Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

«Προμηθεύς λυόμενος, Σέλεϋ» [Από το blog “Roadartist”]



Η χρονιά, φέτος, άρχισε με “Roadartist” και θα τελειώσει με “Roadartist”!... Πριν από δύο εβδομάδες, λοιπόν, στις 17.12.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Προμηθεύς λυόμενος, Σέλεϋ
Ο Σέλλεϋ στους τελευταίους στίχους της τραγωδίας του Προμηθεύς λυόμενος, είχε γράψει:

«Να υποφέρεις δεινά που ακόμη και η ελπίδα τα θεωρεί ατέρμονα. 
Να αψηφάς την εξουσία που μοιάζει παντοδύναμη. 
Να αγαπάς και να επιμένεις. 
Να ελπίζεις, έως ότου η ελπίδα, μέσα από την ίδια την καταστροφή της, πραγματώσει τον σκοπό της. 
Να μην αλλάζεις, ούτε να διστάζεις, μήτε να μετανιώνεις. 
Εδώ είναι η δόξα σου Τιτάνα: καλοσύνη, μεγαλείο, ευτυχία, ομορφιά και ελευθερία» 

ΠΗΓΗ:


Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

«Οι εποχές αλλάζουν, όχι εμείς!» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]



Μόλις σήμερα, 30.12.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας”  της Γιώτας, διαβάσαμε (συνοδευόμενο από δύο όμορφες φωτογραφίες…) αυτό:

 
Οι εποχές αλλάζουν, όχι εμείς!

Αγναντεύεις στο ξημέρωμα τον ήλιο, π΄ανατέλλει και ανεβαίνει φωτεινός, δεμένος στην ευθεία της ελπίδας, της δημιουργίας, της ζωής! Κουράζεις τα πόδια, στην πορεία του.... ώσπου πάει να κρυφτεί, στη διασταύρωση του φεγγαριού!
Πάλι χτυποκάρδια, ως το ξημέρωμα.
Πάλι όνειρα, ως την αυγή.
Μια καρδιά, "χίλιοι" παλμοί.

ΠΗΓΗ:


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

«Ποιο είναι το νόημα της ζωής για εμάς;» [Από το blog “Spiritual Harmony”]



Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 8.12.2012, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Ποιο είναι το νόημα της ζωής για εμάς;
            Για να ζήσουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, πρώτα πρέπει να ξέρουμε το πως θέλουμε να ζήσουμε.
Για να κάνουμε τα όνειρά μας πράξη, πρέπει πρώτα να έχουμε όνειρα. 
Για να ολοκληρωθούμε ως άνθρωποι και να πραγματώσουμε τις δυνατότητες μας, χρειάζεται να ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα της ζωής για εμάς.

Δυστυχώς η ζωή μας είναι μικρής διάρκειας και κάθε στιγμή που φεύγει δεν ξανάρχεται. Όσο περισσότερες ευχάριστες και απολαυστικές στιγμές ζήσουμε, τόσο πιο πλούσια γίνεται η ζωή μας.
Καλή ζωή σημαίνει βεβαίως, να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει να κάνουμε και την πραγματικότητα μας όνειρο, ζώντας και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Να δίνουμε νόημα στα μεγάλα αλλά και στα μικρά καθημερινά πράγματα. Να απολαμβάνουμε τον αέρα που αναπνέουμε, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα που αντικρίζουμε, το κρασί που πίνουμε, τη μουσική που ακούμε, τους ανθρώπους που συναντούμε, τις σκέψεις που κάνουμε, τα πράγματα που δημιουργούμε, τη στοργή, την αγάπη και την εκτίμηση που παίρνουμε και δίνουμε. 
            Να κάνουμε δηλαδή πράξη το «άδραξε τη μέρα» που κήρυσσε ο καθηγητής πρωταγωνιστής στην ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών». 

Ένας Μεξικανός με το σομπρέρο του είναι αραχτός σε μία όμορφη παραλία και ψαρεύει με το καλάμι και την πετονιά του. Ένας Αμερικανός τουρίστας, επιχειρηματίας, τον πλησιάζει με διάθεση να τον συμβουλεύσει και γίνεται μεταξύ τους ο εξής διάλογος:
- Αμερικανός: Πόσα ψάρια βγάζεις κάθε μέρα;
- Μεξικανός: Όσα χρειάζομαι για να τρώω.
- Αμερικανός: Γιατί δεν ρίχνεις ταυτόχρονα περισσότερες πετονιές να πιάνεις περισσότερα;
- Μεξικανός: Και τι να τα κάνω;
- Αμερικανός: Θα τα πουλάς, θα μαζέψεις χρήματα, θα αγοράσεις βάρκα και δίχτυα, θα πιάνεις και θα πουλάς περισσότερα ψάρια και θα βγάζεις ακόμη περισσότερα χρήματα.
- Μεξικανός: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θα αγοράσεις ένα καϊκι και θα αυξήσεις πολύ τα χρήματα που θα βγάζεις.
- Μεξικανός: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θ' αγοράσεις περισσότερα καϊκια, θα κάνεις μεγάλο στόλο και θα γίνεις πλούσιος.
- Μεξικανός: Και μετά;
- Αμερικανός: Μετά θα δουλεύουν άλλοι για σένα και εσύ θα κάθεσαι και θα απολαμβάνεις.
- Μεξικανός: Γιατί; Τώρα τι κάνω;

(Από το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά «Επί σκηνής χωρίς πρόβα»)

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

«Quiz. Πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση;» [Από το blog “ Rodia Mixer”]



Πριν από δύο εβδομάδες, στις 14.12.2012, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Quiz. Πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση;

1. Ορθια
α. στο ένα πόδι
β. στα δυο πόδια
γ. με τα χέρια στην ανάταση

2. Γονατιστή

3. Μπουσουλώντας
α. στα τέσσερα προς τα εμπρός
β. με την όπισθεν

3. Σερνάμενη

4. Ξαπλωτή
α. στο πλάι
β. μπρούμυτα
γ. ανάσκελα 

5. Δ/Ξ, Δ/Α (δεν ξέρω, δεν απαντώ)

6. Ξέρω αλλά δεν απαντώ

7. Αλλο

__________________
Αναμένονται με αγωνία οι εμπνευσμένες απαντήσεις σας. Ο/η νικητής/τρια κερδίζει μια έξοδο αλά Μεσολόγγι.


ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

«Οι επτά παράγοντες που θα αλλάξουν τον κόσμο» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 12.12.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Οι επτά παράγοντες που θα αλλάξουν τον κόσμο

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ
            11/12/2012 20:03

Επτά παράγοντες αναμένεται να αλλάξουν άρδην τον κόσμο τα επόμενα χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να απολέσουν την παντοδυναμία τους με τη δημιουργία μιας παγκόσμιας πολυπολικής τάξης και η Τουρκία ενδέχεται να διαμελιστεί: αυτές είναι οι δυο από τις πιθανές εξελίξεις που καταγράφονται σε μια νέα έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η ενδεχόμενη δημιουργία κουρδικού κράτους μπορεί να επηρεάσει την ενότητα της Τουρκίας. Η προοπτική αυτή είναι ένα από τα σενάρια που παρουσιάζονται στην έκθεση, υπογραμμίζοντας ότι ένα ανερχόμενο Κουρδιστάν αναμένεται να καθορίσει την εδαφική ενότητα της Τουρκίας, με ορατή την πιθανότητα διαμελισμού της μέχρι το 2030.
Την ίδια στιγμή, επισημαίνεται ότι η Τουρκία θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκηνή και θα έχει ευρύτερη επιρροή στις παγκόσμιες υποθέσεις και ότι η Τουρκία είναι μεταξύ των χωρών, όπως η Κολομβία, η Αίγυπτος, η Ινδονησία, το Ιράν, το Μεξικό και η Νότια Αφρική, που μπορεί να γνωρίσει οικονομική άνοδο. Στην έκθεση υποστηρίζεται ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να διατηρήσουν τη δυνατότητα της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ μέσω των διαπραγματεύσεων.
Όσον αφορά τις εκτιμήσεις για τις γενικότερες παγκόσμιες εξελίξεις, υποστηρίζεται ότι:
Θα μειωθεί η ισχύς των Ηνωμένων Πολιτειών, με τη χώρα να γίνεται "πρώτη μεταξύ ίσων" σε μια πολυπολική παγκόσμια τάξη. Η Κίνα θα συνεχίσει σταδιακά να αυξάνει τη διεθνή δύναμή της, ενώ η Ρωσία, η Ιαπωνία και η Ευρώπη μπορεί να οδηγηθούν σε οικονομική ύφεση. Επίσης, διατυπώνεται και η εκτίμηση ότι η ισλαμική τρομοκρατία ενδέχεται να μην υπάρχει μέχρι το 2030.
Μεταξύ άλλων, σημειώνεται ότι οι νέες τεχνολογίες, η εξάντληση των πόρων και η εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού στα επόμενα 18 χρόνια θα αλλάξουν την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων και θα προκαλέσουν ριζικές οικονομικές και πολιτικές αλλαγές με ταχύτητα άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία.
Στις 140 σελίδες της έκθεσης καθορίζονται οι κίνδυνοι και οι ευκαιρίες για τα έθνη, τις οικονομίες, τις επενδύσεις, τα πολιτικά συστήματα και τους ηγέτες. «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ αντικρουόμενα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης," ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Συμβουλίου, Christopher Kojm.
Μεταξύ άλλων, υποστηρίζεται ότι ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις, η μετανάστευση, οι πόλεμοι και άλλοι παράγοντες οδήγησαν στην αλλαγή σε προηγούμενες περιόδους, αυτό που καθορίζει το επόμενο τέταρτο του αιώνα είναι επτά «τεκτονικές μετατοπίσεις», που αναμένεται να συνδυάσουν τις αλλαγές με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Οι παράγοντες αυτοί είναι: η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης, η ευρύτερη πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες, η μετατόπιση της οικονομικής δύναμης, η γήρανση του πληθυσμού, η αστικοποίηση, η αυξανόμενη ζήτηση για τρόφιμα και νερό, καθώς και η ενεργειακή ανεξαρτησία των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

«"Ο παράδεισος της ανάπτυξης και της προόδου"» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από δέκα ημέρες, στις 16.12.2012, στο blog ANemos διαβάσαμε αυτό:


"Ο παράδεισος της ανάπτυξης και της προόδου"

Από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο ” Ένας κόσμος ανάποδα”:

Μία γέφυρα δίχως ποτάμι.Ψηλές προσόψεις κτιρίων δίχως τίποτε από πίσω. Ο κηπουρός ποτίζει το πλαστικό γρασίδι.
Κυλιόμενες σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά. Ο αυτοκινητόδρομος που μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίσουμε τόπους, που εξ αιτίας του έχουν καταστραφεί. Η οθόνη της τηλεόρασης δείχνει μία τηλεοπτική συσκευή που περιέχει μίαν άλλη τηλεοπτική συσκευή μέσα στην οποία υπάρχει μία τηλεοπτική συσκευή...
Αυτός ο πολιτισμός δεν αφήνει κανέναν να κοιμηθεί, ούτε τα λουλούδια, ούτε τις κότες ούτε τους ανθρώπους. Το χειμώνα τα λουλούδια τοποθετούνται κάτω από συνεχή φωτισμό, ώστε να μεγαλώνουν πιό γρήγορα. Στα ορνιθοτροφεία η νύχτα είναι απαγορευμένη για τις κότες. Και οι άνθρωποι είναι καταδιακσμένοι στήν αϋπνία, λόγω της αγωνίας τους να αγοράσουν και του άγχους τους να πληρώσουν.
Εδώ ο ουρανός ποτέ δεν συννεφιάζει, εδώ δεν βρέχει ποτέ. Σ’αυτή τη θάλασσα κανείς δεν διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί, αυτή η πλάζ προστατεύεται από την κλοπή. Δεν υπάρχουν μέδουσες να σε τσιμπήσουν, ούτε αχινοί να σου καρφώνονται στο πόδι, ούτε κουνούπια να σε τρελαίνουν. Με τον αέρα πάντα στην ίδια θερμοκρασία και το νερό θερμαινόμενο αποφεύγονται τα κρυώματα και οι πνευμονίες.
Τα βρομερά νερά των λιμανιών θα φθονούσαν αυτά τα διάφανα νερά, αυτός ο αμόλυντος αέρας χλευάζει το δηλητήριο που αναπνέουν οι ανθρωποι στην πόλη.
Η είσοδος δεν είναι ακριβή, 30 δολάρια το άτομο, αν και πρέπει να πληρώσεις επί πλέον τις καρέκλες καί τίς ὀμπρέλλες. Στο ίντερνετ λέει : « Τα παιδιά σας θα σας μισήσουν αν δεν μας τα φέρετε…» Wild blue, ή κλειστή με κρυστάλλινους τοίχους πλάζ της Γιοκοχάμα είναι ένα μεγαλειώδες έργο της γιαπωνέζικης βιομηχανίας. Τα κύματα έχουν το ύψος που τους δίνουν οι κινητήρες. Ο ηλεκτρονικός ήλιος βγαίνει και κρύβεται σύμφωνα με τη θέληση της επιχείρησης, προσφέροντας στην πελατεία εντυπωσιακά τροπικά ξημερώματα και κατακόκκινα δειλινά πίσω από τις φοινικιές. Είναι τεχνητό –λέει ένας επισκέπτης. Γι’ αυτό μας αρέσει.
Λιχουδιές από πλαστικό, όνειρα από πλαστικό. Πλαστικός είναι και ο παράδεισος που υπόσχεται η τηλεόραση σε όλους αλλά παρέχει σε λίγους. Είμαστε όλοι στις διαταγές της. Σ’αυτόν τον πολιτισμό όπου τα πράγματα αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερη αξία και οι άνθρωποι μικρότερη, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας καθορίζουν τους κανόνες: δεν αγοράζεις εσύ τα πράγματα, αυτά σε αγοράζουν, το αυτοκίνητο σε χρησιμοποιεί., ο υπολογιστής σε προγραμματίζει, η τηλεόραση σε παρακολουθεί.
Η έκρηξη της κατανάλωσης στον σύγχρονο κόσμο δημιουργεί μεγαλύτερο θόρυβο από όλους τους πολέμους και προκαλεί μεγαλύτερο πανδαιμόνιο από όλα τα καρναβάλια. Όπως λέει μία παλιά τουρκική παροιμία, όποιος πίνει με πίστωση μεθάει διπλά. Το γλέντι ζαλίζει και θολώνει την όραση, αυτό το μεγάλο παγκόσμιο μεθύσι μοιάζει να μην έχει ούτε χρονικά ούτε χωρικά όρια. Αλλά ο πολιτισμός της κατανάλωσης είναι κενός σαν το ταμπούρλο γι’ αυτό και κάνει τόση φασαρία. Την ώρα της αλήθειας, όταν ο σαματάς σταματήσει και τελειώσει η γιορτή, ο μεθυσμένος ξυπνάει μόνος, συντροφιά με τη μοίρα του και τα σπασμένα που οφείλει να πληρώσει.
           
Οι καταναλωτικές μάζες δέχονται τις εντολές σε παγκόσμια γλώσσα. Η διαφήμιση κατάφερε να κάνει αυτό που ήθελε να κάνει η εσπεράντο αλλά δεν μπόρεσε. Όπου και να βρεθούμε όλοι καταλαβαίνουμε τα μηνύματα που μεταδίδει η τηλεόραση. Το τελευταίο τέταρτο του αιώνα οι δαπάνες για την διαφήμιση έχουν διπλασιαστεί. Χάρη στις διαφημίσεις τα φτωχά παιδιά πίνουν ολοένα περισσότερη coca cola και ολοένα λιγότερο γάλα και ο χρόνος της σχόλης γίνεται σιγά σιγά χρόνος υποχρεωτικής κατανάλωσης. Ελεύθερος χρόνος, φυλακισμένος χρόνος. Στά σπίτια των πολύ φτωχών μπορεί να μην υπάρχει κρεβάτι, υπάρχει όμως τηλεόραση και η τηλεόραση έχει τον πρώτο λόγο.Αγορασμένο με δόσεις, αυτό το ζωάκι, αποδεικνύει τή δημοκρατική ροπή της προόδου. Δεν ακούει κανέναν αλλά μιλάει γιά όλους. Έτσι πλούσιοι και φτωχοί γνωρίζουν τα προσόντα του τελευταίου μοντέλου των αυτοκινήτων και, πλούσιοι και φτωχοί, ενημερώνονται για τα πλεονεκτικά επιτόκια που προσφέρει κάθε τράπεζα.
Εκσυγχρονισμός, μηχανοκρατία: Ο θόρυβος από τους κινητήρες των μηχανών σκεπάζει τις φωνές που καταγγέλουν αυτό τον τεχνητό πολιτισμό, ο οποίος μας κλέβει την ελευθερία κι ύστερα έρχεται να μας την πουλήσει. Εξασθενίζει τα πόδια μας για να μας υποχρεώσει στη συνέχεια να αγοράσουμε αυτοκίνητα και μηχανήματα γυμναστικής. Ο εφιάλτης των πόλεων, όπου τα αυτοκίνητα έχουν τον πρώτο λόγο, έχει επιβληθεί στον κόσμο σαν το μοναδικό δυνατό πρότυπο ζωής. Οι πόλεις της Λατινικής Αμερικής ονειρεύονται να γίνουν σαν το Λός Άντζελες, όπου οκτώ εκατομμύρια αυτοκίνητα ορίζουν τους ανθρώπους. Ελπίζουμε να γίνουμε κάποτε μία γκροτέσκα απομίμηση αυτής της τρέλλας. Πέντε αιώνες τώρα, αντί να δημιουργούμε εξασκούμαστε στην απομίμηση. Αφού λοιπόν είμαστε καταδικασμένοι στην απομίμηση, ας επιλέγουμε με λίγο μεγαλύτερη προσοχή τα πρότυπά μας.
           
Αν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις τότε εγγυημένα θα βλέπουμε όλοι τις ίδιες εικόνες, θα ακούμε όλοι τους ίδιους ήχους, θα φοράμε τα ίδια ρούχα, θα τρώμε όλοι τα ίδια χάμπουργκερ και θα είμαστε όλοι μόνοι μες στην ίδια μοναξιά, μέσα σε σπίτια ίδια, σε γειτονιές ίδιες, σε πόλεις ίδιες, όπου όλοι θα αναπνέουμε την ίδια βρώμα και θα υπηρετούμε τα αυτοκίνητά μας με την ίδια προσήλωση και θα ανταποκρινόμαστε στις διαταγές των ίδιων μηχανών σε έναν κόσμο που θα είναι θαυμαστός για όποιον δεν έχει πόδια, ούτε φτερά, ούτε ρίζες….
Οι περισσότεροι άνθρωποι χρεώνονται για να αποκτήσουν αγαθά και τελικά δεν τους μένουν παρά χρέη, για να πληρώσουν άλλα χρέη τα οποία δημιουργούν καινούργια χρέη. Καταλήγουν να καταναλώνουν φαντασιώσεις, που για να τις πραγματοποιήσουν καμιά φορά καταφεύγουν στο έγκλημα. Η μαζική διάδοση της πίστωσης, προειδοποιεί ο κοινωνιολόγος Τόμας Μούλιαν, έδωσε την δυνατότητα στην καθημερινή ζωή της Χιλής, να περιστρέφεται γύρω από τα σύμβολα της κατανάλωσης δηλαδή, την εξωτερική εμφάνιση ως πυρήνα της προσωπικότητας, το τεχνητό τρόπο ζωής, την ουτοπία σε σαρανταοκτάμηνες δόσεις.
Η καταναλωτική κοινωνία είναι μια παγίδα για τους κουτούς. Αυτοί που κρατάνε τα ηνία παριστάνουν ότι το αγνοούν αλλά όποιος έχει μάτια μπορεί να δεί ότι η ύπαρξη της λίγης φύσης που μας έχει απομείνει διασφαλίζεται επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων καταναλώνει λίγο, πολύ λίγο, και μόνο τα αναγκαία. Η κοινωνική αδικία δεν είναι πλέον ένα σφάλμα που πρέπει να διορθωθεί, ούτε ένα ελάττωμα που πρέπει να ξεπεραστεί: έχει γίνει θεμελιώδης αναγκαιότητα. Δεν υπάρχει φύση που να μπορεί να θρέψει ένα shopping center στο μέγεθος του πλανήτη. Αυτό το μοντέλο ζωής το οποίο μας παρουσιάζουν σαν τον οργασμό της ζωής κι’ αυτή η καταναλωτική φρενίτιδα που λένε ότι είναι η φρενίτιδα της ευτυχίας, αρρωσταίνουν το σώμα μας, δηλητηριάζουν τη ψυχή μας και μας αφήνουν ανέστιους: χωρίς εκείνη την εστία που κάποτε ήθελε να γίνει ο κόσμος μας.

*Ο Eduardo Germán María Hughes Galeano (Μοντεβιδέο, 3 Σεπτεμβρίου 1940), γνωστός ως Εντουάρντο Γκαλεάνο, είναι ένας Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, είναι μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Τα πιο γνωστά έργα του είναι τα Μνήμες φωτιάς (1986) και Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (1971), που έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Οι δουλειές του υπερβαίνουν τις ορθόδοξες τεχνοτροπίες, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ, το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την πολιτική ανάλυση και την ιστορία. Ο Γκαλεάνο αρνείται ότι είναι ιστορικός: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή». 

ΠΗΓΗ:


Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

«Πάλι Χριστούγεννα;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]



Πριν από ένα χρόνο περίπου, στις 22.12.2011, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Πάλι Χριστούγεννα;
Ένα Βρέφος θα  χτυπήσει και φέτος την πόρτα της καρδιάς μου, ένα ζεστό χώρο ζητώντας, για να  περάσει τις πρώτες ώρες της ζωής του...
            Και γω πάλι θα λείπω. Είτε σε ταξίδι, είτε σε ρεβεγιόν και  γλέντια «για το καλό», «γιατί το επιβάλλουν οι μέρες»...
Όμως τα βάθη του εαυτού δεν  ξεγελιούνται εσαεί  από τεχνητές χαρές και φωτοχυσίες. Οι ανοχές τους αυξάνουν τις ενοχές μου, -τι κι αν είναι υποσυνείδητες. Κι η ψυχή μπαίνει σε  μονόδρομο κράζοντας: ως πότε η κοροϊδία; σήκωσε τα μάτια να  διακρίνεις το άστρο που θα  σε οδηγήσει στο μόνο ανέσπερο Φως!

ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

«Είναι;» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 17.12.2012, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:


Είναι;
            Nα προλάβω να νιώσω..  ότι είναι Χριστούγεννα!

ΠΗΓΗ:


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

«Ήσυχος, χωρίς φίλους» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.12.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Ήσυχος, χωρίς φίλους
            Ανείπωτη τραγωδία στη χώρα της ελπίδας. Είκοσι παιδιά ηλικίας πέντε με δέκα ετών και επτά ενήλικοι νεκροί, σε δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ, σε ένα ακόμα αλλόκοτο, ασύλληπτο σε τραγικότητα συμβάν μαζικού αφανισμού νέων ψυχών. Δράστης, ένας 20χρονος. Ήσυχος, όπως τον περιγράφουν, αλλά χωρίς φίλους. Περιγραφή οικεία. Κάθε γειτονιά έχει έναν «ήσυχο, χωρίς φίλους» νεαρό. Μπορεί να τον δείτε καθισμένο σε ένα πεζούλι να παρατηρεί τον κόσμο που περνά, ή να περπατά σιγομιλώντας στον εαυτό του σε κάποιο δρομάκι. Εν ολίγοις, ήσυχοι χωρίς φίλους χιλιάδες, γύρω μας. Εκκωφαντική η σιγή στην κοινωνία μας από τις φωνές τους που λάμπουν δια της απουσίας τους, από τις σκέψεις τους, που κουτουλάνε η μια στην άλλη μπερδεμένες, συγχυσμένες. Τι άραγε κάνει την τεράστια διαφορά στη χώρα του μέλλοντος;
Μιλάμε για μια χώρα μοναδική στα παγκόσμια χρονικά. Γεννήθηκε κυριολεκτικά από το μηδέν, εφηύρε τον εαυτό της. Μια χώρα χωρίς παρελθόν, που ίσως γι’ αυτό, για να αντιπαρέλθει αυτό της το κενό, καλλιέργησε μια σχέση πάθους, φανατισμού, λατρείας, με το παρόν της. Και, βεβαίως, με το μέλλον, το οποίο πάντα κοιτούσε κατάματα, θαρραλέα, ανυπόμονα. Στη χώρα αυτή, εκατομμύρια άνθρωποι οπλοφορούν. Η οπλοφορία αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές, πιο εγγενείς, πιο προσδιοριστικές παραδόσεις της. Άλλωστε η ίδια οικοδομήθηκε πάνω στην ωμή, ανηλεή δύναμη των όπλων, στα άγρια χρόνια της «κατάκτησης της Δύσης», που όλοι έχουμε παρακολουθήσει γοητευμένοι στα γουέστερν. Αιμοδιψείς, απολίτιστοι Ινδιάνοι αφανίζονταν, σαν πλησίαζε η ώρα του happyend, από τους δυνατότερους, αλλά και πολιτισμένους λευκούς. Και εδώ έχουμε ένα πρόβλημα. Όταν ο ίδιος σου ο πολιτισμός στηρίζεται στα εξάσφαιρα κάποιων μακρινών πλην τιμημένων προγόνων, όταν έχεις εκπολιτιστεί πάνω τους και μέσω αυτών, έχεις ένα θέμα.
Αλλά δε φτάνει μόνο αυτή η προβληματική, σκοτεινή κοινωνική και ιστορική αφετηρία των ΗΠΑ, για να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Διότι όχι μόνο εκεί αλλά και στην σαφώς γηραιότερη και σοφότερη Ευρώπη έχουν, τα τελευταία χρόνια, παρατηρηθεί παρόμοια περιστατικά μαζικού αφανισμού παιδιών ή εφήβων. Οι αιτίες μπορούν να αναζητηθούν στην ολοένα μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ των νέων ανθρώπων και του τι συμβαίνει γύρω τους. Εγκλωβισμένοι σε έναν μικρόκοσμο ηλεκτρονικών συσκευών που μοιάζουν ολοένα περισσότερο με παιχνίδια και τους κρατούν – όπως και πάρα πολλούς μεγαλύτερους – σε μια παρατεταμένη εφηβεία, βυθίζονται σε έναν μηδενιστικό κυνισμό, σαν άμυνα απέναντι σε μια κοινωνία που δεν την ξέρουν και δεν τους ξέρει – ή δε θέλει να τους ξέρει, γι’ αυτό και τους καταδικάζει σε μια ατελείωτη παιδική ηλικία.
Το χέρι που παίρνει έναν νεαρό «ήσυχο, χωρίς φίλους» και τον ρίχνει, πάνοπλο, σε ένα δημοτικό σχολείο για να σκοτώσει όσα περισσότερα παιδιά μπορεί, τα οποία αντιπροσωπεύουν το μέλλον μιας κοινωνίας που μισεί, που δεν τον ξέρει και δεν την ξέρει, εντοπίζεται ακριβώς εκεί: στο χάσμα μεταξύ του ίδιου και μιας αμερικανικής ή όποιας άλλης κοινωνίας τον θέλει έξω από τα πόδια της, ένα αιώνιο παιδί και όχι ενήλικα. Γιατί έξω από τα πόδια της; Επειδή οι σημερινές μεταμοντέρνες δυτικές κοινωνίες, όπως πολύ χαρακτηριστικά οι οπλοφορούσες ΗΠΑ, βρίσκονται, απαλλαγμένες από ιδεολογίες ή άλλες ενοχλητικές συνιστώσες της νεοτερικότητας, σε έναν συνεχή, εναγώνιο αγώνα δρόμου για να φτάσουν κάθιδρες αλλά πρώτες στο μέλλον, το όποιο μέλλον περιμένει κάπου μετά, κάπου πιο πέρα, κάπου αλλού. Και, στην πορεία, πάνω στον πανικό τους, πάνω στο ποδοβολητό, εγκαταλείπουν τους ίδιους τους νέους τους – μέχρι οι πιο διαταραγμένοι απ’ αυτούς να τις εκδικηθούν, γι’ αυτόν τον φανατισμένο μαραθώνιο, σκοτώνοντας όσο περισσότερο από το μέλλον τους μπορούν – στο έλεος αμέτρητων gadgets, μιας αποχαλινωμένης τηλεόρασης, κάποιων εξίσου ανώριμων γονιών ή, απλώς, κάπου ήσυχα. Χωρίς φίλους.

γράφτηκε για το free press Parallaxi και ανέβηκε εδώ

ΠΗΓΗ:


Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

«Για τη “Χρυσή Αυγή” από Έλληνες μαθητές της Γερμανίας» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 15.12.2012, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:


Για τη “Χρυσή Αυγή” από Έλληνες μαθητές της Γερμανίας

Ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητριών και μαθητών της Γερμανίας

(Μόναχο, Στουτγάρδη, Φρανκφούρτη, Ντύσελντορφ, Κολώνια, Λεβερκούζεν, Μπόχουμ, Έσσεν, Γκέτερσλο)

Είμαστε Έλληνες μαθητές και μαθήτριες στη Γερμανία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γεννηθεί εδώ. Οι οικογένειές μας αναγκάστηκαν εξαιτίας των δυσκολιών να μεταναστεύσουν τις προηγούμενες δεκαετίες στη Γερμανία, αλλά και τώρα εξαιτίας της κρίσης στην Ελλάδα. Με αυτό μας το γράμμα θέλουμε να εκφράσουμε την οργή μας και την καταδίκη μας για τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, εργαζομένων και συμμαθητών μας στην Ελλάδα από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.
Σαν παιδιά μεταναστών στην Γερμανία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τη δράση ναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία σαν τη Χρυσή Αυγή, που επιτίθενται στους ξένους εργάτες που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Η ρατσιστική βία δεν ξεχωρίζει νόμιμους και παράνομους μετανάστες, έχει ένα και μόνο στόχο. Να διχάσει τους λαούς, τους εργαζόμενους, τους νέους για να μην βλέπουν τον πραγματικό υπεύθυνο για τα προβλήματά τους.
Θέλουμε να γνωρίζετε ότι κάθε φορά που η ναζιστική Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα κυνηγά μετανάστες και χτυπά μαθητές που αγωνίζονται, δίνει πάτημα σε αντίστοιχες φασιστικές οργανώσεις στην Γερμανία να επιτεθούν με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο σε εμάς και τους γονείς μας.
Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωση μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα.
Η φασιστική Χρυσή Αυγή και οι αδελφές της ναζιστικές οργανώσεις στην Γερμανία με τα ψέματά τους και τους τραμπουκισμούς τους έχουν ένα στόχο: Να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΤΩΝ ΟΜΟΪΔΕΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

Διαβάστε:

Επίσης:

Ενός λεπτού σιγή για τα εννέα θύματα της νεοναζιστικής τρομοκρατίας τηρήθηκε χθες στη Γερμανία, όπου οργανώσεις μεταναστών προειδοποιούν ότι ο ρατσισμό δεν χαρακτηρίζει μόνο το ακροδεξιό περιθώριο. Στην επίσημη τελετή για τα εννέα θύματα της οργάνωσης NSU, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ ζήτησε συγγνώμη για την κρατική ολιγωρία. »Το υπόβαθρο των δολοφονιών αυτών παρέμεινε κρυφό για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τα χρόνια αυτά πρέπει να ήταν ατελείωτος εφιάλτης για σας» είπε η καγκελάριος Μέρκελ, ενώπιον συγγενών θυμάτων και της πολιτικής ηγεσίας στο κατάμεστο Κοντσερτχαους του Βερολίνου. «Σας παρακαλώ να μας συγχωρήσετε».
Τον Νοέμβριο, η οργάνωση NSU ανέλαβε με βίντεο την ευθύνη για εννέα δολοφονίες – επτά Τούρκων, ενός Έλληνα και μιας Γερμανίδας αστυνομικού – στο χρονικό διάστημα 2000-2007. Το cd της οργάνωσης ήρθε στη δημοσιότητα μετά τον θάνατο δύο μελών της σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο και την πυρπόληση του διαμερίσματος που χρησιμοποιούσε ως κρυσφήγετο από το τρίτο μέλος, την 36χρονη Μπεάτε Τσέπε, η οποία κρατείται. «Μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσα βλέποντας τη μητέρα μου να γίνεται ο κύριος στόχος των ερευνών;» είπε στο κοινό η Σεμίγια Σίμσεκ, κόρη του πρώτου από τα θύματα, ανθοπώλη Ενβέρ Σίμσεκ. Από το 2000 και μετά, οι αρχές συσχέτιζαν τις δολοφονίες με το κοινό ποινικό δίκαιο, αποδίδοντας στα θύματα πιθανές σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα ή με τη διακίνηση ναρκωτικών. Σε άπταιστα γερμανικά, η δασκάλα Σίμσεκ, που ήταν 14 χρονών την εποχή της δολοφονίας, είπε: «Σήμερα με βασανίζει η ερώτηση: Είναι η Γερμανία το σπίτι μου; Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη γι” αυτό όταν υπάρχει κόσμος που δεν με θέλει εδώ επειδή οι γονείς μου κατάγονται από άλλη χώρα;».
Νωρίτερα, χθες, ο επικεφαλής του κεντρικού μουσουλμανικού συμβουλίου της Γερμανίας, Αϊμάν Μαζιέκ, είπε ότι οι ρατσιστικές επιθέσεις στη χώρα εντείνονται. «Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα» δήλωσε ο Μαζιέκ. «Στο παρελθόν λέγαμε ότι ο ρατσισμός είναι υπόθεση του περιθωρίου ή των νεοναζί, αλλά ο ρατσισμός προχωρά ως την καρδιά της κοινωνίας».

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

«Αυτούς που βλέπεις, πάλι θα τους ξαναδείς;» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 16.12.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Αυτούς που βλέπεις, πάλι θα τους ξαναδείς;

...θα τους γνωρίσεις; Πάλι;

Ο κόσμος που ζούμε σήμερα δεν υπάρχει. Σκιές στους τοίχους βλέπουμε, νεκρών ανθρώπων, νεκρών εποχών, νεκρών ονείρων.
Ο νέος κόσμος έχει αρχίσει ήδη να θεμελιώνεται μέσα στον κρατήρα, μέσα στον τάφο του παλιού. Κι όμως, μας ξεγελάνε οι σκιές των νεκρών και νομίζουμε σαν τα ορφανά παιδάκια πως μα σε πέντε, μα σε δέκα, μα σε χίλια δεκαπέντε χρόνια, "πάλι δικά μας θα 'ναι"...
Τολμούν και κάποια αδέλφια να το ψιθυρίζουν σαν πίστη βαθιά, ενοχική, σχεδόν ανομολόγητη. Οταν, για παράδειγμα, μιλούν για "αποκατάσταση μισθών ή συντάξεων στα προ του μνημονίου επίπεδα".
Χαμογελάς. Για τον δοσοεξαρτημένο σου σύντροφο που ακόμη ρέγεται το βυζί της μάνας του και το λογιστήριο του πρώην εργοδότη του που σήμερα συγκαταλέγεται στις λίστες Λαγκάρντ, μέσα σε χαμένα στικάκια.
Αλλοι -ολιγοφρενείς, αυτοί- τολμούν και υπόσχονται "περασμένα μεγαλεία"...
Και άλλοι σπεύδουν να πιαστούν από τη χλαμύδα του ρήτορα μπας και καταφέρουν να βρεθούν μετά πιασμένοι στα νέα πράγματα...
Πολλούς, μα πάρα πολλούς, από την απέναντι όχθη, τα απέναντι πεζοδρόμια, τα απέναντι κάστρα και χαρακώματα τους βλέπω...
Τους έχω ξαναϊδεί...
Δεν ήταν καν ανάγκη να τους γνωρίσω πάλι...
Τρούπωσαν! Στις παρέες και τις συναθροίσεις μας... Αυτοί που κάποτε ήσαν οι κυνηγοί και οι βασανιστές μας, τώρα λανσάρονται στην πρώτη τη γραμμή. Δήθεν με ταπεινότητα και πίστη στην ανάγκη ανατροπής και κοινού μετώπου...
Παρ' όλα αυτά, το σαλάκι στην άκρη των χειλιών τους δεν κρύβεται. Ούτε ο κοφτερός κυνόδοντας... Ούτε το όραμα μιας θεσούλας στην ΕΡΤ -λέμε τώρα, ένα τυχαίο παράδειγμα...
Συντάσσονται τώρα... Συντεταγμένα πορεύονται... Οπως έκαναν πάντα... Στις αρχές... Να, από το 81 μέχρι το 85 ας πούμε - άλλο ένα εντελώς τυχαίο παράδειγμα...

Αυτούς!
Τους βλέπεις;
Το ήξερες ότι σαν φτάσεις στο ένα τρίτο του λαού σου πως θα τους ξαναϊδείς...
θα τους γνωρίσεις πάλι
σ'αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν
με περηφάνια πιο μεγάλη...

Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, εσύ που με διαβάζεις κατάπληχτος...

Διάβασε ντε και το υπόλοιπο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού. Αυτό που η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είχε ακούσει τόσες φορές που ήταν σαν να μην ακούστηκε ποτέ κι από κανέναν...

Διάβασε:

Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους μισήσεις πάλι
έναν μονάχα δε θα βρεις
τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο
τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο

Αυτόν δε θα τον ξαναΐδείς να τονε βασανίσεις
και την μεγάλη του καρδιά να τηνε σκίσεις
αυτόν δε θα τον ξαναβρείς τι τον φυλάνε τ'άστρα
τι τον φυλάει ο ήλιος του, τονε φυλάει το φεγγάρι

Αυτόν που 'χει τη χάρη τον πιο μικρό
τον πιο πικρό και τον αγαπημένο
αυτόν μονάχα εγώ, μονάχα εγώ, εγώ προσμένω


ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

«Human Grid / εθελοντικές ομάδες αλληλεγγύη» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από εικοσιπέντε ημέρες, στις 25.11.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Human Grid / εθελοντικές ομάδες αλληλεγγύη



Γιατί ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η Αλληλεγγύη για να κερδίσουμε ξανά την Ελπίδα, την Αισιοδοξία και την Αξιοπρέπεια. 

Όλες οι εθελοντικές ομάδες σε μια σελίδα, ρίξε μια ματιά : http://humangrid.gr


ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

«Αν ήταν όλα... αλλιώς» [Από το blog “Spiritual Harmony”]



Πριν από δώδεκα ημέρες, στις 7.12.2012, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Αν ήταν όλα... αλλιώς
Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας….
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει….
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε….
Αν τόσες φορές , παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας….
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα….
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι….. Μπορεί και να το ξέραμε, αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας, για λίγες γουλιές παρηγοριάς….
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι…. Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες…….
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής…. Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις. Μα εντελώς το αψηφήσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας, τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.  Έτσι….. Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του….. Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση…. Ο υπερβάλλων ζήλος… Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας… Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση… Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’ αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ’ ένα σουγιά…. Λέγαμε αποκλείεται!  Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας , πέρα από τα όριά της….
Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της….
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες…..
Αν… Αν….
Αν ήταν όλα…. αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε, πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

(Αλκυόνη Παπαδάκη, από το βιβλίο «Αν ήταν όλα… αλλιώς») 


ΠΗΓΗ:


Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

«Η άνοδος της ασημαντότητας, Κορνήλιος Καστοριάδης» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 3.12.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:



Η άνοδος της ασημαντότητας, Κορνήλιος Καστοριάδης


*στο άλσος Νέας Σμύρνης*

Το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας» εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1995 και αποτελεί μια συλλογή από κείμενα του, με το στοχασμό του για τη σύγχρονη πραγματικότητα, την κοινωνία και την πολιτική. Μονάχα κάποια από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι η κρίση των δυτικών κοινωνιών, τα κινήματα της δεκαετίας του εξήντα, η αποσάθρωση της δύσης, η άνοδος της ασημαντότητας, το κενό της εποχής, η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς. 
Ζούμε σε μια εποχή που όλοι μας - ή τουλάχιστον θα έπρεπε όλοι - αναζητούμε απαντήσεις στα αδιέξοδα. Ο Καστοριάδης, αρκετά χρόνια πριν, ανέλυε τα σημερινά μας προβλήματα.  Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει απίστευτα προφητικές και επίκαιρες αναλύσεις για όσα βιώνουμε. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί, σας παροτρύνω να το αναζητήσετε...
Σας παραθέτω δύο από τα αποσπάσματα που ξεχώρισα : 

«Από εκεί και πέρα, αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών, διαπιστώνουμε μια αντινομία πρώτου μεγέθους: Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο; 
            Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο. Αυτό θα απαιτούσε φυσικά μια αποδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών, των σχέσεων εργασίας, των οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών σχέσεων. 
            Αυτός όμως ο προσανατολισμός απέχει απίστευτα από τα όσα σκέφτονται, και ίσως από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι σήμερα. Αυτή είναι η κολοσσιαία δυσκολία που πρέπει ν’αντιμετωπίσουμε. Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από τη ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων. 
            Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός σκοπός της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωση τους κατά 2 με 3% το χρόνο. Για να το δεχθούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο – τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα; Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροιόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να ασκούν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη- και ούτω καθ’ εξής. 
Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν θεμελιώδη προβλήματα: για παράδειγμα, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια αληθινή, μια άμεση δημοκρατία, όχι πια με 30.000 πολίτες, όπως στην Αθήνα της κλασσικής εποχής, μα με 40 εκατομμύρια πολίτες, όπως στη Γαλλία, ή ακόμα και με πολλά δισεκατομμύρια άτομα στην κλίμακα του πλανήτη; Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.
            Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας – και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται για αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους – οικολογική, για παράδειγμα – θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους.»  
            (σελ. 128-131)
           
«(…) η αποσύνθεση γίνεται φανερή κυρίως μέσα από την εξαφάνιση των σημασιών και το σχεδόν απόλυτο ξεθώριασμα των αξιών. Και αυτό απειλεί μακροπρόθεσμα την επιβίωση του ίδιου του συστήματος. Όταν δηλώνεται ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το «πλουτίστε» (και η δόξα της δήλωσης αυτής ανήκει, σ’ ότι αφορά τη Γαλλία, στους σοσιαλιστές, οι οποίοι την έκαναν με έναν τρόπο που η Δεξιά δεν είχε τολμήσει να την κάνει), μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σ’ αυτή τη βάση. 
            Αν τα πράγματα είχαν έτσι, τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να ζητούν και να δέχονται μπαξίσια για να κάνουν τη δουλειά τους, οι δικαστές να βγάζουν τις δικαστικές αποφάσεις στη δημοπρασία, οι εκπαιδευτικοί να βάζουν καλούς βαθμούς στα παιδιά των οποίων οι γονείς του έδωσαν μια επιταγή κλπ. Πριν από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια έγραφα πως ο μόνος φραγμός για τους ανθρώπους σήμερα είναι ο φόβος των ποινικών κυρώσεων. Κατά ποια λογική όμως αυτοί που εισβάλλουν τις κυρώσεις θα είναι οι ίδιοι αδιάφθοροι; Ποιος θα φυλάει τους φύλακες; Η γενικευμένοι διαφθορά που παρατηρούμε στο σύγχρονο πολιτικοοικονικό σύστημα δεν είναι περιφερειακό ή ανεκδοτολογικό φαινόμενο αλλά έχει γίνει δομικό χαρακτηριστικό, ενδογενές στο σύστημα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. 
            Αγγίζουμε έτσι εδώ έναν θεμελιώδη παράγοντα, γνωστό στους μεγάλους πολιτικούς στοχαστές του παρελθόντος και παντελώς άγνωστο στους σημερινούς δήθεν πολιτικούς φιλοσόφους, κακούς κοινωνιολόγους και άθλιους θεωρητικούς: τη στενή συνάφεια ανάμεσα σ’ ένα κοινωνικό καθεστώς και στον ανθρωπολογικό τύπο (ή το φάσμα τέτοιων τύπων) που είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει αυτό το καθεστώς. Τους περισσότερους απ’ αυτούς τους ανθρωπολογικούς τύπους ο καπιταλισμός τους κληρονόμησε από τις προγενέστερους ιστορικές περιόδους: τον αδιάφθορο δικαστή, τον βεμπεριανό δημόσιο υπάλληλο, τον αφοσιωμένο στο καθήκον του εκπαιδευτικό, τον εργάτη για τον οποίον η δουλειά του ήταν, παρ’ όλες τις συνθήκες, πηγή περηφάνιας. Τέτοιου είδους πρόσωπα γίνονται αδιανόητα στη σύγχρονη εποχή: αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο θα αναπαράγονταν, ποιος θα τα αναπαρήγε, στο όνομα τίνος πράγματος θα λειτουργούσαν. Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο σουμπετερικός επιχειρηματίας –που συνδυάζει την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να διερευνά, να διεισδύει, να δημιουργεί αγορές -, είναι υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους. 
            Κι εδώ πάλι, όλοι οι παράγοντες συγκλίνουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί να πασχίζει κανείς να παραγάγει και να πουλήσει, τη στιγμή που μια σωστή κίνηση με τα επιτόκια στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ή αλλού μπορεί να αποφέρει μέσα σε μερικά λεπτά 500 εκατομμύρια δολάρια; Τα ποσά που διακυβεύονται στην κερδοσκοπία κάθε εβδομάδα είναι της τάξης του ετήσιου ΑΕΠ των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η διοχέτευση των πιο «επιχειρηματικών» στοιχείων προς αυτού του τύπου τις δραστηριότητες, οι οποίες είναι εντελώς παρασιτικές, από τη σκοπιά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. 
            Αν αθροίσουμε όλους αυτούς τους παράγοντες και λάβουμε επιπλέον υπόψη την ανεπανόρθωτη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος που επιφέρει αναγκαστικά η καπιταλιστική «μεγέθυνση» (αναγκαίος όρος, η ίδια, της «κοινωνικής ειρήνης»), μπορούμε και οφείλουμε να αναρωτηθούμε για πόσον καιρό ακόμα θα μπορεί να λειτουργεί το σύστημα»
(σελ. 123-124)

Κ. Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, μτφ Κ.Κουρεμένος, Υψιλον, 2000

Μπορείτε να διαβάσετε ή να χαζέψετε το βιβλίο online
ανεβασμένο στο Scribd


ΠΗΓΗ: