαν ανάμεσα σε αυτούς που βρίζουν τους μουσουλμάνους ως ισλαμιστές τρομοκράτες και σε αυτούς που υπεραμύνονται αυτών κατηγορώντας τους «φονιάδες των λαών, αμερικάνους» που σφάζουν τους Ιρακινούς. Και το twitter πήρε φωτιά!
Ενδεικτικά tweets που δίχασαν τους τιτιβίζοντες:
«Ο μαραθώνιος είναι επικίνδυνο αγώνισμα.» θα χλευάσει ο @pitsirikos
Ο δημοσιογράφος, Άρης Χατζηστεφάνου θα γράψει  «22 νεκροί στο Αφγανιστάν, 42 στο Ιράκ, 2 στις ΗΠΑ»
Και οι μεν άρχισαν πάλι να βρίζουν τους δε.
Το ζήτημα μάλιστα έφτασε στις ηγεσίες των κομμάτων. Με τον Γ. Μουρούτη της ΝΔ να αποκαλύπτει το όνομα του «πιτσιρίκου» αποκαλώντας τον «αναρχικό της καρπαζιάς» υποστηρίζοντας πως γνωρίζει το όνομά του από την επίσκεψη που πραγματοποίησε στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, και από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, να εκδίδει δελτία τύπου ζητώντας να μάθει πως είναι δυνατόν να γνωρίζει ο Γ. Μουρούτης τον ημερήσιο κατάλογο επισκεπτών του γραφείου του κ. Τσίπρα στη Βουλή!!!
Κι ενώ στην Ελλάδα «ξεμαλλιαζόμαστε» για μικροκομματικά οφέλη, οι Βοστωνέζοι προσπαθούν να γιατρέψουν τον πόνο και τους φόβους τους επισκεπτόμενοι μουσεία.
Κι όμως, είναι αυτός ο πολιτισμός που λείπει από τη χώρα μας. Αυτό είναι η αιτία και το αιτιατό των δεινών μας. Και το χειρότερο είναι ότι θεωρούμε επαναστατική μαγκιά το να είμαστε τόσο κάφροι.

* Δημοσιεύεται στις 6 μέρες,  20/04/2013

ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

«Το παράπονο (απόσπασμα)» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από τρεις εβδομάδες,  την 1.4.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Το παράπονο (απόσπασμα)
            Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
            Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
            Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.
            Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.
            Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.
            Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
            Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.

ΠΗΓΗ:


Κυριακή 21 Απριλίου 2013

«Ελλάς – πυρ! Ελλήνων – πυρ! Χριστιανών π πυρ!» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Στις 16.1.2013, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Ελλάς – πυρ! Ελλήνων – πυρ! Χριστιανών π πυρ!

«Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;»
(από χειρόγραφο του Γ.Σεφέρη, Οκτώβριος του 1968 )

ΠΗΓΗ:


Σάββατο 20 Απριλίου 2013

«Αμηχανία» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από δέκα ημέρες, στις 10.4.2013, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Αμηχανία
            Σε μια πόλη που τα φέρνει – όπως ολόκληρη η Ελλάδα – δύσκολα βόλτα με το παρόν της η συντήρηση των μνημείων του παρελθόντος αποτελεί πολλές φορές δύσκολη υπόθεση. Καταλήγει, στις χειρότερες περιπτώσεις, μια δυσβάσταχτη πολυτέλεια. Ακόμη κι αν μιλάμε για μνημεία της πολύ πρόσφατης, νωπής νεοελληνικής ιστορίας. Πόσο δε, όταν ακόμα δεν έχει απαντηθεί το μεγάλο ερώτημα αν κάποια γεγονότα ανήκουν στη νεότερη ελληνική ιστορία. Και, αν ναι, πώς θα μπορούσαν να αφομοιωθούν σ’ αυτή.
Μιλάω βεβαίως για το εβραϊκό παρελθόν της Θεσσαλονίκης, που ρημάζει ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο. Και δεν πρόκειται για ένα ασυννέφιαστο, ανώδυνο παρελθόν. Αλλά ένα παρελθόν βαθιά τραυματικό, μιας και μιλάμε για τη μεγαλύτερη θηριωδία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: τον μαζικό αφανισμό, με τη χρήση για πρώτη φορά της σύγχρονης επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας, για έναν τέτοιο σκοπό, έξι εκατομμυρίων ανθρώπων. Ανάμεσά τους, σχεδόν όλων των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Μια μαύρη τρύπα – το «Ολοκαύτωμα» – στην καρδιά του 20ου αιώνα που χάσκει γεμάτη ενοχλητικά ερωτηματικά για το ανθρώπινο γένος, που κατά τα άλλα θριαμβολογεί για τα τεχνικά του επιτεύγματα.
Πριν λίγο καιρό συμπληρώθηκαν και 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. Μιας πόλης που έγινε, στο πέρασμα των αιώνων, μωσαϊκό πολιτισμών: δημιουργικό σταυροδρόμι Εβραίων, Τούρκων, Ελλήνων, πόσων άλλων που υπήρξαν ζωντανά της κύτταρα, που τη μπόλιασαν με την παρουσία τους με τρόπο αξεπέραστο, καταγεγραμμένο ανεξίτηλα σε κάθε της στενό. Αλλά που γιόρτασε αυτή την επέτειο μισαλλόδοξα, με στρατοκρατικές εκδηλώσεις και αναχρονιστικές, υπερπατριωτικές κορώνες. Εσωστρεφής, χαράζοντας με τρόπο εντελώς άτοπο και άστοχο σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης αυστηρές, αδιαπέραστες γραμμές ανάμεσα στους ελευθερωτές και όλους τους άλλους. Παρότι αυτούς τους άλλους τους βλέπεις, τους οσφραίνεσαι, τους νιώθεις σε κάθε της γωνιά, όσο κι αν τους ξορκίσεις με ατελείωτες παρελάσεις, παραδοσιακές φορεσιές και king size σημαίες.
«Στοά Σαούλ» βλέπουμε στην παρατημένη, ξεφλουδισμένη πρόσοψη. Και μια πόλη που δεν θέλει να ξέρει. Ένας ολόκληρος λαός, που δεν έχει αποφασίσει αν η γενοκτονία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του. Και στέκει αμήχανος – τουλάχιστον – μπροστά στο πολυπολιτισμικό παρελθόν του.

γράφτηκε για το φρι πρες Parallaxi και αναρτήθηκε εδώ

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

«Εύκολα και γρήγορα» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 14.4.2013, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Εύκολα και γρήγορα
            Βλέπω σε ένα μικρό βίντεο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο τα εξεγερμένα κορίτσια, φοιτήτριες, του ΤΕΙ Πατρών. Κλείδωσαν σε μια αίθουσα συνεδριάσεων  τους καθηγητές τους και τον πρόεδρο του ιδρύματος και του επιτίθενται φραστικά, σε κακά, φτωχά ελληνικά, απ’ αυτά που δυστυχώς χαρακτηρίζουν πολλούς εικοσάρηδες. Φαντάζεται κανείς ακούγοντας τι θα γινόταν, αν επιχειρούσαν να πουν όσα ακούγονται στο βίντεο και γραπτώς, με πόσες ανορθογραφίες θα διανθίζονταν τα – δίκαια ή άδικα, δεν εξετάζεται αυτό – αιτήματά τους.
            Τα παιδιά αυτά, φοιτητές στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, αντιπροσωπεύουν  μια γενιά που μεγάλωσε στην αγκαλιά της τεχνολογίας. Ενηλικιώθηκαν με γρήγορο ίντερνετ, «έξυπνα» κινητά, δορυφορική τηλεόραση, υπερσύγχρονα αυτοκίνητα με GPS και Bluetooth, iPod, ταμπλέτες. Το μότο της τεχνολογίας, ο δούρειος ίππος της στην εκπόρθηση των ζωών μας, των ζωών τους;  Μπορεί να συμπυκνωθεί σε δυο λεξούλες: εύκολα και γρήγορα. Όλα τα προϊόντα υψηλών τεχνολογικών προδιαγραφών αυτό τάζουν, σε αυτό στηρίζονται για να κατακτήσουν ακόμα και τον πιο «δύσκολο» καταναλωτή.  Προσφέρουν τη μοναδική δυνατότητα να κάνεις όλο και πιο εύκολα, όλο και πιο γρήγορα, το οτιδήποτε: να στείλεις ένα μήνυμα από το κινητό, να σερφάρεις στο διαδίκτυο, να περάσεις σε χρόνο μηδέν ένα  καινούργιο τραγούδι στο iPod, να γράψεις μια εργασία για το τάδε ή δείνα πανεπιστημιακό μάθημα με copy paste από τη Wikipedia ή κάποιο site. Εύκολα. Γρήγορα. Με το πάτημα ενός κουμπιού.
Στην αντίπερα όχθη, το μότο της Παιδείας σε οποιοδήποτε επίπεδο, από το δημοτικό σχολείο μέχρι τις πανεπιστημιακές σχολές, ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων και παραμένει το ακριβώς ανάποδο: δύσκολα και αργά. Η μάθηση απαιτεί κόπο, η εκ-παίδευση  σου ζητά να παιδευτείς, να ιδρώσεις, να κουραστείς, να σκύψεις πάνω από βιβλία, να πονοκεφαλιάσεις, να προβληματιστείς. Χωρίς βιασύνες. Μοναχικά. Άχαρα. Διδάσκεσαι ότι τίποτα, και πάνω απ’ όλα η γνώση, δεν κατακτιέται άκοπα, ανέξοδα, στο πόδι. Κάθε κατάκτηση στον χώρο της γνώσης προϋποθέτει μια μεγάλη αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό, με τα μέχρι τότε εσωτερικά σου σύνορα, με τους όποιους φόβους σου, την υπομονή και την επιμονή σου.
Και εδώ έρχεται ξεκάθαρη και απαστράπτουσα, η αντίθεση μεταξύ δυο αντίπαλων κόσμων: του κόσμου του εύκολου και γρήγορου στον οποίο γεννήθηκαν και απολαμβάνουν μέχρι το μεδούλι αυτά τα παιδιά, τον κόσμο της ήσσονος προσπάθειας που σε προστάζει, παρατάσσοντας έναν ολόκληρο στρατό από gadgets, να «αράξεις» και να τον αφήσεις να σου κάνει τη ζωή εύκολη, τεμπέλικη, ραχατλίδικη. Και του κόσμου της Παιδείας, που περιμένει να αφήσεις στην άκρη το «έξυπνο» υπερδραστήριο κινητό σου  και να ακούσεις δια ζώσης και με μεγάλη ταπεινότητα και προσοχή τον καθηγητή σου, να κάνεις στην άκρη το λάπτοπ με τον αυτόματο διορθωτή κειμένου για να μάθεις να μιλάς και να γράφεις σωστά ελληνικά, να αφήσεις το iPod  και να ανοίξεις έναν Καζαντζάκη, έναν Σεφέρη, έναν Παπαδιαμάντη. Ένας κόσμος, που σε καλεί να κάνεις την επανάστασή σου. Γιατί η μεγαλύτερη επανάσταση, στην εποχή του εύκολου και γρήγορου, είναι ακριβώς  η Παιδεία.

γράφτηκε για τo φρι πρες Parallaxi και ανέβηκε εδώ

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

«Διάβασμα στο σπίτι: Βοηθώντας τα παιδιά να αποκτήσουν καλές συνήθειες» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από δύο εβδομάδες, στις 4.4.2013, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Διάβασμα στο σπίτι: Βοηθώντας τα παιδιά να αποκτήσουν καλές συνήθειες

«Δεν είναι τι κάνεις εσύ για τα παιδιά σου, αλλά τι τους έχεις διδάξει να κάνουν για τον εαυτό τους που θα τα κάνει επιτυχημένους ανθρώπους.»
- Ann Landers

Από τότε που τα κορίτσια ήταν μικρά, ο στόχος μου ήταν να τα βοηθήσω να ανεξαρτητοποιηθούν και να μη με χρειάζονται. Καμιά φορά για εμάς τους γονείς η σκέψη ότι τα παιδιά δε μας χρειάζονται είναι τρομαχτική – αλλά δεν θα έπρεπε. Εγώ πάντα λέω, «Ας με αγαπάνε και ας μη με χρειάζονται».
Έτσι οτιδήποτε έκανα, εμπεριείχε το ζητούμενο στόχο της ανεξαρτησίας. Από απλά πράγματα όπως το πώς να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται στην κουζίνα, μέχρι το πώς να σκέφτονται για να καταλήγουν σε αποφάσεις, προκειμένου να αρχίσουν να αναπτύσσουν τους μυς των αποφάσεών τους – όπως τους αποκαλώ εγώ.
Ένα από τα θέματα που με απασχολούσε πριν καν αρχίσουν σχολείο ήταν το θέμα της μελέτης στο σπίτι. Από τότε που ήταν ακόμα μωρά έλεγα ότι όταν θα αρχίσουν το σχολείο δε θα καθόμουν να τις διαβάζω εγώ. Δε με ενδιέφερε απλά να μπει η γνώση στο μυαλουδάκι τους, με ενδιέφερε πώς θα έμπαινε αυτή η γνώση στο μυαλουδάκι. Ήθελα να μελετούν μόνα τους και να μην είμαι εγώ εκείνη που θα τα πιέσει να το κάνουν.
Προσπάθησα λοιπόν από την πρώτη μέρα του Δημοτικού, να τις βοηθήσω να αποκτήσουν καλές συνήθειες διαβάσματος. Να είμαι παρούσα, να είμαι διαθέσιμη για βοήθεια, αλλά να μην τις «διαβάζω» εγώ. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή ή αν κάτι έκανα σωστά, πάντως «αποστολή εξετελέσθη» και τώρα πια, στην Τετάρτη και στη Δευτέρα δημοτικού, έχουν αναλάβει την ευθύνη των υποχρεώσεών τους στο θέμα των διαβασμάτων. Εκείνο που κάνω – όχι κάθε μέρα λόγω συνθηκών αλλά τις περισσότερες μέρες – είναι να τσεκάρω τα μαθήματά τους. Έτσι διαπιστώνω η ίδια την πρόοδό τους, είμαστε «στην ίδια σελίδα» και καταλαβαίνουν ότι νοιάζομαι και ενδιαφέρομαι.
Παρ’ όλο που το αντικείμενο των σπουδών μου είναι στο χώρο της εκπαίδευσης, πάντα αναρωτιέμαι αν η στάση μου σε διάφορα θέματα του σχολείου είναι σωστή και πάντα προσπαθώ να την τεκμηριώσω. Όταν λοιπόν συναντάω εκπαιδευτικούς, ρωτάω πάντοτε την άποψή τους για τα θέματα που με απασχολούν. Έτσι πριν από λίγες μέρες που προσκλήθηκα να γνωρίσω από κοντά τα εκπαιδευτήρια Ο Πλάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μία συζήτηση σε βάθος για το συγκεκριμένο θέμα με τον κύριο Γιώργο Κολιούση, που είναι εκπαιδευτικός στην Πρώτη δημοτικού. Αφού λοιπόν του συστήθηκα και του είπα δυο λόγια για μένα τον ρώτησα ξεκάθαρα: «Πρέπει να βοηθάμε το παιδί να διαβάσει; Ή να το αφήνουμε να είναι ανεξάρτητο;»
Ο κύριος Κολιούσης κατ’ αρχήν μου εξήγησε ότι η Πρώτη δημοτικού είναι μία τάξη με ιδιαίτερη σημασία. Και ότι στην Πρώτη υπάρχουν κάποια στοιχήματα που αν δεν τα κερδίσεις, το παιδί μπορεί να δυσκολευτεί στα επόμενα χρόνια και να αρχίσει να αισθάνεται ότι κάνει καταναγκαστικά έργα που πηγαίνει σχολείο.

«Όταν τα παιδιά φεύγουν από το νηπιαγωγείο και πηγαίνουν στην Πρώτη τα καθηλώνεις στα θρανία, όσο ελεύθερο κι αν είναι το πρόγραμμά σου, όσο κι αν κάνεις μία μαθητοκεντρική διδασκαλία. Στην πραγματικότητα τους αλλάζεις όλη τους τη ζωή. Στην Πρώτη, η περισσότερη δουλειά γίνεται στο σχολείο – ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να γίνεται. Ο δάσκαλος κάνει το μάθημά του, τα παιδιά εκφράζουν τις απορίες τους και όταν επιστρέφουν στο σπίτι έχουν απλά να εξασκηθούν σε αυτό στο οποίο είναι ήδη προετοιμασμένα. Έτσι αφού ξεκουραστούν, παίξουν, μιλήσουν με τους γονείς τους, έχουν να κάνουν μια μικρή επανάληψη σε αυτά που έχουν ήδη προετοιμαστεί από τον δάσκαλο.
Σε αυτή την ηλικία, την πρώτη δημοτικού, τα παιδιά χρειάζονται κάποιον να τα οδηγεί. Την δουλειά την κάνει πάντα το παιδί – οι γονείς δηλώνουν απλά την παρουσία τους. Χρειάζεται δηλαδή ένας διακριτικός έλεγχος χωρίς ασφυκτικά πλαίσια.
Γιατί να υπάρχει αυτός ο έλεγχος; Είναι ένα μυστικό μεταξύ των δασκάλων και των γονέων: Για να προετοιμάσεις το παιδί ότι γυρνώντας στο σπίτι έχει ένα καθήκον, μία συγκεκριμένη δουλειά, ένα χρέος.
Μπορείς να το ρωτάς: ‘Έκανες παιδί μου την αντιγραφή;’ Να δείχνεις όμως ότι το εμπιστεύεσαι! Δε θα πει ψέματα. Άντε να το κρύψει μία φορά. Μπορείς να πεις, ‘Θα σε αφήσω για λίγο, πρέπει να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο.’ Απλά να ξέρει ότι κάποιος ξέρει ότι κάνει αυτή τη δουλειά.
Ο έλεγχος αυτός είναι στην ουσία έλεγχος δύο προσώπων. Του παιδιού, αν έχει μάθει, και του δασκάλου. Γιατί εγώ σαν δάσκαλος μπορεί να λέω ‘το παιδί είναι πανέτοιμο’ δεν πρέπει όμως κι εσείς, στη βάση μιας ισότιμης και ειλικρινούς σχέσης να με ελέγξετε; Δηλαδή όντως κάνω αυτά που έχω πει ότι θα κάνω;
Και μετά σιγά-σιγά τα παιδιά θα πάρουν τη σειρά τους και θα πηγαίνουν σπίτι και να κάνουν τα μαθήματά τους. Και σε επόμενες τάξεις θα έχουν μάθει να κάνουν τη δουλειά μόνα τους. Σε μερικές περιπτώσεις θα χρειαστούν περισσότερο τη βοήθεια των γονέων. Π.χ. μπορεί οι γονείς να χρειαστεί να τα βοηθήσουν να ψάξουν κάτι στον υπολογιστή ή σε μία εγκυκλοπαίδεια. Ή μπορεί ένας δάσκαλος να πει στους γονείς ‘πηγαίνετέ τα μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία, βάλτε τα να διαλέξουν κάποια βιβλία. Βάλτε τα το βράδυ να σας διαβάσουν ένα παραμύθι.’
Πάντοτε όμως χρειάζεται μέτρο. Ούτε υπερβολικός έλεγχος, ούτε να τα αφήσουμε όλα στην τύχη.»

Κάπως έτσι νομίζω ότι έγιναν τα πράγματα και στη δική μας την περίπτωση στην Πρώτη και τώρα όντως τα παιδιά έχουν αναλάβει την ευθύνη των υποχρεώσεών τους. Ωστόσο μου δημιουργήθηκε ένα εύλογο ερώτημα το οποίο και έθεσα:
«Κι αν οι γονείς τα έχουν κάνει θάλασσα; Αν προσπάθησαν να βοηθήσουν τα παιδιά με το λάθος τρόπο και τα πράγματα έχουν ξεφύγει; Υπάρχει τρόπος να διορθωθούν;»
Η απάντηση ήταν καθησυχαστική:
«Έχω μάθει το εξής: Ό,τι και να γίνει, κάθε βράδυ έρχεται το σκοτάδι και κάθε πρωί έρχεται το φως. Κάθε μέρα είναι μία καινούργια μέρα. Μπορείς να ξεκινήσεις πάντοτε από την αρχή. Με τα παιδιά δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Πρέπει πάντα να έχεις υπομονή. Όταν νομίζεις ότι έχεις φτάσει τα όριά σου, χαμήλωσε λίγο ακόμα τον πήχη και δώσε μία τελευταία ευκαιρία στην τελευταία ευκαιρία. Έτσι πρέπει να το βλέπουμε πάντα. Είναι παιδιά. Δεν είναι μηχανήματα, δεν είναι ένας εκτυπωτής που έχει χαλάσει και είτε θα σου εκτυπώσει τη σελίδα είτε όχι, είναι παιδιά. Οφείλουμε να είμαστε υπομονετικοί, να επιμένουμε και να βλέπουμε τα πράγματα πάντα θετικά και αισιόδοξα.»

——–

Ευχαριστώ τον κύριο Κολιούση από τα εκπαιδευτήρια Ο Πλάτων για τις πολύτιμες πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μου αλλά και για το θετικό μήνυμα που όλοι χρειάζεται να θυμόμαστε: «Η κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και μπορείς να ξεκινήσεις πάντοτε από την αρχή.»

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

«Απόψεις του μετα-αναλυτή κ. Suga Mo Tasogia» [Από το blog “ Rodia Mixer”]



Πριν από είκοσι μέρες, στις 28.3.2013, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Απόψεις του μετα-αναλυτή κ. Suga Mo Tasogia
            Το διεθνώς καταξιωμένο μπλογκ "Rodia Mixer", γνωστό για την αξιοπιστία του, είχε την ευκαιρία να συναντήσει σε ένα από τα υπερπόντια διαγαλαξιακά του ταξίδια τον κορυφαίο μετα-αναλυτή της μετα-οικονομίας, καθηγητή στο μεταπλανητικό μεταπανεπιστήμιο, κ. Suga Mo Tasogia και να λάβει τη συνέντευξη που ακολουθεί.
Είναι γνωστό ότι σύμπας ο δημοσιογραφικός κόσμος της οικουμένης, καθώς και πολλοί διεθνείς οικονομολόγοι και μετακυβερνήτες, τον ψάχνουν για να φωτίσει τις απηρχαιωμένες γκλάβες τους, ώστε να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση του σοφού ανδρός στους εγκεφάλους των αναγνωστών/θεατών/πολιτών του κόσμου -μη εξαιρουμένων των τραπεζιτών- αλλά είναι αδύνατο να τον πετύχουν κάπου.
Το "Rodia Mixer" είχε ευτυχώς τη μετατύχη να τον συναντήσει σε ένα μετακαφέ να πίνει τσάι αρωματικό. Τον στρίμωξε τόσο, ώστε να τον αναγκάσει να απαντήσει σε ενδιαφέροντα μεταβασικά ερωτήματα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Rodia Mixer - Χαίρετε κ. Suga Mo Tasogia! Επιτέλους, σας πετυχαίνουμε.
Suga Mo Tasogia - Χαίρετε και σε σας μαντάμ. Με ποίαν έχω την τιμήν να ομιλώ;
R.M. - Με τη δαιμόνια ρεπόρτερ του "Rodia Mixer" βεβαίως, αν έχετε ακουστά.
S.M.T. - Ω! και βέβαια το γνωρίζω! Πραγματική τιμή δι' εμέ να συναντώ την όαση της ενημερώσεως! Δεν σας κρύβω ότι σας έψαχνα...
R. M. - Εμένα;
S.M.T. - Εμ; Με ποιά μετασύγχρονη προσωπικότητα θα μπορούσα να μοιραστώ επιτυχέστερα τις σκέψεις και τις απόψεις μου για τη μετα-ανάλυση της μετα-οικονομίας;
R. M. - Τιμή μας, κ. μετα-καθηγητά. Πανευτυχής.
S.M.T. - Τί θέλετε λοιπόν να με ρωτήσετε;
R. M. - Πρώτα πρώτα, επιτρέψατε να υποβάλλω το κοινότοπο ερώτημα περί οικονομικής κρίσης στην Ε.Ε. Τί συμβαίνει ακριβώς;
S.M.T. - Πρώτον και κύριον, κρίση δεν υπάρχει στην Ε.Ε. Αυτό που συμβαίνει είναι απλώς μια μεταβεντέτα. Σόι Μπλε εναντίον Σόι Rot. (Rot=κόκκινο)
R. M. -Δηλαδή;
S.M.T. - Δηλαδή, αυτό που συμβαίνει ανέκαθεν στους κόλπους των καλύτερων οικογενειών. Τσακωμοί, υστερίες, πισώπλατα χτυπήματα, κουτσομπολιά, αλληλοκατηγόριες...
R. M. - Γιατί;
S.M.T. - Μα.. για να φανεί ποιος είναι δυνατότερος, δικαιότερος,καλύτερος, πιο νοικοκύρης... Ποιος θυσιάζεται για όλους και ποιο είναι το ρεμάλι που τρώει από τα έτοιμα...  ξέρετε τώρα!
R. M. - Ναι, κάτι υποπτεύομαι. Αλλά αυτά συμβαίνουν στις οικογένειες με στόχο κάποια κληρονομιά, ή έστω την κληρονομίαν της Βασιλείας των Ουρανών....
S.M.T. - Ε, κι εδώ το ίδιο γίνεται! Για την κληρονομιά των Ουρανών! Αν βέβαια λάβετε υπόψη ότι ο τωρινός θεός είναι το Χρήμα.
R. M. - Μάλιστα... Να σας ρωτήσω κάτι ακόμα;
S.M.T. - Ευχαρίστως, στη διάθεσή σας.
R. M. - Τί έίναι η μετα-οικονομία;
S.M.T. - Αυτό ακριβώς που σας είπα προ ολίγου.
R. M. - Δηλαδή;
S.M.T. - Η μετατόπιση όλων των ηθικών αξιών σε θρησκευτικό επίπεδο, με θεό το Χρήμα! Η ανθρωπιά, η φιλευσπλαχνία, όλα τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα, έχουν πλέον οικονομική μονάδα μέτρησης. Οσο περισσότερο χρήμα διαθέτει κάποιος, τόσο περισσότερο άνθρωπος είναι! Ηθικός, καλός, αγνός, αγαθός...
R. M. - Εσείς, δηλαδή, το πιστεύετε αυτό;
S.M.T. - Εγώ δεν πιστεύω τίποτα. Αθεος είμαι. Απλώς, εξετάζω... Μελετώ την επιστήμη της μετα-οικονομίας και μάλιστα μετα-αναλυτικώς.
R. M. - Μετα-αναλυτικώς;
S.M.T. - Αυτό θα πει ότι διαλέγω ποιές παραμέτρους θα εξετάσω, ή μάλλον ποιές παραμέτρους θα απομονώσω...
R. M. - Από τη σύνθεση;
S.M.T. - Σωστά. Γιατί, όπως γνωρίζουμε, μια οποιαδήποτε ανάλυση ακολουθείται από μια σύνθεση -ακόμα και η μετα-ανάλυση χρειάζεται μια μετα-σύνθεση. Το θέμα με τη μετα-ανάλυση είναι ότι αναλύει αποκλειστικά οικονομικά (αριθμητικά) μεγέθη και στη συνέχεια η μετα-σύνθεση παραλείπει συνειδητά να προσθέσει άλλους παράγοντες εξω-αριθμητικούς. Ετσι, η κοινωνία, η φύση, οι ανάγκες, οι αξίες -όπως υπήρχαν πριν τη βασιλεία του Χρήματος- απουσιάζουν από τη μετα-σύνθεση και, όπως καταλαβαίνετε, το αποτέλεσμα της μετα-σύνθεσης είναι ένα ξερό αριθμητικό αγγούρι!
R. M. - Μα.. εσείς τα λέτε αυτά; Απαξιώνετε την επιστήμη σας;
S.M.T. - Ποιά επιστήμη; και μάλιστα "μου"; Ολα αυτά περί οικονομικής και ιδιαίτερα μετα-οικονομικής επιστήμης είναι απλώς φούμαρα. Για σκεφτείτε καλύτερα... Το Χρήμα -όπως και οι προ-υπάρξαντες θεοί- είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, μια κατασκευή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Δεν έχει καμμιά σχέση με επιστήμη και τα τοιαύτα!
R. M. - Δηλαδή, δεν πιστεύετε αυτό που κάνετε;
S.M.T. - Φυσικά. Το ζητούμενο από εμάς, τους ειδικούς, είναι να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν σε αυτά που τους λέμε, που τους διδάσκουμε. Πρέπει να πείθουμε. Το αν κάποιοι από εμάς ξεφεύγουν και πείθουν και τον εαυτό τους είναι άλλο ζήτημα, που ανάγεται στη σφαίρα της ψυχιατρικής και της νευρολογίας.
R. M. - Μένω άφωνη.
S.M.T. - Και καλά κάνετε. Γιατί πίνω τσαγάκι νομίζετε; Για να υγραίνω το λαρύγγι μου. Αλλιώς, θα κατάπινα λεξοτανίλ!
R. M. -Να σας ρωτήσω...
S.M.T. - Οχι, όχι! Αρκετά σας είπα ώς τώρα. Μη με αναγκάσετε να καταξοδευτώ παραγγέλνοντας τσάγια!
R. M. - Ευχαριστώ πολύ κύριε καθηγητά. Καλή συνέχεια στο έργο σας.
S.M.T. - Στο μετα-έργο μου, καλύτερα. Παρακαλώ, καλή συνέχεια και σε σας και στο διάσημο μπλογκ σας.
_____________________

Μετά τη συνέντευξη, θεωρώ απαραίτητο να επισυνάψω μερικά μικρά αποσπάσματα από σχετικές δημοσιεύσεις του καθηγητού κ. Suga Mo Tasogia. Φαίνεται να είναι σιγουράκι για τουλάχιστον ένα Νομπελ!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
(από σημειώσεις του  Suga Mo Tasogia για το έργο του "Η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε. Ζήτω η Κοινωνία των Οικονομιών! ή μήπως.. Ζήτω η Οικονομία των Εθνών;")

1. Οταν μιλάμε για Χρήμα, αναφερόμαστε σε όλα τα είδη χρήματος, σε κάθε διαμεσολαβητικό μέσο μεταξύ παραγωγού προϊόντων και καταναλωτή. Χρήμα είναι και το χάρτινο, και το μεταλλικό, και το πλαστικό, και το άυλο και το εκτοπλασματικό -όπου νά'ναι θα σκασει μύτη κι αυτό. Επίσης, προϊόν είναι κάθε υλικό αγαθό που καταναλώνεται, καθώς επίσης προϊόν είναι και το ίδιο το Χρημα -όπως και η κάθε Ιδέα!
2. Η απόλυτη παντοδυναμία του Χρήματος θα έλθει, όταν μπούν και οι Ιδέες στα Χρηματιστήρια!
3. Ο πλανήτης Γη ξεχειλίζει από ενέργεια. Το ότι περιορίστηκε στη χρήση του πετρελαίου και μόνο, το ότι δηλαδή το πετρέλαιο (και τα παράγωγά του ή τα σχετικά με αυτό, όπως το φυσικό αέριο) νοείται ως το μοναδικό ενεργειακό προϊόν, συμβαίνει για μετα-οικονομικούς λόγους. Αυτο θα λήξει όταν και ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη αποκτήσει μερσεντέ. Τότε θα πεισθούν (για οικον. λόγους) οι μεγαλοβιομήχανοι να σπάσουν τα καλούπια (αλλά και τον τρόπο) παραγωγής οχημάτων και άλλων απαραίτητων εργαλείων.
4. Το πετρέλαιο θα παραμείνει στην εξουσία του ενεργειακού βασιλείου μέχρι να βρεθεί τρόπος οικονομικής εκμετάλλευσης των φυσικών (και ελεύθερων ως τώρα) πηγών ενέργειας. Οσο ο Ηλιος θα αφήνεται ελεύθερος προς χρήση, όσο θα αναπνέουν οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά, χωρίς να πληρώνουν, όσο το νερό θα διατίθεται δωρεάν, -πράγμα που μπαίνει (ευτυχώς για τις αγορές) σε γραμμές παραγωγής- το πετρέλαιο (και το φυσικό αέριο) θα διατηρούν την ηγεμονία τους στο βασίλειο της ενεργειας.
5. Η επανάσταση θα έρθει μόνον όταν εφευρεθεί και επιβληθεί ο αλγόριθμος της μετα-σύνθεσης. Οταν, δηλαδή, θα αναγνωριστούν ως πραγματικές (και πρωτεύουσες) οικονομικές αξίες οι -παρωχημένες σήμερα- κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες.
6. Τη στιγμή που όλες οι επιστήμες γίνουν υποπαρακλάδια της Οικονομίας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ανατείλουν καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα. Ο μοναδικός κίνδυνος που διακρίνεται είναι να έχει εξολοθρευτεί η ανθρωπότητα μέχρι τότε, να μη βρίσκεται ίχνος ανθρώπου επί της Γης.
7. Οπως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, έτσι και κάθε χώρα της Ε.Ε. (και όχι μόνο) είναι "ειδική και μοναδική περίπτωση" -συμφωνώ με τον κ. Ολάντ, ελπίζοντας πως δεν αναφέρθηκε μόνο στην Κύπρο. Μπορώ να βεβαιώσω με το κύρος της επιστήμης μου ότι εξίσου μοναδικές περιπτώσεις είναι π.χ. και η Γαλλία, η Γερμανία, κλπ. Το αν η κάθε περίπτωση θεωρεί τη δική της μοναδικότητα καλύτερη και ικανότερη από τις υπόλοιπες μοναδικότητες, είναι δικό της θέμα. Αλλωστε και η Κύπρος (και η Ελλάδα, βεβαίως, όπως και διάφορες άλλες χώρες) επαίρετο ως η καλύτερη του χωριού, όπως ακριβώς το θεωρεί σήμερα η Γερμανία -και αρκετές άλλες χώρες, βεβαίως. Το ζητούμενο είναι να συμβιώνουν σε οικονομικό επίπεδο οι χώρες, όπως το καταφέρνουν μερικές ανθρώπινες μονάδες σε κοινωνικό επίπεδο, σχηματίζοντας τις κοινωνίες των ανθρώπων.
8. Το Χρήμα είναι πολεμοχαρής θεός. Το πρόβλημα είναι ότι (θέλει να) διαχειρίζεται ειρηνικά θέματα.
9. Ο άνθρωπος, ελπίζω και εύχομαι να αποδεχτεί την εσωτερική του αντίφαση και να συμβιώσει αρμονικά με τον εαυτό του, συμβιβάζοντας την παράνοια με τη λογική. Αν το μυαλό συνεχίσει να ανταγωνίζεται τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα, δεν είμαι καθόλου βέβαιος για την επίτευξη μελλοντικής ευημερίας στον πλανήτη.

ΠΗΓΗ: