Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

«Φορτώνοντας…» [Από το blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 16.6.2010, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:


Φορτώνοντας…

20% loaded...

Όπου και να κοιτάξω γύρω μου, επικρατεί η απόλυτη μίρλα. Ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να έχει βουλιάξει μέσα σε ταινία του Βασιλάκη Καΐλα. Σκέφτομαι να πάρω κι εγώ ένα κασελάκι με βερνίκια και να αρχίσω να λουστράρω σκαρπίνια στην Ομόνοια...

Μια ατέλειωτη αρνητικότητα έχει σκεπάσει τα πάντα. Μια καταθλιπτική μαυρίλα που με καταπίνει καθημερινά.

Ακόμα και ψυχοσωματικά συμπτώματα έχω αρχίσει να έχω. Το αυχενικό με έχει πεθάνει, κυκλοφορώ στη δουλειά με κολλάρο σαν ασθενής του ΚΑΤ. Ο ορός στο χέρι μου λείπει και οι γαλάζιες πιτζάμες... Τη μία μουδιάζει το αριστερό μου χέρι και νομίζω ότι παθαίνω έμφραγμα, την άλλη πονάει το δεξί, την παράλλη η μέση. Πονάω και τρίζω παντού, φοβάμαι μην φτερνιστώ καμιά μέρα και σκορπίσω σε άτομα...

40% loaded...

Δεν έχω διάθεση να κάνω πράγματα που μου άρεσε να κάνω πριν.
Γράψιμο; Ούτε για αστείο! Η τελευταία συγγραφική μου δραστηριότητα ήταν το περασμένο Σάββατο, που έλυσα ένα σταυρόλεξο στην παραλία. Τρανή απόδειξη ο χώρος αυτός. Πιο συχνά έχει διαλόγους στις ταινίες του ο Αγγελόπουλος, παρά εγώ δημοσιεύσεις στο μπλογκ μου!

Χόμπι; Αμέ, το τελευταίο μου είναι η συλλογή σκόνης. Κάθομαι ακίνητος μπροστά στην οθόνη μου και μαζεύω μπόλικη...

Κοινωνικές δραστηριότητες; Εδώ ήμουν αντικοινωνικός και μισάνθρωπος όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, τώρα που πάνε χάλια, πάλι καλά που δεν χαστουκίζω τη μάνα μου όποτε μπαίνω σπίτι!

Και νεύρα! Πολλά νεύρα! ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΝΕΥΡΑ!

Η μέρα μου ξεκινά νευριασμένη από το πρωί. Ντύνομαι, πλένομαι και ετοιμάζομαι νευριασμένος. Πηγαίνω στο τραμ νευριασμένος. Μπαίνω και βγαίνω από το μετρό νευριασμένος. Μετά τρώω το καθιερωμένο εικοσάλεπτο στήσιμο μέσα στον ήλιο, μέχρι να περάσουν να με πάρουν για τη δουλειά και τσιτώνομαι σαν τη φάτσα της Βαρδινογιάννη μετά το όγδοο μπότοξ. Και αρχίζω και φορτώνω σιγά, σιγά,σιγά, μέχρι να τιγκάρω και να είμαι έτοιμος να εκραγώ...

60% loaded...

...................

[ Η παράγραφος λογοκρίθηκε. Τα είπα και ξεθύμανα, ας φυλάξω και τα νώτα μου τώρα, διότι είναι μικρός ο κόσμος! :p ]
...................

Οι πελάτες μου είναι όλοι ηλίθιοι!! Ακόμα κι αν δεν είχα νεύρα θα ήταν ηλίθιοι, διότι αυτή είναι η παγκόσμια σταθερά που διέπει το σύμπαν μου: όλοι γύρω μου είναι ΗΛΙΘΙΟΙ!

Μου σπάνε ακόμα περισσότερο τα νεύρα με τα ηλίθια mail τους, που ζητάνε ηλιθιότητες που δεν γίνονται και με τα ηλίθια τηλεφωνήματά τους για τις ηλίθιες δουλειές τους...

80% loaded...

Μισώ τη δουλειά μου.

Μισώ που πρέπει να σκίζομαι όλη μέρα μπροστά σε μία οθόνη, με τον αυχένα να πονάει λες και κουβαλάω στο σβέρκο τον Πάγκαλο για μία δουλειά που με εκνευρίζει. Και τη μισώ πιο πολύ γιατί είμαι αναγκασμένος να την κάνω κάθε μέρα για πενταροδεκάρες -που τις μισές μου τις τρώνε οι Εφορίες και τα ΤΕΒΕ...
Άνοιξα βιβλία σαν ελεύθερος επαγγελματίας για να καταλήξω να έχω τελικά πάλι κάποιον πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει όλες τις %$%#΅@^ βλακείες που θέλει να κάνω.

Και όλα αυτά που ήθελα να κάνω και που πλέον δεν έχω όρεξη να κάνω, δεν θα μπορέσω τελικά να τα κάνω ποτέ, ούτως ή άλλως, διότι κάποιοι καθυστερημένοι, σιχαμένοι, τρόμπες, απατεώνες &%^^$%# αποφάσισαν ότι πρέπει να πληρώσω τις αρπαχτές και τις κλεψιές τους με το χρόνο μου, τα λεφτά μου, την αξιοπρέπειά μου και ακόμα και τα όνειρά μου.

Ναι, σιχαμένοι ηλίθιοι! Δυο-τρία όνειρα είχα κι εγώ και μου τα ρουφήξατε στις χοντροκοιλάρες σας μαζί με ό,τι υπήρχε σε κάθε κρατικό ταμείο.

Και με μετατρέψατε κι εμένα σε ένα κακομοίρικο, μίζερο ζόμπι που όλη μέρα ζει και κινείται για να καταφέρει να επιβιώσει.

100% loaded...

Και κάθονται όλοι οι ^&#&@* στα μπλογκ και κλαίγονται όλη μέρα για ΔΝΤ, μέτρα και μιζέρια, αντί να αρπάξουν ένα τουφέκι και να αρχίσουν να τινάζουν μυαλά στον αέρα!

ΝΑΙ, ΡΕ! Θα το γράψω κι ας έρθει και η Δίωξη να με μαζέψει! Μια σφαίρα στο κεφάλι τους χρειάζεται, όχι παραπομπές, έρευνες και λοιπές αερολογίες που φωνάζουν οι γριές στις λαϊκές! "Μπα; Ο κύριος Κλέφτογλου!" ΜΠΑΜ! Στο πάτωμα τα μυαλά του Κλέφτογλου! "Αχ, ο κύριος Παρλαπίπας!" ΜΠΑΜ! Τρύπα στο στομάχι του κύριου Παρλαπίπα, να χωράει να περάσει το τζιπ του από μέσα! "Βρε, ο κύριος Παρτάλης!" ΚΡΑΚ! Ανοιγμένο στα δύο το κρανίο του Παρτάλη!

1% loaded...

Και μετά, αφού τα έχω πει κι έχω ξεθυμάνει, ηρεμώ κι επιστρέφω στα ίδια.

Διότι πάντα έτσι ήμουν...

Ο κλασικός *$#%@^ που πάντα θα είναι το "καλό παιδί" που όλοι θα του πατάνε το σβέρκο...

Κι αν κάποια στιγμή φορτώσει και ξεσπάσει, θα έχει και τύψεις από πάνω επειδή ξεστόμισε τα προφανή και ζήτησε τα αυτονόητα. Επειδή "ξεπέρασε" τα όρια και έχασε την ψυχραιμία του.

Μακάρι να ήμουν τόσο αναίσθητος όσο οι άλλοι γύρω μου...


ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2010/06/fortwnontas.html


Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

«Ψάχνοντας το άλλο μας μισό (παραληρηματικές σκέψεις… αύριο το πρωί θα τις διαβάσω…)» [Από το blog “Ακατέργαστα”]


Πριν από ένα μήνα, στις 29.5.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:



Ψάχνοντας το άλλο μας μισό (παραληρηματικές σκέψεις… αύριο το πρωί θα τις διαβάσω…)

Ε, ναι όλοι πια το έχουμε μυριστεί πως η γη είναι το πεδίο των μαχών μας, των συγκρούσεών μας, της εκδήλωσης των επιθυμιών μας. Με πρώτη και καλύτερη -σε όσους τυχερούς από εμάς γεννηθήκαμε σε τόπο ειρηνικό και χωρίς ανυπέρβλητα προσωπικά προβλήματα όπως υγείας ή αρρωστημένης εξάρτησης-, με πρώτη και καλύτερη λοιπόν την επιθυμία να βρούμε το άλλο μας μισό...

αναρωτιέμαι ποιοί μπορούν να συναντήσουν πράγματι το άλλο τους μισό σε τούτη τη ζωή και να την περάσουν τρισευτυχισμένοι; Νομίζω πας θα ναι 1. όσοι το χουν φιλοσοφήσει πως είναι ανέφικτο και είναι έτοιμοι να πορευτούν και να χαρούν ένα ...κλάσμα του ημίσεος. 2. όσοι, γονιδιακά, αρκούνται στα ελάχιστα που τους φαίνονται για μέγιστα. 3. Όσοι δεν καταδέχονται να περιφέρονται στη ζωή μισοί και φροντίζουν να ολοκληρωθούν από μόνοι τους, και αφήνουν στην τύχη αν βρεθεί ο έτερος με τον ίδιο τρόπο ολοκληρωμένος! (στην ουσία αυτοί δεν ψάχνουν, απλά τους τυχαίνει το όμοιό τους -(σε ποσοστό ολοκλήρωσης)

άλλη κατηγορία δεν μπορώ να σκεφτώ στις 1.30 το πρωί, με τόση νύστα που χω. (Γι αυτό εξάλλου σκέφτομαι τόσο χαλαρά ετουτα τα τόσο σοβαρά...)

Προσωπικά σ' όλη μου τη ζωή άντε να χω ακούσει, άντε και να χω δει το πολύ για δύο ζευγάρια που να ολοκληρώθηκαν ως δύο ημίση... γι αυτό κι οι μεγάλοι έρωτες έχουν μείνει στην ιστορία κι έχουν γυριστέι και ταινίες! Πόσες ταινίες να υπάρχουν πια!

Εξαιρω τις περιπτώσεις φλογερων ερώτων ή υπέροχων συμβιώσεων που κόπηκαν ξαφνικά από ατύχημα: θάνατος, πόλεμος, κοινωνικές αναταραχές και τα όμοια...

κι ερχόμαστε λοιπόν στα δικά μααας! Σε εμάς που δεν ανήκουμε σε καμιά απ' τις παραπάνω κατηγορίες και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να ψάχνουμε το άλλο μισό είτε έχουμε ήδη παντρευτεί επειδή νομίσαμε πως το βρήκαμε ή πάνω στην απελπισία μας για να κάνουμε κάτι να νιώσουμε ζωντανοί ,

...είτε παραμένουμε ανύπαντροι, ψάχνοντας μέρα-νύχτα-μέρα... (εννοώ και το εσωτερικό, υποσυνείδητο ψάξιμο, που στη διαστρέβλωσή του οδηγεί αλλού για αλλού)

Η «ιστορία» αντί για το ψάξιμο να αγαπήσουμε τον Θεό μ' όλη τη δύναμη της ψυχής, έρχεται η ώρα που είναι φούμαρα. Ακόμα και κει θέλει υπεράνθρωπη δύναμη για να αντέξεις τις στιγμές που βαρέθηκες αυτήν την αγάπη, ή που μια φεγγαράδα ή μια ανατολή σε οδηγούν σε πιο απτές αναζητήσεις. Το απτό ζητάει ο άνθρωπος, αυτό που πιάνεται, που μυρίζεται, που πονά και που χαίρεται σαν αυτόν. Τι σαν δηλαδή. Αυτόν. Σκέτο.

Έτσι λοιπόν μια ζωή, ψάχνει για το άλλο του μισό και άλλο μισό δε βρίσκει. Για Ζωές ολόκληρες μιλάμε, για παμπολλους αιώνες δε συναντιούνται τα ημίση, κι οι άνθρωποι κατασπαράζονται από μίση, γιατί δεν αντέχουν να ζούν μισοί...

Να το συνεχίσω;;


.. .το συνεχιζω λοιπον μιας κι απ' την υπερβολική νυστα δεν έχω αντιστάσεις... πού ξέρεις; Μπορεί να προκύψει κάτι της προκοπής! Εξάλλου έχω καταλήξει ήδη κάπου...

απέναντι μου το φεγγάρι κι ο, τι μου υπαγορέυει θα σου το λέω...

και να! θα μιλήσω για τις τρεις μοναξιές: του εγκλεισμού σε μοναστήρι ή «μοναστήρι», του γάμου (ή σχέσης), και του μοναχικού βίου ...

μη μου πεις πως δεν τις έχεις ζήσει και τις τρεις άμεσα ή έμμεσα!

Ποια θα λεγες την πιο ανώδυνη; Αυτήν ακολούθα! άλλη περίπτωση δεν υπάρχει...

δεν μπορείς ΠΙΑ; νομίζω πως μπορεις! φαντασιώσου την!

για μοναξιά μιλάμε, εύκολο πράμα, ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, δε μιλάμε δα για καμιά άπιαστη ευτυχία! ;)...

να το συνεχίσω;


Όλη μου η σκέψη στηρίζεται σε δυο τινα: 1. τι να ναι αυτή η βασιλεια των ουρανών που ο Χριστός την προσδιόρισε μέσα μας και ουδείς άλλος μύστης από όσο ξέρω δε διαφωνεί,

και 2. γιατί είμαστε μισοί;;

Απαντήσεις : 1. μάλλον εννοεί την ολοκλήρωση! Άρα...

(το τέλος του κειμένου με τα συμπεράσματά μου,

οι ενδιαφερόμενοι ξέρετε πλέον

πού και πώς θα το βρείτε...)



Την ίδια ημέρα (δηλαδή στις 29.5.2010), στο άλλο blog της Σοφίας Κου με τον τίτλο “Μουρλαθήκαμε εντελώς”, διαβάσαμε [τη συνέχεια του παραπάνω, δηλαδή] αυτό:



Το συνεχίζω λοιπόν…

.. . το συνεχιζω λοιπον μιας κι απ' την υπερβολική νυστα δεν έχω αντιστάσεις... πού ξέρεις; Μπορεί να προκύψει κάτι της προκοπής! Εξάλλου έχω καταλήξει ήδη κάπου...

απέναντι μου το φεγγάρι κι ο, τι μου υπαγορέυει θα σου το λέω...

και να! θα μιλήσω για τις τρεις μοναξιές: του εγκλεισμού σε μοναστήρι ή «μοναστήρι», του γάμου (ή σχέσης), και του μοναχικού βίου ...

μη μου πεις πως δεν τις έχεις ζήσει και τις τρεις άμεσα ή έμμεσα!

Ποια θα λεγες την πιο ανώδυνη; Αυτήν ακολούθα! άλλη περίπτωση δεν υπάρχει...

δεν μπορείς ΠΙΑ; νομίζω πως μπορεις! φαντασιώσου την!

για μοναξιά μιλάμε, εύκολο πράμα, ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, δε μιλάμε δα για καμιά άπιαστη ευτυχία! ;)...

να το συνεχίσω;


Όλη μου η σκέψη στηρίζεται σε δυο τινα: 1. τι να ναι αυτή η βασιλεια των ουρανών που ο Χριστός την προσδιόρισε μέσα μας και ουδείς άλλος μύστης από όσο ξέρω δε διαφωνεί,

και 2. γιατί είμαστε μισοί;;

Απαντήσεις : 1. μάλλον εννοεί την ολοκλήρωση! Άρα να μην την ψάχνουμε έξωθεν ημών! Δεν αποκλείονται έτσι βέβαια η κοντινές σχέσεις, αρκεί να χει προσυμφωνηθεί με τον ..εαυτό μας πως πρόκειται για τρόπο ολοκλήρωσής μας μέσα από εμάς κι οχι να «κολλήσουμε» πάνω μας το άλλο μισό, ως το άλλο κομματάκι του παζλ που μας λείπει...

2. γιατί έτσι το νομίζουμε! γιατί έτσι μας το υπέβαλαν, και γιατί όταν κάποια εικόνα, ήχος, μυρωδιά, γέυση ή αφή εγείρει μνήμες

κι αυτές με τη σειρά τους ..αξιώσεις δηλ. συναισθήματα,

εμείς νιώθουμε λίγοι και ανίκανοι να τα διαχειριστούμε - και πολύ σωστά γιατί δεν αφορούν σ' αυτόν τον χρόνο και τον τόπο!

Αυτό νομίζω θα πει άγχος! Δηλ. να ναι το μισό σώμα στο εδώ και τώρα και το άλλο μισό να διαρέεται από παλιά συναισθήματα, γιατί είναι ΣΩΜΑΤΙΚΗ Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ! Άρα δεν είμαστε (ή δε νομίζουμε πως είμαστε) μόνιμα μισοί! Περιστασιακά μόνο!

............................

Άρα στο πρόσωπο του άλλου ψάχνεις το άλλο μισό ΣΟΥ!

Όμως, αυτός κουβαλάει και την ιστορία ΤΟΥ, που δεν μπορείς να προσπεράσεις παρότι είναι εμπόδιο στο σκοπό σου! Και να οι συγκρούσεις και τα μίση!

Εκτός αν διαλέξεις νέο σκοπό: ολοκληρούμενος εσύ, να τον βοηθήσεις στην ιστορία ΤΟΥ! Είναι το τίμημα για το μισό σου που σου δίνει! ;)

Ίσως εκεί να κρύβεται κι η ανιδιοτέλεια της αγάπης! Σ' αυτή τη δικαιωματική ιδιοτέλεια!


ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/

http://mourlia.pblogs.gr/


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

«Αφήστε το στο ταμείο!» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από ένα μήνα, στις 28.5.2010, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Αφήστε το στο ταμείο!

Φίλες και φίλοι, αντιδράστε! Οργανωθείτε! Γιατί, σ' εμάς, τους απλούς πολίτες, κανείς δεν πρόκειται να χαρίσει κάτι. Γεμίστε τα καρότσια σας με ότι .τραβάει η ψυχή σας και εγκαταλείψτε τα μέσα στα Super Market!
Την προηγούμενη εβδομάδα, ο χώρος μπροστά στα ταμεία γνωστής γερμανικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ στην Κατερίνη, φράκαρε από δεκάδες «ορφανά» καρότσια, γεμάτα με προϊόντα. Οι ταμίες και οι υπεύθυνοι του καταστήματος κοιτούσαν έκπληκτοι τους 35 και πλέον πελάτες να τα παρατούν εκεί και να αποχωρούν ομαδικά, δηλώνοντας πως δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν αυτά που ήθελαν να αγοράσουν.

Στο σούπερ μάρκετ επικράτησε πανικός! Τρομαγμένη η υπεύθυνη του καταστήματος, αφού πήρε οδηγίες από τα κεντρικά της Αθήνας, κάλεσε την αστυνομία, η οποία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα. «Δεν κλέψαμε κανέναν, δεν φοράμε κουκούλες, στο ένα χέρι κρατάμε το παιδί μας και στο άλλο την αστυνομική μας ταυτότητα. Δεν κρυβόμαστε από κανέναν! Όπως μπαίνεις σε ένα κατάστημα ρούχων και μετά από πρόβα δύο ωρών δεν αγοράζεις κανένα από τα οχτώ πουκάμισα που δοκίμασες, έτσι κάναμε κι εμείς», είπαμε στους -επίσης έκπληκτους- αστυνομικούς και αφού δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις, το θέμα έληξε!....Τα μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Πιερίας αντιδρούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ακριβές τιμές των προϊόντων και προτείνουν σε όλους τους πολίτες της χώρας το «Αφήστε το στο Ταμείο», μέχρι να πέσουν οι τιμές. Η δράση ήδη μεταφέρεται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως πχ στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα και στη Βέροια.

«Αντιδρούμε, γιατί δεν περιμένουμε από κανέναν!»

Ας λάβουν οι αρμόδιοι το μήνυμα ότι δεν είμαστε φοβισμένοι και θα αντιδρούμε όλο και ποιο έντονα. Η επιλεκτική επιβολή φόρων σε χαμηλόμισθους και συνταξιούχους, η δραστική μείωση του εισοδήματός μας και τα κέρδη των μεγαλοκαρχαριών στα ύψη, αποτελούν θρασύτατη πρόκληση και συσσωρεύουν ΘΥΜΟ. Μεγάλο θυμό!

Όλοι μαζί απευθύνουμε στον υπουργό Οικονομικών της χώρας μας το παρακάτω απλό ερώτημα: Γιατί επιτρέπετε το ίδιο προϊόν να πωλείται στην Ελλάδα 40% - 80% ακριβότερα απ' ότι στη Γερμανία; Γιατί δεν προστατεύετε τους πολίτες σας κύριε Υπουργέ;

Ζητούμε συγνώμη από τους υπαλλήλους που ταλαιπωρήθηκαν και θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται από τη δράση αυτή. Έτσι όμως ταλαιπωρούμαστε -δικαιολογημένα- όλοι σε μια πορεία ή σε μια απεργία.


Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας

http://www.otoposmou.gr/


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/05/blog-post_4811.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

«ΔουΝούΤειος αριθμολογία του συνταξιοδοτικού» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από είκοσι μέρες, στις 7.6.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:



ΔουΝούΤειος αριθμολογία του συνταξιοδοτικού


Υπολογίζεται ότι 1 νέος που τελειώνει σήμερα το σχολείο στα 18, με το νέο συνταξιοδοτικό θα πάρει σύνταξη στα 88.

Όλο μαζί 11888.

Τυχαίο;; .. Δε νομίζω ..!!!..

(Το εύρημα είναι της Νεφέλης74 από το ΤΒΧΣ )


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/06/doynoyteios-arithmologia-toy-syntaxiodotikoy.हटमल



Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

«Κι όμως, υπάρχει κάτι χειρότερο…» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 16.6.2010, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Κι όμως, υπάρχει κάτι χειρότερο…

...από μια χρεοκοπημένη χώρα...

Μια χρεοκοπημένη κοινωνία.

Τα αποτελέσματα της έρευνας ου Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

Μερικά στοιχεία:

Το 40,4% των Ελλήνων «δεν έχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη στους πολιτικούς» (ο αντίστοιχος Ευρωπαϊκός Μέσος Ορος είναι 23,2%). Εξίσου, η «απόλυτη εμπιστοσύνη» προς το Ευρωκοινοβούλιο έχει πέσει από 4,8% το 2003 σε 1,4% το 2009. Η δυσπιστία απέναντι στους νόμους διπλασιάζεται σε διάστημα έξι χρόνων (2003 - 2009). Και αν αυτά τα ανησυχητικά στοιχεία αφορούν το 2009, οι σχολιαστές της έρευνας φοβούνται ότι η κατάσταση έχει περαιτέρω επιδεινωθεί το 2010 με τη λήψη των μέτρων.

Το 54,5% των Ελλήνων επιθυμεί λίγοι «ξένοι» να μένουν στη χώρα και το 49,5% θεωρεί ότι πρέπει να «επιτρέπεται σε λίγους να έρχονται και να ζουν εδώ», από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Το 48% πιστεύει ότι «η γυναίκα πρέπει να είναι έτοιμη να αφήσει την εργασία της για χάρη της οικογένειάς της». Το 77% συμφωνεί ότι «τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν στα παιδιά να υπακούουν σε κανόνες και να πειθαρχούν». Την ίδια στιγμή, οι γενεές -20ρηδες, 40ρηδες, 70ρηδες- έχουν χάσει τον χαρακτήρα κοινωνικού κεφαλαίου που μπορεί ανάλογα με την ηλικία να προσφέρει στη χοάνη της καθημερινότητας και προσλαμβάνονται με όρους... ασφαλιστικού συστήματος.

Μόνο το 38,7% εμφανίζεται να ξεφυλλίζει εφημερίδα και απ' αυτούς το 22,2% δεν διαβάζει καθόλου πολιτικά θέματα ή πολιτική ειδησεογραφία, ενώ το 69,3% διαθέτει λιγότερο από μια ώρα (51,6% λιγότερο από μισή ώρα και 11,7% από μισή έως μια ώρα) για ανάγνωση εφημερίδας.

Είναι αρκετοί οι πατατοκέφαλοι που μπορούν να δουν κάτι θετικό πίσω από αυτά τα στοιχεία. Κι ανάμεσά τους πολλοί αυτοί που επιμένουν αυτιστικά στο ολοκληρωτικό σύνθημα "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" και στο "όλοι ίδιοι είναι".

Το χειρότερο όμως από ΟΛΑ τα παραπάνω στοιχεία είναι η χαμηλή εμπιστοσύνη στις διαπροσωπικές σχέσεις και ο έντονος ατομικισμός.

Αυτό είναι που μας εγκλωβίζει στην κατάσταση του θύματος. Του πειθήνιου πρόβατου για σφαγή. Που δεν μπορεί γιατί δεν θέλει γιατί δεν εμπιστεύεται κανέναν, να αντιδράσει...

Που αρνείται, εξ ίσου, να απλώσει αλλά και να πιάσει το χέρι του άλλου. Του διπλανού του. Του φίλου του. Του συγγενή του. Του συντρόφου του.

Προτιμά να τα χάσει όλα μόνος του, να πεθάνει μόνος του, στο σπιτάκι ή στο μικρομάγαζό του, παρά να ανοίξει το παράθυρό του στο δρόμο, στον απέναντι...

Κι όταν ακόμη αντιλαμβάνεται, υποτυπωδώς, την ανάγκη να περπατήσει μαζί με άλλους... Να βρει έναν κοινό δρόμο... Το κάνει κι αυτό μικρό... Σε ομαδούλες... Σε "συνιστώσες"... Σε "τάσεις"... Σε "λίστες"...

Ναι, για την Αριστερά των 29 συνιστωσών και τάσεων μιλάω... (διαβάστε εδώ). Δείτε το χάλι μας, σας, τους...

Ποιοι μισθοί και ποιες συντάξεις και ποια ανεργία;;;

Μπαρμπούτσαλα!

Αν νομίζουμε οτι το θέμα είναι μόνο οτι "δικαιώματα και καταχτήσεις έχουν χαθεί μέσα σε ένα χρόνο", είμαστε βαθύτατα νυχτωμένοι...

Αυτό που χάθηκε είναι η αμυδρή ελπίδα πως "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι!".

Αλλά και να μην είναι... που ΔΕΝ είναι... αλήθεια αυτό...

...εκείνο που χάθηκε είναι η διάθεση να αλλάξουμε όλοι μαζί, κάνοντας πράγματα όλοι μαζί, επιβιώνοντας, έστω... Ολοι μαζί!

Εκείνο που θα συμβεί είναι οτι αργά ή γρήγορα, θα σφαχτούμε όλοι μαζί!

Και ο ένας από τον άλλον!

Ηδη νεκροί, ο καθένας στο "βαρκάκι" του, θα βουλιάξουμε ήσυχα-ήσυχα στα νερά της ανυπαρξίας. Με τη σημαία του ατομικισμού υψωμένη!

Θα έχει προηγηθεί η επικράτηση του Φασισμού!

Αν δεν έχει ήδη επικρατήσει χωρίς να τον έχουμε πάρει χαμπάρι...

Μέχρι τότε θα ασχολούμαστε εμμανώς με τις οικονομικές πλευρές της κρίσης και με την Μούντις!!!


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/06/blog-post_16.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

«Αγάπη» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]


Μόλις προχθές, 23.6.2010, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” διαβάσαμε αυτό:


Αγάπη


αίμα / σύσπαση / συναίσθημα / δόσιμο / κατάκτηση / καρδιά /ηρεμία / φλέβα / συμπαγής / διαφάνεια / ποίηση / ζωή / ανιδιοτέλεια / προσφορά / θυσία / νοιάζομαι / μαζί / δεσμός / λευκό / συγχώρεση / προστασία / τρυφερότητα / χάδι /αγάπη


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2010/06/blog-post_23.html


Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

«Θιασώτες του κοπαδιού;» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Μόλις πριν από τρεις ημέρες, στις 21.6.2010, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Θιασώτες του κοπαδιού;


Τι επηρεάζει τις εκάστοτε επιλογές μας;

Ξέρουμε τί κάνουμε;

Υποστηρίζουμε την πλειοψηφία και αποδεχόμαστε τις κοινές αλήθειες;

Υπερασπιζόμαστε τη γνώμη μας ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι είναι αντίθετοι με όσα υποστηρίζουμε;

Μελετάμε καλά την κατάσταση πριν εκφράσουμε την κρίση μας για θέματα που μας απασχολούν καθημερινά;

Αγοράζουμε κάτι επειδή το έχουν αποκτήσει όλοι οι άλλοι γύρω μας;
Ακολουθούμε τυφλά το κοπάδι;


Ίσως δεν μας ευχαριστεί, όμως συχνά προσαρμόζουμε τη ζωή και τη συμπεριφορά μας στον μέσο όρο.

Υποκινούμαστε από στερεότυπα, προκαταλήψεις ή συνήθειες που υιοθετούμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε ποιες περιστάσεις και γιατί;

Από φόβο μήπως περιθωριοποιηθούμε ή μήπως οι υπόλοιποι μάς χλευάσουν.
Ίσως πολλές φορές η εμμονή στις θέσεις μας προκαλεί ψυχολογική κόπωση.
Ένα άλλο ισχυρό κίνητρο σχετίζεται με την επιθυμία μας να αποτελούμε μέρος ενός συνόλου και να προσαρμοζόμαστε στους κανόνες του.

Έτσι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως μέλος της κοινότητας και δεν ρισκάρουμε ούτε να αποκλειστούμε από αυτή ούτε να μπλέξουμε σε περιπέτειες.

Αυτός ο ψυχολογικός μηχανισμός αναπτύσσεται από την παιδική ηλικία και εκφράζεται ποικιλοτρόπως είτε με το να ακολουθούμε πιστά τη μόδα, είτε με το να κάνουμε ό,τι κάνουν οι υπόλοιποι.


Για να ξέρουμε τι κάνουμε

Οι περισσότεροι άνθρωποι εντάσσονται και προσαρμόζονται στην ομάδα μεταξύ 11-13 ετών. Σύμφωνα με έρευνες, η ένταξη λαμβάνει χώρα από την ηλικία των επτά μέχρι και εννέα ετών. Αργότερα η τάση περιορίζεται.

Αυτό αποδεικνύει η μελέτη μιας διεθνούς ομάδας ερευνητών στην οποία συμμετείχαν επτάχρονα και εννιάχρονα παιδιά από την Αυστραλία. Κατέδειξε ότι τα παιδιά ήταν δυσμενώς διακείμενα απέναντι σε άτομα που δεν ανήκαν στην ομάδα τους.

Το πείραμα διενεργήθηκε ως εξής: Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες. Σε κάποια από αυτά είχαν πει ότι δεν άρεσε στα μέλη της ομάδας τους να συναναστρέφονται τα παιδιά από άλλες ομάδες. Όταν προέκυπτε κάποια απειλή για την ομάδα, η συμπεριφορά των παιδιών γινόταν πιο επιθετική απέναντι στα μη μέλη της.

Οι κανόνες του συνόλου μάς βοηθούν να αποβάλουμε προκαταλήψεις ή, σε άλλες περιπτώσεις, καθορίζουν τη στάση μας απέναντι σε μειονότητες.
Οι μελέτες κατέδειξαν ότι τα παιδιά που παίζουν με συνομηλίκους που έχουν κάποια αναπηρία απορρίπτονται από τα όμοιά τους.

Άλλωστε η τάση μας να δημιουργούμε ομάδες έχει χαρακτηρίσει το ανθρώπινο είδος.

Πρόκειται για ανάγκη που γεννήθηκε μέσα από την προσπάθεια των προγόνων μας να βρουν τροφή ή να αμυνθούν όταν δέχονταν κάποια απειλή.

Τα μέλη της ομάδας υποχρεώνονται να συνεργαστούν και να συντονιστούν ακολουθώντας έναν αρχηγό. Παρατηρούν τους υπόλοιπους για να ανακαλύψουν τεχνικές που θα τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά διάφορες καταστάσεις. Υιοθετούν την άποψη των άλλων μόνο όταν τη θεωρούν σωστή.
Δεν διαμορφώνουν άποψη για όλα και εμπιστεύονται μόνο τα άτομα με τα οποία μοιράζονται τις ίδιες αξίες.

Διόλου τυχαία, υπεραμύνονται τις θέσεις του κόμματος με το οποίο συγγενεύουν πολιτικά.


Ο αρχηγός έχει πάντα δίκιο

Συμφωνούμε με τη γνώμη των άλλων είτε για να τους ευχαριστήσουμε είτε για να βελτιώσουμε τη θέση μας.

Σε συλλογικές εργασίες κάθε διαφορετική ιδέα απορρίπτεται στο όνομα του ομαδικού πνεύματος. Αυτή η ομοιογένεια, η συμφωνία με την ιδέα της πλειοψηφίας ή με εκείνη του αρχηγού, μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στο επίπεδο λήψης αποφάσεων.

Ας σκεφτούμε την περίπτωση του Κόλπου των Χοίρων, την απόφαση εισβολής στην Κούβα υπό την προεδρία Κένεντι, το 1961. Η απόπειρα ήταν καταστροφική, εκείνοι όμως που το είχαν προβλέψει, μεταξύ των συμβούλων του προέδρου, ήταν ελάχιστοι.

Με την έννοια του κομφορμισμού αναφερόμαστε σε ποικίλες μορφές μίμησης ή στην ταύτιση με την πλειοψηφία. Ο βαθμός στον οποίο μια κοινωνία χαρακτηρίζεται ως κομφορμιστική εξαρτάται από τις αρχές και τις αξίες που τη διέπουν.

Έχει παρατηρηθεί ότι σε παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες, όπου τα άτομα καλούνται να εργαστούν ομαδικά για να επιβιώσουν, απαιτείται μεγαλύτερη ταύτιση απόψεων. Αντίθετα, στις κοινωνίες των κυνηγών και των ψαράδων οι άνθρωποι είναι περισσότερο αυτόνομοι στην εργασία τους.

Στα αυταρχικά καθεστώτα απαιτείται μεγαλύτερη ομοιογένεια στον τρόπο σκέψης των πολιτών. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολλοί υιοθετούν κάποιες ιδέες, ακόμα και όταν δεν έχουν πειστεί για την ορθότητά τους, επειδή φοβούνται τις επιπτώσεις ενδεχόμενης διαφοροποίησής τους.

Η ταύτιση με το σύνολο υποδηλώνει υποχωρητικότητα. Η συναίνεση δηλώνεται δημοσίως, διαθέτουμε όμως διαφορετική άποψη από αυτή που εκφράζεται.

Σήμερα έχουμε περάσει από την παραδοσιακή κοινωνία της κοινότητας στην κοινωνία που αναδεικνύει την ατομικότητα.

Είμαστε όμως περισσότερο ελεύθεροι στον τρόπο σκέψης μας;
Μήπως το γεγονός ότι άλλοι σκέφτονται για εμάς μας απαλλάσσει από το άγχος;

Για παράδειγμα, κάποιοι νέοι παραχωρούν στους γονείς τους το δικαίωμα να χαράξουν την εκπαιδευτική τους σταδιοδρομία ή να κάνουν σχέδια που θα επηρεάσουν τη ζωή τους.

Εκτός από την οικογένεια, και άλλοι παράγοντες επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή συμπεριφερόμαστε όπως τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ.

Ακόμη και οι πολιτικοί προσαρμόζουν τη στάση τους στα μοντέλα συμπεριφοράς που προβάλλει η τηλεόραση.

Ακολούθως οι θεατές μιμούνται τους τηλεοπτικούς ήρωες και εκφράζουν με μεγαλύτερη ευκολία τη συγκίνησή τους δημοσίως, είτε είναι ειλικρινής είτε όχι.


Κτίζοντας στερεότυπα

Κάποιες πεποιθήσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία μάς επηρεάζουν τόσο βαθιά ώστε φτάνουμε στο σημείο να τις υιοθετούμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Έτσι, κτίζουμε στερεότυπα επειδή είναι αδύνατον να αναλύσουμε όλα τα γνωρίσματα των αντικειμένων ή των ατόμων που συναντούμε. Χρησιμοποιούμε συστήματα κατηγοριοποίησης.

Κατατάσσουμε αυτόματα και γρήγορα τα άτομα σε κατηγορίες με βάση το φύλο, την ηλικία ή χαρακτηριστικά όπως το χρώμα του δέρματός τους.
Για παράδειγμα, διακρίνουμε έναν Ανατολίτη από έναν Ευρωπαίο.
Επιπλέον, πάντα αυτόματα, συνδέουμε με το συγκεκριμένο άτομο προσωπικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που αποδίδονται σε αυτή την κατηγορία.
Οι κατηγοριοποιήσεις και τα στερεότυπα διαφόρων τύπων μάς βοηθούν να προβλέψουμε πώς θα συμπεριφερθεί ένα άτομο.

Έτσι έχουμε έναν οδηγό που μας βοηθά να ερμηνεύσουμε σύνθετες πραγματικότητες.

Όμως αυτό το είδος γνώσεων δεν βασίζεται στην εμπειρία μας. Αποδεχόμαστε το αρνητικό στερεότυπο των γυναικών οδηγών, στην πραγματικότητα όμως οι κυρίες προκαλούν λιγότερα ατυχήματα.

Η άποψή μας για τους ξένους είναι διαστρεβλωμένη, το ίδιο όμως και για τους συμπολίτες μας.Τα στερεότυπα αξιοποιούνται ώστε να υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ των γειτονικών λαών.

Μένουμε όμως προσκολλημένοι στο στερεότυπο και εξαιτίας ψυχολογικών μηχανισμών. Έτσι παρατηρούμε ότι τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου ταυτίζονται με την τυπική εικόνα που έχουμε για τους συμπατριώτες του.

Αυτές οι προκαταλήψεις είναι ριζωμένες μέσα μας ακόμη και όταν έρχονται σε αντίθεση με τις αξίες μας. Πολύ διαδεδομένες είναι οι προκαταλήψεις που βασίζονται στο χρώμα του δέρματος και στην ηλικία, υποστηρίζει ο Άντονι Γκρίνγουολντ, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Αυτές οι κρίσεις διαμορφώνονται από νωρίς. Ήδη από την ηλικία των πέντε ετών γνωρίζουμε σε ποιο έθνος ανήκουμε. Αργότερα αναπτύσσονται οι προκαταλήψεις. Πρόσφατα πειράματα κατέδειξαν ότι ο φόβος διαρκεί περισσότερο όταν ένα σοκ συνδέεται με εικόνες αλλοεθνών προσώπων.


Νομίζουμε πως έτσι γινόμαστε ίσοι

Κάποιες φορές μιμούμαστε συμπεριφορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πηγαίνουμε στη θάλασσα τον Ιούλιο και κάνουμε σκι τον Φεβρουάριο. Τρώμε τα ίδια φαγητά και κάνουμε τις δουλειές μας με τον ίδιο τρόπο.

Ο συγκεκριμένος μηχανισμός μάς βοηθάει να εξοικονομούμε χρόνο και ενέργεια. Διαφορετικά, κάθε φορά θα έπρεπε να μελετούμε προσεκτικά κάθε μας κίνηση. Η δοκιμασμένη συνταγή μάς προσφέρει ασφάλεια και την αίσθηση ελέγχου της κατάστασης.

Η συνήθεια υποδηλώνει ακόμη και αντίσταση στην αλλαγή. Τα πολύ μεθοδικά άτομα αντιμετωπίζουν τη ζωή με προβλεπόμενο τρόπο. Σπανίως βρίσκουν καινούριες λύσεις για να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις και είναι λιγότερο δημιουργικά.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές εκδηλώνονται ακόμη και όταν πηγαίνουμε για ψώνια. Οι αγορές μας γίνονται ρουτίνα διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο δεν χανόμαστε όταν βρεθούμε απέναντι στον τεράστιο όγκο προϊόντων. Για τα τρόφιμα ή τα καθαριστικά επιλέγουμε πάντα δύο ή τρεις μάρκες. Αυτή η επιλογή γίνεται συνήθεια, εφόσον έχει προηγηθεί κάποιος πειραματισμός. Αρχικά ο καταναλωτής δοκιμάζει διάφορα προϊόντα μέχρι να αποφασίσει ποιο του ταιριάζει. Τελικά, όταν φτάνει μπροστά στα ράφια, δεν αξιολογεί όλα τα προϊόντα αλλά παίρνει με μια αυτόματη και γρήγορη κίνηση το συνηθισμένο του γιαούρτι ή σαμπουάν.


Οι συνήθειες δύσκολα αλλάζουν.

Αποτελούν μέρος μιας πιο αυτόματης μορφής μνήμης που εκφράζεται επίσης στις μονότονες και επαναλαμβανόμενες απαντήσεις που δίνουμε.

Έτσι, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε, δεν χρειάζεται να αμφισβητούμε, δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε, δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζουμε...

Και ο ύπνος συνεχίζεται…

Συνειδήσεις αποκοιμίζονται ή διαστρέφονται, ελεύθεροι άνθρωποι γίνονται μαριονέτες, προσωπικότητες ισοπεδώνονται…


Υπάρχει διέξοδος;

Αυτό που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναιι να αγωνιζόμαστε σκεφτόμενοι συνειδητά ώστε να διαφύγουμε τόσο από την υπνωτιστικά μαγνητική έλξη του ανθρώπινου κοπαδιού, όσο και από την βλακώδη πεποίθηση του ατομικού μεγαλείου και της έπαρσης.


Η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος για τον πρώτο αγώνα ονομάζεται μόρφωση.

Η μόνη γνωστή μέθοδος για τον δεύτερο και υπέρτατο αγώνα ονομάζεται αυτογνωσία.


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2010/06/blog-post_21.html


Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

«Όταν το ΕΓΩ έχει σκοτώσει το ΕΜΕΙΣ» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από επτά εβδομάδες, στις 4.5.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Όταν το ΕΓΩ έχει σκοτώσει το ΕΜΕΙΣ


Ας μην καθυστερούμε περιμένοντας τους ανθρώπους του «πνεύματος» να πάρουν θέση στα ζοφερά τεκταινόμενα τους τόπου μας -καιροφυλαχτούν πάντα κι οι άλλοι: του «οινοπνεύματος»...

Ας γρηγορούμε με μάτια κι αυτιά ανοιχτά... και όσφρηση να οσμιζόμαστε το πηγαίο, το γνήσιο, το άδολο, το διαυγές... ενάντια σ' αυτούς που θέλουν να μας υπνώσουν τις αισθήσεις μας..

Μην προσπερνάμε κάποιους "ελάχιστους", καθημερινούς που κράζουν μέσα απ' την καρδιά τους κι απ' τον αγώνα τους για επιβίωση και για αξιοπρεπή ζωή...

Αλήθεια, πόσο περισσότερο αληθινός και άξιος είναι ο «καταξιωμένος ποιητής»; Πόσο περισσότερο ποιητής είναι;

Έτσι, πρωί-πρωί έπεσα στη μεταμεσονύκτια κραυγή του φίλου μπλογκερ Κώστα Καστρινού :


Η ΑΠΕΡΓΙΑ.


Τι με γυρεύεις και με παίρνεις στο κατόπι
η απεργία είναι το μόνο καταφύγιο,
μας κάναν τη ζωή μας σκέτο τόπι
κι εγώ το δρόμο έκανα προπύργιο.


Κουράστηκα σε μιά άσκοπη θητεία
σε μια Ελλάδα αδιάφορη πεζή,
που κυβερνάει η κλεψιά κι αλητεία
και το ΕΓΩ έχει σκοτώσει το ΜΑΖΙ.

Μη νοιάζεσαι απόψε αν θα γυρίσω
τώρα έχουν γίνει τα προβλήματα βουνά.
Στην απεργία την ψυχή μου θα αφήσω
από τον δρόμο πια κανείς δεν με κουνά.

Η εργατιά έχει τους νόμους της χαράξει
πρέπει να στήσουμε τους κλέφτες στο Γουδί.
Μην απορείς, η ανεργία μ' έχει αλλάξει
μη μ' αποπαίρνεις ,γιατί πεινάει το παιδί.

Καστρινος.


Γιατί στον πυρήνα της δυστυχίας και της πραγματικής φτώχειας της ανθρωπότητας, δε βρίσκω μέχρι τώρα κάτι άλλο από το ΕΓΩ που έχει σκοτώσει το ΜΑΖΙ, που βιώνει κι ο Καστρινός...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2010/05/otan-to-egw-ehei-skotwsei-to-mazi-.html


Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

«Ειδήσεις, που δεν είναι ειδήσεις» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]


Στο τέλος του προηγούμενου μηνός και συγκεκριμένα στις 29.5.2010, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:


Ειδήσεις, που δεν είναι ειδήσεις

Ο κόσμος στις καθημερινές του συζητήσεις αναφέρει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα για συγκεκριμένες πράξεις, σε συγκεκριμένα υπουργεία , κι αυτό συμβαίνει για τουλάχιστον μια 30ετία.


Η έκπληξη -είναι αλήθεια- δεν ήταν μεγάλη όταν ο κ. Μαντέλης με την ομολογία του, μας υπενθύμισε ένα γεγονός για το οποίο σχεδόν κανείς με στοιχειώδη λογική δεν αμφέβαλλε ποτέ: Η σχέση της πολιτικής, και πολλών πολιτικών με τους επιχειρηματίες ήταν και παραμένει ερωτική και ενίοτε hard core και δεν μπορεί να αποτελεί –όπως κάθε φορά παρουσιάζεται- είδηση. Στη χώρα μας Είδηση θα αποτελούσε μία και μόνη (πολυπόθητη) διαδικασία: H Απόδοση της Δικαιοσύνης (Νόμιμη Σύλληψη-Εκδίκαση-Φυλάκιση).

Εφόσον ακόμη δεν έχουμε δει τέτοιου είδους διαδικασία, τίποτε δεν αποτελεί είδηση παρά μόνο επιβεβαίωση των όλων όσων ξέραμε, δηλ. της ερωτικής σχέσης ή –ας πούμε- λυκοφιλίας μεταξύ κεφαλαίου και πολιτικής ή πολιτικών επιδιώξεων, και που ανάμεσα σε αυτές τις επιδιώξεις δεν εξαιρείται ο χρηματισμός, η γνωστή Μίζα.

Με μία, άντε δύο απολογίες δεν πρόκειται να φτάσουμε όπως δείχνουν τα πράγματα στην οριστική κάθαρση όπως διατείνονται και εξαγγέλλουν ορισμένοι πολιτικοί καριέρας, στις λαϊκές συνειδήσεις έχει εδραιωθεί η ισχυρή πεποίθηση περί της ενοχής συγκεκριμένων πολιτικών, αυτή η πεποίθηση δεν πρόκειται να αλλάξει, είτε οι συγκεκριμένοι ομολογήσουν είτε όχι, με ή χωρίς εξεταστικές, με ή χωρίς δημοσιοποιήσεις.

Στα σπίτια, στα καφενεία, στις παρέες, στις γειτονιές ο κόσμος στις καθημερινές του συζητήσεις αναφέρει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα για συγκεκριμένες πράξεις, σε συγκεκριμένα υπουργεία , κι αυτό συμβαίνει για τουλάχιστον μια 30ετία.

Ας πάρουμε για παράδειγμα συγκεκριμένο υπουργείο, αυτό της Αμύνης, με συγκεκριμένους υπουργούς που το υπηρέτησαν: κ.κ. Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου. Δεν λέω ότι είναι ένοχοι ή αθώοι χρηματισμού -δεν έχω αποδείξεις, όμως, ποιος από εμάς δεν άκουσε να μιλά ο κόσμος γι αυτούς, διότι κατά την διάρκεια της θητείας των, δεν πέρασαν στα ψιλά της δημοσιότητας θέματα όπως «αγορά του αιώνα», υποβρύχια που γέρνουν, παραγγελίες δις. για αντισταθμιστικά κλπ. κλπ. Οι συγκεκριμένοι που προανέφερα είναι –καλώς ή κακώς- στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του κόσμου ένοχοι, κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει εύκολα, προσωπικά το θεωρώ αδύνατο είτε ανοίξουν ποτέ αυτές οι υποθέσεις είτε όχι.

Ένα άλλο παράδειγμα: Ο κ. Λαλιώτης με την εισροή τεράστιων κοινοτικών κονδυλίων για το περίφημο…Κτηματολόγιο. Το όνομα του (εξαφανισθέντος) κ. Λαλιώτη έρχεται και επανέρχεται στις συζητήσεις, πλειοψηφούσα άποψη στη λαϊκή συνείδηση είναι μία: Ένοχος. Το τι πιστεύω εγώ, εσύ κι ο άλλος, δεν έχει απολύτως καμία σημασία, η λαϊκή ετυμηγορία είναι αμείλικτη. Το ίδιο ισχύει και για πολλά ακόμη, συγκεκριμένα πρόσωπα του δημόσιου βίου, όπως οι Εφραίμ-Αρσένιος, ο κ. Βουλγαράκης κ.α. Προσωπικά δεν με απασχολεί η αθωότητα ή η ενοχή του οποιουδήποτε, με απασχολεί όμως η γνήσια, ανόθευτη, νόμιμη και δίκαιη απόδοση της δικαιοσύνης σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και αυτό προαπαιτεί να λειτουργεί -όπως ορίζει με σαφήνεια το Σύνταγμα- η Δικαιοσύνη.

Με στεναχωρεί αφάνταστα το γεγονός ότι π.χ. οι Δικηγόροι που απεργούν με κριτήρια καθαρά κλαδικά και οικονομικής φύσεως, και δεν έχουν κάνει κάτι να αλλάξει αυτή η –για να το πω ευγενικά- νωθρότητα στην απόδοση δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι τι κάνει όλο το δικαστικό σώμα, ο Άρειος Πάγος, πως κοιμούνται με ήσυχες τις συνειδήσεις τους, όταν π.χ. περνούν 8-10 χρόνια για να κλείσει (και αν…) μια μεγαλο-υπόθεση, ενώ μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα συλλαμβάνουν έναν φουκαρά οικογενειάρχη μικρο-οφειλέτη μπουζουριάζοντάς τον στην ψειρού. Πως αυτό το δικαστικό σώμα, από τον τελευταίο κλητήρα έως και τα ανώτατα αξιώματα, ανέχεται αυτή την ζοφερή κατάσταση.

Όλα αυτά και πολλά ακόμη έρχονται να προστεθούν στην ήδη ζοφερή καθημερινότητά μας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα με απρόβλεπτες συνέπειες για μας και τις γενεές που έπονται.

Κρίμα.


ΠΗΓΗ:

http://roides.wordpress.com/2010/05/29/29may10/