Σάββατο 30 Απριλίου 2011

«Μ’ αυτά τα δάχτυλα…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 11.4.2010, δηλαδή την Κυριακή του Θωμά του 2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Μ’ αυτά τα δάχτυλα…


...Ναι, θα Του ζητήσω να ακουμπήσω με τα δάχτυλά μου τις πληγές Του...

Δεν εμπιστεύομαι τις μαρτυρίες και τους όρκους των άλλων: είναι υπερβολικοί, είναι ευκολόπιστοι, είναι πρόχειροι και αφελείς. Βιάζονται να πιστέψουν όπως-όπως, δίχως να καλοεξετάσουν, δίχως να ερευνήσουν, να κοπιάσουν, να εκτεθούν... Βιάζονται να πιστέψουν για να πάνε στις δουλειές τους, να επιστρέψουν στις συνήθειές τους, εφοδιασμένοι με ένα άλλο ακόμη «τέλος καλό, όλα καλά...».

Εγώ όμως θα μείνω εδώ, έξω, ξάγρυπνη, η δουλειά κι η οικογένεια ας περιμένουν...

εγώ θα μείνω να Τον δω με τα ίδια μου τα μάτια, να Τον ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά, και μάλιστα,

θα Του ζητήσω να παραμερίσει τον χιτώνα Του, για να βάλω τα δικά μου δάχτυλα σε κείνες τις πληγές που θυμάμαι καλά πού βρισκόντουσαν, πάνε τόσο λίγες μέρες, κι ήταν τόσος έντονος ο φόβος, ο πόνος, η οργή, η ακαταληψία, το παράπονο, που τις έχω στο μυαλό μου μία προς μία -κι ας ήταν τόσες πολλές...

Ναι, θα Του ζητήσω να βάλω τα δάχτυλά μου σε κείνες τις τρύπες απ' τα καρφιά που Του μπήξαμε, για κείνα τα λόγια-καρφιά που μας έμπηγε Αυτός τόσον καιρό τώρα, κι έκανε τα μύχια της καρδιάς μας να σπαρταράνε...

Και για εκείνο το ήρεμο πρόσωπο με το μειλίχιο βλέμμα που μάς κεντούσε και μας πρότεινε νέο τρόπο ζωής, νέο τρόπο αναπνοής: να αναπνέουμε μέσα από Αυτόν, μέσα από την αγάπη και το νοιάξιμο του καθενός μας για τ' αδέρφια μας...

Που μας έβγαζε απ' τα δεδομένα μας, τα δοκιμασμένα μας. Κι έκανε και υπερφυσικά πράματα, θεράπευε άρρωστες ψυχές -που φαινόντουσαν στα σώματα- για να μην υποφέρουμε...

Κι υποσχόταν βασίλεια ειρήνης και μακαριότητας, ζητώντας μας μόνο άφημα, εμπιστοσύνη...

Μα, ναι, ήταν στον κόσμο Του. Και προσκαλούσε και μας...

Μα, ναι, ήταν στην ειρήνη Του. Και προσκαλούσε και μας...

Θα Του ζητήσω να βάλω τα δικά μου δάχτυλα σε κείνες τις πληγές...


Και μ' αυτά τα δάχτυλα με το ξεραμένο Άγιο αίμα πάνω τους,

θα κλείνω βλάσφημα χείλη, θα ακουμπάω άπιστα στήθη, «αγύριστα» κεφάλια...

Μ' αυτά τα δάχτυλα θα σκαλίζω στα δέντρα,

θα γράφω στην άμμο, στους τοίχους το όνομά Του...

Θα κουβαλάω φαΐ στους πεινασμένους, φάρμακα στους αρρώστους,

θα σκουπίζω τα δάκρυα των πονεμένων,

θα επουλώνω πληγές...

.....

Μες στις χούφτες από τα δάχτυλα με το ξεραμένο Άγιο αίμα

θα ζεσταίνω χέρια κρύα από εγκατάλειψη, πόνο, απελπισία...

Μ' αυτά τα δάχτυλα θα ακουμπάω τους ώμους των αδικημένων,

θα τρίβω κουρασμένα σώματα,

θα ζυμώνω, θα κρατάω κεριά, θα χαράζω τη μορφή και τα θαύματά Του

θα φυτεύω σπόρους στη γη...

θα παίζω στο αρμόνιο τον Ύμνο της Αγάπης...

θα μαλακώνω πέτρινες καρδιές...

........

κι αφού πια θα χω βεβαιωθεί πως είναι ο Κύριός μου κι ο Θεός μου, θα νιώθω άξια κι έντιμη απέναντί Του, δια βίου πιστή,

γιατί με πόθο και ρίσκο Τον αναζήτησα και τώρα δεν κάνω πίσω,

δε χάνω με τίποτα τούτη τη μοναδική σχέση που με τόση αγωνία έψαχνα,

που δε μου φτανε η «εξ ακοής» Παρουσία Του,

παρά, ήθελα μ αυτά τα δάχτυλα να ψηλαφίσω τους Ουρανούς

και να χαράζω στις καρδιές των ανθρώπων πως «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών!»


(Απόσπασμα από την εργασία μας: «βαδίζοντας ανάμεσα σε αγκάθια και στ' αχνάρια Του»)


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/04/m-ayta-ta-dahtyla-.html


Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

«Σήμερα 29.4.2010» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 29.4.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Σήμερα 29.4.2010


Τράβηξα τη βάρκα στη στεριά...

στα πλευρικά της όκια

μια θλίψη διακρίνω...!

Σαν το παιδί που το σέρνουν βιαστικά

απ΄το όνειρο....

σα να μη θέλει ν΄αποχωριστεί την

αγαπημένη της αγκαλιά ... τη θάλασσα!

Μοιάζουμε εκεί......

Αρμυρολουσμένο το σώμα μας....

η ευδαιμονία στα ανθρώπινα όρια...

άντε να πάμε! Πού;

Εσύ, μείνε εδώ.... άμοιρη στη θέα όλων...

κι εγώ στο θρήνο των ψαριών..

Πάω.....

Κουβαλώντας τις γαλάζιες εικόνες

θα αναμειχτούν με το αλεύρι.. μετά..

και θα χαθούν στο ευτελές, το υλικό..

θαρρείς πως δεν κολύμπησαν ποτέ

μαζί στο όνειρο.....!

Στο ακρογιάλι δένω κόμπο το σκοινί με το θα....

κι αύριο εδώ να είμαι!

Υπόσχεση φιλί πριν να φυσήξει ο μπάτης....

Αυτή η γοργόνα... ένα ξωτικό ψέμα

για να σου χαρίζει χαμόγελο

να σε παρασέρνει απ΄τη γήινη μονοτονία!

Και τώρα που το σκέφτομαι...

κάποια συγγένεια θα έχει...

με το θαύμα που δεν τελείωσε

πάνω στα κύματα και βγήκε απότομα στη χώρα....

'Η μπορεί.... και το αντίθετο...!

Βγήκε στ΄ανοιχτά

γέμισε τα πνευμόνια οξυγόνο, ιώδιο, ζωή..

μα πριν αποτελειώσει τη συνταγή με τα ψάρια..

έμεινε νησί περιπλανώμενο στο νερό....

Θα ήθελα να συνεχίσω το παραμύθι

αλλά βλέπεις..... Σήμερα είμαι εδώ...

μπροστά στον υπολογιστή....

μπροστά σου!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ στα πέλαγα του κόσμου.......


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2010/04/shmera-29-4-2010.html


Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

«Πάσχα ήταν και πέρασε, αυγά κι αρνιά μας κέρασε!» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 6.4.2010, λίγες μέρες μετά το περσινό Πάσχα, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Πάσχα ήταν και πέρασε, αυγά κι αρνιά μας κέρασε!


Όχι που θα καθόταν! Το λέει κι η λέξη: πάσχα = πέρασμα -μας λένε οι φιλόλογοι! Το ετοιμάσαμε, το φέραμε, το περάσαμε! Όλα οργανωμένα, προκαθορισμένα, σαν πέρσι, σαν πάντα... μην περιμένοντας το απροσδόκητο, το διαφορετικό... χωρίς το ενδεχόμενο να ναι κάτι άλλο απ' αυτό που είναι χρόνια τώρα...

Προσπερνώντας την όποια πρόσκληση, μήπως πίσω από αυτό το Πέρασμα κρύβεται ένα άλλο πέρασμα: από κάποιον μικροθάνατο σε μια ζωή, σε μια συνειδητοποίηση, σε μια προσωπική αποκάλυψη, σε μια παραδοχή για χρόνιο σφάλμα, για χρόνια λαθεμένη πορεία...

Σαν πέρσι, λοιπόν, σαν πάντα...

Οι παραδόσεις, βλέπεις, οι εθιμοτυπίες δε μας' αφήνουν να παραλείψουμε κάτι που δε σ' αρέσει, που το μέσα μας το κλωτσάει, αναφομοίωτο, πιο δύσπεπτο κι από τ' άντερα του αρνιού...

Οι παραδόσεις, βλέπεις, τάχα μου δεν μας επιτρέπουν να μαστε πιο πολύ παρόντες στον εαυτό μας, να προσλάβουμε ο, τι εμάς μας ταιριάζει και μας γεμίζει...

δεν μας επιτρέπουν ή να προσθέσουμε κάτι νέο...

α, ναι, κάθε χρόνο προσθέτουμε πιο πολλές πλαστικοποιήσεις, περισσότερα σελοφαν στα δώρα, στις λαμπάδες, -αχ τις καημένες τις λαμπάδες, σε λίγο πρέπει να φέρουν επιγραφή: «λαμπάδα»!

Και τι να κάνουμε θα μου πεις; Να το ζήσουμε πιο «πνευματικά»; Τι να πω και γω που και το «πνευματικά» το χουν παραλάβει κάποιοι επιτήδειοι και το πλασάρουν κατά πώς τους βολεύει;

Τι να πω και γω που το μόνο που σκαμπάζω περί αυτά είναι το «πιο ανθρώπινα και με λιγότερη αυτοδικαίωση»;

Που, όσο φαντάζομαι αυτό που έλεγε η γερόντισσα Γαβριηλία «πως ζούσε σαν να ήταν αυτή κι ο Θεός πάνω στη γη», μια χαρά την πέρναγε!

Καμιά ανάγκη να ήτανε κάτι άλλο από αυτό που ήτανε! Καμιά ανάγκη για αναγνώριση, για υπεροχή, για κατοχή! Δεν έδινε συνεχείς εξετάσεις σε κανέναν, παρά μόνο μίλαγε με τον Θεό: «πώς με θες;» «Αυθεντική», φαντάζομαι πως της απαντούσε Εκείνος, «...όπως γεννήθηκες».

Κι έτσι γεννιόταν κι αναγεννιόταν καθημερινά σε έναν κόσμο διαρκώς Αναστάσιμο! Ακούγοντας χαρμόσυνες καμπάνες κάθε που πέταγε από πάνω της ο, τι φορετό, ελκυστικό κι αρεστό στα μάτια των ανθρώπων! ...

Ωχ! Φόρα πήρα πρωϊνιάτικα! Είναι αυτός ο καημός που δε μ' αφήνει: «γιατί ενώ η ευτυχία περνάει από μπροστά μας, δεν της απλώνουμε το χέρι;»

Κι όμως επιτέλους! Χτες για πρώτη μου φορά οσμίστηκα στο περιβάλλον, μαζί με τους λεμονανθούς πως πλησιάζουμε σε μια κρίσιμη μάζα εξανθρωπισμού μας!

Πως οι προσευχές κάποιων κρυμμένων ανθρώπων γίνονται όλο και πιο πύρινες, όλο και πιο αποτελεσματικές κι ας δείχνουν τα φαινόμενα το αντίθετο, -ίσως και ακριβώς γι αυτό!!

Ας καταδεχτώ και γω να προσθέσω το φτωχό μου πετραδάκι!

Άντε, λοιπόν! Και του χρόνου με υγεία,

και κάθε μέρα με περισσότερη επίγνωση,

κι απελευθέρωση απ' το προσωπικό μας μαγγανοπήγαδο!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/04/pasha-htan-kai-perase-ayga-ki-arnia-mas-kerase.html


Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

«Ο εύζωνας της Ακρόπολης» [Από το blog Vassper]


Στις 31.10.2010, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:


Ο εύζωνας της Ακρόπολης

Πριν από λίγες ημέρες, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, έπινα ρακές με φίλους και συζητούσαμε για τα γνωστά θέματα του μνημονίου, της ανασυγκρότησης της χώρας κλπ. Κάποια στιγμή ένας από τους φίλους αναφέρθηκε στην ιστορία του Έλληνα εύζωνα που έπεσε από την Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Ελληνική σημαία, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα.

Επειδή πιστεύω, ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν το γεγονός, αποφάσισα να ψάξω πληροφορίες στο διαδίκτυο και να γράψω μια ανάρτηση. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία και πολλές απόψεις για το γεγονός αυτό , ακόμα και μετατροπή του σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Στις 27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Αθήνα. Μετά την επίσημη παράδοση της πόλης από τον δήμαρχο Πλυτά, οι Γερμανοί έστειλαν αποσπάσματα στρατιωτών για να υψώσουν την Γερμανική σημεία (σβάστικα) στα βασικά κτίρια της πόλης. Έτσι, ένα από τα απόσπασμα, με επικεφαλής τον ίλαρχο Peter Jacobi, ανέβηκε και στη Ακρόπολη, όπου με έκπληξη διαπίστωσαν ότι υπήρχε σκοπός κάτω από την Ελληνική σημαία. Ο σκοπός ήταν ένας εύζωνας, ο οποίος προφανώς δεν είχε ενημερωθεί ούτε για την παράδοση της πόλης ούτε γνώριζε τι κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν ο Γερμανός λοχαγός του ζήτησε να υποστείλει την σημαία αυτός αρνήθηκε να το κάνει. Έτσι, οι Γερμανοί υπέστειλαν την ελληνική σημαία μόνοι τους και αφού την δίπλωσαν επιμελώς, όπως ορίζει το πρωτόκολλο, την παρέδωσαν στον εύζωνα. Αυτός αγκάλιασε την σημαία και πριν προλάβει να τον σταματήσει κανένας, έπεσε μαζί της στο κενό.

Η Γερμανική διοίκηση, όταν ενημερώθηκε από τον ίλαρχο Jacobi, έμεινε εμβρόντητη από το γεγονός, το οποίο θέλησε να υποβαθμίσει για να μην πάρει διαστάσεις ηρωικής πράξης. Για τον λόγο αυτό, υποχρέωσε την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, να εκδώσει ανακοίνωση στον τύπο, ότι ο έλληνας φρουρός της σημαίας έπαθε έμφραγμα από την συγκίνηση και πέθανε όταν οι Γερμανοί του ζήτησαν να υποστείλει την σημαία.

Παρ’ όλα αυτά το γεγονός διαδόθηκε, κυρίως από τους Γερμανούς στρατιώτες του αποσπάσματος και στις 9 Ιουνίου 1941, η βρετανική εφημερίδα Daily Mail το δημοσίευσε με τίτλο «a Greek carries his flag to the death».

Η πράξη του Έλληνα στρατιώτη, εντυπωσίασε τόσο πολύ τις γερμανικές αρχές κατοχής, που ο Γερμανός φρούραρχος στρατηγός von Stume διέταξε, σε παράβαση του πρωτοκόλλου, να υψώνεται στην Ακρόπολη και η Ελληνική σημαία δίπλα στην Γερμανική.

Την πτώση του εύζωνα είδαν αρκετοί κάτοικοι της περιοχής της Πλάκας, κάποιοι από τους οποίους περισυνέλεξαν το σώμα του στην οδό Θρασύλου της Πλάκας και το πήγαν στο Α’ νεκροταφείο, όπου το έθαψαν. Ο ανώνυμος αυτός εύζωνας, σύμφωνα με τα στοιχεία που βρήκαν επάνω του, ήταν ο 18-χρονος Κωνσταντίνος Κουκίδης από τον Πειραιά.

Το γεγονός διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και πήρε διαστάσεις θρύλου που διαδόθηκε έως τις ημέρες μας, ενώ αντίθετα υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ότι πρόκειται για φανταστικό γεγονός.

Παρ’ όλο που μέχρι πρόσφατα, ζούσαν αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, το ΓΕΣ και το Υπουργείο Πολιτισμού, θεωρούν τον Κων/νο Κουκίδη ως ανύπαρκτο πρόσωπο καθώς σε επανειλημμένες έρευνες που έχουν κάνει στα στρατιωτικά αρχεία της εποχής, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν κανέναν στρατιώτη ή εύζωνα με αυτό το όνομα.

Μύθος ή πραγματικότητα, το γεγονός πέρασε στην Ελληνική ιστοριογραφία με υποστηρικτές και πολέμιους της αυθεντικότητάς του.

Την ιστορία επιβεβαιώνει ο τότε διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) χωρίς όμως να μπορεί να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του νεκρού στρατιώτη ενώ αναφέρεται και στα απομνημονεύματά του τότε αρχιεπίσκοπου Χρύσανθου. Αναφορές στο γεγονός υπάρχουν σε αρκετές εφημερίδες της εποχής, στο λεύκωμα «έπεσαν για την ζωή» του ΚΚΕ και στο διήγημα του 1944 «τα άλογα του Κουπύλ» του Μενέλαου Λουντέμη. Στο βιβλίο του Γιάννη Γιαννόπουλου «μυστική Ακρόπολη» ο Κων/νος Κουκίδης αναφέρεται, όχι ως στρατιώτης αλλά ως μέλος της ΕΟΝ Θησείου, η οποία είχε στην δικαιοδοσία της, την φύλαξη της σημαίας της Ακρόπολης , γεγονός που ίσως εξηγεί γιατί δεν βρίσκονται στοιχεία του στα στρατιωτικά αρχεία της εποχής.

Αντίθετα, υπάρχουν αρκετές καταγραφές της ημέρας εκείνης, στις οποίες δεν αναφέρεται το γεγονός, όπως αυτή του Δ.Γατόπουλου στο βιβλίο του 1946 με τίτλο «ιστορία της κατοχής» όπου αναφέρεται ότι στις 27.4.1941, ή έπαρση της σημαίας έγινε στις 10.00, καθυστερημένα λόγω της εισβολής των Γερμανών και υψώθηκαν η Γερμανική και η Ελληνική σημαία.

Ανεξάρτητα με την ύπαρξη ή όχι του Κ. Κουκίδη, ο Δήμος Αθηναίων ανήγειρε με τελετή στις 27.4.2000, επί Δ. Αβραμόπουλου, συμβολική αναθηματική στήλη στο σημείο που εικάζεται ότι βρέθηκε το σώμα του, στην οποία αναγράφεται το όνομα του, ενώ αντίστοιχα η κεντρική πλατεία του στρατοπέδου της προεδρικής φρουράς πίσω από την Βουλή μετονομάσθηκε με το όνομα του.

Για το γεγονός αυτό, έκανε έρευνα ο αντιστασιακός Χαράλαμπος Ρούπας, τη οποία δημοσίευσε στις 12.5.2006 στο Βήμα της Αιγιαλείας, καταγράφοντας τις μαρτυρίες πολλών κατοίκων της περιοχής καθώς και του νεαρού τότε παγοπώλη που με το καρότσι του μετέφερε το σώμα του εύζωνα στο Α’ Νεκροταφείο και το έθαψε. Το γεγονός επιβεβαιώνει, ο επίσης αντιστασιακός Σπύρος Μήλας, ο οποίος σε συνέντευξη στο περιοδικό Ελλοπία τον Μάιο του 1998, αναφέρει ότι τον γνώριζε προσωπικά και τον περιγράφει σαν ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου.

Επειδή θεωρώ το γεγονός αυτό συγκλονιστικό και την πράξη του Ελληνόπουλου ηρωική, θα ήθελα να την μοιρασθώ με όσους τύχει να την διαβάσουν.

Δεν έχει καμία σημασία αν το γεγονός αυτό είναι πραγματικό ή φανταστικό, ούτε αν ο νέος αυτός ήταν στρατιώτης ή ΕΟΝίτης. Σημασία έχει η σημειολογία της πράξης και αυτό που συμβολίζει. Και οι Έλληνες, λαός συναισθηματικός και με πάθος, αρέσκονται στις ηρωικές πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν, τις εφευρίσκουν. Η ψυχή του Έλληνα, περισσότερο από άλλους λαούς, θέλει ήρωες και θρύλους για να τους κάνει πρότυπο και να δημιουργήσει το όραμα που χρειάζεται.

Επειδή πιστεύω ότι οι ιστορία γράφεται από το πάθος και την έμπνευση και όχι από την μεθοδικότητα και την οργάνωση, ιστορίες σαν και αυτήν έχουν σήμερα μεγαλύτερη σημασία από ποτέ. Στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να ξαναβρεί τον βηματισμό της, ο Έλληνας θα δημιουργήσει νέα οράματα και νέα πρότυπα τα οποία θα καθορίσουν και την πορεία αυτού του λαού. Μέσα σε αυτά θα πρέπει να βρει νέα πρότυπα για έννοιες όπως πατρίδα και θυσία και να καταφέρει να ξεκολλήσει από ερμηνείες του τύπου εθνικό = εθνικιστικό και άρα κακό για τους Αριστερούς και αντίστροφα καλό για τους ακροδεξιούς.

Η έννοια της «πατρίδας» είναι πολύ ευρύτερη από τα βουνά, την ιστορία και τον πολιτισμό ενός λαού και εμπεριέχει και ανθρωπιστικά στοιχεία, όπως «ανήκω σε ένα σύνολο και προασπίζομαι αυτά που αντιπροσωπεύει» ενώ αντίστοιχα η έννοια της «θυσίας» εμπεριέχει κυρίως το στοιχείο της «προσφοράς στο σύνολο». Για τον λόγο αυτό, προσωπικά πιστεύω ότι το γεγονός της θυσίας του Εύζωνα για το σύμβολο της πατρίδας, αξίζει να συμπεριληφθεί ξανά στις αξίες του νεοέλληνα, συμβολίζοντας ότι στην συνείδηση του κάθε πολίτη, το σύνολο πρέπει να υπερισχύει από το τομάρι του κάθε ενός από εμάς.

ΠΗΓΕΣ:

http://vassper.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html


Τρίτη 26 Απριλίου 2011

«Λαμπρή! Η γιορτή των λαμπρών ανθρώπων!...» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 5.4.2010 (δεύτερη μέρα του Πάσχα 2010), στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Λαμπρή! Η γιορτή των λαμπρών ανθρώπων!...


Σήμερα, για μένα, γιορτάζουν όσοι άνθρωποι λάμπουν:

μέσα απ' το πηγαίο χαμόγελό τους, απ' τις εγκάρδιες ευχές τους, την καλοσύνη τους, τη διακριτικότητά τους, τη σιωπή τους...


Κάποιοι καλόβολοι στοχαστές ή «ψιλοσαλεμένοι» ως φαίνονται, ίσως...


Αυτοί που λάμπουν μέσα από μια γόνιμη, θαρραλέα εσωστρέφεια

και μέσα απ' τα μετρημένα τους λόγια, την καταδεκτικότητά τους,

μέσα απ' τη διάθεση να παραμερίζουν τον εαυτό τους, να παραχωρούν πρωτεία

για να δίνουν χώρο στους άλλους...


Αυτοί που λάμπουν κρύβοντας ταλέντα και ικανότητες,

αρετές και μεγαλεία ψυχής...


Σήμερα η σκέψη μου είναι σε όσους

ηθελημένα ή αθέλητα λάμπουν ακόμα με την απουσία τους!

(όπως και κάποιοι μπλόγκερς)


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/04/lamprh-h-giorth-twn-lamprwn-anthrwpwn-.html


Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

«Τι να’ναι Ανάσταση (σκέψεις μιας “αιρετικής”)» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 5.4.2010, δεύτερη μέρα του περσινού Πάσχα, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Τι να’ναι Ανάσταση (σκέψεις μιας “αιρετικής”)


Ναι, εγώ είμαι η αιρετική, που αντιλαμβάνομαι το κομμάτι της Αλήθειας που μου αναλογεί την κάθε χρονική στιγμή μέσα απ' τη μοναδική και ανεπανάληπτη ψυχονοητική ιδιοκατασκευή που είμαι!

Ναι, είμαι απ' αυτούς που δεν μπορούν να στριμωχτούν απόλυτα μέσα σ' ένα δόγμα, μέσα σ' ένα «άσπρο-μαύρο», σε μια άγονη διτόττητα, σε μια αποκλειστικότητα...

Είμαι και γω μια απ' αυτούς που οσμίζονται (και έχουν ήδη εμπειραθεί σε κάποιο βαθμό) πως η Αλήθεια είναι συνυφασμένη με την ίδια τη ζωή=κίνηση, με τη ζωή που ρέει ασταμάτητα...

Με αφορμή σχόλιο φίλου μπλόγκερ «αν δεν υπάρχει Ανάσταση, τη βάψαμε!», ένιωσα μια ανάσα! Αισθάνθηκα πως είμαι απελευθερωμένη από την ύπαρξή της ή μη, όπως μας έχει μεταφερθεί ανά τους αιώνες!

Ανεξάρτητη, αλλά όχι αρνητική. Ανοιχτή, όπως για όλα, σε όλα!

Γιατί η μόνη μου βεβαιότητα είναι πως δεν ξέρουμε τίποτα!

ΑΥΤΟ, το μυαλό μου, μπορεί άνετα να το χωρέσει κι η ζωή το επαληθεύει κάθε στιγμή!

Έτσι άρχισα να σκέφτομαι τι να ναι η Ανάσταση εκτός από το χάπυ εντ της βιογραφίας ενός υπέροχου ανθρωπιστή (κατά μια εκδοχή)...

Όπως:

Ναι, αναστάσεις έχουν γίνει και θα γίνονται κι από άλλους ανθρώπους μετά από ασκήσεις μιας ολόκληρης ζωής...

Ανάσταση είναι οι λεμονανθοί που ευωδιάζουν κάθε χρόνο αλλά κι ο κομήτης που πέφτοντας θα αφανίσει ολόκληρο πλανήτη!

είναι οι «φλασιές» που μου έρχονται σε χρόνους ανύποπτους, (το φωνάζω συχνά: «ανάσταση!»

είναι όταν παραιτούμαι από ιδέες, υποθέσεις, απόψεις, γνώσεις, συνήθειες...

ναι, είναι όταν παραιτούμαι από παρελθόν, μνήμες, επιθυμίες, προβλέψεις, προγράμματα...

είναι όταν βρίσκω νόημα σε κάτι που θεωρείται ανώφελο, κακό, ανεπίτρεπτο...

είναι όταν μπορώ να αγαπήσω, έτσι, δίχως λόγο...

είναι οι στιγμές που διευρύνεται η συνείδησή μου και νιώθω πόσο άπειρα μεγαλύτεροι και ικανότεροι είμαστε! Όπως μέσα απ' την όσφρηση και μόνο μεταφερόμαστε σε κλάσμα δευτερολέπτου με κάθε λεπτομέρεια σε γεγονός της πρώιμης ζωής μας...

είναι τα προφητικά όνειρα, η διαίσθηση, η αναγνώριση της όντως Αγάπης,

είναι η αίσθηση παρουσίας οντοτήτων και καταστάσεων γύρω μας... δηλ η επικοινωνία μας με άλλους κόσμους πέρα απ' τις πέντε αισθήσεις μας...

είναι άνθρωποι που δε ζουν πια ανάμεσά μας και που μας μιλούν για φως και μας καθοδηγούν στον ύπνο ή στο ξύπνιο μας...

είναι η παράδοξη γαλήνη που μας καταλαμβάνει παράλληλα σε στιγμές ολοκληρωτικής απελπισίας!

είναι η ανακάλυψη πως καλώς έχουν ορισμένες καταστάσεις κι ας φωνάζουν από παντού για το αντίθετο...

είναι όταν φεύγουν από πάνω μας πέπλα χρόνιων πεποιθήσεων που μας καθήλωναν σε αυτόματες, αθέλητες συμπεριφορές...

είναι το γλύκασμα κάποιου πόνου...

είναι η απαλλαγή από όποια μορφή παρηγοριάς όπως κατοχής υλικών, δόξας, υπεροχής, ανάγκης να ανήκουμε, να μας αποδέχονται, να μας αγαπάνε...

είναι κάτι παραπάνω από ελπίδα, είναι μια προβολή σε καλύτερο μέλλον!

είναι η συνειδητοποίηση πως τούτη η ζωή είναι φάρσα. Πώς είναι ωραία μόνο επειδή μας πάει παραπέρα... στη ζωή που βρίσκεται αλλού!

είναι η στιγμιαία επαφή με το ΕΙΝΑΙ!

.......

όμως δεν ξέρω πού ανήκει, δηλ. αν το σύμπαν μας τη δέχεται ή ...ντρέπεται γι αυτήν (νόμος εντροπίας)

η όποια ενσυνείδητη αντι-επιβιωτική πράξη


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/04/ti-na-nai-anastash-skepseis-mias-airetikhs.html


Κυριακή 24 Απριλίου 2011

«Ξανάρθε και χθες, προκλητικά, το Άγιο Φως» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πέρισυ, τις ημέρες του Πάσχα, και συγκεκριμένα στις 3.4.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Ξανάρθε και χθες, προκλητικά, το Άγιο Φως


Δεν ξέρω γιατί το κάνει ο Θεός.

Ξέρω πως είναι αλήθεια. Και πως είναι εκεί, για όποιον δε θέλει να κοροίδεύει τον εαυτό του είτε αυτός λέγεται Καλόπουλος, είτε Τσέτσης. Και πως το Άγιο Φως δεν εμφανίζεται μόνο το Μέγα Σάββατο.

Μπορεί να είναι ανοιχτή πρόκληση-πρόσκληση σε όσους δεν πιστεύουν στον Χριστό .Ίσως να είναι μια ανάσα απαντοχής για όσους κουράστηκαν στον προσωπικό τους Γολγοθά.

Είμαι βέβαιος ότι το Άγιο Φως δε λύνει αυτομάτως τα προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα.

Τα προβλήματα αυτά βρίσκουν νόημα και μια υπαρξιακή διέξοδο, ορώμενα υπό την οπτική του Αναστημένου Χριστού, μέσα στον έρωτα Του και τον σταυροαναστάσιμο αγώνα για την τήρηση των εντολών Του.

Αλλιώς μοιάζουμε σαν τηλεθεατές ποδοσφαιρικού αγώνα ή σαν αναγνώστες κόμικ, οι οποίοι διαβάζουν τις ιστορίες για τον Ταρζάν, τους εξωγήινους ή τους transformers και δεν έχουν καμμία βιωματική συνάφεια με τα τεκταινόμενα.

Και στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής όμορφο παράδοξο: υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους το Φώς του Πανάγιου Τάφου αποδίδοντας, εμείς οι απόγονοι του Προμηθέα,τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας. στο φως το φυσικό και ορατό , μα κυρίως στο, Άκτιστο και αόρατο στους σαρκικούς οφθαλμούς, Φώς του Θεού, τις ευχαριστίες και τις προσευχές μας.

Έλεγε ο π.Παίσιος ότι οι μετάνοιες που κάνουν οι χριστιανοί μπροστά στον Χριστό, μοιάζουν με τις τούμπες που κάνουν τα γατάκια από τη χαρά τους, όταν βλέπουν τον άνθρωπο που τα φροντίζει.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η απόδοση τιμών αρχηγών κράτους στο Φως τής Ανάστασης, είναι η ομολογία της συλλογικής συγγένειας μας με το Υπέρ λόγον, η αποδοχή και προσκύνηση του Άκτιστου που σώζει τον λαό τού Θεού, οι μετάνοιες ενός ολόκληρου έθνους στον Αναστημένο Χριστό ο Οποίος και ενσαρκώνει τους μύχιους πόθους της σύνολης ανθρωπότητας για δικαιοσύνη, ισότητα και αδελφοσύνη.


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/04/xanarthe-kai-fetos-proklhtika-to-agio-fws.html


Σάββατο 23 Απριλίου 2011

«Ανάσταση! Σαν παιδιά!…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πέρισυ, το Μεγάλο Σάββατο, 3.4.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Ανάσταση! Σαν παιδιά!...


Πλησιάζει κι η ώρα της Ανάστασης!

Αυτήν που ετοιμάσαμε ως απομίμηση της

πραγματικής του Χριστού.....

Η δική μας αγνοείται πότε...

μα πάντα μ΄ελπίδα και πίστη αναμένεται..!


Το πηγαινέλα ετούτων των ημέρων

απίστευτο ζαλιστικό...ασταμάτητο!

Σα να περιμένουμε τη μεγαλύτερη αλλαγή

της ζωής μας!

Μα πως να γίνει το επιθυμητό...;

Με την ακόρεστη κατανάλωση ψητών και

οινοπνευματωδών; Μπααα ... δεν το πιστεύω!

Απλά θα φουσκώσουμε περισσότερο και θα

βαρεθούμε τον εαυτό μας ακόμα μια φορά...

Την εορταστική ατμόσφαιρα του Πάσχα

χαίρονται πραγματικά και για τους δικούς τους

λόγους πάντα, τα παιδιά!


Σταματάει το άγχος του σχολείου, βρίσκουν

χρόνο να συναντηθούν και να διασκεδάσουν

με τις παρέες τους.... θα πάρουν τα δώρα των

γονιών, παππούδων και νονών... εεε η ξεγνιασιά

είναι ολόδική τους!

'Οπως και νάχει.....

εύχομαι σε όλους να περάσετε

καλό και χαρούμενο Πάσχα!

Και όσο μπορεί να γίνει

με παιδική ανυπομονησία και ηρεμία ψυχής!


ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...............

Χαρούμενες γιορτές!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2010/04/anastash-san-paidia.html


«Ψάχνοντας για Θεό…» [Από το blog “Ακατέργαστα”]


Πέρισυ, το Μεγάλο Σάββατο, 3.4.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Ψάχνοντας για Θεό…


Ο Πνοοδότης του σύμπαντος κόσμου μες στο μνήμα Του στέκει άπνους...

οι πασχαλιές ευωδιάζουν υπόσχεση Ανάστασης...


Απόλυτη σιωπή, σκοτάδι, ακινησία: μ' αυτά τρέφεται μια κυοφορούμενη Ανάσταση...


Τολμώ για λίγο μες στο μνήμα μου και γω να μπω και βρίσκω:

έρωτες, επιθυμίες, φωτιές, παράδεισους και κολάσεις,

πείσματα και όνειρα, στοχασμούς ημιτελείς, πράξεις ολέθριες, ασυγχώρητες,

λόγια ανείπωτα, αποφάσεις ανέγγιχτες.

Όλα εκεί.

Ψάχνοντας κάποιον να μου δώσει το φιλί της Ζωής...

Ψάχνοντας για Θεό...


ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/2010/04/psahnontas-gia-theo.html