Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

«Νοιώθεις θλίψη και στενοχώρια; Ίσως πάσχεις από καπιταλισμό» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Το είχαμε αναρτήσει ξανά στο παρελθόν (12.3.2012), το αναρτούμε και πάλι, γιατί είναι επίκαιρο...
Στις 7.3.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Νοιώθεις θλίψη και στενοχώρια; Ίσως πάσχεις από καπιταλισμό





ΠΗΓΕΣ:

«ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: Οι λόγοι (!) που διεκδικούν τη ψήφο μας» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]



Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε μια σειρά άρθρων με γενικό τίτλο «ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: Οι λόγοι (!) που διεκδικούν τη ψήφο μας». Την αναδημοσιεύουμε σ’ αυτή την “έκτακτη προεκλογική” ανάρτησή μας:


ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: Οι λόγοι (!) που διεκδικούν τη ψήφο μας

[Ι]
Τα δύο άριστα ελληνικά, δικά μας κόμματα εξουσίας, διεκδικούν ψήφο Εξουσίας:
  • Διότι, τα τελευταία δυόμιση χρόνια χαμήλωσαν ρεαλιστικά και πατριωτικά μισθούς και συντάξεις σε αξιοπρόσεκτο κι ουχί αναξιοπρεπές επίπεδο.
  • Διότι οι άκαμπτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας ελαστικοποιήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, που σήμερα αποτελούν το νέο ανερχόμενο μοντέλο των ανεπτυγμένων χωρών, παράδειγμα προς μίμηση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση του Διαφωτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας. Προσλαμβάνεις και απολύεις όποτε θες και λογαριασμό δεν δίνεις, διότι ο λογαριασμός παράγει ακαμψία, στασιμότητα και μη-ανταγωνιστικότητα.
  • Διότι εξαφάνισαν την ανεργία –άνεργοι υπάρχουν, αλλά πρόκειται καθαρά για ανθρώπους που δεν επιθυμούν να δουλέψουν. Εξαφάνισαν δηλαδή όλα τα περιθωριακά κι αντιπαραγωγικά στοιχεία που κρατούσαν τη χώρα στάσιμη, ενώ τώρα…
  • Διότι –όπως είπε κι η Φώφη Γεννηματά (πολιτικός στοχασμός πατρικής κούνιας μεγίστης εμβριθείας) – τώρα «επιτέλους», μετά το Πι-Ες-Αϊ (PSI) σταθεροποιηθήκαμε και «ξέρουμε τουλάχιστον που βαδίζουμε»…
  • Διότι τα δύο μεγάλα και σοβαρά κόμματα δεν άφησαν να κάτσει «μύγα στο σπαθί τους», είδαμε το «όλα στο φως» να γίνεται πράξη, δόγμα και λάβαρο.
  • Η Δικαιοσύνη σήμερα, ένας θεσμός-παράδειγμα προς μίμηση, λειτουργεί και μάλιστα αστραπιαία. Το σπουδαιότερο: Δεν άφησε κανέναν επώνυμο υπουργό ή πολιτικό, εκτός της δίκαιης τσιμπίδας του Νόμου που ως γνωστόν, είναι ο ίδιος για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες – «επιτέλους» όπως θα έλεγε κι ένας αείμνηστος παπατζής με ζιβάγκο. Μία ματιά στις υποθέσεις (τα λένε και σκάνδαλα) Ζήμενς, Τσουκάτου-Άκη, Βατοπέδι, Υποβρύχια και άλλαι μίζαι θα πείσει και τον πλέον Άπιστο Θωμά (μέρες που είναι.)
  • Διότι γκρέμισαν άπαξ και δια παντός το πελατειακό κράτος, ουδείς διορίζεται πλέον εάν δεν το αξίζει, οι άξιοι εισχωρούν κι οι ανάξιοι αποχωρούν από το δημόσιο. Η Αξιολόγηση νομοθετήθηκε. Λαθάκια έγιναν. Μη ξεχνάμε το αρχαίο ρητό: «ουδείς άσφαλτος». Υπευθυνότητα πάνω απ’ όλα.
Διακόπτεται λόγω χρόνου, αλλά…
Συνεχίζεται

[ΙΙ]
Έκλεισαν 108.315 επιχειρήσεις, μειώθηκαν 19% οι μισθωτοί το 2011
Του Γιώργου Γάτου στην «Ημερησία»
Η ύφεση έθεσε μέσα σε ένα χρόνο «εκτός αγοράς» 429.757 εργαζόμενους και 108.315 επιχειρήσεις και αύξησε τις εργατικές διαφορές (κυρίως με αντικείμενο τη μη καταβολή δεδουλευμένων). Επιπλέον, το ποσοστό των απασχολουμένων με μειωμένα ωράρια και αντίστοιχα «κουρεμένους» μισθούς αυξήθηκε στο 21,4% ή 389.288 άτομα από 19% το 2010.

        Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από την ετήσια έκθεση πεπραγμένων που έδωσε χθες στη δημοσιότητα ο ειδικός γραμματέας του Σώματος Επιθεωρήσεων Εργασίας Μιχ. Χάλαρης.

Τα στοιχεία
Με βάση τα συγκριτικά στοιχεία, στο διάστημα του ενός χρόνου (2010 ? 2011):
Μειώθηκαν οι επιχειρήσεις που υπέβαλαν καταστάσεις προσωπικού από 756.881 στις 648.565 (-108.315 και σε ποσοστό -14,31%). Η μείωση αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα των «λουκέτων» στην αγορά.
Μειώθηκε ο αριθμός των απασχολούμενων μισθωτών στις επιχειρήσεις από 2.248.223 άτομα σε 1.818.466 (-429.757 ή σε ποσοστό -19,11%).
Αυξήθηκε το ποσοστό των εργαζομένων με μειωμένα ωράρια, συμβάσεις έργου ή φασόν και αντίστοιχα μειωμένους μισθούς από το 19,9% που ήταν το 2010 (447.920 σε σύνολο 2.248.223 εργαζομένων) στο 21,4% το 2011 (389.288 σε σύνολο 1.818.466 απασχολουμένων). Οι 300.230 δηλώθηκαν ως μερικώς απασχολούμενοι, οι 84.519 ως «εκ περιτροπής» εργαζόμενοι, οι 4.345 με συμβάσεις έργου (σε μείωση κατά 12.170 άτομα ο αριθμός τους, μετά την αλλαγή της νομοθεσίας που έθεσε περιορισμούς ώστε να μη χαρακτηρίζονται ως μισθωτοί) και 194 με φασόν.
Αυξήθηκαν οι εργατικές διαφορές για την καθυστέρηση ή μη καταβολή δεδουλευμένων στο 55,32% των διαφορών, από 50,51% που ήταν το 2010. Ακολουθούν οι διαφορές για καταγγελία συμβάσεων εργασίας (17,09% έναντι 19% το 2010), μη χορήγηση άδειας και επιδόματος αδείας (14,14%), μη καταβολή επιδομάτων εορτών (5,29%), υπέρβαση νόμιμου ωραρίου (2,37%) και για διάφορα άλλα θέματα (5,8%). Στο ΣΕΠΕ έφθασαν, συνολικά, 21.345 εργατικές διαφορές το 2011, έναντι 20.555 το 2010, από τις οποίες επιλύθηκαν οι 9.843, αποδόθηκαν σε εργαζομένους 19,8 εκατ. ευρώ και υποβλήθηκαν μηνύσεις (το 68,8% των μηνύσεων ήταν για τη μη καταβολή δεδουλευμένων).
Μείωση υπερωριών
Με δεδομένη τη μείωση της δραστηριότητάς τους και για την αποφυγή πρόσθετου κόστους εργασίας (που «καλύφθηκε» με ευέλικτους απασχολούμενους) οι επιχειρήσεις μείωσαν, τέλος, την υπερωριακή απασχόληση στο σύνολο της οικονομίας σε 12,9 εκατ. ώρες από 20,4 εκατ. ώρες, τις οποίες έκαναν (με πρόσθετη αμοιβή) 227.657 εργαζόμενοι, έναντι 274.873 το 2010.

[ΙΙΙ]
Στο 21,8% η ανεργία τον Ιανουάριο  
            Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 344.913 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2011 (αύξηση 46,6%) και κατά 32.331 άτομα σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2011 (αύξηση 3,1%) και ανήλθαν σε 1.084.668 άτομα. –Ναυτεμπορική
            Στο 21,8% σκαρφάλωσε το ποσοστό ανεργίας τον Ιανουάριο του 2012 από 14,8% που ήταν τον Ιανουάριο του 2011 και 21,2% το Δεκέμβριο του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε σήμερα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.).
Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 344.913 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2011 (αύξηση 46,6%) και κατά 32.331 άτομα σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2011 (αύξηση 3,1%) και ανήλθαν σε 1.084.668 άτομα.
Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 363.369 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2011 (μείωση 8,6%) και κατά 25.953 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2011 (μείωση 0,7%), διαμορφούμενοι σε 3.880.120 άτομα.
Τέλος, οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή τα άτομα που δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία, αυξήθηκαν κατά 21.066 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2011 (αύξηση 0,6%) και μειώθηκαν κατά 2.965 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2011 (μείωση 0,1%) και διαμορφώθηκαν σε 3.342.853 άτομα.
Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας παρατηρούνται στους νέους ηλικίας 15-24 ετών (50,8%) και στα άτομα ηλικίας 25-34 ετών (28,7%). Στις γυναίκες το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 25,7% και στους άνδρες στο 18,7%.
Στην ανακοίνωσή της η ΕΛ.ΣΤΑΤ. διευκρινίζει ότι, στο πλαίσιο του προγράμματος βελτίωσης της διάχυσης και παρουσίασης της στατιστικής πληροφορίας, από τα στοιχεία του Ιανουαρίου 2012 και εξής, προκειμένου να υπάρχει εναρμόνιση με τον τρόπο παρουσίασης των μηνιαίων εκτιμήσεων από τη Eurostat η υπηρεσία θα ανακοινώνει στα δελτία τύπου της τους μηνιαίους δείκτες ανεργίας εποχικά προσαρμοσμένους, για τα άτομα ηλικίας 15-74 ετών.
Η ΕΛ.ΣΤΑΤ. θα συνεχίσει να διαθέτει τα μη-εποχικά διορθωμένα στοιχεία στους χρήστες μέσω της διαδυκτιακής πύλης της.

V]
Ας διαβάσουμε για λίγο ένα κειμενάκι από την «Αυγή»:
Απειλή πρώτη: Αν επαληθευτούν τα γκάλοπ δεν θα ξέρουμε ούτε πού πάμε, ούτε για ποια χώρα μιλάμε -αυτό είναι του Βενιζέλου. Απειλή δεύτερη: Σενάρια χάους, ανησυχούν οι εταίροι, κίνδυνος εξόδου από το ευρώ -αυτό είναι των έγκυρων ΜΜΕ που εκμνημονεύτηκαν. Απειλή τρίτη: Αν δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση θα σας πηγαίνω σε εκλογές μέχρι που να σας σώσω με το στανιό -αυτό είναι του καρατερίστα Σαμαρά. Συνόψιση απειλών: Μην αφήσετε τον θυμό σας να καταστρέψει τη χώρα -αυτό είναι του καθοδηγητή Σταύρου.
Εν μέσω απειλών οδεύουμε εν ολίγοις προς τις εκλογές. Με τον φόβο συνοδό στέλνουν τον πολίτη να ψηφίσει, αν και κατά τα άλλα ζητούν από αυτόν ψυχραιμία και ηρεμία. Μεθοδικά -αν και όχι τόσο ψύχραιμα- διαμορφώνουν το πιο τερατώδες δίλημμα για τις πιο κρίσιμες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση: Μνημόνιο ή όλεθρος, δικομματισμός ή χάος. Με την ελπίδα να καταστείλουν έτσι το κύμα οργής, αγανάκτησης, αντίθεσης στις πολιτικές τους, αντίστασης. Kαι να μην εκφραστούμε καταστροφικά στις κάλπες.
Καταστροφικά για ποιον όμως; Τι μας περιμένει όλους αν, για παράδειγμα, επιβληθούν ως πλειοψηφία στον λαό και στη Βουλή τα κόμματα του Μνημονίου; Ποιο μήνυμα θα πάρουν στην περίπτωση αυτή οι μνημονιολάτρες, η ξεσαλωμένη εργοδοσία, οι ανυπόμονοι πλιατσικολόγοι, οι τρόικες, οι κομισάριοι και οι εγχώριοι μεσολαβητές τους; Ότι είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι Ευρωπαίοι -εδώ αν θέλετε γελάστε- ή ότι είμαστε έτοιμοι και επεξεργασμένοι για νέες θυσίες, για νέα Μνημόνια, για νέες περικοπές και για νέες ταπεινώσεις; Πολιτικά ώριμοι ή ραγιάδες και φουκαράδες του ευρώ;
Και τι μήνυμα θα πάρουν αν μαυρίσουμε τα κόμματα του Μνημονίου; Ότι είμαστε ανεύθυνοι και επιπόλαιοι, ή ότι φωνάζουμε ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ, και είμαστε έτοιμοι να την κάνουμε την Ευρώπη των αγορών τους γυαλιά – καρφιά για να έχουν μέλλον τα παιδιά μας; Ποιο χάος επισείουν -το χάος δεν είναι εδώ; Ποια ακυβερνησία -ο Βορίδης δεν είναι εδώ; Για ποια χώρα μιλάει ο Βενιζέλος -για τη δική του, στην οποία έχει εκατομμύρια καταθέσεις, ή για του Δημήτρη Χριστούλα;
Λοιπόν, μια χαρά θα είναι το χάος στο στρατόπεδο του Μνημονίου. Στο κάτω-κάτω χάος έσπειραν, χάος πρέπει να θερίσουν. Και οι εκλογές μόνο ως πράξη καταστροφής της συντεταγμένης βαρβαρότητας μπορούν να γεννήσουν ελπίδες… (οι υπογραμμίσεις δικές μου)
ΥΓ:
Τα «τοπ» ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ μας προτρέπουν συνεχώς να «δείξουμε υπευθυνότητα και σωφροσύνη» ψηφίζοντας τους προαναφερόμενους «κυρίους», δεν κουράζονται να μας επαναλαμβάνουν ότι η «πολιτική σύγκρουση των δύο Μεγάλων(!) Κομμάτων… κορυφώνεται», καταναλίσκουν τα τρία τέταρτα της ειδησεογραφίας περιγράφοντας τη… σύγκρουση, αφήνοντας και μερικά δευτερόλεπτα «για τα λοιπά μικρά κόμματα». Έχουν δίκιο, η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι καταχρεωμένη με πολλά €κατομμύρια και Τα Δάνεια πρέπει να εξασφαλιστούν. Υπευθυνότητα λοιπόν.

ΠΗΓΗ:

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

«Λίγο μετά την Ανάσταση! Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται...» [Από το blog “Φερενίκη”]



Πριν από δέκα ημέρες, στις 19.4.2012, στο blog “Φερενίκη”, διαβάσαμε αυτό:


Λίγο μετά την Ανάσταση! Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται...

«Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται»

«Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ.
Ο λόγος; Εχουνε κι όλας φάει
*
Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να 'χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής
*
Πώς ν' αναρωτηθούν πούθε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τα 'χουν ακόμα δει
Οταν σημαίνει η ώρα τους
*
Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι' αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν
*
Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Ολοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ' αυτές θα σφραγιστεί
Μ' έναν σταυρό
*
Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι' αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
*
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού»
*

(Από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» - Μπ. Μπρεχτ)



ΠΗΓΗ:


Σάββατο 28 Απριλίου 2012

«Πιστεύω» [Από το blog “Οδεύοντας”]



Μόλις προχθές, 26.4.2012, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:


Πιστεύω
γάπη, μόνο, βαστάζει λα τ φορτία.
Μπορ
ν βαστάζω λα τ φορτία.
Γιατ
γάπη εναι τ μέγα φορτίο!
γάπη σηκώνει τ βάρος τ᾿ ορανο.
Μπορ
ν σηκώνω τ βάρος τ᾿ ορανο.
γάπη πομένει τ μαρτύρια τς πυρς.
Μπορ
ν πομένω τ μαρτύρια τς πυρς.
Γιατ
γάπη εναι ορανς κα πυρά!
γάπη πιστεύει στ ζω κα στ θάνατο.
γάπη πιστεύει στ θαμα.
Μπορ
ν πιστεύω στ ζω κα στ θάνατο.
μπορ
ν πιστεύω στ θαμα.
Γιατ
γάπη εναι ζω κα θάνατος!
Γιατ
γάπη εναι τ θαμα!
γάπη προσεύχεται κ᾿ νεργε.
γάπη γρυπνε.
Μπορ
ν προσεύχωμαι κα ν νεργ.
μπορ
ν γρυπν.
Γιατ
γάπη εναι προσευχ κα πράξη!
Γιατ
γάπη εναι μυστικ γρυπνία!
γάπη κρατάει λα τ χαμόγελα κα λα τ δάκρυα.
Μπορ
ν χαμογελ κα ν κλαίω λα τ δάκρυα -
γιατ
γάπη εναι χαρούμενη θλίψη!
γάπη δίνει τν ρτο κα τν ονο
γγύηση γι τν αωνιότητα.
Μπορ
ν μεταλάβω τν ρτο κα τν oίvo
γγύηση γι τν αωνιότητα.
Γιατ
γάπη εναι Μυστικς Δεπνος!
Κ
᾿ μεγάλη πόσχεση!
γάπη πλασε τν νθρωπο.
γάπη δώρησε τ φς.
Πιστεύω στ
ν νθρωπο.
πιστεύω στ
ν γάπη.
Γιατ
γάπη εναι τ φς κα δωρεά!
Γιατ
γάπη εναι νθρωπος!

Μελισσάνθη


" Πιστεύω στν νθρωπο.
πιστεύω στ
ν γάπη.
Γιατ
γάπη εναι τ φς κα δωρεά!
Γιατ
γάπη εναι νθρωπος! "


Πηγή:

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

«Ο ανύπαρκτος ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]



Πέρισυ, τέτοια μέρα, αναρτήσαμε – αναδημοσιεύσαμε ένα κείμενο με τίτλο “Ο εύζωνας της Ακρόπολης”. Δύο ημέρες μετά, όμως, δηλαδή στις 29.4.2011, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:


Ο ανύπαρκτος ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης
            Ο μύθος του Κουκίδη και της περήφανης αυτοκτονίας του την ημέρα της εισόδου των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα ακούγεται πολύ συχνά σε διάφορους χώρους. Πόση όμως ιστορική βάση έχει ο μύθος αυτός; Σε μια νηφάλια  παρουσίαση ο Νίκος Σαραντάκος προσπαθεί να διερευνήσει τη βάση αυτής της δοξασίας. Γράφει:
…Στις 27 Απριλίου, τη μέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, οι προφυλακές του στρατού ύψωσαν τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, στις 8.45 το πρωί, όπως έσπευσαν να γνωστοποιήσουν με τηλεγράφημα στον Χίτλερ ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο υπολοχαγός Έλσνιτς. Λίγο αργότερα υψώθηκε σε άλλον ιστό η ελληνική σημαία, πλάι στη γερμανική. Από τις πηγές της εποχής δεν φαίνεται σαφώς αν προηγήθηκε υποστολή της ελληνικής σημαίας ή αν δεν είχε γίνει έπαρσή της εκείνο το ταραγμένο πρωινό, πάντως το βέβαιο είναι ότι λίγη ώρα αργότερα και οι δυο σημαίες κυμάτιζαν η μία πλάι στην άλλη. Γερμανικές σημαίες υψώθηκαν επίσης στο δημαρχείο. Η επίσημη παράδοση της Αθήνας (και του Πειραιά) στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή έγινε στις 10.30 από τον δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, τον στρατηγό Καβράκο, τον νομάρχη Αττικής και τον δήμαρχο Πειραιώς, στο καφενείο Παρθενών, γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας. 
Όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες στιγμές κυκλοφορούν ένα σωρό φήμες· έτσι, κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο εύζωνος φρουρός της Ακρόπολης (ακόμα ανώνυμος), αντί να παραδώσει τη σημαία, την τύλιξε γύρω από το σώμα του και έπεσε στο κενό. Τη φήμη αυτή την κατέγραψε στο ημερολόγιό του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, αλλά και ο βρετανός πράκτορας (και μετέπειτα επιφανής ιστορικός) Νίκολας Χάμοντ. Κυκλοφόρησαν και άλλες φήμες τότε: για παράδειγμα, στο δικό του ημερολόγιο ο Ροζέ Μιλιέξ κατέγραψε πως άκουσε ότι Έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν τη σημαία με τη σβάστικα την ώρα της έπαρσής της και την έριξαν από τον ιστό της!
Αρκετές μέρες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1941, σε ανταπόκριση από το Κάιρο, η αγγλική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, θέλοντας να υπογραμμίσει την εχθρότητα του ελληνικού λαού προς τους κατακτητές, αναφέρει το ίδιο επεισόδιο, μόνο που τώρα δίνει όνομα στον ηρωικό αυτόχειρα εύζωνο: τον ονομάζει Κωνσταντίνο Κουκίδη. Να σημειωθεί ότι στο ίδιο ρεπορτάζ (που δεν κατόρθωσα πάντως να το δω εγώ ο ίδιος), αναφέρονται κι άλλες ειδήσεις που δίνουν την εντύπωση ότι η Αθήνα λίγο απέχει από την εξέγερση: «Μαθαίνω ότι γερμανικές περίπολοι στους δρόμους της Αθήνας έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη. Λέγεται ότι η Γκεστάπο δουλεύει σκληρά και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί είναι ο κ. Λαμπράκης, ιδιοκτήτης δύο αθηναϊκών εφημερίδων». Φυσικά, πρόκειται για πολεμική προπαγάνδα που διογκώνει φήμες, επιλεκτικά παρουσιασμένες.
Όποιος έχει ξεφυλλίσει σελίδες εφημερίδων σε περίοδο πολέμου, ξέρει ότι δημοσιεύουν ένα σωρό ανύπαρκτα και ατεκμηρίωτα περιστατικά. Τέτοιο ήταν και το ρεπορτάζ της Ντέιλι Μέιλ και είναι χαρακτηριστικό ότι παρέλειπε να αναφέρει πιο πρόσφατα και εντελώς αληθινά γεγονότα που είχαν συμβεί στην κατακτημένη Αθήνα: τις εκδηλώσεις αγάπης και συμπάθειας προς τους Άγγλους αιχμαλώτους φαντάρους και βέβαια το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη τη νύχτα της 30 προς 31 Μαΐου 1941!
Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για το επεισόδιο του ηρωικού αυτόχειρα ευζώνου. Ασφαλώς η φήμη εξακολουθεί την υπόγεια, προφορική διαδρομή της. Από τις πηγές αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο μόνος που αναφέρει κάτι για τον Κουκίδη είναι ο Μενέλαος Λουντέμης, σε ένα του διήγημα. Όλες οι άλλες αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες, μετά το 1980….”
Το πλήρες κείμενο που απαντά οριστικά στο ερώτημα μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ




ΠΗΓΗ:
αναδημοσίευση από τα παρακάτω:


Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

«Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση, αλλά νομοθέτες κι ελεγκτές» » [Από το blog “e-Lawyer”]



Πριν από “παρά μία τεσσαράκοντα” ημέρες, στις 18.3.2012, στο blog “e-lawyer”, διαβάσαμε αυτό:


Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση, αλλά νομοθέτες κι ελεγκτές
            Υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι η ψήφος στις εθνικές εκλογές εκδηλώνει την επιλογή της παράταξης που ο ψηφοφόρος επιθυμεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Και ότι η ψήφος σε μικρότερα πολιτικά κόμματα είναι μια υπεκφυγή, όπως κάθε διαμαρτυρία που αποφεύγει την θετική πρόταση. Πρόκειται περί απόψεων που παρακάμπτουν την διάκριση των λειτουργιών στο κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά και την πραγματική έννομη συνέπεια της εκλογικής διαδικασίας. Κυρίως, διότι παρεξηγούν το ρόλο του κοινοβουλίου.
            Το αποτελέσμα της εκλογικής διαδικασίας δεν είναι η ανάδειξη της κυβέρνησης, αλλά των αντιπροσώπων των πολιτών στο νομοθετικό σώμα. Η κύρια αποστολή του κοινοβουλίου είναι η νομοθεσία και η δευτερεύουσα αποστολή του είναι η άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου στην εκτελεστική εξουσία. Η κυβέρνηση αναδεικνύεται και στηρίζεται από τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, αλλά ουδόλως ταυτίζεται με την Βουλή ή τον νομοθέτη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε σύγχυση ελέγχοντος - ελεγχόμενου, η οποία στην πράξη υπάρχει σε έναν βαθμό, αλλά μόνο ως στρέβλωση κι όχι ως καταστατική αποστολή και λειτουργία του κοινοβουλίου. Η κυβέρνηση ασκεί την εκτελεστική εξουσία, μαζί με την επικυρωτική εγγύηση του προέδρου της δημοκρατίας, ενώ η Βουλή ασκεί το νομοθετικό κι ελεγκτικό της κυβέρνησης έργο.
            Αυτά μπορεί να ακούγονται θεωρητικά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αντιθέτως, τα αποτελέσματα των συγχύσεων το βλέπουμε στην καθημερινή πολιτική ζωή. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει το προνόμιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας και την εγγύηση της επίτευξης των νομοθετικών της επιλογών λόγω της δεδηλωμένης πλειοψηφίας της στην Βουλή, δεν σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος κατ΄αρχήν ψήφισε "κυβέρνηση", για τον απλούστατο λόγο ότι είναι βουλευτές εκείνοι που εισηγούνται το ένα ή το άλλο νομοσχέδιο προς ψήφιση στο νομοθετικό σώμα. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αναθέσει σε βουλευτές την εισήγηση της προτεινόμενης νομοθεσίας, δηλαδή άμεσους εκπροσώπους που ο πολίτης έχει επιλέξει με την εκλογική διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος του βουλευτή στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σοβαρός απ' ό,τι νομίζουμε: υπάρχουν βουλευτές που, μολονότι μπορεί να εξελέγησαν με μια κυβερνητική παράταξη και παραμένουν μέλη της, δεν θα δέχονταν ποτέ να παίξουν το ρόλο του εισηγητή σε συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Και, φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι βουλευτές, οι οποίοι πολύ ευχαρίστως θα εισηγούνταν το οτιδήποτε, αρκεί να διατηρήσουν την εύνοια της ηγεσίας ή την στήριξη της κυβέρνησης με οποιοδήποτε κόστος.
            Έπειτα, το ελεγκτικό σκέλος της κοινοβουλευτικής διαδικασίας δεν είναι καθόλου αμελητέο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με τις εξαιρετικά πιεσμένες κοινοβουλευτικές ομάδες, είδαμε αρκετές φορές τα στελέχη της αντιπολίτευσης, ασκώντας έντονο έλεγχο, να επεμβαίνουν δραστικά στην διαμόρφωση της νομοθεσίας, παρόλο που δεν ήταν κυβερνητικοί βουλευτές. Είδαμε νομοσχέδια να αποσύρονται ή και να μην εισάγονται ποτέ στην Ολομέλεια της Βουλής, επειδή οι βουλευτές της αντιπολίτευσης άσκησαν έντονο κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ανεξάρτητα από το εάν αυτό μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι, η ελεγκτική κοινοβουλευτική εξουσία είναι μια πραγματικότητα και διαμορφώνεται επίσης ως αποτέλεσμα της εθνικής εκλογικής διαδικασίας.
            Όταν λοιπόν ο πολίτης ψηφίζει έναν πολιτικό γιατί θέλει να τον δει στέλεχος της κυβέρνησης, διαπράττει ένα πολύ σοβαρό θεσμικό λάθος: ο βουλευτής πρέπει να επιλέγεται κατ' αρχήν για την ικανότητά του ως ελέγχων κι όχι ως διοικών. Oι "επώνυμοι" και δημοφιλείς συμπολίτες μας που διεκδικούν την ψήφο μας, συνήθως χωρίς να έχουν επιδείξει επαρκείς ελεγκτικές ικανότητες, είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση: ψηφίζονται συνήθως για καλλωπιστικούς λόγους. Συνήθως τοποθετούνται και στην κυβέρνηση επίσης για αντίστοιχους λόγους - αφου γι' αυτούς εξελέγησαν και θεωρείται ότι δεν θα αποτελέσουν συγκρουσιακές προσωπικότητες. Η αποτελεσματικότητά τους, τόσο ως ελέγχοντες όσο και ως διοικούντες, είναι γνωστή, αλλά αυτό φυσικά δεν πρόκειται να αποθαρρύνει τις πολιτικές παρατάξεις από την διαρκή αναζήτηση δημοφιλών ασχέτων για να καλλωπίσουν τα ψηφοδέλτια, στη συνέχεια την Βουλή και ίσως και την κυβέρνηση.
            Ένας γνώμονας για μια ψήφο με νόημα είναι ο εντοπισμός προσώπων που μπορούν να αποδώσουν με επάρκεια ως ελεγκτές και να συμβάλλουν με γνώση στη διαμόρφωση μιας δίκαιης νομοθεσίας και, κατ' επέκταση, μιας δίκαιης ενάσκησης της εξουσίας από την κυβέρνηση. Οι ξεκάθαρες θέσεις, η συνέπεια και η έλλειψη "κρυφής ατζέντας" είναι το ζητούμενο και το νόημα μιας λειτουργικής προεκλογικής περιόδου είναι ακριβώς η ανάδειξη αυτών των προσώπων και η απόσπαση όσων περισσότερων διαφανών δεσμεύσεων για την τήρησή τους.
           

ΠΗΓΗ:

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

«5 μύθοι και 3 αλήθειες για το PSI» [Από το blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”]



Πριν από έξι ημέρες, στις 19.4.2012, στο blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”  της Ιππολύτης, διαβάσαμε αυτό:


5 μύθοι και 3 αλήθειες για το PSI

5 ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ PSI…
Μύθος 1ος: «Το PSI θα μειώσει το χρέος ως το 2020 στο 120% του ΑΕΠ»
Κάτι τέτοιο αποκλείεται και αυτό γίνεται παραδεκτό από τους περισσότερους διεθνείς αναλυτές, ακόμα και τους φιλελεύθερους. Το κούρεμα του ελληνικού χρέους μπορεί να προκαλεί μία ελάφρυνση της τάξης των 105 δις, όμως παράλληλα η Ελλάδα υπογράφει δανειακή σύμβαση με την οποία θα λάβει πακέτο στήριξης 130 δις υπό τους πλέον επαχθείς όρους. Το σημαντικότερο κομμάτι από αυτό το πακέτο εγγράφεται στο δημόσιο χρέος, αναιρώντας έτσι την ελάφρυνση του χρέους.
Όμως οι υποθέσεις που γίνονται από την πλευρά της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης για να μειωθεί το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 είναι πέρα ως πέρα ουτοπικές!
Λένε στις αναλύσεις τους πως στην περίοδο 2014-2020, η ελληνική οικονομία θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 4%, ενώ ταυτόχρονα η μεγέθυνση του ΑΕΠ θα τρέχει με 2,5%! Εκτός του ότι οι στόχοι αυτοί είναι ουτοπικοί, είναι και αντιφατικοί! Τόσο μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα –ειδικά με τη συνταγή που παράγονται- αποτελούν ταφόπλακα για την ανάπτυξη. Παράλληλα, η ύφεση της ελληνικής οικονομίας είναι τόσο μεγάλη που θεωρείται αδύνατο να επιτευχθούν τόσο μεγάλη ρυθμοί ανάπτυξης τόσο σύντομα.
Μύθος 2ος: «Το PSI θα καταστήσει το χρέος βιώσιμο το 2020»
Με το κούρεμα κατά 53,5% του ομολογιακού χρέους της Ελλάδας που διακρατούν ιδιώτες μας λένε ότι το χρέος θα γίνει βιώσιμο, το 2020 επειδή σύμφωνα –με τις αισιόδοξες, όπως παραδέχονται, προβλέψεις της τρόικας- το δημόσιο χρέος θα ανέρχεται στο 120% του ΑΕΠ. Πρώτα από όλα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το χρέος 120% του ΑΕΠ ως «βιώσιμο» είναι μία τελείως αυθαίρετη υπόθεση, και τοποθετείται ως στόχος μόνο και μόνο επειδή τόσο είναι το χρέος της Ιταλίας σήμερα. Αν βάφτιζαν μικρότερο χρέος ως «βιώσιμο» για την Ελλάδα, θα σήμαινε παραδοχή ότι σήμερα το χρέος της Ιταλίας δεν είναι βιώσιμο και θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.
Πώς είναι δυνατόν όμως ένα τέτοιο χρέος να είναι βιώσιμο το 2020, όταν το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας –που δεν ήταν βιώσιμο- ήταν 115%;
Μύθος 3ος: «Με το PSI απομακρύνεται ο κίνδυνος της χρεοκοπίας»
Αντίθετα. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας γίνεται όλο και πιο μεγάλος εξαιτίας των πολιτικών που συνοδεύουν το PSI. Ήδη έχει προεξοφληθεί από πλήθος έγκριτων οικονομολόγων αλλά και πολιτικών ότι ενδεχομένως εντός του χρόνου θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα. Μάλιστα το παραδέχθηκε και ο Σόιμπλε και ο Καγκελάριος της Αυστρίας.
Τα κουρέματα χρέους με τη συνοδεία τέτοιων πολιτικών αποτελούν ένα βαρέλι δίχως πάτο και δεν πρόκειται να σταματήσουν, ενώ κάθε φορά θα δεσμεύουν την χώρα όλο και περισσότερο. (Δείτε παρακάτω στις «αλήθειες» ότι όχι μόνο δεν μας σώζουν από χρεοκοπία, αλλά η χρεοκοπία θα γίνει με πολύ χειρότερους όρους).
Μύθος 3ος: «Με το PSI επιστρέφουμε στην ανάπτυξη»
Όχι μόνο δεν δημιουργούνται συνθήκες ανάπτυξης αλλά αντίθετα επιδεινώνονται οι συνθήκες ύφεσης της ελληνικής οικονομίας. Όλο και μεγαλύτερες περικοπές στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, στους μισθούς και όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης, μέσω της φορολογίας των μισθωτών και των συνταξιούχων. Ανάπτυξη με τέτοια μέθοδο, δεν προβλέπεται.
Αλλά ακόμη και όταν μιλάνε για ανάπτυξη, έχουν στο μυαλό τους μια ρημαγμένη οικονομία και κοινωνία όπου η ανάπτυξη θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στο ξένο και στο ελληνικό κεφάλαιο αντί πινακίου φακής και δημιουργία μίας απέραντης Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην Ελλάδα, όπου θα αποτελεί πάρκο αναψυχής για το κεφάλαιο. Μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, μισθοί Κίνας, μηδενικοί φόροι στο κεφάλαιο.
Μύθος 4ος: «Το PSI διασφαλίζει τη σταθερότητα της Ευρωζώνης»
Ακόμη κι αν το PSI έλυνε το πρόβλημα χρέους στην Ελλάδα –που δεν το κάνει- η σταθερότητα στην Ευρωζώνη δεν θα εξασφαλιζόταν. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωσή του, οι διεθνείς αναλυτές αναφέρουν ότι τόσο η Πορτογαλία όσο και η Ισπανία είναι πιο κοντά από ποτέ στην χρεοκοπία, και θα χρειαστούν πολύ γρήγορα αναδιάρθρωση χρέους και πακέτο στήριξης. Η Ευρωζώνη δεν αντιμετωπίζει τα δομικά προβλήματα της, αλλά αντιθέτως με τις πολιτικές της τα οξύνει. Ακόμη και ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης (ESM) που θα τεθεί σε λειτουργία το καλοκαίρι του 2012 είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας, ενώ οι ενέσεις ρευστότητας τρισεκατομμυρίων ευρώ της ΕΚΤ προς τις τράπεζες δεν έχουν αποδώσει.
Η σταθερότητα της Ευρωζώνης μέσω πολιτικών λιτότητας είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Μύθος 5ος: «Οι τράπεζες χάνουν από το PSI»
Αυτός είναι ένας μύθος που καλλιεργείται τεχνηέντως από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια για να φανεί ότι ο μεγαλύτερος ευνοημένος των τελευταίων δεκαετιών από τις κυβερνήσεις, δηλαδή οι τράπεζες, πληρώνουν κι αυτές ένα τίμημα, για την κρίση που προκάλεσαν.
Είναι όμως μύθος, γιατί ενώ χάνουν από το κούρεμα των ομολόγων, κερδίζουν πάρα πολλά από τα ανταλλάγματα που παίρνουν από την τρόικα και την κυβέρνηση. Πρώτα από όλα, όλα τα χρήματα από το πακέτο των 130 δις προορίζονται να ικανοποιήσουν ανάγκες των πιστωτών, δηλαδή των τραπεζών στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Αυτό γίνεται επειδή είτε τα χρήματα αυτά προορίζονται για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου προς αυτές είτε για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Ειδικά, η τελευταία γίνεται με σκανδαλώδεις όρους, εξαιρετικά ευνοϊκούς για τις τράπεζες και εξαιρετικά επαχθείς για το ελληνικό δημόσιο, αφού το τελευταίο και θα καταβάλει το τίμημα της ανακεφαλαιοποίησης και δεν θα έχει λόγο στη διοίκηση των τραπεζών, αφού η ανακεφαλαιοποίηση γίνεται με κοινές μετοχές χωρίς δικαίωμα ψήφου!
Παράλληλα, ένα ακόμη δωράκι προς τις τράπεζες είναι ότι επεκτείνεται η δυνατότητα συμψηφισμού μελλοντικών κερδών με ζημιές από τα 5 χρόνια στα 30, δηλαδή για όσο διαρκούν τα νέα ομόλογα που αντάλλαξαν μέσω του PSI.
...ΚΑΙ 3 ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Αλήθεια 1η: «Από το PSI χάνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα φυσικά πρόσωπα και πλήθος ΝΠΔΔ»
Τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν από τα αποθεματικά τους περίπου 12,3 δις ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αποθεματικά των ταμείων που βρίσκονταν κατατεθειμένα στον κοινό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος, επενδύθηκαν σε ομόλογα από την ΤτΕ, χωρίς καν τα ασφαλιστικά ταμεία να ρωτηθούν! Οι συνέπειες για τη βιωσιμότητα των ταμείων είναι τεράστιες. Με αυτό τον τρόπο όμως θα δοθεί ώθηση στην ιδιωτική ασφάλιση, αφού οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες –μέλη μεγάλων τραπεζικών ομίλων- καραδοκούν.
Επίσης, 11.000 φυσικά πρόσωπα, στην πλειοψηφία τους μικρομεσαίοι, μέσω του PSI χάνουν τις αποταμιεύσεις μιας ζωής, ενώ δεν προβλέπεται για αυτούς καμία αποζημίωση, στα πλαίσια της «ενιαίας αντιμετώπισης των πιστωτών» όπως διατεινόταν ο Βενιζέλος, ως Υπουργός Οικονομικών. Βέβαια οι τράπεζες λαμβάνουν δωράκι άνω των 50 δις ευρώ για ανακεφαλαιοποίηση λόγω του κόστους από το PSI…
Τέλος πολύ μεγάλες είναι οι απώλειες για διάφορα ΝΠΔΔ που είχαν καταθέσεις στον κοινό λογαριασμό της ΤτΕ και αυτή τις τοποθετούσε σε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου. Αυτό ισχύει για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, το ΤΕΕ κτλ.
Αλήθεια 2η: «Με το PSI η Ελλάδα απεμπολεί βασικά διαπραγματευτικά όπλα και καθίσταται έρμαιο των πιστωτών»
Η παραπάνω αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Κάτι τέτοιο γίνεται απολύτως ενσυνείδητα από την κυβέρνηση. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό είναι ο εξής: Πρώτον, ανταλλάσσονται ομόλογα που υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο με ομολόγα που υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα φιλικό προς τους πιστωτές ενώ παράλληλα δημιουργεί εμπράγματες υποχρεώσεις στους οφειλέτες. Δηλαδή αν η Ελλάδα δεν είναι συνεπής στις πληρωμές του δανείου, θα μπορούν οι δανειστές να κατάσχουν περιουσία του δημοσίου. Δεύτερον δημιουργείται ειδικός λογαριασμός στον οποίο θα κατατίθενται απευθείας τα ποσά από τα νέα δάνεια και ο οποίος θα συμπληρώνεται με δημόσια έσοδα! Σκοπός του λογαριασμού αυτού θα είναι να αποπληρώνονται απευθείας οι δανειακές υποχρεώσεις και μάλιστα κατά προτεραιότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες δαπάνες του κράτους, δηλαδή για παιδεία, υγεία, μισθούς και συντάξεις. Και μάλιστα αυτό είναι υποχρεωμένη η ελληνική κυβέρνηση να το περάσει και στο Σύνταγμα της Ελλάδας! Τρίτον, το χρέος της Ελλάδας ενώ βρίσκονταν σε χέρια ιδιωτών πριν το PSI, μετά την ολοκλήρωσή του περνάει στον επίσημο τομέα (EFSF, Ευρωπαϊκά κράτη). Κάτω από αυτές τις συνθήκες μία μελλοντική διαγραφή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Τα παραπάνω τρία σημεία είναι δικλείδες ασφαλείας που βάζουν οι πιστωτές για να μην μπορέσει η Ελλάδα κάτω από άλλη κυβέρνηση φυσικά να ανατρέψει τους επαχθείς όρους. Και η ελληνική κυβέρνηση που του τα αποδέχτηκε το ξέρει αυτό. Όμως όσο και να δυσκολεύουν το έργο της αναδιαπραγμάτευσης, αυτοί οι όροι, θα φανούν αδύναμοι, από τη στιγμή που η Ελλάδα έχει ακόμη ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα.
Αλήθεια 3η: «Το PSI το ακολουθούν και νέες περικοπές»
Μας λένε πως το PSI θα δώσει πνοή και θα απελευθερώσει τους πολίτες από επιπρόσθετα βάρη. Δύο μήνες μετά την ολοκλήρωσή του όμως, τον Μάιο του 2012, θα ψηφιστεί το νέο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο για την περίοδο 2013-2016, το οποίο περιλαμβάνει περικοπές 11,5 δις ευρώ! Οι περικοπές αυτές θα προέλθουν από μειώσεις σε μισθούς στο δημόσιο, απολύσεις 150.000 δημοσίων υπαλλήλων ως το 2015, περικοπές σε συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα, καθώς και σε δαπάνες που αφορούν την υγεία.
Η λιτότητα που μας επιβάλουν δεν έχει τελειωμό και σίγουρα το PSI δεν αποσκοπούσε να την ανακόψει.


ΠΗΓΗ:


Τρίτη 24 Απριλίου 2012

«Όχι πια» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από δύο εβδομάδες, στις 10.4.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Όχι πια
«Άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή» λένε τη μια μέρα οι ειδήσεις. «Όχι των εμπόρων στο άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή», λένε την αμέσως επόμενη. Ζούμε στην επικράτεια των «ναι» και «όχι», όμηροι μιας κυβέρνησης και δυο «κομμάτων εξουσίας» που πλέον λειτουργούν σπασμωδικά, υπό το κράτος ενός αυξανόμενου πανικού, καθώς βλέπουν να πλησιάζει η ημερομηνία των αναπόφευκτων γι’ αυτά εκλογών. Εκλογών, που για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας θα ’ναι πραγματικά ανοιχτές, πραγματικά ενδιαφέρουσες. Πολύς κόσμος φαίνεται, παρόλη τη συστηματική τρομοκράτηση από αμέτρητα ΜΜΕ και κομματικά επιτελεία, να έχει «ξυπνήσει». Δείχνει να αντιλαμβάνεται, μέσα στην παραζάλη του, ότι τα όποια παιχνίδια παίζονται δεν αφορούν τον Έλληνα πολίτη και τη σωτηρία του από την εξαθλίωση στην οποία έχει βυθιστεί αλλά τα κόμματα και τη δική τους σωτηρία από τη δημοσκοπική κατρακύλα. Ακόμα και τώρα. Ακόμα και στην τελευταία πράξη αυτού του απίστευτου δράματος.
Πολιτικοί, μεγαλόσχημοι τηλεδημοσιογράφοι και άλλοι καλοθελητές προσπαθούν να μετατοπίσουν το παιχνίδι, το δίλημμα, στο δίπολο «κακοί ξένοι» ή «καλοί Έλληνες», «κακό Μνημόνιο» ή «εθνική ανεξαρτησία». Αλλά όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η Τρόικα ή το Μνημόνιο. Ότι αυτά αποτελούν απλώς την κορυφή ενός παγόβουνου, ενός παγόβουνου καλά κρυμμένου για πολλά χρόνια, πάνω στο οποίο όλοι καθόμασταν αλλά δεν τολμούσαμε να κοιτάξουμε κάτω μας για να το δούμε. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οι εξωτερικοί μας «εχθροί», αλλά το πώς φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο, πώς για σχεδόν σαράντα χρόνια η Ελλάδα αφέθηκε να ρημάξει, ανυπεράσπιστη, στο έλεος ανίκανων, άτολμων, ξεπερασμένων από τις παγκόσμιες συγκυρίες πολιτικών, αχόρταγων συνδικαλιστών, κάθε είδους μειοψηφιών που πλούτιζαν, προόδευαν, πλήθαιναν, σε βάρος της ίδιας της χώρας.
Η Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε, μεταπολιτευτικά, εθνικά ανεξάρτητη. Γι’ αυτό και το δίλημμα Μνημόνιο ή εθνική ανεξαρτησία είναι κάλπικο. Η Ελλάδα ήταν πάντα δέσμια κάποιων ανθρώπων που δεν ήθελαν να τη δουν να εξελίσσεται, που βολεύονταν όλο και βαθύτερα στη μιζέρια, την αναξιοκρατία, τη μετριοκρατία. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν Έλληνες, έτσι έλεγαν τουλάχιστον οι ταυτότητές τους. Έτσι πολιτεύονταν κάποιοι εξ αυτών, ποντάροντας στο πολύ εύστοχο, πολύ επιτυχημένο, μέχρι και σήμερα, διαφημιστικό σλόγκαν του «πατριωτισμού». Αλλά ουδέποτε νοιάστηκαν για κάτι περισσότερο από την τσέπη τους ή τη ματαιοδοξία τους. Ποτέ δεν μπόρεσαν, δεν θέλησαν να δουν παραέξω, πέρα από το σιδηρούν παραπέτασμα πίσω από το οποίο σκούριαζε όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα. Ένα σιδηρούν παραπέτασμα που τη χώριζε από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πράγματα αυτονόητα αλλού, στην Ελλάδα παρέμεναν ταμπού. Τα πανεπιστήμια έπρεπε να παραμένουν φυτώρια κομματικών στελεχών, κράτος και εκκλησία έπρεπε να πορεύονται αγκαζέ, κόμματα και πολιτικοί έπρεπε να ζουν παρασιτικά σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι ήξεραν, έτσι έκαναν, έτσι νόμιζαν, ζαλισμένοι από το μεθυστικό άρωμα της παρακμής, ότι θα μπορούσε να γίνεται επ’ αόριστον. Όχι πια.

γράφτηκε για το περιοδικό Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ


ΠΗΓΗ: