Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

«Η αβάσταχτη ελευθερία της μοναξιάς» [Από το blog “Μερόπη”]


Στις 2.11.2008, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Η αβάσταχτη ελευθερία της μοναξιάς


Κυριακή σήμερα. Και είχα καλεσμένη για τραπέζι τη φίλη μου τη Μ., με την οποία μεγαλώσαμε μαζί στο ίδιο χωριό. Αν και είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, κάναμε παρέα από μικρές. Ατίθαση και ασυμβίβαστη εκείνη στα νιάτα της, ντροπαλή και χαμηλών τόνων εγώ.

Με ένα χρόνο διαφορά ήρθαμε και στην Αθήνα για σπουδές. Στη Νομική εγώ, στη Φιλοσοφική εκείνη. Μαζί στις παρέες, μαζί και στις διαδηλώσεις. Η Μ. είχε επιτυχία στους άντρες, αλλά οι ερωτικοί της δεσμοί δεν κρατούσαν πολύ. Στην αρχή ίσως τους έλκυε ο ατίθασος και ο εκρηκτικός της χαρακτήρας, αλλά μετά από λίγους μήνες οι δεσμοί διαλύονταν. Η Μ. είχε τότε υιοθετήσει απόψεις ακραίες φεμινιστικές που γρήγορα φόβιζαν τους άντρες. Π.χ. αρνιόταν να μάθει να μαγειρεύει, για να μην την εκμεταλλεύονται οι άντρες έλεγε. Εμένα που μαγείρευα στον καλό μου, με ειρωνευόταν. Της έλεγα ότι είναι μια πράξη ζεστασιάς και τρυφερότητας προς τον άλλο, αλλά δεν την έπειθα. Ούτε το επιχείρημα ότι μάθε να μαγειρεύεις για να τρως εσύ υγιεινά, την έπειθε.

Τα χρόνια περνούσαν. Εγώ παντρεύτηκα τον καλό μου, έκανα οικογένεια, έκανα παιδιά. Ήταν φορές που θυσίαζα τις επιθυμίες μου στις ανάγκες των άλλων. Η Μ. εξακολουθούσε να αναλώνεται σε εφήμερους ερωτικούς δεσμούς και πάντα να προσέχει να μην την εκμεταλλευτεί κανένας άντρας, όπως έλεγε. Έμμονη ιδέα της είχε γίνει. Εμένα με θεωρούσε υποχωρητική και συμβιβαστική. Όταν εγώ άλλαζα πάνες και ξαγρυπνούσα από το κλάμα των παιδιών, η Μ. γύριζε τον κόσμο και ξενυχτούσε σε διασκεδάσεις. Καμιά φορά προσφερόταν να πάει και τα κουτσούβελα μου καμιά βόλτα, κανένα σινεμά, έτσι για να με ξεκουράσει λίγο.

Τα πράγματα άρχισαν όμως σιγά σιγά να αντιστρέφονται. Όσο τα χρόνια προχωρούσαν, οι ερωτικοί δεσμοί της Μ. γίνονταν όλο και πιο σπάνιοι. Οι περισσότεροι άντρες οι συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι ήταν πια παντρεμένοι ή δεσμευμένοι. Όλο και λιγότερο ήταν διατεθειμένοι να ανεχτούν τα φεμινιστικά της κηρύγματα και τον έντονο ανταγωνισμό της. Όλο και λιγότερες φίλες ήταν διαθέσιμες για ταξίδια και διασκεδάσεις. Αντίθετα η δική μου ζωή άρχισε σιγά σιγά να γίνεται πιο άνετη. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, δεν είχαν ανάγκη την 24ωρη φροντίδα μου. Τότε άρχισαν για μένα τα ταξίδια. Έπαιρνα τον καλό μου ή και τα παιδιά μου και οργώναμε την Ελλάδα και όχι μόνο. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η διασκέδαση επανήλθαν σιγά σιγά στη ζωή μου.

Η Μ. μετά τα 50 έπεσε σε κατάθλιψη που τη βασανίζει μέχρι σήμερα. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι άφησε τη ζωή να περάσει μέσα από τα χέρια της, χωρίς να δημιουργήσει ένα σταθερό δεσμό. Νόμιζε ότι η σταθερότητα, η προσπάθεια να συμβιώσει με τον άλλο υποχωρώντας σε ορισμένα θέματα, θα της αφαιρούσε την ελευθερία της, την ανεξαρτησία της. Μέχρι που αυτή η «ελευθερία» έγινε ένας βρόγχος στο λαιμό της. Δεν είχε ένα ώμο να ακουμπήσει σε δύσκολες στιγμές, να κλάψει βρε αδερφέ. Εντάξει είχε εμένα τη φίλη της, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Δεν τη ρώτησα ποτέ αν μετάνιωσε για αυτή τη νοοτροπία που την καταδίκασε στη μοναξιά. Δεν χρειαζόταν να την πληγώσω. Σήμερα το είδα καθαρά στα μάτια της ότι το μετάνιωσε. Κοίταζε την κόρη μου και το γιο μου να με αγκαλιάζουν και τον άντρα μου να με πειράζει και μια σκιά μελαγχολίας φάνηκε στο πρόσωπο της. Και τότε μου είπε «ξέρεις το μέλλον με τρομάζει τώρα πια. Φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι μόνη στο σπίτι και δεν θα υπάρχει ένας άνθρωπος να το πάρει είδηση. Εσύ δεν έχεις τέτοιο φόβο. Έκανες τους συμβιβασμούς σου όσο ήταν καιρός….»

Αχ φτωχή μου φιλενάδα…. Άφησες να σε τυλίξει η μοναξιά και η κατάθλιψη, για να μη χάσεις, όπως νόμιζες, την «ελευθερία» σου... Τι να την κάνεις την ελευθερία, όταν δεν έχεις μια αγκαλιά να χωθείς, όταν την χρειάζεσαι???


ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

«Πεφταστέρια τα όνειρά μας…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 29.10.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Πεφταστέρια τα όνειρά μας…


[………………..]

Αρχίζουν και ροκανίζονται τα όνειρά μας.....

Σκέφτομαι, πόσα άλλα πιο ουσιαστικά σχέδια και όνειρα,

αλλοιώνονται, γκρεμίζονται καθημερινά, συνεχώς....

Πόσοι νέοι, άριστοι μαθητές, μετά τα πρώτα χαμόγελα

της επιτυχίας τους στις σχολές, τρέχουν από το ένα

μέρος της Ελλάδας, στο άλλο άκρο... Και μετά, με το

πτυχίο ανά χείρας, ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά του ΑΣΕΠ,

για μια θέση στον ήλιο! Για να γίνουν, κι εκείνοι, ισάξιοι

κοινωνοί αυτής της κοινωνίας μας!

Πόσοι εργαζόμενοι, ζουν με την ελπίδα, για μια καλύτερη

ζωή, ένα και μόνο χαμόγελο.....

'Όνειρα που μετά τη γέννησή τους βάζουν φτερά.... και χάνονται!

Πόσοι θα σχεδιάζουν, τη ζωή τους, με ελπίδες και όνειρα,

που χάνονται στη διαδρομή, εφορία, ταμείο Υγείας(λέμε τώρα..),

δάνεια, κοινωνικό δήθεν, εισιτήρια, πιστωτικές....

Εδώ, ξεχνάνε και να κοιμηθούν, όνειρα θα δουν;!!

Ο θυμός που πιέζει τη σκέψη μου, δίνει βάρος στο σίδερο,

και πατάω με δύναμη, τα ρούχα γίνονται καινούργια....

Τα μόνα, τσαλακωμένα πλέον, είναι τα όνειρά μας!

Συνεχώς, θα πρέπει, να ισορροπούμε, τα σχέδιά μας,

με την πραγματικότητα!

Γιατί, αυτή, έχει άλλα σχέδια!

Τα δικά μας όνειρα, διάττοντες αστέρες........


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/10/peftasteria-ta-oneira-mas.html

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

«Σε χρόνο αόριστο» [Από το blog “luogo interno”]


Στις 28.10.2008, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε αυτό:


Σε χρόνο αόριστο


Οι επιθυμίες μου, όλες τους, είχαν κάτι ψηλόλιγνα κορμιά

τόσο που η κώμη τους άγγιξε -κάποτε-

τη φωτεινή πορεία των άστρων,

τα δάχτυλά τους χάιδεψαν τις παρειές

της ρόδινης σελήνης

τα μάτια τους κοιτάξανε κατάματα την αισιοδοξία

κι εναγκαλίστηκαν ,παράτολμα ,το αδύνατο

κι είχαν τη σάρκα γυναικός αγαπημένης

τόσο, που κάποιες νύχτες νόμισα πως ήμουν

ξανά μωρό στην αγκαλιά της μάνας μου

κι άλλη φορά πως άγγιξα το στήθος κάποιας,

παράφορα όμορφης, και ποθητής ερωμένης.


Ω! τι γινήκατε τώρα που ο άνεμος σπρώχνει κατά δω τις λύπες;

και που είναι τα παρήγορα λευκά σας χέρια

να αναστήσουν το θρίαμβο της νιότης που αποσύρεται

σαν κουρασμένη άνασσα απ’ τις πολλές τις κολακείες

και τα ψέματα;

Που είναι οι ανταμοιβές που υποσχεθήκατε στη σάρκα μου και στην ψυχή μου

όταν σας ενθρόνιζα εν δόξει και τιμή

βάζοντας μες στις απαλάμες σας σκήπτρα νοερά

από χαλκό και κεχριμπάρι ατόφιο

και στα μαλλιά σας στεφάνια από μυρτιές

κι από γαλάζια κύματα;


Βραδιάζει. Κι όπως αποσύρεται το φως

κι ακροβατώ στις αιχμηρές παραδοχές της συνείδησης

μια λύπη συνεπαίρνει τα μάτια μου αδάκρυτη:

Ανένδοτα τα χρόνια που δεν οπισθοδρομούν

και που εγώ, ασυναίσθητα ολισθαίνω προς το άπειρο

γράφοντας αδυσώπητες γραφές

μια ελληνικές και μια φριχτά – φριχτά βαρβαρικές

κι όλες σε χρόνο –δυστυχώς- αόριστο


ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2008/10/blog-post.html

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

«Ξεκαρδιστικά» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 26.10.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, συνοδευόμενο από σχετικές φωτογραφίες, διαβάσαμε αυτό:


Ξεκαρδιστικά


Ο Ηλίας μας, είδε κι απόειδε ο άνθρωπος, μπαίνει και ξαναμπαίνει στο blog μου, άσπρη μέρα και χαρούμενη όπως φαίνεται δεν βλέπει, οπότε αποφάσισε να μου κάνει την παραγγελιά.

Φεγγαρένια θέλω να μου φτιάξεις ένα ποστ που να στάζει χαρά. Χαρά σημαίνει γέλιο έτσι;

Έλα όμως που εγώ γελάω δύσκολα;Βρε γαργαλητά στις μασχάλες, βρε με φτερά τις πατούσες, ανέκφραστη εγώ. Τι κωμωδίες, τι ανέκδοτα τίποτα, μάρμαρο. Μόνο ο μίστερ Μπιν, ναι ναι αυτός ο μυστήριος τύπος και τα καμώματα του, κι ένα ακόμη, εκείνο το παλιό που το παίζουν σε επανάληψη τα μεσημέρια, το Σ αγαπώ Μ αγαπάς με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Αθερίδη, αυτά τα δυό λοπόν με ξετρελαίνουν, με κάνουν να ξεκαρδίζομαι να έτσι.. :))))))) χεχε

Το γέλιο λέει έχει ευεργετικές συνέπειες στον οργανισμό μας, κάνει καλό στην καρδιά, στο αναπνευστικό και στην πίεση.

Με το γέλιο, ξεπηδάει το μικρό παιδί που έχουμε μέσα μας.

Και τι δε πληρώνουν κάποιοι άνθρωποι για να ξεραθούν στα γέλια με κατακόκκινο πρόσωπο, μέχρι που να πονέσουν τα μάγουλα.

Θυμάμαι κάποτε, συγκατοικώντας με πρόσωπα αγέλαστα, έπαιρνα έναν φίλο μου κάθε πρωί στο τηλέφωνο, μόνο και μόνο γιά να μου διηγηθεί κάποιο ανέκδοτο. Κάποιοι άνθρωποι απλά το έχουν, κάποιοι άλλοι όχι.


Το γέλιο έχει άμεση θετική επίδραση στο ανοσοποιητικό μας σύστημα καθώς αυξάνει τα αντισώματα που κυκλοφορούν στο αίμα αλλά και τα λευκά αιμοσφαίρια, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο ανθεκτικοί στις λοιμώξεις.

• Το γέλιο είναι η συνταγή της φύσης εναντίον του άγχους και του έντονου στρες. Το καλύτερο φάρμακο για τα πρωτάκια, που πεθαίνουν από αγωνία μπροστά στο άγνωστο που θα συναντήσουν πηγαίνοντας για πρώτη φορά σχολείο.

• Με το γέλιο εξασκούνται οι μύες του προσώπου μας, γίνεται πιο βαθιά η αναπνοή μας και οξυγονώνονται καλύτερα οι ιστοί επιβραδύνοντας τη γήρανση! Βέβαια, γενικά όταν γελάμε φαινόμαστε νεότεροι και ομορφότεροι!

• Το ξεκαρδιστικό γέλιο κινητοποιεί τον πεπτικό σωλήνα, βοηθάει τη χώνεψη, καταπολεμά την αεροφαγία και εξαφανίζει τη δυσκοιλιότητα. Μειώνει επίσης έως και 20% τη χρήση παυσίπονων, λόγω της διέγερσης που προκαλεί στις φυσικές αντικαταθλιπτικές ουσίες του οργανισμού, δηλαδή τις ενδορφίνες και τις εγκεφαλίνες.

• Το γέλιο γυμνάζει τους μυς ενώ αποτελεί την καλύτερη άσκηση αεροβικής. Πιο συγκεκριμένα, 1 λεπτό γέλιου ισοδυναμεί με 10 λεπτά κωπηλασίας ή 15 λεπτά στατικού ποδηλάτου!

• Με 1 ώρα γέλιου καίμε 500 θερμίδες, αφού όλοι οι μύες του σώματος βρίσκονται σε κίνηση. Άρα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για γονείς και παιδιά από μια καλή κωμωδία στο σινεμά. Σήμερα, που ο αγχώδης τρόπος ζωής ακόμα και για τα παιδιά είναι δεδομένος, ολοένα και περισσότερες κλινικές γέλιου, σχολεία για μαθήματα γέλιου και σχολές γιόγκα γέλιου ανοίγουν στον κόσμο. Παράλληλα έχει υιοθετηθεί κάθε 2 Μαΐου ετήσιος εορτασμός για ό,τι μέχρι πριν από έναν αιώνα ήταν απλώς στη φύση μας.

υ.γ. οι πληροφορίες από το νετ, αλλά σ αυτό το ποστ, μπορεί να είναι χαρούμενο όπως ζητήθηκε, όμως δεν είμαι εγώ.


Όπως έχω πει πολλές φορές ξεκίνησα αυτο το ημερολόγιο, σαν κατάθεση ψυχής κι όχι σαν κάτι έξυπνο ή πληροφοριακό.

Σαν εκτόνωση σαν κατάθεση των δικών μου λέξεων και σκέψεων.

Λυπάμαι εάν δε μπορώ να γράφω χαρούμενα, ορκίζομαι πως στην πραγματική μου ζωή, λειτουργώ τελείως διαφορετικά, όμως εδώ μέσα βγαίνει αυτό και γιά εμένα είναι σημαντικό, γιατί το κάνω γιά εμένα και όχι γιά εσάς..

Αύριο μεθαύριο θέλω να βρίσκω και να ξαναβρίσκω την ψυχή μου ξαναδιαβάζοντας τα. Αν το καταφέρω ποτέ. Μέχρι τώρα ΔΕΝ..

Κι αν σας μελαγχολώ λυπάμαι μα δε μου βγαίνει κάτι τις άλλο!!

Όμως ο ηλίας άξιζε ένα ξεκαρδιστικό ποστ έστω και μιά φορά, δεν το άξιζε;;


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Δεν χωράς πουθενά [Από το blog “Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας)”]


Στις 28.10.2008, στο blog Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας) διαβάσαμε (συνοδεία τραγουδιού…) αυτό:


Δεν χωράς πουθενά


Κάθε μέρα………

Κάθε στιγμή………

Το συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο.

Είσαι από παράξενο υλικό.

Σκληρό.

Άκαμπτο.

Με πολλές γωνίες.

Δεν φρόντισες……

Δεν ζήτησες………

Δεν ήθελες να τις στρογγυλέψεις.

Κρίμα……

Δεν ταιριάζεις σε κανένα πρότυπο.

Δεν ακολουθείς κανένα κανόνα.

Δεν χωράς ΠΟΥΘΕΝΑ………


ΠΗΓΗ:

http://kokkinoastro.blogspot.com/2008/10/blog-post.html

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

«Getting away with it » [Από το blog “Parafyada (Vassia)”]


Τον Μάιο του 2008, στο blog “Parafyada” […που δυστυχώς έχει κλείσει, πλέον, από καιρό…] της e-φίλης Vassia (’s), διαβάσαμε αυτό:


Μου αρέσει να δένομαι, ν’ αφοσιώνομαι.

Σε όλα όσα φτάνουν μέσα μου.....

Θέλω να αγωνίζομαι για τα σημαντικά μου, κι όχι τα δικά μου.


Να κοιτάζω στα μάτια και να βλέπω ανθρώπους κι όχι εχθρούς.


Και ύστερα, να διαπιστώνω ότι πίσω από το βλέμμα δεν υπάρχει χρώμα, μόνο σκέψεις, άσχημες και άγρυπνες.


Και τότε σκέφτομαι. Είναι η ώρα να κατέβει η αυλαία.

Να σιωπήσω και να αποθέσω τις αποδείξεις στο τραπέζι.

Να κοιμίσω τις καλές μου προθέσεις και να ξυπνήσω την αμφιβολία.


Να σας μοιράσω οικειοθελώς τα κομμάτια μου.

Και να στραγγίξω τις αντοχές μου.

Getting away with it

That’s the living


ΠΗΓΗ:

http://parafyada.blogspot.com


Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

«Ανάλυση και Σύνθεση» [Από το blog “Rodia Mixer”]


Στις 26.10.2008, στο blogRodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:


Ανάλυση και Σύνθεση


Οταν έχουμε ένα πρόβλημα να λύσουμε, πρώτα πρώτα αναλύουμε τα επιμέρους στοιχεία, συγκεντρώνουμε όλες τις δυνατές πληροφορίες. Κατόπιν, αρχίζουμε να συνθέτουμε. Σιγά σιγά και με το μαλακό. Δοκιμάζουμε διάφορες παραλλαγές επιμέρους λύσεων και, όταν βρίσκουμε μερικές ικανοποιητικές, τις κρατούμε καβάντζα. Μετά, προσπαθούμε να συνθέσουμε περισσότερες ομάδες παραλλαγών και διατηρούμε στην κατάψυξη όσες νομίζουμε καλές. Ύστερα, απλώνουμε όλες τις ικανοποιητικές λύσεις μπροστά μας και αρχίζουμε να απορρίπτουμε αυτές που θεωρούμε χειρότερες. Με αυτό τον τρόπο, μένουν ελάχιστες ικανοποιητικές λύσεις του προβλήματος, τις οποίες μπορούμε πλέον να συζητήσουμε με άλλους -ένα συνεργάτη π.χ. ή ένα φίλο που έχουμε εμπιστοσύνη στη γνώμη του- και ξεκαθαρίζουμε ακόμα περισσότερο το τοπίο. Τελικά, καταλήγουν να υπάρχουν πολύ λίγες λύσεις της ίδιας περίπου ποιότητας και διαμετρήματος! Τότε είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το προϊόν της εργασίας μας στον πελάτη, ξεκινώντας από τη λύση την οποία εμείς θεωρούμε χειρότερη και τελειώνοντας με εκείνη την οποία θεωρούμε άριστη. Εναπόκειται στον πελάτη η τελική επιλογή, βέβαια, αλλά εμείς έχουμε πράξει το επαγγελματικό μας συνθετικό καθήκον και δεν πρέπει να ενοχληθούμε αν ο πελάτης διαλέξει μια λύση διαφορετική από την δική μας τελική επιλογή, την οποία ίσως δεν υποστηρίξαμε αρκετά ώστε να την επιβάλλουμε. Μπορεί και να μην είχαμε πεισθεί αρκούντως ότι, πράγματι, ήταν η καλύτερη. Ας προσέχαμε. Στο κάτω κάτω, εκείνος πληρώνει!


-->> Γενικά, πάντως, μια "σωστή" λύση φαίνεται καθαρά πως είναι η καλύτερη, επειδή... πετάει!


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

«Εκεί» [Από το blog “Radicalistic (Raslowbap)”]


Στις 8.11.2008, στο blog Radicalistic (Raslowbap) διαβάσαμε αυτό:


Εκεί


Εκεί που η φαντασία γεννάει ζωή...

Εκεί που η μοίρα στέκεται ανήμπορη...

Εκεί που η παράνοια είναι κοινή....

Εκεί που ένα βλέμμα αρκεί για μια ζωή...

Εκεί που το τίμημα από τα όμορφα μπορεί να σηκώνεται ακόμα...

Εκεί που ένα λάθος αξίζει όσο χίλια σωστά...

Εκεί που τα λόγια σκοτώθηκαν από τις ματιές τις αληθινές...

Εκεί αν βρεθείς να μείνεις....


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

«…Γίναν πολλές οι λέξεις… Κι εύκολες… Μείνανε λίγοι οι δρόμοι… Και δύσκολοι…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 3.11.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:



…Γίναν πολλές οι λέξεις… Κι εύκολες… Μείνανε λίγοι οι δρόμοι… Και δύσκολοι…


Με φοβίζουν οι πολλές σου λέξεις

οι λιγοστές σου πράξεις

τα περί βάθους ψυχής που μού ιστορείς...


η γιαγιούλα που μ' ανάστησε

δεν έλεγε πολλές λέξεις,

δε σταμάταγε να με φροντίζει,

να με κανακεύει...


με φώναζε «ψυχούλα μου!»

χωρίς να συνειδητοποιεί

το βάθος

τούτης της προσφώνησης!


Αλλά εγώ έτσι μεγάλωσα.

Από το νέκταρ αυτού του βάθους...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/11/ginan-polles-oi-lexeis-ki-efkoles-meinane-ligoi-oi-dromoi-kai-dy.html

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

«Τραγούδα καρδιά μου…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 14.11.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Τραγούδα καρδιά μου…


Τραγούδα καρδιά μου,

ν΄ ακουστείς στ΄ αστέρια.....

Και τα αστέρια, θ΄ ακούσουν τη φωνή μου....

Θα την κάνουν τραγούδι, μουσική πανδαισία,

να ραντίσουν χρυσόσκονη μελωδίας,

σε αυτιά που δεν ακούνε...

σε μάτια που δε βλέπουν!

Να μεθύσει ο γαλαξίας,

ν΄ αλλάξει η τροχιά του πλανήτη....

Να γεμίσει το φεγγάρι όνειρα τον ουρανό...

Τα παιδιά στολίζονται

παραμυθογιρλάντες!

Νότες πολύποδες, πατάνε παντού...

Στην ψυχή, στα μάτια, στα χείλη...

Τραγουδάνε τα βλέφαρα,

κιθάρα κλεμμένη,

ελπίδα σπασμένη.....


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/11/tragoyda-kardia-moy.html#c352779c2095247?1226747175

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

«Η ζωή…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 25.10.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, κάτω από τη φωτογραφία ενός παλιού παραθύρου, διαβάσαμε αυτό:


Η ζωή…

Μόλις χτες, θυμάμαι, που έχτιζαν πέτρα στην πέτρα,

και τώρα το βλέπω εγκατελειμένο και ρημαγμένο....

Ακόμα ακούω φωνές, τα παιδιά που γελάνε, που παίζουν...

Κι η γειτονιά μαζεμένη, το καυτό καλοκαίρι,

βρίσκει λίγη δροσιά, και περνάει τα βράδια.....

Αυτή η ζωή, φεύγει γρήγορα,

με προσπερνάει κάποιες φορές!

Την μια μέρα βάπτιση, την άλλη γάμος....

Ο ίδιος άνθρωπος, σε δύο μυστήρια!!

Η ζωή ξεφλουδίζει, κομματιάζεται,

κι εγώ μένω να χαμογελάω, στο αφοπλιστικό

βλέμμα του μικρού παιδιού!

Τόσο μικρή, δεν ήμουν, θυμάσαι;

Με έστειλες ν΄ αγοράσω αναψυκτικά,

από δω δίπλα.... Το ένα μπουκάλι, γυάλινο,

έσπασε λίγο, έγινε μαχαίρι.... και με χάραξε...

Κοιτάζω μια κάτασπρη τομή, πρώτα.... και μετά

αίμα ποτάμι, έτρεχε αλλά δεν πόναγε!

Να δες το σημάδι.....

Ακούω να μας φωνάζουν, απ΄ το σπίτι,

δεν τελειώνει αυτό το παιχνίδι....

Τί θέλουν πάλι;

Μα νύχτωσε, τί κάνετε;

Ούτε, που το πήραμε είδηση!!

Αλήθεια, πέρασαν τόσα χρόνια;

Καλά, τρέχω στον καθρέφτη, ξέρεις αυτός!

Είναι μαρτυριάρης....

Ο παππούς μου, φύτευε τριανταφυλλιές,

μπόλιαζε τα δέντρα, ξυλουργός ήταν κυρίως!

Αυτή η μυρωδιά από τα ροκανίδια,

τυπωμένη, γλυπτική στη μνήμη μου!

Κόβει ένα κλωνάρι δεντρολίβανο, το στριφογυρίζει

με τα δάχτυλά του.... χαμογελάει κάτω απ΄ το μουστάκι του..

Μύρισε, μου λέει!

Αρισμαρί ή ροζμαρί... το άκουσα στην Κρήτη!

'Όμως το θυμάμαι, μόνο, εκεί έξω απ΄ την πόρτα του

σπιτιού μου, στην αυλή.

Μη μου πεις, πως μεγάλωσα!

Απλά, η ζωή τρέχει γρήγορα,

δεν την προλαβαίνω, σου λέω....


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/10/h-zwh.html

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

«Ο πραγματικός, ο πρωταρχικός, ο τέλειος κόσμος μας περιμένει…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 25.10.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Ο πραγματικός, ο πρωταρχικός, ο τέλειος κόσμος μας περιμένει…


Δε μπορεί

Αυτός που ζωγράφισε τις ασύλληπτες λεπτομέρειες

στο ταπεινό αγριολούλουδο του δρόμου,

που έφτιαξε τον ασύλληπτο κύκλο ζωής: σπόρος-καρπός-σπόρος...


Δε μπορεί

να κουράστηκε

και να μην έκανε και τον άνθρωπο τέλειο....

Αλλά κάπου στο δρόμο του ο άνθρωπος

κάτι παρεξήγησε, κάτι στράβωσε...

Και παραπαίει τώρα μέσα σ' ένα ψεύτικο κόσμο

σ' ένα εφιαλτικό όνειρο...


Δε μπορεί

να μην υπάρχει κάπου αλλού ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,

να μην παίζεται το ΤΕΛΕΙΟ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΕΡΓΟ....

Και μάλλον κάποιοι μας μοιράζουν εισιτήρια,

Μα εμείς τους λέμε: «πέρνα αργότερα! Τώρα βλέπω ειδήσεις!»


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/10/o-pragmatikos-o-prwtarhikos-o-teleios-kosmos-mas-perimenei-.html

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

«Τύψεις» [Από το blog “Adonios G.K.”]


Στις 23.10.2008, στο blog “Adonios G.K.” διαβάσαμε αυτό:


Τύψεις

- Εσύ, που έψαχνες ευκαιρία να κάνεις πράξη τα λόγια σου.

Εσύ, που ξεχώριζες το σωστό και το λάθος.

Εσύ, που νοιαζόσουν για τον συνάνθρωπο.

Εσύ, που ήσουν εχθρός της αδικίας και τιμητής της φιλανθρωπίας.

Εσύ, υποστηρικτή των αδυνάτων.

Πού ήσουν όταν σε χρειάστηκαν, όταν σου ζήτησαν βοήθεια;

Πού ήσουν όταν σου χτύπησαν τη πόρτα;

Πού ήσουν εσύ όταν χρειάστηκε να κάνεις πράξη τα πιστεύω σου;

Πού ήσουν όταν η απόγνωση βύθιζε τον συνάνθρωπό σου;

Πού ήσουν όταν είχε ανάγκη από σένα;

Απουσίαζες!

Και μαζί απουσίαζαν όλα εκείνα που σε κάνουν να είσαι ανθρώπινος.

Ανόητε!

Πίστευες ότι θα μπορούσες όταν η στιγμή ερχόταν… μα η στιγμή ήρθε και δεν σε συγκίνησε το σπάσιμο στη φωνή του.

Ψεύτη!

Σκεπάστηκες με το μαύρο για να μη φαίνεσαι… κρύφτηκες στη σκιά σου!

Δειλέ!

Και τώρα; Τι κι αν σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για αυτό που κατάλαβες ότι είσαι!

Ανούσιε!

Είσαι λάθος και το ξέρεις… δεν αντέχεις σε σκέψεις που τόσο εύκολα σου τρυπούν το μυαλό.

Ανεπαρκή!

Ξέχασες ποιος είσαι.

Ποιος είσαι; Ποιος τελικά είναι όλα αυτά;

- Εγώ


ΠΗΓΗ:

http://adonios.wordpress.com/2008/10/23/tipseis/

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

«Από την ά-νοια του ανθρώπου, στην πρό-νοια του Θεού / Συζήτηση με έναν “ευτυχισμένο”» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 30.10.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε, συνοδευόμενο από φωτογραφίες, αυτό:


Από την ά-νοια του ανθρώπου, στην πρό-νοια του Θεού [Συζήτηση με έναν “ευτυχισμένο”]

Είχα τη μεγάλη τύχη πριν από μέρες να συνομιλήσω για προσωπικά μου υπαρξιακά ερωτήματα με έναν - κατ' εμέ -, «ευτυχισμένο» άνθρωπο!

Δεν είναι κάποιος σεβάσμιος, ασπρομάλλης γέροντας που μιλάει αργά, κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια ή ατενίζοντας δικούς του ορίζοντες. Είναι σαραντάρης, με βλέμμα πότε διεισδυτικό και πότε ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, κάνοντας μάλιστα και κάποιες γκριμάτσες όταν θέλει να τονίσει κάτι, να σε ταρακουνίσει. Δεν είναι «εκτός τόπου και χρόνου». Παρακολουθεί τα πάντα, ζει ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ακούει πολύ κόσμο κάθε μέρα, τον νουθετεί, τον παρηγορεί, τον διασκεδάζει με το εκπληκτικό του χιούμορ!


Ίσως αναγνώστη μου, θα βοηθούσε να μειώσεις φώτα και θορύβους, μήπως και μπεις κάπως στο κλίμα, στην κατάνυξη το βάθος και τη χαρά των νοημάτων που εγώ έζησα και βέβαια δεν μεταφέρεται... καθώς ξεδιπλώνονται ορίζοντες καινούργιοι, ανοίγονται ουρανοί... ένα κλειδάκι της προσωπικής μας κατακόμβης προσφέρεται...

τρόποι αντιμετώπισης της ζωής, τρόποι απλούστευσης της ζωής μέσα από το άφημά μας

στην όντως Δύναμη του Δημιουργού...


Το ερώτημά μου ήταν για την πρόνοια του Θεού... «πού βρίσκεται, πού να την δω.... τόσος πόνος απλωμένος γιατί;» Κι ευτυχώς δεν μου υπέδειξε ότι είναι εκεί και κει.... Γιατί του την «φύλαγα» να του θυμίσω στα τόσα μέρη, στις τόσες καταστάσεις που δεν είναι, που λείπει ή που, τουλάχιστον εγώ, δεν τη βλέπω... αλλά αυτός με οδήγησε «αλλού γι αλλού»! με δυο λόγια μου πε, «θα την βρεις: στο βάθος του Κύριε ελέησον!»|


Μετά την απομαγνητοφώνηση προέκυψε το παρακάτω κείμενο-απάντηση για το πρώτο ερώτημά μου:

«...Ο πόνος και το πρόβλημα είναι αφορμή σχέσεως.... Όσο σκανδαλίζεται ο λογισμός* μας, τόσο βαθαίνει η σχέση... Και μπορεί να οδηγήσει σε νέο πόνο. Η μη απάντηση του Θεού εξάπτει πιο πολύ για σχέση. Αυτό που μας ενοχλεί είναι η στιγμή που μας ανατρέπει τα δεδομένα μας (της λογικής και των συναισθημάτων μας). Ο Θεός είναι πάνω από αυτό που είμαστε ή που θέλουμε να φτιάξουμε. Κι αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δική μας λογική, δεν μπορούμε να δούμε το θέλημα Του.

εγώ: - Στην καθημερινότητα στους διαλόγους μας λέμε π.χ. «Καλά, Δόξα τω Θεώ.» δλδ δοξάζουμε τον Θεό με βάση τη δικιά μας θεώρηση του τι είναι καλό και τι όχι!

«Είναι λόγια. Μάθαμε να μιλάμε έτσι. Λόγια του αέρα, είναι.»

Εγώ: - Τότε να τα κόψουμε και αυτά.

«Γιατί βασανίζεις τόσο πολύ το νου σου; Είναι βάσανο που αιχμαλωτίζει την καρδιά μας και περιορίζει τον Θεό στις δικές μας συναισθηματικές και νοητικές δυνατότητες. Ενώ στον χώρο του Θεού υπάρχει άλλου είδους ελευθερία. Θα καταντήσεις να αναρωτιέσαι να φάω ή να μην φάω και τι είδους φαγητό. Έτσι μπαίνουμε σε παραλογισμό σιγά σιγά . Καλό είναι να μη σκεπτόμαστε ούτε καλά ούτε άσχημα. Μόνο να ζούμε. Με την καρδιά μας αφοσιωμένη στον Θεό. Όπως στην ερωτική σχέση όταν ο άλλος σου φέρεται καλά είναι όμορφο. Όταν δεν φέρεται καλά, προσπαθείς να μη χάσεις αυτή την αγάπη της διεκδίκησης και αγωνίζεσαι, έτσι γνωρίζεις και το Θεό, τον εαυτό σου, και τον άλλο. Το να ικανοποιηθεί ο λογισμός* είναι κάτι. Αλλά δεν προχωράει μέσα από σταυρό και ανάσταση. Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε κάτι που να μην περνάει από σταυρό, άρα όχι και ανάσταση. Ο σταυρός είναι το ποιον με το οποίο χτίσαμε μέχρι εδώ... (; ) Ο Θεός είναι πέρα από ότι μπορούμε να φανταστούμε, να σκεφτούμε. Εμείς θέλουμε να τον περιβάλλουμε, να τον περινοήσουμε στη δική μας σκέψη, στα δικά μας όρια για να είναι κτήμα μας. Αυτό είναι είδωλο του Θεού, όχι ο Θεός. Και όσο ερχόμαστε σε σύγκρουση με το είδωλο που φτιάξαμε, έχουμε λογισμό, σκανδαλιζόμαστε...

εγώ: - Δηλαδή η πρό-νοια αποκαλύπτεται μέσα από την ά-νοια τη δική μου....»

«Μμμ, ά-νοια, πολύ ωραία. Μέσα από αυτήν θα φανερωθεί και η έν-νοια του Θεού.

Εγώ: - πώς θα εισέρχομαι στην «άνοια»;

«Μόνο με το «Κύριε Ελέησον». Γιατί το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» που κράζουμε κάθε φορά, είναι μαρτύριο. Είναι μια Θεία Λειτουργία. «Η Αγία Τράπεζα είναι στην καρδιά σου. Προσκομίζεις και θύεις (θυσιάζεις) τον λογισμό σου, στο όνομα της σοφίας και του έρωτα προς τον Θεό. Θυσιάζεις και σφάζεις το είναι σου, απορρίπτεις τους λογισμούς σου.... είναι ιερουργία, είναι κάτι παγκόσμιο! Αυτό πού είναι η περιουσία μας, η δύναμή μας, το σταυρώνουμε. Λέμε «όχι δεν είναι αυτή η δύναμη αλλά κάποια άλλη που δεν την ξέρω! Ο Θεός να με φωτίσει να έρθει αυτή η δύναμη!..»

Εγώ: - Άμα χάσω το νου μου νιώθω σαν να χάνω την ύπαρξη μου....

«Δεν είναι έτσι, όμως....»

Εγώ: - «Τελικά η πορεία μας είναι μυστική, προσωπική; Μου ακούγεται προτεσταντικό αυτό...» Μα το εντάσσεις μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Εκτός από τη Θεία Κοινωνία και την Εξομολόγηση είναι η προσευχή που ξεκινά και καταλήγει στο σώμα του Χριστού, που είναι πράξη οικουμενική, δεν περιορίζεται!

Εγώ: - Αυτό το «Κύριε ελέησον, πώς να το λέω;»

«κατά προτίμηση πρωί-πρωί που ναι ο νους καθαρός, τον αδειάζω κι άλλο από σκέψεις, και αρχίζω χωρίς καμία φαντασία προσώπου ή κατάστασης. Κι ο, τι θέλω τονίζεις»....Δε φαντασιώνομαι. Γιατί απευθύνομαι στο Πρόσωπο. Μένω στο Πρόσωπο, δεν κάνω κάτι μηχανιστικά για να ανέβω σε επίπεδο και να περάσω από μια κατάσταση σε άλλη, ακονίζοντας δικές μου διανοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις. Δεν είναι καρπός δικών μου δυνάμεων! «Εγώ είμαι ανάπηρος, νεκρός! Ελέησέ με! Εσύ είσαι το έλεος!» Κι έτσι αποκτάς σχέση. Εξαφανίζοντας οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει πρόσωπο. Είναι εκεί.

Εγώ: - ποιες άλλες λέξεις είναι καλό να χρησιμοποιήσω;»

«φώτισόν μου το σκότος!»

Εγώ: - «Αυτή είναι δηλαδή όλη η συνταγή προς την «άνοια»;

«Ναι... Και να μην κρίνεις κανέναν και τίποτα! Ούτε νοήματα πνευματικά!»

Εγώ: - Μας έχουν μάθει στο «μαζί» της προσευχής, και εμένα μου εγείρονται ενοχές στο «κατά μόνας».

«άμα εξομολογείσαι τα πάντα, δεν υπάρχουν ενοχές...»

Εγώ: - μα μπορούν να είναι τα πάντα;

«Εκτός από τα ακούσια, ναι.... Όμως, αν πιστεύεις στην αγάπη του Θεού, που τα συγχωρεί όλα, τι άλλο θες να κάνεις; Κωλοτούμπες, για να σε συγχωρέσει; Μην κολλάς, μην τα ψειρίζεις, μην είσαι στο ψυχολογικό επίπεδο!..»


Τις πρώτες μέρες, λίγο που δοκίμασα τη «συνταγή», ζούσα πράγματι σε ένα άλλο επίπεδο. Με στραμμένο το φακό μου στη νέα χαραμάδα, προς το Φως.... Τώρα τελευταία, άρχισαν να μπαίνουν διάφορες ιδέες, η ανησυχία, η φλυαρία των σκέψεων, η δικιά μου δύναμη, δηλαδή η αυτού μεγαλειότης ο νους, που όλα τα υπολογίζει, ώρθωσε το ανάστημά του.... και αγωνιώ η ηλίθια: «και πώς δε θα μείνω από μπαταρία;;»


*λογισμός: δε σημαίνει μόνο δικές μας σκέψεις αλλά και ιδέες,παρορμήσεις, τάσεις των οποίων την προέλευση αγνοούμε...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/10/apo-thn-a-noia-toy-anthrwpoy-sthn-pro-noia-toy-theoy-syzhthsh-me.html

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

«Είσαι “της Εκκλησίας”; Εγώ είμαι της απέναντι πλατείας!» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 22.10.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Είσαι “της Εκκλησίας”; Εγώ είμαι της απέναντι πλατείας!


Ανήκεις σ' αυτούς που έσπευσαν να ενταχτούν σε ομάδα σίγουρη, προστατευτική, ηθική, που ποτέ δε «χάνει»; Σ' αυτούς που δεν τολμούν να σπουδάσουν τον εαυτό τους; Να εκτεθούν;

Σ' αυτούς που είναι καθώς πρέπει, μετρημένοι, κοινωνικά αποδεκτοί και ήσυχοι κοιμώμενοι, αφού έκαναν τα καθήκοντα που έκοψαν κι έραψαν στα μέτρα τους;


Ε, εγώ δεν ανήκω σε κανέναν! Μόνο περνάω πολλές ώρες στην απέναντι πλατεία. Δεν είμαι «της Εκκλησίας». Είμαι της απέναντι πλατείας!

Από δω περνάνε όλοι! Ελεύθερα! Η πλατεία τους δέχεται όποιοι και να ναι. Από όπου και να 'ρχονται. Αδιάκριτα. Άκριτα. Τους προσφέρει παγκάκια για ξεκούραση, νερό από τη βρύση στην άκρη του κήπου, λίγα λουλούδια να βάλουν χρώμα φυσικό στη ζωή τους, μια τσουλήθρα να παίξουν τα παιδιά όπως τον παλιό καλό καιρό....

Η πλατεία τούς επιτρέπει να τις καταθέτουν τα βάσανά τους, άφοβα. Να ονειρεύονται μέρες καλύτερες. Ανθρώπους ζεστούς.

Εγώ είμαι ένας απ' αυτούς τους ονειροπόλους:


Είμαι ο κατάμονος συνταξιούχος που ψάχνει να συναντήσει καναν συνομίληκό του, να πει δυο λόγια, να κυλίσει κι αυτή η μέρα πιο ανώδυνα...

Είμαι το θολωμένο πρεζόνι που, τρεκλίζοντας, καταφέρνει να σωριαστεί στο παγκάκι.

Η κουρασμένη γιαγιά είμαι, που έβγαλε βόλτα τα δύο εγγονάκια, που της πάρκαραν ο γιος κι η κόρη - και οι δύο χωρισμένοι -, που το πρωί τρέχουν στη δουλειά και το βράδυ ψάχνουν να «ξαναφτιάξουν» τη ζωή τους.

Είμαι η πλούσια κυρία που, προφυλαγμένη από γνωστά βλέμματα, με ρούχα πρόχειρα και ατημέλητα μαλλιά, ήρθα σε τούτη την άγνωστη γειτονιά, πάρκαρα λίγο πιο κάτω κι έκατσα εδώ να ξεκουραστώ, να κρυφτώ, να ακούσω τον εαυτό μου, όπως παλιά...

Είμαι η Ρουμάνα που ήρθα να απλώσω λίγο τα πόδια μου σε τούτο το παγκάκι κάτω απ' το χάδι του ήλιου, μετά απ' τα κρύα χάδια του ογδοντάχρονου αφεντικού μου, που τον εμπιστεύτηκα ότι σύντομα θα μου γράψει το διαμέρισμα που μου υποσχέθηκε. Όμως, κρυφά πάω απέναντι στην Εκκλησία, ανάβω κεράκι στην άκρη, μονάχο του, και κάθομαι και το παρατηρώ μέχρι να λιώσει. Όπως λιώνω και γω από πίκρα, από «γιατί», από νοσταλγία, από έκπληξη, από απόγνωση... Μόνο φλόγα βλέπω, φωτιά, που όλα τα καίει, τα καθαρίζει για σήμερα. Άλλοι λένε πως βλέπουν φως, βλέπουν προσευχή να ανεβαίνει στον ουρανό.... εγώ όμως είμαι αμαρτωλή. Δεν είμαι άξια για τέτοια.....

Είμαι η φοιτήτρια που μόλις την παράτησε το αγόρι της «για κάτι πιο έντονο», της είπε κι εξαφανίστηκε. Ο φοιτητής είμαι, που τον άφησε το κορίτσι του «για κάτι πιο σίγουρο», του είπε, και τα 'φτιαξε με έναν σαραντάρη.

Είμαι η κουρασμένη καθαρίστρια του νοσοκομείου που δεν μπορεί να συνηθίσει την υποτίμηση, αλλά ούτε και τον πόνο των άλλων, την αρρώστια, τον άδικο θάνατο, τα ερωτηματικά...

Είμαι η σαραντάρα που συζώ με κάποιον και όταν πήγα απέναντι στην Εκκλησία να ακουμπήσω κάτι προβλήματά μου στον παπά εκείνος με έδιωξε λέγοντάς μου πρώτα να παντρευτώ και μετά να πάω για εξομολόγηση!

Αλλά είμαι κι η τριαντάρα που τους αλλάζω κάθε μέρα τους άντρες. Κι ούτε που τολμάω να μπω εκεί μέσα, αφού οι «απέξω» με κατακρίνουν για το «πρόβλημά» μου, το ηθικό. Για τέτοιο το νομίζουν, κι ας είναι ψυχικό.

Είμαι ο υπάλληλος που άρπαξα κάμποσα παράνομα αλλά άρχισα να βαριέμαι με τα μπουζούκια, με τις πληρωμένες, με τους μεθυσμένους για τα ίδια και τα ίδια...

Είμαι το δωδεκάχρονο παιδί που ήρθα να ξεφύγω για λίγο από τους τσακωμούς των γονιών μου. Κι από το φόβο, πως μια μέρα δε θα ακούω ούτε αυτούς.

Είμαι η μάνα που έχασε το παιδί της, χρόνια τώρα, αλλά δε λέει να συνέλθει. Και δεν τολμάω να πάω στον παπά, μη μου πει πως «το ήθελε ο Θεός και το πήρε!». Λες και γω δεν το θελα.... Και τόσο παρατημένα παιδάκια που τριγυρνάνε στους δρόμους, στους κάτω κόσμους;

Είμαι η φτωχιά χήρα που δε με βοηθήσανε γιατί δεν είμαι «της Εκκλησίας».


Λες κι ο Χριστός συναναστρεφόταν με τους καθώς πρέπει, κι όχι με τους «καθώς είναι», «καθώς αισθάνονται». Με τους ηθικούς, τους προστατευμένους. Κι όχι με τους ανυπεράσπιστους.

Όλοι εμείς έχουμε για παρηγοριά, για Εκκλησία, την απέναντι πλατεία,πλατιά σαν την καρδιά μας, για να χωράει τα βάσανά μας....


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/10/eisai-ths-ekklhsias-egw-eimai-ths-apenanti-plateias.html