Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

«ΟΛΑ προς το φως στρέφονται» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από τρεις μήνες, στις 28.11.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


ΟΛΑ προς το φως στρέφονται

Στο ξεκίνημα της ζωής γνωρίζεις ελάχιστα, προχωράς και μαθαίνεις... Κάθε μέρα και ένα κομμάτι της, μικρό ή μεγαλύτερο. Και πλουτίζεις το μέσα σου... γεμίζει το πνεύμα εμπειρίες, η ψυχή όλο κι ανεβαίνει, προσπαθώντας να φτάσει το σύμπαν(προορισμός της ανθρώπινης φύσης), φτιάχνοντας ιδανικά, αποθηκεύοντας αξίες... Τα περισσότερα πράγματα δεν διδάσκονται... αποκτώνται μέσα απ΄το πάλεμα, τους αγώνες της καθημερινότητας.... Δεν ξέρω ή μάλλον δεν πιστεύω πως ο ορισμός της ευτυχίας, διατυπώνεται με λίγες λέξεις... μπορεί και να μην υπάρχει καν ακριβής ορισμός! Διαφορετικό πρόσωπο ο καθένας μας, με διαφορετικά δακτυλικά αποτυπώματα, περιφερόμαστε γύρω απο κοινές επιδιώξεις, ανάγκες και συνήθειες ακόμα! Ζούμε και υπάρχουμε στο φως! Ξεκινάμε όλοι απο το Α.... όπως ξεκινάει η Ανατολή! Εκεί που βγαίνει, ανατέλλει ο ήλιος! Χωρίς αυτόν τίποτα δεν ζει, δεν υπάρχει!

Κάπως έτσι κατέληξαν οι σκέψεις μου, στον απολογισμό απο την πορεία μου, μέσα στο σύλλογο που δημιουργήσαμε για τα ιδιαίτερα παιδιά που υστερούν, τα παιδιά που χρειάζονται την μεγαλύτερη φροντίδα μας... τα παιδιά που έρχονται για να μας φωτίσουν! 'Εμαθα πάρα πολλά κοντά τους.... γνώρισα, αγάπησα και πίστεψα ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου και την Ανθρώπινη γενικά υπόσταση! Γιατί.... παρ΄ότι, πολλές φορές και πολλά στη ζωή μου έρχονταν ευνοϊκά, όλο και κάτι(νόμιζα) πως έλειπε... κάτι αδιόρατο, κάτι άλλο παραπάνω...! Μέχρι που τυχαία, συμπτωματικά ή επιδιώκοντάς το, δεν έχει σημασία, βρέθηκα στον "κύκλο" τους....

Πάνε δυό χρόνια... συγκεντρώσεων, φιλικής κουβεντούλας με λόγο, ταξίδια αβέβαια, συσκέψεων ξανά και ξανά, γνωριμίες, συναναστροφή με τον ιδιαίτερο κόσμο τους, προσπάθειες, εκκλήσεις, παρακλήσεις, προσφορές, μικρά και μεγάλα θαύματα..... ανάταση ψυχική! Σε κάθε συνάντηση, υπήρχε ένα φως στο δρόμο..... Απο τα παιδιά, απο τον σκοπό που επιδιώκαμε, δέσμη φωτός πάντα υπήρχε και μας φώτιζε!

Τώρα, στον απολογισμό, σκέφτομαι πως τα πρόσωπά τους είναι που στέλνουν φως στις ψυχές και αναπτερώνουν θέληση και κουράγιο.. Γιατί.... τα ιδιαίτερα παιδιά, θα θέλουν, θα αποζητούν μόνιμα και συνεχώς Μόνον ΑΓΑΠΗ! 'Οχι πως οι υπόλοιποι την απορρίπτουμε. Μα μαθαίνουμε, μπορούμε να επιβιώσουμε και με λιγότερη...! 'Οταν ξέρεις πως η φροντίδα, η προσοχή σου σε τούτα τα πρόσωπα αρκούν για να φωτίσουν, να λάμψουν σαν ήλιοι.... τότε βλέπεις πως όλα γύρω φωτίζονται αυτόματα! Νοιώθω πως περισσότερα πήρα παρά όσα έδωσα...! Μειώθηκαν ή ελαττώθηκαν οι φοβίες, οι αδυναμίες, οι γκρίνιες, οι μίζερες απαιτήσεις όσες κι αν υπήρχαν! Τα παιδιά βρήκαν στέγη, ανθρώπους με γνώσεις, χέρια να στηριχτούν, βάσεις για το δικό τους αύριο.... Φύτεψαν καλλιέργησαν λουλούδια, έμαθαν την αυτόνομη επιβίωση, έκαναν κατασκευές, δημιουργίες δικές τους.... πήραν γνώσεις, συναναστράφηκαν μεταξύ τους - μεταξύ μας! Φώτισε τρόπος στον τόπο, στα δύσκολα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής τους και .... έτρεξαν προς τα εκεί! Το φως είναι απλόχερο και ζεσταθήκαμε όλοι...

Μακάρι ν΄ανοιχτούν τα σκούρα χρώματα στο μυαλό γονιών όπου κρατούν, ακόμα, τα παιδιά με ανάγκες, μέσα στο χώρο του σπιτιού τους.... Αυτό το μελανό σημείο, υπάρχει δυστυχώς και εύχομαι να βρεθεί τρόπος να ξεπεραστεί!

ΟΛΟΙ μπορούμε, με τις μικρές δυνάμεις μας, με τον δικό μας τρόπο και προπάντων θέληση, κοντά τους να βρεθούμε... ρίχνουμε φως στις σκοτεινές πτυχές που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν..... ΟΛΟΙ μας!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2010/11/ola-pros-to-fws-strefontai.html


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

«Το νόημα πίσω από την επιφάνεια» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Πριν από τριάντα ημέρες, στις 28.1.2010, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Το νόημα πίσω από την επιφάνεια

Όσοι γνωρίζουν να παρατηρούν και να εμβαθύνουν στη βαθύτερη ουσία των φαινομένων και της ζωής τους είναι πεπεισμένοι ότι τα πάντα έχουν ένα νόημα και ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία.

Κάτι υπάρχει πίσω από την επιφάνεια...

Αν αυτό το θέμα το εξετάσουμε από την οπτική γωνία της πνευματικής μας εξέλιξης, τότε διαπιστώνουμε ότι πίσω από τα φαινόμενα κρύβονται διδάγματα και καθοδήγηση.

Κατ’ αρχήν τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Εφ’ όσον υπάρχει Θεός δεν υπάρχει τύχη. (Αυτά τα δύο είναι ασυμβίβαστα)
Εφ’ όσον υπάρχει Πνεύμα τότε τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα.

Όλα τα περιστατικά της ζωής μας κάτι μπορούν να μας διδάξουν, αν εμείς θελήσουμε να τα «διαβάσουμε».

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα, σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι το «διάβασμα» της ζωής μας είναι μια ικανότητα που την αποκτούμε και την αυξάνουμε με την εξάσκηση και την προσπάθεια.

Προσέξτε τι συμβαίνει όταν ακολουθούμε μια λάθος πορεία στην ζωή μας.
Όταν κάνουμε ένα σφάλμα, ή κάτι το ανήθικο και κακό.

Στην αρχή φαίνεται πως διανύουμε μια «περίοδο χάριτος». Λέμε ψέματα χωρίς να μας καταλάβουν, ή έστω χωρίς πραγματικές συνέπειες, κλέβουμε χωρίς να μας πιάσουν, κάνουμε λάθη χωρίς να «τιμωρούμαστε». Λες και «κάτι» μας προστατεύει και δείχνει επιείκεια απέναντί μας λόγω του μέχρι τώρα «λευκού ποινικού μας μητρώου», λόγω «του προτέρου εντίμου βίου».

Αυτό το «κάτι» περιμένει να συνέλθουμε μόνοι μας. Φροντίζει όμως να μας προειδοποιεί… Βλέπουμε δήθεν τυχαία τι παθαίνουν άλλοι που κάνουν το ίδιο σφάλμα με μας, κάποτε μπορούμε να κινδυνέψουμε από τις συνέπειες, αλλά όλα αυτά είναι στην αρχή ανώδυνα. Διδασκόμαστε με το καλό, με το μαλακό... Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αυτή η περίοδος χάριτος λήγει και καθώς εμείς δεν λέμε να συνετιστούμε αρχίζει η πίεση. Αρχίζουν τα χαστούκια... Ο ψεύτης αποκαλύπτεται, ο κλέφτης συλλαμβάνεται, ο αλαζόνας ταπεινώνεται. Κάποιες δήθεν ατυχίες, μας χαλάνε τα σχέδια. Αν δεν συνέλθουμε από αυτά τα πρώτα χτυπήματα τότε η έντασή τους αυξάνεται και έχουμε τις γνωστές σε όλους τραγωδίες. Δράματα, φυλακές, διαλυμένες οικογένειες, διαμάχες, νοσοκομεία κ.λ.π.

Η ζωή μας φέρεται σαν ένας σοφός παιδαγωγός.

Πρώτα συμβουλές, μετά λίγη πίεση και στο τέλος οι τιμωρίες και οι αποβολές για τους αδιόρθωτους, διότι πρέπει επιτέλους να σταματήσουν για καλό δικό τους και για την προστασία του περίγυρού τους.

Αν δούμε ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τώρα στην ζωή μας με λίγη καλή θέληση θα θυμηθούμε ότι κάποτε, με κάποιο τρόπο προειδοποιηθήκαμε, αλλά εμείς κωφεύσαμε. Μετά πιεστήκαμε, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Και στο τέλος καταλήξαμε εκεί που καταλήξαμε.

Προσοχή λοιπόν στις «προειδοποιήσεις» και στα «σημάδια». Αυτά είναι ο πρώτος, αλλά ανώδυνος κρίκος, μιας αλυσίδας όλο και πιο επώδυνων συνεπειών, την οποία μπορούμε να σπάσουμε όποτε το θελήσουμε. Όταν μας συμβαίνει κάτι στην ζωή αυτό είναι ένα μάθημα για μας.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και ιδίως εκείνες οι σχέσεις που δεν μπορούν να διαλυθούν εύκολα, ώστε ο ένας να απαλλαγεί από τον άλλον. Οι συγγενικές σχέσεις, οι επαγγελματικές, οι συγκατοίκηση, ο γάμος, οι γείτονες κ.λ.π.

Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους από τους οποίους δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε εύκολα.

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από κάποιον συνάδελφό μας θα πρέπει ίσως να αλλάξουμε δουλειά. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου εύκολο. Άρα πιεζόμαστε να τον ανεχθούμε. Γιατί όμως; Ποιό κομμάτι του εαυτού μας πιέζεται από την συμπεριφορά του; Τι πρέπει να αλλάξει σχεδόν αναγκαστικά μέσα μας, για να μην είναι ο εργασιακός μας χώρος ένα μαρτύριο για μας;

Ακόμα πιο έντονο είναι το φαινόμενο αυτό μεταξύ γονιών και παιδιών, ή συζύγων.

Ο τσιγκούνης άνδρας μερικές φορές παντρεύεται σπάταλη γυναίκα. Είναι άραγε ειρωνεία της «τύχης», ή μήπως η νοημοσύνη της ζωής προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημά του;

Σε ανάλογη όμως θέση θα βρεθεί και η σπάταλη γυναίκα του. Και αυτή κάτι θα αποκομίσει από τον σύζυγό της.

Ο άλλος, του οποίου την συμπεριφορά βιώνουμε ως πρόβλημα, είναι στην πραγματικότητα ένας μοχλός πίεσης κάποιας αδύναμης πλευράς μας, ωθώντας μας έτσι με έναν μάλλον δυσάρεστο τρόπο να την ξεπεράσουμε. Η σπάταλη γυναίκα του παραδείγματός μας συνεχώς θα πιέζει με την συμπεριφορά της την φιλαργυρία του συζύγου της. Αυτός έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει. Το διαζύγιο, ή την απελευθέρωσή του από την τσιγκουνιά.

Προσέξτε πόσο συχνό είναι αυτό το φαινόμενο στην ζωή. Στο στενό μας περιβάλλον βρίσκονται άνθρωποι, που άθελά τους μας πιέζουν στα αδύναμα σημεία του χαρακτήρα μας. Λες και κάποιος τους έχει βάλει εκεί σκόπιμα. Εμείς το θεωρούμε αυτό κακοτυχία γιατί δεν μπορούμε να «απολαύσουμε» ελεύθερα τα ελαττώματά μας, είναι όμως στην πραγματικότητα ένα εξαίρετο και πολύ εύστοχο μάθημα. Έχουμε έναν γιο επαναστάτη; Ίσως θα πρέπει να ψαχτούμε μήπως είμαστε πολύ προσκολλημένοι σε τυπικότητες, ήθη και έθιμα. Ο γιος μας όμως θα πρέπει να κάνει, από την πλευρά του, την αντίθετη έρευνα. Μήπως είναι υπερβολικά αντιδραστικός, από εγωισμό;
Και οι δύο θα έχουν πολλά να μάθουν αν δεν εμπλακούν σε έναν κυκεώνα από διαμάχες και πικρίες.
Μαθαίνουμε από αυτόν που είναι διαφορετικός από εμάς.
Και η νοημοσύνη της ζωής φροντίζει μέσα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε συντροφιά, σε κάθε χώρο, να υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις.

Σε άλλους χώρους η εξαίρεση μπορεί να είμαστε εμείς. Όλοι έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε αυτό που μας χρειάζεται.

Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων και καταστάσεων δεν είναι οι διαφορετικοί, αλλά οι όμοιοί μας.

«Πες μου τι φίλους έχεις για να σου πω τι άνθρωπος είσαι», λέει η παροιμία.
Αν παρατηρήσουμε την ζωή μας, με αυτό το σκεπτικό, θα δούμε ότι
οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας αντιπροσωπεύουν τα διάφορα στοιχεία του δικού μας χαρακτήρα, και σαν κάποιο παζλ συνθέτουν την αντανάκλαση της εικόνας του ίδιου μας του εαυτού. Φαινόμενο εξαιρετικά χρήσιμο από πλευράς αυτογνωσίας. Αυτό ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας με τους οποίους σχετιζόμαστε, είναι αντανακλάσεις πλευρών του χαρακτήρα μας. Αν μεταξύ των φίλων μας βρίσκονται ένας ψεύτης και ένας ειλικρινής άνθρωπος, σημαίνει ότι κάτι σε αυτούς μας ελκύει και κάτι έλκει αυτούς προς εμάς. Συνεπώς έχουμε μια έντιμη πλευρά στον χαρακτήρα μας (που έλκει τον ειλικρινή και έλκεται από αυτόν), μια άλλη όμως πλευρά μας είναι το ψέμα. Αυτή η κρυμμένη πολλές φορές πλευρά μας έλκει τον ψεύτη, αλλά έλκεται και από αυτόν.

Συνειδητοποιώντας κανείς αυτή την μάλλον δυσάρεστη αλήθεια, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την Σοφία και την Ευσπλαχνία του Δημιουργού, ο οποίος με έναν απίστευτο τρόπο συνταιριάζει έτσι τα πάντα, ώστε όλοι και όλα να μπορούν να πάρουν το μάθημά τους και να εξελιχθούν!

Η ευγνωμοσύνη μας τότε προς τον Δημιουργό μας όλο και θα αυξάνει, διότι συνειδητοποιώντας αυτά τα εκπληκτικά φαινόμενα αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή αυτού του κόσμου είναι ένα πλήρες σχολείο και ένα τέλειο γυμναστήριο. Είναι κάτι το εκπληκτικό. Μια εξαιρετική βοήθεια... «Διαβάζοντας» το περιβάλλον μας, τα γεγονότα της ζωής μας, τους χαρακτήρες των ανθρώπων του περίγυρού μας, είναι σαν να βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε βάθος. Αποκτούμε αυτογνωσία κοιτώντας γύρω μας!

Η ζωή θα μας πιέσει ακριβώς εκεί που πρέπει, εκεί που μας πονάει, για να αφυπνισθούμε και θα μας στηρίξει εκεί που παραπαίουμε. Θα μας αποκαλύψει αυτό που μας λείπει και θα μας βοηθήσει να χρησιμοποιήσουμε αυτό που διαθέτουμε.
Θα μας φέρει σε επαφή με ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας διδάξουν και με ανθρώπους που μπορούν να βοηθηθούν και να διδαχθούν από εμάς.

Το πως δημιουργείται ένας τόσο ολοκληρωμένος συντονισμός, μια τόσο πλήρης ενότητα και διδακτική αλληλεπίδραση μεταξύ των πάντων, δεν το γνωρίζει κανείς...

Πόσο πλανώνται εκείνοι που νομίζουν ότι υπάρχει τύχη και ότι η ζωή είναι χωρίς νόημα!


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2011/01/blog-post.html


Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

«Ευμάρεια και κενότης: Η τηλεόραση ρήμαξε τον τόπο» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 12.2.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Ευμάρεια και κενότης: Η τηλεόραση ρήμαξε τον τόπο

Τα ωραία κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύθηκαν ως σχόλια στο ΑΝΤΙΝΕWS από τους σχολιαστές «Θραξ Ααναρμόδιος» και tsilivithras


Η μεγάλη επέλαση απέναντι στον τρόπο ζωής μας και στην κουλτούρα της διασκέδασής μας, την αστική, δυνάμωσε κάπου γύρω στο 1992-93 και κορυφώθηκε κάπου γύρω στο 1995-97.

Μέχρι τότε στους πάγκους των πλανόδιων με τις κασέτες εύρισκες λαϊκούς και ρεμπέτες, ροκ, Σαββόπουλο, Ασιμο ίσως, και τέτοια. Μετά, και με την έλευση του CD και την καθιέρωση της ελεύθερης, δεν ξέρω από τι, τηλεόρασης, το πράγμα χάλασε πολύ. Μα πάρα πολύ.

Βέβαια και πριν από αυτά είχαμε μια "κουλτουριάρικη" επέλαση με "κοντσέρτα για αρκούδες", αμπέχωνα, δήθεν επανάσταση, δήθεν σοσιαλισμός και τα παρόμοια, αλλά η λαϊκή ψυχή ζούσε ακόμη. Μετά ξέφυγε η κατάσταση. Ξέφυγαν και οι ελπίδες μας, μακριά σαν πουλάκια.

Λουσάτοι "ερμηνευτές" και "ερμηνεύτριες", διάφοροι γυαλιστεροί, που περνούσαν για νομιμοποίηση στην λαϊκή συνείδηση ακόμη και ως καλεσμένοι από σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές, άλωσαν τα γούστα και την αισθητική, των νέων κυρίως, που ήδη είχε δεχθεί σοβαρά χτυπήματα. Και μαζί την ιδεολογία τους για την ζωή. Εως εξαφανίσεως.

Τα μαγαζάκια των 150 καθισμάτων με την λαϊκή κομπανία, όπου πηγαινες με τα ρούχα που φορούσες στο σπίτι, εξαφανίστηκαν. Εκλεισαν. Την θέση τους πήραν τεράστιοι χώροι, πολυ-χώροι διασκέδασης και άντε-μην-πω, όπου ορθιοι (ορθάδικα) ή πάνω σε βαρέλια (βαρελάδικα), αρχικά, 2 με τρεις χιλιάδες νέοι, φορώντας οτι καλύτερο και ακριβώτερο είχαν (19 χρονες κοπέλλες, σαν τα κρύα τα νερά, βαμμένες ως φύλαρχοι του Αμαζονίου), διασκέδαζαν μέσα σε έναν παροξυσμό ντεσιμπέλ, που απαγόρευε οποιαδήποτε επαφή. Με τα φώτα να εναλλάσσονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και την συνείδηση να παραδίνεται αμαχητί.

Το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο. Οι γονείς είχαν ήδη παραδώσει την ανατροφή των παιδιών τους στην τηλεόραση, και τα παιδιά τους τώρα, μεγαλωμένα από την ολέθρια αυτή τροφό, έκαναν μεταπτυχιακά στην εξατομίκευση, το πρωτάθλημα του εγώ και της επίδειξης και στην διάρρηξη κάθε κοινωνικής σύνδεσης.

Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης και του χρέους απέναντι στον άλλο, τα ιδανικά για καλυτέρευση και προκοπή όλης της κοινωνίας, εξορίστηκαν από συζητήσεις, σκέψεις και παρέες. Εξαφανίστηκαν και οι παρέες, με την παλιά έννοια. Η αναστροφή αξιών ολοκληρώθηκε.

Ευμάρεια και κενότης.

Αντικατέστησαν τον "πολιτικό ινστρούχτορα" και το αμπέχωνο της προηγουμένης περιόδου. Το οποίο όμως δεν είχε μπορέσει να μας κάνει τόση ζημιά. Στη νεολαία, ζημιά. Διότι πολλοί από κείνους τους αμπεχωνίτες, έγιναν στελέχια κομματικά και οικονομικά, κατέληξαν golden boys που πυρπόλησαν τις ελπίδες της πατρίδας για κάτι καλύτερο, βάζοντας ως υψηλό στόχο ζωής ένα Καγιέν και μια πισίνα, και μας έφεραν ως εδώ.

Είθε να ξαναγυρίσουμε στις υπόγειες ταβέρνες, όπου βραχνές τραγουδίστριες, ντυμένες με ένα απλό τζην, θα γίνουν οι αδέξιες ιέρειές μας, σε μια αναβάπτισή μας στην παλιά μας εκείνη συλλογικότητα που χάσαμε. Ισως αυτά τα κοινά τραπέζια, που δεν στοιχίζουν και μισό μισθό, να μας ξαναδιδάξουν πως να είμαστε έλληνες.

Θραξ Αναρμόδιος


Η τηλεόραση ρήμαξε τον τόπο.

Οι γυναίκες γλάστρες, τα πρωινάδικα, τα ξέκωλα πρωί-πρωί φάτσα-φόρα, οι σκυλο-τραγουδιάρηδες του κ*λου (θεέ μου τι decadance), οι "δικοί μας" Μεγαλούτσικοι, τα απανωτά διαζύγια όλων των τηλεσταρ που από το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ ξαφνικά έγιναν περιζήτητοι γκόμενοι (!!!), τα τηλερεάλιτυ, τα χαμουρέματα on air, οι βραδυνές εκπομπές όπου άντρες συζητάνε για γυναίκες και γυναίκες γυμνές κουνάνε τα κρέατά τους, μουσική για τα σκουπίδια και 20χρονα ημίγυμνα να τα χειροκροτάνε οι μανάδες τους, εκπομπές ενημερωτικές εξαφανισμένες ...;και ΣΕΞ, ΣΕΞ, ΣΕΞ, ΣΕΞ, ΣΕΞ ...;!!!

Πλήρης κατάλυση των ηθών.

Πλήρης "απονεύρωση" ηθικών και κοινωνικών αναστολών.

Πρότυπα φυλακόβιων, πρεζέμπορων και σαχλοκούδουνων διάσπαρτα.

Η τιβι είναι μια μπίζνα τεράστια. Έχει ανάγκη μια αγορά δικιά της ...;δεν μπορέι να ζει μόνο με όσα υπάρχουν στην κοινωνία.

Πρέπει να δημιουργεί trends και ρεύματα. Και να τα αναιρεί για να δημιουργήσει καινούρια.

Να προβάλει ως πρότυπο τη δήθεν "χαζοβιόλα" μάνα που δείχνει το βρακί της στον κόσμο χαριτολογώντας και αρπαξοκωλιάζοντας αλλά είναι το "κορίτσι μας"...;!!!!

Αηδία, σιχασιά και αποστροφή.

Και από πίσω τα δελτία των 8 να σκάβουν νυχθημερόν για να πάρει το αφεντικό τα διόδια και έργα και την επιδότηση ...;

Για να παρκάρουν τις Πόρσε στα σαλόνια τους άνθρωποι που είναι δυσλεκτικοί ψυχή τε και σώματι.

Για να πουλάνε νταηλίκι στον λαουτζίκο μισές μερίδες που στην κανονική τους ζωή φοβούνται να αντιμιλήσουν ακόμα και στη γυναίκα τους.

Ποια μουσική;;; Εδώ γέμισε ο τόπος γκουρμεδο-δηθενο-μαγαζα με κουβέρ στα 100 ευρώ ...;Που;;;; ...;.στην χώρα που προήγαγε την διατροφή και την μαγειρική σε υψηλή επιστήμη.

Στη χώρα που με μια κονσέρβα λακέρδα, ένα φασόλι μπαγιάτικο κι ένα 50αρακι ούζο στήνεσαι και μιλάς με τις ώωωωωρες.

Γκουρμεδό-ψυχοι δηθενο-τιποτάδες.. Στα τσακίδια ρε.


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2011/02/efmareia-kai-kenoths-h-thleorash-rhmaxe-ton-topo.html


Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

«Προπαγάνδα […]» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 28.1.2011, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Προπαγάνδα […]

Στην Ελλάδα η μαζική πλύση εγκεφάλου και η χειραγώγηση συνειδήσεων μέσω των ΜΜΕ έχει εξελιχθή σε επιστήμη που ονομάζεται κατ' ευφημισμό επικοινωνιακή τακτική, δηλ. προπαγάνδα. Δεκάδες ηλεκτρονικά και μη μέσα μαζικής επικοινωνίας που ανήκουν ή ελέγχονται από ισχυρούς ομίλους της άρχουσας πολιτικής τάξης, ελέγχουν και φιλτράρουν την πληροφόρηση, την κατευθύνουν, την διαμορφώνουν και τη σερβίρουν με τρόπο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους ποδηγετώντας τις μάζες.

Η ψευδολογία, η παραπλάνηση και η διαστρέβλωση βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Πίσω απ' τον πλουραλισμό των μέσων κρύβεται η πιο αποκρουστική μονολιθικότητα που οδηγεί στον κρετινισμό και την αγελλοποίηση. Το δικαίωμα στην ελεύθερη πληροφόρηση χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημοκρατία έχει στην ουσία προ πολλού καταργηθεί.

"Η προπαγάνδα πρέπει να είναι κατανοητή από τις κατώτερες λαϊκές μάζες και κατάλληλα προσαρμοσμένη στο διανοητικό επίπεδο των αμόρφωτων ατόμων"

Αδόλφος Χίτλερ: Ο Αγών μου (τόμ.1)


"Η επιτυχία της προπαγάνδας είναι να πείθεις τις μάζες γιά μιά ιδέα με τόση ειλικρίνεια και αμεσότητα ώστε τελικά την αφομοιώνουν ολοκληρωτικά και δεν μπορούν ποτέ να την απορρίψουν"

Γκαίμπελς, Υπουργός Προπαγάνδας Γ΄ Ραϊχ


"Η προπαγάνδα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά το μέσον να φθάσεις σε αυτό που επιδιώκεις. Εάν με το μέσον αυτό φθάνουμε στην τελική μας επιδίωξη τότε έχουμε επιτυχία"

Γκαίμπελς, Υπουργός Προπαγάνδας Γ΄ Ραϊχ

_____

______________________________
η μεταφορά του κειμένου από εδω.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/01/blog-post_5306.html


Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

«Τσιρκοπέμπτη» [Από το blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)”]


Στις 4.2.2010, δηλαδή στην περσινή Τσικονπέμπτη, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:


Τσιρκοπέμπτη

Τσικνοπέμπτη... Μια μέρα αφιερωμένη στο να τρώμε κρέας... Λες και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τρώμε φύκια και έρχεται η Τσικνοπέμπτη για να σπάσουμε λίγο τη γαστριμαργική ρουτίνα!

Πάρτε το απόφαση: ο Έλληνας είναι σαρκοφάγο ζώο! Από τότε που βγάζουμε τα πρώτα μας δόντια, με το κοκορέτσι να κρέμεται από το στόμα είμαστε. Αν μπορούσαμε, θα βάζαμε χοιρινό γύρο στο μπιμπερό μας όταν ήμασταν μωρά...

Η Τσικνοπέμπτη, λοιπόν, είναι ακόμα μία μεγάλη απάτη, σαν τον σιχαμένο τον Άγιο Βαλεντίνο, μόνο που αντί να πλουτίζουν τα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία, πλουτίζουν τα Πέντε Αδέλφια και η Στάνη... Όλες οι χασαποταβέρνες περιμένουν αυτή τη μέρα του χρόνου για να ψήσουν και να μοσχοπουλήσουν τα κρέατα που τους έχουν περισσέψει από την προηγούμενη χιλιετία... Η μπριζόλα που τρως έβοσκε ως αγελάδα στα Δερβενάκια όταν ξεκίνησε η Επανάσταση του ΄21 κι εσύ νομίζεις ότι σου φέρανε φρέσκο κρεατάκι γάλακτος.

Στη συνέχεια, έρχεται ο λογαριασμός και οταν τον βλέπεις, νομίζεις ότι μπερδεύτηκαν και σου έφεραν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλλά δεν μιλάς, καθότι " έτσι είναι το έθιμο" και "η μέρα, βλέπεις" και καταλήγεις να πληρώνεις τη βαλσαμωμένη μπριζόλα όσο θα πλήρωνες έναν αυθεντικό Μονέ και να βλαστημάς το έθιμο και τη μέρα και τον κρετίνο που πρότεινε να πάτε σε ταβέρνα να το τσικνίσετε...

Υπάρχει, φυσικά, η επιλογή να κάτσεις στο σπιτάκι σου και να παραγγείλεις το κλασικό σουβλάκι, αλλά μόνο αν είσαι ο Ιώβ, οπότε έχεις ήδη πάρει πιστοποιητικό ISO στην υπομονή. Οι αυξημένες, λόγω ημέρας, παραγγελίες ανεβάζουν το μέσο όρο αναμονής στις δωδεκάμιση ώρες, με αποτέλεσμα όταν έρχεται ο διανομέας, εσύ να έχεις ήδη φάει τη χέρια σου από την πείνα και να μην μπορείς να του ανοίξεις την πόρτα...

Υποτίθεται ότι η Τσικνοπέμπτη είναι η τελευταία ευκαιρία να φάμε κρέας μέχρι να τελειώσει η νηστεία... Αυτό ορισμένοι το παρερμηνεύουν σε "τελευταία ευκαιρία να φας κρέας μέχρι να παγώσει η Κόλαση" και μπουκώνονται στις γαρδουμποπροβατίνες σαν να μην υπάρχει αύριο, μέχρι να γκώσει το κρεατικό στο στομάχι τους και να αρχίσουν να βγάζουν λουκάνικα από τη μύτη... Και το αστείο είναι ότι ούτε το ένα δέκατο αυτών δεν θα νηστέψει το κρέας μέσα στη Σαρακοστή! Την επόμενη μέρα κιόλας θα γουρουνιάσουν ανελέητα και θα συνεχίζουν να γουρουνιάζουν μέχρι να έρθει το Μεγάλο Σάββατο, που θα κατεβάσουν και τρία πιάτα μαγειρίτσα για το γκραν φινάλε... Τελικά, σε αυτή τη χώρα έχουμε καταλήξει να τιμούμε τα έθιμα και τις γιορτές όπως συμφέρει το στομάχι μας!

Εδώ και χρόνια, προτιμώ να κάθομαι στο σπιτάκι μου και να τρώω με τους δικούς μου, παρά να στριμώχνομαι σε μία τρύπα με 850 άτομα γύρω μου να τρώνε φασαριόζικα, καμιά εικοσαριά σκασμένα να τρέχουν τσιρίζοντας και σπρώχνοντας την καρέκλα μου και τον σιχαμένο τον Νταλάρα να τραγουδά χιλιοακουσμένα λαϊκά στα μεγάφωνα! Το έθιμο λέει να φας ψητό κρέας, όχι να σου γίνει το συκώτι σαν μπάλα ποδοσφαίρου από το πρήξιμο!

Κι αν οι δικοί μου αποφασίσουν να το παίξουν ήρωες και βγούνε έξω να το τσικνίσουν, τότε χίλιες φορές να μείνω μόνος μου μέσα και να τρώω το χνούδι από τις γωνίες του σπιτιού!

Μποϋκοτάζ στις Τσικνοπέμπτες!


ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2010/02/tsirkopempth.html


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

«Χαμένες ευκαιρίες» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 13.2.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Χαμένες ευκαιρίες

Βρισκόμαστε νομίζω σήμερα σε μια μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα. Μεγάλη από την άποψη των ευκαιριών για ριζική αλλαγή νοοτροπιών, θεσμών, προκαταλήψεων, στερεοτύπων, προτύπων, που δίνονται υπό το φάσμα και την απειλή της πολλαπλής χρεωκοπίας: χρεωκοπίας ηθικής, πολιτιστικής, οικονομικής. Στη μεγάλη όμως αυτή στιγμή βρεθήκαμε με 'μικρούς' πολιτικούς, που αδυνατούν να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και να πάρουν μια πρωτοβουλία για να γυρίσει επιτέλους σελίδα αυτή η χώρα. Ανίκανοι να αναλάβουν οι ίδιοι τη ‘βρωμοδουλειά’ της σωτηρίας της χώρας και του λαού της από τον κακό του εαυτό, που έχει πάρει το πάνω χέρι τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, ανέθεσαν εν λευκώ σε εξωτερικούς ‘προστάτες’ το άχαρο καθήκον της ανέλκυσης μιας χώρας από το βούρκο της διαφθοράς, των μικροσυμφερόντων, του ζωώδους καταναλωτισμού, του φοβερού υπαλληλικού ιδεώδους. Έβλεπα χθες έναν εκπρόσωπο της Τρόικας να μιλά για τους φορτηγατζήδες και τους φαρμακοποιούς ως προνομιούχους που φυσικά θα ξεσηκώνονταν χάνοντας τα προνόμιά τους ή με την απειλή και μόνο της απώλειας των προνομίων τους, όπως και οι του ΟΑΣΑ και τόσοι άλλοι. Κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμα τολμήσει να το πει ανοιχτά ο ΓΑΠ ή ο όποιος άλλος Έλληνας πολιτικός: να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για την κατακερματισμένη νεοελληνική κοινωνία, που κάθε της κομμάτι κοιτά εμμονικά τα συντεχνιακά του συμφέροντα και τη βολή του πριν και πάνω απ' όλα. Ακόμα και τώρα, ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, φοβούνται, οι άνθρωποι αυτοί, το πολιτικό κόστος. Και αναλώνονται σε θλιβερές αλληλοκατηγορίες, προκειμένου να ξεγλιστρήσουν, να μην τους πάρουν τα σκάγια της λαϊκής δυσαρέσκειας, για να βγουν από όλο αυτό το διαρκώς διογκούμενο αδιέξοδο όσο γίνεται πιο αλώβητοι, πιο παρθένοι. Η κρίση αυτή ήρθε σαν μια μοναδική ευκαιρία να δούμε κατάματα τα προβλήματα, τα στεγανά, τα βάραθρα που μας χωρίζουν από άλλες χώρες, στις οποίες φεύγουν οι καλύτεροί μας. Και αντί γι’ αυτό κατάντησε ένα απογοητευτικό θέατρο σκιών, σκιωδών πολιτικών, που φάνηκαν αδύναμοι να κοιτάξουν καταπρόσωπο την αλλοτριωμένη, αποπροσανατολισμένη νεοελληνική κοινωνία, να την πιάσουν από τους ώμους και να την ταρακουνήσουν.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/02/blog-post_13.html


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

«Ποια σιωπή;…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Πριν από ένα μήνα, στις 22.1.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, όπου και μια σειρά από εικόνες, διαβάσαμε αυτό:


Ποια σιωπή;…


Ποιά σιωπή μπορεί ν΄ακουστεί δυνατά και

να χαράξει βαθειά με ρωγμές, της ψυχής τα στεγανά....

Ποιά σιωπή φλυαρεί διαρκώς με σκοπό....

χτυπώντας κλειστές Υψηλές χρυσές πόρτες ...

Ποιά σιωπή μουντζούρωσε τα χαμόγελα της αυγής,

επαιτώντας τα αυτονόητα...

και μάτωσε τα ροδοπέταλα της κάθε αυλής....;

Δεν μπορεί! Κάπως Πρέπει ν΄ακουστεί!

Τη δική σου σιωπή, θέλω, να συντροφέψω μαζί σου Ελένη

και να γεμίσω τις γκρίζες σελίδες που φυλλομετράς,

με πολλά απαλά μικρά και άσβηστα χαμόγελα....!


Η δυνατότητά μου, ετούτο το πρωί,

να σου στείλω ένα χαμόγελο, με το δικό μου τρόπο,

με την ευχή να γίνει διαρκείας......

εισιτήριο για έναν ομορφότερο κόσμο, που σου αξίζει!


Για κάθε Ελένη.... για κάθε παιδί, για κάθε έναν απο εμάς,

αξίζει ένα χαμόγελο ν΄ανθίζει απ΄το πρωί.....

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2011/01/poia-siwph.html


Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Περί φόβου διάφορα [Από διάφορα blogs]


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 7.2.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Η πολιτική του φόβου ή ο φόβος της πολιτικής

Ως γνωστόν ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει αγκαλιά ή εν πάση περιπτώσει αγκαζέ με το φόβο. Καταρχήν και κυρίως με το φόβο του θανάτου, τον οποίο, όπως συνομολογεί και ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο ωραίο του ποίημα Εις την Οδόν των Φιλελλήνων, είχαν μέχρι και οι κατά τα άλλα άφοβοι Αρχαίοι. Έκτοτε και σε κάθε ιστορική εποχή της ανθρωπότητας ο φόβος κυριάρχησε, με διάφορες φορεσιές. Δεν χρειάζονται και πολλά παραδείγματα ή παραπομπές στο Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση ή επιστημονικές επαναστάσεις: η ανθρωπότητα μέχρι λίγο πριν τις μέρες μας ζούσε βυθισμένη στο φόβο και την αβεβαιότητα. Τίποτα το περίεργο ή ανησυχητικό μέχρι εδώ. Το περίεργο έρχεται όταν διαπιστώνουμε την πρωτοκαθεδρία του φόβου ακόμη και στην εποχή μας, την υποτιθέμενα απαλλαγμένη από φόβους, μύθους και δοξασίες. Πώς επέστρεψε ο φόβος ακόμα και στην άφοβη, απαλλαγμένη από φαντάσματα του σκοτεινού παρελθόντος σύγχρονη ανθρωπότητα; Επέστρεψε μέσω ενός δούρειου ίππου που κανείς δεν πολυπερίμενε: της πολιτικής. Διότι μαζί με όλα τα προαναφερθέντα κατάλοιπα παλιότερων, μίζερων και φοβισμένων αιώνων, η μπάλα πήρε και τις ιδεολογίες. Αριστερά, Δεξιά, σοσιαλισμοί, κομμουνιστικοί παράδεισοι και άλλα τέτοια εξωτικά πτηνά πέταξαν μακριά τρομαγμένα από την βροντερή πτώση του Τείχους του Βερολίνου εκείνον τον κοσμογονικό Νοέμβριο του 1989, αναζητώντας πιο εύκρατα κλίματα. Και, έκτοτε, δεν ξαναφάνηκαν. Αφήνοντας την πολιτική χωρίς τη λαχταριστή ιδεολογική της γέμιση που μέχρι τότε της έδινε άλλο νόημα και πάθος. Και καθιστώντας την απλή διαχείριση των κοινών από επαγγελματίες, ειδήμονες και ειδικούς. Γι’ αυτό, πλέον, ‘ο μόνος τρόπος να εισαγάγουμε πάθος σε αυτό το πεδίο, να κινητοποιήσουμε δραστικά τους ανθρώπους, είναι μέσω του φόβου’, λέει ο Ζίζεκ.[i] Μιλάμε δηλαδή για μια πολιτική που ‘χρησιμοποιεί τον φόβο ως βασικότερο έναυσμα κινητοποίησης: τον φόβο των μεταναστών, τον φόβο του εγκλήματος, το φόβο της ανόσιας σεξουαλικής διαστροφής, τον φόβο του ίδιου του υπερβολικού κράτους με τα υπέρμετρα φορολογικά βάρη που επιβάλλει, τον φόβο της περιβαλλοντικής καταστροφής, το φόβο της παρενόχλησης’. Με την πολιτική ορθότητα ως την ‘κατεξοχήν φιλελεύθερη μορφή της πολιτικής του φόβου’. Πώς άραγε συνταιριάζεται η πολιτική ορθότητα με την πολιτική του φόβου; Για τον Ζίζεκ, ‘η σημερινή φιλελεύθερη ανεκτικότητα προς τους άλλους, ο σεβασμός της ετερότητας και η απροκατάληπτη συνάντηση μαζί της, συνυπάρχει με τον ιδεοληπτικό φόβο μήπως μας παρενοχλήσουν’. Ζούμε δηλαδή μια κάπως μεταμοντέρνα εκδοχή του μακριά κι αγαπημένοι: ‘ο Άλλος είναι μια χαρά, αλλά μόνο εφόσον η παρουσία του δεν γίνεται φορτική, εφόσον δεν είναι πραγματικά άλλος’. Με άλλα λόγια, ‘η ανεκτικότητα συμπίπτει με το αντίθετό της’: ‘Το καθήκον μου να είμαι ανεκτικός προς τον Άλλο ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον πλησιάσω πάρα πολύ, ότι δεν πρέπει να εισβάλω στο χώρο του… Εκείνο που όλο και πιο πολύ αναδύεται ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην κοινωνία του ύστερου καπιταλισμού είναι το δικαίωμα να μη μας παρενοχλούν, δηλαδή το δικαίωμα να παραμένουμε σε μια απόσταση ασφαλείας από τους άλλους’. Σε συνέχεια ή και συμπλήρωση όλων αυτών θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την εμμονική ενασχόληση του σημερινού ανθρώπου με τα ‘προσωπικά του δεδομένα’, για τον όλο και βαθύτερο εγκλεισμό του στην ιδιωτική του σφαίρα, που γύρω της υψώνονται ανυπέρβλητα τείχη για να εγγυηθούν την προστασία του από όλα όσα φοβάται ή θα μπορούσαν να τον… παρενοχλήσουν. Ένας τέτοιος αυτοεξόριστος στον ιδιωτικό του κόσμο άνθρωπος δεν θα μπορούσε παρά να φοβάται, να απεχθάνεται τη δημόσια έκθεση και δραστηριοποίηση που απαιτεί η πολιτική, η οποία έχει και η ίδια μετατραπεί σε μια πολιτική του φόβου, σε μια πολιτική που έχει αναγάγει τον φόβο σε κεντρικό της κινητήριο άξονα και όχημα ανόδου σε εκλογικά ποσοστά (όπως αποδεικνύεται και από την περίπτωση του ΛΑΟΣ). Τι μπορεί, τι απομένει να γίνει εν μέσω αυτού του ασφυκτικού κλίματος εξατομίκευσης συνδυασμένης με εξάπλωση του φόβου ως μοναδικού συνδετικού κρίκου μεταξύ των αποπολιτικοποιημένων, ναυαγισμένων στα ερημονήσια της ιδιωτικής τους ζωής πολιτών του 21ου αιώνα; Απομένει να κοιτάξουμε τόσο τον φόβο της πολιτικής, της χειραφέτησης από την ιδιωτικοποίηση όσο και την ίδια την πολιτική του φόβου ή των φόβων κατάματα, προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς αλλιώς. Μπορούμε;

[i] Slavoj Žižek, Βία: Έξι λοξοί στοχασμοί, Αθήνα, Scripta, 2010, σελ. 53-55.


Η ανάρτηση αυτή ανεβαίνει στα πλαίσια της 'Ημέρας ενάντια στο φόβο'. Περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/


Την ίδια ημέρα, 7.2.2011, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


Ο ιός του φόβου

Ο Φόβος είναι ο ιός της εποχής μας. Έχει κατακλύσει τις ψυχές, έχει κυριεύσει τα σώματα. Φόβος για το αύριο, για την ανεργία, για την εγκληματικότητα, για τις σχέσεις, για το διπλανό σου, για το μετανάστη, για τη μηδενική ανάπτυξη, για τις φρούδες ελπίδες, για την καθημερινότητα που συνεχώς δυσκολεύει.

Ζούμε σε περίεργες εποχές. Σε φάση απότομης αλλαγής. Κανείς δε ξέρει που ακριβώς οδηγούμαστε.. Σε τέτοιες συγκυρίες σαν ναυαγοί ψάχνουμε απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας, και τότε ότι παρουσιαστεί, δίχως ψύχραιμη σκέψη, το βαπτίζουμε λυτρωτικό!

Ο Φόβος είναι το βασικότερο όπλο και κόλπο του συστήματος. Το σύστημα θέλει δούλους. Χρειάζεται ρομπότ, άβουλες μηχανές. Άτομα εγκλωβισμένα στο τρόμο. Προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές με αναπάντητα ερωτηματικά, με ανασφάλεια, με δισταγμούς, να σε οδηγήσει στην απομόνωση, στην ηττοπάθεια και στη μοναξιά. Έχει σύμμαχους σε αυτό και το παλεύει συνεχώς.

Ήδη βλέπεις την αλλαγή παντού τριγύρω. Οι άνθρωποι αντί να ενωθούν, να συσπειρωθούν, να αντιμετωπίσουν μαζί τις αλλαγές, τις δυσκολίες, αντί να βρεθούν και να επικοινωνήσουν, να σκεφτούν λύσεις, να στραφούν προς στο συνάνθρωπο, να ανταλλάξουν χαμόγελα, να γίνουν ευρηματικοί, να ενωθούν με το διπλανό τους, να αισθανθούν πιο δυνατοί, να συμπαρασταθούν, να βοηθηθούν, να επικοινωνήσουν, να ψάξουν συλλογικά για τη διέξοδο και να παλέψουν να την κατακτήσουν.. Επιλέγουν την απομόνωση, κάνουν στροφή προς τον εαυτό τους, την απραξία και την απελπισία.

Όσο πιο φοβισμένος αισθάνεσαι, τόσο ευκολότερα σκύβεις το κεφάλι. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η κριτική σκέψη και η αισιοδοξία. Το σύστημα δε θέλει δυναμικούς, αισιόδοξους ανθρώπους και θα σε πολεμήσει όσο μπορεί. Πιστεύω στη στιγμή που το άτομο καταλαβαίνει τη δύναμη του, συνειδητοποιεί πως το σημαντικότερο αγαθό είναι η ελευθερία του, ψάχνει εσωτερικά τι είναι αυτό που του δίνει ευτυχία, στέκεται στο διπλανό του και διεκδικεί μαζί του, στρέφεται προς την πράξη, το συλλογισμό, την ομαδικότητα.

Όσο ο φόβος κυριεύει τον κόσμο, όσο τα προσωπεία κρύβουν τα συναισθήματα, όσο μαγκώνουν τα χείλη, όσο καταπιέζονται οι συνειδήσεις, τόσο θα θες να φωνάξεις, μα θα σωπαίνεις. Τόσο θα γίνεσαι πιο αδύναμος και πιο ανίσχυρος.

Εσύ που κάποτε υπερασπιζόσουν τον αδύναμο, εσύ που έψαχνες και έτρεχες να βοηθήσεις, τώρα κλείνεσαι στον εαυτό σου, τώρα μισείς τον διπλανό σου, σου φταίει ο μετανάστης, σου φταίει ο άστεγος, ο άνεργος, τώρα βλέπεις τις αδυναμίες και αντί να συγκρουστείς, εθελοτυφλείς και τις προσπερνάς βαδίζοντας πιο βιαστικά.. Δε συγκρίνεις και δεν αναλογίζεσαι τις ευθύνες σου... αντίθετα κρύβεσαι…

Καιρός να βγεις στο δρόμο. Καιρός να ξαναβρεθείς με τους φίλους σου. Καιρός να σταθείς στο διπλανό σου. Όσο οι καιροί δυσκολεύουν, τόσο να είμαστε κοντά στον άλλο.

Μόνος κανείς δεν κερδίζει ποτέ τίποτα.

Ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε πιο πολλά.

Ξέφυγε από την απομόνωση, νίκησε το φόβο σου.

Μοιράσου. Εκφράσου. Αγωνίσου.

Σε αυτές τις περίεργες μέρες. Στις τόσο δύσκολες συγκυρίες, με αυτές τις ριζικές ανατροπές, το όνειρο δεν πρέπει να σβήσει. Τώρα πρέπει να γίνουμε μαχόμενοι και συγκρουσιακοί άνθρωποι. Να διεκδικήσουμε αυτό που μας στερήθηκε.

Η μόνη διαφυγή από το αδιέξοδο, είναι να αντιληφθούμε πως έχουμε δύναμη και να την αξιοποιήσουμε.



Δε θ' αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω
τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο
θα αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό
και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό
θα δώσω σημασία σ' αυτά που εσύ πετάς
μιας και στο τίποτα μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς


Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό
Τις περιοχές αυτές τις προστατεύει ο θεός
όπως τους άνεργους, τους άστεγους, κι όσους ζουν στο μέλλον
Σε αυτούς που αγαπούν και πιστεύουν, φιλιά στέλνω
Τώρα που τα σύννεφα προς το βορρά φεύγουν
και χιλιάδες παιδιά σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν
ρίχνοντας το βλέμμα τους σε πλαστικά καλώδια
σε κτίρια, σε φώτα ή σε γυμνασμένα πόδια


Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία

(Στέρεο Νόβα, Ηλίθια αστεία)


Το ιστολόγιο συμμετέχει στην "Ημέρα ενάντια στο Φόβο".

Για περισσότερα δείτε εδώ.


Δείτε το βίντεο "Φόβος: Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας"


Και οι δύο αυτές αναρτήσεις αποτελούσαν συμμετοχή στη συλλογική προσπάθεια “Ημέρα ενάντια στο Φόβο”, που είχε διοργανώσει το ιστολόγιο “Φόβος, ο Δούρειος Ίππος της εξουσίας”। Σ’ αυτό το ιστολόγιο, λοιπόν, την ίδια εκείνη ημέρα, διαβάσαμε αυτό:


7/2: Ημέρα του Φόβου


Φόβος:

Ουσιαστικό.

Αλλά και ουσιαστικός.

Διαχρονικός και πανανθρώπινος.

Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση, να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.

Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.

Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω.

Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του, και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε. Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος. Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.

Σήμερα γράφουμε για τον φόβο προσπαθώντας να τον ξορκίσουμε. Τον βάζουμε απέναντί μας. Τον αναγνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να τον απομυθοποιήσουμε και να τον αντιμετωπίσουμε. Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις:
τίποτα δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό, πολύ ή λίγο, σημασία έχει με πόση σοφία ή λογική διαχειριζόμαστε καθετί.

Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν, γι' αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση.


ΠΗΓΕΣ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/02/blog-post.html

http://roadartist.blogspot.com/2011/02/o.html

http://grfear.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

«Επιπλέον απομάκρυνση» [Από το blog “luogo interno”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 30.1.2001, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε αυτό:


Επιπλέον απομάκρυνση


άλλος ένας κρίκος από την αλυσίδα
αποσυνδέθηκε προσφάτως.
όχι αίφνης, αναμενόταν από καιρό η θραύσις του
εξ’ αιτίας των πολλών χρόνων επικαθήμενης σκουριάς
ανάμεσα στα οστά, πάνω στη σάρκα…
μετρίως ελυπήθηκαν οι οικείοι
"ήταν η ώρα του να φύγει", είπαν άλλοι
όμως εγώ, νιώθω να απομακρύνομαι κι άλλο απ’ το Αδάμ
κι απ’ ότι με συνδέει ακόμη με τον παράδεισο
και με τη συναίσθηση των ανθρώπων
πως είναι εφήμερα ποιήματα πηλού…


κι η ιδέα πως σε λίγο εγώ θα αποτελώ
τον κρίκο τον επισφαλή , της επιπλέον απομάκρυνσης
και το ενδεχόμενο να λυπηθούν – έστω μετρίως- οι προσφιλείς μου,
με κάνει να το σκέφτομαι
πως πρέπει να προσπαθήσω να μείνω αθάνατος
όχι ως προς τη σάρκα, δεν αυταπατώμαι
μα ως προς τις μνήμες που θα φέρνουν στο μυαλό τους
οι άνθρωποι που αγάπησα πολύ
και μ’ αγαπήσαν…


ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2011/01/blog-post_30.html


Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

«Μικρός προβληματισμός για ένα μεγάλο ζήτημα» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 19.1.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Μικρός προβληματισμός για ένα μεγάλο ζήτημα

‘Μπορεί η ελληνική κοινωνία να αποφεύγει ες αεί τη συγκρότηση ενός πλέγματος δικαιωμάτων όσων επί μακρόν διαβιούν εδώ; Πόση τύφλωση απαιτείται για να μη βλέπουμε τους ανθρώπους-σκιές; Πόση υποκρισία για να παραγνωρίζουμε ότι η έως δουλείας εργασιακή εκμετάλλευση σχετίζεται άμεσα με το καθεστώς διαμονής τους; Πόση μανία αυτοκαταστροφής για να παραβλέπουμε πως η θεσμική αφάνεια χιλιάδων μεταναστών τροφοδοτεί παραβατικότητα και προβλήματα κοινωνικής συνοχής; Πόση ανοχή για να επιτρέπουμε στους ψηφοσυλλέκτες υποστηρικτές αυτής της αφάνειας ανερυθρίαστα να καμώνονται πως κόπτονται για τη δημόσια ασφάλεια;’: αυτά αναρωτιέται ο δημοσιογράφος Κωστής Παπαϊωάννου στο blog του, τα οποία μου φαίνονται αυτονόητα σαν ερωτήματα. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών στην Ελλάδα μας ήρθαν από θεοκρατικά καθεστώτα όπως του Αφγανιστάν ή του Ιράν. Και ότι αυτό που κυρίως τους έφερε στην Ελλάδα ήταν η φτώχεια, όχι οι λογιών ανελευθερίες στις οποίες γεννήθηκαν και με τις οποίες έχουν ποτιστεί. Οι φωνές που καλούν για τη νομιμοποίησή τους ή την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους εν ονόματι του ανθρωπισμού ή, έστω, εν ονόματι της αποκατάστασης της τάξης στην ανομική Αθήνα, δεν νομίζω ότι λαμβάνουν υπόψη την προέλευση αυτών των ανθρώπων. Και το πόσο διαφορετικό από το δυτικό είναι το πρότυπο πολίτη και ανθρώπου που ακολουθούν, όπως φάνηκε ανάγλυφα με κάποιους μετανάστες που πριν λίγο καιρό δημοτικοί αστυνομικοί τους έσχισαν ή νόμιζαν ότι τους έσχισαν σελίδες από το Κοράνι.

Κάτι που επίσης προβληματίζει στην Ελλάδα είναι ότι, αν τολμήσεις να εκφράσεις ανοιχτά και ‘ασύστολα’ τέτοιους προβληματισμούς, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ‘αριστεροί’ θα βγουν να υπερασπιστούν τους μετανάστες ενάντια στον ‘ρατσισμό’ ή δεν ξέρω τι άλλο. Ξεχνώντας ότι αυτή η ανεκτικότητα αποτελεί δυστυχώς γνώρισμα του δυτικού πολιτισμού και μόνο. Μπορεί στην Ελλάδα να μιλάμε (και ορθώς) για ‘Ελληναράδες’, αλλά δεν νομίζω ότι θα βλέπαμε κανένα σε κάποιο ισλαμικό καθεστώς να μιλά για Ισλαμιστάδες. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον, ότι ανάμεσα στις φωνές των ανθρωπιστών που ζητάνε τη νομιμοποίηση των ‘παράνομων’ μεταναστών, κάποιοι σπεύδουν να μας υπενθυμίσουν ότι και οι Έλληνες είμαστε λαός μεταναστών. Ναι, είμαστε οι Έλληνες λαός μεταναστών. Και μεταναστεύουμε για δεκαετίες στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία. Μετακινούμαστε δηλαδή από μια φτωχή αλλά παρόλα αυτά ευρωπαϊκή χώρα σε άλλες παρόμοιες με τη δική μας χώρες, από την άποψη ότι και αυτές ανήκουν σε αυτό που λέμε Δύση. Και μοιράζονται μ’ εμάς θεμελιώδεις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού, όπως η ανεκτικότητα, η δημοκρατία, η εκκοσμίκευση (η κατάργηση της θρησκείας ως κεντρικής εξουσίας και αυθεντίας στη ζωή των ανθρώπων), ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Υπάρχει μια αβυσσαλέα και δυστυχώς αγεφύρωτη διαφορά μεταξύ αυτής της μετανάστευσης και του κατατρεγμένου από την ένδεια Ιρανού που θα βρεθεί αξημέρωτα στον Έβρο, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Ανθρώπινα, τον συμπονούμε. Όμως, ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε ποτέ πραγματικά να αφομοιώσει, να αποδεχτεί ως κομμάτι του όσα επί αιώνες και μέσα από επαναστάσεις, επιστημονικές ανακαλύψεις, μέσα από στοχαστές όπως ο Καντ, ο Μαρξ ή ο Νίτσε, μέσα από συναρπαστικά κύματα ανεμπόδιστης καλλιτεχνικής δημιουργίας, κατόρθωσε να καθιερώσει ως κοινές αισθητικές, ηθικές, πολιτικές αξίες η Δύση; Ήδη βλέπουμε πόσο προβληματικά εξελίχθηκε μια δυτική χώρα όπως η Ελλάδα, που είχε την ατυχία να μη ζήσει, μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, μια Αναγέννηση και έναν Διαφωτισμό. Άραγε, πόσο πιο προβληματικά θα εξελισσόταν αυτή η χώρα αφομοιώνοντας ανθρώπους που δεν προέρχονται καν από τον δυτικό πολιτισμό;

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/01/blog-post_29.html


Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

«Απίστευτες, Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ε-Σ αποκαλύψεις για το “χρέος”» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Στις 30.1.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Απίστευτες, Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ε-Σ αποκαλύψεις για το “χρέος”

«Μέσα στο επόμενο δίμηνο θα δούμε μεγάλες αποφάσεις που θα λύσουν άπαξ διαπαντός το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους στην ευρωζώνη. Ολοι οι σημαντικοί μηχανισμοί που απαιτείται να τεθούν στο τραπέζι και οι λύσεις θα βρεθούν ώστε να πειστούν οι αγορές ότι η ευρωζώνη θα υπερασπιστεί τον εαυτό της, το κοινό νόμισμα και τις χώρες που κάνουν ό,τι πρέπει για να είναι δημοσιονομικά υπεύθυνες και ανταγωνιστικές».

Η παραπάνω δήλωση έγινε από τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών, που εμφανίστηκε εξαιρετικά αισιόδοξος για τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Οι δηλώσεις του με έκαναν να ανατρέξω σε ένα κείμενο του κ. Ανώνυμου Πολίτη που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και το οποίο θέτω υπόψη σας με την ελπίδα ότι κάποιος με επαρκείς γνώσεις στα οικονομικά θα μπορέσει να απαντήσει ...;

«Εχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 σε κάποιον με μισθό 1.000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του, ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50%. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο, που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του, και θα αφήνατε τον δεύτερο που μπορεί να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500 ευρώ; Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το ΔΝΤ. Είδα (λέει ο Ανώνυμος Π) στο Διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της Γης.

Ενδεικτικά :Γερμανία, με 5 τρισ. έλλειμμα, έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της. Η Γαλλία, πάλι, με 5 τρισ. έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της. ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρισ. έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους. Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το ύψος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

1. Πώς γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν μεγαλύτερο ποσοστό χρέους από εμάς, Τελικά, μήπως η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα και το χρήμα είναι ηλεκτρονικό, ψεύτικο ή τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ο παγκόσμιος έλεγχος; αυτοί να μη χρειάζεται να "σωθούν" αλλά, αντίθετα, έρχονται να σώσουν εμάς;

2. Πώς γίνεται το Αφγανιστάν, με περίπου μισό αιώνα κατακτητικών πολέμων, να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέους, τη στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να «ξετινάξει» μία χώρα;

3. Πώς γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και 56% τα Αραβικά Εμιράτα τη στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

4. Πώς γίνεται στην Ελβετία, με 271% χρέος, μία καθαρίστρια σε νοσοκομείο να αμείβεται με 2.000 ευρώ/μήνα, όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή στα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ ένας "υψηλόμισθος" τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερβα- ρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

5. Πώς γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μη χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές .Ενα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: πριν δύο χρόνια ένας γνωστός μου μετακόμισε στη Νορβηγία. Προ- σέξτε τι "έπαθε" εκεί: α. Eπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου ως ανειδίκευτος με μισθό 2.500 ευρώ τον μήνα. β. Μετά τρεις μήνες δήλωσε ότι ήταν ψυχικά ταλαιπωρημένος και του έδωσαν άδεια 15 ημερών. γ. Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε διακοπές στο Θιβέτ. δ. Τώρα είναι άνεργος (με τη δικαιολογία ότι δεν του άρεσε το μέρος που δούλευε) και για δύο χρόνια παίρνει 1.700 ευρώ τον μήνα.

6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13,5 τρισ. που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρισ. που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρισ. που χρωστάει η Αγγλία, αλλά ανησυχούν για τα 500 δισ. που χρωστάει η Ελλάδα;

7. Πώς γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της Γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να αντέχουν να δανείζουν τόσο πολύ χρήμα;

9. Πού βρήκαν τόσα χρήματα;

10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά, μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα και το χρήμα είναι ηλεκτρονικό, ψεύτικο ή τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ο παγκόσμιος έλεγχος;

Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ: http:// en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_ by_external_debt».


Το άρθρο είναι του Κώστα Καββαθά, εκδότη των 4 τροχών


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2011/01/apisteftes-a-p-i-s-t-e-y-t-e-s-apokalypseis-gia-to-hreos.html