Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

«Φευγαλέα» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από μισό μήνα, στις 15.11.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Φευγαλέα
            Λέξεις, λέξεις, λέξεις, λέξεις...
Οι λέξεις δεν έχουνε καμία αξία, αν δε μπορείς να τις μετουσιώσεις σε πράξεις. Πράξεις που να αποδεικνύουν τις λέξεις και τα συναισθήματα σου.
Αν θες κάποιον, κάτι, διεκδίκησε τo. Με πράξεις, λέξεις, συναισθήματα.
Χαμένα όνειρα, μάτια που κρύβουν με αξιοπρέπεια τον πόνο τους, τις προσπάθειες δίχως το αναμενόμενο αποτέλεσμα.  Εκεί στο «δίχως αποτέλεσμα» είναι που έχεις ανάγκη κοντά τους ανθρώπους σου. Στις επιτυχίες, στα χαμόγελα, στις χαρές είναι εύκολα.  Στα δύσκολα όμως η παρουσία τους αποκτά μια άλλη αξία, επικυρώνεται με διαφορετικό τρόπο.  

Σε βλέπω. Κρύβεις τα συναισθήματα σου, αλλά τα βράδια πονάς.  Και κρυώνεις.  
Η καρδιά σου μόνο μην «παγώσει». Μην σε κερδίσει η αδιαφορία και η απάθεια.
Μια αληθινή αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει ακόμη και το πιο παγερό δωμάτιο.
Μια καρδιά με αγάπη, μπορεί να φωτίσει και τη πιο βαθιά νύχτα.
Με τις «παγωμένες» ψυχές, τι κάνεις; Θέλουν να φωνάξουν μα μένουν ανίκανες στην παραμικρή τους έκφραση.  Θέλουν να δημιουργήσουν, μα αντικρίζουν πόρτες κλειστές και ψηλούς τοίχους μπροστά τους. Μια χώρα που προσπαθεί να βρει το βηματισμό και συνεχώς τον χάνει, συμπαρασύροντας ψυχές, ζωές, σταθερές.

            Θες να φωνάξεις για όσα στραβά συμβαίνουν, αλλά ξέρεις ότι μετά θα σιωπήσεις πάλι.
Και τι νόημα έχει τότε αυτή η στιγμή; Αν φωνάξεις και μετά σιωπήσεις πάλι. 
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το να βρεις μια «καθαρή» ψυχή, δίχως εγωισμό, αλώβητη σε εποχή σήψης και δυσωδίας. Ψυχή καθαρή, παρ' όλη τη βρωμιά που αντικρίζει. Αν τη βρεις, θα είσαι πολύ ανόητος να τη χάσεις. Όμως τι νόημα έχουν τα «θα»;

Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη απώλειες, διχασμούς και εσύ έτυχε να γεννηθείς σε ένα κομμάτι γης που δε φημίζεται ούτε για την «ηρεμία», ούτε για τη «νηφαλιότητα», την «ενότητα» και την «ειρήνη» του.  Αν δε φύγεις μακριά, όπως θα κάνουν αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι, θα είσαι εδώ να τα ζήσεις όλα αυτά. Δεν ξέρεις πως, δεν ήσουν προετοιμασμένος για μια τέτοια ανατροπή.

Ξεφύλλισε λίγο την ιστορία του τόπου σου και θα διαπιστώσεις πως έτυχε να γεννηθείς στην πλέον ήρεμη πολιτική του περίοδο. Ως χτες. Γιατί τώρα όλα αλλάζουν.
Τα πάντα θα ανατρέπονται. Μέσα σε αυτό το φονικό, πρέπει να βρεις τον τρόπο για να κρατηθείς ζωντανός. Να συντάξεις τις φευγαλέες σου σκέψεις σε προτάσεις, να φτιάξεις παραγράφους, να χωρίσεις ενότητες, να κάνεις βήμα – βήμα τα πιο μικρά σου όνειρα πραγματικότητα, να βρεις ανθρώπους να τα μοιραστείς μαζί τους –αληθινούς σε χαρά και σε λύπη, σε επιτυχία και αποτυχία, που δε θα μένουν στα λόγια, θα μετουσιώνουν το συναίσθημα σε αγκαλιά, θα ανάβουν ένα κερί στο παγερό σκοτάδι, θα σου κρατούν σφικτά το χέρι στην κινούμενη άμμο.
Στην αλήθεια του μαζί, για να σπάσουν οι πάγοι και να νικήσει η διαφορετικότητα. 

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

«10 τρόποι για να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ξεχωριστά» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 22.11.2012, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


10 τρόποι για να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ξεχωριστά

Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν μια θετική εικόνα για τον εαυτό τους. Αυτό δε θα συμβεί μέσα σε μία μέρα – είναι μία διαδικασία που παίρνει καιρό. Ωστόσο με μικρές, απλές, καθημερινές πράξεις, μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν ξεχωριστά και να αποκτήσουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό τους. Να κάποιοι από τους τρόπους για να το πετύχουμε αυτό:
1. Υποδεχόμαστε τα παιδιά με χαμόγελο όταν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο. Ή αν βρίσκονται ήδη στο σπίτι την ώρα που επιστρέφουμε από τη δουλειά, ανοίγουμε την πόρτα με θετική διάθεση. Δεν αρκεί απλά να χαιρόμαστε που τα βλέπουμε, πρέπει να τους το δείχνουμε. Φωτίζεται το πρόσωπό μας όταν τα αντικρίζουμε; Λάμπουν τα μάτια μας; Η απάντηση ας είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ! 
2. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από το χρόνο μας. Δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο και η έλλειψή του μας γεμίζει τύψεις, αλλά οι τύψεις δε βοηθούν σε τίποτα. Ακόμα κι αν ο χρόνος που μπορούμε να διαθέσουμε είναι λιγοστός, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να είμαστε παρόντες με σώμα και πνεύμα. Ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά δεν είναι ανάγκη να αφιερώνεται μόνο σε παιχνίδι. Μπορούμε να περνάμε καλά χορεύοντας με δυνατή μουσική, κάνοντας πικνίκ στο πάτωμα του σαλονιού ή διαβάζοντας ένα βιβλίο αγκαλιά στον καναπέ.
3. Αν έχουμε παραπάνω από ένα παιδιά, είναι σημαντικό να προγραμματίζουμε προσωπικό χρόνο με το καθένα ξεχωριστά. Είτε πρόκειται για μια έξοδο για παγωτό είτε για μια βόλτα μέχρι το περίπτερο είτε για την προετοιμασία ενός κέικ στην κουζίνα, τα παιδιά θα νιώσουν όμορφα που θα έχουν την αποκλειστικότητά μας. Και οι αναμνήσεις αυτές θα τα συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή.
4. Κρύβουμε σημειωματάκια στο τσαντάκι του φαγητού τους για το σχολείο ή στο δωμάτιό τους. Μπορεί να είναι απλά ένα «καλημέρα» ή μια αστεία φράση ή ένα χαμογελάκι. Μπορεί να είναι ένα αυτοκόλλητο πάνω στο φρούτο τους. Μπορεί να είναι και κάτι πιο προσωπικό… Εξαρτάται από το χαρακτήρα των παιδιών και την ηλικία τους. Ας είναι κάτι που θα τα κάνει να χαμογελάσουν και να νιώσουν ότι τα σκεφτόμαστε.
5. Τα παιδιά λατρεύουν να ακούν ιστορίες από τα χρόνια που «ήταν μικρά»! Ας τους διηγούμαστε παλαιότερες ιστορίες συχνά, ας δούμε μαζί παλιές φωτογραφίες, ας μοιραστούμε τις σκέψεις μας από εκείνη την εποχή και θα τα δούμε να πλημμυρίζουν με όμορφα συναισθήματα.
6. Ζητάμε τη γνώμη τους. Είτε πρόκειται για κάτι που αφορά εμάς είτε για κάτι που αφορά εκείνα, το γεγονός ότι τα ρωτάμε και λαμβάνουμε υπ’ όψη μας τη γνώμη τους, τα κάνει να αισθάνονται σημαντικά.
7. Όταν μιλούν, σταματάμε για λίγο αυτό που κάνουμε και τα κοιτάζουμε στα μάτια. Όταν δουν ότι έχουν την αμέριστη προσοχή μας, όχι απλά θα αισθανθούν ότι είναι ξεχωριστά, αλλά θα σταματήσουν να νιώθουν την ανάγκη να επινοούν νέες δικαιολογίες προκειμένου για να κερδίσουν το χρόνο μας.
8. Μία ήρεμη πρωινή προετοιμασία χωρίς πίεση και καυγάδες και μία ευχάριστη βραδινή μπορεί να μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός αλλά είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν. Η πρωινή προετοιμασία καθορίζει τον τόνο της ημέρας, ενώ η βραδινή δίνει την ευκαιρία για σύντομες ουσιαστικές κουβέντες με τα παιδιά για το πώς πήγε η μέρα τους. Για να μειώσουμε τις εντάσεις, χρειάζεται να έχουμε προκαθορισμένες ρουτίνες με τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Φροντίζουμε επίσης να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εμείς είμαστε οι ενήλικες επομένως πέφτει σε εμάς το βάρος να βρούμε τρόπους να ελαχιστοποιούμε τις εντάσεις. Αν τα παιδιά διαισθανθούν ότι βιαζόμαστε να τα διώξουμε το πρωί για το σχολείο ή ανυπομονούμε να τους κλείσουμε το φως το βράδυ για να κοιμηθούν, κάθε άλλο παρά ξεχωριστά θα νιώσουν.
9. «Υπάρχουν τέσσερις πολύ δυνατές λέξεις που μπορείς να πεις στο παιδί σου: ‘Εγώ πιστεύω σε εσένα’». Λόγια του Kevin Heath. Όταν τα παιδιά ξέρουν ότι πιστεύουμε σε αυτά, νιώθουν έτοιμα να ανοίξουν τα φτερά τους και να κατακτήσουν τον κόσμο.
10. Λέμε ακούραστα «Σ’ αγαπώ!» Τα παιδιά έχουν ανάγκη να το ακούν, όχι μόνο να το νιώθουν. Ο Alvin Price είπε: «Οι γονείς χρειάζεται να γεμίσουν τον κουβά της αυτοεκτίμησης των παιδιών τόσο πολύ, που όλος ο υπόλοιπος κόσμος να μην μπορεί να κάνει αρκετές τρύπες ώστε τον στραγγίξει.» Τα «Σ’ αγαπώ» χωρίς όρους, τα τρυφερά λόγια και οι αγκαλιές ξεχειλίζουν τον κουβά και κάνουν τα παιδιά να νιώσουν πραγματικά ξεχωριστά.
——
Το “10 τρόποι για να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ξεχωριστά” είναι ένα post που έγραψα για το blog του manamia.gr όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε. Δείτε το εδώ.  


ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

«Φθηνύναμε…» [Από το blog “Radicalistic”]



Πριν από δύο εβδομάδες,  στις 14.11.2012, στο blogRadicalistic  της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:


Φθηνύναμε…
Φθηναίναμε κάθε φορά που αφήναμε κι από ένα όνειρο να χαθεί στης λήθης το ξύπνημα.
Φθηνύναμε αδερφέ μου και  γίναμε νούμερα μικρά στις στατιστικές τους.
Φθηναίναμε κάθε φορά που σταματούσαμε ένα βήμα πριν από του τέλος το μονοδρόμι.
Φθηνύναμε αδερφέ μου και γνώριμες μάς είναι πια οι σκιές που μας κυκλώνουν.
Φθηναίναμε κάθε φορά που στα όμορφα ξεναγούσαμε τους αχθοφόρους των μετέπειτα εφιαλτών μας.
Φθηνύναμε αδερφέ μου και τα δαιμόνια μας γλεντούν μπροστά μας την υπακοή(;) μας.
Φθηναίναμε όταν σκορπούσαμε και δεν πεθαίναμε στη μεγάλη μας ήττα.
Φθηνύναμε αδερφέ μου και τα μαύρα μου οχτάψυχα για πρώτη φορά με φοβίζουν.


ΠΗΓΗ:


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

«Η αντίσταση της μνήμης» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]



Πριν από δέκα περίπου ημέρες, στις 18.11.2012, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:


Η αντίσταση της μνήμης

Ένα εξαιρετικό κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου

            Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς
Τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες
Άμωμοι εσείς αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος
Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
Κ. Καβάφης

Πλαστογραφία και τερατογένεση. Ανάμεσα σε αυτό το εφιαλτικό δίπολο κινείται κάθε ιστορικός αναθεωρητισμός, είτε διαγράφει γενοκτονίες, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων ή όποιων άλλων, είτε σπιλώνει εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η εξελισσόμενη καμπάνια σπίλωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους νεοναζιστές δεν εκφεύγει από τα όρια αυτού του διπόλου, ανοίγει όμως νέες, εφιαλτικές προοπτικές.
Δεν πρόκειται απλώς για την προσπάθεια να βγει “λάδι” η Χούντα. Να διαγραφούν μαζί με το Πολυτεχνείο η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ/ΕΣΑ και τα ξερονήσια, ο χαφιεδισμός και το κιτς των δικτατόρων, η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η γελοία γενική επιστράτευση ενός γυμνού στρατού, η συνενοχή στην απολέμητη απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια το 1974. Είναι κάτι περισσότερο:
           
Με όχημα και προσωπείο τη συκοφάντηση και τη διαγραφή του Πολυτεχνείου επιχειρείται να πλαστογραφηθεί ολόκληρη η αντιχουντική αντίσταση. Και πέρα από αυτήν να ακυρωθεί κάθε Αντίσταση, αρχίζοντας από το παλλαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε την Κατοχή της χώρας από τον Άξονα, ταπείνωσε ναζιστές και φασίστες λευτερώνοντας τη μισή Ελλάδα. Και, βέβαια, οι προθέσεις μιας τέτοιας συκοφαντικής καμπάνιας ελάχιστη σχέση έχουν με την Ιστορία.
Στόχος των πλαστογράφων δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα. Από τη στιγμή που συλλάβουμε αυτή την αλήθεια γίνεται κατανοητό ότι η ρητορική των νεοναζί είναι μια φενάκη που κρύβεται πίσω από κινήσεις αλληλεγγύης σε έναν χειμαζόμενο λαό και ότι ο ρόλος τους όχι μόνον δεν είναι ανατρεπτικός, αλλά αντιθέτως απόλυτα συστημικός, προετοιμάζοντας μια χούντα που -ενδεχομένως- θα έχει λιγότερη ανάγκη από τανκς και περισσότερη από ξεπουλημένα μίντια.
Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ξένο προς τις βλέψεις του διεθνούς και ελληνικού συστήματος που έχει πνίξει τη χώρα. Αντιθέτως. Στόχος του νεοφιλελευθερισμού, που έκανε τα πρώτα σημαδιακά του βήματα στη Χιλή του Πινοτσέτ, ήταν και είναι η δημοκρατία. Το νεοφιλελεύθερο «πείραμα Ελλάδα» είναι και πείραμα θανάτωσης της δημοκρατίας, και το πείραμα αυτό μπορεί να ξεκίνησε σε έναν τόπο, τον δικό μας, αλλά έχει πανευρωπαϊκές και οικουμενικές φιλοδοξίες.
Για να τσακίσεις όμως τη δημοκρατία, πρέπει να τσακίσεις το φρόνημα, να ενοχοποιήσεις και να ταπεινώσεις τους πολίτες που θέλεις να μετατρέψεις σε υπηκόους. Αυτό επιχείρησε και επιχειρεί η ρατσιστική καμπάνια εναντίον των Ελλήνων, όπως εκφράστηκε από τα διάφορα “Focus” στη Γερμανία και αλλού. Και σε αυτό συμβάλλει η καμπάνια που έχουν σήμερα εξαπολύσει ενάντια στις αγωνιστικές μνήμες και τελικά ενάντια στην ηθική και πολιτική ραχοκοκαλιά του λαού μας οι νεοναζιστές. Οι οποίοι, ας θυμηθούμε, ξέχασαν προσφάτως όλο τους τον τσαμπουκά τη μέρα που η καγκελάριος τού εν εκκολάψει τετάρτου Ράιχ κατέφθασε για να επιθεωρήσει τα κατεχόμενα εδάφη.
Τα σχέδια διάλυσης και κατοχής της χώρας και ουσιαστικής κατάργησης της δημοκρατίας πρέπει να ακυρωθούν. Και για τον λόγο αυτόν απαιτείται να ωριμάσουμε και να αναστοχαστούμε το παρελθόν και το παρόν μας. Είναι σημαδιακό ότι αυτοί που έκαναν την πολυτεχνειολογία όχημα για την αναρρίχησή τους κηρύσσουν σήμερα το τέλος της μεταπολίτευσης. Και όχι άδικα. Πολυτεχνείο και αντίσταση κατά της χούντας ήταν πάντα για τους αναρριχητές κάθε χρώματος και αρώματος ξένα, στην ουσία, βάρη που προσκυνούσαν από ανάγκη διότι τα εκμεταλλεύονταν, αλλά, στην ουσία, τα μισούσαν και τα πολεμούσαν.
Η φενάκη της θολής μεταπολίτευσης έθρεψε τη μνημονιακή υποτέλεια και τη νεοναζιστική βαρβαρότητα. Η συναισθηματική πανούκλα και το κιτς της αντιστασιολογίας βρήκαν την εκτρωματική τους επανάληψη στις σημερινές αντιδημοκρατικές ρητορικές. Όμως αυτό δεν μπορεί να μας κάνει να λησμονούμε ότι οι κύριοι που μας έφεραν ώς εδώ, εν ονόματι δήθεν των αγώνων τους, μιλώντας αδιάντροπα για το αίμα των άλλων, είχαν μηδενική ή μικρή μόνο σχέση με τους αγώνες αυτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που έπραξαν και πλήρωσαν δεν εξαργύρωσε, δεν καπηλεύθηκε. Κράτησε τις μνήμες, την ταυτότητά της και μετέτρεψε το βίωμα σε καθημερινή, συνήθως αθόρυβη, μη προβεβλημένη, μη «αναγνωρίσιμη», όπως λένε τα χαζοκούτια, πράξη. Αυτή τη μνήμη, αυτήν την ταυτότητα είναι ανάγκη να την κρατήσουμε ζωντανή. Αυτή είναι η πιο μεγάλη επανάσταση.

ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

«Λεπτότητα…» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Πριν από ένα μήνα, στις 26.10.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Λεπτότητα…



«Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη.
Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια.
Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν.
Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά .
Ύστερα ,σιγά-σιγά τα νέα βλέπουν τί κουβαλούν τα παλιά και μαθαίνουν τί πρέπει να φέρνουν.
Αν ήμασταν εμείς, θα λέγαμε: «Έλα εδώ εσύ, τί είναι αυτά που κουβαλάς; Πέταξέ τα γρήγορα έξω!».
Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος ,αλλά και για να παραδειγματίζεται.
Ο άνθρωπος , αν είναι άνθρωπος , από όλα ωφελείται.»
             
[γ.Παΐσιος]


ΠΗΓΗ:

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

«Τα βήματα της ευτυχίας» [Από το blog “Οδεύοντας”]



Πριν από τρεις ημέρες, στις 22.11.2012, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Τα βήματα της ευτυχίας

Ξέρεις:
Ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μαζί.
Ότι δεν μπορείς να κάνεις όλα τα πράγματα εξίσου καλά.
Ότι δεν μπορείς να είσαι αγαπητός σε όλους τους ανθρώπους.
Ότι είσαι άνθρωπος και μην προσπαθείς να γίνεις υπεράνθρωπος.

Γι'αυτό:
Πρέπει να βρεις ποιος είσαι και να γίνεις αυτό που είσαι.
Πρέπει να αποφασίσεις τι έρχεται πρώτο στην ζωή σου και να το κάνεις.
Πρέπει να ανακαλύψεις τις δυνάμεις σου και να τις χρησιμοποιήσεις.
Πρέπει να μάθεις να μην ανταγωνίζεσαι τους άλλους στον διαγωνισμό «για το ποιος είσαι» γιατί δεν υπάρχει κανένας, παρά μόνο ο εαυτός σου.

Τότε:
Θα μάθεις να δέχεσαι την μοναδικότητα σου.
Θα μάθεις να βάζεις προτεραιότητες και να παίρνεις αποφάσεις.
Θα μάθεις να ζεις με τους δικούς σου περιορισμούς.
Θα μάθεις να δίνεις στον εαυτό σου τον σεβασμό που δικαιούται.Θα μάθεις να ζεις!

Τόλμησε να πιστέψεις:
Ότι είσαι ένας υπέροχος, μοναδικός άνθρωπος.
Ότι είναι καθήκον σου να γίνεις αυτός που είσαι.
Ότι η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσεις αλλά ένα δώρο που πρέπει να λατρέψεις.

Έτσι θα είσαι ικανός να σκέφτεσαι πάντα θετικά και να διώχνεις ότι αρνητικό σε σπρώχνει προς τα κάτω. Είναι πιο όμορφο να βλέπουμε ψηλά στον καταγάλανο, φωτεινό ουρανό πάρα να κοιτάμε χαμηλά στην γη.
.
Καλή σας μέρα !


Πηγή:

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

«Καταδικάζουμε την αντι-βία του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης;!» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Μόλις χθες, 23.11.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Καταδικάζουμε την αντι-βία του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης;!

Ο πιο «κομψός» τρόπος για να υπονομεύσεις το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων είναι να παίρνεις «ίσες» αποστάσεις ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Ο ακόμα «κομψότερος» τρόπος για να αποκηρύξεις τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και εκμεταλλευτή του, είναι να βαφτίζεις «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του, την οποία βέβαια σπεύδεις μετά να την αντιπαραβάλεις με τη βία του εκμεταλλευτή ώστε με την ευπρέπεια που αρμόζει στον κόσμο των εστέτ του ανθρωπισμού, να αποφανθείς:
«Καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται»...
Τον παραπάνω λυρικό «πασιφισμό», της καταδίκης της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται», ένα σχήμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των προπαγανδιστικών μηχανισμών των καθεστώτων της βίας και της εκμετάλλευσης, τον ακούσαμε προχτές να διατυπώνεται και από την κυρία Ρένα Δούρου, στέλεχος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

*

Φυσικά δεν είναι της ώρας να κάνουμε μαθήματα (πολύ περισσότερο σε μια αριστερή...).
Αλλά, προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία - συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα - είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων.
Είναι σαν να καταδικάζεις το θάνατο. Οσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει και θα υπάρχει (μέχρι τη δευτέρα παρουσία, τουλάχιστον...). Και η αναγνώριση ότι υπάρχει, μόνο ως παραλογισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή ως δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του.
Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα, με το θέμα του πολέμου. Η στάση μας απέναντί του δεν τελειώνει (ούτε καν αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του. Αλλά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου. Δηλαδή αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν.
Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος. Ως εκ τούτου εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το '21 είχαν και οι επαναστατημένοι Ελληνες. Αλλά τότε, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσους συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε η δικαίωση του «αδικητή» είναι εξασφαλισμένη.

*

Το ζητούμενο, λοιπόν, όταν μιλάμε για βία, δεν είναι να αραδιάσουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης».
Υποχρέωση του καθενός - εφόσον σέβεται τον εαυτό του - είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας. Αν μάλιστα είναι αριστερός, πρώτη του υποχρέωση είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το φασιστικό λιντσάρισμα, την ατομική τρομοκρατία, την κρατική καταστολή, την παρα-κρατική δράση κοκ.
Είναι να αποδεικνύει και όχι να τροφοδοτεί τη χυδαιότητα πως η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής καθεστωτικής βίας. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Οι λαϊκοί αγώνες και οι μορφές τους, ως έκφραση αυτών των λαϊκών αγώνων, δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την εκκωφαντική άρνηση - μέχρι του σημείου της κατάργησης - της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο και που αυτή είναι που γεννά όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά το καθήκον της αντίστασης.
Υποχρέωση, τελικά, του καθενός - εφόσον σέβεται τον εαυτό του - δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και αντίσταση στη βία, αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Και αυτή η στάση δεν καθιστά ούτε αντιμετωπίζει τη βία ως κάτι το επιθυμητό. Την αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα την μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που έχει επίγνωση της αναγκαιότητας.

*

Αν πάλι δεν ισχύουν όλα αυτά, τότε δεν έχουμε παρά να ζητήσουμε «συγγνώμη» τόσο από την κυρία Δούρου όσο και από τους υπόλοιπους.
«Συγγνώμη» για λογαριασμό του Αρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Τσε. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού στο Ράιχσταγκ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που παρέδωσαν στο λαό τα Χειμερινά Ανάκτορα. «Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών...

EINAI;
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία:
α) Το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας έφτασε το 21,4%. Δηλαδή, 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι. Σημειωτέον ότι όριο φτώχειας θεωρείται το ετήσιο ατομικό εισόδημα των 6.591 ευρώ, ενώ για μία οικογένεια με δύο παιδιά το ποσό ορίζεται στα 13.842 ευρώ. Ποιος, λοιπόν, διαφωνεί ότι η πραγματική φτώχεια είναι υπερπολλαπλάσια;
β) Στην Ελλάδα των σκληρών πλην «δίκαιων» μέτρων, το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει τουλάχιστον έξι φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20%.
γ) Τα προηγούμενα στοιχεία αφορούν στο έτος 2010. Δηλαδή, όταν ακόμα η ανεργία δεν είχε ξεπεράσει το 15%, από 30% που είναι σήμερα. Οταν ακόμα βρισκόμασταν στο πρώτο μνημόνιο και όχι στο τρίτο μνημόνιο που έχουμε φτάσει σήμερα. Οταν ακόμα δεν είχαν μπει τα χαράτσια στη ΔΕΗ και οι διακοπές ρεύματος δεν είχαν φτάσει τα χίλια νοικοκυριά τη μέρα, όπως σήμερα.
Ερώτηση:
Αυτά είναι βία;...

Toυ Νίκου Μπογιόπουλου
*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012.


ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

«Χίλιες και μια φορές αδιόρθωτοι…» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Πριν από έναν μήνα, στις 23.10.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Χίλιες και μια φορές αδιόρθωτοι…



Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί,
ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές,
ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο,
εμείς πρέπει, χίλιες και μία φορές, να απαντήσουμε
«ναι, είμαστε» !!!

Τσε Γκεβάρα


ΠΗΓΕΣ:


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

«Ξεχάστηκες και περίμενες…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]



Πριν από ένα μήνα, στις 22.11.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Ξεχάστηκες και περίμενες…

Κι άμα νιώθεις λίγο κενό, εδώ,  στο μέρος της καρδιάς,
και  μια πίκρα στο στόμα,
γιατί  από κάποιους περίμενες κάτι παραπάνω -μιας και  τόσα τους έδωσες-
τότε,  γυρνάς το κεφάλι προς τον Θεό των πικραμένων, των αδικημένων...

Κι Εκείνος  σου θυμίζει το μέτρο της προσφοράς.
Της Αγάπης που δεν  ζητάει τίποτα...
Και  γι'  άλλη μια φορά μαλώνεις τον εαυτό  σου .
Και  ντρέπεσαι που πάλι ξεχάστηκες και  περίμενες από ανθρώπους τα ανθρώπινα!


ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

«Το τερατώδες δεν καλύπτεται με μηντιακή χρυσόσκονη» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]



Μόλις χθες, 20.11.2012, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:



Το τερατώδες δεν καλύπτεται με μηντιακή χρυσόσκονη

Καβάλλα πάει ὁ Χάροντας
τὸν Διγενῆ στὸν Ἅδη,
κι ἄλλους μαζί… Κλαίει, δέρνεται
τ᾿ ἀνθρώπινο κοπάδι
. [Κωστής Παλαμάς]

Κάθε μηντιακός αμανές περί ανάπτυξης ή «αλλαγή σελίδας», και μια τερατώδης ψευδαίσθηση.
Λες κι όλα όσα πολλοί από εμάς λέμε και γράφουμε, τα γράφουμε  στην επιφάνεια του νερού. Σε ένα έργο, στο ίδιο έργο που· συνεχίζεται, και παίζεται στις πλάτες της συντριπτικής πλειοψηφίας του τόπου. Πληρώνουμε με την ψευδαίσθηση ότι ξεπληρώνουμε, εκτός από επαχθές χρέος, και τη φαυλότητα ενός πελατειακού κρατικισμού, την οριζόντια και κάθετη διαπλοκή ενός ψηφοθηρικού εκμαυλισμού –τις συνέπειες όλων αυτών κυρίως πληρώνουμε… ξεπληρώνοντας κι οι αλλεπάλληλες ilusiones continuas  συνεχίζονται. Η τελευταία (αναγκαστική) ψευδαίσθηση ονομάστηκε από πολλούς ως «Δόση μαμούθ» -κι απ’ αυτή προσμένουμε την «ανάσα» της αγοράς, ή την πολυπόθητη «ρευστότητά» της. Οι δανειστές πληρώνουν με σκληρό νόμισμα, τους αναξιόπιστους φαύλους, τους μέτριους («νέους» και παλιούς)  νόες που κράτησαν και κρατούν το κυβερνητικό πηδάλιο της χώρας –κι αυτοί, ως γνωστόν γενναιόδωροι και γαλαντόμοι,  με τη σειρά τους μεταθέτουν το βάρος αυτό· το δυσβάστακτο των ανομιών τους· στις πλάτες των μισθωτών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των συνταξιούχων.
Ας δούμε ένα παράδειγμα από τα… διαρθρωτικά μέτρα του νέου μνημονίου:
  • Περισσότερο φόρο θα πληρώσουν το 2013 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι με δύο παιδιά  και εισόδημα 10.000 ευρώ και πάνω, αν περάσουν τελικά οι εισηγήσεις που έχει δεχθεί η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών […]
  • όσο περισσότερα παιδιά έχει ένας φορολογούμενος τόσο μεγαλύτερες είναι οι φορολογικές επιβαρύνσεις οι οποίες έρχονται με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Παράλληλα, πλασματικές είναι οι ελαφρύνσεις έως και 400 ευρώ για μισθωτούς και συνταξιούχους με εισοδήματα έως 25.000 ευρώ της νέας κλίμακας φορολογίας εισοδήματος. […]
  • Μέχρι φέτος, όσοι έχουν παιδιά κερδίζουν αύξηση του αφορολόγητου ορίου κατά 2.000 ευρώ για καθένα από τα δύο πρώτα παιδιά και 3.000 για το τρίτο και καθένα από τα επόμενα. Οι προσαυξήσεις αφορολογήτου, αν ισχύουν οι εισηγήσεις, καταργούνται και κάθε μισθωτός, ασχέτως αν έχει κανένα, ένα ή πέντε παιδιά, θα κληθεί να πληρώσει τον ίδιο φόρο. Οι επιβαρύνσεις είναι προφανείς και φτάνουν έως και το 90% για φορολογούμενο με δύο παιδιά και εισόδημα 12.000 ευρώ. Σε σχέση με φέτος, μετά τις αλλαγές, μισθωτός με ένα παιδί και φορολογητέο εισόδημα 12.000 ευρώ θα πληρώσει επιπλέον 70 ευρώ, ενώ αν έχει δύο παιδιά θα πληρώσει επιπλέον 270 ευρώ. […] [«Τα Νέα17-18 Νοε.’12» οι υπογραμμίσεις δικές μου]
Βλέπουμε πως ζούμε πάλι την ίδια ανελέητη φορο-επιδρομή, η οποία να σημειώσουμε, έρχεται να προστεθεί στο νομοσχέδιο των Εργασιακών ( σε αυτό που η σοβαρή… Αριστερά της ΔΗΜΑΡ δήλωσε ουδέτερα «παρών»)  της απρόσκοπτης επιστροφής στον εργασιακό Μεσαίωνα.
Για τους ελεύθερους επαγγελματίες αφήστε το καλύτερα, θα μπουκώσουν στην επενδυτική ενθάρρυνση και την ε(υ)φορία…
Σήμερα το βραδάκι μετά τη κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup, δεν αποκλείω κυβερνητικούς διθυράμβους, ίσως πάρουν το πράσινο φως για μέρος της «δόσης μαμούθ» των €44,6 δις. –ΔΕΝ θα μας πουν ότι ελάχιστα απ’ αυτά θα «πέσουν» στην πραγματική οικονομία.  ΔΕΝ θα μας πουν ότι το μεγαλύτερο μέρος προορίζεται για τις κεφαλαιακές τρύπες των τραπεζών (που να περισσέψει για την Αγορά…). ΔΕΝ θα μας πουν ότι θα καλυφτεί με αυτό, και το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2012 (έως τώρα καλύπτονταν με γενικευμένη στάση πληρωμών) γιατί υπάρχουν κι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου που είναι περ. €5δις. Όπως ποτέ ΔΕΝ θα πουν ότι μετά και από αυτή τη δόση Ανάπτυξη Γιοκ.
Εάν η «δόση μαμούθ» έφερνε Ανάπτυξη, δεν θα τιμωρούνταν μισθωτοί-μικρο-μεσαίοι επαγγελματίες-συνταξιούχοι εν μέσω μιας ανεργίας του 30%, αν και υποψιάζομαι ότι η διάλυση του Εργατικού Δικαίου καθαρό στόχο είχε και έχει την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, αφού διαρθρωτικό μέτρο, δεν μπορεί να το πει, ούτε πρωτοετής της οικονομικής επιστήμης.

ΠΗΓΗ:


Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

«Όταν έκλαψε ο Κόκο» [Από το blog “ANemos”]



Μόλις σήμερα, 20.11.2012, στο blogANemos διαβάσαμε (είδαμε…) αυτό:


Όταν έκλαψε ο Κόκο

Koko the Gorilla Cries Over the Loss of a Kitten

This is old footage of Koko the gorilla loving and caring for a pet kitten...and then crying whenever she finds out the kitty died. If anyone says animals don't feel emotions, show them this.
"People really need to understand a few things. 1. It's not like it's readily safe to study specific animals in the wild and 2. most of the animals that are in legal captivity aren't mistreated. A lot of organizations have taken special care to select their animals very carefully and ensure that they are safe. This is no different then the animal testing that's been going on since f'in forever so if you have a problem with this, then say goodbye to practically EVERYTHING in your house."
TeraGurl2003

ΠΗΓΕΣ:


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

«Χαρακιές…» [Από το blog “Οδεύοντας”]



Μόλις σήμερα, 19.11.2012, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Χαρακιές…
Κάποιες φορές βλέπουμε πάνω σε κάποιους κορμούς δέντρων κάποιες χαρακιές, που έχουν γίνει από πολύ παλιά , κι΄όμως με το πέρασμα του χρόνου όχι μόνο δεν φεύγουν , μα βαθαίνουν περισσότερο και γίνονται ένα σώμα με το ίδιο το δέντρο ...
Είναι κάποιες πληγές , που πλήγωσαν και πόνεσαν τον κορμό του δέντρου , και που παρόλο που επουλώθηκαν , θα μείνουν πάντα εκεί , χαρακιές αναλλοίωτες ...
Παρόμοιες χαρακιές συναντάμε και στις καρδιές μας ...
Κάποιες χαρακιές που μας έχουν σημαδέψει , που έχουν χαρακτεί βαθειά στης καρδιάς μας τα τοιχώματα , και που θα κουβαλάμε σ΄όλη μας τη ζωή ...
Μακάρι να τις κουβαλάμε όσο ανώδυνα και αγόγγυστα μπορούμε, γιατί θα έχουμε πάντα κάποιο να φροντίζει για την άνθιση και την καρποφορία μας, και γιατί αυτές οι χαρακιές δεν θα εμποδίζουν την πορεία μας ...
Διαβάτης                     


Πηγή:


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

«Οικιακή Ηθικολογία» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 13.11.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Οικιακή Ηθικολογία

Άμα καταφέρεις να  ΒΓΕΙΣ απ' το καβούκι σου,
πάρε με τηλέφωνο.
Όμως,  ίσως χρειαστεί να ΜΠΕΙΣ στη θέση μου.
Κι είναι τρομερό!
Γι' αυτό, κάτσε εκεί που κάθεσαι!
Και  λέγε αυτά που λες!


ΠΗΓΗ:

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

«Εκεί Πολυτεχνείο» [Από το blog “Memoryland”]




 
Πριν από ένα χρόνο, στις 17.11.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Εκεί Πολυτεχνείο
Δεν έχω ξανά ασχοληθεί με την επέτειο αυτή, για τον απλούστατο λόγο ότι ήμουν πολύ μικρός, σχεδόν αγέννητος, όταν ‘έγινε’ το Πολυτεχνείο. Το μόνο που θυμάμαι, μια φιλόλογος που ήταν στην κατάληψη της Νομικής στο Γυμνάσιο – μια συμπαθέστατη κοπέλα που μας έλεγε ‘τα μπαρτσακλά της’, καλά να ’ναι όπου να ’ναι – σε μια από τις πρώτες επετείους, των αρχών της δεκαετίας του ’80, είχε καλέσει στο σχολείο έναν φίλο της, που ήταν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μας πήραν, τα ‘μπαρτσακλά’, μας πήγαν στο γυμναστήριο, μας κάθισαν κάτω και κουβεντιάσαμε. Και ήταν όμορφη η αίσθηση να βρίσκεσαι τόσο κοντά με δυο τέτοιους ανθρώπους, να βρίσκεσαι, χρονικά, τόσο κοντά – ακόμα – σε μια τέτοια ημέρα. Ήταν μια εποχή πριν την έλευση της ιδιωτικής σκουπιδοτηλεόρασης, πριν πολλά. Δεν μ’ αρέσει να εξιδανικεύω, αλλά τότε δεν περνούσαμε την περισσότερη μέρα μας μπροστά από οθόνες, κάναμε κι άλλα πράγματα. Σαν παιδί έπαιζα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στο δρόμο μπροστά από το πατρικό μου, που σήμερα έχει γίνει πεζόδρομος αλλά με τόσα αυτοκίνητα πάνω του που δεν μπορείς όχι να τρέξεις, ούτε να καλοπερπατήσεις. Όλοι έχουν από ένα αυτοκίνητο τουλάχιστον. Αλλά δεν ξέρουν που να πάνε, πώς να ξεφύγουν. Τότε δεν ήταν τόσα πολλά τα αυτοκίνητα στην Αθήνα, αλλά η διαφυγή ήταν σαφώς ευκολότερη. Δεν υπήρχε και το ίντερνετ, αυτό το υπέροχο εργαλείο που σε κάνει να περνάς μίζερες ώρες καμπουριαστός μπροστά από ένα κομπιούτερ όπως καλή ώρα δακτυλογραφώντας αυτές τις γραμμές. Μέσα από το ίντερνετ μπορείς να δεις τα πάντα, να βρεθείς παντού, να ψάξεις το κάθε τι. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα ‘ταξίδι’ νοητό, πολύ νοητό. Όσο διαρκεί δεν πας πουθενά. Και, τελικά, κλείνοντας, βγαίνοντας απ’ τον υπέροχο ιντερνετικό κόσμο, δεν το έχεις κουνήσει ρούπι. Πέρασε όμως η ώρα ‘ξεκούραστα’. Περνάει, η ζωή, ‘ξεκούραστα’. Τότε δεν υπήρχαν και κινητά, για να βρίσκεσαι αμέσως με τους φίλους σου όπως σήμερα. Όμως θυμάμαι να βρισκόμασταν ευκολότερα. Με τον παλιότερό μου φίλο έχουμε πάνω από χρόνο να βρεθούμε. Υπάρχουν, βλέπετε τα κινητά, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να στείλουμε κανένα μηνυματάκι για κάποια χρόνια πολλά. Τι θέλω να πω, με όλη αυτή τη ‘γκρίνια’; Το Πολυτεχνείο, η ζωντανή αυτή γενιά που πήρε τη ζωή της στα χέρια και κλείστηκε μαζί της πίσω από κάγκελα με πανό και συνθήματα, αφήνοντάς την εκεί σε κάποιες περιπτώσεις, δεν είναι σήμερα εδώ. Το ‘Εδώ Πολυτεχνείο’, δεν παίζει. Το Πολυτεχνείο ήταν εκεί, μαζί με όλα όσα το πλαισίωναν. Καιρός να δούμε το δικό μας εδώ και τι στο καλό θα κάνουμε μ’ αυτό. Δεν χρειάζεται να κλειστούμε σε κανένα Πολυτεχνείο, αν θέλουμε να δηλώσουμε παρόντες. Μπορούμε, για αρχή, να βγούμε από τα σπίτια μας.

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

«Ο θάνατος του εμποράκου» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από ένα μήνα, στις 16.10.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Ο θάνατος του εμποράκου

Eίδα χθες, σε τηλεοπτική εκπομπή, το Νίκο Μπίστη, άνθρωπο απ' ό, τι έχω καταλάβει συμπαθή σε πολλούς και που πρόσφατα έπεσε και θύμα φραστικής επίθεσης από κάποιους που δήλωναν ΧΑ να λέει, πάνω κάτω, αναφερόμενος στην "εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Τρόικας: "είδατε που μερικοί μας κατηγορούσαν ότι ήταν στημένες οι διαπραγματεύσεις; Να που δεν ήταν...". Πέραν όμως του γελοίου του πράγματος, πέραν του ότι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές μιας τραγικά αποτυχημένης πολιτκής που οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή έχουν τόσο οφθαλμοφανώς στερέψει από επιχειρήματα, μου φάνηκε ο άνθρωπος, καθώς μιλούσε, γερασμένος. Και κάπου εκεί, κοιτώντας, τον λυπήθηκα, με έναν περίεργο τρόπο.
Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα, από το θάνατο του εμποράκου. Ο συμπαθέστατος κος Μπίστης μου θύμισε τον Ντάστιν Χόφμαν στην εξαίρετη κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλλερ, στο ρόλο του Γουίλλυ Λόμαν, του εμποράκου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό από κάποιον που αρνείται πεισματικά, σαν κακομαθημένο παιδί, να δει και να δεχτεί την παρακμή του, την αποτυχία του, όχι  υποχρεωτικά και αποκλειστικά του ίδιου αλλά ενός ολόκληρου κόσμου που κουβαλά σαν ό, τι πιο πολύτιμο στην ψυχή του, που ευθυτενής εκπροσωπεί  και υπεραγαπά.
Γερασμένος, βέβαια, δε μου φάνηκε μόνο ο συγκεκριμένος πολιτικός. Γερασμένο μου μοιάζει όλο το πολιτικομιντιακό σύστημα που καταρρέει. Τους βλέπει κανείς, τους εμποράκους, στα τηλεοπτικά "στρογγυλά τραπέζια", οικοδεσπότες και καλεσμένους, πώς συνδέονται πλέον με μια αόρατη-ορατή αλληλεγγύη, πώς μιλάνε πια μια δική τους, συνθηματική γλώσσα, σα να θέλουν να ξορκίσουν την αμείλικτη πραγματικότητα που πλησιάζει απειλητικά ή που μάλλον έχει ήδη έρθει και τους έχει κρυφά συνταράξει. Νιώθουν, με το αρχέγονο ένστικτο του ζώου που απειλείται, ότι αποτελούν κομμάτια ενός πύργου από τραπουλόχαρτα που γκρεμίζεται, αργά, αλλά αμετάκλητα.
Ζούμε σε μια εποχή που, όπως λένε, το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Αλλά πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στα γεννητούρια, όσο επώδυνα κι αν θα 'ναι αυτά, και απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ, μέρα τη μέρα, από τους πεισματάρικους εμποράκους και τα μαγαζάκια τους. Και αν ο εμποράκος του Μίλερ προκαλούσε συμπάθεια, γιατί είχε πορευτεί αξιοπρεπώς και ηθικά στη μικροαστική ζωή του, πιστεύοντας πραγματικά όσα του είχαν δώσει να πιστέψει, πέφτοντας θύμα του ίδιου του "αμερικανικού ονείρου", οι εμποράκοι οι δικοί μας δεν προκαλούν παρά λύπη. Γιατί ούτε ηθικά πορεύτηκαν, ούτε με αξιοπρέπεια βάδισαν οι περισσότεροι το δρόμο της "πολιτικής επιτυχίας", ούτε και πίστεψαν σε τίποτα πέραν των υπέροχων εγώ τους.


ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

«Το Χρέος. Τα συνεχή δάνεια. Το τέλος» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]



Μόλις χθες, 14.11.2012, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:


Το Χρέος. Τα συνεχή δάνεια. Το τέλος

«να πάρουμε τη δόση» – «να πέσουν λεφτά στην αγορά» – «έως την επόμενη δόση»

            Αφηγήσεις του τύπου «να πάρουμε (εκ νέου) τη δόση» για «να πέσουν λεφτά στην αγορά», να αναπνεύσουν οι μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις «έως την επόμενη δόση» έχουν ξεφτίσει, διότι δόση σημαίνει δάνειο, που με τη σειρά του σημαίνει δάνειο πάνω στα δάνεια που μερικώς ή ολοκληρωτικώς θα επανα-χρησιμοποιηθούν να ξεπληρώσουμε μέρος αυτών του συνολικού δανείου, καθώς φυσικά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Μέρος της μεταβίβασης των ποσών των δανείων (εδώ έρχεται κι άλλη αφήγηση) υποτίθεται ότι αναπόφευκτα θα το καρπωθεί, δηλαδή θα φτάσεις έως και στο κατώτερο δυνατό παραγωγικό  επίπεδο, δηλαδή στους απλούς υπαλλήλους, εργάτες κι εργαζόμενους που εκτός του γεγονότος ότι σηκώνουν το κύριο βάρος μέσω αυστηρής λιτότητας, στην αποπληρωμή  των προαναφερόμενων αλλεπάλληλων δανείων, ζουν και τις συνέπειες μιας ραγδαίας αυξανόμενης ανεργίας η οποία αγγίζει τουλάχιστον το 30% (25 κόμμα κάτι, επισήμως), που με απλά λόγια σημαίνει ότι «μεταβιβάζεις» τα περισσευούμενα, τα ψίχουλα –ότι μείνει από τα ποσά της χρηματοδότησης των τραπεζών και την μερική αποπληρωμή των δανείων μέσω ληξιπρόθεσμων ομολόγων- αυτών δανείων, προς τον κόσμο, που με τη σειρά στην ουσία δεν υπάρχει, αφού κατά το ένα τρίτο, λόγω ανεργίας, είναι παραγωγικά ανενεργός. Η ανεργία αυξάνεται κατά τουλάχιστον χιλίων ατόμων ημερησίως, αντιστοίχως δραματικά κι αναπόφευκτα μειώνεται κι η συνολική αγοραστική δύναμη.
Και η αφήγηση, τρία χρόνια τώρα, όμοια κι απαράλλακτη επιμένει: «να πάρουμε τη δόση» – «να πέσουν λεφτά στην αγορά», να αναπνεύσει η αγορά «έως την επόμενη δόση». Προσωρινά πράγματα, χωρίς σχέδιο, αρχή και τέλος Να κατευναστεί προσωρινά το μένος «των αγορών» και βλέπουμε, έως ότου έρθει… Ανάπτυξη, όπως κανείς έως τώρα δεν έχει διευκρινίσει τι σημαίνει αυτή η ριμάδα η Ανάπτυξη και προς τα πού θα δρομολογηθεί –όταν με το καλό έρθει, γιατί εκτός του γενικού κι αόριστου «να πέσουν λεφτά, να κινηθεί η αγορά» κλπ. –κάτι συγκεκριμένο βάση σχεδίου, δεν έχουμε ακούσει, κι όσο η ανεργία κι ύφεση συνεχίζονται, τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν δεν έχεις φράγκο;
Έχουμε ήδη αφήσει πίσω το ψέμα που ευαγγελιζόταν το τότε υπαρκτό ΠΑΣΟΚ για τη σωτηρία που θα ερχόταν με το «κούρεμα»/ αναδιάρθρωση (PSI) του χρέους. Το δάχτυλο του στομφώδη ρήτορα Βενιζέλου ακόμα το βλέπω στο γυάλινο κουτί, να κουνιέται εφιαλτικά προς το μέρος μου, εμού του ασυνείδητου προδότη, που δεν μπορούσε να καταλάβει που και σε τι, οφειλόταν η ενοχή του. Μετά το PSI, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους το έχουν αναλάβει τα κράτη της Ε.Ε. ενώ πριν βρίσκονταν στα χέρια ιδιωτών πιστωτών. Κάτι είναι κι αυτό, γιατί τώρα δεν θα μας αφήσουν να τους παρασύρουμε, να πέσουμε όλοι μαζί σούμπιτοι στη μαύρη τρύπα –γι αυτό κυρίως το λόγο η επιστροφή στη δραχμή είναι αδύνατη.
Μετά το PSI που θα καθιστούσε το χρέος μας βιώσιμο και θα λύτρωνε τη χώρα (βλ. κουνάμενο δάχτυλο Βενιζέλου), και μετά την «εξωπραγματική» όπως λένε ύφεση, την καλπάζουσα (επόμενο ήταν) ανεργία που σύντομα θα ξεπεράσει το 30%, τη παντελή απουσία ουσιαστικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (πελατειακό κράτος γαρ), με ανενόχλητη τη φοροδιαφυγή, με δραματική μείωση κοινωνικών δαπανών, με τη δικαιοσύνη σε παραλυσία, με νέα δάνεια που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε (για πόσο ακόμη αλήθεια; ), και με –σίγουρα- νέα Μνημόνια… Όλα αυτά κι άλλα πολλά, έχουν καταλύσει κάθε ίχνος της έστω κουτσουρεμένης δημοκρατίας μας. Η προτεραιότητα θα ανήκει για πολλά, δεκάδες χρόνια ακόμη, στην αποπληρωμή των ατέλειωτων δανείων που λαμβάνουμε.
Τώρα οι εταίροι μας καλούνται να τετραγωνίσουν (και πάλι) τον κύκλο της… βιωσιμότητας του ελληνικού –και όχι μόνο- χρέους.
Νομίζω ότι ολόκληρο το χρέος πρέπει να διαγραφεί, δεν βλέπω άλλη λύση. Δεν ξέρω καν αν είναι η μόνη δυνατή λύση. Δεν ξέρω τι θα απογίνει. Δεν είμαι ειδικός για τέτοιου είδους υψηλές προτάσεις, μόνο τα φώτα της ράμπας παρακολουθώ με αγωνία, εάν και πότε θα σβήσουν.


ΠΗΓΗ: