Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

«Πόσο ν’ αντέξει κι η σιωπή;» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Μολις σήμερα, 31.10.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Πόσο ν’ αντέξει κι η σιωπή;


Μοιάζει με πνιγμό, όλο ετούτο......

Το κύμα της αδικίας, που φούσκωσε πολύ

κι έγινε φουρτούνα, τσουνάμι και μας πνίγει σιγά σιγά...

Κάτι αδέξια στιχάκια μουντζουρώνω, απο αμηχανία

συνήθως και τα καίω μετά, στην πυρά της ελπίδας!

Που θα χαράξει δε μπορεί!

Κι ας μην είναι η χαραυγή βαμμένη με αίμα......

Μην ξημερώσει με κόκκινα πανιά κι αργά....

Στέκομαι αδύναμα, ακόμα, χαράζοντας τις αντοχές

με το βλέμμα... ώσπου, εκείνο, φεύγει πετάει και

χάνεται σ΄έναν αδιάφανο ορίζοντα........

Σιγομουρμουρίζω τραγούδι της λευτεριάς,

που ποτίζει την ψυχή με δύναμη, αντοχές.....

Για να αντέχει τον μεταξύ μας σπαραγμό,

το αλληλοφάγωμα έξω απ΄τα κουρεία της γειτονιάς

της Ευρώπης!

Ψελίζω στον ίσκιο μου τη λέξη "επανάσταση"

και αναμένω....

Είμαι εδώ και πουθενά!

Κι ακούω..... κάθε μέρα και πιο πολλά χαράτσια, να

πέφτουν σε οικογένειες με μικρά παιδιά, σε μοναχούς

γέρους, σε ανθρώπους δικούς μας, τριγύρω γνωστούς

και άγνωστους! Τί να πείς.............!

Ψάχνω σημείο στήριξης και αντοχής!

'Ενα σημάδι για μια ηλιόλουστη συνέχεια.....

Βρήκα! Απ΄τη φύση, πού αλλού!

Μέσα απ΄τα ξερά φύλλα των δέντρων, που λίπασμα θα

γίνουν.... 'Οταν τα φρούτα φτάνουν στο τέλος τους...

Εκεί, τέλους Φθινοπώρου, σε πλαγιές βουνών και

ρεματιές, ακόμα και απ΄το σκέπασμα του χιονιού,

φυτρώνουν και λιγνά, ντελικάτα, πανέμορφα τα κρίνα

του δάσους, άγριοι νάρκισσοι ή μανουσάκια κοινώς!

Μοιάζουν με ανάσα ελπίδας.....!

Στα στοιβαγμένα ξερόφυλλα και στο παγωμένο χιόνι,

απάνω, θέλω να γράψω:

" Πέφτουν τα φύλλα,

φυτρώνουν τα κρίνα...."


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2011/10/poso-n-antexei-ki-h-siwph.html


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

«Η 28η είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα…» [Από το blog “Μερόπη”]


Πριν από ένα περίπου χρόνο, στις 28।10.2010, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Η 28η είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα…

«Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που το λένε Δημήτρη και πάει δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη, γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια. Είναι πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε όμως γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που τον λένε Νεκτάριο μου είπε ότι κάποτε γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε σπίτι. Εμείς τα παιδιά είμαστε πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε κανονικά σχολείο, γιατί δεν υπήρχε η 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα, γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα, νιώθω ένα ρίγος και μόλις το είπα στη μαμά μου, μου έβαλε θερμόμετρο. Είχα 37,4. Μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.

Η δασκάλα μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός Πρέσβης στο σπίτι του Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα. Τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους. Ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε ΟΧΙ. Αυτό το όχι το είπε πολύ ηρωικά, γι’ αυτό εμείς το λέμε ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ. Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου, διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι λάθος, μπήκανε οι Γερμανοί. Και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια, για να μην τους βλέπει. Όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, μα πιο χάλια ήταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Είχε μάνα Πατρινιά και πατέρα Γερμανό και δεν ξέρω πότε γιορτάζει, ούτε αν του φέρνουν δώρα. Μετά περάσανε τα χρόνια και δεν θυμάμαι πώς έφυγαν οι Γερμανοί. Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκαν έξω και φιλιόντουσαν. Τώρα από τη χαρά μας βγάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Εμείς όμως δεν βγάζουμε, γιατί τη χάσαμε στη μετακόμιση. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάλθουν οι Γερμανοί.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου.»


Αυτή την έκθεση τη διάβασα πολλάκις στο διαδίκτυο, με την υποσημείωση ότι την έγραψε κάποια Ματούλα Πιρτσικλή, Δ΄ Δημοτικού. Τώρα αν πράγματι την έγραψε η Ματούλα ή άλλος, ενήλικος, απλώς για να κάνει χιούμορ, δεν παίρνω όρκο. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι εμένα με λένε Μερόπη και σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε γιορτάζω. Έτσι δεν παίρνω δώρα, αλλά, εντάξει, δεν τρέχουν και οι μύξες μου, σαν το Νεκτάριο. Πάντως, αν ενδιαφέρεστε, γιορτάζω 2 Δεκεμβρίου.

Α, και κάτι άλλο. Όταν ήμουν μικρή, στην Κύπρο, βγάζαμε σημαία στη βεράντα σε κάθε εθνική επέτειο και την 28η Οκτωβρίου. Την ελληνική σημαία, όχι την κυπριακή (βλέπε εδώ). Από τότε όμως που χάσαμε το σπίτι και τη βεράντα, δεν ξανάβγαλα ελληνική σημαία σε μπαλκόνι.


Προσθήκη: Ο @φίλος Αθεόφοβος με πληροφόρησε ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε από την Έλενα Ακρίτα και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στις 26-10-2002.

ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2010/10/28.html


Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

«Δυο μικρές Ελληνίδες» [Από το blog “Aspa online”]


Πριν από ένα χρόνο (και μια ημέρα…), στις 28.10.2010, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Δυο μικρές Ελληνίδες

Η Εβελίνα, 7,5 χρονών, περιγράφει τον πόλεμο του '40 με λέξεις...

Πόλεμος - Απελπισία - Μουσολίνι - Στρατιώτες - Πίνδος - Πείνα - Θλίψη - Θάρρος - Καρδιά - Αέρα! - ΟΧΙ - Αίμα - Ελλάδα - Ιταλία - Γερμανία - Εχθροί - Βουνά - Πέφτουνε - Σκοτώνονται - Πολεμάνε - Όπλα - Ελπίδα - Νεκροί - Καυγάς - Επίθεση - Πόνος - Μωρά που κλαίνε - Λίτσα (Η γιαγιά, επειδή έζησε στον πόλεμο) - Λούλα (Η προγιαγιά επειδή έζησε στον πόλεμο) - Ανακατωσούρα - Ξηρασία - Καταστροφή - Άρρωστη η φύση. Πολύ-πολύ άρρωστη η φύση μας...

Η Εβίτα, 5,5 χρονών, περιγράφει τον πόλεμο με προτάσεις...

- Μερικά παιδιά χάνουν τη μαμά τους και τον μπαμπά τους.
- Τα χέρια μας ή τα πόδια μας κόβονται.
- Δε μου αρέσει. Οι άνθρωποι σκοτώνονται και τρέχουν αίματα.

...αλλά και την ειρήνη...

- Ζωή
- Έχουμε τα χέρια μας και τα πόδια μας
- Πηγαίνουμε σχολείο
- Τα σπίτια είναι μια χαρά
- Δεν αρρωσταίνουμε!
- Πηγαίνουμε σε λιβάδια
- Κάνουμε γυμναστική
- Κάνουμε ταξίδια κι εκδρομές
- Κολυμπάμε στη θάλασσα
- Ζωγραφίζουμε
- Πηγαίνουμε σε μουσεία
- Πηγαίνουμε στη νονά μας και στο νονό μας
- Κοιμόμαστε ασφαλείς

ΠΗΓΗ:

http://www.aspaonline.gr/2010/10/28/dyo-mikres-ellinides/


Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

«Συχωράτε μας προγόνοι» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από ένα χρόνο, στις 28.10.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Συχωράτε μας προγόνοι


είμαστε για άλλη μια φορά απελπισμένοι, μόνοι

χωρίς Θεό, αξίες και μυαλό στο τιμόνι

άραγε, ποιος μας σώνει;


συχωράτε μας:

για το άδοξο παρόν μας

για την αναξιοποίητη μακριά περίοδο ειρήνης στον τόπο μας


για τα χώματα που μας παραδώσατε απ' το αίμα σας το ιερό

-που τι κι αν λένε πως δε γίνεται νερό,

εμείς μάλλον το αραιώσαμε ίσως απ' τα ανα-ψυκτικά άλλης ηπείρου...

ποια χιόνια και ποιες κακουχίες μας λέτε τώρα ;

με παραδόπιστους, πονηρούς και τεμπελχανάδες έχει γεμίσει όλη η χώρα...


Θεατές της παρακμής μας είμαστε εδώ και χρόνια.

Ποια ομοψυχία; Ποια συμπόνια,

όταν για κέντρο μας, σημείο αναφοράς μας

είναι το εγώ μας

έχουμε για τα καλά χάσει το λογαριασμό μας...

... ...

σήμερα θα κάνουμε κι εθνική παρέλαση

μήπως κι ανακόψουμε των ξένων την επέλαση (; )

....

λένε πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!»

Εμένα όμως μια Ελλάδα ημιθανής, καθημαγμένη,

με πληγώνει, με τρελλαίνει!


Συ-χωράτε μας!

Ή μήπως δε μας πρέπει χώρος κοντά σας

αλλά μόνο η κλωτσιά σας;


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/10/syhwrate-mas-progonoi.html


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

«Το ΟΧΙ του σήμερα» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, στις 27.10.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Το ΟΧΙ του σήμερα

΄Ενας μπαξές γεμάτος αίμα

είν' ο ουρανός

και λίγο χιόνι

έσφιξα τα σκοινιά μου

πρέπει και πάλι να ελέγξω

τ' αστέρια

εγώ

κληρονόμος πουλιών

πρέπει

έστω και με σπασμένα φτερά

να πετάω.

Μ. Σαχτούρη ''Ο Ελεγκτής"


ΠΡΟΣΦΟΡΑ - ΑΞΙΕΣ - ΥΠΑΡΧΩ

Το θεατρικό σήμερα στο αμφιθέατρο του σχολείου, έκρυβε σπίθες και πνοές δύναμης, κρυμμένης καλά και παιγμένες, με εφηβικό παλμό, όπου αφουγκράζεται το κάθε βηματισμό, θαρρείς, που ακούμπησε τα χώματα ψηλά στα Ελληνικά βουνά, στις γκρίζες γωνιές με τη λαχτάρα ζεστά φυλλαγμένη στα στήθη... από τη μια άκρη ως την άλλη, νησιώτικη και στεριανή!

Και μας πήγε πίσω.... απ΄το ξημέρωμα του ΟΧΙ ως το τέλος του αναπόφευκτου πολέμου.... Μοιραία έρχεται η σύγκριση στο σήμερα! Γιατί ο φόβος της άλλης πείνας, της κατοχής, της ανασφάλειας στη ζωή, μοιάζει να μην είναι και τόσο μακρυά! Γι αυτό γέμισαν οι μπαταρίες μας, ξανά.... Γιατί νοιώσαμε έντονα τα χρώματα των συναισθημάτων, όταν οι τύχες μας δεν ορίζονται απο εμάς.... 'Οταν παύουμε να πιστεύουμε, πως γεννηθήκαμε να ζούμε ΛΕΥΤΕΡΟΙ! Και λιποτακτούμε στην αδύναμη ασυλία μας, δαρμένοι σκύλοι στα πεζοδρόμια, αλιχτώντας με γοές όταν αδειάζουν τις τσέπες μας.... Και τί; Χρήματα παίρνουν.... όχι τις ζωές μας! Αυτές δεν χαρίζονται, ούτε διαπραγματεύονται! Αντί να μιζεριάζουμε, καλύτερα να συνηθίζουμε να λέμε κάμποσα ΟΧΙ...!

Εμείς "κληρονόμοι πουλιών, πρέπει, έστω

και με σπασμένα φτερά να πετάμε...."


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2010/10/to-ohi-toy-shmera.html


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι πραγματική ευκαιρία – Ο άνθρωπος σε πρώτο πλάνο» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 11.10.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι πραγματική ευκαιρία – Ο άνθρωπος σε πρώτο πλάνο

Είναι ευκαιρία να μπει το χρήμα στις σωστές του διαστάσεις ως ανταλλακτικό μέσο, να είναι μέσο συναλλαγής και όχι αυτοσκοπός όπως έχει καταντήσει να είναι σήμερα. Η εικόνα του χρήματος έχει διαστρεβλωθεί, το χρήμα έχει υπερεκτιμηθεί και θεωρείται πως είναι αγαθό απαραίτητο, όπως π.χ. η τροφή, και στη δημιουργία αυτής της στρεβλής εικόνας του χρήματος συνέβαλαν κυρίως μερικοί νεότευκτοι ειδικοί επιστήμονες οικονομολόγοι.

Να πάψει το χρήμα να συλλέγεται, να αναπαράγεται και να φουσκώνει από το μηδέν, αλλά μονάχα να ανταλλάσσεται με αγαθά απαραίτητα για τη διαβίωση και την ευτυχία του ανθρώπου.

Να απεγκλωβιστεί το μυαλό του ανθρώπου από τα οικονομικά μεγέθη, από τους αριθμούς που μετρούν οικονομικές τιμές και ποσοστά και να στραφεί προς θέματα και καταστάσεις επίσης μετρήσιμες. Θέματα και καταστάσεις που έχουν αγνοηθεί μέχρι σήμερα από εγκεφάλους τεχνοκρατών και οικονομολόγων με αγκυλωμένη τη σκέψη, μυαλά λαμπρά μεν, που όμως ξέχασαν να λάβουν υπόψη -αν και άνθρωποι- τη βασικότερη παράμετρο υπολογισμού στις στατιστικές τους: την ποιότητα ζωής και την ευημερία του ανθρώπου.

Γιατί, άραγε, η ποιότητα και η ευημερία, η ευτυχία ανθρώπων και λαών, δεν έτυχε ίσαμε σήμερα να μετρηθούν συστηματικά σε συνάρτηση με τους οικονομικούς δείκτες;

Πώς γίνεται, πώς είναι αποδεκτό αυτό που συμβαίνει, οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη να έχουν τους πιο δυστυχισμένους πολίτες και τις πλέον εξαθλιωμένες κοινωνίες;

Ποιότητα σημαίνει αισθητική, τέχνη, ομορφιά, άνεση, κλπ, όλα όσα ευφραίνουν τις ψυχές των ανθρώπων, με αποτέλεσμα τη γενική ευημερία στον πλανήτη μας, αυτό που λέμε με μια λέξη "ευτυχία", αυτό το οποίο ο τρόμος που προκύπτει απο το ανεβοκατέβασμα των στεγνών οικονομικών δεικτών έχει παραγκωνίσει εντελώς.

«Το αποτέλεσμα μετράει» λέει το τεχνοκρατικό τσιτάτο και βλέπω ότι το αποτέλεσμα, αυτό που νοιώθουμε όλοι οι άνθρωποι στο πετσί μας στη σύγχρονη εποχή, είναι εντελώς ανεπιθύμητο και καταστρεπτικό για τις σύντομες ζωές μας.

Κάτι λείπει λοιπόν. Λείπει η παράμετρος της ανθρώπινης ευτυχίας στον υπολογισμό των δεικτών και αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί και μάλιστα πολύ σύντομα. Οι ειδικοί επιστήμονες καιρός είναι να εκσυγχρονίσουν το ρόλο του χρήματος και να το μετρούν πλέον σε συνδυασμό με τον άνθρωπο, τη ζωή του ανθρώπου, την ευτυχισμένη ζωή του ανθρώπου. Το χρήμα, χωρίς τον άνθρωπο που το δημιούργησε για να διευκολύνει τις εμπορικές συναλλαγές του, έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο βάρος.

Οι κυβερνήτες πολύ εύκολα μπορούν να προτείνουν, να ψηφίσουν και να επιβάλλουν νόμους που να διασφαλίζουν την ευτυχία και, αντί να μάχονται εναντίον των πολιτών οι οποίοι τους αναδεικνύουν σε θέσεις εξουσίας και αντί να κρύβονται φοβισμένοι σε φρουρούμενα κάστρα, να μπορούν να περπατούν ελεύθερα ανάμεσα στον κόσμο που θα εκτιμά και θα θαυμάζει τα έργα και τη σοφία τους, νοιώθοντας παράλληλα ευγνωμοσύνη για την αποτελεσματική μέριμνα που ασκούν προς την Πολιτεία, το λόγο δηλαδή για τον οποίο διαλέχτηκαν για να κατέχουν τη θέση που κατέχουν.

Εντυπωσιάστηκα απο τη φράση «Ο υπουργός που πήγαινε στο γραφείο του µε το λεωφορείο» που αφορά τον παλιό βουλευτή και υπουργό (1982-83) Δημήτρη Κουλουριάνο. Ποιος πολιτικός -ιδίως υπουργός- μπορεί να χρησιμοποιήσει τα μέσα συγκοινωνίας για να πάει στο γραφείο του σήμερα;

Η "εποχή των γιαουρτιών" ξεκίνησε στην Ελλάδα από τον προπηλακισμό του βουλευτή Απόστολου Κακλαμάνη, που ναι μεν δεν έφαγε γιαούρτι, αλλά απαξιώθηκε δημόσια από μερίδα πολιτών ενώ περπατούσε σε αθηναϊκό δρόμο. Η περίπτωση της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, που έφαγε αυγά καθισμένη σε ζαχαροπλαστείο, είναι επίσης ενδεικτική της συνέχειας που επακολούθησε.

Κανείς από τα δυο αναφερθέντα δημόσια πρόσωπα δεν αναγνώρισε τί ακριβώς συνέβαινε, πώς έγινε δηλαδή και μερικοί θερμόαιμοι πολίτες -ίσως και απογοητευμένοι θαυμαστές τους- εκφράστηκαν με σχετική βία εναντίον τους, αλλά έρριξαν το σφάλμα σε κόμματα δήθεν υποκινητές των πράξεων αυτών. Είναι δύσκολο να αναγνωρίζεται η αρχή ενός νέου προβλήματος, το νύχι του λιονταριού δεν αρκεί σε πολλούς ώστε να φανερώσει το λιοντάρι.

Το σύστημα είχε αρχίσει να δείχνει την αποτυχημένη του πορεία, η οποία οδήγησε στη ζούγκλα που μέσα της παραπατούμε σήμερα. Γιατί βρισκόμαστε μέσα σε μια ζούγκλα, σε ένα τόπο όπου φως δεν μπαίνει, όπου η βλάστηση των άγριων ενστίκτων θεριεύει μέρα με τη μέρα, όπου φίδια απειλούν την ασφάλειά μας ξεπροβάλλοντας ξαφνικά από εκεί που δεν τα περιμένουμε, όπου θηρία ορμούν και ξεσκίζουν και τα τελευταία υπολείμματα αυτοπεποίθησης και αξιοπρέπειας, όπου λίμνες απελπισίας θέλουν να ρουφήξουν το μεδούλι της ψυχής μας.

Μετά την ανάγνωση πάμπολλων κειμένων στην άυλη διαδικτυακή βιβλιοθήκη, κειμένων που κατέθεσαν απλοί άνθρωποι αλλά και ειδικοί πάνω στο θέμα "οικονομική κρίση" και τα παράγωγά του -τη δυστυχία, δηλαδή, με μια λέξη- διάβασα και παρακολούθησα ομιλίες, συνεντεύξεις, εκπομπές, κλπ, σε πάμπολλα ΜΜΕ ελληνικά και ξένα.

Είδα, άκουσα, κατάλαβα -όσο ανθρωπίνως γίνεται- πολλά πράγματα, έμαθα καινούργιες έννοιες και ορολογίες και μόλις χθες τη νύχτα ενέσκηψε η... φλασιά! Οταν υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερα -διάφορα και διαφορετικά- δεδομένα, τόσο ευκολότερη είναι η σύνθεσή τους σε ένα όραμα. Νομίζω, δηλαδή.

Το όραμα λοιπόν για τον κόσμο που έρχεται, τον κόσμο που πρέπει να έρθει σύντομα να αντικαταστήσει τον εφιάλτη που ζούμε, είναι ένας κόσμος απολύτως εφικτός, ένας κόσμος μετρήσιμος επίσης -μια και μας αρέσουν οι αριθμοί και αποκλείεται να γλιτώσουμε από αυτούς!- αλλά με αναδιάρθρωση των μέτρων τα οποία στην πράξη μας έχουν... χρεοκοπήσει!

Το όραμα θα γίνει πραγματικότητα, αρκεί τους στεγνούς οικονομικούς υπολογισμούς να εμπλουτίσει ο παράγοντας "άνθρωπος".

Ενας αριθμός ακόμα ανάμεσα σε τόσους άλλους, με βάση τους οποίους γίνονται οι επεξεργασίες των οικονομικών στοιχείων, ένας αριθμός με ειδικό βάρος ισχυρότερο από το δείκτη ανόδου των χρηματιστηρίων και των παραγώγων. Ενας αριθμός που θα φέρει τον άνθρωπο στο πρώτο πλάνο, από το φόντο της Ιστορίας όπου σήμερα (τον έστειλαν να) βρίσκεται.

Ο άνθρωπος είναι η Ουσία του πλανήτη, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο!

Απορώ πώς γίνεται να έχει αγνοηθεί, πώς αγνοείται για τόσο πολλά χρόνια, αυτός ο σημαντικότατος παράγοντας, τη στιγμή που άνθρωποι είναι και όσοι μελέτησαν και συνεχίζουν να μελετούν, να επεξεργάζονται, να εργάζονται γενικώς με αντικείμενο τα οικονομικά μεγέθη. Πώς γίνεται και αγνοήθηκαν από ανθρώπους όλα όσα ωφελούν τον άνθρωπο;

Οπως γράφει ο pascal:

Aπό τον ρομαντισμό στον κυνισμό είναι ένα χαστούκι δρόμος.
Και από τον κυνισμό στον ρομαντισμό, πάλι ένα χαστούκι δρόμος είναι.

Για σκέψου το...


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/10/blog-post_11.हटमल


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

«Ξένοι στην ίδια χώρα» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 11.10.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Ξένοι στην ίδια χώρα

Πόσα μπορεί να σε ενώνουν με άλλα έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους; Πόσα μπορεί να σε συνδέουν με έναν Φωτόπουλο που ουρλιάζει για μειώσεις σε μισθούς που δεν έχεις δει ούτε στα όνειρά σου; Ή με υπαλλήλους υπουργείων που κάνουν καταλήψεις στα υπουργεία τους για περικοπές σε αποδοχές που βλέποντάς τις ζαλίζεσαι; Πόσα μπορεί να μοιράζεσαι με εβδομήντα εφτά 'συμπολίτες' που έκρυβαν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια 'μαύρα' ευρώ σε τραπεζικούς λογαριασμούς και χιλιάδες άλλους που φοροδιαφεύγουν συστηματικά και αμετανόητα για να μην πιαστούν 'κορόιδα'; Πώς ένιωθες όταν παρότι δεν είχες ποτέ ακριβό κινητό με σύνδεση σε κάποια εταιρία κινητής τηλεφωνίας, ποτέ πιστωτική κάρτα ή άλλα καταναλωτικά αξεσουάρ, έβλεπες ανθρώπους πολύ μικρότερούς σου με ένα BlackΒerry και iPhone στα χέρια να πίνουν φραπεδιά στο καφε-μπαράκι παραδίπλα, συζητώντας σε ποια μπουζούκια θα ξεσκάσουν το βράδυ; Πώς νιώθεις όταν οδηγώντας βλέπεις όλους τους άλλους να σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν κάποιον που πάει να στρίψει παράνομα; Πώς ήταν να έχεις γείτονα τον πενηντάρη συνταξιούχο που μπήκε από κάποιο πρασινομπλέ παράθυρο σε κάποια ΔΕΚΟ και βγήκε από το ίδιο παράθυρο χωρίς να δουλέψει ποτέ στη ζωή του; Πώς ήταν όταν έχανες τη δουλειά σου βλέποντας άλλους που είχαν μπει στην ίδια δουλειά με γνωριμία (και όχι τυχαία όπως εσύ) να μένουν, παρότι δεν πολυκουράζονταν; Πώς νιώθεις για τον ‘Αγανακτισμένο’ πρώην εργοδότη σου που χωρίς να το ξέρεις δεν σου είχε κολλήσει ποτέ ένσημα; Πώς ένιωσες όταν βγάζοντας βόλτα το παιδί σου με το καροτσάκι η κυρία με το ίμπιζα σου έκλεινε τη διάβαση; Οπωσδήποτε μοιράζεσαι μαζί τους, βρίσκεσαι μαζί τους εγκλωβισμένος σε μια φούσκα επίπλαστης ευζωίας που τώρα σκάει. Επίπλαστης, γιατί ζούσατε σε μια χώρα που οι βιομηχανίες της έκλειναν η μια πίσω από την άλλη, που γινόταν όλο και λιγότερο ανταγωνιστική, που άρχισε από κάποια στιγμή και ύστερα να γεμίζει κομμωτήρια, μπουτίκ, σουβλατζίδικα, σχολές οδηγών, καφέ-μπαρ, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά. Και που παρ' όλα αυτά εξακολουθούσε να καταναλώνει, να δανείζεται, να επιδεικνύεται, να ουρλιάζει στα γήπεδα, να παρκάρει στα πεζοδρόμια, να μαυρίζει στις παραλίες. Έχοντας στο τιμόνι 'δικούς της' ανθρώπους που δεν ήθελαν να τη στεναχωρούν, που την άφηναν να βουλιάζει, να βυθίζεται σε ένα τεράστιο ψέμα. Οι ευθύνες τους, τεράστιες. Αλλά και η γαϊδουριά η δική σας, ρε παιδιά, απίστευτη.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/10/blog-post_807.html


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

«Αντίσταση στην πλημμύρα του άνοου» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από επτά εβδομάδες, στις 5.9.2011, πέθανε σε ηλικία 89 ετών ο Γεώργιος – Αλέξανδρος Μαγκάκης, για τον οποίο μία εβδομάδα πριν, στις 17.10.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Αντίσταση στην πλημμύρα του άνοου

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2011, πέθανε σε ηλικία 89 ετών ο Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης, αντιστασιακός και αγωνιστής εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών.
Μερικά στοιχεία από εδώ:

Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων (24/07/1974-09/10/1974). Παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στη πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητές με την περίφημη φράση: "Κύριοι, και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν".

Η φράση αυτή προκάλεσε ξέφρενο ενθουσιασμό και συγκίνηση όπου οι ακροατές του όρθιοι επί 15 λεπτά της ώρας τον χειροκροτούσαν, μη μπορώντας και ο ίδιος να κρύψει την συγκίνησή του.

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμά του, από εδώ:

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτός που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

________________________
ΣΗΜ. Αποκρυπτογραφήστε το, αν και νομίζω ότι τα γράφει πεντακάθαρα. Η σειρά μας τώρα, να βρούμε τρόπους να αντισταθούμε στην πλημμύρα της παράνοιας.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/10/blog-post_17.html


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

«Ίσως…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 9.10.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Ίσως…

Αλήθεια, πόσο θ΄άλλαζε ο κόσμος....

ο κόσμος μας!

ΑΝ μπορούσαμε να κόψουμε απ΄τη ρίζα της,

την αμφιβολία που φωλιάζει και μας τρώει,

πολλές φορές!

Αυτό το ίσως.... ή μήπως;

Το απότομο φρενάρισμα

στην ευθεία της πορείας μας....!

Πόσο μοναδικοί, για σκέψου, είμαστε

στη μοναδική ξεχωριστή ζωή μας!

Χρειάζεται προσπάθεια;

Μπα, δε νομίζω...

Στον καθένα μας, ανήκει κι ένα τριαντάφυλλο...

Ο ροδόνας, πάντα, ανθίζει!

Κάπου ανάμεσά του, βρίσκεται, το κλειδί

για τ΄αστέρια....

Εσύ σκαλίζεις στάχτες;


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2011/10/isws.html


Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

«Μηδενικά» [Από το blog “Roadartist”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 7.10.2011, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Μηδενικά

Όποιος από εσάς διαβάζει καιρό αυτό το blog, τότε ίσως θα μπορεί να διαισθανθεί το πως νιώθω με όλα όσα συντελούνται στη χώρα μου. Άλλωστε από την αρχή του ιστολογίου, μοιράζομαι μαζί σας αγωνίες και τον προβληματισμό μου. Πλέον τα λόγια στέρεψαν. Ίσως επειδή τα πάντα έχουν ήδη ειπωθεί, μα ποτέ τίποτα δεν αλλάζει.

Κοίταζα σήμερα παλαιότερες αναρτήσεις. Ένα από τα πρώτα κείμενα σκέψεων στο blog (Οκτώβρη του 2007) είχε τίτλο "Δεν... δεν... ...είμαι Έλληνας...".

Διαβάζω άλλες σκέψεις (Νοέμβρη του 2007), στέκομαι στη φράση : "Αυτό που με τρομάζει στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ότι χάνεται η ανθρωπιά, η χαρά του να εξυπηρετείς και να είσαι ευγενής. Με τρομάζει η αγένεια!"

Στέκομαι σε ένα κείμενο κραυγή, κατά τη γνώμη μου, με τίτλο "Πνευματική Φτώχεια" (Ιανουάριο του 2008) και έπειτα μια συζήτηση 226 σχολίων μαζί σας. Τόσες σκέψεις, ενδοσκοπήσεις, διαπιστώσεις, προβληματισμός για αλλαγή μιας κοινωνίας διαμελισμένης.

Αντιγράφω από ένα άλλο κείμενο με τίτλο "Χώρα αφιλόξενη", (Σεπτέμβριος 2008) :

"Αναρωτιόσαστε, ‘γιατί είναι τόσο διαφορετικοί, σκληροί οι νέοι...’

Γιατί τους παραδώσατε ένα κράτος ρημαγμένο, παίξατε με ‘χαρτιά’ σημαδεμένα και τους δώσατε τη σκυτάλη σε έναν αγώνα πουλημένο εξ’αρχής. Δε δόθηκε καν η ευκαιρία να παίξουν με σωστούς όρους στο παιχνίδι σας..

Οι νέοι είναι ήδη σε κατάσταση κρίσιμης ανάγκης..

Όταν μας έλεγαν ότι η Ολυμπιάδα ήταν «μια φορά για μια ζωή», μάλλον εννοούσαν ότι το χρέος της θα μας ακολουθεί για πολλά χρόνια ακόμη… Διάβαζα κάπου ότι κάθε μωρό από τη στιγμή που γεννιέται έχει χρέος περίπου 20.000ε προς το κράτος…

Οικονομική κρίση, αγώνας για τα αυτονόητα, μελαγχολία, προβληματισμός, κατήφεια, όνειρα που θα μείνουν για πολλούς ‘όνειρα’ και μόνο..

Ελπίδα υπάρχει? Ποια είναι η λύση για το αύριο μας;

Και πριν μου πείτε «ο καθένας να κάνει το καλό στη δική του καθημερινότητα»..

Ναι οκ, το ερώτημα που θέτω.. υπάρχει μια λύση καθολική;

Ακούει κανείς πολιτικός; Μπορεί κάτι να μας βγάλει από το πνευματικό λήθαργο, από την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε;...

Θα γίνει κάτι, όσο έχουμε ακόμα ελπίδες και όνειρα ή στο τέλος θα διαψευσθούν και αυτά;"

Διαψεύσθηκαν πλέον και αυτά. Σε εκείνες τις ερωτήσεις, σήμερα δίνονται οριστικές απαντήσεις μέσω των πολιτικών αποφάσεων. Συνεχώς επιταχύνεται η αποδυνάμωση της χώρας, με συνέπεια την κατάρρευση και τη βίαιη εξαθλίωση της κοινωνίας. Παραλλήλως ρουσφέτια, αγορές πολεμικών μηχανών, περικοπές δαπανών για την παιδεία, δυσβάστακτη φορολογία στους ασθενέστερους και όχι στους πάρα πολύ πλούσιους. Η χώρα πτωχεύει, παραδομένη σε διεθνή χρηματιστηριακά παιχνίδια, με άβουλους και άπληστους πολιτικούς, που αδιαφορούν ακόμη να συνεργαστούν μεταξύ τους.

Ξέρεις αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ο εμπαιγμός, τα ψέματα, η αναξιοπρέπεια. Όλα αυτά οδηγούν στην κατάλυση της δημοκρατίας, στην ωμή βία, στην κατάπτωση της δικαιοσύνης, στην έλλειψη της συλλογικότητας, στον παραμερισμό των νέων. Στην καταστροφή.

Αν δεν αποστασιοποιηθείς από την επικαιρότητα, δεν μπορείς αλλιώς να την αντιμετωπίσεις. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, που κάθε μέτρο έχει χαθεί. Σκέφτομαι πως στη ζωή μου ποτέ, τίποτα δε μου χαρίστηκε. Ποτέ δεν ζήλεψα τα πολλά μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς, αναζητούσα πάντα αλλού την ευτυχία. Ποτέ δεν θέλησα την πολυτέλεια, γνωρίζω καλά πως γεμίζει μόνο ένα κενό. Αυτό όμως που μας ετοιμάζουν είναι απόλυτη ανέχεια. Μια διάλυση του κοινωνικού κράτους και δουλειές με μισθούς Κίνας.

Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα η ζωή συνεχίζεται. Αισθάνομαι πως πρέπει να γράφω στο blog για τις τέχνες, για μουσική, θέατρο, βιβλία. Θα συνεχιστεί, αν θα έχω τη ψυχική αντοχή και δύναμη. Τίποτα δεν θα είναι πλέον ίδιο με παλιότερα. Έπειτα γνωρίζω πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα μπορούν να διαπαιδαγωγήσουν το μυαλό και τη ψυχή τους. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα και η υπέρτατη θυσία. Ξέρεις δεν νοείται ζωή δίχως όνειρα. Δεν νοείται ζωή δίχως μαγεία, δίχως συντροφικότητα, δίχως αγάπη, ομορφιά και ανύψωση! Δεν είμαι διατεθειμένη να εμπλακώ στο παιχνίδι τους. Δεν θέλω να ξεχάσω όλα όσα αγαπώ και να εθιστώ στη μιζέρια. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την ηλικία και την ψυχοσύνθεση μου.

Θέλω να ζήσω... Η ψυχή διψάει για ζωή... για γνώση, για αλήθεια, για αγάπη, για έρωτα, για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κανένας δε μπορεί να βάλει παρωπίδες στα μάτια μου και στη ψυχή μου. Καμία Τρόικα, κανένας απαίδευτος πρωθυπουργός "αποφασίζοντας και διατάζοντας", δε μπορεί να μου επιβάλλει ιδέες ή να μου αλλάξει τα πιστεύω. Όλοι αυτοί το μόνο που μπορούν να υπολογίσουν είναι τα μηδενικά στις τραπεζικές καταθέσεις. Πόσο φτωχή η σημερινή εποχή, πόσο λυπηρό να βλέπεις τους πολιτικούς να "σκίζονται" για να υπηρετήσουν τις αγορές και να λεηλατούν ανθρώπους στο βωμό της ενίσχυσης των τραπεζών. Ναι λυπάμαι. Μα ευτυχώς έχω μάθει να διαχωρίζω την αλήθεια από το ψέμα, την ουσία από το περιττό περιτύλιγμα, τους φίλους από τους δήθεν.

Αφού πλέον η εποχή άλλαξε, ίσως αλλάξει και το blog. Δε γίνεται να παραβλέψεις το γεγονός ότι αρκετοί άνθρωποι υποφέρουν. Το αντιμετωπίζω κάθε μέρα. Δεν θα πάψουν να αναρτούνται πολιτιστικά θέματα, προβληματισμοί, σκέψεις, αλλά ίσως δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία, που θα αφορά κοινές δράσεις, ιδέες συσπείρωσης, εναλλακτικές προτάσεις για αυτή τη δύσκολη εποχή που καλούμαστε να ζήσουμε. Ας συνεχίσουμε εδώ, όσο ακόμη μπορεί ο καθένας μας.


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/10/blog-post_07.html


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

«Αποικία ή Προτεκτοράτο;» [Από το blog “Locus Publicus Editorium”]


Πριν από ένα μήνα, στις 21.9.2011, στο blogLocus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:


Αποικία ή Προτεκτοράτο;

Βίαια αναμένεται να είναι η κατάρρευση του "συστήματος ΠΑΣΟΚ" που όπως φαίνεται η Ευρώπη αποφάσισε να ξηλώσει άμεσα. Μετά απο πολύμηνη αδράνεια κατα την οποίαν (για πολιτικούς και μόνον λόγους) οι μέχρι τώρα δόσεις του Μνημονίου περιέργως εκταμιεύονταν παρά την ελληνική κοροιδία και εμπαιγμό προς τους πάντες, ήρθε το τέλος του δρόμου και της ωμής παρέμβασης. Η ώρα της κατάρρευσης. To τελευταίο οχυρό σύντομα αλώνεται. Με τερατώδεις επιπτώσεις για τη σημερινή ελληνική ψυχοσύνθεση. Απο το σημείο εκείνο και πέρα, προσωπικά δεν περιμένω να παραμείνει τίποτα όρθιο.

Η κατάσταση είναι τώρα πια οδυνηρή, η χώρα έχει καταρρεύσει ηθικά, οικονομικά και λειτουργικά. Η υπερφορολόγηση και ο κρατισμός την σκότωσε. Ακόμα και το σχέδιο της 21ης Ιουλίου (που όταν το άκουσαν οι πασόκοι πήγαν αμέσως διακοπές) θεωρείται τώρα πρακτικά ανέφικτο. Με μια οικονομία στην ύφεση, μια κοινωνία χωρίς παραγωγική βάση και το χρέος να υπολογίζεται σύντομα να φτάνει στο 189% του ΑΕΠ, απο πού να κρατηθεί η Ελλάδα; Μόνον ενα "κούρεμα" της τάξης του 70% θα ήταν μια λογική ενέργεια (και μπορεί να γίνει). Τί άλλη στρατηγική να oραματιστεί αυτή η χώρα;

Ο γαλλογερμανικός άξονας δημιούργησε την ενωμένη Ευρώπη, και ο ίδιος αυτός άξονας θα καθορίσει και τις μελλοντικές εξελίξεις. Απο τα πακέτα και τους μηχανισμούς ελέγχου και κρίσεων, μέχρι τις επερχόμενες νέες θεσμικές αλλαγές που κάποτε θα γίνουν εκ νέου. Η Γαλλία φαίνεται να προσφέρει οικειοθελώς την υποστήριξή της προς τη Γερμανία σε όλα τα επίπεδα. Είναι το συμμαχικό εκείνο δίπολο που θα καθορίσει το μέλλον της Ευρώπης, και φυσικά της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι είναι θεατές των εξελίξεων.

Και η Γερμανία φαίνεται να επιθυμεί μια στρατηγική εξάπλωση προς τον ελληνικό νότο. Που σημαίνει πως αποσκοπεί σε μια μερική (αν όχι πλήρη) "κατάληψη" της Ελλάδας, σε διοικητικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Ηδη, οι πρώτοι "Βαυαροί" αφίχθησαν και πιάνουν δουλειά στην Ελλάδα. Αναφέρομαι βεβαίως στον κύριο Ραίχενμπαχ και το λεφούσι των "υπαλληλίσκων" του. Η Ελλάδα θα παραμείνει μέρος της Ευρώπης με πιθανό αντάλλαγμά της μια ευρύτερη ελληνική "γερμανοποίηση".

Σε μια ιστορική θεώρηση των σχέσεων Μητρόπολης και Υπηκόων, η σχέση παίρνει ιστορικά δύο μορφές. Στην πρώτη μορφή οι Υπήκοοι γίνονται ΑΠΟΙΚΙΑ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση η Μητρόπολη απομυζά τις πρώτες ύλες της αποικίας και εκμεταλλεύεται συνολικά προς όφελός της τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Αυτή ήταν η παραδοσιακή ιστορική διάταξη επι Αποικιοκρατίας.

Στη δεύτερη μορφή, οι Υπήκοοι γίνονται ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση τα δύο μέρη συμφωνούν σε κάποιο προκαθορισμένο καταμερισμό ρόλο και ευθυνών, ενώ η Μητρόπολη συγχρόνως εγγυάται και τις θεσμικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και συνοριακές δομές των υπηκόων της (ακόμα και με πόλεμο). Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το Ισραήλ, το Κουβέιτ και το Πακιστάν.

Με ιστορικούς όρους σχέσεων, η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ούτε αμιγώς αποικία, ούτε αμιγώς προτεκτοράτο κανενός. Το οτι βρέθηκε ανα καιρούς στη σφαίρα επιρροής της Δύσης (ως κράτος- πελάτης), αποτελεί μια ιδιάζουσα ιστορική σχέση απο την οποία η Ελλάδα γενικώς ζημιώθηκε. Πολλοί την εκμεταλλεύτηκαν, και πολλάκις την εξέθεσαν διπλωματικά, εμπορικά και πολιτικά.

Στα πολλά σενάρια που έχουμε πλέον υποχρέωση να θεωρήσουμε σε στρατηγικό επίπεδο, τα πλέον σοβαρά, κατα τη γνώμη μου, αποτελούν η διπλωματική και δημοσιονομική προστασία της Ελλάδας, και πρωταρχικά η μελλοντική σχέση της με τον γαλλογερμανικό άξονα. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και εκεί είναι το μέλλον της. Η Γαλλία είναι η πολιτιστική καρδιά της Ευρώπης και η Γερμανία ο μεγαλύτερος εμπορικός σύμμαχος της Ελλάδας απο δημιουργίας ελληνικού κράτους. Και με τα δύο έθνη έχουμε ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς (η σχέση με τη μακρινή Αμερική είναι πλέον τυπικά διπλωματική και εμπορική, ελάχιστα πολιτική και στρατηγικά ξεπερασμένη).

Προς χάριν συζήτησης, θα αφήσω το υποθετικό ερώτημα να πλανάται. Αποικία γίνεσαι εύκολα (default status χρεωκοπημένων). Το Προτεκτοράτο όμως θέλει τη μαγκιά του.


ΠΗΓΗ:

http://locus-editorium.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html