Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

«Αυτοί, που κάποτε ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας» [Από το blog “ Rodia Mixer”]



Πριν από δύο χρόνια, στις 31.3.2010, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Αυτοί, που κάποτε ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας

Είχα βρει παλιά ένα κείμενο, που μου άρεσε, το έσωσα στον υπολογιστή μου και το ανακάλυψα χτες στα "σκουπίδια" του. Εψαξα να το ξαναβρω στη σημειωμενη διεύθυνση, (http://users.otenet.gr/~jpeni/eksal.htm) αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν άλλαξα τον τίτλο. Αν μπορέσει κάποιος να το πετύχει, ας ενημερώσει. Το ανεβάζω σήμερα όπως ακριβώς το βρήκα:
           
"Η εξάλειψη της προσωπικότητας συνοδεύει μοιραία τις συνθήκες ύπαρξης."1

"Η εργασία είναι ελευθερία." (Επιγραφή στην είσοδο του Άουσβιτς)

"Αν έχουμε ακόμα μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ' αυτους που δεν έχουν καμμία."
Βάλτερ Μπένιαμιν

"Πρόκειται για φτωχούς μισθωτούς που νομίζουν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες, για παραμυθιασμένους αδαείς που νομίζουν τους εαυτούς τους μορφωμένους και για νεκρούς που νομίζουν ότι ψηφίζουν.
Πόσο σκληρά τους φέρθηκε ο τρόπος παραγωγής! Από προόδους σε προαγωγές έχασαν και τα λίγα που είχαν και κέρδισαν αυτά που κανείς δεν ήθελε. Συγκεντρώνουν τις αθλιότητες και τις ταπεινώσεις όλων των συστημάτων εκμετάλλευσης του παρελθόντος• το μόνο που αγνοούν από αυτά είναι η εξέγερση. Μοιάζουν πολύ με τους σκλάβους, γιατί στοιβάζονται μαζικά και στενόχωρα μέσα σε ελεεινά κτίσματα, ανθυγιεινά και πένθιμα• τρέφονται με μια διατροφή μολυσμένη και άγευστη• θεραπεύονται άσχημα από τις αρρώστιες τους που συνεχώς υποτροπιάζουν• τελούν υπό διαρκή και μικροπρεπή επιτήρηση• διατηρούνται μες τον εκσυγχρονισμένο αναλφαβητισμό και τις θεαματικές δεισιδαιμονίες που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των αφεντικών τους. Μεταναστεύουν μακριά από τις επαρχίες τους ή από τις γειτονιές τους σ' ένα τοπίο καινούριο και εχθρικό, ακολουθώντας τις συγκεντρωτικές τάσεις της σύγχρονης βιομηχανίας. Δεν είναι παρά ψηφία σε γραφικές παραστάσεις που σχεδιάζουν κάποιοι ηλίθιοι. Πεθαίνουν σωρηδόν στους αυτοκινητόδρομους, σε κάθε επιδημία γρίπης, σε κάθε κύμα καύσωνα, σε κάθε λάθος εκείνων που νοθεύουν τα τρόφιμά τους, σε κάθε τεχνολογική καινοτομία κερδοφόρα για τους πολυάριθμους ανάδοχους ενός σκηνικού του οποίου αυτοί τρίβουν τους γύψους. Οι καταπονητικές συνθήκες ύπαρξης επιφέρουν το σωματικό, πνευματικό, διανοητικό τους εκφυλισμό. Τους μιλούν πάντα σαν σε υπάκουα παιδιά, στα οποία αρκεί να τους πεις "πρέπει" και ευχαρίστως το πιστεύουν. Κυρίως, όμως, τους φέρονται σαν σε διανοητικά καθυστερημένα παιδιά, μπροστά, στα οποία, μουρμουρίζουν και παραληρούν, δεκάδες πατερναλιστικές εξειδικεύσεις, που αυτοσχεδιάζουν την προηγούμενη, κάνοντας τους να παραδεχτούν ό,τι να'ναι, λέγοντας τους το όπως να'ναι• και την επομένη το εντελώς αντίθετο."
ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ (IN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI - ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΥΚΛΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ)

            Αυτοί, που, κάποτε ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας, βρέθηκαν, αναπάντεχα, στο περιθώριο της ύπαρξης. Η καταδικαστική ετυμηγορία τους ανακοινώθηκε ερήμην τους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απέφυγαν την εκτέλεση μιας καταδίκης όχι λιγότερο σκληρής από το μαρτύριο του Σίσυφου και όχι περισσότερο από την αφαίμαξη των αιχμαλώτων του Άουσβιτς.
Καταναλώνουν σούπες σε φακελάκια, δοξάζοντας τον αυτοματισμό, αλλά το χρόνο που εξοικονομούν θα το ξοδέψουν βλέποντας τηλεόραση.
Ερωτοτροπούν με μια πλαστική κούκλα, γιατί, μάλλον υ υπάρχουσα γυναίκα και η πλαστική κούκλα δεν έχουν μεγάλη διαφορά και έτσι μπορεί η μια να αντικαθιστά την άλλη, χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση απώλειας.
Κάνουν ασφάλειες ζωής, γιατί δεν τους επιτρέπεται να αφήσουν αυτόν τον κόσμο, χωρίς να εξασφαλίσουν ένα πακέτο καταναλωτικής παροχής για κάποιο "τυχερότερο".
Επιστρέφουν σπίτι τη νύχτα, έπειτα από άλλη μια πληκτική διασκέδαση, όπου η μη-εκπλήρωση θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη, φοβούνται ακόμα και τον ίσκιο τους.
Κάνουν τα πάντα για να μην μείνουν μόνοι και τους τσακίζει η μοναξιά. Όσο περισσότερο λένε ότι τους αγαπούν, τόσο περισσότερο αντικρίζουν το αμείλικτο πρόσωπο του Διαχωρισμού. Ο ψεύτης που ψεύδεται απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό σημαίνει, εδώ, μια βολονταριστική αίσθηση ευτυχίας.
Ονειρεύονται αυτό που τους επιτρέπεται, αλλά, καθώς αυτό το επιτρεπτό όνειρο δεν είναι εφικτό, σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη. Και ενώ η συνήθης κατάληξη κάθε εφιάλτη είναι ένα λυτρωτικό ξύπνημα, αυτοί, εδώ, δείχνουν μια διάθεση να κοιμούνται αιώνια. Οι επιτηρητές τους φρόντισαν και φροντίζουν καθημερινά γι' αυτό.
Λένε "πάμε για καφέ" (- ο πιο κοινότοπος κώδικας επικοινωνίας της αποσυντιθέμενης γλώσσας του θεάματος ) και κάνουν μόνο αυτό. Αν το εμπόρευμα κυριαρχεί εμφανώς στη γλώσσα τους, αυτό συμβαίνει γιατί ομοιοτρόπως έχει κυριεύει τις συμπεριφορές τους. Και ας το βουλώσει κάποιος μίζερος απολογητής της αθλιότητας αν αρχίσει να λέει για "πρόφαση επικοινωνίας" ή κάποιος ακόμα πιο μίζερος αν πει ότι "τα φαινόμενα απατούν"' γιατί τα φαινόμενα απατούν μόνο γι' αυτόν που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Υποκείμενο και όχι γι' αυτόν που έχει μετατραπεί ο ίδιος σε απλό φαινόμενο. Κοντολογίς, ακριβέστερα, τα φαινόμενα δεν απατούν• κυριεύουν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, αυτοί οι χαμερπείς, θέλουν να "σκοτώσουν το χρόνο τους". Και μ' αυτόν τον τρόπο βρίσκουν κάποιο νόημα στην εργασία. Μια υποταγή αυτού του μεγέθους θα τη χλεύαζε ακόμη κι ένας δούλος, γιατί αν απελευθερωνόταν από την εργασία, σίγουρα θα έβρισκε κάτι πιο δημιουργικό να κάνει. Πάντως, όποιος θέλει να "σκοτώσει το χρόνο του", μάλλον, αναγνωρίζει ότι αυτός ο (θεαματικός) χρόνος έγινε κάτι αφόρητα ενοχλητικό. Καθώς, όμως, δε βλέπει πέρα από το Είναι, αυτό που είναι Πραγματικό, την Άρνηση του Είναι και το Γίγνεσθαι, και το σημαντικότερο, δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το Είναι, αναγκάζεται να δει το χρόνο σαν ένα τεράστιο κενό, το οποίο πρέπει να βιαστεί να γεμίσει για να μη χαθεί μέσα του.
Αισθάνονται τη δικτατορία του πανομοιότυπου, σαν το απατηλό χάδι μιας γυναίκας, και ανακαλύπτουν την αναγκαιότητα της φυγής, αλλά αγοράζουν τα φθηνότερα εισιτήρια που προσφέρουν μια τέτοια εξασφάλιση• γιατί τα ακριβά εισιτήρια προϋποθέτουν μια διαπαιδαγώγηση που δεν έλαβαν• και από αυτά που φέρνουν ευτυχία τίποτα δεν τους επιτράπηκε.

Σημ. Για να βεβαιωθείτε ότι εμπεδώσατε το κείμενο, πάρτε στυλό και χαρτί και αντιγράψτε το λέξη προς λέξη. Αν χρειαστεί επαναλάβετε. Συγκεντρώσετε τις άγνωστες λέξεις και τις απορίες σας ή κάντε κάτι πιο επιθετικό...

1. Η διαπίστωση αυτή να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη. Έτσι ώστε κάποιος που θέλει να αποδείξει ότι αποτελεί εξαίρεση αυτού του γενικού κανόνα θα πρέπει να εργασθεί πολύ σκληρά.
"Δεύτερη Γενιά Συνεχιστές"


ΠΗΓΗ:


Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

«Σημαιοκουβαλητές» [Από το blog “Memoryland”]



Πριν από μία εβδομάδα, στις 23.3.2012, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Σημαιοκουβαλητές
            Όπως λέμε νεροκουβαλητές. Αναφέρομαι σε αυτούς τους 230.000 που πληρώνοντας 2 ευρώ ψήφισαν τον ένα και μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Τα "παιδιά" για τα θελήματα των κομμάτων εξουσίας, εργατικά μυρμήγκια που αγόγγυστα κουβαλάνε, εδώ και πολλά χρόνια, τις πλαστικές τους σημαίες στις συγκεντρώσεις, που επωμίζονται αδιαμαρτύρητα το άχαρο καθήκον να αποτελούν τη λαϊκή βιτρίνα, την ανθρωπόμορφη βάση δυο κομμάτων που έχουν προ πολλού απολέσει την επαφή τους με την κοινωνία.
Κάτι μου λέει ότι δεν διαφέρουν και πολύ από κάποιους άλλους – που ίσως να μην είναι καθόλου άλλοι -, που εισέπρατταν χιλιάδες επιδόματα "μαϊμού", απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, από την Κρήτη μέχρι τις Σέρρες. Ψευτοτυφλούς, ψευτοανάπηρους, ψευτοκωφάλαλους, ψευτονεφροπαθείς: ανθρώπους που εν μια νυκτί απεμπόλησαν τα δικαιώματα και κυρίως τις υποχρεώσεις τους ως πολιτών, για να βολευτούν στο βρώμικο ένδυμα του καταχραστή επιδομάτων.
Η ψήφος αυτή σε μια παρωδία εκλογών, που προσέφερε ένα "δημοκρατικό" επίχρισμα σε μια διαδικασία στέψης ενός προεπιλεγμένου κομματικού εκλεκτού τους κρατάει, φίλους και μέλη του κομματικού πολυκαταστήματος, σε επαφή με κάποιους "δυνατούς", που όταν έρθει η ώρα, με τη σειρά τους, θα τους θυμηθούν. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο ενάρετος πολίτης πρέπει να ξέρει τόσο να κυβερνά όσο και να κυβερνάται. Νομίζω ο Έλληνας δεν ξέρει ούτε το πρώτο (όταν του λάχει κάποια εξουσία) και σίγουρα ούτε το δεύτερο. Όταν του τύχει να κυβερνήσει δεν θα κοιτάξει το κοινό καλό και πώς θα διορθώσει κάποια κακώς κείμενα, αλλά πώς θα διατηρηθεί στην εξουσία, με κάθε τρόπο, αποκομίζοντας εν τω μεταξύ τα μέγιστα για τον ίδιο οφέλη. Και δεν δέχεται να κυβερνηθεί από τη στιγμή που και σαν πολίτης δεν ενδιαφέρεται για την πόλη, υπό την ευρεία έννοια, της οποίας αποτελεί ζωντανό κύτταρο αλλά κυρίως για τον εαυτό του, τα παιδιά του (όπως η κυρία που έκλεβε το ΙΚΑ "για τα παιδιά της"), τα κατοικίδιά του, το αυτοκίνητό του, το εξοχικό του.
Σε ένα μήνα και κάτι θα έχουμε εκλογές. Κάτι μου λέει ότι οι σημαιοκουβαλητές – με σαφώς χαμηλότερο προφίλ, ελαφρώς τσακισμένα φτερά, λιγότερους ενθουσιώδεις νεοσύλλεκτους στις τάξεις τους αλλά πιστοί στο καθήκον – θα επανακάμψουν, για να δώσουν το στίγμα, το ‘χρώμα’ του προεκλογικού αγώνα. Η μεγάλη πρόκληση θα είναι για τα ουκ ολίγα νέα μικρότερα κόμματα να ρίξουν και αυτά στην προεκλογική αρένα τους δικούς τους σημαιοφόρους, για να κονταροχτυπηθούν σαν ίσος προς ίσο με τους βετεράνους των παλιών, μεγαλύτερων κομμάτων. Και η μεγάλη σιωπηρή μάζα των αδιάφορων, των κυνικών, των απογοητευμένων, θα παρακολουθεί, θα σχολιάζει, θα καταδικάζει, από τα θεωρεία των social media ή όπου αλλού. Στο ίδιο έργο θεατές; Μπορεί και όχι.

γράφτηκε για το περιοδικό Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ


ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

«Με άλλο τρόπο;» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]



Πριν από δύο εβδομάδες, στις 15.3.2012, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:


Με άλλο τρόπο;
Tρόποι υπάρχουν πολλοί,  αλλά ο ένας και μοναδικός είναι αυτός που ταιριάζει σε κάθε άτομο ξεχωριστά..
Ουσιαστικά λοιπόν ο τρόπος είναι ένας.. δεν είναι;

Από τα σχόλια – απαντήσεις στο ερώτημα, επιλέξαμε δύο:
  • Μου θύμισες αυτό: ''ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ, μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..''
  • Στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι... Πάντα υπάρχουν εναλλακτικές, αρκεί να τις δούμε.


ΠΗΓΗ:

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

«Ο γονεϊκός ρόλος χθες και σήμερα. Τι έχει αλλάξει» [Από το blog “Ψυχο-δρόμιο”]



Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 7.3.2012, στο blog “Ψυχο-δρόμιο” της Ελευθερίας και του Απόστολου, διαβάσαμε αυτό:


Ο γονεϊκός ρόλος χθες και σήμερα. Τι έχει αλλάξει
            Και τώρα γονείς!
Ένας νέος ρόλος, μια νέα ιδιότητα, κάτι καινούργιο αρχίζει. Θα είμαι κάτι το οποίο δεν έχω μάθει να είμαι. Απλά γίνομαι και καλούμαι να ανταποκριθώ με επάρκεια στον ρόλο μου. Διότι, θέλω να είμαι καλός γονιός. Άραγε, υπάρχει καλός γονιός? Ας θυμηθούμε τους δικούς μας γονείς. Τι μας έδωσαν, τι θα θέλαμε να μας είχαν δώσει, τα παράπονά μας κλπ…. Τι θυμόμαστε από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι δικοί μας? Οι περισσότεροι – εκτός από κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις- θυμόμαστε τον κόπο και την αγωνία τους να μας μεγαλώσουν, να μας κάνουν καλούς ανθρώπους. Και όταν μπαίνουμε και εμείς στην θέση τους, κατανοούμε περισσότερο και μένουμε μόνο στα θετικά.
Για σκεφτείτε, λοιπόν, πόσο άδικο και ουτοπικό θα λέγαμε είναι να απαιτούμε από τον εαυτό μας -για κάτι που δεν έχουμε εκπαιδευθεί να γίνουμε- να είμαστε καλοί, κι όταν δεν το καταφέρνουμε να αισθανόμαστε ενοχές κλπ.
Καλός γονιός δεν υπάρχει, αρκετά καλός γονιός, όμως, είναι αυτός που προσπαθεί διαρκώς για την ομαλή και φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών του. Κι ο καθένας προσπαθεί με τα δικά του μέσα και εργαλεία.
Άραγε, στην παραδοσιακή κοινωνία οι γονείς αναρωτιόνταν το ίδιο πράγμα? Για σκεφτείτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας. Τους έτρωγε η αγωνία αν θα είναι καλοί γονείς? Όχι, φυσικά.
Στην παραδοσιακή κοινωνία η οικογένεια λειτουργούσε σαν μια ομάδα, που όλοι μαζί έπρεπε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες μας, ώστε να επιβιώσουμε. Δεν υπήρχαν τα μέσα κι ο στόχος ήταν να δουλέψουμε για να ζήσουμε. Έτσι, από πολύ μικρά τα παιδιά αναλάμβαναν ευθύνες και είχαν αρμοδιότητες. Μάθαιναν να γίνονται αυτόνομα, έφευγαν πιο νωρίς από το σπίτι για να σπουδάσουν ή να εργαστούν στην πόλη. Η συναισθηματική επικοινωνία μεταξύ των μελών ήταν περιορισμένη είτε δεν υπήρχε καθόλου.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η εκπαίδευση που έχει ένας γονιός, είναι αυτή που έχει πάρει από τους δικούς του γονείς. Όμως, επειδή οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν διαρκώς, επειδή τα ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά σε κάθε εποχή είναι διαφορετικά και ολοένα αυξάνουν, οι νέοι κάθε φορά γονείς χρειάζεται να είναι αρκετά ενημερωμένοι, ευαισθητοποιημένοι και να προσπαθούν διαρκώς για την διατήρηση της θέσης τους και του ρόλου τους, ως γονείς.
Πλέον, τα πάντα αλλάζουν, διαφοροποιούνται, σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, εμείς δεν μπορούμε να μένουμε αμετακίνητοι σε όσα έχουμε μάθει από τις μαμάδες και τις γιαγιάδες μας. Χρειάζονται νέα παπούτσια για να είμαστε αρκετά καλοί γονείς, παπούτσια που θα τα φτιάχνουμε και θα τα ξαναφτιάχνουμε.
Επίσης, στην παραδοσιακή κοινωνία τα πράγματα ήταν δοσμένα, ξεκάθαρα και απλά. Οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι, ο καθένας ήξερε τι πρέπει να κάνει. Αυτό πρόσφερε μια ασφάλεια, σταθερότητα και όχι πολύ προβληματισμό και ερωτήσεις τύπου ‘το κάνω καλά’?
Αντίθετα, σήμερα, όπου οι ρόλοι, λόγω της κοινωνικής αλλαγής και της μεταβιομηχανικής ανάπτυξης, είναι σε πλήρη σύγχυση, ψάχνουμε να βρούμε ποιος θα κάνει τις δουλειές στο σπίτι, ποιος θα ασχοληθεί με το παιδί, ποιος θα φέρει περισσότερα λεφτά σπίτι κοκ. Γεννιούνται πολλά ερωτήματα, λοιπόν, όπου καλούμαστε δυστυχώς ή ευτυχώς να τα απαντήσουμε μόνοι μας. Διότι συνταγές δεν υπάρχουν, αφού κάθε οικογένεια είναι μοναδική, έχει τους δικούς της κανόνες, το δικό της σύστημα αξιών.
Στο πέρασμα από την παραδοσιακή/εκτεταμένη οικογένεια στην πυρηνική αυτό που έγινε ήταν η οικογένεια να αποκτήσει παιδοκεντρικό χαρακτήρα και μορφή. Όλοι στράφηκαν στο παιδί, τι είναι καλό για το παιδί , να του προσφέρουμε τα πάντα, όσα μπορούμε κι όσα δε μπορούμε και οι γονείς θυσιάζονται για το παιδί, αφήνοντας πίσω τους εαυτούς τους να παρακμάζουν πολλές φορές. Βέβαια, αυτό μόνο καλό δε κάνει στο παιδί.
Σήμερα, μιλάμε για γονείς με ανάγκες εξίσου σεβαστές και αποδεκτές, όσο είναι και οι ανάγκες των παιδιών. Σήμερα, οι γονείς για να μπορούν να κάθονται καλά στο ρόλο τους, για να μεγαλώσουν υγιή και αυτόνομα παιδιά, χρειάζεται να φροντίσουν και τους εαυτούς τους.
Σήμερα, έχουμε καταλάβει, πια, ότι το καλύτερο μάθημα που έχουμε πάρει από τους γονείς μας είναι οι ίδιοι οι γονείς μας. Διότι, μαθαίνουμε από αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε κι όχι από αυτό που μας λένε και ακούμε.

           
ΠΗΓΗ:


Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

«27 Μαρτίου 2012: Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου» [Από το blog “Roadartist”]



Μόλις χθες, 26.3.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


27 Μαρτίου 2012:  Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ 2012 από τον John Malkovich
            "Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους. 
Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη.
Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: «Με ποιό τρόπο ζούμε;» Καλή τύχη!"
            John Malkovich

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος του για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά. Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης John Malkovich. Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.


ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

«Η παρτίδα τελειώνει» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από τέσσερεις  ημέρες, στις 22.3.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Η παρτίδα τελειώνει
            Ολα δείχνουν ότι η παρτίδα τελειώνει. Η μπάνκα μαζεύει τα λεφτά με το φτυάρι. Ως γνωστόν δεν χάνει ποτέ. Ακόμη κι αν ρίχνει πασιέντζες... Το παιχνίδι μεταφέρεται στις κάλπες για μια ανάσα "δημοκρατίας". Ο μπουφές πλούσιος και (σχεδόν) δωρεάν όπως σε όλα τα μεγάλα Casino του κόσμου. Η κοινωνία χώνεψε την πείνα της. Δεν αντιδρά. Βαρέθηκε και να περιμένει. Οι τράπουλες αλλάζουν. Οι μαγνήτες κάτω από τη ρουλέτα τσεκάρονται. Πάμε γι' άλλα...

ΠΗΓΗ:


Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

«Ευτυχώς! Μεγάλωσα στην Ελλάδα!» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]



Πριν από εννιά ημέρες, στις 16.3.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας”  της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Ευτυχώς! Μεγάλωσα στην Ελλάδα!

Τόσα πολλά, τόσα όμορφα!
Τριγύρω και κάθε στιγμή,
κάθε στιγμή που περνάει και χάνεται...
Στη μαντζουράνα, το βασιλικό στη γλάστρα,
τ΄απλωμένα δίχτυα, τις αιώνιες ελιές,
το βλέμμα π΄αντικρύζει απέραντο γαλάζιο
ουρανού και θάλασσας!
Κάθε τι που κληρονόμησα κι έγινε κτήμα,
πρώτα κτήμα στην καρδιά και την ψυχή.
Αυτά πώς μπορεί να πουληθούν;
'Εχουν ρίζες στη μνήμη,
έχουν χρώμα της ιστορίας μας.
Και το κλειδί δεμένο στην ύφανση
του κορμιού μας!
Πλεγμένο με τα όνειρα και τα ατέλειωτα
ταξίδια τους.....
Ζυμωμένο με τα δάκρυα και τους καημούς μας.
Είναι το "γιατί" δεν φοβάμαι!
Για το σήμερα και το αύριο...
Ευτυχώς!


ΠΗΓΗ:


Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

«Το ανούσιο περιβαλλοντικό μάρκετινγκ και οι… Ώρες της Γης» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]



Πριν από ένα χρόνο, στις 24.3.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Το ανούσιο περιβαλλοντικό μάρκετινγκ και οι…  Ώρες της Γης

Με αφορμή τη γνωστή γιορτή που έχει στηθεί και φέτος για την «ώρα της Γης» το Αρχιπέλαγος, Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας δηλώνει αποστροφή απέναντι:
* Στο πανηγύρι της τεχνητής ενοχοποίησης των απλών πολιτών για την κλιματική αλλαγή και τα δεινά του πλανήτη
* Στη σκόπιμη απενεχοποίηση των βιομηχανιών και των εταιρειών - χορηγών της «Ώρας της Γης 200...+» που ευθύνονται για τα καθημερινά και τεράστια περιβαλλοντικά εγκλήματα στη χώρας μας
* Στην ανούσια φλυαρία του περιβαλλοντικού λόμπι και των όψιμων οικολόγων που αφιερώνουν  ώρες σε καμπάνιες που αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, δηλώνοντας ότι με τον τρόπο αυτό «στέλνουν ηχηρό μήνυμα στους ηγέτες της γης»!, και ούτε λεπτό στα ουσιώδη περιβαλλοντικά προβλήματα των αστικών κέντρων και της περιφέρειας.
Σε αυτή τη χώρα, η οποία: πρωτοστατεί στην αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, χωρίς κανένα πλάνο εξορθολογισμού της κατανάλωσης, και ενώ η παγκόσμια τάση επικεντρώνεται στη μείωση της κατανάλωση ρεύματος αναλώνεται σε οικολογικά πανηγύρια τύπου «ώρα της γης», ανησυχώντας μην χάσουμε την πρωτιά από τις ...Φιλιππίνες, αδιαφορώντας παράλληλα για την κατασπατάληση του ρεύματος θεωρεί επίτευγμα να σβήσει τα φώτα Σάββατο βράδυ, όταν ούτως ή άλλως τα ενεργοβόρα κτίρια και βιομηχανίες δεν λειτουργούν, ανοίγουμε τα μάτια μας - δεν είμαστε πιόνια
Απέναντι στις ανέξοδες οικολογίζουσες γιορτές η σιωπή μας είναι ένοχη και η άγνοιά μας επικίνδυνη, εάν θεωρούμε ότι έχουμε τελικά ευθύνη για την πραγματική διαχείριση των περιβαλλοντικών προβλημάτων στην Ελλάδα.
* Σε μια εποχή που ο πολίτης σβήνει το διακόπτη καθημερινά επειδή αδυνατεί να πληρώσει τον λογαριασμό ρεύματος (και όχι επειδή έχει οικολογική συνείδηση), οι συμβολικές γιορτές είναι προκλητικές ...;

Αρχιπέλαγος, ΙΘΠ - Η επιστημονική και ερευνητική ομάδα

σ.Μisha O έλληνας δέχεται τόννους σκουπιδιών κάθε μέρα στο μυαλό του από τα καθεστωτικά ΜΜΕ! Αυτά που του λένε πως πρέπει να πεθάνει από την πείνα,κάνοντας στωική υπομονή,τώρα «ξεσηκωνονται» για την κλιματική αλλαγή! Για την βίαιη φτωχοποίηση ενός λαού δια του Μνημονίου βεβαίως, ούτε κουβέντα  κατά το δόγμα της Μαρίας Αντουανέτας «αν δεν εχουν ψωμί ας φανε παντεσπάνι»



ΠΗΓΕΣ:



Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

«Δήλωση υποστήριξης προς τον ελληνικό λαό» [Από το blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”]



Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 24.2.2012, στο blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”  της Ιππολύτης, διαβάσαμε αυτό:


Δήλωση υποστήριξης προς τον ελληνικό λαό

Κίτο, Ισημερινός - 15 Φεβρουαρίου 2012

Τα κοινωνικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής και όλου του Κόσμου, που συγκεντρώθηκαν στο Κίτο του Ισημερινού , στην διεθνή συνάντηση με θέμα : "Πρόοδος της Νέας Περιφερειακής Χρηματοπιστωτικής Αρχιτεκτονικής και των Λογιστικών Ελέγχων του Χρέους», εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τον ελληνικό λαό και στηρίζουμε την διαμαρτυρία του ενάντια στα τραγικά αντικοινωνικά μέτρα που επιβάλλονται από τις συνταγές και τα σχέδια που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με την "τρόικα" της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
            Σας συγχαίρουμε θερμά, για την έναρξη της εκστρατείας με σκοπό τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, που στηρίζεται σε ένα ισχυρό δημοκρατικό κίνημα, για να διενεργήσει πλήρη έλεγχο, ώστε να διευκρινιστούν οι ευθύνες και οι καταχρήσεις στη σύσταση ενός παράνομου και απεχθούς χρέους . Ο εν λόγω έλεγχος απορρίπτει, επίσης, την χιλιοχρησιμοποιημένη στρατηγική ,που τόσο καλά γνωρίζουμε στη Λατινική Αμερική, και η οποία θέλει τις διαπραγματεύσεις να βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών, των ευρωπαίων γραφειοκρατών , των πολυεθνικών οργανισμών και των εκπροσώπων τους στην κυβέρνηση, οι οποίοι παρουσιάζονται σήμερα ως "τεχνοκράτες", ενώ είναι εκείνοι , ακριβώς, οι υπεύθυνοι για τηνκρίση.
            Στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην εμπειρία που ταξίδεψε από την Λατινική Αμερική ενάντια στα νεοφιλελεύθερα σχέδια προσαρμογής και ελέγχου του χρέους, όπως συνέβη στην περίπτωση του Εκουαδόρ κατά την περίοδο 2008-2009 και οδήγησε σε αναστολή πληρωμών για το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων του δημόσιου χρέους. Αυτή η εξαιρετικά αποτελεσματική ενέργεια επέτρεψε τη ριζική μείωση του δημόσιου χρέους ταυτόχρονα με την αύξηση των κοινωνικών επενδύσεων για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων.
Οι εναλλακτικές λύσεις, για τον ελληνικό λαό σήμερα, δεν είναι καθόλου εύκολες. Αν γνωρίζουμε ότι είναι πολύ μεγαλύτερο το κόστος της αποδοχής της υποχώρησης και της υποταγής μέσω των ολοένα βαρύτερων μέτρων που επιβάλλονται, πρέπει να πούμε όχι με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια και να δώσουμε προτεραιότητα στην υπεράσπιση της ζωής, της δημόσιας περιουσίας και στο μέλλον του ελληνικού και του ευρωπαϊκού λαού που σήμερα βρίσκονται σε κίνδυνο.

Υπογράφουν :
CADTM internacional www.cadtm.org
CLAI Consejo Latinoamericano de Iglesias www.claiweb.org
Programa sobre la deuda ilegitima - Federación Luterana Mundial
ATTAC Argentina
Jubilee USA www.jubileeusa.org
EDI Argentina
Auditoria Ciudadana de la Deuda – Brasil
Jubileo 2000 Red Guayaquil
CADTM Colombia

ΠΗΓΗ:


Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

«Γράμμα από τον Καζαντζάκη» [Από το blog “Roadartist”]



Πριν από ένα μήνα,  στις 22.2.2012, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:



Γράμμα από τον Καζαντζάκη

Αγαπητέ φίλε,
            Η Ελένη αντιγράφει ένα μυθιστόρημα στη γραφομηχανή, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται… Είναι εντελώς σύγχρονο και νομίζω καλό. Τόρα άρχισα ένα καινούργιο, καθώς και μια νέα τραγωδία, εμπνευσμένη από την τορινή τραγωδία της Ελάδας.
            Ελπίζω – και φοβούμαι – πως θα μείνω πολήν καιρό εδώ. Εδώ δουλεύω λαμπρά, το κλίμα είναι εξαίσιο, θάλασσα ήλιος, τροπικά δέντρα, καλοί άνθρωποι, μοναξιά. Το σώμα είναι γερό, το μιαλό δουλεύει, κρατώ αλάκαιρη την Ελάδα κάτω από τα βλέφαρά μου -και τίποτα θαρώ δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελάδας που θέλουν να την γκρεμίσουν. Μα αφτή ’ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τη δοκιμασία αφτή γιγαντωμένη.
            Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γίνουνται και θα γενηθούν από το αίμα αφτό κι από τα δάκρυα. Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κ’ εμπιστοσύνη στη ράτσα μας όπως τόρα. Είναι αιωνίως ο Χριστός που ξανασταβρόνεται για ν’αναστηθεί.
            Πρέπει, αλήθεια, νάμαστε περήφανοι. την σύμπτωση αφτή να γενηθούμε Έληνες. Και συν να νιόθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη.
            Ο στοχασμός αφτός, τα τελευταία τούτα χρόνια, που γνώρισα από κοντά την παγκόσμια intelligentsia και είδα τους αντιπροσώπους της και τους μίλησα και τους έζησα, μου δίνει τη Μεγάλη Βεβαιότητα για την ασύγκρητη αξία της ράτσας μας.
            Γενηθήκαμε άρχοντες. Φοβερή γη και ευθύνη.
            Να μου χαιρετάτε, Σας παρακαλώ πολύ, όλους τους φίλους και συντρόφους. Ο «θεός» μαζί Σας, αγαπητέ φίλε, και μαζί με την Ελάδα.
            Ν. Καζαντζάκης

Απόσπασμα από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη (Εκδ. Το Ελληνικό Βιβλίο, Αθήνα, 1975).

(Διατηρήθηκε η ορθογραφία του Ν. Καζαντζάκη)
Παραχώρηση της Επιθώρησης Le Regard crétois τεύχος, #37, Φεβρ. 2012 της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη



ΠΗΓΗ:


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

«O “θάνατος” ενός περιοδικατζή» [Από το blog “ANemos”]



Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 22.2.2012, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


O “θάνατος” ενός περιοδικατζή

Μνημειώδες κείμενο ή "πως να πεθάνεις βρίζοντας και φτύνοντας":


“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση
Προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.
Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια <<γκανιάν>>, δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του <<βλάχου>> Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000
ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το <> Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το <<ΚΛΙΚ>> στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με <<συμπαίκτες>> τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ’ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα. Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία
εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ’ ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω <<τέρατα>> και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να
διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα; Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ’30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ’90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία…
Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω…
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ’ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα. Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί
προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα.
Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι <<καημένοι>> που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του <>. Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο <<Κόσμος του Επενδυτή>> και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο <<βλάχο>> που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο <> δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή. Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ…
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ’ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις, αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα <<κοράκια>> πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε
κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα <<συνεργατών>> που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία. Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον  εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά <<ανακαλύψεων>> που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία.
Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν
για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το
μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός <<λαϊκού>> τύπου. <> έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που πια δεν θα είμαι τόσο αφελής…

Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω… Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα… Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το <<μηδέν>>. Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο…
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που
μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…


ΠΗΓΗ:


Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

«Γράφοντας την ιστορία της ζωής σου με στυλό» [Από το blog “Aspa online”]



Πριν από πέντε ημέρες, στις 20.3.2012, στο blogAspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:


Γράφοντας την ιστορία της ζωής σου με στυλό

“Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν δύο άνθρωποι που έμοιαζαν πολύ με εσάς. Κι όπως κι εσείς έτσι κι εκείνοι έκαναν ένα ταξίδι. Έκαναν μία αναζήτηση. Να βρουν αυτό που φαίνεται ότι ψάχνουμε όλοι. Για λόγους που ούτε καν μπορεί να ξέρουν βρέθηκαν στη γη της σπουδαίας Ατακάμα…”
Έτσι ξεκινάει η αφήγηση στο παρακάτω εκπληκτικό βίντεο που αξίζει να δείτε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι γεμάτο με πανέμορφες εικόνες από το ταξίδι ενός ζευγαριού διάρκειας 5 εβδομάδων, στη Χιλή και στην Παταγονία. Μιλάει για τις περιπέτειές τους, όσα είδαν και όσα όμορφα έζησαν.


a story for tomorrow. from gnarly bay productions, Inc. on Vimeo.

Αν διαβάζετε μέσω e-mail ή RSS και δεν βλέπετε το βίντεο κάντε κλικ εδώ]

Στο 2.52 ο αφηγητής λέει: “Μέχρι που ο χρόνος απλά τελείωσε… Και όπως συνέβη σε όλους όσους έχουν προηγηθεί πριν από εσάς, το μονοπάτι τους κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος του. Και βρήκαν μόνο εμένα. Το μέλλον τους.  Που περίμενα ήσυχα. Και τους έκανα τις ίδιες δύο ερωτήσεις που θα κάνω μια μέρα και σε εσάς.

 Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτή τη ζωή;
Και μετά θα ρωτήσω, όπως τους ρωτάω όλους:
 Απόλαυσες την ιστορία σου;”

Δύο ερωτήσεις που αξίζει να σκεφτούμε…  Γιατί όπως λέει και μια Αφρικανική Παροιμία:  ”Εκείνος που κάνει ερωτήσεις, δε χάνει το δρόμο του.”
Κλείνω με μια δυνατή σκέψη που διάβασα στο blog Life without Pants, όπου πρωτοείδα το βίντεο:
Το στυλό που πιάνεις για να γράψεις την ιστορία σου; Είναι στυλό. Όχι μολύβι. Δεν μπορείς να σβήσεις αυτά που έγραψες, αλλά μπορείς πάντα να γράψεις κάτι καινούργιο. Κάτι διαφορετικό. Κάτι απίστευτο. Ό,τι θέλεις. Ξεκινώντας από τώρα.


ΠΗΓΗ:


Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

«Χρησμός» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]



Πριν από τρεις ημέρες, στις 16.3.2012, στο blogSynαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:


Χρησμός

Άδειασε και μειώσου,
πριν φτάσεις στην ακμή σου.

Κι αν πάλι την περάσεις,
τότε αποδομήσου.

Κάν' το ναδίρ σπουδή σου.


ΠΗΓΗ:


Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Επίσκεψη στο διάστημα [από το blog ενός 8χρονου παιδιού]



Μόλις χθες, 17.3.2012, στο blog ενός 8χρονου (!) παιδιού, μαθητή της β’ δημοτικού, τον Τάσσο, διαβάσαμε (και το να αναδημοσιεύουμε για να τιμήσουμε και να συγχαρούμε την προσπάθεια του μικρού blogger) αυτό:



Επίσκεψη στο διάστημα
Ενα πρωινό εγώ και οι φίλοι μου πήγαμε στο πάρκο για να παίξουμε. Εγώ και οι φίλοι μου βαριόμασταν γιατί δεν είχαμε τι να παίξουμε. Εγώ είπα πως μπορούμε να μπούμε κρυφά μέσα στο γκαράζ του γείτονά μας. Τον γείτονά μας τον λένε κυρ Αντρέα και είναι αστροναύτης. Ο κυρ Αντρέας παράγγειλε έναν πύραυλο. Εμείς μπήκαμε μέσα στον πύραυλο και ξεκινήσαμε για το Διάστημα. Οταν είχαμε ήδη φτάσει πήγαμε σε έναν παράξενο πλανήτη. Οπως ξέρω ήμασταν στον Κρόνο. Χωρίς να φοβόμαστε κατεβήκαμε να εξερευνήσουμε τον τόπο. Μετά από λίγο ήλθε ένα μικρό πράσινο πλασματάκι. Μετά από πολλές ώρες εμφανίστηκαν κι άλλα τέτοια πλασματάκια. Εμείς δεν τρομάξαμε. Εγώ ήθελα να τους καλοπιάσω. Ευτυχώς που είχαμε ένα ραδιόφωνο στον πύραυλο. Εβαλα μουσική. Κι αυτό έπιασε. Οι εξωγήινοι μας φιλοξένησαν. Στο τέλος έπρεπε να γυρίσουμε στη Γη. Οταν φτάσαμε αφήσαμε τον πύραυλο και παίξαμε στο πάρκο.


ΠΗΓΕΣ: