Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

«Μάης’68 - Συνθήματα» [Από το blog “Roadartist”]


Μέσα στο μήνα Μάιο, που τελειώνει, και συγκεκριμένα στις 12.5.2010, στο blogRoadartist διαβάσαμε αυτό:


Μάης’68 - Συνθήματα


«Νέος θα πει να είσαι αυθόρμητος, να μένεις κοντά στις πηγές της ζωής, να μπορείς να ορθώνεσαι και να τραντάζεις τις αλυσίδες ενός φθαρμένου πολιτισμού, να τολμάς αυτό που οι άλλοι δεν έχουν το κουράγιο να επιχειρήσουν».

Ο ορισμός αυτός της νεότητας από τον Τόμας Μαν βρήκε την πιστότερη επιβεβαίωσή του στο κίνημα του Μάη του 1968 στη Γαλλία. Ένα κίνημα αυθόρμητο, δυναμικό, ιδεαλιστικό, ρομαντικό, παράδοξο, ετερόκλητο, πολύχρωμο, όπως κάθε κίνημα, και αρκετά ακραίο σε κάποιους χρωματισμούς του. Ένα κίνημα που στο πέρασμα των 40 χρόνων έγινε μύθος με πολλές ερμηνείες, συχνά αντιφατικές λόγω κάποιων αποχρωματισμών ή επιχρωματισμών του.

Ο Μάης του ’68 δεν ήταν μόνο συγκρούσεις αστυνομικών και φοιτητών-εργατών, οδοφράγματα, κοκτέιλ Μολότωφ, δακρυγόνα, καταλήψεις, διαδηλώσεις συμπαράστασης (800.000 διαδηλωτές στο πλευρό των φοιτητών στην αντιγκωλική διαδήλωση της 13ης Μάη), απεργίες (10 εκατομμύρια εργάτες στις απεργίες της 20ης Μάη σ’ όλη τη χώρα), συλλήψεις, αιματοχυσίες (2000 τραυματίες και πέντε νεκροί φοιτητές)…Ήταν παράλληλα και λόγος, λόγος ιδιαίτερα συνθηματικός.

Τα συνθήματα που άνθισαν το γαλλικό Μάη γεμίζοντας τους τοίχους και την ατμόσφαιρα του Παρισιού ήταν ευρηματικά, χιουμοριστικά, ειρωνικά, κρουστικά, ποιητικά, στοχαστικά, αποφθεγματικά, ακόμη και “ακρωτηριασμένα” λόγω της συντομογραφίας. Όλα όμως κινούνταν στην ίδια καταγγελτική γραμμή κατά του κατεστημένου, της αυταρχικής εξουσίας κάθε μορφής, του καταναλωτισμού, των διακρίσεων φύλων και φυλών, της αυθεντίας, της μελλοντολογίας, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, του πουριτανισμού, της κοινωνικής υποκρισίας, της αφύσικης ζωής, της αλλοτρίωσης, του απάνθρωπου σωφρονιστικού συστήματος, της ανούσιας εκπαίδευσης, αλλά και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ ή της πείνας του Τρίτου Κόσμου.

Σε κείνη την εκρηκτική ατμόσφαιρα, η συνθηματολογία λειτούργησε πιο σαγηνευτικά από την όποια επιχειρηματολογία και πιο εμπρηστικά από τις βόμβες Μολότωφ. Η “αληταρία”, όπως αποκαλούσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ τους…εραστές του ονείρου, έδειξαν μεγάλη έμπνευση και μαεστρία στην επίκληση στο συναίσθημα και στη λογική του δέκτη.

Τα κυριότερα από τα συνθήματα αυτά εξακολουθούν να επιβιώνουν ακόμα και σήμερα στη συλλογική μνήμη, στους τοίχους ή τις εκθέσεις των μαθητών και να διατηρούν την ακτινοβολία τους. Έστω κι αν ο αντίπαλος θριάμβευσε εκλογικά στη Γαλλία τον επόμενο μήνα με το σύνθημα: «Μεταρρυθμίσεις, ναι. Χάος, όχι». Έστω κι αν κάποιοι από τους εκφραστές τους, βιώνοντας την αποτυχία της ουτοπίας, μεταστράφηκαν και ενσωματώθηκαν στο ίδιο το σύστημα που πολέμησαν, όπως συμβαίνει σε όλα τα κινήματα. Έστω κι αν αποδείχτηκε στο σκληρό παρισινό πεδίο ότι δεν αρκεί το όνειρο. Ίσως, γιατί τα συνθήματα αυτονομήθηκαν και ταξιδεύουν στο χρόνο σαν… “αληταρία”.

Αλλά και αν ακόμα ξεθωριάσουν τα συνθήματα, ως θύματα αυτής της αυτονόμησης ή της κακέκτυπης απομίμησης της δράσης που τα γέννησε, ο «Μάης του ’68» δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ως εμβληματική έκφραση της σύγκρουσης των γενεών, του νέου με το παλιό, του προοδευτικού με το συντηρητικό, του ονείρου με την πραγματικότητα. Ως τροφοδότης του “αντίπαλου δέους”…

Είναι φυσικό, λοιπόν, ο απόηχος του γαλλικού Μάη να σαρκάζεται τον κάθε Σαρκοζί, που βιάζεται «να τελειώνουμε με το Μάη». Γιατί η φύση των νέων δεν έχει τελειωμό. Και όπως κάθε φύση, δεν νικιέται, αλλά εκδικιέται…



Συνθήματα του Μάη ’68:


« Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η Άνοιξη θα έλθει»

«Αλλάξτε τη ζωή»

«Απολαύστε τη ζωή εδώ και τώρα»

«Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο»

«Αν έχουμε ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία»

«Απαγορεύεται το απαγορεύειν»

«Απολαύστε χωρίς φρένο»

«Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν, όταν δεν δουλεύουν. Αυτοί που δεν δουλεύουν, δεν πλήττουν ποτέ»

«Αφήστε το φόβο του κόκκινου στα κερασφόρα ζώα»

«Άντρες, το σιδέρωμα είναι μια καλή άσκηση»


«Βιάστε την alma mater σας»


«Γράψτε παντού! Πριν γράψετε, μάθετε να σκέφτεστε»

«Γονείς , μην κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας»


«Δέκα χρόνια αρκεί» (για την εξουσία του Ντε Γκωλ)

«Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε από ασιτία, ανταλλάσσεται με τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε από πλήξη»

«Δεν είναι παρά μόνο μια αρχή, ας συνεχίσουμε»

«Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς»

«Δεν υπάρχουν επαναστατικές σκέψεις, μόνο πράξεις»


«Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι» (: αντίδραση στην αφαίρεση της γαλλικής ιθαγένειας από το Γαλλογερμανό Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ, ηγέτη της εξέγερσης των φοιτητών)

«Εργαζόμενοι όλων των χωρών, απολαύστε»

«Είμαστε όλοι ανεπιθύμητοι»

«Έσω νέος και σιώπησε»

«Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι»

«Εκατομμυριούχοι όλων των λαών ενωθείτε, ο άνεμος γυρνάει»


«Ζωή χωρίς νεκρούς χρόνους, ηδονή χωρίς εμπόδια»

«Ζωή όχι επιβίωση»

«Ζήστε το παρόν»


«Η φαντασία στην εξουσία»

«Η εξουσία βρίσκεται στην κάννη του τουφεκιού»

«Η ποίηση είναι στους δρόμους»

«Η οικονομία είναι τραυματισμένη, άφησέ τη να ψοφήσει»

«Η μικρή υποχώρηση είναι μεγάλη συνθηκολόγηση»

«Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή, παρά να καταστρέφει τις άλλες»

«Η ντροπή είναι αντεπαναστατική»

«Η μόνη αλήθεια είναι επαναστατική, θέλω να ζήσω τώρα»

«Η ομορφιά στους δρόμους» (σε μια από τις ιστορικές αφίσες που έφτιαξαν οι σπουδαστές των καλών τεχνών)»

«Η δράση δεν πρέπει να είναι αντίδραση αλλά δημιουργία»

«Η πλήξη είναι αντιεπαναστατική»


«Θέλουμε να ζήσουμε»

«θα σας πεθάνουν οι ανέσεις»

«Θεέ, υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος»


«Καθηγητές, μας γερνάτε»

«Κάτω τα λύκεια στρατώνες»

«Κάτω η κοινωνία του θεάματος και του εμπορίου»

«Κάτω η κοινωνία της κατανάλωσης»

«Κοιτάξτε μπροστά»


«Μετρό, δουλειά, τηλεόραση και νάνι»

«Μην παίρνετε πια το ασανσέρ, πάρτε την εξουσία»

«Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος»

«Μιλήστε στους γείτονές σας»


«Να ερωτευτείς ένα ρυθμό ανάπτυξης 5%»

«Να κηρύξετε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας»


«Ξεχάστε ό,τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε»

«Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο και το παντελόνι σας»



«Ο λόγος είναι βόμβα Μολότωφ»

«Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου»

«Όσοι εγκαταλείπουν την επανάσταση σκάβουν έναν τάφο»

«Όσο περισσότερο κάνω επανάσταση, τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα»

«Οι νέοι κάνουν έρωτα, οι γέροι αισχρές χειρονομίες»

«Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας»

«Οι ανέσεις είναι το όπιο του λαού»

«Όσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο λιγότερο ζεις»

«Όταν η εθνοσυνέλευση μετατρέπεται σε αστικό θέατρο, τότε τα αστικά θέατρα πρέπει να μετατραπούν σε Εθνοσυνελεύσεις»

«Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί»


«Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς»

«Πάρτε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα»

«Προσοχή! Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά έχουν τοίχους»

«Πρέπει συστηματικά να ερευνούμε το τυχαίο»


«Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει, συμμετέχουμε, συμμετέχετε…αυτοί κερδίζουν»

«Σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω»

«Στην επανάσταση υπάρχουν αυτοί που την κάνουν και αυτοί που επωφελούνται»


«Τα ζώα έχουν ψυχή, εσείς όχι» (για τους εκμεταλλευτές)

«Τα θέλουμε όλα αμέσως τώρα»

«Τρέχα σύντροφε, σε καταδιώκει ο παλιός κόσμος»

«Το να σου λείπει η φαντασία είναι να μη φαντάζεσαι την έλλειψή της»

«Το να επιθυμεις είναι καλό, το να πραγματοποιείς την επιθυμία σου καλύτερο»


«Φωνάξτε, δημιουργείστε ή ψοφήσετε»


«Χάσου, αντικείμενο»


(Τα συνθήματα παρατέθηκαν αλφαβητικά και χωρίς καμιά διαβάθμιση. Ο αναγνώστης όμως μπορεί να κάνει τις δικές του συμπληρώσεις και τους δικούς του συνδυασμούς, σχηματίζοντας άλλες συνθέσεις, θεματικές ή ποιητικές ακόμη)


To post αυτό είναι αναδημοσίευση απο την: agonigrammi


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2010/05/68.html

http://agonigrammi.wordpress.com/2008/05/13/mάης-68-συνθήματα/


Κυριακή 30 Μαΐου 2010

«Με παρέσυρε το αίμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα…» [Από το blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)”]


Πριν από ένα ακριβώς μήνα, στις 30.4.2010, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:


Με παρέσυρε το αίμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα…


Ένα περίεργο πράμα με μένα...

Έχω δει του κόσμου τα θρίλερ και τα splatter... Όλα, όμως! Έχω δει ζόμπι να ξεκοιλιάζουν ανθρώπους και να στρίβουν το αντεράκι γύρω από το χέρι, σαν μαλλί για πλέξιμο. Έχω δει να κόβουν φέτες από κοιλιές, να πριονίζουν πόδια, να βγάζουν μάτια, να ανατινάζουν κεφάλια... Και κάθε φορά, πέρα από την κλασική ανατριχίλα και αηδία της στιγμής, είμαι μία χαρά!

Αν τύχει, όμως, και δω σταγόνα από αληθινό αίμα -πολύ περισσότερο το δικό μου- πέφτω στα πατώματα και παριστάνω τη φλοκάτη! Τι κακό είναι αυτό, πια;
Θα μου πείτε: "εντάξει, στον κινηματογράφο το αίμα ξέρεις ότι είναι ψεύτικο και δεν σε ενοχλεί"... Συμφωνώ, αλλιώς είναι να βλέπεις τον τοματοπελτέ να ρίχνει γυροβολιές στην οθόνη κι αλλιώς να βλέπεις το αιματάκι σου να κυλά ανέμελο στο πάτωμα! Και δεν είναι σάλιο, να πεις ότι σου περισσεύει κιόλας! Τρία λίτρα το έχουμε όλο κι όλο και τα μισά μας τα ρουφάει ήδη το Κράτος, για σπατάλες είμαστε τώρα;
Γενικά, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη θέα του αίματος! Ναι, ξέρω, είμαι πολύ φλώρος!

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, είχαμε επισκεφτεί έναν φίλο που είχε σπάσει το χέρι του. Ήμασταν όλο "χα χα χα" και "χου χου χου" μέχρι που έκανα το μοιραίο λάθος να κοιτάξω σε ένα καλαθάκι αχρήστων, έναν πεταμένο ορό, με αίμα στη βελόνα. Δεν μιλάμε για αιματοκύλισμα, απλά για μερικές σταγόνες... Το επόμενο που θυμάμαι είναι έναν φίλο μου να μου μιλάει στο διάδρομο, όπου είχα ακουμπήσει στον τοίχο, χωρίς να ακούω τι λέει, ενώ όλα σκοτείνιαζαν σαν ταινία του Σιάμαλαν! Ξύπνησα στο μπαλκόνι του θαλάμου, μερικά λεπτά αργότερα, από τα χαστούκια και τα γέλια!

Στο στρατό, τη μέρα των εξετάσεων και των εμβολίων, είχα τόσο άγχος που κόντευα να βγω Ι5! Όταν μου πήραν αίμα, ενώ μου έχωναν ταυτόχρονα άλλες τρεις βελόνες για τα εμβόλια, πρόλαβα να πω μόνο ένα "ζαλίζομαι λίγο", χαμογελώντας σαν ηλίθιος! Μετά ξύπνησα σε μία πολυθρόνα, πεταμένος σαν το σακί! Αυτό τώρα, που αλλού τεζάρεις και αλλού ξυπνάς, να πω ότι είναι πολύ ενοχλητικό, γιατί σου χαλάει το continuity!

Κάποια χρόνια πιο μετά, έκοψα ένα μικρό (πάλι καλά) κομματάκι από το δάχτυλό μου με κοπίδι. Πρώτα είδα το κομματάκι να με χαιρετάει στον πάγκο εργασίας, μετά είδα το δάχτυλο να χάσκει σαν πορτοφόλι και, επειδή ήξερα τι θα ακολουθήσει, σε dt το τύλιξα σφιχτά, βρήκα μία σκοτεινή γωνία όπου δεν φαινόμουν και έκατσα κάτω σαν τον Γκάντι, με το κεφάλι χωμένο στα πόδια ώσπου να συνέλθω... Πρέπει να έπεσα ξερός κάνα δεκάλεπτο, αλλά τουλάχιστον ξύπνησα στο ίδιο σημείο και γλίτωσα τον άσκοπο προσανατολισμό!

Σήμερα είπα να θυμηθώ τα παλιά... Άρχισα να πλένω τα πιάτα και έφτασα στο μικρό, κοφτερό και καλοακονισμένο μπαλτά που κόβω τα λαχανικά για τις σαλάτες (το είπα εγώ ότι αυτή η δίαιτα θα με ξεκάνει...) Το ωραίο με αυτό το μπαλταδάκι είναι ότι κάθε φορά που το πλένω σκέφτομαι πόσο προσεκτικός πρέπει να είμαι γιατί κόβει σαν διάολος... Κάπου εκεί, το σφουγγαράκι γλίστρησε χαριτωμένα και ο μπαλτάς πέρασε στοργικά πάνω από τον δεξιό μου δείκτη... Μου έκανε μία ωραία χαρακιά που μέχρι αυτή την ώρα δεν έχω τολμήσει να δω πόσο βαθιά είναι, γιατί ξέρω ότι θα πέσω ανάσκελα!

Και εκεί, άρχισε και το σώου! Το δαχτυλάκι κάτω από τη βρύση με το παγωμένο νερό τέρμα, ενώ παράλληλα το πίεζα τόσο σφιχτά που κόντεψε να σπάσει το κόκκαλο -προσπαθώντας φυσικά να ΜΗΝ δω αίμα! Διότι ήξερα ότι α) θα έτρεχε πολύ, β) θα έτρεχε για πολύ και γ) αν έπεφτα ξερός και έσπαγα και το κρανίο μου σε κάνα μάρμαρο, θα έβρισκε το πτώμα μου η ασφαλίστρια, τρεις μήνες μετά που θα ερχόταν να εισπράξει τη δόση! Τα καλά του να είσαι εργένης και μόνος στο σπίτι!

Το δαχτυλάκι δεν συμμερίστηκε τις ανησυχίες μου και άρχισε να αιμορραγεί. Γενναιόδωρα!
Επόμενη κίνηση: χαρτοπετσέτα τυλιγμένη γύρω του και το σφίξιμο του πύθωνα! Τα δάχτυλα πόνεσαν από το πολύ σφίξιμο, η πετσέτα έγινε κόκκινη και άρχισε σιγά σιγά το σκοτείνιασμα γύρω μου! "Μην το σκέφτεσαι" σκέφτηκα, αλλά έλα που όλο το σκεφτόμουν κι όλο έτρεχε το αίμα! Κι άλλη πετσέτα, κι άλλο σφίξιμο μέχρι να ακούσω οστά να θρυμματίζονται, πέφτει κι άλλο σκοτείνιασμα!

Τρέχω και κάθομαι στον καναπέ για να είμαι προετοιμασμένος, με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, σφίγγω τον δεξιό δείκτη (γιόγκα για αρχάριους) και με το αριστερό τραβάω χαστούκια στον εαυτό μου και φωνάζω: "Λίγο αίμα είναι, ηλίθιε!" Ο ηλίθιος δεν εκτιμά τα χαστούκια, ούτε την ποσοτική ανάλυση και μαζί με το σκοτείνιασμα έρχεται και η ζαλάδα. Σηκώνομαι αργά (διότι είμαι που είμαι ζαλισμένος, αν σηκωθώ απότομα θα πάθω και εγκεφαλικό μαζί!), τρέχω στο δωμάτιο, παίρνω το μπουκάλι με το νερό και αρχίζω να πίνω. Παράλληλα, σε μια σκηνή απόλυτου σουρεαλισμού, παρατηρώ στην οθόνη του υπολογιστή ότι τέλειωσε το download που έκανα τρεις μέρες και ενθουσιάζομαι, σφίγγοντας το δάχτυλο.

Ξεχνώ το download και αρχίζω το downfall... Επιστρέφω στον καναπέ τρεκλίζοντας, με την πετσέτα πάλι κατακόκκινη, ξαπλώνω στο πάτωμα και σηκώνω τα πόδια ψηλά για να πάει το αίμα στο κεφάλι και όχι στο καταραμένο το δάχτυλο! Κάπου εκεί, για τα επόμενα πέντε λεπτά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να αποκτήσω γνωριμίες με τους γείτονες -ακόμα και τη σκύλα που δεν με καλημερίζει, με τα μούλικα που τσιρίζουν (ναι, και ημιλιπόθυμος διατηρώ την κοινωνικότητά μου!), μπας και έχω κάποιον να ελέγχει πού και πού αν ζω... Μετά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έκοβα ολόκληρο το δάχτυλο ή αν χρειάζομαι ράμματα. Τέλος, συνειδητοποιώ ότι αν μείνω ξερός στη στάση αυτή, όταν με ανακαλύψουν θα μοιάζω με φωτογράφιση του Penthouse...

Αφού κατάφερα και κράτησα τον εαυτό μου ξύπνιο, άρχισα το κυνήγι του θησαυρού στο σπίτι για να ανακαλύψω που έχει τα τσιρότα η μάνα μου -τα οποία τελικά μάλλον τα πήρε μαζί της στο νησί. Σφίγγοντας ακόμα το δάχτυλο, πήγα απέναντι στο φαρμακείο και αγόρασα ένα κουτί -αχρείαστο να είναι! Έδωσα το εικοσάευρο, κρατώντας κάτω από τη μασχάλη το κουτί με τα τσιρότα και σφίγγοντας με το αριστερό χέρι το δεξιό δείκτη, ενώ παράλληλα από το δαχτυλάκι κρέμονταν τα κλειδιά και εριξα ένα βλέμμα στωικότητας στη φαρμακοποιό που με ρώτησε: "Ψιλά έχετε;" Δεν βλέπεις, κυρά μου, που κρατάω τα μέλη μου να μην πέσουν στο πάτωμα;;; Πού να τα βάλω τα ψιλά, στον ακουστικό πόρο;;;

Επέστρεψα, έριξα μια μικρή ματιά στο κόψιμο, το σκοτείνιασμα άρχισε να επιστρέφει, οπότε τύλιξα ένα τσιρότο τόσο σφιχτά, που το δάχτυλο έγινε μωβ... Μετά έκατσα στον υπολογιστή, έγραψα στο Facebook -ώστε αν τελικά πέσω ξερός και τσακιστώ σε κάνα έπιπλο, να βρει ο ιατροδικαστής τι το προκάλεσε- και έμεινα σε απόσταση ασφαλείας από την κουζίνα... Ευτυχώς η δίαιτα σήμερα δεν έχει σαλάτα, γιατί δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ξαναπιάσω στα χέρια μου αυτό το μπαλταδάκι... Φοβάμαι ότι τώρα που δοκίμασε ανθρώπινο αίμα, θα έρθει να με αποτελειώσει!!!


ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2010/04/me-paresyre-to-aima-mana-moy-den-einai-psema.html


Σάββατο 29 Μαΐου 2010

«Μπορούμε άραγε;» [Από το blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”]


Πριν από είκοσι ημέρες, στις 9.5.2010, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:


Μπορούμε άραγε;


Μας πρόδωσε ο Γιωργάκης που χωρίς δεύτερη σκέψη έφερε τις ακρίδες (ΔΝΤ και λοιπά εγχώρια και ξένα λαμόγια ) να λεηλατήσουν τη χώρα …

Μας προδίδουν η Αστυνομία και τα ΜΑΤ που προστατεύουν τα λαμόγια αυτά…

Μας πρόδωσαν και τα υπόλοιπα κόμματα που σε τέτοιες κρίσιμες για τη χώρα στιγμές το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγουν από πάνω …να μαζέψουν στην ουσία ψήφους από τον αγανακτισμένο λαό …

ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΟΜΩΣ;

Βγαίνουμε στους δρόμους και φωνάζουμε… «Κλέφτες ….προδότες ..τα λεφτά μας πίσω»..

Αστείο θέαμα ομολογουμένως…τραγελαφικό καλύτερα …

Ποιος τους ψήφισε;

Ποιος τους στήριξε;

Εμείς όλοι τους βάλαμε στην εξουσία …300 εκπροσωπούν το λαό …αφού λοιπόν αυτοί είναι λαμόγια, κλέφτες, προδότες …ΕΜΕΙΣ που τους δώσαμε αυτή την δύναμη ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Λαμόγια κι εμείς …κλέφτες και προδότες …και είμαστε όλοι ανεξαιρέτως ..

Φταίει περισσότερο ένας διεφθαρμένος πολιτικός που μας λέει : «Ψήφισε με και θα σε βολέψω σε μια δουλειά» ή εμείς που τον ψηφίζουμε και τον βάζουμε στη Βουλή γι’αυτό ακριβώς το ρουσφέτι;

Πώς έχουμε τώρα την απαίτηση αυτοί οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στους οποίους τρέχαμε μπας και βολέψουν εμάς ή τα παιδιά μας να σκεφτούν το καλό της πατρίδας;

Πώς τολμάμε να ζητάμε να τιμωρηθούν οι κλέφτες ;

Έχουμε τόσο θράσος πια;

Και ναι υπάρχουν αυτοί που δεν ζήτησαν ποτέ ρουσφέτι (ελάχιστοι σίγουρα) αλλά είχαν συμβιβαστεί με το σύστημα ..όλοι είχαμε συμβιβαστεί ..

Η ανοχή όμως είναι ενοχή

«Ωχ ρε παιδί και τι να κάνουμε;εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;αφου αν δεν λαδώσεις δεν γίνεται τίποτα»

«Κοίτα να τρυπώσεις στο Δημόσιο και μετά θα κάαααθεσαι»

ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ ΤΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ;

Κατεβήκαμε στους δρόμους για το Bατοπέδι;

Διαδηλώσαμε για τη Siemens;

Φωνάξαμε για τα ομόλογα;

OXI ….

Είχαμε τη δουλειά μας …το μισθό μας και βολικά βουτηγμένοι στην ασφάλεια της καθημερινότητας τα βλέπαμε στην τηλεόραση και ρίχναμε κανένα μπινελίκι έτσι για να λέμε ότι κάτι κάνουμε …

Βλέπαμε Λαζόπουλο και νιώθαμε ανώτεροι που έχουμε καταλάβει τη σαπίλα του συστήματος …

Αρκεί όμως να καταλαβαίνεις ότι σε εξαπατούν;

Αρκεί μόνο να το αναγνωρίζεις στα λόγια;

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ….

Γιατί αν το αναγνωρίζεις και μετά λαδώνεις τον υπάλληλο στην εφορία , τρέχεις στον γνωστό σου αστυνομικό να σου σβήσει την κλήση , δίνεις φακελάκι στο γιατρό…

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;

ΕΝΙΣΧΎΕΙΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ …ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ…

Γιατί λοιπόν διαδηλώνουμε; Για ποιό λόγο βγαίνουμε στους δρόμους;

Γιατί χάθηκε η ασφάλεια που είχαμε …γιατί ο μισθός έγινε ξεροκόματο …γιατί μας έκλεψαν

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ… ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ..ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ …ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΕΙ …

Είναι αλήθεια τραγικό να βλέπω τους συνδικαλιστές-κομματόσκυλα να διαδηλώνουν και να φωνάζουν «Κάτω οι κλέφτες»…

Είναι εξοργιστικό να λέω ότι θα κατέβω στην πορεία και να με ρωτάνε «Με ποια παράταξη θα κατέβω»…

Δεκαετίες τώρα έχουμε χάσει την αξιοπρέπεια μας …ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ …

Και αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν μπορούμε να περιμένουμε από το σύστημα να αλλάξει …ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ..ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ…

Προδότες του εαυτού μας και της χώρας μας είμαστε και πρέπει να βγούμε στους δρόμους για να ξορκίσουμε τις τύψεις μας …για να δείξουμε ότι έχουμε αλλάξει …και να έχουμε ειλικρινά αλλάξει…

Όλα ξεκινάνε από εμάς …κάθε φορά που αρνούμαστε ένα ρουσφέτι …που δεν δίνουμε φακελάκι …που δεν λαδώνουμε …ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ …ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑΓΗ …

Αυτοί δεν μας πρόδωσαν …αυτοί δεν μας έκλεψαν …αυτοί απλά έκαναν αυτό για το οποίο εμείς τους υποσχεθήκαμε ότι θα τους ψηφίσουμε …

Αυτοί με τις πράξεις τους ή με τις παραλείψεις τους έχουν ευθύνες …αστικές και ποινικές …

ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

Τσαμπουκάς και θάρρος δεν είναι να βγούμε στους δρόμους και να κατηγορήσουμε μόνο τους άλλους ..

Μαγκιά είναι να αναγνωρίσουμε πόσο ρουσφετολάγνοι, βολεμένοι και αδιάφοροι έχουμε γίνει …να πάμε ΟΛΟΙ στον καθρέφτη μας μπροστά και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας …αυτός μας πρόδωσε ..

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ..ΚΛΕΦΤΕΣ …ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ… .ΨΕΥΤΟΜΑΓΚΕΣ

ΓΙ’ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΩΣΕΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ...ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΛΛΑΓΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ …ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΝΑ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΑΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ …ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ …ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ …

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ;


ΠΗΓΗ:

http://skount.blogspot.com/2010/05/blog-post_5274.html


Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

«Το άτομο φορέας των αξιών» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Πριν από ένα μήνα, στις 28.4.2010, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Το άτομο φορέας των αξιών


Αγαπητέ κύριε Ισαάκ,

Το ερώτημά σας είναι πραγματικά ιδιαίτερα επίκαιρο, επειδή είναι απίθανο ότι οποιαδήποτε κοινωνικά μέτρα να μπορούν να κάνουν το άτομο πιο συνειδητό, πιο ευσυνείδητο και πιο υπεύθυνο, αλλά θα έχουν το αποτέλεσμα, επειδή κάθε συνάθροιση από άτομα δείχνει μια σαφή τάση να κατεβάζει το επίπεδο της ατομικής συνείδησης.

Επομένως, κάθε συμβουλή που αρχίζει με το «πρέπει» αποδεικνύεται συνήθως μη αποτελεσματική. Αυτό είναι συνυφασμένο με το φανερό γεγονός ότι μόνο το άτομο είναι ο φορέας των αξιών και όχι η μάζα.

Σήμερα αυτό το εξαιρετικά σπουδαίο όχημα της κοινωνικής λειτουργίας κινδυνεύει από ολόκληρη την κουλτούρα μας ή καλύτερα από την μη κουλτούρα μας. Αν μπορούσε το άτομο να βελτιωθεί, νομίζω ότι θα έμπαιναν τα θεμέλια για μια βελτίωση του συνόλου. Ακόμα και ένα εκατομμύριο μηδενικά δεν κάνουν σύνολο ένα.

Γι’ αυτό υιοθετώ την όχι δημοφιλή άποψη ότι μια καλύτερη κατανόηση του κόσμου μπορεί να γίνει εφικτή μόνο με φορέα το άτομο και ότι μόνο το άτομο μπορεί να την προωθήσει. Αλλά αν κανείς αναλογιστεί τον τεράστιο αριθμό των ατόμων, αυτή η αλήθεια μοιάζει με μια συμβουλή που υπαγορεύεται από απόγνωση και ματαιότητα. Αν υποτεθεί ιδεωδώς, έστω και στο ελάχιστο, τότε θα μπορούσε κανείς να καταλάβει ένα άλλο άτομο.

Η απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η κατανόηση του εαυτού μας. Αν ο άνθρωπος δεν κατανοήσει τον εαυτό του, θα βλέπει αναπόφευκτα το άλλο πρόσωπο μέσα από τους απατηλούς και παραμορφωτικούς φακούς των ιδίων του των προκαταλήψεων και προβολών και θα αποδίδει στον άλλο ακριβώς αυτά που χρειάζεται ιδιαίτερα ο ίδιος. Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ως ένα σημείο τον εαυτό μας αν θέλουμε να έχουμε πραγματική επικοινωνία με τους άλλους.
Σήμερα υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζει ο ενήλικας για να είναι εξοπλισμένος για την ζωή. Υποτίθεται ότι είναι κάτοχος αυτής της γνώσης από τα σχολικά χρόνια, αλλά ήταν πολύ νέος τότε για να την κατανοήσει, ενώ αργότερα δεν υπήρχε τίποτα που να τον ωθήσει να ξαναγυρίσει στο σχολείο. Συνήθως δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο. Κανένας δεν του παρέχει χρήσιμη γνώση απ’ αυτή την άποψη και γι’ αυτό παραμένει σε κατάσταση παιδικής άγνοιας.

Θα έπρεπε να είχαμε σχολεία για ενήλικες, τα οποία να τους έδιναν τουλάχιστο τα στοιχεία της αυτογνωσίας και της γνώσης της ανθρώπινης φύσης.
Συχνά έχω κάνει τέτοιες προτάσεις, αλλά παρέμειναν ευσεβείς πόθοι αν και όλοι παραδέχονται, θεωρητικά, ότι χωρίς αυτογνωσία δεν μπορεί να υπάρξει γενική κατανόηση.

Αν είχαμε να κάνουμε με κανένα τεχνολογικό πρόβλημα ασφαλώς θα βρίσκαμε τους τρόπους και τα μέσα. Αλλά επειδή το πρόβλημα -το πιο σπουδαίο απ’ όλα- είναι η ανθρώπινη ψυχή και οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν υπάρχουν δάσκαλοι, ούτε μαθητές, ούτε σχολές ούτε ειδικά μαθήματα και όλα τα αποσείουμε με ένα «θα’ πρεπε».
Το ότι ο καθένας θα’ πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό του είναι πολύ λίγο δημοφιλές και γι’ αυτό όλα παραμένουν όπως έχουν.

Μόνο όταν οι άνθρωποι γίνονται τόσο νευρικοί ως το σημείο που ο γιατρός να διαπιστώνει νεύρωση, συμβουλεύονται τον ειδικό, του οποίου ο ιατρικός ορίζοντας συνήθως δεν περιλαμβάνει την κοινωνική ευθύνη.

Δυστυχώς οι λεγόμενες θρησκείες ποτέ δεν αποδέχτηκαν οχήματα γενικής ανθρώπινης κατανόησης, αφού, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χαρακτηρίζονται από ολοκληρωτικές τάσεις και, απ’ αυτή την άποψη τουλάχιστο, δεν διαφέρουν πολύ από άλλους «ισμούς» και πραγματικά καταστρέφουν τις ανθρώπινες σχέσεις στο κρίσιμο σημείο.

Αν βρίσκεται κανείς στη θέση ενός γιατρού, όπως εγώ, που έρχεται σε άμεση επαφή με πολλούς μορφωμένους ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να δοκιμάσει διαρκή έκπληξη με την τρομαχτική ασυνειδητότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμένο άνθρωπο.

Η σύγχρονη επιστήμη παρέχει σ’ αυτούς τους ανθρώπους όσες διαφωτιστικές γνώσεις επιθυμούν για πράγματα που θα’ πρεπε να γνώριζαν από την αρχή της κοινωνικής τους ζωής, αλλά που δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν. Αντί να μάθουν, ήταν αναγκασμένοι να μένουν ικανοποιημένοι με γελοίες προκαταλήψεις και αβασάνιστες γνώμες.

Ολόκληρη η κοινωνία μας είναι κερματισμένη από την ειδίκευση και τα αυτοτελή επαγγέλματα είναι τόσο διαφοροποιημένα ώστε δεν γνωρίζει το ένα τι κάνει το άλλο. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε τίποτα από τα πανεπιστήμια, αφού βγάζουν μόνον ειδικούς. Ακόμη και η ψυχολογία δεν νοιάζεται για την ενότητα του ανθρώπου, αλλά έχει κερματιστεί σε άπειρες υποδιαιρέσεις που η κάθε μια τους έχει τα δικά της τεστ και τις δικές της θεωρίες.

Όποιος τυχόν αναζητήσει την απαιτούμενη σοφία, σύντομα θα βρεθεί στην κατάσταση του γέρο–Διογένη, που γύριζε στην αγορά της Αθήνας μέρα μεσημέρι με αναμμένο το λυχνάρι αναζητώντας άνθρωπο.

Νομίζω ότι δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο για τη σημερινή στάθμη της ανθρώπινης κατανόησης.


25 Οκτωβρίου 1954

Ειλικρινά δικός σας

Κ.Γ.Γιούγκ

_____________________________________
Πηγή : “Επιστολές επιλογή”, Καρλ Γιούγκ, Εκδ. Σπαγείρια, σ. 423.


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2010/04/blog-post_8854.html


Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

«Η κρίση του iPhone» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από ένα μήνα, στις 27.4.2010, στο blogMemoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Η κρίση του iPhone


Εντύπωση μου έχει κάνει τελευταία, ιδίως με το δεδομένο της υποτιθέμενης κρίσης και λιτότητας που έρχεται, η ευρεία διάδοση του πανάκριβου αυτού τηλεφώνου στην Ελλάδα. Συνάδελφοι στη δουλειά, γνωστοί, άνθρωποι διάφοροι με τους οποίους έρχομαι καθημερινά σε επαφή, κάποια στιγμή, εκεί που μιλάμε, θα βγάλουν από μια τσάντα ή τσέπη, σε λαστιχένιο προστατευτικό περίβλημα για να προστατεύσουν την περιουσία τους από ατυχείς πτώσεις και τυχόν τραυματισμούς, ένα iPhone. Παιδιά πολύ μικρής ηλικίας αλλά και μεγαλύτεροι, εργαζόμενοι και μη, όλοι με το iPhone τους. Και όλοι μα όλοι στη σχετική ερώτηση απαντάνε ότι τους χρειάζεται το τηλέφωνο αυτό για τη δουλειά τους, τη διασκέδασή τους ή δεν ξέρω τι άλλο. Μιλάμε για μια συσκευή με μεγάλο κόστος όχι μόνο αγοράς αλλά και συντήρησης, δηλαδή με διόλου ευκαταφρόνητα πάγια έξοδα να επιβαρύνουν τον κάτοχό της. Και η οποία, κατά την ταπεινή μου άποψη, χρησιμεύει μόνο σε κάποιον ο οποίος εργάζεται αυστηρά στο χώρο των Η/Υ, χρειάζεται να μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει πρόσβαση στο internet και εν γένει εξαρτάται από αυτό η δουλειά του. Αυτό δεν νομίζω ότι ισχύει για όλους τους γνωστούς μου που κυκλοφορούν με ένα iPhone ανά χείρας. Όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά προκαλεί και απορία η αγορά ενός τόσο ακριβού gadget – γιατί για gadget πρόκειται και όχι για ‘εργαλείο’ όπως το παρουσιάζουν οι κάτοχοί του – σε μια τέτοια περίοδο κρίσης. Με το ελληνικό κράτος να παλεύει να σωθεί από την πτώχευση, με το ΔΝΤ και την ΕΕ να περιμένουν τη λήψη σκληρών μέτρων για να το βοηθήσουν να αποφύγει το μοιραίο, το να βλέπει κανείς τους γνωστούς του να έχουν αγοράσει και να κουβαλάνε ως είδος πρώτης ανάγκης το iPhone δίνει νέο νόημα στη φράση των ημερών: ‘να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας’. Το να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας απαιτεί την ανάκτηση ενός μέτρου στο πώς ζούμε, ενός μέτρου που με την επέλαση του lifestyle ως ντιρεκτίβας, ως νόρμας που καθορίζει τον τρόπο ζωής μας, έχει από καιρό χαθεί. Για να ξαναβρεθεί αυτό το χαμένο μέτρο απαιτείται η ριζική αναθεώρηση των αναγκών μας. Και η συνειδητοποίηση ότι το iPhone ΔΕΝ αποτελεί βασική μας ανάγκη. Αλλά μόνο ένα ακόμη gadget στον ωκεανό gadgets με τα οποία βομβαρδιζόμαστε επί καθημερινής βάσεως από διαφημίσεις, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και άλλους καλοθελητές.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/04/h-iphone.html


Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

«Το ταξίδι προς την Αυτογνωσία» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Πριν από ένα μήνα, στις 26.4.2010, στο blogSpiritual Harmony της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Το ταξίδι προς την Αυτογνωσία


Η Αυτογνωσία είναι μια λέξη που όλοι ακούμε συχνά τα τελευταία χρόνια.
Για κάποιους συν-ανθρώπους μας είναι κατανοητή και ξεκάθαρη. Για τους περισσότερους από εμάς όμως είναι μια ασαφής, θεωρητική έννοια που δεν είναι εύκολο να τη συνδέσουμε με την καθημερινή μας ζωή.

Το ταξίδι προς την Αυτογνωσία είναι συχνά συγκλονιστικό ενώ οι σταθμοί μπορεί να είναι πολλοί.

Η Αυτογνωσία προσφέρει στον άνθρωπο τη μοναδική αυθεντική πυξίδα προς την επίλυση των προβλημάτων που του φέρνει η ζωή.


Η ιδέα της Αυτογνωσίας είναι διαρκής και παγκόσμια.

Σύμφωνα με όλες τις θρησκείες και όλες τις φιλοσοφίες, ο προορισμός, ο σκοπός και ο στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στη γη, είναι η Αυτογνωσία και η Θέωση.

Όπως γνωρίζουμε, από την αρχαιότητα, στο Μαντείο των Δελφών ήταν γραμμένο το περίφημο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ».

Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Πυθαγόρας (580-500 π.Χ.), πρώτος καθιέρωσε την Αυτογνωσία ως βασική αρχή επάνω στην οποία στήριξε το μυσταγωγικό και μορφωτικό πρόγραμμα της Σχολής του.

Το κορύφωμα της πρακτικής εφαρμογής της αυτογνωσίας απ' τους Πυθαγόρειους κατορθωνόταν με τον αυτοέλεγχο κάθε βράδυ πριν τον ύπνο με τα τρία ερωτήματα:


Μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα-ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας τον εαυτό σου:

- Σε ποια έσφαλα;

- Τι καλό έκανα;

- Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;

Αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο. Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις, για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ' αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο.


Μόνο η περικοπή αυτή, απ' τη διδασκαλία των Πυθαγορείων αν παρέμενε, θα ήταν ικανή να δείξει το υπέροχο ηθικό της ύψος. Για όσους την εφάρμοσαν ή μπορούν να την εφαρμόσουν, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος προς την Αγιότητα.


Κι όμως πέρασαν 2500 χρόνια και τη θαυμάσια αυτή μέθοδο, της ανύψωσης του Εγώ σε μεγαλειώδη θέση, με τον αυτοέλεγχο και την καθημερινή αυτοκριτική, δεν επιχείρησαν να εφαρμόσουν οι παιδαγωγοί στην εκπαίδευση των νέων.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια μονόπλευρη εξωτερική εκπαίδευση, η οποία κατορθώνει να αναπτύσσει μόνο την ικανότητα λειτουργίας της προσωπικότητας, μετατρέποντας το άτομο σε ένα κομπιούτερ που αντιδρά αυτόματα και σπασμωδικά στα εξωτερικά ερεθίσματα, τα οποία τελικά κατευθύνουν τις πράξεις του.

Ο Σωκράτης, ένας από τους σοφότερους άνδρες της αρχαιότητας (470 - 399 π.Χ.), που στράφηκε από τη φύση στον άνθρωπο, κατεβάζοντας με αυτό τον τρόπο, όπως είπε ο Κικέρων, τη φιλοσοφία από τον ουρανό στη γη, πήρε για οδηγό του το δελφικό παράγγελμα «γνώθι σ’ αυτόν».

Χωρίς να αμείβεται χρηματικά, διδάσκει την Αυτογνωσία, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να γνωρίσει τον εαυτό του, εφόσον χρησιμοποιεί το λογικό του.

Είχε καθαρή συνείδηση του πόσο μικρή, πόσο ασήμαντη ήταν η δική του σοφία.
Ο αυστηρός αυτοέλεγχος τον είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ένα πράγμα ήξερε καλά, ότι δεν ήξερε τίποτα, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».

Αυτή η διαπίστωση είναι θετική, διότι αφήνει ανοιχτή την πόρτα της ψυχής για στροφή της προς το Θεό. Έτσι η ψυχή είναι απαλλαγμένη και από τη φοβερή «ύβριν». Αυτήν που πείθει τον άνθρωπο για το αντίθετο, που τον πείθει ότι είναι σοφός.
Στο «γνώθι σ’ αυτόν», φτάνει κανείς μόνο όταν με άγρυπνη την προσοχή, έχει τη δύναμη να απορρίπτει όσα εσφαλμένα και παραπλανητικά και δέχεται μόνο τα ουσιώδη και σωστά.


Αυτά σημαίνουν ότι η Αυτογνωσία προϋποθέτει την αυτοκυριαρχία, την κυβέρνηση με άλλα λόγια του ανθρώπου από την αλήθεια, από τον ανιδιοτελή έρωτα για την αλήθεια, που αποτελεί την πραγματική ουσία του είναι του, την πνευματική του ουσία.


Το σωκρατικό «γνώθι σ’ αυτόν» είναι η φροντίδα για την ψυχή, ή καλύτερα είναι η ανακάλυψη και παρουσίαση για πρώτη φορά της ψυχής του ανθρώπου.


Μέσα απ' την Αυτογνωσία όλοι οι φιλόσοφοι, αλλά και οι ευφυείς και οι καλά μορφωμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αποκαλύπτεται η ατραπός (ο στενός και δύσκολος δρόμος), που οδηγεί στο καθήκον και στην αρετή.


Στη σημερινή εποχή, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, η Αυτογνωσία είναι μια βιωματική διαδικασία μέσα από την οποία ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του.


Για να φτάσουμε στην Αυτογνωσία χρειάζεται να οπλιστούμε με ειλικρίνεια και υπομονή ώστε να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια μας.

Στην αναζήτηση αυτής της γνώσης χρειάζεται να έχουμε μια ρεαλιστική άποψη για τον εαυτό μας. Ούτε να τον υπερεκτιμούμε, ούτε να τον υποτιμούμε.
Να έχουμε, επίσης, μια ρεαλιστική άποψη για τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας.
Όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας τόσο τον καταλαβαίνουμε.
Αντιλαμβανόμαστε γιατί και πως διαλέγουμε συντρόφους που είναι ή δεν είναι οι κατάλληλοι για εμάς, γιατί και πως διαλέγουμε φίλους, γιατί είμαστε μόνοι ή έχουμε ανθρώπους γύρω μας που νοιάζονται, γιατί αισθανόμαστε έτσι όπως αισθανόμαστε και γιατί σκεφτόμαστε έτσι και όχι αλλιώς.

Καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που μας αγχώνει, τι είναι αυτό που μας θυμώνει, τι είναι αυτό που μας δίνει χαρά και πώς να διαχειριστούμε αυτά και όλα τα συναισθήματα τα οποία νιώθουμε καθημερινά.

Η διαδικασία διερεύνησης του πραγματικού εαυτού είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να τον αγαπήσει να ζει μέσα από τις δικές του επιλογές, χωρίς να γίνεται πιόνι στα χέρια των άλλων, αλλά και να μην παρασύρεται από τη δική του θέληση για να δείξει μια «ιδανική», πλην όμως ψεύτικη, εικόνα προς το περιβάλλον του.


Η κατάκτηση της αυτογνωσίας:

- Μειώνει αρνητικές συμπεριφορές, αρνητικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, εγωκεντρισμό, ανασφάλεια (που υποσκάπτουν την αγάπη).

- Αυξάνει την ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων, νηφαλιότητα, συναίσθηση, χιούμορ, συγκαταβατική διάθεση (που δίνουν πρόσφορο έδαφος για την αγάπη).


Όταν καταφέρουμε να καταλάβουμε το εαυτό μας τότε θα τον αγαπήσουμε και θα τον αποδεχθούμε. Έτσι, θα έχουμε όλο και μεγαλύτερη απόκτηση δυνατότητας για συνειδητή πρόσβαση στις καθημερινές μας επιλογές, σκέψεις, συναισθήματα, κι ανάγκες.

Θα αποκτήσουμε την ικανότητα να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τι είναι αυτό που σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, γιατί δρούμε μ’ αυτόν τον τρόπο κι όχι με τον άλλον, γιατί συμπαθούμε αυτό το άτομο και γιατί προτιμάμε να κάνουμε αυτήν την επιλογή κι όχι την άλλη.

Θα μάθουμε να στρέφουμε με όλο και πιο ισχυρή πρόθεση την προσοχή μας στις πραγματικές ανάγκες που καθημερινά μας θυμίζει το σώμα μας ότι έχει, μέσα από την ευχαρίστηση ή την δυσαρέσκεια που βιώνει καθώς κάνουμε σημαντικές ή ασήμαντες επιλογές.


Ο δρόμος προς την Αυτογνωσία προϋποθέτει την ανάγκη να στρέψουμε την προσοχή μας σε σκέψεις, συναισθήματα, κι επιθυμίες όπως αυτές αναδύονται μέσα από την καθημερινότητά μας.

Η αυτοπαρατήρηση και η καταγραφή όλων αυτών των αυθόρμητων σκέψεων, συναισθημάτων κι αναγκών όπως εμφανίζονται στη ζωή μας, μέσα από την καθημερινή μας τριβή με διάφορες πλευρές του εαυτού μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο προς το αυτογνωστικό μονοπάτι.
Η αλλαγή στο τρόπο διαχείρισης συναισθημάτων, συμπεριφορών, πεποιθήσεων και σκέψεων δεν είναι εύκολη, χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια.

Αν δεν κάνουμε όμως αυτή την προσπάθεια, παραμένουμε στο σκοτάδι σε ότι μας αφορά, με αποτέλεσμα να έχουμε συνεχώς εσωτερικές διαμάχες και να επιτρέπουμε στους εξωτερικούς παράγοντες, καταστάσεις ή ανθρώπους να μας χειρίζονται και να μας κάνουν δυστυχισμένους.


Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε ότι εμείς έχουμε τον έλεγχο της σκέψης και των συναισθημάτων μας, ότι δεν είμαστε έρμαιο των καταστάσεων και εφόσον έχουμε τον έλεγχο μπορούμε να κάνουμε ότι αλλαγές θέλουμε στον τρόπο σκέψης, στην διαχείριση των συναισθημάτων και στην ζωή μας γενικότερα.

- Δημιουργούμε καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις και κατανοούμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

- Η αυτοεκτίμησή μας και η αυτοπεποίθησή μας αυξάνονται.

- Κατευθυνόμαστε στη γνώση και στη μάθηση που είναι ο δρόμος για τη σοφία.

- Απολαμβάνουμε την εσωτερική γαλήνη και την ηρεμία πνεύματος και ψυχής φτάνοντας στην ευτυχία.


Το κλειδί, λοιπόν, μέσω του οποίου ο άνθρωπος ανοίγει την πόρτα προς την ευδαιμονία είναι η Αυτογνωσία. Μέσα απ' την Αυτογνωσία οδεύουμε στην ατομική ευτυχία και την ομαδική ευημερία.


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2010/04/blog-post_26.html


Τρίτη 25 Μαΐου 2010

«Για να ξέρουμε τι (ΔΕΝ) λέμε» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 10.5.2010, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Για να ξέρουμε τι (ΔΕΝ) λέμε


Οταν λέμε (λένε) "να καεί το μπουρδέλο η βουλή"...


...ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση της στα αποκαΐδια:


...τα ανάκτορα κανενός παρανοϊκού όπως οι "ηγέτες" κάτι πρώην σοβιετικών δημοκρατιών;

...το σαράι του Πασά; (όπως στον καραγκιόζ μπερντέ;)

...τα παλάτια κανενός εμίρη;

...τα κεντρικά γραφεία κάποιοι επιχειρηματικού ομίλου;

...το Πεντάγωνο;

...το "Σπίτι του Λαού", του Περισσού;

...ένα 6όροφο γκαράζ;


Οταν λέμε (λένε) "να καταργηθούν τα κόμματα"...


...ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση τους:


...ένας λόχος τεθωρακισμένων;

...η ορχήστρα της ΕΡΤ;

...το ΔΣ του ΣΕΒ;

...η ΕΠΟ;

...η Ενωση Ιδιοκτητών ΤΑΞΙ;

...Οποιος περνά εκείνη την ώρα απ'έξω;


Οταν λέμε (λένε) "να μην δεχόμαστε το Σύνταγμα"...


...ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να δεχόμαστε ως χάρτα συμβίωσης σε μια κοινωνία


...ένα "Παλλαϊκό Σύνταγμα" by Λεονίντ Μπρέζνιεφ;

...τον ΚΟΚ;

...ένα wiki-σύνταγμα που θα το γράφουμε κάθε πρωί και θα το αλλάζουμε καθ' όλη τη διάρκεια του 24ωρου;

...τα "άπαντα" του Αστερίξ;

...τον Τσελεμεντέ;


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/05/blog-post_268.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

«Αληθινός πλούτος μας η γενναιόδωρη καλοσύνη, η αφιλοκερδής αλληλεγγύη και η γνήσια αγάπη» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]


Πριν από μια εβδομάδα, στις 17.5.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Αληθινός πλούτος μας η γενναιόδωρη καλοσύνη, η αφιλοκερδής αλληλεγγύη και η γνήσια αγάπη


Ο αληθινός πλούτος μιας κοινωνίας είναι η γενναιόδωρη καλοσύνη, η αφιλοκερδής αλληλεγγύη και η γνήσια αγάπη.


Συνέντευξη [αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου] στη Σοφία Χριστοφορίδου


Η αδυσώπητη κρίση της οποίας είμαστε μάρτυρες σήμερα είναι αποτέλεσμα ενός μοντέλου ζωής που ταυτίζει την ευτυχία με την εγωιστική συγκέντρωση πλούτου για την εξασφάλιση δυνάμεως, πολυτέλειας και ποικίλων ηδονών, τονίζει ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στη "Μακεδονία τής Κυριακής".


- Ο μηχανισμός για την αντιμετώπιση της κρίσης που προτείνει ο σεβάσμιος ιεράρχης δεν περιλαμβάνει ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ούτε κανέναν άλλο διεθνή οργανισμό.

- Απαιτείται υπέρβαση τη αδικίας, ισόρροπη ανάπτυξη και καλλιέργεια της αλληλεγγύης σε όλα τα επίπεδα. Εξάλλου, για τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, ο αληθινός πλούτος μιας κοινωνίας είναι η γενναιόδωρη καλοσύνη, η αφιλοκερδής αλληλεγγύη, η γνήσια αγάπη. Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι η κρίση συνδέεται με την αστικοποίηση του χριστιανισμού, την προσαρμογή του στα ανθρώπινα συμφέροντα. Ωστόσο ο ίδιος εκφράζει την πεποίθηση ότι ο ορθόδοξος λαός, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες, αναπτύσσει κρυμμένες δυνάμεις ευσπλαχνίας, αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας, που έχουν καθορίσει το DNA πολλών γενεών.


- Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση της εποχής μας σχετίζεται με μια κρίση αξιών με το μοντέλο ζωής που υιοθετήσαμε τα τελευταία χρόνια;

- Πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα μανιακής κερδοσκοπίας εκ μέρους οικονομικών παραγόντων. Πρόκειται για μια στρεβλή οικονομική δραστηριότητα, η οποία αδιαφορεί για την αξία του ανθρωπίνου προσώπου, δρα επί τη βάσει εγωιστικών κριτηρίων και δεν εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας. Τελικά, πρόκειται, πράγματι, για κρίση αξιών που οφείλεται στο μοντέλο ζωής που έχουμε υιοθετήσει όχι μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά ήδη από τον προηγούμενο αιώνα. Συνδέεται με μια γενικότερη υλιστική αντίληψη, η οποία ταυτίζει την επιτυχία στη ζωή με την εγωιστική συγκέντρωση πλούτου για την εξασφάλιση δυνάμεως, πολυτέλειας και ποικίλων ηδονών.

Στο μήνυμα των προκαθημένων των ορθοδόξων εκκλησιών, που έγινε τον Οκτώβριο του 2008 στην Κωνσταντινούπολη υπό την προεδρία του παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχουμε επισημάνει: "Βιώσιμος οικονομία είναι εκείνη η οποία συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με τη δικαιοσύνη και την κοινωνική αλληλεγγύη". Για την ουσιαστική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσεως, αλλά και της φτώχειας του κόσμου, απαιτείται υπέρβαση της αδικίας, ισόρροπη ανάπτυξη και καλλιέργεια της αλληλεγγύης σε όλα τα επίπεδα.


- Οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται. Οι άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν φαγητό δεν είναι πια σπάνιο φαινόμενο. Αυτή τη σκληρή εποχή υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη και έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον ή ισχύει το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω";

- Έχει, πράγματι, δημιουργηθεί μια τραγική κατάσταση, όχι μόνο στις υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά ακόμη και στις λεγόμενες αναπτυγμένες, με τη φοβερή ανεργία, που είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσεως, και γενικότερα με την καλλιέργεια του ατομισμού και της αδιαφορία για τις ανάγκες των άλλων. Έτσι βλέπουμε στην εποχή μας το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να διευρύνεται δραματικά. Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση θα χρειαστεί να υπάρξει μια αντίσταση στην αδικία και στην ασπλαχνία. Πιστεύω ότι ο ορθόδοξος λαός, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες, αναπτύσσει κρυμμένες δυνάμεις ευσπλαχνίας, αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας, που έχουν καθορίσει το DNA πολλών γενεών. Και οπωσδήποτε, και αυτήν την περίοδο θα αντιδράσει με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Η γενναιόδωρη καλοσύνη, η αφιλοκερδής αλληλεγγύη, η γνήσια αγάπη είναι ο αληθινός πλούτος τον οποίον έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Και σ' αυτή την προσπάθεια, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι διάφοροι εκκλησιαστικοί φορείς. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία της Ελλάδος σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ιστορίας του λαού συμπαραστάθηκε και συμπαραστέκεται με την ανάπτυξη ενός ευρύτατου φιλανθρωπικού έργου. Η τεράστια πάντως προσφορά -παρόλο που εκ της φύσεώς της παραμένει άγνωστη- είναι η αυθόρμητη καλοσύνη των συνειδητών πιστών, οι οποίοι προσφέρουν σε όποιον έχει ανάγκη σιωπηλά, "εν κρυπτώ", ακόμη και εκ του υστερήματος.

Και εμείς στην Αλβανία αμέσως μετά την επανίδρυση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, στις σκληρές περιόδους που πέρασε η χώρα -1992, 1994, 1997, 1999-, αναπτύξαμε ένα ευρύτατο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο, εξασφαλίζοντας και διανέμοντας χιλιάδες τόνους τρόφιμα, ιματισμό, φάρμακα κ.ά., χωρίς θρησκευτικές ή άλλες διακρίσεις. Στην κρίση μάλιστα του Κοσσυφοπεδίου, οργανώσαμε ένα ανθρωπιστικό πρόγραμμα, το οποίο βοήθησε περίπου 33.000 μουσουλμάνους πρόσφυγες. Και συνεχίζουμε.


- Αναφερθήκατε προηγουμένως στη φτώχεια, που όλο και περισσότερο επεκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Γι' αυτό το θέμα τι έχει να πει η θρησκεία στον σύγχρονο άνθρωπο;

- Οι μεγάλες θρησκείες γενικά καταδικάζουν την πλεονεξία, την αδικία και την εγωιστικότητα, που αποτελούν τις ρίζες της φτώχειας. Καταδικάζουν επίσης την οκνηρία, την ανηθικότητα, την ανευθυνότητα, που οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην πενία. Η χριστιανική θρησκεία κατεξοχήν τονίζει την προσωπική και πνευματική αξία του κάθε φτωχού, και το χρέος της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης για την υπέρβαση της φτώχειας. Συγχρόνως καθορίζει τη λιτότητα και την αυτάρκεια ως μορφή ζωής, πράγμα που άμεσα συμβάλλει και στην ανακούφιση άλλων που έχουν ανάγκη. Διακηρύσσει, ως απόλυτη αρχή της πνευματικής ζωής, τη χωρίς κανένα σύνορο και όριο αγάπη. "Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ" (Α' Ιω. 4:16).

Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις οι κατά τεκμήριο χριστιανικοί λαοί, για ποικίλους λόγους και με διάφορα προσχήματα, έχουν απομακρυνθεί από τις αρχές που θέσπισε ο Χριστός. Όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο Ν. Μπερντιάγιεφ, "η κρίση στον χριστιανισμό περνάει πρώτα από όλα στην κοινωνική διάσταση που συνθέτει το κεντρικό πρόβλημα της εποχής μας... Οι χριστιανοί δεν βίωσαν άμεσα τη δικαιοσύνη στην κοινωνική ζωή... Κατάφεραν να κάνουν τον χριστιανισμό αστικό. Και σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας αδυσώπητης κρίσεως πάνω σε αυτόν τον αστικοποιημένο χριστιανισμό, σε αυτήν την προσαρμογή στα ανθρώπινα συμφέροντα".

Προσωπικά πιστεύω ότι όλοι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε κάτι περισσότερο από ό,τι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της φτώχειας, αρχίζοντας από τον άμεσο κύκλο του γνωστού μας περιβάλλοντος, της πόλεως, της χώρας μας και επεκτείνοντας την εμβέλεια του νου και της καρδιάς μας για την ανακούφιση της φτώχειας όπου Γης.


ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/05/alhthinos-ploytos-mas-h-gennaiodwrh-kalosynh-h-afilokerdhs-allhl.html