Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

«Άνθρωποι - Μηχανές» [Από το blog “Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)”]


Στις 10.4.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:


Άνθρωποι – Μηχανές


Πόσοι άνθρωποι έχουν μείνει πια; Άνθρωποι από τους γνήσιους, τους αυθεντικούς. Αυτούς που έχουν την εμφάνιση και την όψη του ανθρώπου και στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό τους. Αυτοί που έχουν ακόμα καρδιά και μυαλό και αισθήματα και συνείδηση...
Πόσοι τέτοιοι έχουν μείνει, άραγε; Άνθρωποι αυθεντικοί;


Περπατώ στο δρόμο και σας βλέπω να κινείστε όλοι γύρω μου. Άνθρωποι στην όψη, αλλά ανθρωποειδή μέσα σας... Μηχανές κρύες και σκληρές. Πόσο εύκολα ξεγελάτε ο ένας τον άλλο με το πλαστό χαμόγελό σας, με τις χιλιοχρησιμοποιημένες φράσεις. Μα δεν ξεγελάτε εμένα, άνθρωποι-μηχανές. Κάθε φορά που μου χαμογελάτε, το καλογυαλισμένο σας χαμόγελο μυρίζει επιτήδευση και δημόσιες σχέσεις. Η χειραψία σας, κρύα σαν το μέταλλο, ένα τυπικό ανεβοκατέβασμα σαν από κίνηση μοχλού. Οι λέξεις σας καλά διαλεγμένες, απρόσωπες, τυπικές, γενικές...


Περπατώ και φοβάμαι να σας αντικρίσω... Παντού γύρω μου βλέπω ανθρώπους-μηχανές. Που στη θέση της καρδιάς έχουν βάλει ένα κομπιουτεράκι που όλο λογαριάζει... "Πόσα θα βγάλω από κείνο, τι θα κερδίσω από τ' άλλο;" Και όλο λογαριάζει τακα-τακ το κομπιουτεράκι κι εσείς νομίζετε ότι είναι ο χτύπος της καρδιάς σας. Αλλά την έχετε βγάλει και πουλήσει από καιρό, κάτι έπιασε κι εκείνη...


Και αντί για μυαλό, δεν έχετε παρά ένα κουτί που όλο το γεμίζετε με τα δικά σας πράγματα κι όλο αυτά σκέφτεστε και συλλογιέστε... Ένα κουτί γεμάτο με φωτογραφίες σας, για να μη χάσετε τον σκοπό της ύπαρξής σας, άνθρωποι-μηχανές. Τίποτε άλλο, εξωτερικό, δεν χωράει στο κουτί αυτό, μόνο αν σας ικανοποιεί και σας συμφέρει...


Και η γλώσσα σας μιλάει τυπικά και αδιάφορα και μόνο μία λέξη έχει πάνω της γραμμένη, το "συμφέρον"... Και τα μάτια σας, άδεια και άψυχα σαν γλόμποι θαμποί, φωτίζονται μόνο όταν αντικρίζουν το είδωλό σας στις τζαμαρίες... Τα χέρια σας, αρπακτικές δαγκάνες, μηχανικοί βραχίονες που σφίγγουν με δύναμη αυτό που θέλουν και δεν το αφήνουν αν δεν το κερδίσουν. Κι αν δεν μπορέσουν να το τραβήξουν μαζί τους, τότε το συνθλίβουν με μανία για να μην το πιάσει άλλο χέρι, αληθινό χέρι.


Είστε παντού γύρω μου, άνθρωποι-μηχανές κι όλο τρομάζω... Τρομάζω γιατί σπάνια πια βλέπω ανάμεσά σας έναν άνθρωπο αυθεντικό! Έναν άνθρωπο που η χειραψία του θα με ζεστάνει και που το πρόσωπό του ξέρει να σχηματίσει το χαμόγελο. Έναν άνθρωπο που τα μάτια του λάμπουν συνεχώς και ο χτύπος στο στήθος του δεν είναι από κομπιουτεράκι...


Κι όλο περπατώ γρήγορα, αποφεύγοντας τα βλέμματα. Φοβάμαι μήπως με κοιτάξουν στα μάτια οι άνθρωποι-μηχανές... Και τους δώσω κι εγώ το ίδιο, πλαστό χαμόγελο και τις ίδιες τυπικές λέξεις και καταλάβω ότι είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος-μηχανή... Ότι έχω γίνει σαν κι εκείνους... Και περπατώ γρήγορα, με το βλέμμα σκυφτό και το τακα-τακ στο στήθος να μεγαλώνει κι αναρωτιέμαι... Είναι καρδιά αυτό που ακούω, άραγε, ή μήπως έχω κι εγώ ένα κομπιουτεράκι;


Και σκέφτομαι τους ανθρώπους γύρω μου, τους αυθεντικούς, που όλο και λιγοστεύουν σαν κάποια αόρατα χέρια να τους αρπάζουν και να τους μετατρέπουν αργά αργά σε ανθρώπους-μηχανές...


Και τότε σκέφτομαι: "Μακάρι να πεθάνω άνθρωπος, Θεέ μου -κι όχι Μηχανή!"...


ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2008/04/anthrwpoi-mhhanes.html


Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

«Χριστούγεννα ξανά… και ξανά...» [Από το blog “Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας)”]


Σαν σήμερα, πριν από ένα ακριβώς χρόνο, δηλαδή στις 29.11.2007, στο blog Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας) διαβάσαμε αυτό:


Χριστούγεννα ξανά… και ξανά…


Οι δρόμοι φωταγωγούνται. Τα σπίτια στολίζονται. Τα καταστήματα ετοιμάζονται. Όλα δείχνουν ότι οι γιορτές πλησιάζουν. Παντού θα κυριαρχούν πολύχρωμα λαμπιόνια έτοιμα να δώσουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας. Σε λίγες μέρες, αν όχι ήδη, όλοι ή σχεδόν όλοι, θα αλλάξουμε "κουστούμι" και για λίγο καιρό θα φοράμε αυτό της αγάπης, της φιλευσπλαχνίας και του ενδιαφέροντος για τον διπλανό μας. Συμβουλή δική μου; Ας το σιδερώσουμε λίγο πρώτα γιατί έχει να φορεθεί πολύ καιρό και σίγουρα θα είναι τσαλακωμένο.

Ξαφνικά λοιπόν και ως εκ θαύματος, για το ίδιο παιδί που βλέπαμε μέσα στην βροχή έξω από το μετρό να προσπαθεί να πουλήσει μία ομπρέλα για να ζήσει, και προσπερνούσαμε έως σήμερα αδιάφορα, τώρα αυτή η εικόνα θα μας κινητοποιεί . Ίσως οι πιο ευαίσθητοι να ρίξουν και κάνα δάκρυ. Γίνομαι κυνικός; Μακάρι να τα βλέπω εγώ έτσι και να μην είναι στην πραγματικότητα.

Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν τα Χριστούγεννα πιτσιρικάς. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα. Όλο αυτό το παραμύθι. Όταν έπεφτε και λίγο χιόνι δε, ήταν η καλύτερη μου. Με τα χρόνια όλα χάθηκαν. Όλη αυτή η μαγεία. Μένω μόνο να χαίρομαι με την χαρά των παιδιών. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να αλλάξουν "φορεσιά". Γι’ αυτό και τα λατρεύω…


ΠΗΓΗ:

http://kokkinoastro.blogspot.com/2007/11/blog-post.html


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

«Θλίψη» [Από το blog “Νιόβη”]


Στις 9.4.2008, στο blog “Νιόβη” διαβάσαμε αυτό:


Θλίψη


"Θλίψυ"

Μια φορά κι έναν καιρό όταν γενίθικα η μαμά μου με πειγε στο μητέρα και από τότε δεν την είδα ποτέ.

Όταν πήγα στο μητέρα ένιωσα λύπει.

Όταν πήγα εκεί είμουν 1μυσει χρωνών.

Μετά μεγάλοσα όσπου στα 4 χρωνών είρθαι μια καλεί εικογένεια και με πείραν.

Μετά τους γνόρισα όλους και μετά έγινα το πεδί τους.

Είχαν και άλα 3 παιδιά και έκανα φοίλους.

Και από τότε δεν νιώθω μόνος, αλά χαρά.


Δεν ξέρω τί να πω.

Έχω συγκλονιστεί.....

Η ψυχή μου έχει μαυρίσει και νιώθω ανήμπορη να παρηγορήσω το μωρό μου.

Πώς να τον πείσω πως για μας η μόνη διαφορά που έχει απ'τους άλλους τρεις είναι πως δεν τον γέννησα;

Τί να κάνω για να του ελαφρώσω το βάρος της απόρριψης που κουβαλάει στις παιδικές του πλάτες;...

Επτά χρονών παιδάκι και βάζει σαν τίτλο τη λέξη "θλίψη", θέλοντας να περιγράψει τη μικρή του ζωούλα!...


ΠΗΓΗ:

http://niobh.pblogs.gr/2008/04/thlipsh.html


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Ρεαλιστικές απαντήσεις σε σουρρεάλ ερωτήσει [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 7.4.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas), στα πλαίσια ενός από τα συχνά ερωτηματολόγια –παιχνίδια μεταξύ bloggers, διαβάσαμε αυτό:


Ρεαλιστικές απαντήσεις σε σουρρεάλ ερωτήσεις


Γιατί κλαις;
('Σύ δεν ήσουν που γέλαγες χτες;…)
Γιατί μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Γιατί μερικές φορές νοιώθω θλίψη. Πόνο. Αδιέξοδο. Πένθος.

Γιατί δεν κλαις;
Για να μην με λυπούνται και πρωτίστως για να μη νομίζουν πως θέλω να με λυπηθούν.

Πού είναι ο βάλτος;
Εκεί που δεν τρέχει το νερό αβίαστα.

Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Το βόλεμα. Στο βόλεμα.

Πού συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο;
Mε γοητεύει η άβυσσος… Στον έρωτα και στο θάνατο.

Περιφρονείς κάτι;
Περιφρονώ; Δεν ξέρω… Σίγουρα πάντως τσαντίζομαι.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Όταν ερωτεύομαι, είναι για πάντα. Εκτός κι αν εννοούμε κάτι άλλο…

Γιατί πωλούνται τα "έργα τέχνης";
Υπάρχουν λάτρεις, μανιακοί, έμποροι, ξιπασμένοι κι άξεστοι, που πάνε να πιαστούν από άλλου χάρισμα κι από άλλου δόξα.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Ναι. Η τέχνη είναι το αντίπαλον δέος της φύσης. Μια χαρά όρος είναι, ακόμα και για τις παπάρες.

Do you remember revolution?
Προσπαθώ να μην ξεχνώ την έννοια τουλάχιστον…

Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Δεν φημίζομαι για την πίστη μου σε τίποτα… Μερικές φορές όμως σκέπτομαι, μακάρι να το ανέβαινα το βουνό, ακόμα και με ηλίθια κίνητρα.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Προς στιγμήν σκέπτομαι να κόψω το τσιγάρο, μιας και το ψυγείο μου λειτουργεί κανονικά.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Όχι, δυστυχώς… Μπορώ όμως να πλακωθώ μαζί της. Ή να της κάνω τα γλυκά μάτια… μπας και τη ρίξω…

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο;
Όχι. Με τίποτα. Ένα μπερντάκι ξύλο όμως πιθανώς να έπεφτε.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Γιατί να με συλλάβουν, καλέ; Και τι το ιδιαίτερο έχει η Αχαρνών;

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ε, όχι και να πάθω ζάχαρο για έναν μαλάκα… Έτσι κι αλλιώς βιτρίνα είναι…

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Προσπαθώ να μην έχω σάπια δόντια, γιατί πονάνε… Τα σφραγίσματά μου πάντως θα στα έδειχνα και για πλάκα.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη;
Κάτσε να βγω και τα λέμε!


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/04/blog-post_07.html


Υ.Γ.:

Πρβλ. κι αυτό: http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/12/blog-karpouzi.html


Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

«Όμορφα κι απλά » [Από το blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)”]


Στις 6.4.2008, στο blog It takes a thought to make a word (Tradescadia)διαβάσαμε αυτό:


Όμορφα κι απλά


Ένα απόγευμα στη θάλασσα. Με καλή παρέα, πολύ γέλιο και φαγητό που αν και δεν το "χρειάζεσαι", το απολαμβάνεις λες και τό'χεις στερηθεί μέρες. Θά'ναι το κλίμα που ανοίγει την όρεξη. Και η απομάκρυνση για λίγο από το τσιμέντο. Η καταιγίδα ξεπλένει τα πάντα. Μέσα έξω.

Μου λένε τελευταία πως έχω ομορφύνει. Το νιώθω κι εγώ. Όχι στον καθρέφτη τόσο. Μέσα μου. Είμαι γεμάτη με μια δραστήρια ηρεμία που με γεμίζει χαρά και μου χρωματίζει την κάθε μου στιγμή.

Εννιά φεγγάρια πριν σαν σήμερα. Αν με ρώταγες τότε δε θα φανταζόμουν ότι και η συνέχεια θά'ναι τόσο παραμυθένια. Δεν μπορώ ακριβώς να σου το εξηγήσω με λόγια, αλλά με το πέρασμα του χρόνου όλα γίνονται πιο αληθινά, πιο αυθεντικά, πιο ουσιαστικά και πιο δυνατά. Δε με βοηθάνε σήμερα τα λόγια. Μια αγκαλιά μεγάλη. Για να σου ψιθυρίσει όσα με λέξεις δε μπορώ να πω...Και μια μουσική αγαπημένη που θα μας κάνει πάντα να δυναμώνουμε την ένταση. Παντού...


Το άβατο της ψυχής μου ακούμπησες με τα ακροδάχτυλά σου

και έκανες τη ζωή μου ένα χορό ατελείωτο πάνω στη θάλασσα,

στη μελωδία μιας καταιγίδας που τα πάντα ξεπλένει.

Αγαπημένε μου.


ΠΗΓΗ:

http://tradescadia.blogspot.com/2008/04/blog-post.html


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

«…τέχνη;;» [Από το blog “Roadartist”]


Στις 4.4.2008, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε (συνοδευόμενο από σχετικό video) αυτό:


τέχνη;;


Η παρακάτω είδηση πραγματικά με εξόργισε...

O υποτιθέμενος ‘καλλιτέχνης’ Guillermo Vargas "Habacuc" πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το μετέφερε στην κοσταρικανή γκαλερί "Centro Nacional de la Cultura", το έδεσε και το άφησε χωρίς νερό και φαγητό. Το σκυλί πέθανε μετά από μερικές μέρες.
Οι απαθέστατοι καλεσμένοι του στην γκαλερί έγιναν μάρτυρες του εγκλήματος χωρίς να αντιδράσει κανένας.

Σκοπός του "καλλιτέχνη" ήταν, όπως ο ίδιος δήλωσε, να…διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση των ζώων...

Δυστυχώς το εγκληματικό αυτό περιστατικό εκτιμήθηκε από την..αμερικανική τέχνη και έτσι η επιτροπή της Central American Biennial of Art, δήλωσε ότι η εγκληματική αυτή πράξη ήταν πραγματική τέχνη!

Έτσι αυτός ο ανεγκέφαλος και αρρωστημένος τύπος κλήθηκε για να πραγματοποιήσει για δεύτερη φορά την 'τέχνη' του στη Biennial του 2008!..

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΕΧΝΗ??

Αυτές είναι απάνθρωπες, κτηνώδεις ενέργειες και δεν μπορούν να έχουν καμία καλλιτεχνική αξία/σχέση με τη τέχνη!

Στο internet υπάρχουν φωτογραφίες του άτυχου ζώου, είναι ιδιαίτερα σκληρές και δεν θέλησα να τις αναρτήσω.

Μόνο όποιος επιθυμεί, ας δει εικόνες απο την κτηνωδία στο παρακάτω βίντεο.


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2008/04/blog-post.html


Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 28.3.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε αυτό:


Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ


Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.

Η παραίτηση είναι μέσα μου συνώνυμο της ήττας.

Αν είναι, ας με απολύσουν τουλάχιστον,

να πάρω και την αποζημίωση!


Όχι, δε νοιώθω πως η ζωή μού χρωστάει.

Αντιθέτως, νοιώθω πως εγώ χρωστάω στη ζωή.


Ναι, αποδίδω αξία στη ζωή.

Όταν γεννιέσαι, γεννιέσαι για να ζήσεις.

Γεννιέσαι γιατί έχεις τη θέληση να ζήσεις.

Αλλιώς θα ψόφαγες μες στην κοιλιά της μάνας σου.


Αν στην πορεία δεν θέλεις πια να ζήσεις

και είσαι σίγουρος γι' αυτό και μάγκας,

τραβάς μία αυτοκτονία

και τελειώνει η βραχύβια ιστορία σου.


Να συνεχίζεις όμως να ζεις

βγάζοντας τη γλώσσα στη ζωή

μέσα στην οποία και λόγω της οποίας

υπάρχεις κι εσύ κι η γλώσσα σου,

μου φαίνεται απλώς αφύσικο.


Και αγενές…

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.

Κι αν δεν μ’ αρέσει η ζωή μου,

την ανταλλάσσω με μιαν άλλη.

Πάντα υπάρχουν ζωές να ζήσεις

-ακόμα και κλεμμένες.


Φτάνει να έχεις το κουράγιο

ν’ απλώσεις το χέρι σου…


Στο κάτω-κάτω τι έχεις να χάσεις;

Τη ζωή που με τόση άνεση περιγελάς;




ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/03/blog-post_28.html


Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Όχι δεν θα ξεχάσω [Από το blog “Ελληνίδα”]


Στις 26.3.2008, στο blog Ελληνίδα διαβάσαμε αυτό:


Όχι δεν θα ξεχάσω


Εβλεπα προχθές στην τηλεόραση σε κάποιο πάνελ (δεν θυμάμαι) κάποιον συγραφέα (δεν τον ήξερα και δεν συγκράτησα και το όνομα του γιατί τα είχα πάρει στο κρανίο) που έλεγε ότι δεν τον αγγίζουν όσα έγιναν πριν δύο αιώνες και ότι του είναι εντελώς αδιάφορη η Επανάσταση του 1821. Ανάμεσα στα ωραία που άκουσα εκείνο το βράδυ (γιατί δεν άκουσα και πολλά, συγχύστηκα και άλλαξα κανάλι) έπεσε πάλι η πρόταση να καταργηθούν οι εθνικές επέτειοι κλπ μοντέρνες και μετριοπαθείς αηδίες.

Ας τα ξεπουλήσουμε όλα λοιπόν, και την ιστορία μας, και την γλώσσα μας και όλα.

Εν τω μεταξύ φύσηξε κιόλας και άρχισαν οι δασικές φωτιές. Καλή αρχή! Διακόσιες φωτιές μπήκαν σε δύο μέρες! Σκέψου να μπει το καλοκαίρι! Αναρωτιέμαι αν θα δούμε πάλι μιά Ελλάδα ατελείωτο BBQ και φέτος.

Ελα μωρέ, ας τα ισοπεδώσουμε όλα, ακόμα και την πατρίδα μας. Ας την κάψουμε, να την χωρίσουμε σε οικοπεδάκια και να την χτίσουμε από άκρη σε άκρη, να γίνει όλη μπετόν, να μην αφήσουμε τίποτα. Ανάπτυξη, real estate και ευρά, πολλά ευρά, αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.

Και όσο οι ντεμέκ Μακεδόνες ψάχνουνε όνομα, λέω να αλλάξουμε το δικό μας. Προτείνω λοιπόν να μετονομασθούμε σε PORTOFOLAND. Προέρχεται από την λέξη πορτοφόλι και το ξενικό land (να μας δίνει και κάποια αίγλη). Να το γράφουμε και greeklish γιά να είναι και ευανάγνωστο στους ξένους. Ούτως ή άλλως σε όλους θα δώσουμε υπηκοότητα. Αυξάνεσθε και πληθύνεστε κατά τα γραφάς. Ούτως ή άλλως δεν είμαστε Ελληνες, είμαστε πολίτες του κόσμου, δίχως ταυτότητα. Και όχι, δεν έχω κάτι με τους ξένους, απλά αναρωτιέμαι. Πόσοι πιά; Πόσοι θα έρθουν σε μιά χώρα που δεν μπορεί πιά να θρέψει αυτούς που γεννήθηκαν εδώ; Η μήπως λύσαμε τα προβλήματα της ανεργίας και των εξευτελιστικών μισθών και δεν το έχω πάρει χαμπάρι;

Εβλεπα και ένα ντοκυμαντέρ στο γαλλικό TV5, ομάδες μαύρων που ζουν σε παραπήγματα στην Νότιο Ιταλία. Δεκαπέντε ευρώ το μεροκάματο και το μοιράζονται με τους δουλεμπόρους. Κοίτα να δεις, δεν γίνονται μόνο στην χώρα μας...
Και λυπάμαι, λυπάμαι αφόρητα γι'αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται για τ' όνειρο και ζουν τον εφιάλτη. Συμφέρουν όμως...

Εβλεπα και μιά ταινία σήμερα, εκείνη με τους Σουλιώτες. Ιδιοι κι' απαράλλαχτοι είμαστε, φτου μην μας ματιάσω. Εκείνοι έδωσαν την ζωή τους, εμείς καλούμεθα να ξεχάσουμε γιά το καλό της ελληνοτουρκικής φιλίας. Μέχρι και τα βιβλία διορθώσαμε.

Οχι δεν θα ξεχάσω. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο business, μεγαλοσυμφέροντα, μικροσυμφέροντα και πολιτική. Είναι τα χώματα που πατάτε μουσκεμένα από το αίμα των προγόνων μας.

Τριάντα τρεις άνδρες έμειναν να υπερασπιστούν το νησί των Σπετσών από τους Τούρκους, ανάμεσα τους και 4 της οικογένειας μου. Και η προγιαγιά μου η Σταματίνα, Υδραία και κόρη αγωνιστή του 21 και ξαδέλφη του Κουντουριώτη. Οχι, δεν θα ξεχάσω!

Δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου και τ'αδέλφια του που πολέμησαν τους Γερμανούς. Οχι δεν έχω κάτι με τους Γερμανούς, απλά δεν θέλω να ξεχάσω. Γιατί έχω τα δελτάρια και τα γράμματα τους από τον πόλεμο. Και κάθε φορά που τα διαβάζω γεμίζω περηφάνεια κι' αγάπη για την πατρίδα. Γιατί έτσι μ' έμαθαν, ν' αγαπάω την Ελλάδα πάνω απ'όλα.

Οχι δεν θα ξεχάσω.


ΠΗΓΗ:

http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/03/blog-post_26.html


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Μάλλον… [Από το blog “Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας)”]


Στις 24.3.2008, στο blog Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας) διαβάσαμε αυτό:


Μάλλον…


Μέρες παράξενες.

Μάλλον άδειες.


Εικόνες αδιάφορες.

Μάλλον μελαγχολικές.


Άνθρωποι εν κινήσει.

Μάλλον στάσιμοι.


Λόγια άφθονα.

Μάλλον κενά.


Τοπία θλιμμένα.

Μάλλον ξεχασμένα.


Φώτα έντονα.

Μάλλον άχρηστα.


Ψυχές κουρασμένες.

Μάλλον προδομένες.


Ελπίδες αίωρες.

Μάλλον χαμένες…..


ΠΗΓΗ:

http://kokkinoastro.blogspot.com/2008/03/blog-post.html


Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

«Ζωή σε δόσεις» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Στις 23.3.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Ζωή σε δόσεις


Η κρίση που αυτόν τον καιρό πλήττει τις διεθνείς αγορές ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι, από τις ΗΠΑ και την αμερικανική αγορά στεγαστικών δανείων, τα οποία προσφέρονταν απλόχερα, με σχεδόν μηδενικές προκαταβολές και αρχικά ελκυστικά επιτόκια. Σας θύμισε κάτι αυτό; Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Ευρώπη υπάρχει μια χώρα, η Ελλάδα, η καθημερινότητα των κατοίκων της οποίας χαρακτηρίζεται, χρόνια τώρα, από μια κάλπικη ευμάρεια. Επικρατούν μια επιδεικτική καλοπέραση κι ένας καταναλωτικός οργασμός που στηρίζονται, σε τρομακτικά μεγάλη έκταση, όχι σε κάποια ραγδαία αύξηση των εισοδημάτων των Ελλήνων, αλλά σε διαφόρων ειδών δάνεια. Με την απελευθέρωση της καταναλωτικής πίστης πριν λίγα χρόνια, τα «εύκολα» δάνεια έγιναν για πολλούς Έλληνες μια λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την ευζωία. Πέραν των προαναφερθέντων στεγαστικών δανείων, τα δημοφιλέστατα καταναλωτικά δάνεια προσέφεραν τη δυνατότητα σε πολλούς συμπατριώτες μας που δεν ήθελαν να δείξουν ότι υστερούν, να αγοράσουν πανάκριβα ρούχα, gadgets και άλλα καταναλωτικά αγαθά. Παρότι τα εισοδήματά τους ουδέποτε θα τους επέτρεπαν, αν δεν δανείζονταν, τέτοιου ύψους αγορές. Ας μην ξεχνάμε ότι ως λαός ποτέ δε μας άρεσε να δείχνουμε «κακομοίρηδες». Κάποιες φορές προτιμάμε να καταχρεωθούμε, παρά να νιώσουμε ότι υστερούμε σε σχέση με «κολλητούς», συγγενείς και γείτονες. Μετά και από την εποχή του χρηματιστηρίου, κατά την οποία κάποιοι απέκτησαν εύκολα χρήματα και μπήκαν, μαζί με πολλούς περισσότερους σε ένα εξπρές ασταμάτητης κατανάλωσης, ζούμε ακόμη στην Ελλάδα σε μια κεκτημένη υπερβολική ταχύτητα. Θέλουμε να παντρευτούμε αλλά δεν υπάρχουν χρήματα στην τράπεζα; Ας πάρουμε ένα από τα λεγόμενα «γαμοδάνεια». Αλλιώς, πως θα κάναμε άσπονδους φίλους, συγγενείς που μπορεί κάποια στιγμή να μας μπήκαν και στη μύτη και κουτσομπόληδες συναδέλφους να σκάσουν από ζήλεια; Βλέπουμε να παρκάρουν στα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια και να τρέχουν στα σακατεμένα οδοστρώματα της Ελλάδας μας πανάκριβα SUV, που μας κάνουν να τρώμε τους γιακάδες μας από ζήλια; Θα σπεύσουμε στην πλησιέστερη αντιπροσωπεία για να πάρουμε ένα «εύκολα», με έντοκες ή άτοκες δόσεις και με την ελάχιστη ή και χωρίς προκαταβολή, προκειμένου να νιώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται την απόλαυση που χαρίζει η οδήγηση ενός πανάκριβου τζιπ. Και να δείξουμε και στους άλλους που θα κοιτάνε μασουλώντας ό, τι βρήκαν μπροστά τους από ζήλια, ότι έχουμε παρά με ουρά. Αμ πως! Έτσι θα τους αφήναμε; Τι κι αν διαπιστώσουμε ότι για να κινηθεί και να συντηρηθεί αυτό το… θηρίο μας κοστίζει μια περιουσία; Τι κι αν δεν έχουμε ιδέα πως θα πληρώσουμε ΚΙ ΑΥΤΕΣ τις δόσεις κάθε μήνα; Τι κι αν όταν έρχεται το τέλος του μήνα δεν τα βγάζουμε πέρα; Ωχ αδερφέ, ποιος σκάει, σήμερα να ’μαστε καλά κι αύριο, ποιος νοιάζεται. Άλλωστε, πλησιάζει πια και το καλοκαιράκι. Τι κι αν βρισκόμαστε ήδη καταχρεωμένοι με πιστωτικές κάρτες και διάφορες δόσεις που καθημερινά πασχίζουμε να πληρώσουμε; Να μην πάρουμε κι ένα από τα λεγόμενα «διακοποδάνεια» να πάμε σ’ ένα ωραίο μέρος να επιδείξουμε τα ακριβά μας ρούχα, το καινούργιο μας κινητό και το αστραφτερό μας σούπερ τζιπ; Κι αν μέχρι το τέλος των διακοπών, των όποιων διακοπών, διαπιστώσουμε ότι δε μας έμεινε… φράγκο; Δε βαριέστε. Από Σεπτέμβρη, κάτι θα σκαρφιστούμε, για να συνεχίσουμε στο όνειρο. Όσο για το ενδεχόμενο να επέλθει η χρηματοπιστωτική κατάρρευση που από χρόνια καθίσταται διαρκώς πιθανότερη για την Ελλάδα; Άραγε, θα μπορούσε ποτέ να σπάσει η φούσκα στην οποία ζουν εκατομμύρια δανειολήπτες, τόσο «νοικοκυραίοι» όσο και κάποιοι απλώς φιγουρατζήδες; (Αν και δύσκολα πλέον ξεχωρίζουν οι μεν απ’ τους δε.) Προσωπικά, θα έλεγα πως θα μπορούσε, αν δεν πατήσουμε επειγόντως... φρένο.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/03/blog-post_23.html


Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

«Οι λυκάνθρωποι» [Από το blog “Locus Publicus”]

Στις 18.3.2008, στο blog “Locus Publicus” διαβάσαμε αυτό:


Οι λυκάνθρωποι


Tα τρία κέντρα παραγωγής μαζικής ιδεολογίας της Ελλάδας ξαναχτυπούν. Αντίθετα όμως απο παλιά, κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Η γλώσσα, τα συνθήματα, η κινδυνολογία εχουν οξυνθεί. Το μίσος, η χαιρεκακία, ο φανατισμός χτύπησαν κόκκινο. Αλλαξε και η στρατηγική. Αυτή τη στιγμή, σαν σε συνεννόηση, τα τρία κέντρα παραγωγής συλλογικής συνείδησης στην Ελλάδα, αποφάσισαν πως ήρθε η στιγμή να κινηθούν απο την απλή ρητορική, στην κατα μέτωπο επίθεση.


To πρώτο κέντρο παραγωγής ιδεολογίας, ο αριστερισμός και οι συνδικαλιστές του.Δρώντας μέσα απο τα μονοπώλια της ελληνικής οικονομίας που προσφέρουν προστατευτισμό, ατιμωρισία, αναξιοκρατία και μονιμότητα, πάντα αδιάφοροι για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των ενέργειών τους, πάντα ανεύθυνοι και απληροφόρητοι ακόμα και για βασικά θέματα μάνατζμεντ, και στρατηγικής, εκβιάζουν σήμερα ωμά τον ελληνικό λαό κατεβάζοντας τους διακόπτες του ηλεκτρικού. Ακολουθούν άλλα μονοπώλια, σκουπιδιάρικα, και Τράπεζες με προνομιούχους. Τους τελευταίους μήνες, ένα γενικό πνεύμα παράλυσης επικρατεί στη χώρα, οπου ανάμεσα σε άλλα επίσημα σκάνδαλα ανευθυνότητας και διαφθοράς, ο αγώνας μιας ομάδας νταβατζήδων να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, έχει αφήσει άναυδο, και απόλυτα τρομοκρατημένο ακόμα και τον πιό ανυποψίαστο Ελληνα.


Μεγάλο μέρος των διοικητικών και άλλων παραγωγικών δυνάμεων της χώρας βρίσκονται πλέον (νομοθετικά και πρακτικά) στα χέρια αμόρφωτων συνδικαλιστών, που χωρίς καμμία γνώση επιχειρήσεων, ιστορική θεωρητική κατάρτιση, ή απλό μανατζμεντ, έχουν αναλάβει πλέον χωρις στοιχειώδη προσχήματα, την διαχείρηση και παραγωγή του εθνικού μας πλούτου. Τα εργατικά επαγγελματικά συνδικάτα εκπροσώπησης προσβλέπουν στην πελατεία των δημοσίων υπαλλήλων και προνομιούχων των ΔΕΚΟ, αφήνοντας έξω εκατομμύρια άλλων Ελλήνων που δουλεύουν στην ιδιωτική αγορά.


Μια μονοπωλιακή επιχείρηση φτιαγμένη απο το κράτος (ΔΕΗ), χρησιμοποιεί σήμερα μια κοινωνική υπηρεσία, και καλυμμένη πίσω απο τη μονιμότητα, τιμωρεί έναν ολόκληρο λαό, για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Στις κάμερες των τηλεοράσεων, τα αρθρωποειδή τύπου Φωτόπουλου, ανακοινώνουν με ξύλινη γλώσσα, πως ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος. Μέχρι που να σβήσει κάθε ελπίδα στη ζωή των υπολοίπων Ελλήνων που περιμένουν φώς για να διαβάσει το παιδί τους, να δουλέψει το μηχάνημα της διάλυσης, ο αναπνευστήρας. Μέχρι που κάθε ελληνική επιχείρηση ιδιωτικού κέρδους απο το μικρομάγαζο μέχρι και την τουριστική επιχείρηση, να χρεωκοπήσει. Να πεταχτούν τα κέρδη και τα εμπορεύματα στο δρόμο, να πεθάνουν οι ασθενείς των νοσοκομείων απο έλλειψη ενέργειας.


Έφτασαν βέβαια και στο σημείο (πως αλλιώς θα έδειχναν πως είναι προοδευτικοί αριστεροί), να απαιτήσουν τον περιορισμό της ενέργειας και προς τις λίγες εναπομείναντες επιχειρήσεις αυτού του τόπου. Να κλείσει το ρεύμα στα εργοστάσια που απασχολούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους. Μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία παραγωγικά εργοστάσια αυτής της χώρας.


Κανείς δεν θα εμποδίσει τον αγώνα τους για τα κεκτημένα. Εχθρός τους οι Αμερικανοί, η Παγκοσμιοποίηση, η Ευρώπη, οι Ελληνικές επιχειρήσεις πάσης φύσεως, ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, ηγνώση. Με τη βοήθεια του ΚΚΕ και όλων ανεξαιρέτως των αριστερόστροφων δυνάμεων της χώρας, που έχουν ιδεολογικά ήττηθεί απο δεκαετίες, εχουν πλέον επιβάλει στην Ελλάδα έναν ιδιότυπο τύπο κομμουνισμού που δεν παράγει απολύτως τίποτα. Εκεί που στις ελεύθερες και προοδευμένες χώρες του κόσμου κυβερνούν μορφωμένοι επιχειρηματίες και ακαδημαικοί, στην Ελλάδα κυβερνάει οι Φωτόπουλος.


Κοντά τους και το δεύτερο κέντρο παραγωγής ιδεολογίας, οι ακροδεξιοί εθνικιστές. Αυτοί μονοπωλούν «τα εθνικά». Ορίζουν ποιά θα είναι η ταυτότητα του μέσου πολίτη, ετοιμάζονται για θρυλικές μάχες κατα των Σκοπιανών, πόλεμο κατα της Μεγάλης Αλβανίας που διεκδικεί Ηπειρο και Τσαμουριά, Θράκη και νησιά. Η γλώσσα και οι εχθροί οι ίδιοι. Αμερικανοί, Ευρωπαική Ενωση, ο υποτιθέμενος αφελληνισμός, άπαντες οι επιχειρηματίες, και φυσικά όλοι οι γείτονες.


Στα πρόσφατα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, ντύθηκαν Ζορό, Μακεδονομάχοι και Αρχαίοι Έλληνες. Kάλεσαν ελληνοορθόδοξους ρήτορες και τηλεθνικιστές. Και όπως και οι αριστεροί τους συνάδελφοι, ταγμένοι κι’ αυτοί εχθροί της εργασίας και του κέρδους, κάλεσαν τους ελληνες επιχειρηματίες να κλείσουν τα σύνορα με τους Σκοπιανούς, και να αναστείλουν κάθε επιχειρηματική τους δραστηριότητα στην περιοχή. Το μόνο ατού της ελλάδας στην περιοχή, οι επιχειρήσεις μας, θέμελο σταθερότητας και πλουτισμού της μεσαίας τάξης, μοχλός κοινωνικής αξίωσης και προόδου, εκλήθει να αυτοκαταργηθεί.


Στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται, λέει η παροιμία. Διαπιστώνοντας την γενική σήψη και παρακμή των οικονομικών και κοινωνικών μας θεσμών, το τρίτο κέντρο εξουσίας και παραγωγής αποβλάκωσης, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, έκανε τη δυναμική της εμφάνιση με μια κίνηση δυνατού εντυπωσιασμού. Καταργώντας την επίσημη ιεραρχία της Εκκλησίας, και παρεγκωνίζοντας τον νεοεκλεγέντα πράο και συγκαταβατικό Ιερώνυμο, ο πραξικοπηματίας Ανθιμος και το ταλιμπανικό συνάφι του, δημιουργώντας το δικό του θεοκρατικό Υπουργείο Εξωτερικών, ανακοίνωσε σε επίσημη πρές κόνφερανς, πως η Εκκλησία δεν θα δεχτεί ποτέ ένα σύνθετο όνομα για την Μακεδονία.


Λίγες μέρες αργότερα, αδειάζοντας αυτή τη φορά προκλητικά τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, το ίδιο λυκανθρώπειο συνάφι, ανακοινώνει βαρύγδουπα, πώς όλες οι ανθρώπινες σχέσεις που δεν έχουν ευλογηθεί απο την Εκκλησία, θεωρούνται πορνεία. Συμβίωση, πολιτικός γάμος. Με τον τρόπο αυτό, η παρακμιακοί μας Βυζαντινολάτρες, ξανανοίγουν θέματα που έχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες. Είναι η ίδια μέθοδος που ακολουθούν στην Αμερική οι φανατικοί Ευαγγελιστές και άλλες σέκτες της Προτεσταντικής Εκκλησίας, που για δεκαετίες τώρα συντηρούν και συζητούν τα ίδια θέματα (έκτρωση, ομοφυλόφιλοι, θεωρία εξέλιξης, κλπ) για να διαιρούν και να φανατίζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού.


Θα τους ανεχτούμε; Εγώ προσωπικά όχι. Με ό,τι έχω και μπορώ θα τους πολεμήσω. Ζώ εκτός Ελλάδος και τίποτα απο αυτά δεν με επηρρεάζουν άμεσα. Εντουτοις νοιώθω τρομερά εκνευρισμένος. Επιθυμώ να δηλώνω ύπερήφανα πως είμαι Ελληνας, στη ξένη γή που ζώ, και να βλέπω την Ελλάδα να προοδεύει. Αδυνατώ να δεχτώ πως οι οικογένειά μου που ζεί στην Ελλάδα, και οι άξιοι άνθρωποι που γνωρίζω εκεί, προσωπικοί φίλοι και διαδιακτυακοί γνωστοί, άνθρωποι μορφωμένοι, σοβαροί και σκεπτόμενοι, θα πρέπει να οραματιστούν και να φτιάξουν τη ζωή τους βάσει της ιδεολογίας σκυλανθρώπων τύπου Φωτόπουλου, Ανθιμου και Παπαθεμελή.


----------------------------------------------------------


Δεν θα ξαναγράψω άλλο πόστ πάνω στο θέμα αυτό. Γράφονται ήδη πολλά απο φίλους μπλόγγερς που ζούν στην Ελλάδα και βιώνουν εκεί τα πράγματα απο κοντά. Για το θυμωμένο ύφος του πόστ ζητώ συγγνώμη. Θα είναι το τελευταίο. Απο δώ και πέρα θα γράφω για άλλα θέματα, για να ξεφύγει ο νού μας αλλού, σε άλλες κατευθύνσεις. Σήμερα, απλά, ένοιωσα πολύ, μα πολυ θυμωμένος.


ΠΗΓΗ:

http://locuspublicus.blogspot.com/2008/03/blog-post_18.html


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

«Περί Ελληνικότητας» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Στις 23.3.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Περί Ελληνικότητας


Βλέπω στις τηλεοράσεις και σε παρέες (< ισπαν. pareja) διάφορες κουβέντες (< λατιν. conventus) περί «ελληνικότητας», για όσα μας ξεχωρίζουν από άλλους λαούς. Για πράγματα όπως η λεβεντιά (< λεβέντης < τουρκ. levend), η μπέσα (< αλβ. besë), η ντομπροσύνη (< ντόμπρος < αρχ. σλαβ. dobr) και η καπατσοσύνη (< καπάτσος < ιταλ. capace) μας. Αλλά και ο χαβαλές (< τουρκ. havale), όταν γούσταρουμε (< ιταλ. gustare). Πίνοντας ας πούμε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) μας σε κάποια καφετερία (< ιταλ. cafeteria) ή απολαμβάνοντας τα ουζάκια (< ιταλ. uso) και τα μεζεδάκια (< τουρκ. meze) μας σε κάποιο μαγαζί (< αραβ. machazin), μπορεί να μας έρθει να κάνουμε ένα χουνέρι (< τουρκ. hüner) στο γκαρσόνι (< γαλλ. garçon) που μας σερβίρει (< γαλλ. servir) ή να φλερτάρουμε (< φλερτ < αγγλ. flirt) μια νόστιμη κοπέλα (< μσν. κοπέλα < ιταλ. coppella). Ή να ξεκινήσουμε κάποιο τσαμπουκά (< τουρκ. çabuka) κάνοντας το μάγκα (< λατιν. mango), ξανά για χαβαλέ (< τουρκ. havale). Διότι μας αρέσει να τα περνάμε φίνα (< μσν. φίνος < ιταλ. fino), χωρίς πολύ στρες (< αγγλ. stress). Καλή η δουλειά, αλλά σε ποιον δεν αρέσει και λίγο αραλίκι (< τουρκ. aralik); Ή λίγη τζάμπα (< τουρκ. caba) καλοπέραση; Ωραίοι και καρντάσηδες (< τουρκ. kardaş) λοιπόν κι οι άλλοι λαοί, αλλά οι Έλληνες μοναδικοί. Άλλωστε πόσοι, στην ίδια τους τη χώρα ζητάνε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) τους ελληνικό;


Από τα σχόλια επί της αναρτήσεως αυτής, επιλέγουμε [για πρώτη φορά και κατ’ εξαίρεση] την αναφορά σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου:


Έλληνας (ο από 3.000 ετών): Ο τυπικός Ρωμιός είναι λεβέντης, μερακλής, τσίφτης, ασίκης, χουβαρντάς, ντόμπρος, μάγκας, βλάμης, μπεσαλής και καπάτσος. Καμιά φορά τεμπέλης, το ρίχνει στο χουζούρι και στο ραχάτι - μαχμουρλής, στο ντιβάνι, κοιτάει το ταβάνι. Του αρέσει ο παράς, το μπαξίσι, το κέφι και το γλέντι. Άμα τον πιάσει ο σεβντάς ή ο νταλγκάς για καμιά νταρντάνα, γίνεται νταής (μπελάς, ο γρουσούζης!) και άμα τον χτυπήσει ντέρτι και σεκλέτι, γίνεται μπεκρής και τον πονάει ο ντουνιάς.

(Όλα τα ουσιαστικά ονόματα αυτού του κειμένου είναι ξένα. Είκοσι πέντε τουρκικά, τρία αλβανικά, δύο ιταλικά και ένα σλαβικό)



ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/03/blog-post_6878.html


Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

«Δέσμευση» [Από το blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)”]


Στις 18.3.2008, στο blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)” διαβάσαμε αυτό:


Δέσμευση


Yπόσχεση ζωής

Κατάθεση ψυχής

Τα όπλα δε θα παραδώσω

Σε σειρήνες δε θα ενδώσω

Μαζί σου… ονειροπολήματα

Της καρδιάς μου φτερουγίσματα…



ΠΗΓΗ:

http://giaemena.wordpress.com/2008/03/18/%CE%B4%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

«Ησυχία» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 10.3.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Ησυχία


Σαν να έσβησε το μυαλό.

Σαν να άνοιξε και όλα να άδειασαν από μέσα του.


Σαν να έφυγε ο πονοκέφαλος των σκέψεων και των αναζητήσεων και μαγικά να ξέσπασε μια νηνεμία.



Ησυχία στο κεφάλι μου μέσα. Τίποτα δεν βουίζει…

Ησυχία και στην καρδιά, δεν φτερουγίζει πια…

Ησυχία και στην ψυχή, έπαψε να αλλάζει χρώματα στη διάθεσή μου…
Ησυχία και στο κορμί, δεν κουράζεται και δεν ξαποσταίνει πια, μόνο συντηρείται…


Μην με ξεχνάτε… Εγώ δεν σας ξεχνώ.

Αλλά δεν έχω πια κάτι να πω… Και γι’ αυτό, για χάρη σας σιωπώ. Και για χάρη μου σιωπώ.

Καληνύχτα.



Μόλις ο λήθαργος βαρεθεί και η ύπαρξη ξυπνήσει από τη χειμερία της νάρκη, θα σας ξαναδώ…


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/03/blog-post.html


Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

«Η τρέλα δεν πάει στα βουνά… Είναι παντός εδάφους!» [Από το blog “Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)”]


Στις 5.3.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:


Η τρέλα δεν πάει στα βουνά… Είναι παντός εδάφους!


Τι γίνεται, ρε παιδιά στον κόσμο; Θα βγει σωστός ο Θεοδοσάτος στο τέλος, που υποστηρίζει ότι οι μισοί θα πεθάνουμε από ψυχικές ασθένειες... Δεν πειράζει, θα πείτε, θα ζήσουν οι άλλοι μισοί! Αμ δε! Εκείνοι θα πάνε πρώτοι από τους τρελούς!!!

Παντού, όπου γυρίσω τις τελευταίες μέρες, πέφτω πάνω σε ψυχασθενείς, ψυχανώμαλους και, γενικά, ψυχάκηδες! Και δεν μιλώ για τους τυπικούς, συνηθισμένους τρελούς που κυκλοφορούν στις πλατείες ρακένδυτοι και μιλάνε μόνοι τους! Όχι, αυτοί γλίτωσαν νωρίς τη μιζέρια του κόσμου και αποσύρθηκαν στον φανταστικό κόσμο τους, παρέα με νεράιδες, ξωτικά και αντικείμενα που μιλάνε -κάτι σαν υβρίδιο ταινίας του Ντίσνεϊ και του Στήβεν Κινγκ!

Μιλώ για τους καθημερινούς τρελούς, αυτούς που φαίνονται φυσιολογικοί εξωτερικά, αλλά τη γυαλάδα την έχουν στο ματάκι, κάτι σαν τον Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη (του Κιούμπρικ, βρε άχρηστοι, όχι του Φώσκολου!!!) Που τους κοιτάζεις και αναρωτιέσαι πότε θα σου καρφώσουν το τσεκούρι στο δόξα πατρί, να αλλάξεις χωρίστρα... Ο άλλος, λέει, πυροβόλησε και σκότωσε έναν τύπο, επειδή παραβίασε την προτεραιότητα με το αυτοκίνητό του!!! Τον σκότωσε για την προτεραιότητα! Πού πάμε, Θεέ μου;;

Υπάρχει περίπτωση καμιά μέρα να αφήσω τη σακούλα με τα σκουπίδια έξω από τον κάδο, δηλαδή, και να κατέβει καμιά τρελή με τα μπικουτί και το ατμοσίδερο στο χέρι και να με αφήσει στον τόπο;; Ή να αγοράσω το τελευταίο πατατάκι με ρίγανη σε κάνα περίπτερο και να με πατήσει με το αυτοκίνητο κάποιος που δεν το πρόλαβε!!! Ο κόσμος έχει παρανοήσει!!! Μέχρι και μέσα στον Παθ, βλέπεις την κάθε τρελή μουρλοκακομοίρα να κάνει εγγραφές και να βρίζει κοσμάκη κι όταν της ζητάνε εξηγήσεις να το παίζει και θύμα, λες και πρωταγωνιστεί σε σήριαλ του Αντένννα...

Σε τι οφείλεται τόση μούρλα; Τόσο κατακέφαλα μας την έχει βαρέσει η παράνοια και η μιζέρια που βιώνουμε καθημερινά στην Ελλάδα; Θα μου πείτε, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος; Κάθε μέρα αυξήσεις στις τιμές, φόροι, απεργίες, μίζες, φακελάκια, διαφθορά, εκβιασμοί, DVD, μηνύσεις... εεεε, θα βαρέσεις μπιέλα κάποτε! Θα αρχίσεις να φωνάζεις "κικιρίκου" σαν τον Κωνσταντίνου στο "Ξύπνα, Βασίλη", θα αρπάξεις και καμιά βαριοπούλα στο χέρι κι όποιον πάρει ο Χάρος! Και το κακό είναι ότι μέχρι να φτάσεις στη Βουλή ή στο Μαξίμου και να τα κάνεις όλα λίμπα, θα έχεις ξεκάνει εν τω μεταξύ όποιον βρεθεί στο δρόμο σου!

Με βλέπω αύριο μεθαύριο να γυρίζω έξω και να ξεκάνω Ηλίθιους... Όχι, που θα κάτσω εγώ να με ξεκάνουν πρώτα εκείνοι! Θα αρχίσω να κατραπακιάζω γραφικούς που βάζουν τέρμα τα ραδιόφωνα, παρκάρουν όπου βρούνε, παραβιάζουν σήματα, πετάνε σκουπίδια κάτω, κλέβουν στα ζύγια ή στα ρέστα, φουσκώνουν τιμές, νοθεύουν... Ό,τι πάρετε, εκατό θα γίνει η κατάσταση! Θα βαρεθώ να κλωτσάω!!!

Γι' αυτό σας λέω... Μείνετε μακριά μου, γιατί δεν ξέρετε πότε θα γίνει το τσαφ! Και αν έχει δίκιο ο ξάδελφος... καλύτερα να τρελαθούμε από τώρα, πριν περιμένουμε και τα χειρότερα με τους πολιτικούς που έχουμε μπλέξει! Διότι, δεν γίνεται... Όλο και κάτι σουρεαλιστικό θα βρούνε να κάνουν για να μας αποτρελάνουν! Βιαστείτε λοιπόν να μπείτε όλοι στην κοσμάρα σας, πριν σας βάλουν εκείνοι για τα καλά!!

Ο Καραμανλής ο μεγάλος δεν είχε πει ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο; Ε, κάτι θα ήξερε... Ειδικά με τους απογόνους που άφησε!!!



ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2008/03/h-trela-den-paei-sta-boyna-einai-pantos-edafoys.html