Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

«Ελεύθεροι κατακτημένοι» [Από το blog του Αλκίνοου Ιωαννίδη]



Το σπουδαιότερο γεγονός του μήνα που τελειώνει σήμερα, είναι η κατάσταση και οι εξελίξεις στην Κύπρο. Για τα οποία ο γνωστός Αλκίνοος Ιωαννίδης έγραψε στο ιστολόγιό του, πριν από μία εβδομάδα, στις 24.3.2013, παραμονή της Εθνικής Επετείου, το παρακάτω κείμενο, που αναδημοσιεύτηκε σε πολλά άλλα blogs.


Ελεύθεροι κατακτημένοι
            Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:
Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.


ΠΗΓΕΣ:


Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

«Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων: “Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη”» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Πριν από ένα χρόνο, στις 30.3.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων: “Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη

Σαν σήμερα, στις 30 Μάρτη 1952,  οι φασίστες σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.
Γι΄αυτόν είχε πει ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων :
«Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή»

ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ~~~~~ ΓΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ:



ΠΗΓΕΣ:



Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

«Δαιαβσε το γηρογρα! Μροπείς!» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]



Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 8.3.2013, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Δαιαβσε το γηρογρα! Μροπείς!
            Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πισήναπιμετο του Κμτρπιαιζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμάμρα μσέα σε μια λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και μροπετίε να δαβαιάεστε τις λιεξές χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλά την λξέη σαν σνύλοο.
Ατίπτσυεο ; 

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

«Γιώργος Σεφέρης: Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει» [Από το blog “Roadartist”]



Στις 20.9.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Γιώργος Σεφέρης: Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει
           
Ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1900 και πέθανε σαν σήμερα στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 στην Αθήνα. 
Επέλεξα σήμερα να μοιραστούμε τη δήλωση του Γιώργου Σεφέρη κατά της Δικτατορίας, αξίζει να διαβαστεί από όλους μας. 

Ἡ δήλωση τοῦ Σεφέρη κατὰ τῆς δικτατορίας, στις 28 Μαρτίου 1969
"Πάει καιρς πο πρα τν πόφαση ν κρατηθ ξω π τ πολιτικ το τόπου. Προσπάθησα λλοτε ν τ ξηγήσω. Ατ δ σημαίνει διόλου πς μο εναι διάφορη πολιτικ ζωή μας. τσι, π τ χρόνια κενα, ς τώρα τελευταα, παψα κατ κανόνα ν γγίζω τέτοια θέματα· ξάλλου τ σα δημοσίεψα ς τς ρχς το 1967 κα κατοπιν στάση μου - δν χω δημοσιέψει τίποτα στν λλάδα π τότε πο φιμώθηκε λευθερία - δειχναν, μο φαίνεται, ρκετ καθαρ τ σκέψη μου.
Μολατατα, μνες τώρα, ασθάνομαι μέσα μου κα γύρω μου, λοένα πι πιτακτικά, τ χρέος ν π να λόγο γι τ σημεριν κατάστασή μας. Μ λη τ δυνατ συντομία, ν τί θ λεγα:
Κλείνουν δυ χρόνια πο μς χει πιβληθε να καθεστς λωσδιόλου ντίθετο μ τ δεώδη γι τ ποα πολέμησε κόσμος μας κα τόσο περίλαμπρα λαός μας στν τελευταο παγκόσμιο πόλεμο.
Εναι μία κατάσταση ποχρεωτικς νάρκης, που σες πνευματικς ξίες κατορθώσαμε ν κρατήσουμε ζωντανές, μ πόνους κα μ κόπους, πνε κι ατς ν καταποντιστον μέσα στ λώδη στεκούμενα νερά.
Δ θ μο ταν δύσκολο ν καταλάβω πς τέτοιες ζημις δ λογαριάζουν πάρα πολ γι ρισμένους νθρώπους. Δυστυχς δν πρόκειται μόνον γι᾿ ατ τν κίνδυνο.
λοι πι τ διδάχτηκαν κα τ ξέρουν πς στς δικτατορικς καταστάσεις ρχ μπορε ν μοιάζει εκολη, μως τραγωδία περιμένει ναπότρεπτη στ τέλος.
Τ δράμα ατο το τέλους μς βασανίζει, συνειδητ συνείδητα, πως στος παμπάλαιους χορος το Ασχύλου.
σο μένει νωμαλία, τόσο προχωρε τ κακό.
Εμαι νας νθρωπος χωρς κανένα πολύτως πολιτικ δεσμ καί, μπορ ν τ π, μιλ χωρς φόβο κα χωρς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τν γκρεμ που μς δηγε καταπίεση πο κάλυψε τν τόπο. Ατ νωμαλία πρέπει ν σταματήσει. Εναι θνικ πιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στ σιωπή μου. Παρακαλ τ Θε ν μ μ φέρει λλη φορ σ παρόμοια νάγκη ν ξαναμιλήσω".



(Ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὰ πρῶτα χρόνια τῆς δικτατορίας εἶχε ἐπιλέξει τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἄρνηση νὰ δημοσιεύσει δουλειά του στὴν Ἑλλάδα. Στὶς 28 Μαρτίου τοῦ 1969, δυὸ χρόνια πρὶν τὸ θάνατό του, ἀποφασίζει νὰ μιλήσει γιὰ πρώτη φορὰ δημόσια καὶ νὰ καταγγείλει τὴ Δικτατορία. Ἡ δήλωσή του στὸ BBC ἔκανε τεράστια αἴσθηση στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἔδωσε δύναμη καὶ ἐλπίδα στὸ ἀντιδικτατορικὸ κίνημα. Εξ' αιτίας αυτής της δήλωσης, του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου).


Μπορείτε να διαβάσετε και ένα παλιότερο 
αφιέρωμα του blog στον Γιώργο Σεφέρη, πατώντας εδώ


ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

«“ΕΞΩ” είναι καλύτερα!» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 12.3.2013, στο blog “Άρωμα Γυναίκας”  της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


“ΕΞΩ” είναι καλύτερα!
Αφιερωμένο στις "εσωτερικές" υποθέσεις, που κυκλοφορούν στον περίγυρό μας.... Στις ανησυχίες, του κύκλου μου ή μας, όπου σήκωσαν πανιά και μπάρκαραν για μακρυά! Στους φόβους και πόνους, που έρχονται και φεύγουν.... Γιατί, είμαστε ατελείς οργανισμοί Γιατί, είμαστε ανώτεροι οργανισμοί, πολύπλοκοι, περίπλοκοι κι υπέροχοι! Είναι σπουδαίο, ίσως το σπουδαιότερο, να σκύβουμε και να παρατηρούμε τις αδυναμίες μας! 'Ετσι, παρατηρούμε και καταλαβαίνουμε τις αδυναμίες των διπλανών, των συνανθρώπων! Και γινόμαστε δυνατοί, γινόμαστε καλύτεροι!
Εκεί έξω...
Μακρυά και ψηλά.
'Οχι, κλεισμένοι, στο μέσα μας, στο καβούκι της μιζέριας και του εγώ! Έξω είναι η πηγή του φωτός, της χαράς, της γνώσης, της αναγκαίας συντροφιάς....
'Αγγιξε, ακούμπησε, χαμογέλα!
Μια στιγμή για μια αιωνιότητα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΠΗΓΗ:


Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

«Carpe Diem» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]



Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 11.3.2013, στο blog “Άρωμα Γυναίκας”  της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Carpe Diem
            Φωτογραφίες ξεγνιασιάς, χαμόγελα, ζωή, νιάτα καρφιτσωμένα στον πίνακα απέναντί μου. Το τραγούδι επαναλαμβάνεται συνέχεια συνέχεια το ίδιο ώρα πολύ! Η διάθεση παιδιού τριγυρνάει, στα πόδια μου σκανταλιάρικα απ΄το πρωί! Βγαίνω στο μπαλκόνι, αφήνω τη λιακάδα να με λούσει, ροκανίζω το χρόνο άσκοπα, άπληστα! Δεν περιμένω κάτι σημαντικό, αλλά, ξεροκέφαλη σαν πεισματάρικο άτι, όλο αναμένω το καλύτερο! 'Ισως το συνηθισμένο που τρύπωσε στις πτυχές της κουρτίνας, ο σκοπός που σιγοτραγουδώ, η μέρα που στρίμωξε τη νύχτα! 'Ισως, μπορεί και όλα μαζί ή καθένα ξεχωριστά! Δεν θα χαθώ στη μετάφραση η μέρα προχωράει, χαμογελώ η τρελή και μ΄αρέσει!



ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

«Αγαπημένη μου…» [Από το blog “Οδεύοντας”]



Πριν από δέκα ημέρες, στις 15.3.2013, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Αγαγπημένη μου…

Δώσ' μου τα χέρια σου
να κρατήσω τη ζωή μου...
μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε
πως να την αγγίξω;

Τάσος Λειβαδίτης                  

Πηγή:


Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από είκοσι μέρες, στις 4.3.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται



Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως: Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας. Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο! Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει; "Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -



* Αν δεν έχεις διάθεση ή χρόνο να διαβάσεις το κείμενο, πάτησε το play στο βίντεο για να ακούσεις τον Χρόνη Μίσσιο καθώς το διαβάζει. *


ΠΗΓΗ:


Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

«Καθημερινές εφημερίδες: Τα άταφα πτώματα» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.3.2013, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Καθημερινές εφημερίδες: Τα άταφα πτώματα
            Ο Παλιός Κόσμος αφήνει πίσω του πλήθος από πτώματα σε τυμπανιαία κατάσταση...
Κι όμως, κάποιοι επιμένουν να τα διατηρούν ως μούμιες ενώ πλήθος (ολοένα μειούμενο, βεβαίως) κόσμου συνεχίζει να εργάζεται σε αυτά και γι' αυτά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι καθημερινές εφημερίδες. Γεννήματα της προ-βιομηχανικής εποχής από την ανάγκη καταγραφής, αρχικά, των εμπορικών κινήσεων της ανερχόμενης αστικής τάξης του 18ου αιώνα και αργότερα επιβολής -δια της ενημέρωσης- όλου του φάσματος των δραστηριοτήτων της. Κύριο δηλαδή επαναστατικό εργαλείο για την κατάληψη και μετά την εμπέδωση της εξουσίας της. Στους κατοπινούς αιώνες οι εφημερίδες χρησιμοποιήθηκαν και πάλι ως επαναστατικό εργαλείο του προλεταριάτου έτσι ώστε αυτό να παίξει με τη βοήθειά τους τον δικό του ιστορικό ρόλο.
Δευτερευόντως, οι εφημερίδες έγιναν φορείς πολλών κοινωνικών ρευμάτων που επιδίωκαν να κυριαρχήσουν στους τομείς της οικονομίας, των επιστημών και τεχνολογιών, της λογοτεχνίας κτλ. Ταυτόχρονα έγιναν στοιχείο της ταυτότητας των αναγνωστών τους που συμπλήρωνε τα υπόλοιπα στοιχεία εθνικής και κοινωνικής καταγωγής, πολιτικής ένταξης και ιδεολογίας, επιπέδου  ζωής κτλ
Σταδιακά οι εφημερίδες έγιναν "προϊόντα" το κόστος των οποίων καλυπτόταν από την αγορά τους και το κέρδος τους από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις άλλων προϊόντων και υπηρεσιών, πράγμα που λειτούργησε σε ελάχιστες περιπτώσεις και για σύντομες χρονικές περιόδους ιδιαίτερης οικονομικής ανάπτυξης, πραγματικής ή εικονικής.
Στην πραγματικότητα οι εφημερίδες ποτέ δεν κάλυπταν τα έξοδά τους και οι επιχειρήσεις που τις εξέδιδαν ήταν ζημιογόνες ως προς αυτήν τους τη δραστηριότητα.
Τότε γιατί συνέχιζαν (και συνεχίζουν) να τις εκδίδουν θα αναρωτηθούν κάποιοι.
Μα γιατί εξακολουθούσαν να τους είναι χρήσιμες ως εργαλεία κατάληψης και διατήρησης της εξουσίας τους και για να έχουν παράπλευρα κέρδη προβάλλοντας και ενισχύοντας τις άλλες δραστηριότητες τους σε μια ποικιλία οικονομικών τομέων.
Σήμερα οι καθημερινές εφημερίδες (και σταδιακά και οι υπόλοιπες) δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης ως προϊόντα ενημέρωσης. Η κυκλοφορία τους είναι ασήμαντη. Ο κόσμος δεν έχει ούτε τα χρήματα ούτε το λόγο να τις αγοράσει.Το ίδιο βέβαια και τα έσοδά τους αφού και ο τομέας της διαφήμισης είναι σε κατάρρευση.
Η κρίση αξιοπιστίας των Παλαιών Μέσων, οι σχέσεις διαπλοκής και το γεγονός ότι το έμψυχο προσωπικό τους ανήκει στην παλιά φρουρά της ιδρυματοποιημένης δημοσιογραφίας που σήμερα είναι ψηφιακά αναλφάβητη, συνόδευσαν τις εφημερίδες εδώ και μία δεκαετία, στην τελευταία τους κατοικία: τον κάδο απορριμάτων της ενημέρωσης και της επικοινωνίας.
Κάποιοι επιμένουν να δίνουν το φιλί της ζωής στα πτώματά τους που δεν επιδέχονται καν ταρίχευσης λόγω της εντατικής χημειοθεραπείας στην οποία υποβλήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μάταια!
Είναι καιρός να τις αποχαιρετήσουν για πάντα μαζί με τα φαντάσματά τους...

ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

«Παράνοια» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από δύο εβδομάδες, στις 8.3.2013, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Παράνοια



Αν ήξερες να αφουγκράζεσαι τις σιωπές του άλλου. Αν είχες μάθει να διαβάζεις τις παρενθέσεις στο λόγο του. Τότε ίσως θα μπορούσες να ερμηνεύσεις της ζωής τα μυστήρια. Το σχολείο δε μαθαίνει πως να γεμίσεις τις "άδειες" - άνευ μαθημάτων - ώρες.  Αυτό πρέπει μόνος να το ανακαλύψεις. Δε σε δίδαξε πότε πρέπει να πάψεις να συγκρατείς το θυμό σου, πόση αξία έχει το να ξεσπάς, το να διεκδικείς το δίκιο σε μια κοινωνία. Όχι μόνο το δικό σου δίκιο, μα όλων. Το να αντιδράς στην έλλειψη σεβασμού, στην έλλειψη δικαιοσύνης στη γειτονιά σου.  Δε σου έμαθε πως η ουσία δεν κατακτάται από τη βαθμοθηρία, τις επιδόσεις ή τα χρήματα. Σου έδειξε πως να λύνεις μαθηματικά προβλήματα, μα δε σε ώθησε στο πως να αναπτύσσεις τη φαντασία σου και την προσωπική σου κριτική ικανότητα. Τιμωρεί τον αφηρημένο μαθητή, δίχως να εστιάσει στο λόγο της απροσεξίας του. 

            Λένε για τους δυνατούς. Μύθος είναι. Ποτέ δε ξέρεις πόσο πολύ μπορεί να πονάει ένας άνθρωπος. Ακόμη και αν φαινομενικά δείχνει ως ο πιο δυνατός τούτου του κόσμου. Εκπαιδευμένος χρόνια να παλεύει ακριβώς αυτό τον πόνο.
Είναι παγίδα, που μπορεί να καταστρέψει τα καλύτερα μυαλά και να βουλιάξει στην άβυσσο τους πιο ισορροπημένους ανθρώπους. Η παράνοια της εποχής μπορεί να διαλύσει κάθε έννοια ζωτικότητας. Αυτή η τρέλα μπορεί άνετα να συμπαρασύρει ολόκληρη την κοινωνία. Όσοι ακόμη δεν το έχουν δει, είναι κοιμισμένοι στους αιώνια ανιαρούς λογάριθμους.  Στις εξισώσεις που δεν έσωσαν ποτέ κανέναν.

Ο φόβος δεν είναι το να χάσουμε κάποια από τις επόμενες δόσεις.
Κανένας έξυπνος άνθρωπος δε θα δεχόταν τέτοια συναλλαγή.
Πως να ελπίσεις όμως όταν παραδώσαμε τα κλειδιά στους λογιστές;
Αυτοί έχουν πάψει προ πολλού να είναι σκεπτόμενοι και άνθρωποι.

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

«Εσωτερική ανάγκη» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]



Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, τέτοια ημέρα, 21.3.2012 (:Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης), στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:


Εσωτερική ανάγκη

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα   
είν' ο ουρανός                        
και λίγο χιόνι                          
έσφιξα τα σκοινιά μου            
πρέπει πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω

Μίλτος Σαχτούρης

ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από ένα (περίπου) χρόνο, στις 21.3.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:



Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι Ελευθερία.
Μέσα απ΄ του καθένα
Την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
Ν΄ αποκαταστήσουμε
Του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση από τα σχολεία.
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
Συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες».
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη».
Τα σύνορα τους στρατούς.
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει Βία.
Μη τώρα. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν΄ αποκαταστήσουμε
Του ηθικού δίκαιου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα την Ζωή.
Και την Ζωή  πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ΄ΑΓΑΠΑΩ
Και δεν με σταματάς να ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
Στον έρωτα και την αλληλεγγύη
Στην Ελευθερία
Όσες φορές και αν χρειαστεί κι απ΄ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την αναρχία.

(Κατερίνα Γώγου)

Έπειτα από προτροπή του Τσαλαπετεινού, θέλησα να τιμήσουμε από εδώ την άνοιξη (εαρινή ισημερία) και την ποίηση (παγκόσμια ημέρα ποίησης) με το παραπάνω ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Εύχομαι κάποτε σε αυτό τον πλανήτη να πραγματοποιηθούν τα οράματα των ποιητών και "να κάνουμε ποίημα τη Ζωή. Και τη Ζώη πράξη".

 
ΠΗΓΗ: