Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

«Ας φρόντιζαν» [Από το blog “Roadartist”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 23.11.2011, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε:

αυτή η μοιραία με το δαπανηρό της βίο.


Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·

τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).



Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·

κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.



Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.



Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.



Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.



Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.



Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.


Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.



(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)


...ο υπέροχος Κωνσταντίνος Καβάφης...


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/11/blog-post_23.html


Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

«Γιατί κλαις, Πρόεδρε;» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]


Πριν από ένα μήνα περίπου, τότε που είχε προκαλέσει αίσθηση η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παπούλια από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε (από αναδημοσίευση) αυτό:


Γιατί κλαίς, Πρόεδρε;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.

ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ


28 Οκτώβρη 2011


Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.

Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.

Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.

Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.

Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.

Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες

Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή

την οργή να παίρνει στόμα,

το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.


Αρθρογράφος : Νίνα Γεωργιάδου εκπαιδευτικός – Κάλυμνος

Αναδημοσίευση από : alfavita.gr


ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.

Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του.

Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.

Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν - τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα – δεδομένο.

Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.

Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.

- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.

- Τι είναι αυτό;

- Ο νόμος νούμερο 3852/10.

- Και σε τι αφορά;

- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».

Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;

Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».

Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη»

Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.

Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».

Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.

Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.

Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,

τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.

Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;

Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ – που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.

Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.

Και τέλος – γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία – μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.

Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.

Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου

Κάλυμνος, 29-10-11


ΠΗΓΗ:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2011/10/31/paloulias28102011/

αναδημοσίευση από τα παρακάτω:

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=49205


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

«Κυνηγώντας το μυαλό» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 18.11.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Κυνηγώντας το μυαλό

Ο κατηφορικός δρόμος του αναλογικού (πραγματικού, απτού) νομίσματος στον άυλο χώρο των αγορών δεν οδηγεί πουθενά. Η πολιτική τυπώματος νομισμάτων οδηγεί στο αδιέξοδο καταστροφής του πλανήτη. Ακόμα κι αν όλα τα δάση γίνουν χαρτί, δεν αρκούν να τυπώσουν χαρτονομίσματα, όλο το χαρτί να ανακυκλωθεί και πάλι δεν θά'ναι αρκετό! Αντί λοιπόν οι κεντρικές τράπεζες να οδηγούνται στο τύπωμα νομισμάτων για να "καλύψουν" τις αγορές (τη ζήτηση των αγορών, τις απαιτήσεις των αγορών) καλύτερα είναι ίσως να επιβληθεί κάποιος τρόπος ελέγχου των αγορών και, επειδή όμως οι τράπεζες είναι απολύτως εξαρτημένες από τις αγορές και τις λειτουργίες τους, τον έλεγχο των αγορών καλό είναι να τον ασκήσουν οι πολιτικές κυβερνήσεις του πλανήτη. Χρειάζεται νέα πολιτική ματιά και όχι οικονομικίστικα κόλπα.

Η στάση της Γερμανίας απέναντι στο πρόβλημα μοιάζει με τη στάση του υποψήφιου θύματος μπροστά στο βιαστή του, στο βιαστή που το ίδιο το θύμα έμπασε στο σπίτι του ανοίγοντάς του ευγενικά την πόρτα: αποκαλύπτει όλο και περισσότερα θέλγητρα, νομίζοντας ότι έτσι θα χορτάσει τις ορέξεις του βιαστή και θα αποφύγει το βιασμό, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι με αυτό τον τρόπο του ανοίγει όλο και περισσότερο την όρεξη.

Εξω το ΔΝΤ από την Ευρώπη! Τώρα!

Το ύπουλο σχέδιο των ΗΠΑ (του δολαρίου των ΗΠΑ συγκεκριμένα) να εισβάλλει και να καταβροχθίσει το ευρώ (και την Ευρώπη ολόκληρη) μέσω μιας ανίερης -μη συμφωνημένης- "ένωσης", πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους ευρωπαϊκούς λαούς και από τους κυβερνήτες τους. Η αναμενόμενη εδώ και χρόνια πτώση του δολαρίου μοιάζει με καράβι που παρασέρνει στο βούλιαγμά του όλα τα πράγματα (ανθρώπους, πλοία) που το περιβάλλουν. Αν θέλει το ευρώ να σταθεί στην επιφάνεια, πρέπει να αυξήσει την απόσταση από το καταβυθιζόμενο νόμισμα -το δολάριο- και όχι να τείνει να ενωθεί μαζί του με προξενητή το ΔΝΤ.

Εφόσον καταρρέουν τα "ισχυρά" νομίσματα, θα ακολουθήσουν σύντομα και όλα τα υπόλοιπα, όλο το νομισματικό σύστημα του πλανήτη θα καταρρεύσει, και οι συναλλαγές θα γίνονται με τρόπο άυλο, οι αγορές θα γίνουν παντοδύναμες και θα αποκτήσουν απόλυτη εξουσία, ελέγχοντας τον πλούτο αλλά και τον άνθρωπο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Η πολιτική εξουσία θα είναι διακοσμητική, απλός διεκπεραιωτής των εντολών των χρηματιστηρίων, των εταιρειών αξιολόγησης και των γραφείων στοιχημάτων, θέτοντας στη διάθεσή τους τα πάντα όλα: παραγωγή, πλουτοπαραγωγικές πηγές, έμψυχο και άψυχο "υλικό".

Το πλάσμα άνθρωπος και οι αξίες του θα γίνουν αντικείμενα υποκείμενα στην παραγωγή πλούτου, μαζί με τα ορυκτά π.χ. και τα βιομηχανικά προϊόντα. Θα είναι σαν να παράγονται άνθρωποι για να τρώνε τον εαυτό τους!

Υπάρχει ακόμα χρόνος αναχαίτισης αυτής της νοσηρής πορείας. Στοπ τώρα στην υποταγή στις ορέξεις των αγορών. Ελεγχος των αγορών τώρα! Με νόμους που θα τηρηθούν στο ακέραιο. Σφράγισμα των "γραφείων" του οικονομικού φασισμού, έστω και αν αυτό εκλαμβάνεται από μερικούς ονειροπόλους ως "στέρηση της ελευθερίας". Δεν τίθεται καν θέμα ελευθερίας σε έναν επίδοξο βιαστή της.

Πρακτικά, ίσως θα πρέπει να κλείσουν τα χρηματιστήρια των χωρών της Ε.Ε. (ή και άλλων ή και μακάρι όλων των χωρών του πλανήτη) με ταυτόχρονο μηδενισμό του χρέους, να πάψει να είναι το χρέος η βάσξ του σημερινού χρήματος. Επίσης, αναδιανομή του πλούτου με τον καλύτερο δυνατό τρόποσύμφωνα με τις ανθρώπινες απαιτήσεις: υγεία, παιδεία, διατροφή, ένδυση, παροχές, κλπ. Να περιοριστεί -μακάρι και να εξαφανιστεί- η ανισότητα που έφερε τα πράγματα ως εδώ.

Να αποτελέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση ένα φάρο πολιτισμού, ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση και όχι ένα ακόμα εξαθλιωμένο θύμα, όπως οδγείται σήμερα να γίνει.

Αν όλα αυτά θεωρηθούν ουτοπία, σκέψου μόνο πόσο ουτοπία είναι ο κόσμος όπου οδηγούμαστε, όπου το "ου τόπος" θα είναι η νέα πραγματικότητα.

Το γενικό σκεπτικό συνοπτικά: Αντί να (προσπαθούμε να) βρούμε τρόπους εξευμενισμού των αγορών, να στεόλουμε τις αγορές... ες κόρακας!

___________________

ΣΗΜ.1. επειδή κοντεύω να φτάσω στη φάση να κυνηγάω το μυαλό μου και να κινδυνεύω να μη το βρίσκω, παίρνω άδεια από τη σημαία του διαδικτύου, να λείψω τουλάχιστον εξήντα μέρες μήπως και καταφέρω να δω τα πράγματα ανεπηρρέαστη.

ΣΗΜ.2. Ελλάς Ελλήνων Εξαθλιωμένων = 3Ε

ΣΗΜ.3. πολίτης = αλάτι (λιώνει χωρίς να γνωρίζει ποιος/τίνος το φαγητό νοστιμίζει)

ΣΗΜ.4. Το λυκόφως των αρχηγών

ΣΗΜ.5. Σκέψεις για την αποσυμπίεση του χρόνου...

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

«Για ένα πρόγραμμα εξουσίας» [Από το blog “ANemos”]


Στις 18.11.2011, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Για ένα πρόγραμμα εξουσίας


Τι είναι ένα πρόγραμμα εξουσίας;

Συνηθισμένοι σε εξουσίες διαπλοκής και διαφθοράς μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα γεμάτο στρεβλώσεις και δομικές ανακολουθίες που εξυπηρετεί κάποιες ελίτ, νομίζουμε ότι ένα πρόγραμμα εξουσίας είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τόσο στη διατύπωση όσο και στην υλοποίησή του.

Δεν είναι καθόλου έτσι.

Ενα πρόγραμμα εξουσίας είναι ένα πρόγραμμα ζωής που πρώτα από όλα λύνει τα προβλήματα επιβίωσης, περιφρουρεί τους στοιχειώδεις όρους και κινείται σε μια κατεύθυνση προόδου του ανθρώπινου πολιτισμού. Κατατείνει δηλαδή στην βελτίωση τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ζωής των μελών ενός ευρύτερου συνόλου.
Κάθε τέτοιο πρόγραμμα/σχέδιο παραμένει αναλλοίωτο, στις βασικές του προϋποθέσεις, εδώ και χιλιάδες χρόνια κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πολιτισμούς, συγκυρίες. Με πρώτη και βασική προϋπόθεση την Παραγωγή.

Παραγωγή αγαθών και κατ' επέκταση υπηρεσιών, ιδεών, γνώσεων, τέτοιων που να εξασφαλίζουν, πρώτον, την κατά το δυνατόν αυτάρκεια του συνόλου σε τροφή με τη στενή ή ευρύτερη έννοια.

Το τι θα παράγει το σύνολο εξαρτάται από τις ανάγκες του, εξαρτάται από τη θέση του πάνω στον πλανήτη, από τις δυνατότητες της γης που καταλαμβάνει και από τις ιδιαίτερες συνθήκες, από το επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων.

Απλά πράγματα. Οσο και να χτυπιέται η Ελβετία δεν θα αποκτήσει ποτέ ορυζώνες ούτε ιχθυοκαλλιέργειες. Οσο και να το ήθελε η Ρωσία δεν έχει ποτέ ζαχαροκάλαμα και μπανάνες.

Κι εδώ μπαίνει το θέμα του παγκόσμιου αλλά και του τοπικού καταμερισμού της παραγωγής με βάση τις δυνατότητες και όχι τις άνωθεν κατευθύνσεις। Τι χρειαζόμαστε, τι μπορούμε να παράγουμε, ποια είναι τα βασικά αγαθά που δεν μπορούμε να στερηθούμε, ποια η σχέση ποσότητας και ποιότητας, ποιες οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες να παραχθούν όσα έχουμε ανάγκη;


Και τι έχουμε ανάγκη;

Εχουμε ανάγκη να τραφούμε...

Εχουμε ανάγκη να παραμένουμε υγιείς και να επιλύουμε προβλήματα υγείας...

Εχουμε ανάγκη να εκπαιδευτούμε τόσο για την εξασφάλιση της παραγωγής όσο και για την απελευθέρωση της δημιουργικότητάς μας...

Εχουμε ανάγκη να ζούμε αρμονικά σε ένα ισορροπημένο φυσικό περιβάλλον.

Εχουμε ανάγκη να εξασφαλίζουμε την μεταξύ μας ειρήνη, την ασφάλεια, τη συνεργασία, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη με τα πιο αδύναμα μέλη του συνόλου.

Αν προσέξει κανείς θα δει ότι ΟΛΑ τα παραπάνω δεν ισχύουν στην εποχή μας και υπό τις παρούσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Κι αυτό διότι οι όροι παραγωγής δεν υπακούν σε καμιά από αυτές τις ανάγκες αλλά μόνο στην μεγιστοποίηση του χρηματοοικονομικού κέρδους και τη συσσώρευση κεφαλαίων, δηλαδή ισχύος από ένα μικρό, ελάχιστο κομμάτι του συνόλου το οποίο ελέγχει τόσο τους όρους όσο και τα μέσα παραγωγής.

Ολα αυτά -τα έχουν κάνει να- μοιάζουν μακρινά και αφηρημένα γιατί έτσι είναι ο μόνος τρόπος να ελέγχουν τις στρεβλώσεις που έχουν συνειδητά δημιουργήσει οι παγκόσμιες και οι τοπικές ελίτ.

Το τι και πως θα παράγει ένα σύνολο (μία κοινωνία, μία χώρα, μία ομάδα χωρών) είναι η πρώτη και ουσιαστικότερη Πολιτική απόφαση την οποία παίρνουν τα μέλη του.

Από εκεί ξεκινούν όλα και όλα από αυτό εξαρτώνται!

Η λεπτομερής καταγραφή των δυνατοτήτων και των αναγκών μιας κοινωνίας και των επιμέρους κομματιών της είναι η αρχή για τον γενικό σχεδιασμό ενός προγράμματος εξουσίας.

Η αποτυχία όλων των μέχρι τώρα συστημάτων που ακολούθησαν έναν κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής δείχνει το επόμενο στάδιο ενός τέτοιου σχεδίου και της εφαρμογής του: την αποκέντρωση της ίδιας της εξουσίας σε τοπικά κέντρα αποφάσεων που θα καταγράφουν τις ανάγκες και τις δυνατότητες αλλά και τις ελλείψεις που αντικειμενικά έχουν έτσι ώστε αυτές να αναπληρώνονται και να καλύπτονται।


Από την αναδιάρθρωση της παραγωγής, έτσι ώστε αυτή να εξυπηρετεί τις ανάγκες του συνόλου, προκύπτουν ένα-ένα και τα υπόλοιπα μέρη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου:

1. Η αξιοποίηση του πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πρώτων υλών αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας

2. Η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και των υποδομών της

3. Η ανασύνθεση ενός κράτους που θα ρυθμίζει και θα ελέγχει όχι προς όφελος μιας ελίτ ή και του ίδιου του κράτους και των γραφειοκρατικών δομών του αλλά προς όφελος του συνόλου και κάθε ανθρώπου χωριστά. Αρα ενός αποκεντρωμένου κράτους απόλυτα ελεγχόμενου από το σύνολο και όχι το αντίθετο. Και κυρίως ενός κράτους που δεν θα εμπλέκεται ως εργοδότης ή πελάτης στην παραγωγή. Ενός κράτους-"δούλου" και όχι ενός κράτους δούλων.

4. Κι επειδή το ανθρώπινο δυναμικό -οι υπάλληλοι- ενός κράτους, σε όλες τους τις εκφάνσεις, ΔΕΝ παράγουν, σε μία κοινωνία που έχει ως κέντρο της την παραγωγή και τις ανάγκες, αυτό θα πρέπει να έχει το ελάχιστο δυνατό μέγεθος αξιοποιώντας, π.χ., στο μέγιστο βαθμό τις τεχνολογίες.

5. Αυτή η ελαχιστοποίηση μη παραγωγικών -πολλές φορές παρασιτικών- δομών θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί παντού (π.χ. εκκλησία, στρατός κτλ).

6. Η σύνδεση της Παιδείας (και) με την παραγωγή και τις κοινωνικές και τοπικές ανάγκες έτσι ώστε να επιλύονται προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα με υπερ-παραγωγή π.χ. δικηγόρων, ιατρών, μηχανικών, ...δημοσιογράφων σε δυσανάλογους αριθμούς οδηγώντας τους στην ανεργία ή τον παρασιτισμό. Ενα αποκεντρωμένο κράτος στο οποίο θα συμμετέχουν οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει και μπορεί να αποφασίζει πόσους δικηγόρους, γεωπόνους, παιδιάτρους, ηλεκτρολόγους χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του αλλά και για να μπορούν και οι ίδιοι να εξασφαλίζουν τους όρους της ζωής τους ως επαγγελματίες.

7. Η πλήρης αλλαγή του χρηματοπιστωτικού/τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες θα πρέπει να είναι "στην υπηρεσία" της παραγωγής και των κοινωνικών αναγκών και όχι της μεγιστοποίησης του κέρδους και της "παραγωγής" χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Τράπεζες-ταμιευτήρια για τους πολίτες και θησαυροφύλακες και επενδυτές του κοινωνικού πλούτου υπό τον έλεγχο της κοινωνίας σε κάθε τους κίνηση και συναλλαγή.

8. Την ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας με δημιουργία κινήτρων με συγκεκριμένη κατεύθυνση που ΔΕΝ θα είναι μόνο φορολογικά. Π.χ.:

-Ενίσχυση νέων αγροτών και αγροτικών συνεταιρισμών, όχι με επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια αλλά με την εξασφάλιση χρήσης υποδομών και υπηρεσιών, με δωρεάν χρήση δημόσιας γης κτλ

-Ενίσχυση επιχειρηματιών και ομάδων επιχειρηματιών με αντικείμενο που θα αφορά τις ανάγκες τις κοινωνίας με καινοτομικό τρόπο.

-Επιτάχυνση διαδικασιών που αφορούν τη διοίκηση και τους ελέγχους.

-Ενίσχυση της αποκεντρωμένης απασχόλησης και της δουλειάς στο σπίτι

-Συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων

-Κίνητρα για την απόδοση μέρους των κερδών τους από τις δραστηριότητές τους πίσω στην κοινωνία.

9. Συνολική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με αποταμιευτικό-αυτοδιαχειριστικό χαρακτήρα όπου ο ασφαλισμένος θα έχει πλήρη έλεγχο και πρωτοβουλία στο κεφάλαιό του και στις απολαβές που θα έχει από αυτό.


Για όλα τα παραπάνω -αυτονόητα για ορισμένους- μπορούν να διαβαστούν σελίδες επί σελίδων και να γραφτούν άλλες τόσες...

Ολα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν αντικείμενο ιδεολογικής κατεύθυνσης ή ακόμη και θεολογικού δόγματος. Κι έχει συμβεί αυτό! Και στην πράξη έχουν εμφανιστεί τα αντίθετα αποτελέσματα.

Ολα τα παραπάνω μπορούν να μοιάζουν εφικτά σε ...μια άλλη ζωή!
Δεν είναι όμως!

Μπορούν να γίνουν σήμερα σχέδιο με συγκεκριμένες προτάσεις και αύριο -αύριο όμως!- πρόγραμμα εξουσίας...


Το κείμενο, εκ των πραγμάτων, δεν είναι ολοκληρωμένο.

Εχει πάμπολλα κενά...

Μια απόπειρα είναι, που θα συνεχιστεί...


Ελπίζω να γίνει αφορμή για διάλογο...


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html


Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

«Μια πολλαπλώς μεταβατική κυβέρνηση» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 11.11.11, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Μια πολλαπλώς μεταβατική κυβέρνηση

Μια βραδυφλεγής ανησυχία στην Ελλάδα αυτές τις μέρες δεν έχει να κάνει με το αν θα καταφέρει η κυβέρνηση Παπαδήμου να σηκώσει τη χώρα από το καναβάτσο που την έχουν ρίξει οι διεθνείς 'οίκοι αξιολόγησης', οι 'δυνατοί' της ΕΕ αλλά και οι ίδιες της οι 'αμαρτίες' του παρελθόντος. Έχει περισσότερο να κάνει με το τι είδους επιλογές θα έχουν οι Έλληνες στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου - αν και όπως φτάσουμε έως εκεί. Άραγε, μετά από όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία δυο χρόνια, το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που οδήγησε και στην οικονομική χρεοκοπία της χώρας, έλαβε το 'μήνυμα'; Η κατάρρευση της Ελλάδας ήταν, τελικά, αρκετά δυνατό ηλεκτροσόκ για τους Έλληνες πολιτικούς προκειμένου να αλλάξουν; Και να ανακτήσουν την επαφή τους με την πραγματικότητα - την πραγματικότητα όχι των πολιτικών γραφείων ή του καφενείου της Βουλής;

Το ότι βλέπουμε αυτές τις μέρες κάποιους εξ αυτών να χαίρονται ή ακόμα και να θριαμβολογούν με ανακούφιση για την 'ανταρσία' πενήντα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ έναντι της υποψηφιότητας Πετσάλνικου για την πρωθυπουργία αυτής της κυβέρνησης - μια 'ανταρσία' που τελικά οδήγησε στην επιλογή Παπαδήμου - ως τρανή απόδειξη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα γιατρεύτηκε από την όποια 'ίωση' ενδεχομένως πέρασε και μπορεί ξανά προς τη δόξα να τραβήξει, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Φοβάμαι ότι αν στο δρόμο προς τη 19η του Φλεβάρη δεν προκύψει κάποια πρωτοβουλία 'από τα κάτω', από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας, οι Έλληνες πολιτικοί απλώς θα επιβεβαιώσουν τον Δαρβίνο σαν και πολιτικό διανοητή: θα εξακολουθήσουν να προσαρμόζονται διαρκώς καλύτερα σε ένα διαρκώς πιο 'εχθρικό' περιβάλλον, αλλάζοντας κάποια εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, που θα τους επιτρέψουν να σταθούν όρθιοι στη μάχη για επιβίωση. Χωρίς ποτέ να αλλάξουν πραγματικά.

Σε αυτό το αδιέξοδο - σε αντίθεση με ό, τι παπαγαλίζουν διάφοροι υποτίθεται ‘σκεπτόμενοι’ πολιτικοί σε τηλεπαράθυρα, ασφαλώς και αντιμετωπίζουν αδιέξοδα οι δημοκρατίες, όπως κάθε υγιές, δυναμικό, ζωντανό πολίτευμα - η απάντηση είναι μια: περισσότερη, βαθύτερη, ριζικότερη δημοκρατία. Μια δημοκρατία του δήμου, των πολιτών, όχι των πολιτικών. Μπορούμε να την επιδιώξουμε; Αν όχι, μας περιμένει ένα ακόμη ‘λευκό’ - στην καλύτερη περίπτωση, αυτή που θα πάμε δηλαδή να ψηφίσουμε - στις εκλογές αυτές της 19ης Φλεβάρη.

Και κάτι ακόμη, που εν μέρει αναιρεί αλλά εν όλω συναιρεί τα παραπάνω. Μακάρι αυτή η κυβέρνηση να αποδειχτεί όχημα διαφυγής από το πολιτικό κατεστημένο που σκιαγράφησα πιο πάνω και μετάβασης σε μια άλλη πολιτική πραγματικότητα, έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό. Να αποδειχτεί, δηλαδή, πραγματικά και πολλαπλώς μεταβατική.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html


Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

«Απλά στιγμές» [Από το blog “Radicalistic”]


Πριν από ένα μήνα, στις 25.10.2011, στο blogRadicalistic της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:


Απλά στιγμές


Τα ποιήματα είναι στιγμές που γράφονται

με ξεθωριασμένο χρώμα από δανεικό στυλό

στα κλεφτά από τα φωναχτά των γύρω μας.

Είναι στιγμές από ονείρατα στοιχειωμένα

από τα πριν που δεν λένε να περάσουν

και στο τώρα ανήμπορο σ’ αφήνουν.

Είναι στιγμές καθάριες που ξεφεύγουν

από την λήθη του χρόνου και αποτυπώνονται

για ένα δεύτερο μόνο σε μια ματιά.

Είναι στιγμές που άγραφες διαλέγουν να μείνουν

για να νικήσουν την πεζότητα που έχει

μπολιάσει τα γύρω με τα βάθια μας.

Είναι η στιγμή της τελευταίας γουλιάς που σε κρατάει

ξύπνιο ως την ανατολή ενός ψεύτικου ακόμα ήλιου.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html


Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

«Περί διαγραφής των χρεών» [Από το blog Vassper]


Πριν από τριάντα ημέρες, στις 25।10।2011, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:


Περί διαγραφής των χρεών

Η αρχή της δημιουργίας του πρώτου χρέους χάνεται στα βάθη της ιστορίας, καθώς η έννοια του χρέους είναι συνυφασμένη με τη ανθρώπινη δραστηριότητα.

Τα πρώτα χρέη εκτιμάται ότι άρχισαν να εμφανίζονται παράλληλα με την εμφάνιση της γεωργίας και την μόνιμη εγκατάσταση των πρωτόγονων ανθρώπων (περίπου 10.000 π.Χ.) καθώς η μέχρι τότε νομαδική ζωή χαρακτηριζόταν από το ομαδικό κυνήγι και το μοίρασμα της τροφής σε όλα τα μέλη της ομάδας. Η ανάπτυξη της γεωργίας εμφάνισε τα πρώτα σημεία άνισης κατανομής της τροφής, καθώς κάποιοι από τους πρώτους αγρότες ήταν παραγωγικότεροι από τους υπόλοιπους ή είχαν στην διάθεση τους περισσότερη γη ή εργαλεία, με αποτέλεσμα αυτοί να έχουν πλεόνασμα τροφής και κάποιοι άλλοι έλλειμμα. Αυτή η ανισότητα οδήγησε μάλλον στα πρώτα δάνεια (τροφής) και άρα στα πρώτα χρέη.

Η διαγραφή των χρεών ήταν επίσης μία πρακτική που χάνεται στα βάθη της ιστορίας, καθώς εξισορροπούσε τις ανισότητες και απέτρεπε συγκρούσεις μέσα στην κοινότητα, ειδικά όταν οι οφειλέτες θεωρούσαν ότι το χρέος ήταν προϊόν αυθαιρεσίας η αδικίας.

Ακόμα και η λέξη χρέος, είναι λέξη που ανάγεται στην κλασική αρχαιότητα και παράγεται από το αρχαίο απρόσωπο ρήμα χρη, από το οποίο προέρχονται και οι λέξεις χρήμα, χρήσιμος, χρησιμοποιώ κλπ αλλά και η λέξη χρεοκοπία, ως παράγωγο του χρέους, όπως και οι λέξεις χρεόγραφο, χρεολύσιο, χρεοστάσιο κλπ. Αντίστοιχα, η έννοια του χρέους εμφανίζεται αρκετά πρώιμα και στα λατινικά με την λέξη fallere, με καταγωγή από το ελληνικό σφάλλω, από την οποίαν προέρχονται η ιταλική fallire – fallimento , η αγγλική default κλπ.

Τα χρέη αυξάνονται με την επινόηση του τόκου (τίκτω = γεννώ) που συναντάται ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ. στην Μεσοποταμία και αποδίδεται στον κίνδυνο μη επιστροφής του χρέους από τον οφειλέτη αλλά υποκρύπτει την ανθρώπινη απληστία και διάθεση απόκτησης πλούτου. Το ύψος του τόκου οριζόταν αυθαίρετα από τον δανειστή, βασιζόμενος στο μέγεθος της ανάγκης του δανειζόμενου και εύκολα δημιουργούσε την αίσθηση της αδικίας στους οφειλέτες και την έννοια του επαχθούς χρέους.

Τα χρέη μεταξύ των ιδιωτών πολλαπλασιάζονται με την επινόηση του χρήματος ως μέσου ανταλλαγής αγαθών (Αργος 7ος π.Χ. αιώνας) καθώς διευκολύνεται ο δανεισμός χρήματος, δηλαδή νομισμάτων, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολλαπλούς σκοπούς. Όμως το χρήμα (νόμισμα) δεν έχει σταθερή ισοτιμία με συγκεκριμένα αγαθά (πχ. μία κότα, ένα κιλό σιτάρι) και η κάθε μείωση της ζήτησης αγαθών (πχ. λόγω υπερπαραγωγής) μείωνε την αντιστοιχία τους σε χρήμα και συνοδευόταν από αδυναμία πληρωμής των χρεών.

Η αύξηση των χρεών αφορούσε συνήθως μία ολόκληρη κοινωνική ομάδα (πχ. αγρότες) ή φυλή (άγονη περιοχή) και σχετιζόταν με κλιματικές ή γεωπολιτικές αλλαγές (μετακινήσεις πληθυσμών, πόλεμοι) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κατά περιόδους μεγάλες ομάδες εξαθλιωμένων οφειλετών που είχαν την πεποίθηση του επαχθούς και άδικου χρέους. Στις περιπτώσεις αυτές η εξέγερση και η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού ήταν πολύ κοντά.

Η διαγραφή των χρεών τα αρχαία χρόνια γινόταν με διατάγματα που εξέδιδαν οι κυβερνήτες (φύλαρχοι, βασιλείς, αυτοκράτορες κλπ) και αφορούσαν είτε χρέη ιδιωτών προς την κοινότητα - κράτος (αδυναμία πληρωμής φόρων) είτε χρέη μεταξύ ιδιωτών. Οι αιτιολογίες που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήτες για την διαγραφή των χρεών, κυμαίνονταν από θρησκευτικές επιταγές (φιλευσπλαχνία, αλληλεγγύη) ή θεόσταλτα φυσικά φαινόμενα έως και επίκληση αδικίας εκ μέρους των δανειστών, όμως η πραγματική αιτία ήταν η ο κατευνασμός και η διαφύλαξη της κοινότητας-κράτους από εξεγέρσεις των οφειλετών οι οποίες μπορεί να έθιγαν ακόμα και την εξουσία τους.

Τα αρχαία χρόνια, η διαγραφή χρεών ήταν συνυφασμένη με την απελευθέρωση των δούλων από χρέη, καθώς η απώλεια της ελευθερίας και η μετατροπή του οφειλέτη σε δούλο του δανειστή, ήταν συνηθισμένη πρακτική σε πολλές περιοχές του αρχαίου κόσμου.

Οι πρώτες αναφορές σε διαγραφές χρεών και απελευθέρωση δούλων λόγω χρεών συναντώνται στην Μεσοποταμία ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ. Ο κώδικας της Νούζι, γραμμένος σε σφηνοειδή γραφή, ορίζει τα 50 έτη ως το ανώτατο διάστημα δουλείας που μπορεί να δουλεύει κάποιος για χρέη στην αρχαία Βαβυλώνα.

Ο κώδικας του Χαμουραμπί (1792-1750 π.Χ. ) περιλαμβάνει κεφάλαια που αφορούν στον διακανονισμό των χρεών με την δουλεία, ορίζοντας τον χρόνο δουλείας ανάλογα με το ύψος και το είδος του χρέους, τον οποίον μειώνει στο μισό σε σχέση από ότι εφαρμοζόταν έως τότε.

Ο μεταγενέστερος Βαβυλώνιος βασιλεύς Αμισσαντούκα (1646-1626 π.Χ) με διάταγμά του, που αναφέρεται ως «πράξη δικαιοσύνης και αμεροληψίας», χαρίζει τα χρέη των υπηκόων της χώρας, απελευθερώνει τους δούλους και επιστρέφει τις ιδιοκτησίες στους αρχικούς τους ιδιοκτήτες.

Οι Εβραίοι είχαν θεσπίσει το Ιωβηλαίο έτος, το οποίο γιόρταζαν κάθε 50 χρόνια και κατά την διάρκεια του απελευθερωνόταν όλοι οι δούλοι και επέστρεφε στους ιδιοκτήτες η περιουσία που είχε υποθηκευτεί τα προηγούμενα 50 χρόνια για χρέη. Στόχος του Ιωβηλαίου ήταν να διατηρήσει άθικτη την περιουσία και τον πληθυσμό της κάθε φυλής του Ισραήλ από την πιθανή επικυριαρχία της διπλανής φυλής λόγω δυσπραγίας ή ακόμα και ανικανότητας, αποφεύγοντας έτσι τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των φυλών.

Αντίστοιχα, οι Φαραώ της Αιγύπτου είχαν θεσπίσει απελευθερώσεις δούλων και διαγραφές χρεών των υπηκόων ήδη από τον 16ο π.Χ. αιώνα, τις οποίες συναρτούσαν με την πορεία της βασιλείας του κάθε Φαραώ. Έτσι, μία επιτυχημένη, οικονομικά και στρατιωτικά, βασιλεία ενός Φαραώ για 12 χρόνια, σηματοδοτούσε διαγραφή χρεών και απελευθερώσεις δούλων κατά τον 13ο έτος της βασιλείας του.

Στην Ελλάδα, διαγραφές χρεών πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 592 π.Χ. με τα επανορθωτικά μέτρα (σεισάχθεια) του Σόλωνα, στην προσπάθειά του να σταματήσει τις εξεγέρσεις των υπερχρεωμένων ακτημόνων και μικροεπαγγελματιών εναντίον των ευγενών και να διατηρήσει άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό. Η νομοθεσία του Σόλωνα, εκτός από τη σεισάχθεια, περιελάμβανε και άλλα μέτρα που αφορούσαν την πολιτική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, βάζοντας τα θεμέλια της άμεσης δημοκρατίας που ακολούθησε με την νομοθεσία του Κλεισθένη το 508 π.Χ. Η σεισάχθεια του Σόλωνα, απετέλεσε την πρώτη συστηματική και συνολική νομοθεσία περί διαγραφής των χρεών όλων των ιδιωτών προς το δημόσιο ή άλλους ιδιώτες καθώς και την κατάργηση του θεσμού του δανεισμού με εγγύηση το σώμα (προσωπική ελευθερία) που είχε μετατρέψει μεγάλο μέρος των ακτημόνων και βιοτεχνών σε δούλους των ευγενών.

Η σεισάχθεια δημιούργησε για κάποιο διάστημα, ένα καινούργιο ήθος μεταξύ των Αθηναίων πολιτών οι οποίοι θεωρούσαν πλέον τον δανεισμό με τόκο ως ανήθικη πράξη, ανάξια ελευθέρων πολιτών και υιοθέτησαν τον άτοκο έρανο μεταξύ φίλων και γνωστών ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων ρευστότητας των συμπολιτών τους. Η επιστροφή των χρημάτων επαφίονταν στην θέληση του δανειζόμενου, όμως καθόριζε την εικόνα του στην Αθηναϊκή κοινωνία. Είναι χαρακτηριστική για την εποχή, η έκφραση του Αριστοτέλη ότι το χρήμα επινοήθηκε για τις ανταλλαγές και όχι τον πολλαπλασιασμό του.

Μετά την εφαρμογή του στην Αθήνα, ο θεσμός της σεισάχθειας μεταφέρθηκε και στον υπόλοιπο Ελληνικό κόσμο και εφαρμόσθηκε κατά περίπτωση, συνήθως σε ενθρονίσεις βασιλέων ή σε κρίσιμες εθνικές και κοινωνικές στιγμές. Χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, ο οποίος με την άνοδο του στον θρόνο το 179 π.Χ. προχώρησε σε διακήρυξη περί αποκατάστασης των δραπετών και εξόριστων χρεοφειλετών.

Στην Σπάρτη, το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο που δημιουργήθηκε τον 3ο π.Χ. αιώνα, από την σταδιακή απώλεια της γης λόγω χρεών και την συσσώρευση της μόλις στο 15% των ομοίων, αντιμετωπίσθηκε με διαγραφή χρεών των ακτημόνων ομοίων και αναδασμό της γης.

Διαγραφές χρεών εφαρμόσθηκαν και στην Ρώμη, ξεκινώντας από τον Λικίνιο (250 – 325 π.Χ.), ο οποίος εφάρμοσε τα πρώιμα ρωμαϊκά χρόνια, την «σεισάχθεια του Σόλωνα», που προτάθηκε από λόγιους Ρωμαίους, μελετητές της Ελληνικής πραγματείας.

Αρκετά χρόνια αργότερα και μετά την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους, διαγραφή χρεών εφαρμόσθηκε από τον Νέρωνα, ο οποίος ακύρωσε την φορολογία των Ρωμαίων πολιτών, όταν ανήλθε στον θρόνο, το 50 π.Χ. , ενώ ο αυτοκράτωρ Αδριανός (76-138 μ.Χ.) προχώρησε ακόμα περισσότερο, θεσπίζοντας την παραγραφή των χρεών κάθε 15 χρόνια και την ρίψη στη φωτιά των λογαριασμών των χρεών, σε ειδική τελετή που γινόταν στην ρωμαϊκή αγορά.

Η έλευση του χριστιανισμού και αργότερα του ισλαμισμού, βάζουν νέες βάσεις στον δανεισμό και κυρίως στον τόκο, που και οι δύο θρησκείες αποστρέφονται. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι πρώτοι χριστιανοί καταδίκαζαν κάθε εισόδημα που δεν προερχόταν από προσωπική εργασία και πίστευαν ότι ο φιλεύσπλαχνος χριστιανός δίνει, δεν δανείζει.

Την Βυζαντινή περίοδο, οι διαγραφές χρεών των υπηκόων προς την αυτοκρατορία ήταν αρκετά συχνές ιδίως μετά από περιόδους εξαντλητικής φορολόγησης εξ’ αιτίας πολέμων ή κακοδιαχείρισης που έφερναν τους υπηκόους στα όρια της εξέγερσης. Μόνο στην πρώιμη Βυζαντινή περίοδο (324 – 610 μ.Χ) σημειώθηκαν στην αυτοκρατορία, πάνω από 90 λαϊκές εξεγέρσεις καταχρεωμένων αγροτών, με σημαντικότερες αυτές της Καισαρείας (370 μ.Χ.) και της Αντιόχειας (387 μ.Χ.). Κατά πολλούς, η πιο βίαιη λαϊκή εξέγερση των Βυζαντινών χρόνων, η στάση του Νίκα (532 μ.Χ) με χιλιάδες νεκρούς, υπέκρυπτε την αντίδραση των υπηκόων της αυτοκρατορίας, να καταβάλλουν σειρά νέων φόρων που είχε θεσπίσει ο Ιουστινιανός.

Καθώς η δουλεία είχε καταργηθεί στο Βυζάντιο, ήδη από τον 7ο αιώνα, η αγωνία των αγροτικών πληθυσμών ήταν να μην περιέλθουν, λόγω χρεών στην κατάσταση της δουλοπαροικίας. Ακόμα και τα θρησκευτικά φαινόμενα της εποχής (αιρέσεις) πολλές φορές εξέφραζαν την κοινωνική διαμαρτυρία των άγρια καταπιεζόμενων αγροτικών πληθυσμών απο τους τοπικούς γαιοκτήμονες. Ετσι, οι διαγραφές χρεών την Βυζαντινή περίοδο αφορούσαν κυρίως τους αγρότες και θεσπίζονταν κεντρικά ή τοπικά, συνήθως μετά από φυσικές καταστροφές που οδηγούσαν τους αγρότες σε αδυναμία πληρωμής. Η πολιτική αυτή όμως είχε βασικό στόχο την αποτροπή δημιουργίας ισχυρών γαιοκτημόνων (στους οποίους κατέληγαν, λόγω χρεών, τα κτήματα των αγροτών και οι ίδιοι ως δουλοπάροικοι) που μπορεί να αποδυνάμωναν την κεντρική εξουσία της αυτοκρατορίας. Οι διαγραφές αυτές συνεπικουρούταν από την χριστιανική ταυτότητα της αυτοκρατορίας και την φιλευσπλαχνία και αλληλεγγύη που έδειχναν οι ελέω θεού αυτοκράτορες στους χριστιανούς.

Παράλληλα με τις διαγραφές χρεών των υπηκόων, στην Βυζαντινή περίοδο ήταν συνηθισμένη και η αντίστροφη πρακτική, δηλαδή η διαγραφή των χρεών της αυτοκρατορίας προς τους υπηκόους, συνήθως εύπορους γαιοκτήμονες ή την εκκλησία, που υποχρεωτικά δάνειζαν την κεντρική εξουσία σε ειδικές συνθήκες (πόλεμοι, λιμοί κλπ). Οι πρακτικές αυτές, οδήγησαν μερικές φορές σε τραγικά αποτελέσματα, όπως τον 11ο αιώνα, όπου η παρατεταμένη αντιπαράθεση των φεουδαρχών της Μ.Ασίας με την κεντρική εξουσία, για το φορολογικό σύστημα και την κατάργηση της δουλοπαροικίας (συνηθισμένη κατάσταση λόγω χρεών), οδήγησε σε παράλυση της αυτοκρατορίας και την τραγική ήττα στην μάχη του Ματζικέρτ (26/8/1071) που άνοιξε τον δρόμο της τουρκικής κυριαρχίας.

Η έλλειψη βούλησης από πλευράς κεντρικής εξουσίας, να διαγράψουν ή αλαφρύνουν τα χρέη των υπηκόων τους, είχε πολλές φορές στην ιστορία τραγικά αποτελέσματα και σημαντικές γεωστρατηγικές συνέπειες. Τα ύστερα βυζαντινά χρόνια και ενώ είχε αρχίσει η τούρκικη διείσδυση στην περιοχή, η αδυναμία καταβολής των υπέρογκων φόρων, οδήγησε από τον 10ο αιώνα μ.Χ και μετά, πολλούς υπηκόους των ανατολικών θεμάτων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στον εξισλαμισμό και εκτουρκισμό, λόγω της χαμηλής φορολογίας που είχαν θεσπίσει οι Σελτζούκοι, με αποτέλεσμα να ενταχθούν στο Σουλτανάτο των Ρουμ, ολόκληρες περιοχές της αυτοκρατορίας, αποδυναμώνοντας την, παραγωγικά και στρατιωτικά.

Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται την ίδια περίοδο και στην φεουδαλική δύση, όπου οι κατά τόπους άρχοντες (βαρόνοι, μαρκήσιοι κλπ) δηλώνουν πίστη, και άρα φόρου υποτελείς, στον βασιλιά που τους διασφάλιζε καλύτερα τα προσωπικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από την τύχη των υπηκόων τους (άδικη φορολογία, συνεχείς στρατεύσεις κλπ). Η εξαθλίωση των υπηκόων και η αυθαιρεσία των φεουδαρχών-αρχόντων είναι η χαρακτηριστική κατάσταση της μεσαιωνικής δύσης που διακόπτεται από διαλείμματα μεγαλοψυχίας των αρχόντων (φοροαπαλλαγές) που παρατηρούνται κυρίως μετά από λιμούς ή φυσικές καταστροφές που απειλούσαν ακόμα και την ίδια την επιβίωση των υπηκόων τους.

Από την αρχή της ιστορίας έως τον ύστερο μεσαίωνα οι εκάστοτε κυβερνήτες (φύλαρχοι, βασιλείς, αυτοκράτορες κλπ) προσπαθούσαν αδιάκοπα να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην συγκέντρωση του πλούτου της περιοχής (φυσικού, ανθρώπινου) και του ορίου εξέγερσης των υπηκόων τους που πιθανώς να οδηγούσε στην ανατροπή της εξουσίας τους. Την ισορροπία αυτή διατηρούσαν καθώς συνήθως ένα άτομο (βασιλιάς) έλεγχε και την εξουσία (νομοθετική-εκτελεστική) και τον πλούτο της περιοχής.

Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει από το 12ο μ.Χ. αιώνα, όταν οι Ενετοί και Φλωρεντιανοί έμποροι επινόησαν το τραπεζικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή, όπου σταδιακά, τους επόμενους αιώνες, τα ιδιωτικά χρέη των πολιτών περνούν από τον επώνυμο δανειστή (βασιλιάς- γαιοκτήμονας) στον ανώνυμο καταθέτη της τράπεζας, εναντίον του οποίου ήταν δυσκολότερο να εξεγερθούν οι οφειλέτες. Οι εγγυήσεις-υποθήκες νομιμοποιούνται και οι κατασχέσεις εκτελούνται από τα επίσημα όργανα του κράτους και όχι από τον απεχθή δανειστή γαιοκτήμονα. Η πρακτική των διαταγμάτων των βασιλέων για διαγραφή των χρεών ιδιωτών προς ιδιώτες έχει πλέον τελειώσει. Όχι όμως και οι εξεγέρσεις.

Τα αρχικά βήματα αστικοποίησης του τέλους του 13ου αιώνα, στην Βενετία και την Φλάνδρα δημιουργούν τους πρώτους αστικούς πληθυσμών εργατών, οι οποίοι με την παραμικρή κρίση παραγωγής βυθίζονται στα χρέη. Μία τέτοια κρίση, προκάλεσε γενική εξέγερση των καταχρεωμένων εργατών της Φλάνδρας και οδήγησε, μετά την νικηφόρα μάχη των χρυσών σπιρουνιών το 1302 μ.Χ., στην ανεξαρτησία της Φλάνδρας από τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Δ’.

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού, τον 19ο αιώνα, δίνει μια νέα θέση στο πιστωτικό κεφάλαιο και στον τόκο και ευνοεί τη δημιουργία χρέους. Ο δανεισμός με τόκο δεν στιγματίζεται πια σαν ανήθικη πράξη και η τοκοφορία (αντικαθιστά την τοκογλυφία) βρίσκεται πια σε αρμονία με την νέα τάξη πραγμάτων όπου ο δανειζόμενος δημιουργεί υπεραξία από το κεφάλαιο που δανείσθηκε και άρα μπορεί να αποπληρώσει τον τόκο και το χρέος. Το χρέος μετατρέπεται από στοιχείο ανέχειας, σε εργαλείο ανάπτυξης.

Οι λαοί αποδέχονται τους νέους κανόνες του παιχνιδιού και οι διαγραφές χρεών, όχι μόνο περιορίζονται αλλά όταν συμβαίνουν, στηλιτεύονται ως δείγμα αδικίας και ανισότητας απέναντι στους συνεπείς οφειλέτες. Από τότε έως σήμερα, οι διαγραφές χρεών επικεντρώνονται μόνο στις οφειλές προς το κράτος ή κρατικές τράπεζες και αφορούν πια συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (πχ. αγρότες) ή πολίτες που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές και χαρακτηρίζονται ως έκφραση της αλληλεγγύης του κοινωνικού κράτους προς τους πολίτες του.

Το τέλος του 20ου αιώνα βρίσκει τον καπιταλισμό νικητή και μοναδικό οικονομικό μοντέλο διαχείρισης του παγκόσμιου πλούτου, ευνοώντας τον μετασχηματισμό του. Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός είναι πια γεγονός και το χρέος είναι πια εργαλείο του. Η δημιουργία χρεών ευνοείται καθώς δημιουργούνται νέα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (παράγωγα) τα οποία στηρίζονται στην αποπληρωμή των χρεών. Τα χρέη πολλαπλασιάζονται και αποφέρουν μεγάλα κέρδη, με την προϋπόθεση ότι πληρώνονται. Φυσικά, καμία σκέψη για διαγραφές χρεών. Το χρέος πια, μετατρέπεται από εργαλείο ανάπτυξης σε μέσο πλουτισμού.

Την συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι, καθώς σήμερα δεν χρωστάνε εξαθλιωμένοι χωρικοί σε πλούσιους γαιοκτήμονες αλλά τα ανεπτυγμένα και πλούσια κράτη στους πολίτες τους, καθώς οι απρόσωπες «αγορές» ανακύκλωναν δεκάδες φορές τα λεφτά των πολιτών (ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες, καταθέσεις, δάνεια κλπ), δημιουργώντας χρεόγραφα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Τα κράτη, όχι μόνο χρωστάνε στους πολίτες τους, αλλά από αυτούς φιλοδοξούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους (αύξηση φορολογίας, μείωση κοινωνικού κράτους κλπ). Ένας φαύλος κύκλος που κάποιοι επινόησαν για να κερδοσκοπήσουν.

Και έτσι, οι διαγραφές των χρεών επανέρχονται στο προσκήνιο με τραγικό τρόπο, διότι αυτή την φορά, εμείς θα πρέπει να διαγράψουμε τα χρέη που δημιούργησαν οι ισχυροί στο όνομα μας χωρίς να το γνωρίζουμε.

Πως άραγε θα το χειρισθούνε οι πολίτες; θα σιωπήσουν και θα υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών τους ή θα οδηγηθούν σε αυτό που πάντα έκαναν όταν αυτοί χρωστούσαν;

Η ιστορία θα δείξει!


ΠΗΓΗ:

http://vassper.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html


Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

«Ανία» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.11.2011, στο blogSynαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Ανία

Νομίζω πια πως

στάση στη ζωή

πιο άχαρη δεν έχει

από του παρατηρητή

-πόσο μάλλον θεατή-

ακόμα κι αν αυτή έχει προαχθεί

σε ηδονοβλεψία ή αφήγηση.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2011/11/blog-post_16.html


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

«Ξανά» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 8.11.2011, στο blogSynαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Ξανά


Ονειρεύτηκα

την ασφάλεια,

κούρνιασα

και μαράθηκα


Ξύπνησα

πέφτοντας -στο κενό

γυμνή

και αλλιώτικη


Απελευθερώθηκα

από διχοτόμους

-ιδέες και φίλους

εγωπαθείς


Πλησιάζω
ξανά

στην παράξενη ευτυχία

της νιότης μου.


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

«Ελεύθερος ή δούλος» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από πέντε εβδομάδες, στις 17.10.2011, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Ελεύθερος ή δούλος

Συντάκτης: Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης


Η ΜΕΓΑΛΗ πλειονότητα του κόσμου πιστεύει -και δικαίως- ότι με την πληρωμή των δυσβάσταχτων φόρων και την περικοπή των αμοιβών θα έρθει μια μέρα που θα ξεπληρωθεί το χρέος, ή θα ισορροπήσει ο προϋπολογισμός σ' ένα βιώσιμο σημείο.

ΞΕΡΕΙ ο κόσμος ότι όλα όσα του ζητούνται σήμερα είναι ακραία και άδικα. Και υποψιάζεται σφόδρα ότι τον περιμένουν χειρότερα μέτρα σε βάρος της τσέπης του.

ΟΜΩΣ, η μεγάλη πλειονότητα, αν και βρίζει με ακραίες εκφράσεις την κυβέρνηση και το κομματικό κατάντημα, δεν επαναστατεί. Δεν έχει βγει να ξεσπάσει την οργή του στους δρόμους και εναντίον αυτών που θεωρεί υπεύθυνους για τα μελλοντικά -κυρίως- δεινά του.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ αυτό, γιατί ο λαός προσπαθεί να δει, κατ' αρχήν, πώς θα επιβιώσει με την υπάρχουσα κατάσταση. Δευτερευόντως, γιατί ελπίζει ότι, πληρώνοντας και στερούμενος, η σωτηρία του δεν θα αργήσει.

ΙΣΩΣ δεν έχει υποψιαστεί ότι αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο δεν είναι το ξήλωμα των αποδοχών του και των εργασιακών του δικαιωμάτων. Αυτό που συμβαίνει είναι το ξήλωμα των υποδομών της χώρας. Οσων έτυχε να υπάρχουν.

ΟΤΑΝ μιλάμε για υποδομές, δεν εννοούμε μόνο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Εννοούμε όλο τον ιστό αυτού, που σήμερα λέγεται Ελλάδα.

ΣΗΜΕΡΑ, η κυβέρνηση κινείται με έναν και μοναδικό γνώμονα: να μαζέψει λεφτά γρήγορα. Για να πετύχει αυτόν τον ένα και μοναδικό στόχο, έχει ήδη διαλύσει την υπ' αριθμόν ένα κινητήριο δύναμη της οικονομίας, μέσα στην οποία ζει ο σημερινός κόσμος, και η χώρα: την κατανάλωση αγαθών.

ΚΑΘΟΛΟΥ κακό αν έχεις για στόχο μια άλλη κοινωνία, των αναγκών, και όχι της βλακώδους υπερκατανάλωσης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στην κοινωνία των αναγκών. Ούτε η τρόικα. Αντιθέτως, στραγγαλίζοντας την κατανάλωση, επιδιώκουν να σώσουν την κοινωνία της κατανάλωσης!!! Σχιζοφρενικό; Φυσικά. Αλλά, αυτό κάνει αυτή τη στιγμή η δυτική οικονομία!

Μ' ΑΥΤΟΝ τον τρόπο χτυπιέται πρώτος και σφοδρότερα ο στηλοβάτης αυτής της οικονομίας: ο έμπορος. Αυτός που πάνω του χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια.

ΜΑ, ήταν κλέφτης. Κλέφτης-ξεκλέφτης αυτός που έβαζε άλλα τόσα πάνω στην τιμή του προϊόντος, έσπρωχνε τον πρωταγωνιστή του συστήματος: τον παραγωγό. Και με το χρήμα των τραπεζών ζούσε και τον παραγωγό και τον υπάλληλο. Τώρα, με το εισπρακτικό παραλήρημα της κυβέρνησης δεν ζει κανέναν. Ούτε τον εαυτό του.

ΕΧΟΥΜΕ, λοπόν, μια διακυβέρνηση, που διαλύει τη μισθωτή εργασία, τη σύνταξη, την εργατική αμοιβή, την υπαλληλική αμοιβή, την εμπορική και παραγωγική υπόσταση, προσθέτοντας: ανέργους, φτωχούς, αστέγους, κλειστά μαγαζιά, κλειστές και άρρωστες επιχειρήσεις, διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες.

ΑΣ έχει κατά νου ο αναγνώστης ότι η κορύφωση αυτού του δράματος θα γίνει σε 2-3 χρόνια. Ακόμη, δεν έχουμε δει τα χειρότερα.

ΟΤΑΝ ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι τα πάντα πρέπει να κατατείνουν στη μείωση του χρέους και του ελλείμματος και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξηλωθεί όλο το πουλόβερ που λέγεται Ελλάδα, τι νομίζει ότι θα μείνει; Τι θα αφήσει πίσω του;

ΦΘΗΝΑ ακίνητα για ξένα, μεγάλα, γραφεία Real Estate, που θα πουλάνε και θα νοικιάζουν στους Ελληνες τα ίδια τους τα σπίτια, αγορασμένα κοψοχρονιά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ πεδίο για ξένες, μεγάλες, εμπορικές αλυσίδες με μαζικά προϊόντα φτηνιάρικης ποιότητας.

ΣΤΡΑΤΙΑ ανέργων και υποαπασχολούμενων για μεγάλες ξένες φίρμες, που θα φτιάχνουν εδώ φθηνότερα τα προϊόντα τους.

ΦΘΗΝΗ γη για ξένες μεγάλες εταιρείες εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών και -προσέξτε- τουριστικών πόρων.

ΑΥΤΗ την Ελλάδα χτίζει σήμερα η κυβέρνηση. Κι αυτό είναι που δεν μπορούν να δουν ακόμα καθαρά οι πολίτες, που τρομοκρατημένοι προσπαθούν να περισώσουν το εισόδημά τους. Αφού επί τόσα χρόνια έκαναν το παν για να απαξιώσουν τον πλούτο της χώρας, τη δημόσια ζωή, τους κανόνες.

ΔΕΝ ξέρουν, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια καλοπεράσαμε, ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι να διαφεντεύεις το σπίτι σου. Την πατρίδα σου. Κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα λεφτά. Εξαρτάται από το πόσο θέλεις να είσαι ελεύθερος ή δούλος.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΕΤΡΑΔΗΣ


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/10/blog-post_17.html