Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

«Σκέψεις για ένα κίνημα πολιτισμού» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από μερικές ημέρες, στις 19.3.2010, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Σκέψεις για ένα κίνημα πολιτισμού


Διαβάζω εδώ Το δύσκολο καλοκαίρι της τέχνης:


Δεκάδες κλειστά μουσεία

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο καταναλωτής επιστρέφει στο βασικό κριτήριο επιλογής προορισμού, δηλαδή στην τιμή. Κι αν η Ελλάδα, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, επιχείρησε να στραφεί προς τον ποιοτικό και τον εξειδικευμένο τουρισμό, σήμερα είναι αναγκασμένη να προβεί σε λύσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί κατεβάζοντας κι άλλο τις τιμές, πάλι "φθηνούς" τουρίστες θα προσελκύσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη χρονιά οι αφίξεις από το εξωτερικό μειώθηκαν κατά 8%, αλλά τα χρήματα που ξοδεύτηκαν από κάθε επισκέπτη ήταν ακόμη λιγότερα, μείον 14%...».

Παρά τα προβλήματα που αναφέρει, ο Γιάννης Ευαγγέλου, πρώην πρόεδρος των τουριστικών γραφείων Ελλάδας, δεν καταστροφολογεί. «Οι ξένες αγορές ανακάμπτουν και οικονομικώς και ψυχολογικώς. Σ' εμάς εναπόκειται να δώσουμε το στίγμα μας. Οσο κι αν δυσφημίστηκε η χώρα, αν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ο τουρίστας θ' ανταποκριθεί». Απ' τη μεριά του, ωστόσο, θεωρεί πως από τη συνένωση των υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού, ο μεγάλος χαμένος είναι ο δεύτερος τομέας, τα προβλήματα του οποίου «απλώς μετακυλήθηκαν».

Η αλήθεια είναι πως από την παραπάνω σύζευξη δεν έχουμε δει ακόμη απτά αποτελέσματα. Το Πάσχα, που φέτος συμπίπτει με των Καθολικών, πλησιάζει, η τουριστική σεζόν ξεκινάει, και το ΥΠΠΟ-Τ δεν έχει προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες για τη διεύρυνση του ωραρίου των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. Αντίθετα, δεκάδες απ' αυτούς παραμένουν κλειστοί, είτε λόγω έργων είτε λόγω έλλειψης προσωπικού.

Κι ανάμεσά τους, το μισό Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και όλο σχεδόν το αρχαιολογικό του Ηρακλείου, δύο από τους σημαντικότερους πόλους έλξης των ξένων επισκεπτών. Απουσία φυλάκων, ούτε το Νομισματικό λειτουργεί ούτε οι μόνιμες συλλογές του Βυζαντινού Μουσείου της Αθήνας είναι προσπελάσιμες. Κι αν στο Βυζαντινό Θεσσαλονίκης λειτουργούν μόνο τέσσερις αίθουσες, τα μουσεία της Πέλλας και της Βέροιας είναι ανοιχτά μεσοβδόμαδα, αλλά όχι τις Δευτέρες και τα Σαββατοκύριακα. Οι αρχαιολογικοί χώροι της Βεργίνας, του Ακρωτηρίου Θήρας, της Βραυρώνας, των Αρχανών είναι επίσης κλειστοί για το κοινό. Το ίδιο και τα αρχαιολογικά μουσεία της Ανδρου, της Μυτιλήνης, των Φιλίππων, της Μεσσήνης, της Νικόπολης, του Αστρους Κυνουρίας και της Τεγέας, ενώ απροσπέλαστη είναι για την ώρα και η ψηφιακή έκθεση της Μουσείου Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία.

Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων (Μάρτιος του 2009), ο πολιτιστικός τουρισμός συγκαταλέγεται στις ειδικές μορφές τουρισμού που επηρεάζονται λιγότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Οπως επισημαίνει ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΤΕΠ Κυριάκος Ρερρές, «μπορεί η επισκεψιμότητα στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους να είναι πανευρωπαϊκά καθηλωμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επισκέπτες αρκούνται στο μοντέλο ήλιος-άμμος-θάλασσα. Το αντίθετο, εδώ και χρόνια αναζητούν ποικιλία. Κι είτε τις εκμεταλλεύονται είτε όχι, επιθυμούν να έχουν ευκαιρίες και για μορφωτικές εμπειρίες στα ταξίδια τους».

Το ποσοστό αυτών των τουριστών στην Ελλάδα «είναι γύρω στο 15%», σύμφωνα με τον Γ. Ευαγγέλου. Πώς όμως να μείνουν ικανοποιημένοι εκείνοι που είχαν σχεδιάσει να παρακολουθήσουν μια παράσταση της Λυρικής που τελικά ακυρώθηκε ή -ακόμα χειρότερα- βρήκαν την Ακρόπολη κλειστή από απεργούς; Ο Βένος Παπαδόπουλος, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου που συναλλάσσεται με γερμανούς τουρίστες κυρίως, βλέπει ότι «η κίνηση είναι ελαφρώς καλύτερη από πέρσι, δεν μας μποϊκοτάρουν αυτή τη στιγμή, ούτε ακυρώνονται κρατήσεις. Αρκετοί όμως είναι καχύποπτοι κι αναρωτιούνται: θα έχουμε τις υπηρεσίες που μας υποσχεθήκατε;»


Λοιπόν;

Που είναι το εθελοντικό κίνημα των Ολυμπιακών Αγώνων;

Που είστε όλοι εσείς με τις κονκάρδες και τα καπελάκια του 2004;

Που είναι οι ενεργοί πολίτες αυτών των περιοχών;

Που είναι οι καθηγητές των Πανεπιστημίων;

Που είναι οι φοιτητές και σπουδαστές;

Που είναι οι άνεργοι ηθοποιοί;


Που είναι όλοι αυτοί, να πάρουν την ιστορία και τη μοίρα μας στα χέρια τους;


Ανοίξτε όλα τα Μουσεία και τους Αρχαιολογικούς χώρους.

Με εθελοντική δουλειά!

Με τους καθηγητές της ιστορίας, της αρχαιολογίας, της φιλοσοφίας να έχουν το πρόσταγμα. Με τους φοιτητές να προσφέρουν σε αυτό έχοντας τη μοναδική δυνατότητα να ζήσουν και να δουλέψουν σε αυτούς τους χώρους. Να κοιμηθούν και να ξυπνήσουν δίπλα στα αγάλματα.

Με την Τοπική Αυτοδιοίκηση να οργανώνει όλη αυτή την αποστολή.


Που είστε όλοι εσείς;


Ξέρω οτι είναι δύσκολο αλλά ας συν-κινηθούμε επιτέλους!


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

«Ο προτεστάντης μέρμηγκας και ο ορθόδοξος τζίτζικας» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 20.3.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Ο προτεστάντης μέρμηγκας και ο ορθόδοξος τζίτζικας


Μια θεολογική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη


Άκουγα πριν από χρόνια έκπληκτος φίλο ψυχίατρο που συμμετείχε σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα αποκατάστασης χρονίων πασχόντων από ψυχικά νοσήματα, να περιγράφει την απίστευτα πειθαρχημένη συμπεριφορά των Γερμανών ασθενών, έναντι των Ελλήνων «ομοδόξων» τους. Το πρόγραμμα προέβλεπε -μεταξύ άλλων- τη γεωργική απασχόληση των ασθενών σε μια μορφή «εργασιοθεραπείας» και αφορούσε ασθενείς με βαρύτατα ψυχικά νοσήματα. Το εντυπωσιακό είναι, ότι αν και η Γερμανική, όσο και η Ελληνική ομάδα ασθενών, πειθαρχούσαν επαρκώς στη διάρκεια εκτέλεσης της χειρωνακτικής τους εργασίας, εν τούτοις, στο άκουσμα του ήχου του διαλλείματος για το μεσημβρινό γεύμα, οι μεν Γερμανοί ασθενείς παρέμεναν απόλυτα πειθαρχημένοι και σε απόλυτη σειρά και τάξη λάμβαναν το φαγητό τους, οι δε Έλληνες συνάδελφοι τους, διαρήγνυαν κυριολεκτικά τα ιμάτια τους και αλλαλάζοντας διασκορπίζονταν άτακτα προς όλες τις κατευθύνσεις, κάνοντας πραγματικά δύσκολη τη ζωή των θεραπευτών τους.

Εύλογα συμπεραίναμε τότε, χαμογελώντας με κάμποση «εθνική αυταρέσκεια», ότι στη Γερμανία, ούτε να τρελλαθεί κανείς δεν μπορεί. Η παρέκκλιση δηλαδή, από την κυρίαρχη κοινωνική κοσμοαντίληψη δεν είναι εφικτή, ούτε με το «άλλοθι» μιας βαρύτατης σχιζοφρένειας.

Το δεύτερο περιστατικό, που η επικαιρότητα των ημερών επαναφέρει στη μνήμη, είναι η στάση της γερμανικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο του αντάρτικου πόλης της δεκαετίας του '70 με τους Baader-Meinhof , RAF κ.λπ. Είναι γεγονός, ότι γονείς δεν δίσταζαν να καταγγείλουν στις αρχές τα παιδιά τους, στην υποψία και μόνον ότι μπορεί να εμπλέκονται με την τρομοκρατική οργάνωση. Με τον τρόπο αυτό, μια ολόκληρη κοινωνία, αφαιρούσε από την αρχαία τραγωδία της «Αντιγόνης» το γεννεσιουργό στοιχείο της. Την προαιώνια σύγκρουση της ανθρώπινης ύπαρξης ανάμεσα στις ηθικές επιταγές της οικογένειας από τη μια και στην υποχρέωση υπακοής στους νόμους της πολιτείας από την άλλη. Υποθέτω, με την έννοια αυτή, ότι η «Αντιγόνη» παρέμενε για τους Γερμανούς πολίτες θεατρικό έργο άνευ νοήματος (α-νόητο), με τέτοιο τρόπο, ώστε να προβληματίζει, η έκδηλη αρχαιολατρεία που ο λαός αυτός έχει κατά καιρούς επιδείξει.

Και τα δύο ενδεικτικά περιστατικά, αλλά σίγουρα και πλήθος άλλων από τον 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η απόλυτη πειθάρχηση του ατόμου στις εκάστοτε εντολές της συλλογικότητας, είναι υπαρξιακός όρος εκ των ων ουκ άνευ, για το γερμανικό τρόπο του βίου.

Πρώτος ο Μάξ Βέμπερ, εύστοχα διαπίστωσε, ότι ειναι θεολογικές οι ρίζες αυτού του υπαρξιακού κενού που διαμορφώνει τον υπάκουο πολίτη. Η προτεσταντική ηθική, αναγνωρίζει την εργασία όχι ως αναγκαστική δουλεία-δουλειά, αλλά ως «κλειδί του Παραδείσου». «Η εργασία απελυθερώνει», ειναι το προτεσταντικό motto του ναζισμού. Η προτεσταντική ηθική ρίζωσε βαθιά στη γερμανική συνείδηση και προέτρεψε μεγάλες μάζες ανθρώπων να ασχοληθούν με την εργασία, την επιχειρηματικότητα και το εμπόριο, τη συσσώρευση πλούτου, τις επενδύσεις και την αποταμίευση. Ο άνθρωπος «αποταμιεύει» καλές πράξεις για να εξασφαλίσει το μισθό του στη Βασιλεία των Ουρανών, όπως ακριβώς αποταμιεύει χρήματα για να διασφαλίσει τον εδώ «μισθό» του.

Είναι εδώ, στην προτεσταντική ηθική, που η αμαρτία ορίζεται ως η απόκλιση από τον κανόνα, ως η παραβίαση ενός κανονιστικού συστήματος και ο Θεός ως τιμωρός-κριτής, που παραφυλάει να διαπιστώσει αποκλίσεις και να επιβάλλει ποινές.

Όπως τονίζει ο Βέμπερ, η προτεσταντική ηθική ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την αναπάντεχη και ασυντόνιστη μαζική δραστηριότητα, που οδήγησε στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Είναι η ίδια αυτή ηθική, που ζητάει σήμερα την επιβολή της εσχάτης των ποινών κατά της αποκλίνουσας Ελλάδας, αλλά και κάθε άλλης ευρωπαϊκής χώρας που δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί τον υπαρξιακό της ευνουχισμό. Είναι η ίδια, που καταδικάζει τον ελληνικό καταναλωτισμό, στους αντίποδες της δικιάς της αποταμίευσης. Χάρις στον προτεσταντισμό, καταδικάζονται σήμερα τα ελληνικά ελλείμματα και βεβαίως χάρις στον προτεσταντισμό, επιτυγχάνονται τα γερμανικά πλεονάσματα.

Την ευθύνη της Γερμανίας για την κρίση της Ελλάδας, υπογραμμίζει με άλλα λόγια και ο Γερμανός Χάινερ Φλάσμπεκ, κορυφαίος οικονομολόγος της Διαρκούς Συνόδου του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UΝCΤΑD). «Δεν είναι καθαρά ελληνικό πρόβλημα», υποστηρίζει, είναι «γενικότερο πρόβλημα για χώρες όπως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ακόμα και Γαλλία». Και το πρόβλημα αυτό, έχει μία αιτία: «Την έντονη συμπίεση (ντάμπινγκ) των μισθών που ακολούθησε η Γερμανία στο πλαίσιο της ευρωζώνης».

«Η Γερμανία δεν μπορεί να συνεχίσει το ντάμπινγκ στους μισθούς, γιατί θα διαλύσει την ΟΝΕ», λέει ο Φλάσμπεκ. Η έγκυρη εβδομαδιαία εφημερίδα «Die Ζeit» στο πρωτοσέλιδό της που «κοσμεί» τη σημαία της Ελλάδας με τη σφραγίδα «πτώχευση», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: «Το «ντόμινο για τον δρόμο της χρεοκοπίας που πήραν Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία δεν άρχισε από τις εκθέσεις του οίκου αξιολόγησης Fitch στο Λονδίνο, αλλά από τους μισθούς των επιχειρήσεων στη Γερμανία». Με τον τρόπο αυτό, «η Γερμανία απέσπασε τεράστια πλεονεκτήματα μέσα στην ευρωζώνη, έναντι κυρίως των χωρών του Νότου και της Ελλάδας».

«Θα έπρεπε και η Γερμανία να ακολουθήσει το γενικό κανόνα στην εξέλιξη των μισθών, επάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ΟΝΕ (συμπεριλαμβάνεται στη Συνθήκη του Μάαστριχ): 2% πληθωρισμός, συν το εθνικό ποσοστό αύξησης της παραγωγικότητας. «Ο κανόνας αυτός αγνοήθηκε πλήρως από τη Γερμανία».

Συνεχίζοντας ο κ. Χ. Φλάσμπεκ, τονίζει ότι «Για την ανταγωνιστικότητα στο χώρο της Ευρωζώνης, το καθοριστικό μέγεθος είναι το μισθολογικό κόστος μονάδας». «Το ποσοστό πληθωρισμού που επιτρέπει η ΕΚΤ είναι λίγο κάτω από 2%. Αν συνυπολογιστεί αυτό στο μισθολογικό κόστος μονάδας, ο μέσος όρος αύξησής του στα χρόνια λειτουργίας της ΟΝΕ είναι περίπου στο 21%. Στην Ελλάδα, η πραγματική αύξηση ήταν 26% - στη Γερμανία μόλις 8% και στην ΟΝΕ χωρίς τη Γερμανία 27%».

Στο ερώτημα που αβίαστα ανακύπτει, πώς ένας ολόκληρος λαός πειθάρχησε σε αυξήσεις μόλις 8%, όταν η υπόλοιπη ευρωζώνη έφτασε το 27%, δηλαδή, είναι «τρελλοί αυτοί οι Γερμανοί;», απαντάει η πρώτη παράγραφος του παρόντος.

Τι έχει συμβεί λοιπόν; Χάρις στην ακαταμάχητη ισχύ του προτεσταντικού δόγματος στη συνείδηση της γερμανικής κοινωνίας, ο γερμανικός καπιταλισμός κατάφερε, στα χρόνια λειτουργίας της ΟΝΕ, να αυξηθεί το μισθολογικό κόστος στη Γερμανία μόλις κατά 8%, έναντι 26% στην Ελλάδα και 27% στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Αποτέλεσμα: εξαιρετικά ανταγωνιστικά γερμανικά προϊόντα και πλεονάσματα από τη μια και μη ανταγωνιστικά προϊόντα και ελλείμματα για τους υπόλοιπους.

Θα τολμούσε κανείς να μιλήσει για επανάκαμψη του γερμανικού ιμπεριαλισμού με οικονομικούς όρους αυτή τη φορά, αλλά με την ίδια και πάλι προτεσταντική αφετηρία. Και είναι ενδιαφέρον να δούμε, κάτω από αυτό το πρίσμα, τη στάση των υπόλοιπων προτεσταντικών, καθολικών και ορθόδοξων χωρών της Ευρώπης, αν θα αναδείξουν τον Samuel Huntington σε προφήτη.



Σε κάθε περίπτωση, ο μέρμηγκας αναδεικνύεται έτσι σε πρώτης τάξεως προτεστάντη, που περιχαρακωμένος στην ασφάλεια της δίαιτας του, καταγγέλει τον «επιπόλαιο» και «μωρό» ορθόδοξο (ή και καθολικό) τζίτζικα και διαμαρτυρόμενος (protest) για την απρονοησία του, νίπτει τας χείρας του. Όμως, σε αντίθεση με το γνωστό μύθο, ο τζίτζικας κατανάλωσε -με βουλιμία, ίσως- την ίδια τη «μερμηγκική» παραγωγή. Από τον μέρμηγκα δανείστηκε, για να επιτύχει αυτήν την κατανάλωση. Από τον μέρμηγκα διεφθάρει, για να αγοράσει όσο- όσο την «μερμηγκική» παραγωγή.

Τι θα συμβεί στην περιχαρακωμένη βεβαιότητα του μέρμηγκα, στην εγκυστωμένη σιγουριά του για τον αυριανό Παράδεισο, όταν ο τζίτζικας ανοίξει τα φτερά του και πετάξει μακριά; Διότι ως γνωστόν, ο τζίτζικας διαθέτει φτερά... και οι εποχές, σε αντίθεση με την προτεσταντική γραμμική εκδοχή του χρόνου, κάνουν κύκλους (κύκλιος χρόνος) και τα καλοκαίρια όλο και ξανάρχονται... σε αντίθεση με τους Γερμανούς...ή μήπως όχι;


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/03/597047.html


Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

«His master’s boys» [Από το blog “The cultural barbecue” και αλλού…]


Μόλις σήμερα, 29.3.2010, στο blogThe cultural barbecue” του Πετεφρή, διαβάσαμε το παρακάτω, που, αυθημερόν, αναδημοσιεύτηκε τουλάχιστον σε άλλα τρία blogs, όπερ και επαναλαμβάνει το δικό μας ιστολόγιο…


His master’s boys


Εκεί που βλέπετε πληγή να χαίνει, βλέπω ένα σώμα που πέθανε.

Εκεί που βλέπετε τον φασισμό να ξαναζεί, βλεπω τον φασισμό να περνάει στην εφηβεία.

Εκεί που βλέπετε τους Κλαζομενίους να ασχημονούν, βλέπω τους φιλοσόφους να κoάζουν.

Εκεί που βλέπετε την μαύρη αντίδραση να σηκώνει κεφάλι, βλέπω τον πυρσό του Ιόλαου σβησμένο.

Εκεί που βλέπετε την αριστερά να γίνεται ελαστικώς αμήχανη, βλέπω πως έχει παραχωρηθεί ανελαστικα στους αρνητές της.


Ηταν εντέλει παρένθεση ο αιώνας που πέρασε;

Θα ΄ρθει ο μακάβριος καιρός που προφήτεψε ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκις, ο Κάλας, ο Σινόπουλος,ο Πεντζίκης, ο Εγγονόπουλος, ο Σαχτούρης, ο Ρεμπώ και ο Έλιοτ;

Μήπως ολόκληρη η ζωή μας πέρασε παρακολουθώντας έναν καραδεξιό γείτονα να αλλάζει πλευρό για να ροχαλίσει πιο άνετα;


Όχι, η δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένη.

Όχι, η πρόοδος δεν είναι ανοδική αξία.

Όχι, δεν πέθανε ποτέ ο φασισμός, πόσο περισσότερο σήμερα.

Όχι, κανένας ένοχος δεν υπάρχει. Ολοι πέρασαν στην ανυπαρξία επειδή πρέπει να κατέβουν τα σπρέντς.


Ναι, ομολογώ τις αμαρτίες μου. Στ΄αρχίδια μας, απάντησαν εκείνοι.

Ναι, ομολογώ την αλητεία μου. Και την δική μας, αντέτειναν εκείνοι.

Ναι, ομολογώ πως ψήφιζα τους καημένους. Καλά έκανες, δήλωσαν εκείνοι.

Ναι ,θα εκδικηθώ τον προσωπικό μου όλεθρο. Σιγά μη εκδικηθείς τους Μηλίους, απάντησαν εκείνοι.


Εκείνοι. Εκείνοι.Και όνειρο πάντα θα μείνει. Εκείνη. Εκείνη. Εκείνη.

Διότι (κατέληξε ο πατέρας μου) ο μέτοικος διαφέρει από τον κάτοικο σε μια παρωνυχίδα.

Ο μέτοικος δεν έχει μπλεξει την μαλακία με την καλαμιά.Ο κάτοικος μετράει ίδια γράμματα. Και γιά τα υπόλοιπα, φταίνε οι Αφγανοί.


ΠΗΓΗ:

http://petefris.blogspot.com/2010/03/his-masters-boys.html


αλλά και:

http://rodiat7.blogspot.com/2010/03/his-masters-boys.html


http://roides.wordpress.com/2010/03/29/29mar10b/


http://naftilos.blogspot.com/2010/03/blog-post_6140.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


«Ο “Μπάμπης” και τα διόδια…» [Από το blog “Μερόπη”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 22.3.2010, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:


Ο “Μπάμπης” και τα διόδια…


Όχι δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη διαφθορά. Η διαφθορά είναι διαφθορά και πρέπει να την κτυπάμε όπου τη συναντάμε. Γιατί το λέω αυτό? Να, χθες κάποιος γνωστός μου εξέφρασε την αγανάκτηση του γιατί τα ΜΜΕ έδωσαν, λέει, μεγάλη έκταση στην υπόθεση του «Μπάμπη», ενώ υπάρχουν πολύ μεγαλύτεροι καταχραστές του δημόσιου χρήματος. Ναι, συμφωνώ υπάρχουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατατάσσουμε τα φαινόμενα διαφθοράς σε μικρά και μεγάλα και να δικαιολογούμε τα μικρά. Ο ικανός για μικρή διαφθορά είναι ικανός και για μεγάλη, όταν έχει την κατάλληλη θέση και την κατάλληλη ευκαιρία. Εξάλλου η σχεδόν (ή μήπως δεν είναι σχεδόν) χρεωκοπία του Ελληνικού Δημοσίου αποτελείται από πολλές μικρές και μεγάλες διαφθορές.

Δεν πιστεύω να αναρωτιέστε τι εστί «Μπάμπης». Ο Μπάμπης λοιπόν είναι ένας υπάλληλος του Υπουργείου ΥΠΕΧΩΔΕ, ο οποίος εργάζεται στη συντήρηση των εθνικών οδών στην Πελοπόννησο και μάζευε από τα διόδια αποδείξεις. Θα απορείτε τι τις έκανε. Τις έβαζε μέσα σε μια σακούλα και τις πήγαινε στο Κεντρικά του Υπουργείου, στην Αθήνα. Τι έκανε εκεί? Έδινε, αντί ανταλλάγματος (δηλαδή πουλούσε), σε άλλους υπαλλήλους του ίδιου Υπουργείου τις αποδείξεις. Όχι δεν είναι τρελλοί οι συνάδελφοι του που αγόραζαν μεταχειρισμένες αποδείξεις διοδίων. Διεφθαρμένοι είναι. Κατέθεταν τις αγορασμένες από τον Μπάμπη αποδείξεις ως δικαιολογητικά ότι τάχα μου, τάχα μου, είχαν μεταβεί εκτός έδρας, για να επιθεωρήσουν έργα του Υπουργείου (τώρα καταλαβαίνω, γιατί τα εν λόγω έργα έχουν τόσες κακοτεχνίες. Στον ύπνο τους τα παρακολουθούσαν οι «επιμελείς» υπάλληλοι και όχι στο ξύπνιο τους). Αποτέλεσμα αυτής της απάτης ήταν να εισπράττουν αποζημίωση για εκτός έδρας εργασία που έφτανε μέχρι και 1500 ευρώ μηνιαίως για τον καθένα!!!!! Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε εδώ και εδώ.

Και το πιο ωραίο ξέρετε πιο είναι? Δεν υπήρχε μόνο ένας «Μπάμπης» αλλά πολλοί «Μπάμπηδες» (και από άλλες περιοχές της Ελλάδας) που τροφοδοτούσαν αυτούς τους «λαμπρούς» και "αδιάφθορους" δημόσιους υπαλλήλους με αποδείξεις. Ε, να μη φανεί ότι είχαν εμμονή με την παρακολούθηση μόνο των έργων της Πελοποννήσου!


ΠΗΓΗ:

http://meropbird.blogspot.com/2010/03/blog-post_22.html


Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

«Το χρήμα πνέει τα λοίσθια» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από τρεις περίπου εβδομάδες, στις 4.3.2010, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Το χρήμα πνέει τα λοίσθια


Που σημαίνει πως το χρήμα όπως το γνωρίζαμε όπου νά'ναι πεθαίνει, μας αφήνει χρόνους -που λένε- οριστικά. Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε μετέωροι στο κενό, ανάμεσα στο παλιό απτό νομισματάκι και το καινούργιο ονειρικό φαντασιακό κατασκεύασμα: το άϋλο μέσον συναλλαγής.

Ποιος είπε ότι οι ασχολούμενοι με τα πρακτικά πράγματα δεν έχουν φαντασία;

Ισως για τούτο να νοιώθουμε ανασφαλείς και έντρομοι, επειδή δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συμβεί, τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί, πώς θα ονομαστεί, πώς θα αξιολογηθούμε ώστε να απολαμβάνουμε τα καλά του, κλπ κλπ.

Αυτή τη κοσμική στιγμή, βρισκόμαστε ακριβώς στη θέση του εμβρύου λίγο πριν εκτιναχτεί στον άγνωστο εξωμητρικό κόσμο. Σπαράζουμε -και σε λίγο θα κλάψουμε κιόλας!- γιατί νοιώθουμε μόνοι και ανυπεράσπιστοι ως κοινωνία, τρομαγμένοι για ζητήματα που δεν χωρούν στη φαντασία μας.

Σίγουρα, τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ διαφορετικά από όσο τα γνωρίζαμε: θα είναι εντελώς καινούργια, άγνωστα, ακατανόμαστα -μέχρι να τους δώσουμε όνομα, να τα κατονομάσουμε και να ηρεμήσουμε...

Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία μας, όπως την έχουμε γνωρίσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά η απώλεια των Αξιών του ανθρώπινου πνεύματος παίζεται -ευτυχώς! Είναι στο χέρι μας να διατηρηθούν αλώβητες αυτές οι Αξίες, με μοναδικό μέσο την Αλληλεγγύη, τη φροντίδα του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.

Ο Στόχος φαίνεται πως είναι το πλάσμα "άνθρωπος" σε πλήρη κατάσταση, σώμα και πνεύμα, διαθέσιμο στις απαιτήσεις των νέων Κυρίαρχων του Πλανήτη Γη, των ουδέτερων (εδώ μπαίνει ένα ερωτηματικό) Αγορών. Ολόκληρα κράτη, έθνη, πληθυσμιακές ομάδες και σχηματισμοί, μπαίνουν οσονούπω στο Χρηματιστήριο Αξιών Αναλώσιμων Αντικειμένων και μετριούνται, κρίνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με άλλα πράγματα, διαφορετικά, που ακόμα δεν γνωρίζουμε.

Θα μετρήσει η Αντίστασή μας; Πόσο θα μετρήσει, ΑΝ μετρήσει; Θα συμβάλλει μονάχα σε μια μικρή καθυστέρηση, όπου η κατάσταση ζόφου θα είναι αφόρητη, όπως π.χ. η ασφυξία του εμβρύου που το πνίγει ο τυλιγμένος στο λαιμό του ομφάλιος λώρος; Ιδωμεν!


Εδώ βάζω μερικές φράσεις του Τάκη Σιμώτα, που... κολλάνε παντού:

Ο λόγος αρχίζει τη στιγμή που ονομάζουμε το ανείπωτο, αλλά τελειώνει κιόλας τη στιγμή που παραλύουμε μπροστά στο ακατανόμαστο -εκείνο, μάλιστα, που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι προκαλούμε. Ωστε το «σταθερό» σημείο στο οποίο στεκόμαστε βρίσκεται ένα μόλις βήμα μπροστά από την αρχή της γλώσσας αλλά και ένα μόλις βήμα πίσω από το τέλος της. Βρισκόμαστε από πάντα ανάμεσα και σε απόσταση αναπνοής από την αρχή και από το τέλος. Κρεμόμαστε από τη μέση ενός μικρού κομματιού έλλογης και εύθραυστης κλωστής. Οσο κρατάνε αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε, να πούμε, να δούμε, να ακούσουμε, να σκεφτούμε και να ονομάσουμε.


_____________________
ΣΗΜ. Τακης Σιμώτας, "Περί φαντασίας", εκδ. ΑΓΡΑ, στη σελ. 400.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2010/03/blog-post_3299.html


Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

«Για την χρεωκοπία του κράτους φταίω εγώ!» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από δέκα περίπου ημέρες, στις 16.3.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Για την χρεωκοπία του κράτους φταίω εγώ!


Ε, ναι λοιπόν φταίω εγώ.

Φταίω εγώ που δεν μπορώ να καταλάβω το μεγαλείο της δημοκρατίας που ζω, η οποία ρίχνει το φταίξιμο σε μένα τον δημόσιο υπάλληλο και εκπαιδευτικό που μετά από 12 χρόνια παίρνω 1300 ευρώ και πρέπει να πληρώσω εγώ.

Φταίω εγώ που δεν είμαι πατριώτης όπως ο κ. Παπανδρέου και οι υπόλοιποι βουλευτές που δεν έχουν υπηρετήσει ποτέ οι περισσότεροι στο στρατό αλλά όμως νοιάζονται.

Φταίω εγώ που δεν μπορώ να καταλάβω ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου βουλευτές, υπάλληλοι της βουλής, φοροφυγάδες, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων, ιδιοκτήτες εφημερίδων και τηλεοπτικών μέσων, είναι όλοι πιο ίσοι στα προνόμια από τους υπόλοιπους και ίσως και πιο πατριώτες και για αυτό δεν θίγονται από τα μέτρα.

Φταίω εγώ που δεν λέω να κατανοήσω τους εθνικούς λόγους για τους οποίους οι δικηγόροι δεν καταβάλλουν ΦΠΑ, οι γιατροί δεν πληρώνουν φόρους, οι υπάλληλοι της βουλής παίρνουν 16 μισθούς.

Φταίω εγώ ο δημόσιος υπάλληλος που εκατομμύρια ευρώ δίνονται σε θνησιγενείς και μεταθανάτιες εφημερίδες μέσω κρατικών χρημάτων και σε ποδοσφαιρικές ομάδες.

Φταίω εγώ ο εκπαιδευτικός γιατί αντί να κάνω ιδιαίτερα και να μην έχω οικονομικό πρόβλημα περιμένω να μου δώσει μισθό το κράτος.

Φταίω εγώ γιατί δεν μπορώ να αντιληφτώ ότι πρέπει να δώσω ως πατριώτης και το 13 μισθό για να μπορούν οι εργολάβοι να φτιάχνουν δρόμους με τριπλάσιο κόστος από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για να μπορούν οι ίδιοι εργολάβοι να εισπράττουν υπέρογκα ποσά από τα διόδια και μετά μέσα από τις εφημερίδες τους και τους σταθμούς τους να στοχοποιούν τους δημόσιους υπαλλήλους για το χάλι της οικονομίας. Για να μπορούν να προβάλλουν και να προωθούν τους πολιτικούς της αρεσκείας τους. Αλήθεια πόσοι Έλληνες εργάστηκαν στα μεγάλα έργα;

Φταίω εγώ που δεν νοιώθω πατριώτης για να δώσω και το 12ο μισθό στο κράτος για να μην αποδίδει κανένας καναλάρχης ασφαλιστικές εισφορές αγγελιόσημα και κάθε ιδιοκτήτης εφημερίδας να μπορεί να έχει αφορολόγητο ποσό από τον τζίρο του και να μπορούν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να είναι στη μισθοδοσία υπουργείων.

Φταίω εγώ που δεν έχω Πόρσε καγιεν και offshore εταιρεία όπως όλοι οι καλοί πατριώτες και που πιστεύω ότι νόμιμο είναι μόνο ότι είναι και ηθικό.

Φταίω εγώ ο προδότης της πατρίδας που δεν δίνω και τον 11ο μισθό μου για να μπορούν οι τράπεζες να δηλώνουν πριν λίγα χρόνια αστρονομικά κέρδη τετραπλάσια σε σχέση με τις ευρωπαϊκές και μόλις τα στελέχη τους έπεσαν έξω να τους δίνει το κράτος 22 δις ?. Βλέπετε για να πλουτίσουν λίγοι πατριώτες τραπεζίτες πρέπει όλοι εμείς για 2 δις ? να φάμε παντεσπάνι.

Φταίω εγώ ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος που το κράτος χαρίζει δις σε φαρμακευτικές εταιρείες για εθνικούς λόγους και δεν συλλαμβάνει λαθρέμπορους καυσίμων όταν είναι πρόεδροι ΠΑΕ.

Φταίω εγώ που δεν είμαι τόσο πατριώτης για να βοηθήσω με το μισθό μου τους εργατικούς επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα που έχουν τη χαμηλότερη φορολογία στην Ευρωζώνη και δεν φορολογούνται τα μερίσματά τους.

Φταίω εγώ λοιπόν που λόγω έλλειψης πατριωτισμού δεν μπορώ να αντέξω το γεγονός ότι για το κράτος εγώ ο εκπαιδευτικός των 1400 ευρώ θεωρούμαι δαπάνη περικοπτέα και ίσως και σπατάλη.

Για όλους αυτούς τους λόγους προχωρώ κι εγώ στα δικά μου επώδυνα πλην όμως αναγκαία μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας μας και παροτρύνω και όλους όσους νοιώθουν το ίδιο να τα ακολουθήσουν για το δύσκολο χρονικό διάστημα που έρχεται. Προτείνω λοιπόν σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι να μας δώσουν πίσω τα χρήματα που μας παίρνουν τώρα ή μέχρι να φυλακιστούν κάποιοι πολιτικοί ή να δημευτούν περιουσίες φοροφυγάδων να θυμούνται τα εξής.

1. Δεν αγοράζω τίποτα πέρα από τα απολύτως αναγκαία. Για τα υπόλοιπα εάν δεν μου κάνουν επί τόπου έκπτωση 20% όσο και η απώλεια του εισοδήματός μου δεν τα αγοράζω. Ας κινηθεί η αγορά από τους τίμιους και εργατικούς υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.

2. Δεν βγαίνω έξω για καφέ εάν δεν μειώσουν κατά 20% την τιμή του. Το ίδιο και για το σινεμά θέατρο και λοιπά.

3. Δεν αγοράζω εφημερίδα για λόγους τάξης καθώς όλες μας θεωρούν την αιτία του κακού αλλά και γιατί επιδοτούνται από το κράτος.

4. Δεν επιβραβεύω με τηλεθέαση δημοσιογράφους που επιχαίρουν ως είναι φυσικό σε μίσθαρνα γλοιώδη υποκείμενα οικονομικών συμφερόντων.

5. Δεν πιστεύω κανένα δημοσιογράφο αν δεν αποκαλύψουν ποιοι και πώς καταχράστηκαν δις ? την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων; Αν δεν μας πουν πόσοι Έλληνες εργάτες επωφελήθηκαν των μεγάλων έργων και εάν καταβλήθηκαν οι εργατικές εισφορές; Εάν δεν μας πουν πόσα διόδια έπρεπε να πληρώνουμε και τι είδους κομπίνα γίνεται με τους εργολάβους που παίρνουν διόδια πριν κατασκευάσουν τους δρόμους. Εάν δεν μας αποκαλύψουν ποιοι δημοσιογράφοι πληρώνονται από υπουργεία.

Παρόλο δε που δεν είμαι και τόσο πατριώτης προτείνω στην κυβέρνηση που σίγουρα όλοι είναι πατριώτες τα εξής μέτρα περιμένοντας να μας πει και κάποιος πόσα δις ? θα απέφεραν

1. Φορολόγηση 1% των χρηματιστηριακών συναλλαγών.

2. Φορολόγηση 40 % των επιχειρήσεων.

3. Φυλάκιση για όσους δεν αποδίδουν ΦΠΑ

4. Φόρος 5% επί των στρατιωτικών δαπανών.

5. Παύση χρηματοδότησης ΠΑΕ και ΚΑΕ.

6. Παύση χρηματοδότησης ιδρυμάτων πρωθυπουργών.

7. Παύση χρηματοδότης εφημερίδων και ιδιωτικών καναλιών με κρατική διαφήμιση

8. Οι πλούσιοι που φυλάσσονται από αστυνομικούς να καλύπτουν και τη μισθοδοσία τους

9. Οι επιχειρηματίες να συμβάλλουν και αυτοί επώνυμα αν όχι με 20% τουλάχιστον με 10% έκτακτη εισφορά ως καλοί πατριώτες που δεν είμαστε εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι.

10. Φόρος 10% στα έσοδα από τα διόδια χωρίς να αυξηθεί η τιμή γιατί οι εργολάβοι είναι και οι περισσότερο πατριώτες από όλους.


(το λάβαμε μέσω mail δίχως αναφορά στον συγγραφέα του κειμένου)


ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2010/03/gia-thn-hrewkopia-toy-kratoys-ftaiw-egw.html


Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

«Πόσο έχουν δυό κιλά άγρια ραδίκια;» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 16.3.2010, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Πόσο έχουν δυό κιλά άγρια ραδίκια;


Εχουν τιμή τα αγριοράδικα;

Εχουν! θα πει κάποιος που θα τα βρει στη λαϊκή- αν τα βρει!

Για να το ξανασκεφτούμε...

Τι τιμή έχουν και ποιος την ορίζει;

Κανένας. Οποιοσδήποτε μπορεί να πάει με το μαχαιράκι και τη σακουλίτσα του να τα μαζέψει από οπουδήποτε, ακόμη κι από τη νησίδα της Μεσογείων, να τα καθαρίσει, να τα πλύνει, να τα μαγειρέψει και να τα φάει. At no cost! Και σε όποια ποσότητα θέλει ή μπορεί να μαζέψει.

Τότε;

Τιμή και αξία έχει το μάζεμα. Το καθάρισμα. Το πλύσιμο. Το μαγείρεμα. Αυτά ναι! Αν φυσικά κάποιος θέλει να τους προσδώσει μια τιμή. Δηλαδή μια αξία και με βάση αυτή να τα πουλήσει σε κάποιον άλλον.


Πάμε όμως σε ένα άλλο παράδειγμα:


Το κουτσομπολιό έχει τιμή;

Δηλαδή η γιαγιά μας η Φωτούλα πλήρωνε τη γειτόνισσα την Κατίνα όταν εκείνη ερχόταν και της έλεγε οτι ο Ανέστης κεράτωσε τη γυναίκα του με την ξαδέλφη του Παναγή;

Οχι βέβαια!


Κι ακόμη παραπέρα: Τι τιμή έχει ένα τροχαίο ατύχημα; Δηλαδή πόσο πρέπει να πληρώσω για να μάθω οτι πριν δύο ώρες στην Κηφισίας τράκαραν τρία ΙΧ και οτι υπάρχουν δύο σοβαρά τραυματίες;


Κι ακόμη πιο εκεί: Τι τιμή έχουν οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού έξω από τον Λευκό Οίκο την περασμένη εβδομάδα; Πόσο κάνει να μάθω τι ακριβώς είπε;


Δεκάρα τσακιστή, είναι η απάντηση.


Τότε;

Τότε ας ξανασκεφτούμε λίγο την πτώση των εσόδων των εφημερίδων αλλά και την άρνηση των χρηστών να πληρώσουν για τις ειδήσεις που διαβάζουν στο διαδίκτυο.

Ισως κανείς να μην τους έχει πει οτι η συλλογή, το καθάρισμα, η επιλογή των ειδήσεων είναι που έχει αξία και χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να "φάει" τα "ραδίκια" του.

Ισως θα έπρεπε, από την άλλη, να πει σε εμάς τους δημοσιογράφους οτι έχουμε πάψει πλέον να καθαρίζουμε, να επιλέγουμε, να "μαγειρεύουμε" σωστά τις ειδήσεις έτσι ώστε να γίνονται εύγευστη και θρεπτική τροφή;

Ισως πάλι, αναγνώστες και χρήστες να θεωρούν οτι μπορούν -πέρα από τις άλλες τους δουλειές- να το κάνουν και αυτό.

Τι από τα τρία συμβαίνει;

Μήπως και τα τρία;

Το σίγουρο είναι οτι απάντηση υπάρχει. Αρκεί κάποιος να ψάξει να τη βρει. Σαν ραδίκι!


Διαβάστε όμως και αυτά για ένα άλλο θέμα των ημερών:Παραλογισμοί και παρανομία... Και, για όνομα του Θεού, ας πάψουμε πλέον να σκεφτόμαστε ευθύγραμμα.


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/03/blog-post_254.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

«ΑΕΠ και Δανεισμός» [Από το blog Vassper]


Στις 9.3.2010, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:


ΑΕΠ και Δανεισμός

Η ιστορία του Ελληνικού δημόσιου χρέους είναι τόσο παλιά όσο το νέο Ελληνικό κράτος. Το δημόσιο χρέος της χώρας διατηρήθηκε απο τον τελευταίο πόλεμο έως τις αρχές της δεκαετίας του '80 σε επίπεδα κάτω του 30% του ΑΕΠ αλλά γιγαντώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του '80.

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προιόν (ΑΕΠ) της χώρας, ήταν το 1974 μόλις 22 δις δολλάρια (522 δις δρχ) και το αντίστοιχο ετήσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου 2.300 δολλάρια (57.500 δρχ). Την 20-ετία που ακολούθησε το ΑΕΠ της χώρας 5-πλασιάσθηκε φθάνοντας το 1995 τα 120 δις δολλάρια (13,8 τρίς δρχ) με το αντίστοιχο ετήσιο κατα κεφαλήν ΑΕΠ να εκτινάζεται στα 12.000 δολλάρια (1.380.000 δρχ).

Δυστυχώς όμως, αντίστοιχη πορεία ακολούθησε και το δημόσιο χρέος της χώρας. Ενώ το 1974, το δημόσιο χρέος ήταν 22% του ΑΕΠ (115 δισ δρχ ), το 1981 ανεβαίνει στο 33% του ΑΕΠ (1,2 τρίς δρχ) και το 1990 εκτινάσεται στο 81% του ΑΕΠ (11,2 τρις δρχ ).

Απο το 1993 έως τώρα, το δημόσιο χρέος της χώρας παραμένει πάντα μεγαλύτερο του 95% του ΑΕΠ, παρόλη την σημαντική αύξηση του ΑΕΠ την περίοδο αυτή.

Από το 2000 έως το 2009 το ΑΕΠ της χώρας παρουσιάζει μια σημαντική αύξηση που πλησιάζει το 70% συνολικά για τα 10 αυτά έτη. Αντίστοιχα όμως, παρατηρείται μιά αυξανόμενη μείωση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, που δηλώνει μείωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας.


Από που όμως προέρχεται ή αύξηση του ΑΕΠ ;

Η αύξηση του ετήσιου δανεισμού της χώρας ακολούθησε σε απόλυτα μεγέθη την αύξηση του ΑΕΠ, προσεγγίζοντας το 2009 το υπερβολικό ποσό των 50 δις ευρώ που εκτίναξε το δημόσιο χρέος στο 108% του ΑΕΠ.

Κοντολογής, η ευημερία μας στηρίχθηκε στα δανεικά και όχι σε πραγματική αύξηση της παραγωγής, η οποία παρουσίασε πτώση την περίοδο αυτή.

Απο εξαγωγική χώρα αγροτικών προιόντων το 1985, ή Ελλάδα μετατράπηκε μέσα σε 25 χρόνια, σε εισαγωγική χώρα με αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο στα αγροτικά προιόντα κατα 65%.

Απο παραγωγό και εξαγωγέα υφασμάτων, παπουτσιών, δερμάτινων κλπ ειδών ένδυσης, η χώρα μας μεταμορφώθηκε σε εισαγωγέα προιόντων υψηλής ραπτικής και η παλαιά κραταιά βιοτεχνία ρούχων, μετατράπηκε σε έμπορο των εισαγώμενων προιόντων.

Απο εξαγωγείς λιπασμάτων, τσιμέντων, ειδών υγιεινής κλπ βιομηχανικών ειδών μετραπήκαμε στους καλύτερους εισαγωγείς αυτών των ειδών.

Αποτέλεσμα αυτών ήταν να μεταφερθεί η απασχόληση απο την παραγωγή στον τομέα των υπηρσιών και σήμερα το 75% του ΑΕΠ της χώρας να προέρχεται από υπηρεσίες και μόλις το 13% απο την βιομηχανία. Υπηρεσίες που στηρίζονται σε εισαγώμενα προιόντα και τάσεις υπερκατανάλωσης.

Η κατάσταση φαντάζει αδιέξοδη. Καταλήξαμε να γυρνάμε το χρήμα μεταξύ μας, προσφέροντας υπηρεσίες ο ένας στον άλλον, ενώ το μόνο σίγουρο χρήμα που εισρέει σε αυτόν τον κύκλο είναι τα δάνεια. Ελπίζω, η οικονομική κρίση που περνάμε να μετατραπεί σε ευκαιρία ανασύνταξης και επαναναπροσδιορισμού της παθογενούς οικονομίας μας.


ΠΗΓΕΣ:

http://vassper.blogspot.com/2010/03/blog-post_09.html


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

«Lost in symbolism» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 9.3.2010, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Lost in symbolism

Πριν λίγες μέρες η γερασμένη ‘Αριστερά’ μας ψεκάστηκε ενώ προσπαθούσε να δείξει ότι τίποτα, τίποτα δεν τη σταματά και στον περιβάλλοντα χώρο της Βουλής θα μπει με τον τσαμπουκά. Ή αν θέλετε ονοματεπώνυμα ο Μανώλης Γλέζος, ένας άνθρωπος που έχει γράψει τη δική του ιστορία σε μια παράταξη με ένδοξο παρελθόν, εντελώς άδοξο παρόν και αδιευκρίνιστο μέλλον, ψεκάστηκε από κάποιον αστυνομικό. Και άρχισαν οι γνωστοί κλαυθμοί και οδυρμοί, για την αποτρόπαια αυτή βιαιότητα εναντίον ενός ανθρώπου-συμβόλου. Ή μάλλον ενός ΑΚΟΜΗ ανθρώπου-συμβόλου. Διότι σε αυτή τη χώρα ήρθαν και μας πλάκωσαν οι συμβολισμοί. Μας πλάκωσε, μας κατάπιε ολοκληρωτικά ο συμβολισμός του πανεπιστημιακού ασύλου, μας συγκλονίζει ο συμβολισμός του Μανώλη Γλέζου ως υπέργηρης ενσάρκωσης των ‘αριστερών’ μας φρονημάτων, μας έθιξε η συμβολική του αρχαιοελληνικού μεγαλείου Αφροδίτη της Μήλου με το σηκωμένο δάχτυλο σε γερμανικό περιοδικό. Παρότι πριν το περιοδικό προλάβαμε, οι θιγόμενοι σήμερα από το δάχτυλο, να την κάνουμε αλυσίδα σούπερ μάρκετ με σύμβολο το κεφάλι του αγάλματος. Εμείς, οι ίδιοι οι ‘απόγονοι’ και ιστορικά νόμιμοι κληρονόμοι της. Και δε βρέθηκε κάποιος, ακόμα και στην ‘εναλλακτικά’ σκεπτόμενη διαδικτυακή κοινότητα ιδεών, να πει: αρκετά πια με τους συμβολισμούς. Φτάνει πια με το συμβολικό άσυλο που έχει μετατραπεί σε άσυλο ανίατων ψευτοεπαναστατικών συνδρόμων και των καταστρεπτικών τους συμπτωμάτων. Αρκετά πια με τους ανθρώπους-σύμβολα μιας Αριστεράς που έχει χάσει την επαφή με τη σύγχρονη πραγματικότητα, μιας ‘Αριστεράς’ χωρίς φρέσκιες ιδέες, προτάσεις, οραματική σκέψη, μιας ‘Αριστεράς’ που μηρυκάζει τα χιλιοειπωμένα συνθήματα περασμένων δεκαετιών παραμένοντας προσκολλημένη στο ένδοξο παρελθόν της. Αρκετά πια και με το συμβολισμό του αρχαιοελληνικού πνεύματος, που όσο κι αν μας κακοφαίνεται ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και όχι σε μια χούφτα ξιπασμένους, κακομαθημένους ‘κληρονόμους’ που τους έλαχε να πατούν με τα SUV τους και τις πλαστικές τους σαγιονάρες στα ίδια χώματα με τους Αρχαίους Έλληνες. Μόνο αν κάποια στιγμή καταφέρουμε να βγούμε από τον λαβύρινθο των συμβολισμών, μόνο αν κατορθώσουμε να αφήσουμε πίσω μας την κληρονομική ασθένεια που λέγεται μεγαλοϊδεατισμός - είτε του ‘αριστερού’ είτε του αρχαιοελληνικού-προγονικού είδους -, θα δούμε καλύτερες μέρες. Αλλά αυτό κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το εγγυηθεί.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/03/lost-in-symbolism.html


Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

«Όταν θυσιάζονται οι πολλοί για τους λίγους αυτό λέγεται βλακεία» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από είκοσι ημέρες, στις 3.3.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Όταν θυσιάζονται οι πολλοί για τους λίγους αυτό λέγεται βλακεία


ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ αδιέξοδα στη μωρία της ΕΞΥΠΝΑΔΑΣ μας

Ή μήπως ακόμα υπάρχει ελπίδα;


«Πατριωτικό καθήκον η πάταξη της φοροδιαφυγής» (Γ. Παπανδρέου, ΦΕΒ 2010)


Όταν θυσιάζεται ένας για τους πολλούς

αυτό λέγεται θυσία.

Όταν θυσιάζονται οι πολλοί για τους λίγους

αυτό λέγεται βλακεία.

Είναι το βέβαιο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας

διαβρωτικής καταναλωτικής διαδικασίας.

Είναι η αποθέωση του εγωτισμού,

η αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής,

ο ορισμός ή η οντολογία της διαφθοράς.

Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.

Μόλις τώρα οσφραινόμαστε τις αναθυμιάσεις της εξαχρείωσης.

Μια εξαχρείωσης τόσο μεγάλης,

που οι πολίτες ναρκωμένοι,

ή εγκλωβισμένοι σ' ένα αόρατο μηχανισμό ποδηγέτησης,

δεν τολμούν να ελέγξουν αποτελεσματικά

τα κακουργήματα της εξουσίας.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτούς

που τάχα διαλέξαμε να μας υπηρετούν,

αυτούς που μας βύθισαν πιο βαθειά στο βούρκο,

αυτούς που μας μιλούσαν για φως στο βάθος του τούνελ,

και το φως αυτό είναι φωτιές κολάσεως.

Ένας λαός που δεν μπορεί να βάλλει στη θέση τους

500 με 1000 εκμεταλλευτές του, δεν έχει κανένα μέλλον.

«Πατριωτικό καθήκον» η απομόνωση των ηγετών-εκμεταλλευτών.

Αλλιώς έχει υπογράψει μόνος την καταδίκη του,

την πιο ντροπιαστική:

Να υπηρετεί τους προδότες του

και τα μεγάλα αφεντικά τους.


Λεόντιος Διονυσίου


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/03/otan-thysiazontai-oi-polloi-gia-toys-ligoys-ayto-legetai-blakeia.html


Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

«Η εξάντληση του “συστήματος ΠΑΣΟΚ”» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν πέντε ημέρες, στις 17.3.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


«Η εξάντληση του “συστήματος ΠΑΣΟΚ”» (του Γιώργου Καραμπελιά)


του Γιώργου Καραμπελιά


Το σύστημα ΠΑΣΟΚ που εγκαθιδρύθηκε από τον «μεγάλο τιμονιέρη» και συνεχίστηκε από τον εκσυγχρονιστή διάδοχό του, Σημίτη, και τον δήθεν αντίπαλό του ...; Καραμανλή, έλαβε τέλος. Το σύστημα αυτό στηριζόταν στην απάτη και την αυταπάτη. Την αυταπάτη του «μικρομεσαίου σοσιαλισμού», ότι είναι δυνατόν εσαεί να βολεύουμε τους πάντες, και τα αφεντικά και τους εργάτες, και τα «νέα τζάκια» και τα συνδικάτα.

Και όλα αυτά χωρίς να αυξάνεται η παραγωγή πλούτου στη χώρα, που θα μπορούσε να κατανέμεται σύμφωνα με την παλιά καλή αρχή της σοσιαλδημοκρατίας, που λειτουργούσε μέχρι τη δεκαετία του 1970 και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Δηλαδή από την αύξηση του πλούτου και της παραγωγής, να έπαιρναν ένα ποσοστό οι εργαζόμενοι και ένα άλλο το κεφάλαιο. Αυτό υπήρξε το περιβόητο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη, από το 1945 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Το ΠΑΣΟΚ πέτυχε μια νέα κοινωνική ρύθμιση, στηριγμένη στην απάτη! Στήριξε τον «σοσιαλισμό» στον δανεισμό και την παρασιτοποίηση των Ελλήνων. Στην πρώτη δεκαετία της ηγεμονίας του, τη δεκαετία του 1980, η παραγωγή της χώρας κατάρρευσε, αλλά τα εισοδήματα ανέβηκαν! Το «θαύμα» το πέτυχε ο «μάγος» της απάτης και της οφθαλμαπάτης με τον δανεισμό και τις εισαγωγές. Το χρέος ανέβηκε σε μια δεκαετία από το 20% του ΑΕΠ στο 100% με 110%, ενώ οι εισαγωγές από το 20% της εσωτερικής κατανάλωσης στη δεκαετία του 1970 έφτασαν στο 35% το 1988.
Το σύστημα άρχισε να καταρρέει από το 1988. Και όμως, μετά το 1993 και την παρένθεση Μητσοτάκη, θα διαιωνιστεί για άλλα δεκαπέντε χρόνια, με τον Σημίτη και τον ...; Καραμανλή. Η παραγωγή, στη βιομηχανία και τη γεωργία έμενε στάσιμη ή μειωνόταν, ενώ το εισόδημα και η κατανάλωση αυξάνονταν! Νέο θαύμα. Και βέβαια, πλέον, δεν αρκούσε ο δανεισμός που συνεχιζόταν.

Βρέθηκε ένα νέο κόλπο: Η παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή η απόλυτη παρασιτοποίηση των Ελλήνων. Τα εισοδήματα για την κατανάλωση θα έρχονται από έξω: τουρισμός 17 δις. ευρώ το 2008, ναυτιλία 18 δισ. ευρώ, χρηματιστήριο και δάνεια. Αλλά και οι εργάτες θα έρχονταν από έξω. Στα χωράφια, τις οικοδομές, τα εργοστάσια, τον τουρισμό, όλο και περισσότερο θα δουλεύουν οι μετανάστες αντί για τους Έλληνες. Έτσι θα πέσουν τα μεροκάματα και ο πληθωρισμός. Την ίδια στιγμή η εσωτερική παραγωγή θα συνεχίσει να καταρρέει. Το 2008 οι εισαγωγές θα φτάσουν τα 60 δισ. και οι εξαγωγές μόλις 16!

Η κρίση του συστήματος άρχισε με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου. Δισεκατομμύρια ευρώ έγιναν καπνός μέσα σε λίγους μήνες. Και η μόνη συνέπεια ήταν πως οι Έλληνες μετά από μερικά χρόνια έφεραν τον Καραμανλή για να συνεχίσει την πολιτική ΠΑΣΟΚ! Και πάλι Ολυμπιάδες και ευρωπαϊκοί «θρίαμβοι» στο ποδόσφαιρο θα αποτελούν το παραπέτασμα καπνού για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η καταναλωτική τύφλωση και αποχαύνωση των Ελλήνων.

Και θα έπρεπε να έρθει η κρίση της παγκοσμιοποίησης και το τέλος της δυτικής οικονομικής κυριαρχίας το 2008, για να καταρρεύσει αμετάκλητα το πασοκικό σύστημα.

Ο Γεώργιος ο δόλιος, ο μικρός, που η μοίρα τον έφερε για να κλείσει το σύστημα που άνοιξε ο πατέρας του, πίστευε πως θα μπορούσε να συνεχίσει με τα ίδια ψέματα. Πως θα συνεχίζει να φέρνει λαθρομετανάστες να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, πως θα εξακολουθεί να δανείζεται και να διαιωνίζει το ίδιο σύστημα. Γι' αυτό και αντικατέστησε τον τελευταίο των πασόκων, τον ...; Κωνσταντίνο Καραμανλή, με ψέματα και υποσχέσεις. Και γι' αυτό, μέσα σε μερικούς μήνες, επιδείνωσε την κρίση.

Τώρα όλα έρχονται αντίστροφα απ' ό,τι προσδοκούσαν οι γελοίοι. Το σύστημα τινάζεται στον αέρα. Οι μικρομεσαίοι και ιδιαίτερα οι μισθωτοί θα χάσουν τουλάχιστον το 20% του εισοδήματός τους, η ανεργία θα εκτιναχθεί, οι μισθοί και τα μεροκάματα θα συρρικνωθούν, η απασχόληση θα γίνει «ελαστική», η ύφεση θα είναι γενικευμένη. Τώρα οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, που επί τριάντα χρόνια κουκούλωνε το σύστημα ΠΑΣΟΚ, θα εκραγούν. Και μάλιστα με άναρχο τρόπο, διότι δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και πολιτικά κόμματα ικανά να εκφράσουν με συνεκτικό τρόπο ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο. Φτωχοί εναντίον πλουσίων, μισθωτοί εναντίον των εμπόρων και των αφεντικών, αγρότες ενάντια στην «πόλη», Έλληνες εναντίον μεταναστών και παλιοί και σχετικά ενσωματωμένοι μετανάστες εναντίον πρόσφατων λαθρομεταναστών. Και αυτή η νέα ταξική και κοινωνική πάλη θα εκφραστεί σε όλα τα πεδία, με οξύτερες κοινωνικές συγκρούσεις, με άνοδο της εγκληματικότητας και καταστολή.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την όξυνση των εθνικών ζητημάτων, από τα Σκόπια έως το Κυπριακό και από τη Θράκη έως το Αιγαίο, τότε κατανοούμε ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση θα μεταβληθεί σε γενικευμένη κρίση του πολιτικού συστήματος.

Κατά τον ίδιο τρόπο που το τέλος της μετεμφυλιακής δεξιάς ηγεμονίας πραγματοποιήθηκε με την κατάρρευση της χούντας και την εθνική καταστροφή στην Κύπρο, η οριστική αποσύνθεση της μεταπολίτευσης και του συστήματος ΠΑΣΟΚ την οποία βιώνουμε, θα συνοδευτεί από κοινωνικές και εθνικές συγκρούσεις και καταρρεύσεις. Βαδίζουμε, ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούμε, προς ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο, που θα αναδειχθεί μέσα από τους σπασμούς της κατάρρευσης του συστήματος ΠΑΣΟΚ, που μόλις αρχίζει. Και πάντα με τον κίνδυνο μιας παραπέρα ανέκκλητης συρρίκνωσης της ήδη απομειωμένης εθνικής μας κυριαρχίας.
Προφανώς δεν μπορούμε και δεν πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Πρέπει να πασχίσουμε ακόμα πιο συστηματικά, ακόμα πιο σύντονα, για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ιδεολογικής και πολιτικής πρότασης, έτσι ώστε να συμμετάσχουμε δημιουργικά στη νέα εποχή που έρχεται. Και βέβαια να αντισταθούμε εδώ και τώρα στη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος και της ανεξαρτησίας της χώρας.


από το νέο φύλλο τής εφημερίδας Ρήξη


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/03/591307.html