Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

«Όλα να πάνε χάλια, τόσο χάλια όσο δεν γίνετα περισσότερο» [Από το blog “Rodia Mixer”]


Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, στις 31.12.2007, στο blogTaparapona STOP (Rodia)” και ήδη “my name is MixerRodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:


Όλα να πάνε χάλια, τόσο χάλια όσο δεν γίνετα περισσότερο

Καθε χρονο, εδω και 63 συναπτα ετη, θυμαμαι να ευχομαστε "Καλη Χρονια", "Ευτυχισμενος ο Καινουργιος Χρονος", "Με Υγεια και Ευτυχια το Νεο Ετος", και ενα σωρο αλλες παρομοιες ευχουλες και τιποτα να μη γινεται, ολα να πηγαινουν απο το κακο στο χειροτερο, οι ανθρωποι να πεινανε, οι πολεμοι να ευδοκιμουν σε ολο τον πλανητη, οι ασθενειες να θεριζουν, νεα βασανα να εμφανιζονται, τα προβληματα να μενουν αλυτα, τα παιδακια να υποφερουν, οι γεροι να κρυωνουν, τα ζωα να βασανιζονται, οι κυβερνησεις να υποσχονται και να υποσχονται και να υποσχονται, οι ταγοι να κοροιδευουν, πουθενα να μην ησυχαζει ο κοσμακης.

Φετος λοιπον, το πηρα αποφαση: θα ευχηθω το αναποδο, μπας και γινει επιτελους αυτο που ποθουμε ολοι, να ζησουμε αυτη τη χρονια καλυτερα απο τις προηγουμενες, με ειρηνη, με υγεια, χαρα, ευτυχια, εργασια, ζεστασια, φαγητο αφθονο για ολους, νερο καθαρο, χρηματα για τα αναγκαια εξοδα, φορολογια σε ανθρωπινες διαστασεις, ικανοποιητικους μισθους, κλπ κλπ, ο,τι ποθει η ψυχουλα ενος απλου ανθρωπου με δυο λογια.

Αν τιποτε παλι δεν ευοδωθει, δεν θα φταιω, ετσι; Θα φταιει το οτι μοιραζουμε το χρονο σε κομματακια και η αληθεια ειναι πως καμια νεα χρονια δεν ερχεται, κανενας χρονος δεν αλλαζει. Ενας ηταν ο χρονος του ανθρωπου και αυτον τον εφτυσε καποια γκαμηλα (η ο... Μητσοτακης!) και τα πραγματα θα μενουν ιδια στον αιωνα τον απαντα!


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΩΡΕ!!!! :-))))

..και του χρονου καλυτερη..


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2007/12/blog-post_31.html


Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

«Αφιερωμένο εξαιρετικά σε πολλούς bloggers» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 27.5.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε πολλούς bloggers

Και βρίσκομαι μπροστά στο κείμενο που σε λίγο θα αναρτήσω στο μπλογκ μου. Δηλαδή είμαι μπροστά σε ο , τι θεωρώ ότι πρέπει να εκφράσω σήμερα, τούτη τη στιγμή.

Ή σε ο, τι ξεχειλίζει από μέσα μου, που το ελέγχω λιγότερο.

Χαρούμενο ή λυπηρό, αισιόδοξο ή τρομαχτικό...

Και τούτο, μέσα απ' τη διαδικασία της ανάρτησης θα το κοινωνήσω ταυτόχρονα σε πολλούς άλλους. Χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν από εκεί που βρίσκονται, χωρίς να 'ναι προετοιμασμένοι για κάτι...

Λυγίζουν τα πόδια μου και μόνο στη σκέψη...

Αυτής της δύναμης, αυτού του δικαιώματος..

Και καλούμαι να σεβαστώ τη διάθεσή μου, δηλαδή να την αναδείξω. Αλλά να σεβαστώ και την άγνωστη διάθεση του άγνωστου αναγνώστη. Του άγνωστου όχι με την έννοια ότι δεν τον γνωρίζω.

Τον γνωρίζω, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αφού το χουμε επιλέξει.

Κοντινές πτυχές του εαυτού μας έχουμε διαλέξει να παρακολουθούμε στο διαδίκτυο.

Πτυχές που θέλουμε να ερευνήσουμε, να παινέψουμε, να ενισχύσουμε, να ξεκαθαρίσουμε, να ξεμπροστιάσουμε γιατί μας πονούν, μας θίγουν, μας φρενάρουν. Γιατί ήρθε η ώρα τους. Η καλή τους η ώρα...

Αυτό που δεν ξέρω είναι το πού βρίσκεται ο άλλος τώρα. Τις συνθήκες του τώρα του. Κι είναι τόσο σημαντικό. Τόσο καθοριστικό. Μόνο να ευχηθώ μου μένει. Και να ρισκάρω..

Το κείμενό μου στο μπλογκ είναι ο, τι πιο αληθινό μου συμβαίνει τώρα.

Ό, τι πιο δυνατό. Γιατί πού αλλού υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τούτη τη στιγμή; Πού αλλού τόση μαζεμένη αλήθεια; Τόση φρεσκάδα σ' αυτό που νιώθω τώρα;

Πού αλλού τόσο ρίγος, τόση επίδραση στο σώμα, τόσοι αυθεντικοί σπασμοί σε μια κυοφορία από όπου θα προβάλλει γυμνή η ψυχή μου η ΤΩΡΙΝΗ;

Γι' αυτό λοιπόν, το κείμενο του μπλογκ, πριν απ' όλα το αγκαλιάζω (κι ας μην το συνειδητοποιώ, κι ας φαίνεται υπερβολικό). Το ζεσταίνω μες στα χέρια μου, πριν το αφήσω να φύγει σαν ένα περιστέρι.

Όποια και να ναι η αιτία που το ετοίμασα...

Που θα περάσει χρόνος να την μάθω...

Όσο και βιαστικό, και πρόχειρο να το θεωρώ. Αυτό είναι. Γιατί αυτή είμαι εκείνη τη στιγμή. Κι ο Θεός με σέβεται και με περιμένει γι αυτό που είμαι. Όχι γι αυτό που θέλω να δείχνω.

Κι όμως μέσα σε τούτο υπάρχει (σπερματικά) εκείνο που θέλω να φτάσω. Εκείνο που θέλω να δω. Ξύνω λίγο και κρυφοκοιτάω, τι αχνοφαίνεται...

Είμαι το παιδί και η μάνα συγχρόνως. Το παιδί, γιατί μόλις τώρα το γραπτό μού αποκαλύπτει ποια είμαι, τι αισθάνομαι, τι πραγματικά επιθυμώ: αναδύονται, οι όποιες διαθέσεις μου, οι εκκρεμότητές μου, οι ενοχές, οι άμυνες, οι αδικίες απέναντί σε μένα... Οι ατιμίες!

Γι' αυτό είμαι ΚΑΙ η μάνα. Που θα με παρηγορήσω για την όποια αδυναμία μου, ανεπάρκειά μου,που θα με ενθαρρύνω να συνεχίσω…

Πιστεύω, ότι από τα ίδια περνάει και ο ηθοποιός στη σκηνή του θεάτρου, ο χορευτής, ο οποιοσδήποτε ενσαρκώνει κάποιον, κάτι στη σκηνή... της ζωής...

Άρα; Ποιος εξαιρείται;...

(Συνεχίζεται ...δυναμικά: Δηλαδή σε ένα προσεχές ΤΩΡΑ!)


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/05/afierwmeno-exairetika-se-polloys-bloggers.html


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

«Έναν περιμένουμε όλοι… Ποιόν;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 5.6.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:



Έναν περιμένουμε όλοι… Ποιόν;


Θέλω... Ναι, θέλω τόσο πολύ να κάνω κάτι για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας!
Αλλά είμαι μόνος, μόνη!
Μόνο εγώ μες στην οικογένειά μου, μόνο εγώ στη δουλειά μου, στη γειτονιά μου, στο σύλλογό μου...
Πώς εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Πώς μόνος μου θα αλλάξω τα πράγματα;…
Είσαι μόνος, ναι: αλλά ήδη είσαι ΕΝΑΣ!
Και για όποιους μεγάλους (για το καλό της ανθρωπότητας), για ΕΝΑΝ μιλάμε!
ΕΝΑΝ θαυμάζουμε! ΤΟΝ τάδε άνθρωπο, λέμε ότι έμεινε στην ιστορία!
(Κι οι περισσότεροι κυκλωμένοι από πολλές αντιξοότητες...)
ΕΝΑΣ άνθρωπος με φλόγα, ισοδυναμεί με ένα αναμμένο σπίρτο σε σκοτεινό δωμάτιο!
ΕΝΑΝ περιμένουμε όλοι.. Ποιον;;;
ΑΣ ΚΑΝΩ μια μικρή ΑΡΧΗ ΣΗΜΕΡΑ!!
ΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΩ μόνο!!
Μέχρις εκεί που μπορώ! Όπως μπορώ!



ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2008/06/enan-perimenoyme-oloi-poion-.html

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

«Φιλοκαλία» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 2.6.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Φιλοκαλία


Τα αποσπάσματα είναι απο το βιβλίο ΜΙΚΡΗ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ της ΕΛΕΝΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗ το οποίο διάβαζα καθώς επέστρεφα με το πλοίο στο νησί.



Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα χάσουν τα λογικά τους. Και αν δουν κάποιον λογικό θα ξεσηκώνονται εναντίον του λέγοντας : "Εσύ είσαι ο παράλογος". Γιατί δεν θα είναι όμοιος τους.

Αββάς Αντώνιος


"Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω απο μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας."

Αρχιμ. Σωφρόνιος


"Η χαρά που νιώθει ο άνθρωπος όταν δέχεται υλική ευλογία ειναι χαρά ανθρώπινη. Ενώ η χαρά που νιώθει όταν δίνει ο άνθρωπος είναι θεϊκή. Η θεϊκή χαρά έρχεται με το δόσιμο"

Γέροντας Παϊσιος


"Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη απο εκείνον που θυσιάζει την ζωή του για χάρη των φίλων του."

(Ιωάν 15, 13)


"Τα λόγια δίχως έργα ειναι σαν τον τεχνίτη που ζωγραφίζει το νερό στο τοίχο και δεν μπορεί με εκείνο το νερό να σβήσει την δίψα του"

Ισαάκ Σύρος


- Πές μας κάτι Γέροντα

- Τι να πω; -

- Ότι λέει η καρδιάς σας

- Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να την κόψω κομματάκια και να την μοιράσω στον κόσμο.

Γέροντας Παϊσιος


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/06/blog-post.html


Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

«Σκέψεις προς τον άνωθεν ηλεκτρολόγο» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 27.5.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Σκέψεις προς τον άνωθεν ηλεκτρολόγο

Όπως σε κάθε ηλεκτρολογικό πίνακα, έτσι και σ’ αυτόν της ζωής, οι ασφάλειες υπάρχουν για να προστατεύουν το κύκλωμα από την υπερένταση.

Όταν προσγειωνόμαστε στα δύσκολα, όταν το κύκλωμα υπερφορτώνεται ή είναι έτοιμο να βραχυκυκλώσει, όταν η ζωή μας υπερχειλίζει επικίνδυνα από σκέψεις, συναισθήματα, κούραση ή πίκρα, μια μαγική ασφάλεια «πέφτει». Κάτι σαν καμπανάκι κινδύνου που χτυπά πριν crashάρει το σύστημα, για να δηλώσει ότι ο οργανισμός μας είναι ανήμπορος να λειτουργήσει όπως πρέπει και μπορεί. Πως το κορμί έχει κουραστεί ή πως το μυαλό έχει επικίνδυνα μπλοκάρει.

Βιαστικά συνήθως, μπαλώνουμε τα αίτια και συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κοιτάμε λίγο γύρω μας, απομακρυνόμαστε από μερικούς ανθρώπους, προσεγγίζουμε άλλους, ξεκουραζόμαστε, χαλαρώνουμε. Άλλοτε πίνουμε και ξεχνάμε, άλλοτε πάμε διακοπές και ξεχνάμε. Κυρίως όμως ξεχνάμε. Σηκώνουμε περήφανα την ασφάλεια και το κύκλωμα συνεχίζει να λειτουργεί, ίσως και χωρίς πρόβλημα για κάμποσο καιρό ακόμη.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, τα ανοιχτά μας «θεματάκια» συσσωρεύονται και το πρόβλημα γίνεται πιο επικίνδυνο. Αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας, να αναρωτιόμαστε ποιοί είμαστε, πού πάμε, τι θέλουμε, πόσο αντέχουμε. Είναι εκείνες οι ώρες που νιώθουμε πως πρέπει να κάνουμε ξεκαθαρίσματα κυρίως εσωτερικά, και μετά στα απ’ έξω μας. Να απαντήσουμε σε ερωτηματικά καθολικά, να βρεθούμε αντιμέτωποι με διλήμματα υποθετικά, να βρούμε το λόγο της ύπαρξης μας, τα όρια μας, τα περιθώρια συμβιβασμού μας. Είναι οι ώρες που θέλουμε απλά να το σκάσουμε από τη ζωή μας. Οι ασφάλειες δεν πέφτουν τότε, όχι. Ύπουλος ο δρόμος της εσωτερικής αναζήτησης. Τότε όμως, τι;

Στον ηλεκτρολογικό πίνακα της ζωής, υπάρχει πάντα και ένα ρελέ διαφυγής. Ένας διακόπτης μικρός, καλά κρυμμένος, που από κάτω έχει την ετικέτα ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ. Μόλις πιάσουμε πάτο, αυτός μαγικά «πέφτει» και οι συναγερμοί του μυαλού φωνάζουν «DEFCON 5». Συναγερμοί παντού και το κορμί παράξενα εξασθενημένο. Τότε οι δρόμοι δεν είναι πολλοί. Είναι ένας και είναι μόνο προς τα πάνω. Είναι η ώρα που προσεκτικά πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και πραγματικά να ασχοληθούμε με το προβληματικό μας κύκλωμα. Να το ελέγξουμε συθέμελα, να το επιδιορθώσουμε και γρήγορα γρήγορα να ξεκινήσουμε την ανοδική μας πορεία.

Σοφά και ταιριασμένα όλα στον ηλεκτρολογικό πίνακα της ζωής. Ένα παραπονάκι έχω μόνο για τον αγαπημένο άνωθεν σχεδιαστή.

Στο κύκλωμα, μήπως θα μπορούσαμε εκεί δίπλα να προσθέσουμε κι έναν ροοστάτη μαζοχισμού; Ένα μαγικό συρόμενο κουμπάκι, που να μας επιτρέπει να χαμηλώνουμε λίγο την ένταση του πόνου από τα ίδια και επαναλαμβανόμενα λάθη μας και να ξεκουράζουμε λίγο παραπάνω τη ψυχή μας; Λίγο, έτσι για να προλαβαίνουμε να γλείφουμε τις πληγές μας ανάμεσα σε κάθε επιλογή αυτομαστιγώματος, να χωνεύουμε τα γενόμενα και ξανά να τραβάμε ακμαίοι προς τα ίδια ή νέα λάθη;


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/05/blog-post_27.html


Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

«Μια άλλη όραση του κόσμου τούτου» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 20.5.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Μια άλλη όραση του κόσμου τούτου

...Και σ' άκουγα να λες ότι καμιά φορά ζηλεύεις όσους είναι κατάκοιτοι, ανήμποροι, πονεμένοι, ακίνητοι.

Και τα χασα.

Και συ συνέχισες: «...γιατί όλοι τούτοι έχουν βάλει σε μόνιμη κίνηση την ψυχή τους. Έχουν συνεχή διάλογο μαζί της. Αυτήν συμβουλεύονται, σ’ αυτήν προσφεύγουν".

Έλεγες πως αυτοί έχουν μιαν άλλην όραση του κόσμου τούτου. Μέσα από το μάτι το αεικίνητο, το ευέλικτο της ψυχής...

Που μπορεί και προσπερνάει το δικό τους «πρόβλημα», τη δυσκολία του σώματος και βλέπει τις πραγματικές - και μεγαλύτερες!- δυσκολίες αυτών που κινούνται. Αυτών που ζουν μόνο προς τα έξω, εκεί που το σώμα τους οδηγεί...

Που απομακρύνονται χωρίς φρένο, ψάχνουν πολύ πέρα από αυτούς, να βρουν τους εαυτούς τους.

Όχι πως είναι απαραίτητο, τόνισες. Αλλά πως καμιά φορά αυτή η αναγκαστική σωματική ακινησία, ανοίγει δρόμους στο μυαλό, πολύ πιο κοντινούς στο ζητούμενο νόημα ζωής, - έλεγες...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/05/mia-allh-orash-toy-kosmoy-toytoy-.html


Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

«Πολύχρονος λουλούδι μου!» [Από το blog “Νιόβη”]


Πριν ένα ακριβώς χρόνο, σαν σήμερα, δηλαδή στις 20.12.2008, στο blog “Νιόβη” διαβάσαμε αυτό:


Πολύχρονος λουλούδι μου!

Έχεις τα γενέθλιά σου σήμερα! Γίνεσαι επτά χρονών!

Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη την πρώτη φορά που σε είδα. Είχαμε έρθει μετά από αμέτρητες συνεντεύξεις με τις κοινωνικές λειτουργούς να σε γνωρίσουμε.

Οι βρεφοκόμοι σε είχαν ντύσει με όμορφα ρούχα, σε είχαν χτενίσει, σου είχαν βάλει ζελέ στα ξανθά σου μαλλιά.

Δεν μας κοιτούσες στα μάτια, έκανες πως ασχολιόσουν με τα παιχνίδια σου, αλλά η υπερκινητικότητά σου πρόδιδε την ταραχή σου. ΄Ησουν σχεδόν τεσσάρων.

Ένας ξανθός μπόμπιρας με υπέροχα γκριζογάλανα μάτια, γεμάτος τρυφερότητα αλλά και τσαμπουκά.

Μπήκες στη ζωή μας και την ομόρφυνες περισσότερο. Έγινες ο τέταρτος γιός μου, ο μικρούλης μου, ο βενιαμίν μας.

Πριν λίγο καιρό σε είδα σκεφτικό, "τί σκέφτεσαι Π μου;" σε ρώτησα. Πήρες ύφος προβληματισμένο και χωρίς να με κοιτάς μου είπες

- αναρωτιέμαι ποιά να είναι η μάνα μου.

Τα πόδια μου λύγισαν, γονάτισα και σε κοίταξα στα μάτια.

- μωρό μου ποιός σε φροντίζει, ποιός νοιάζεται για σένα, ποιός ξενυχτάει όταν αρρωσταίνεις;

- εσύ..

- τότε;....ποιά είναι η μαμά σου;

Τύλιξες τα λεπτά σου χεράκια στο λαιμό μου ...."εσύ μαμά μου"...


Χρόνια σου πολλά λουλούδι μου!

Νά'σαι πάντα γερός και δυνατός και να συνεχίσεις να "διεκδικείς" τη ζωή σου με ..τσαμπουκά! Smile)


Υγ. σου υπόσχομαι πως όταν έρθει η ώρα, θα με έχεις παραστάτη στη προσπάθειά σου να βρεις και να γνωρίσεις την βιολογική σου μητέρα.....

Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς...... βλέπεις για την κάθε μάνα προέχει πάντα η ψυχική γαλήνη του παιδιού της!


ΠΗΓΗ:

http://niobh.pblogs.gr/2007/12/polyhronos-loyloydi-moy.html


Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

«Πάρε χρόνο να διαβάσεις ποιος είσαι…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 15.5.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Πάρε χρόνο να διαβάσεις ποιος είσαι…


Σταματήστε ζωγράφοι, μουσουργοί, ποιητές, λογοτέχνες, γλύπτες, ηθοποιοί, φωτογράφοι, και κάθε είδους καλλιτέχνες!

Ο κόσμος δεν έχει πια χρόνο να δει άλλα έργα σας!

Πού να προλάβει να πρωτοπάει; Τι να πρωτοδεί, πόσο άλλο να περιφέρεται σε χώρους τέχνης, να βλέπει, να κρίνει, να ταΐζει τις αισθήσεις του;

Σε ποια αποθήκη να τα βάλει όλα τούτα;

Ο κόσμος δεν έχει χρόνο!

Χρειάζεται χρόνο για να δει τον εαυτό του, επιτέλους!

ΑΥΤΟ το έργο Τέχνης θέλει να απολαύσει, να γευτεί, να το αφήσει να του μιλήσει, να τον συγκινήσει, να τον συνεπάρει, και σε κάποιο «παραπέρα» να τον πάει!!

Στον τόπο των δικών του δυνατοτήτων. Στον τόπο που θα αφουγκραστεί τον δικό του καλλιτέχνη, που θα ψηλαφίσει το δικό του δημιούργημα, κάτω απ’ το βλέμμα του Δημιουργού του...


Στο άβατο εργαστήρι του, όπου

με τα δικά του χέρια θα σμιλέψει το δικό του γλυπτό,

θα ομορφύνει τις ρίμες των σκέψεών του,

θα κοσμήσει με αληθινά επίθετα τα συναισθήματά του,

θα διορθώσει τις φάλτσες νότες των επιθυμιών του,

θα αυτοσχεδιάσει τη λύτρωσή του!!!


Και, κάτω από την ανάρτηση αυτή, διαβάσαμε το ακόλουθο σχόλιο:


Ζωή σαν φτερούγισμα πουλιού

Ευφρανθείημεν ανθ'ων ημερών εταπείνωσας ημάς

Ζωή απαλή, κεκρυμμένη

Ζωή της αφάνειας,της ησυχίας

Σαν το γλυκοφύσημα του ανέμου

Ζωή που τας έξω νεκροί

Και τα έσω εγείρει αισθήσεις

Ζωή εν τω κρυπτώ

Εν πλήρη αφανεία-εν ησυχία

Ζωή που προσδοκά την ανάστασή της

-Τάχα δεν την μπορεί η των πάντων Ανάσταση;-

Ζωή που χρωστά στο Ρόδον το Αμάραντον

Ζωή η τα πάντα υπομένουσα

Ζωή η εκ πάντων απέχουσα

Και προπάντων του ελιτισμού

Ζωή χωρίς λογική

Ζωή του θαύματος, του υπέρλογου

Ζωή στα φτερά του Ταξιάρχη

Ζωή αναπαυόμενη στα φτερά του Θεού

Ζωή νηπίου σιγουρεμένου

Ζωή μωρού που δεν μεριμνά

Ζωή που αρχίζει με απορία

Ζωή ως φως εκ του μηδενός

Ως μηδέν έχουσα και πάντα κατέχουσα


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/05/pare-hrono-na-thaymaseis-poios-eisai-.html


Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

«Παν μέτριον άριστον» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Στις 14.5.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Παν μέτριον άριστον


Έχω την εντύπωση ότι στα σημερινά ελληνικά ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση ακολουθείται το παραπάνω ρητό. Από τις φαντασμαγορίες της ΕΡΤ γύρω από τη Eurovision που προσπαθούν να ανάγουν έναν ξεπερασμένο και ξεπεσμένο διαγωνισμό τραγουδιού που μας ξέμεινε από τα eighties σε μείζον εθνικό ζήτημα, μέχρι τους παρουσιαστές πρωινών και μεσημβρινών εκπομπών της ιδιωτικής τηλεόρασης, που με περίσσιο θράσος έχουν κάνει λάβαρο και σήμα κατατεθέν των εκπομπών τους την έλλειψη μόρφωσης, την ημιμάθεια και τη μετριότητα. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ολόκληρο life-style και γύρω από αυτό μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα με τη σαχλαμάρα ως κυρίαρχη αξία, ως σημείο εκκίνησης και τερματισμού ταυτόχρονα. Κάποιοι έχουν βαλθεί να μας αποδείξουν ότι «δεν είμαστε πιο έξυπνοι από ένα δεκάχρονο»– πράγμα το οποίο βρίσκω πιθανότατο, αφού καθόμαστε και παρακολουθούμε ΑΥΤΗΝ την τηλεόραση –, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν μείνουμε μέσα τα βράδια και τα σαββατοκύριακα θα διασκεδάσουμε, ξεχνώντας τη μοναξιά μας, παρακολουθώντας «παρέες» να γλεντάνε, να χορεύουν και να τραγουδάνε στο «πάρτι της ζωής τους» ή «στην υγειά μας» προκειμένου να πάμε ύστερα για ύπνο ξεχασμένοι και χορτασμένοι από κέφι, χορό, διασκέδαση και ξεφάντωμα. Ξεχνώντας ότι όση ώρα παρακολουθούσαμε τους χορούς και τα τραγούδια, παραμέναμε βουλιαγμένοι σ’ έναν καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, που στήνουν «ενημερωτικές» εκπομπές ή ολόκληρες «μηχανές του χρόνου» για να τιμήσουν την αξέχαστη προσφορά στον νεοελληνικό πολιτισμό διαφόρων νεκρών, ζωντανών ή νεκροζώντανων ηθοποιών, σκηνοθετών, τηλεπαρουσιαστών και τραγουδιστών πίστας ή νύστας. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι όλες αυτές οι αφιερωματικές εκπομπές «μνήμης» δεν έτυχε ποτέ να θυμηθούν κάποιον μεγάλο συγγραφέα, επιστήμονα, διανοητή ή καλλιτέχνη. Αλλά αντιθέτως, επιχειρούν νομίζω να μας πείσουν ότι η προσφορά, ο βίος και η πολιτεία ενός ηθοποιού σε παλιά ελληνικά μιούζικαλ ή ενός παλιού τραγουδιστή ελαφρού ρεπερτορίου, ενός παλιού σκηνοθέτη ή τηλεπαρουσιαστή είναι ασύγκριτα πιο αξιομνημόνευτα από ενός ανθρώπου που δεν προέρχεται από το χώρο του θεάματος. Ίσως διότι γι’ αυτούς ο πολιτισμός μας είναι ή θα έπρεπε να είναι συνώνυμος με το θέαμα. Ο, τιδήποτε βρίσκεται εκτός σκηνής ή εκτός στούντιο απλώς δεν υπάρχει ή αν υπάρχει, δε φαίνεται να τους απασχολεί. Υπάρχουν ακόμη και διάφορες συζητήσεις σε δελτία ειδήσεων αλλά και «talk shows» γύρω από ζητήματα της επικαιρότητας, όπου θα ακούσουμε να φλυαρούν επί παντός επιστητού οι ίδιοι κάθε φορά άνθρωποι: ένας δικηγόρος που έχει περισσότερες από μια φορές διαγραφεί από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ένας αμόρφωτος πλην λαϊκιστής νομάρχης και μερικοί ακόμη πανταχού παρόντες δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και λοιποί προκατασκευασμένοι από την ίδια την τηλεόραση opinion leaders, οι οποίοι καθημερινά μας σερβίρουν εξίσου προκατασκευασμένες και τυποποιημένες απόψεις. Οι άνθρωποι αυτοί θα έλεγα ότι λειτουργούν κάπως σαν ντελίβερι απόψεων, προκειμένου να μας βγάλουν από τον κόπο να σκεφτόμαστε μόνοι μας. Μέσα σ’ όλα αυτά βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν και άλλου είδους εκπομπές, που δεν φιλοδοξούν να προκόψουν τηλεοπτικά υποτιμώντας τη νοημοσύνη των τηλεθεατών. Όπως οι εκπομπές στην ΕΤ1 του Στέλιου Κούλογλου, που ανεξαρτήτως αν μοιραζόταν κανείς τις απόψεις του, αντιπροσώπευαν μια άλλου είδους τηλεόραση. Μια τηλεόραση που δεν πατάει σαν οδοστρωτήρας πάνω σε ισοπεδωμένους τηλεθεατές, προκειμένου να υπάρξει και να αναδειχθεί. Ίσως γι’ αυτό και «κόπηκαν», διότι αποτελούσαν μια κάποια παραφωνία. Και χάλαγαν την πιάτσα της μετριότητας.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/05/blog-post_4663.html


Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

«Ενόψει καταναλωτισμού…» [Από το blog “Roadartist”]


Πριν από ένα χρόνο, περίπου τέτοιες ημέρες, δηλαδή στις 20.12.2007, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε (συνοδευόμενο από όμορφες φωτογραφίες) αυτό:



Ενόψει καταναλωτισμού…


Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις ‘χαρμόσυνες’ ημέρες των Χριστουγέννων..

Οι δρόμοι έχουνε φωταγωγηθεί, έχουμε και το μικρό στολισμένο δεντράκι στο Σύνταγμα, με τους Άγιους Βασίληδες, τα αλογάκια του…

Χριστούγεννα! Η γιορτή της μέθης του καταναλωτισμού, η γιορτή των αγορών, των δώρων, των εκκλησιών..


Της διπλής χρέωσης (λόγω των εορτών),

του ενός ακόμα δάνειου (λόγω των εορτών),

των νέων πιστωτικών και χρεωστικών καρτών (λόγω των εορτών),

της παράλογης σπατάλης (λόγω των εορτών),

της χαράς των εμπορικών μαγαζιών (λόγω των εορτών),

των συνωστισμένων τραπεζιών στις πίστες της Ιεράς Οδούς (λόγω των εορτών),

της αδημονίας του 13ου μισθού (..που τελειώνει πριν την άφιξη των εορτών)..


Τα πάντα κινούνται και ζουν γύρω από αυτό.

Όλοι πρέπει να αγοράσουν,

πρέπει να είναι χαρούμενοι,

πρέπει να αγαπιούνται,

πρέπει να ξοδεύουν,

πρέπει να στολίζουν,

πρέπει να περνούν τέλεια...


Ξαφνικά όλοι θυμούνται όσους ανθρώπους γύρω μας υποφέρουν, ενώ τους έχουνε εντελώς ξεγραμμένους όλο το χρόνο..

Το αληθινό νόημα των ημερών?.. Μήπως μας ξεφεύγει?

Αλήθεια υπάρχει πραγματικό νόημα?

Γιατί χαιρόμαστε? Γιατί καταναλώνουμε? Γιατί στολίζουμε?

Το ξέρεις. Όσο κ αν καταναλώσεις, δεν θα αλλάξει τίποτα.

Το κενό δεν θα καλυφθεί, αντίθετα θα δημιουργηθούν κ άλλες υλικές ανάγκες, που δεν θα μπορέσεις να τις ικανοποιήσεις και τότε η θλίψη θα σε ξεκάνει.

Οι διαφημίσεις συνεχώς θα κατακλύζουν με ιδέες αγοράς, με in προτάσεις..
Χωρίς να το συνειδητοποιείς προσπαθείς να πιάσεις την ευτυχία κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από όσα χρειάζονται.

Δεν χρειάζεται βιασύνη η ευτυχία.

Δεν χρειάζεται πανικό και αγοραφοβία.

Δεν χρειάζεται πιστωτικές και άγχος.

Οσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο πιο πολλά θα θες.

Εσύ πόσα φωτάκια μέτρησες σήμερα?


«Η κύρια πηγή της μελαγχολίας μας είναι ο κορεσμός.» (William James)


Ας καταφέρουμε να ζούμε τη κάθε μέρα σαν να είναι ‘Χριστούγεννα’, ως μια μοναδική ευκαιρία για να κοιτάξει ο καθένας μέσα στην καρδιά του.

Να προσεγγίσει την πραγματική ευτυχία και να τη κρατήσει μέσα του.


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2007/12/blog-post_20.html


Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

«Θεωρίες της synas» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 12.5.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε αυτό:


Θεωρίες της synas


Όλα τα πράγματα μπορείς να τα κάνεις με δύο τρόπους: τον εύκολο και το δύσκολο.



Πολλοί θεωρούν, πως είναι μαγκιά να τα κάνεις με τον εύκολο. Είναι η λεγόμενη αρχή της ήσσονος προσπάθειας. Και όντως, είναι μια πολύ σωστή θεωρία, όταν αφορά σε πράγματα και καταστάσεις, που έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα, όπως να πληρώνεις τους λογαριασμούς, να καθαρίζεις το σπίτι ή να ψωνίζεις…


Στα σημαντικά θέματα της ζωής μας όμως, η επιθυμία να ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο είναι άκρως παραπλανητική. Το κυνήγι του αποτελέσματος στηρίζεται σε μια θεμελιώδη ψευδαίσθηση: νομίζουμε πως το συμφέρον μας βρίσκεται στο να κερδίσουμε το έπαθλο. Το έπαθλο όμως είναι το τυρί, που μας αποπροσανατολίζει και μας οδηγεί μαθηματικά στη φάκα.


Το αληθινό μας συμφέρον είναι να γίνουμε πλουσιότεροι μέσα από τη διαδικασία. Ακολουθώντας δηλαδή το δύσκολο δρόμο: την εντρύφηση, την εμβάθυνση στο εκάστοτε αντικείμενο, την κατάκτηση της γνώσης. Ότε και αν έρθει το έπαθλο, σημαίνει απλώς την ώρα να ξεκινήσουμε τη νέα μας περιπέτεια.


Μια ακόμα περιπέτεια ζωής, που θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας.




ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/05/synas.html


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

«Ένα σου άγγιγμα» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 8.5.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Ένα σου άγγιγμα


Mαζεύω φως από τ αστέρια, χώνω βίαια λάμψεις στις κόγχες των ματιών, στριμώχνω στις τσέπες βεγγαλικά, διορθώνω ξέφτια στο χρώμα τις σέπιας, ρίχνω μιά ευχή, δεν ακούς κι όμως είσαι εκεί, τόσο κοντά που γεύομαι τον ιδρώτα σου, τόσο μακριά που δεν θυμάμαι πιά το όνομα σου.

Παρελθόν σκοτεινό, λέξεις, λόφοι ολόκληροι από πονεμένες λέξεις, γυμνές σκουριές, φωνή μου εσύ υστερική, χάνεσαι σε ζωγραφισμένες θάλασσες και υπογραμίζεις με αλμύρα, την λύπη, τον πόθο, και όνειρα βασανιστικά.

Κλείνω τα μάτια, ένα σου άγγιγμα, μιά υπόσχεση, ένας ψίθυρος, μιά ανάσα στον λωβό του αυτιού μου, ένα χάδι στην παλάμη μου, λίγες σταγόνες από το σάλιο σου στα χείλη μου, θέλω να πιώ την φωνή σου, να γράψω ''ΝΑΙ'' στο κορμί σου, πέφτεις αργά, ένα αστέρι έχω αγκαλιά, σ αγαπ-ά-ω..


Οι στίχοι είναι από τα τραγούδια:

κόκκινο φιλί

ζωγράφισε με

σ αγαπώ

όλα των ΜΠΛΕ


Στο παιχνίδι με κάλεσε η http://kykneioasma.blogspot.com/ ανασαιμιά και πολύ την ευχαριστώ.


ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.

2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.

3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.

4. Αν μπορείς συνοδεύεις την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.

5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.



ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/05/blog-post_08.html


Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

«Μια σφιχτή αγκαλιά» [Από το blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)”]


Στις 7.5.2008, στο blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)” διαβάσαμε αυτό:


Μια σφιχτή αγκαλιά


-Θέλω μια αγκαλιά

-Έλα εδώ

-Πιο σφιχτά

-Τι έχεις καρδιά μου;

-Δεν ξέρω, φοβάμαι

-Τι πράγμα;

-Μήπως κάτι δεν πάει καλά, τόση ευτυχία με φοβίζει

-Αφού είμαι εδώ εγώ!

….

-Μη με σφίγγεις τόσο πολύ μωρέ!!!


ΠΗΓΗ:

http://giaemena.wordpress.com/2008/05/07


Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

«Θρύψαλα» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 3.5.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Θρύψαλα


Χίλια κομμάτια. Μπορεί και πιο πολλά...


Θρύψαλα να περπατάω επάνω τους και να ματώνω.

Κοφτερά τα δάκρια και καυτά, να με πονάνε όπως κατεβαίνουν στα χλωμά μου μάγουλα.


Κόκκινα φώτα παντού στο μυαλό μου. Συναγερμός... Τρέξε, κρύψου, φύγε...

Κόκκινο φανάρι μπροστά στα μάτια μου. Ακινητοποιημένη, δεν μπορώ να οπισθοχωρήσω. Δεν μπορώ ούτε να προχωρήσω...


Γυαλιά, σπασμένα γυαλιά, σκορπισμένα παντού από μεγάλα λόγια...

Από τεράστια λόγια.


Χίλια κομμάτια, μπορεί και πιο πολλά, να αντανακλούν τον πόνο, να τρυπούν το στομάχι, να ξελιγώνουν την καρδιά από την πείνα.

Να φωνάζουν τα ερωτηματικά και να χορεύουν ερωτικούς σκοπούς παράλογους.


Χίλια κομμάτια... Μπορεί και πιο πολλά...

Τόσα κομμάτια η ψυχή μου...


Σήμερα… Αύριο ξυπνά μια άλλη μέρα.


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/05/blog-post.html


Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

«Δύο δε χώρεσαν» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Στις 2.5.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Δύο δε χώρεσαν


Τα βιβλία που μου χάρισες * τα σπάνια λουλούδια που αποξήρανα μέσα σε τετράδια αγαπημένα * τα γράμματα, τυλιγμένα καλά μ εκείνη την μπορντώ σατέν κορδέλλα * το ακριβό άρωμα που μου αγόρασες και δεν φόρεσα ποτέ ούτε μια σταγόνα του * τις ροζ πυτζάμες * το ασημένιο βραχιόλι με τις δύο καρδιές από κόκκαλο χελώνας, έλεγες πως φέρνει γούρι αυτό * τα αποκόμματα των εισητηρίων από εκείνη την παράσταση στο θέατρο * τα χάρτινα ποτήρια με τα υπολείμματα του καφέ * τις λέξεις σου, όλες αυτές τις ατέλειωτες λέξεις σου * το άγγιγμα σου * το γέλιο σου * το λασπωμένο χαρτομάντηλο * τις εικόνες μου, ατέλειωτες εικόνες από ξύλινες γέφυρες, κόκκινα ηλιοβασιλέμματα και κραυγές γλάρων * το ένα σκουλαρίκι που απέμεινε στ αυτιά μου * το βαμβάκι που σκούπιζες το αίμα από το τραύμα μου * τους υγρούς βολβούς των ματιών σου όταν μιλούσες για πράγματα που αγαπούσες πολύ * όλα τα φύλαξα * τακτοποιημένα καλά * σε συρτάρια μυστικά * ερμητικά κλειστά * με άρωμα βανίλιας.



Μόνο δύο όσο κι αν προσπάθησα δεν χώρεσαν πουθενά, κι είναι αυτά που ακόμα τα βράδια με κάνουν να τινάζομαι ξαφνικά, με ιδρώτα στις παλάμες, το ένα ήταν το ψέμμα σου, και το άλλο, εκείνη η αποστροφή του βλέμματος σου, σα να φοβόσουν, όταν μετά βίας συγκρατούσα τα βλέφαρα μου, μη γεμίσουν νερά..


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/05/blog-post_02.html


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

«Άνωση» [Από το blog “luogo interno (Christos)”]


Την 28.4.2008, στο blog “Luogo interno” διαβάσαμε αυτό:


Άνωση


θυμίζουνε οι μέρες μου,

έτσι ως περνούν βαδίζοντας η μια πίσω απ’ την άλλη,

σμήνος πουλιών που αποδημούν

από ένστικτο ,θαρρείς, ή από ανάγκη

γυρεύοντας αλλού το ακμάζον έαρ…

κι εγώ σαν θεατής

ή σαν μαθητευόμενος ακόμη οιωνοσκόπος

ν’ ακολουθώ μια τα δεξιά,

μια τα ζερβά πετάγματά τους

με την κρυφήν επιθυμία στο στήθος

να προπορευτώ –οποία αλαζονεία!-

του παρόντος μου….


κι είναι φορές που καταφέρνω να αφεθώ

στα στιβαρά μπράτσα της φαντασίας

-της μόνης ικανής να μεταβάλλει

τη μονιμότητα της θέας των ματιών μου-

τόσο που να μπορώ ακόμη και μέσα από τούτο το δωμάτιο

με τα απαράλλαχτα έπιπλα

και τις φωτογραφίες των νεκρών

που επαιτούν ανάμνηση

σε θλιβερή παράταξη τριγύρω,

να ατενίζω τη γαλάζια θάλασσα…


και τόσο η ψευδαίσθησή μου

μοιάζει ,φορές, αληθινή

που νιώθω ελαφρύς πολύ, σχεδόν αιθέριος

να επιπλέω, να αναπνέω, να σώζομαι

ωθούμενος θαρρείς στην επιφάνεια

απ’ τη μυστήρια άνωση της ποιήσεως



Β' έπαινος στον ποιητικό διαγωνισμό του δήμου Ηρακλείου Κρήτης...


ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2008/04/blog-post_28.html