Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

«Συναισθηματική νοημοσύνη (EQ)» [Από το blog “ Spiritual Harmony ”]


Στις 26.3.2009, στο blogSpiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Συναισθηματική νοημοσύνη (EQ)


Η Συναισθηματική Νοημοσύνη ή EQ, είναι ένα θέμα που έχει αναστατώσει τα τελευταία χρόνια τους κύκλους των ψυχολόγων.

Μέχρι τώρα η νοημοσύνη μετριόταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο που στηριζόταν κυρίως στην «Νοημοσύνη του Νου» το γνωστό σε όλους μας IQ.


Πολλά τεστ βγήκαν ικανά να μετρήσουν, άλλα με περισσότερη και άλλα με λιγότερη ακρίβεια, αυτήν την ικανότητα.

Σε πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα στην Αμερική τα τεστ αυτά έπαιζαν και παίζουν καθοριστικό παράγοντα για την επιλογή κάποιου ατόμου σε μια εργασία, σε ένα πανεπιστήμιο και γενικά σε διάφορες δραστηριότητες της ζωής.

Η λογική είναι ότι έχοντας ένα άτομο υψηλό δείκτη νοημοσύνης (IQ) μπορεί να πετύχει σε κάθε τομέα της ζωής του.

Με τα χρόνια όμως αυτή η θεωρία που είχε ήδη εδραιωθεί γερά στο κόσμο άρχισε να φαίνεται ότι δεν ανταποκρινόταν επαρκώς στην πραγματικότητα.

Υπήρχαν άτομα με υψηλό IQ, που μόνο πετυχημένα ή ευτυχισμένα δεν θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις.

Τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά;

Τι ήταν αυτό που το συνηθισμένο Τεστ δεν μπορούσε να προβλέψει;


Έτσι ξεκίνησαν όλα. Έγιναν πολλές κλινικές μελέτες από πλήθος επιστημών και αποδείχθηκε τελικά ότι υπάρχουν κάποιοι επιπλέον παράγοντες, από αυτούς που απαιτούσαν τα συνηθισμένα τεστ, οι οποίοι είναι συνυπαίτιοι για την επιτυχία ή την αποτυχία στην ζωή. Αυτοί οι παράγοντες διαχωρίστηκαν και έτσι έχουμε την γνωστή σε όλους μας «Συναισθηματική Νοημοσύνη» ή EQ, ή Νοημοσύνη της Καρδιάς.

Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι το IQ και το EQ δεν είναι δύο αντικρουόμενες, αλλά μάλλον δύο ξεχωριστές ικανότητες.


Ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα εξάγεται από τις έρευνες που έχουν γίνει πάνω στο θέμα, και αυτό είναι ότι είναι σχετικά σπάνιο να βρεθεί άτομο που να έχει πολύ υψηλά τον ένα δείκτη και πολύ χαμηλά τον άλλο.


Συνήθως και οι δύο δείκτες είναι σε παρόμοια επίπεδα.


Είναι σημαντικό επίσης να πούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει ένα Τεστ με μολύβι και χαρτί που να προσδιορίζει με σχετική ακρίβεια τον δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως υπάρχει για την διανοητική νοημοσύνη.

Τα τεστ αυτά που προσδιορίζουν τη συναισθηματική νοημοσύνη είναι κυρίως πρακτικά ή οπτικά ή τέτοιου τύπου.


ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
Είναι ταχύτερος διότι δεν χρειάζεται να συλλογιστεί για το τι θα κάνει.

Οι πράξεις που πηγάζουν από αυτό τον εγκέφαλο διακατέχονται από μια ιδιαίτερα έντονη αίσθηση της σιγουριάς.

Λίγο αργότερα μπορεί να σκεφτούμε, αυτό τώρα γιατί το έκανα, σημάδι ότι ο λογικός νους αφυπνίζεται αλλά αργεί.

Ο γρήγορος αυτός τρόπος αντίληψης θυσιάζει την ακρίβεια για την ταχύτητα, βασιζόμενος στην πρώτη εντύπωση, αντιδρώντας στο σύνολο μιας εικόνας ή στις πιο εντυπωσιακές της πλευρές. Αντιλαμβάνεται τα πράγματα με μιας, σαν σύνολο και αντιδρά προτού αφιερώσει κάποιο χρόνο για διεξοδική σκέψη και ανάλυση.
Ο συγκινησιακός μας νους είναι το ραντάρ μας για τους κινδύνους, επειδή όμως λαμβάνονται γρήγορα μπορεί να είναι παραπλανητικές ή λαθεμένες.

Ο χρόνος κατά τον οποίο το συναίσθημα φτάνει στο απόγειο του είναι πάρα πολύ σύντομος μόλις λίγα δευτερόλεπτα.

Τα συναισθήματα την στιγμή της έξαρσης τους είναι ισχυροί ρυθμιστές της δράσης και της αντίληψης μας.

Παρόλα αυτά θα περιγράψουμε τώρα πως θα ήταν ένας καθαρός τύπος Νοητικής Νοημοσύνης και ένας Συναισθηματικής Νοημοσύνης, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη βάση των δύο τύπων.


Ο καθαρός τύπος με υψηλό Δείκτη Διανοητικής Νοημοσύνης IQ (δηλαδή αυτός που παραμερίζει την νοημοσύνη της καρδιάς) είναι σχεδόν μια καρικατούρα του διανοούμενου, διανοητικά ικανότατου ατόμου , αλλά ανεπίδεκτου ως προς τον εσωτερικό του κόσμο. Τα χαρακτηριστικά διαφέρουν ελαφρά από άνδρες σε γυναίκες, για αυτό θα εξετάζουμε και τους δύο ξεχωριστά.


ΑΝΔΡΕΣ: Δεν είναι άξιο απορίας ότι ένας άνδρας με υψηλό IQ, μπορεί να προσδιοριστεί τυπικά από ένα ευρύ φάσμα πνευματικών διαφερόντων και ικανοτήτων, Είναι φιλόδοξος και παραγωγικός, προβλέψιμος και πεισματάρης, και δεν απασχολείται με ζητήματα που αφορούν τον εσωτερικό του κόσμο. Τείνει επίσης να είναι κριτικός και καταδεκτικός, λεπτολόγος και συνεσταλμένος, άβολος με τη σεξουαλικότητα και την εμπειρία των αισθήσεων, ανέκφραστος, απόμακρος και συγκινησιακά μονότονος και ψυχρός.


ΓΥΝΑΙΚΕΣ: Οι γυναίκες με υψηλό IQ έχουν την αναμενόμενη πνευματική αυτοπεποίθηση, εύκολα εκφράζουν τις σκέψεις τους, αξιολογούν πνευματικά ζητήματα κι έχουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων του πνεύματος και της αισθητικής. Τείνουν επίσης να είναι ενδοσκοπικές , επιρρεπείς στο άγχος, τους στοχασμούς και τις ενοχές και διστάζουν να εκδηλώσουν ανοιχτά το θυμό τους (παρόλο που το κάνουν έμμεσα).


Ο καθαρός τύπος με υψηλό Δείκτη Συναισθηματικής Νοημοσύνης EQ


ΑΝΔΡΕΣ: με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης είναι κοινωνικά ισορροπημένοι, εκδηλωτικοί και πρόσχαροι, ελεύθεροι από φοβίες και σκέψεις άγχους. Έχουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να αφοσιώνονται σε ανθρώπους και σκοπούς, να αναλαμβάνουν ευθύνες και να τηρούν μια ηθική στάση. Είναι πονετικοί και τρυφεροί στις σχέσεις τους. Η συναισθηματική ζωή τους είναι πλούσια, αλλά και ενδεδειγμένη. Νοιώθουν άνετα με τον εαυτό τους με τους άλλους και το κοινωνικό σύμπαν μέσα στο οποίο ζουν.


ΓΥΝΑΙΚΕΣ: με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, τείνουν να είναι θετικές, να εκφράζουν ευθέως τα συναισθήματα τους, και να νοιώθουν θετικά απέναντι στον εαυτό τους. Η ζωή γι αυτές έχει νόημα. Είναι εκδηλωτικές και κοινωνικές και εκφράζουν τα συναισθήματα τους κατάλληλα (όχι με ξεσπάσματα). Προσαρμόζονται καλά στο στρες. Η κοινωνική τους ισορροπία τις κάνει να κάνουν εύκολα γνωριμίες. Νοιώθουν άνετα με τον εαυτό τους και είναι ευδιάθετες αυθόρμητες και ανοιχτές στην εμπειρία των αισθήσεων. Σπάνια νοιώθουν άγχος ή ενοχή, Σπάνια επίσης βυθίζονται σε περισυλλογή.


Όπως βλέπουμε και παραπάνω η Συναισθηματική Νοημοσύνη περιλαμβάνει χαρακτηριστικά μιας εντελώς διαφορετικής ευφυίας.


Η Συναισθηματική Νοημοσύνη περιλαμβάνει αυτεπίγνωση και έλεγχο των παρορμήσεων, επιμονή, ζήλο και αυτοενεργοποίηση, ενσυναίσθηση και κοινωνική προσαρμοστικότητα.
Αυτές είναι απαραίτητες δεξιότητες που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι για να διαπρέψουν στη ζωή, να οικοδομήσουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, να διακριθούν στο χώρο εργασίας τους κλπ.

Αυτές είναι επίσης η σφραγίδα ποιότητας του χαρακτήρα και της αυτοπειθαρχίας, του αλτρουισμού και της συμπόνιας, που με τη σειρά τους είναι θεμελιώδεις δεξιότητες απαραίτητες για την πρόοδο του ανθρώπινου είδους.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ του ROBERT J. STERNBERG.

Εκδ. Ελληνικά Γράμματα

2. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Άρθρο www. ecoterika.gr

3. Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, του JOHN GOTTMAN

Εκδ. Ελληνικά Γράμματα


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/03/eq.html



Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

«Κυριακή κι η καρδιά στη θέση της…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 22.3.2009, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Κυριακή κι η καρδιά στη θέση της..


"Βρεθήκατε ποτέ σας στη θάλασσα τυλιγμένοι σε πηχτή ομίχλη, τη στιγμή που σας σκεπάζει ολότελα σαν ένα χειροπιαστό άσπρο σκοτάδι, με το μεγάλο καράβι να ψάχνει το δρόμο του προς τη στεριά, βυθομετρώντας τα νερά με αγωνία, και σείς να περιμένετε με χτυποκάρδι κάτι να συμβεί; "'Ημουν σαν αυτό το καράβι πριν αρχίσει η εκπαίδευσή μου, μόνο που δεν είχα ούτε πυξίδα ούτε σκαντάγιο, κι ούτε ήξερα πόσο μακριά είναι το λιμάνι. "Φως! Δώστε μου φως!" ήταν η άναρθρη κραυγή της ψυχής μου, και το φως της αγάπης έλαμψε πάνω μου εκείνην ακριβώς την ώρα......".

Απο το ημερολόγιο της 'Ελεν Κέλερ, της βιογραφίας που διαβάζω τελευταία και με συγκλόνισε όπως και άλλων μεγάλων γυναίκων του περασμένου αιώνα... Δεν ξεχώρισαν, επειδή έτυχε να είναι γυναίκες, αλλά γιατί αξίζουν να θεωρούνται μεγάλες προσωπικότητες στην ανθρωπότητα....

Κι επειδή η Κυριακή διώχνει τούτη την ώρα μακριά τα σύννεφα... να τη ζήσουμε όσο μας πρέπει κι όσο μπορούμε....

Αφήνω, μόνο, δυό σκέψεις της ακόμα, από την τεράστια και πολύπλευρη ταυτότητά της....

" Τα λόγια είναι τα φτερά του νού..."

" Η ευτυχία μοιάζει με βουνοκορφή. Κάποτε είναι κρυμμένη ανάμεσα στα σύννεφα, όμως ξέρουμε πως βρίσκεται εκεί".


'Ομορφη Κυριακή να είναι για όλους.....

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2009/03/kyriakh-ki-h-kardia-sth-thesh-ths.html


Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

«Για την αγάπη…» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Στις 19.3.2009, στο blogSpiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Για την αγάπη…


Η αγάπη υπομένει τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, εύχεται τα πάντα, αντέχει τα πάντα. Η αγάπη ποτέ δεν τελειώνει.

«Προς Κορινθίους 13:7»

Χρειάζομαι την αγάπη ως Λυδία λίθο της ύπαρξής μου. Είναι ο ήλιος που πνέει μέσα μου ζωή.

«Τζουλιέτ Ντρουέ στον Β. Ουγκώ»

Κανένας δεν αγαπάει πραγματικά εκείνον που φοβάται.

«Αριστοτέλης»

Μια λέξη μας απελευθερώνει από τους πόνους της ζωής. Και αυτή η λέξη είναι: Αγάπη.

«Σοφοκλής»

Μάθε ν΄αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη.

«Γ. Ρίτσος»

Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.

«Antoine de Saint Exupery»

Η αγάπη δεν κατακτά, κατακτείται.

«Γκαίτε»

Το μέτρο της αγάπης είναι η αγάπη χωρίς μέτρο.

«Ιερός Αυγουστίνος»

Η αγάπη μας διατάζει να πηδήξουμε στο κενό και μας πιάνει στον αέρα.

«Π. Μπράουν»

Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρα, ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα. Προσφέρεται ακόμη και όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν. Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε.

«Λέο Μπουσκάλια»

Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα.

«Hellen Rowland»

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν.

«Βίκτωρ Ουγκώ»

Αγάπη: η ανάγκη να φύγεις από τον εαυτό σου.

«Charles Baudelaire»

Δεν αγαπά πραγματικά όποιος δεν αγαπά για πάντα.

«Ευριπίδης»

Η Αγάπη είναι η ομορφιά της ψυχής.

«Ιερός Αυγουστίνος»

Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή.

«Ίντιρα Γκάντι»

Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!

«Μυρτιώτισσα»

Αγαπάτε αλλήλους

«Ιησούς Χριστός»

Αγάπη είναι, πάνω απ’ όλα, να χαρίζεις τον εαυτό σου.

«Jean Anouilh»

Αν αγαπάς και υποφέρεις, αγάπα περισσότερο.

«Βίκτωρ Ουγκώ»

Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος.

«Νίκος Εγγονόπουλος»

Η αγάπη είναι ο σεβασμός στη ζωή.

«Άλμπερτ Σβάϊτσερ»

Η αγάπη μεταμορφώνει ακόμα και τη θυσία σε χαρά.

«Βίκτωρ Ουγκώ»

Λίγο βαστάει ο θυμός όσων αγαπούν πραγματικά.

«Μένανδρος»

Μονάχα η αγάπη γιατρεύει, ολοκληρώνει, μας οδηγεί πέρα από τον εαυτό μας.

«Marsha Sinetar»

Η γνώσις φυσιεί (προκαλεί έπαρση) η δε αγάπη οικοδομεί.

«Απόστολος Παύλος»

Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να αποκτήσει την τέλεια αγάπη, παρά μόνο εκείνος που απέβαλε τον παλιό εαυτό του.

«Μέγας Βασίλειος»

Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς.

«Διονύσιος Σολωμός»


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html


Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

«Ο φόβος φυλάει τα έρημα» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Στις 23.3.2009, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Ο φόβος φυλάει τα έρημα*


Εχει δίκιο η παροιμία; Ο φόβος, κάπου διάβασα, ερεθίζει κάποιους αδένες που εκλύουν μια μυρωδιά και με αυτό τον τρόπο γίνεται αντιληπτός από εκείνον ακριβώς που φοβάται ο φοβισμένος. Ετσι, κατά κάποιο τρόπο, το θύμα προκαλεί το δράστη. Η μυρωδιά δεν είναι οσφρήσιμη από ανθρώπους, αλλά τα ζώα -όπως π.χ. ο σκύλος- την καταλαβαίνουν. Μεταξύ ανθρώπων ο φόβος λειτουργεί κάπως ως χημική αντίδραση, όπως επίσης και ο έρωτας!

Οταν ο φόβος υπάρχει ως συναίσθημα βαθειά ριζωμένο, η λογική δυσκολεύεται να το ξερριζώσει. Μακάρι να μπορούσα να μάθω στα παιδιά όλου του κόσμου να μη το νοιώθουν -τουλάχιστον για συνανθρώπους. Το μόνο που μου προξενεί μια ανατριχίλα ειναι οι κατσαρίδες. Ε, για να υπάρχει κάτι να φοβάμαι.


Ιστορία 1η:

Πριν μερικά χρόνια (5-6) είχα περπατήσει σε κακόφημες (τώρα) γειτονιές της Αθήνας -πίσω από το Δημαρχείο, κλπ- με ένα νεαρό γερμανό συνάδελφο, θέλοντας να τον ξεναγήσω με ένα ιδιαίτερο τρόπο στη παλιά εικόνα της πρωτεύουσας. Του έδειχνα τις ταμπέλες των δρόμων με τα αρχαία ονόματα, εκείνος δεν γνώριζε ούτε τον Αριστοτέλη, πόσο μάλλον το Σωκράτη και το Μένανδρο! Κάποια στιγμή σφίχτηκε στο μπράτσο μου τρομαγμένος και «πάμε να φύγουμε από δω, θα μας ορμήξουν» μου είπε, αλλά δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Αργότερα, σε ένα καφενεδάκι στον ημιόροφο ενός κτιρίου εκεί κοντά -ήθελε επειγόντως καφέ- τον ρώτησα γιατί ήθελε να φύγουμε τόσο γρήγορα, ήθελα να του δείξω και άλλα παλιά κτίρια, και μου απάντησε «μα δεν είδες πώς γυαλίζαν τα μάτια τους;». Τον πήγα στα χασάπικα της Βαρβακείου για φαγητό, αλλά και εκεί τον τρόμαζαν οι φωνές των χασάπηδων που κραδαίναν τους μπαλντάδες τους! Τελικά, έφαγε μια σουπίτσα και στανιάρησε. Περιττό να πω ότι δεν ξανάρθε Ελλάδα.


Ιστορία 2η:

Πριν από καιμιά δεκαριά χρονάκια, είχα γνωρίσει στη Κρήτη ένα νεαρό γερμανό, που είχε αποφασίσει να γίνει έλληνας και μάλιστα κρητικός, είχε αλλάξει και το όνομά του το μικρό και είχε εξελληνίσει το γερμανικό του επίθετο. Ηταν φωτογράφος και η εργασία του βρισκόταν σε κάποια χώρα αφρικανική, όπου τραβούσε φωτογραφίες και τις πούλαγε σε περιοδικά σε όλο τον κόσμο. Μου μιλούσε πολύ θερμά για τους ανθρώπους "εκεί κάτω" -όπως έλεγε- πόσο υποφέρουν και πόσο υπεύθυνοι είμαστε όλοι οι ευρωπαίοι γι αυτή την κατάντια των λαών της Αφρικής. Παράλληλα με την εργασία του, είχε αναλάβει κάτι δύσκολο: να κάνει μαθήματα τέχνης σε αφρικανόπουλα. Οχι να τους δείχνει έργα δυτικού τύπου και τέτοια, αλλά να τους εκθειάζει το δικό τους πολιτισμό, τα δικά τους έργα, τα οποία είχαν διδαχτεί επί γενιές ολόκληρες (από ιεραπόστολους και άλλους "καλούς" ανθρώπους) να υποτιμούν. Εφταναν να θαυμάζουν ένα γυάλινο μπουκάλι δυτικού αναψυκτικού (ναι, το γνωστό είναι!) περισσότερο από ένα πανέμορφο αφρικάνικο ξυλόγλυπτο. Οπότε, έβαλε τα μεγάλα μέσα: τους έδειξε ένα βιβλίο με γλυπτά του Πικάσο, λέγοντας πόσο ο καλλιτέχνης -όπως ο ίδιος δήλωνε- είχε επηρεαστεί από την τέχνη των αφρικανών. Ακόμα και μετά από αυτό, καθώς μου είπε, τα παιδιά δυσπιστούσαν. Τόσο διαβρωμένο είναι το πνευματικό τους υπόβαθρο, τόσο πολύ υποτιμούν τον πολιτισμό τους, τη χώρα τους, κατ' επέκταση τον εαυτό τους. Πριν ξαναφύγει για Αφρική, μου έδειξε μια αφίσα με παιδικά μάτια λέγοντας «ξέρεις τι σκέφτομαι;» του απάντησα ότι σίγουρα δε βλέπει την ώρα να ξαναντικρύσει αυτά τα μάτια, αλλά μου είπε «όχι, σκέφτομαι πως ούτε τα μισά από αυτά τα μάτια δεν θα ξαναδώ γιατί θα έχουν πεθάνει».


Αυτή τη φράση έχω στο νου μου όταν βλέπω μάτια να γυαλίζουν. Είναι ο πόθος για κάτι καλύτερο και υψηλότερο από εκείνο που έχουν που τα κάνει να λάμπουν -ίσως και από θαυμασμό για μας, που, όπως νομίζουν, τα έχουμε όλα!

..άλλωστε, ο φθόνος είναι ένα συναίσθημα που ευδοκιμεί μεταξύ εχόντων και κατεχόντων..

Ενας φτωχός και πεινασμένος δεν έχει την πολυτέλεια να φθονεί.


-->> και οι δυο είναι άντρες της ίδιας ηλικίας περίπου -30 με 35 χρονών την εποχή των ιστοριών που διηγούμαι- και οι δυο από μια χώρα με ιδιαίτερα προγραμματισμένο τρόπο ζωής, και οι δυο υπηρετούν τις τέχνες: ένας αρχιτέκτονας και ένας φωτογράφος

-->> και όμως, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους!


* Η παροιμία έχει την έννοια ότι όποιος είναι μόνος καλά κάνει και φοβάται για να έχει το νου του να προφυλάγεται. Ετσι νομίζω. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι διαφορετικό, ας ενημερώσει.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2009/03/blog-post_23.html


Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

«Το ύπουλο όπλο της εξουσίας: Αδέλφια το νού σας λέμε!» [Από το blog “ Rodia Mixer”]


Στις 22.3.2009, στο blogRodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:


Το ύπουλο όπλο της εξουσίας: Αδέλφια το νού σας λέμε!


Οποια κι αν είναι η Εξουσία -πολιτική, θρησκευτική, κλπ- έχει ένα μοναδικό ύπουλο όπλο για να ελέγχει τους εξουσιαζόμενους: την καλλιέργεια της δυσπιστίας μεταξύ τους. Γιατί "ύπουλο"; Επειδή δεν φαίνεται ξεκάθαρα. Καλλιεργώντας ένα σωρό φοβους για ανύπαρκτα τέρατα, φυτεύει το σπόρο της δυσπιστίας και μετά περνά στο επόμενο στάδιο, να ζητήσουν οι εξουσιαζόμενοι από μόνοι τους την επέμβασή της για την προστασία και την ασφάλειά τους.

Ακουσα σε δελτίο ειδήσεων (ΝΕΤ, 9:00μμ) τη περίπτωση μιας εφήβου 14 χρονών που ζητούσε από το κινητό βοήθεια από τον πατέρα της στις 3:00πμ η ώρα, εκείνος ζήτησε την άρση του απορρητου, η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ζήτησε γραπτή εντολή εισαγγελέα, η αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει κάτι και η μικρή κοπέλα έπεσε θύμα βιασμού.

Μπορεί η είδηση να είναι αληθινή και να μην είναι είδηση "μαϊμού", αλλά και στη περίπτωση αυτή, ποιος πατέρας αφήνει το κοριτσάκι του (το παιδί του, γενικά) να γυρίζει στις 3:00 τα ξημερώματα; Γιατί δεν πήγε ο ίδιος να το πάρει από το πάρτυ; Πώς γίνεται και δεν γνωρίζει ένα γονιός πού πάει το παιδί του;

Πόσος κόσμος δεν έχει κινδυνέψει σοβαρά ώς τα σήμερα; Τι είναι πάλι αυτή η θρησκεία των κινητών; Ενα κινητό σώζει; Πάρτε όλοι κινητά για να ξέρουμε πού βρίσκεστε κάθε ώρα και στιγμή; Διαφήμιση για τις εταιρείες είναι; Πόση μίζα δώσαν στο δελτίο και στη παρουσιάστρια για να σχολιάσει; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και απολύτως φανταστικά, βεβαίως, και δεν υπενίσσομαι τίποτα το μεμπτόν! Απλώς, ρωτάω πράγματα που περνούν από το νου μου και η διάθεσή μου είναι μονίμως πικρά σατιρική.

Επειδή δεν διανοούμαι ότι μπορεί να περάσει νόμος αντισυνταγματικός ΚΑΙ εναντίον των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξαιτίας παρόμοιων ανοησιών -τουλάχιστον.


Ξέρετε τι έκανε η δικτατορία μόλις πήρε την Εξουσία; Κατήργησε όλες τις ενώσεις και τους συλλόγους, τα συνδικάτα κρύψαν τις σφραγίδες τους στα συρτάρια, διαλύθηκε ο κοινωνικός ιστός που μόλις είχε αρχίσει να δημιουργείται κατα τη διάρκεια της σύντομης διακυβέρνησης από την Ενωση Κέντρου.

Ξέρετε τι έκανε ο Α. Παπανδρέου μόλις έγινε κυβέρνηση; Παρότρυνε τους παντες να ιδρύσουν συλλόγους, ενώσεις, συνδικάτα. Η ομαδική/συλλογική δράση είναι το βασικό όπλο του λαού, το όπλο της Κοινωνίας. Οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, έστω κι αν τσακώνονται συχνά σε αυτά τα μαζέματα, και βρίσκουν τρόπο να αντιδράσουν σε δύσκολες καταστάσεις. Δεν φανταζόταν βέβαια ότι αρκετά από αυτά τα συνδικάτα θα μπορούσαν ποτέ να διαφωνήσουν με εκείνον και τη κυβέρνησή του, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.

Ξέρετε τι γίνεται σήμερα στη διαδικτυακή κοινωνία μας; Ολο και περισσότερες ομαδικές ιστοσελίδες ανοίγουν, όλο και περισσότερες διαδικτυακές κοινότητες δημιουργούνται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι γνωρίζονται και συναναστρέφονται άνθρωποι κάθε φύλου και ηλικίας, χωρίς να τους δένουν μεταξύ τους συμφέροντα ταξικά, επαγγελματικά, οικονομικά, κλπ πρακτικά πράγματα. Αυτό που τους ενώνει είναι η κοινή επιθυμία για όμορφα πράγματα: τις καλές τέχνες, το περιβάλλον, τη μουσική, την υγεία, τη βοήθεια στο συνάνθρωπο, τον καθημερινό αγώνα για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο κόσμο.

Για τούτο προσβλέπω στον κόσμο του διαδικτύου, μπας και δούμε άσπρη μέρα στον πλανήτη μας και αφήνω τα ειδησεογραφικά πρακτορεία με τις ανοησίες τους να πάνε να... κουρεύονται! ΑΜΑΝ και ΟΥΦΦΦ.


-->> η κοινωνία του διαδικτύου είναι και μπορεί να συνεχίσει να είναι ένας αυτορυθμιζόμενος χώρος πολιτών με μοναδικό όπλο την ενημέρωση. Ενημέρωση για τη λειτουργία του άυλου χώρου πρώτα πρώτα. Οσοι δεν γνωρίζουν, χάβουν εύκολα όποια παπαριά σερβίρεται και το δυστύχημα είναι πως οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν γνωρίζουν τίποτα για το διαδίκτυο. Για αυτό, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΕ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΕ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΕ. Τους γονείς σας, τους παπούδες σας, τους γείτονες, κλπ κλπ, όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός σας. Δεν αρκεί η χρήση του ίντερνετ, χρειάζεται να μιλάμε κιόλας γι αυτό!


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2009/03/blog-post_22.html


Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

«Ελευθερία» [Από το blog “Καρπουζένια (karpouzi)”]


Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 26.3.2009, στο blog “Εισερχόμενα – Εξερχόμενα μιας φρουτένιας ζωής” της “Καρπουζένιας”, διαβάσαμε αυτό:


Ελευθερία


Φυλακή.

Εσύ. Και τέσσερεις τοίχοι.

Να μην μπορείς να πας πουθενά.

Κι ας θέλεις να πας οπουδήποτε. Aρκεί να είναι αλλού.


Φυλακή.

Εσύ. Και τρεις τοίχοι.

Ανοιχτός ο δρόμος μπροστά.

Μα εσύ να θέλεις να γυρίσεις πίσω. Να ξαναβρείς τα χαμένα.


Φυλακή.

Εσύ. Και δυο τοίχοι.

Να μπορείς να γυρίσεις πίσω. Να μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.

Μπρός γκρεμός. Πίσω ρέμα. Κι εσύ να κοιτάς δεξιά και αριστερά για εναλλακτικές.


Φυλακή.

Εσύ. Κι ένας τοίχος.

Όπου κοιτάς να τον βλέπεις.

Υποχρεωτική ακινησία. Θαύματα του μυαλού.


Φυλακή.

Εσύ. Κανένας τοίχος.

Να μπορείς να πας παντού.

Να μπορείς. Μα να μην έχεις πού.


Τι κι αν ελευθερία είναι να επιλέγεις τα δεσμά σου;


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2009/03/blog-post_26.html


Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

«Όμορφα μέρη, Άσχημοι άνθρωποι» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 25.8.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Όμορφα μέρη, άσχημοι άνθρωποι

Επιστρέφοντας από διάφορες θερινές περιηγήσεις ανά την Ελλάδα, μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση. Μέσα μου συνωστίζονται απ’ τη μια όμορφοι γιαλοί, καταπράσινα τοπία και ανέγγιχτα ακόμη από τη νεοελληνική πολεοδομική κακογουστιά χωριουδάκια, με παππούδες και γιαγιάδες που σε κοιτούν μ’ εκείνο το βλέμμα που σε γυρίζει στην παιδική σου ηλικία. Και από την άλλη, οι δια βίου μολυσμένοι από το μικρόβιο του καταναλωτισμού, του φαίνεσθαι και της έλλειψης πολιτισμού νεοέλληνες: μαυρισμένοι σαν σοκολατάκια και αδυνατισμένοι όπως απαιτεί η μόδα, αλλά ψυχικά παχύσαρκοι. Στις δυσκίνητες και τελματώδεις ζωές τους έχουν αναπτύξει μια άνευ προηγουμένου σχέση πάθους με το μόνο που μοιάζει να κινείται: τα αυτοκίνητά τους. Τα κουβαλούν παντού, μεταφέροντας έτσι τα μποτιλιαρίσματα των νεοελληνικών «μεγαλουπόλεων» – εισαγωγικά διότι περισσότερο για μεγαλοχωριά πρόκειται, στα οποία ο επαρχιωτισμός και ο μικροαστισμός ντύθηκαν με τα νέας κοπής φορέματα που επιβάλλει το life-style που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής χειραγώγησης – στα πλέον ανυποψίαστα μέρη. Πρόκειται για τους ίδιους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με έναν χαρακτηριστικά αμήχανο τρόπο, μη μπορώντας να επικοινωνήσουν σε βάθος μαζί τους, αδυνατώντας να τα καθοδηγήσουν και να τους προσφέρουν αξιόλογα παραδείγματα προς μίμηση. Και οι οποίοι επίσης μεταφέρουν τον τηλεορασοκεντρικό τρόπο ζωής τους στα δωμάτια που θα νοικιάσουν, στα εξοχικά τους και όπου αλλού τους φέρει το έτερον τους ήμισυ: το αυτοκίνητό τους. Μπορεί κατά τύχη να βρεθούν στο πιο μαγευτικό μέρος, σε ένα καλαίσθητο δωμάτιο αλλά αυτοί θα επιμένουν να στήνονται εμπρός στην τηλεόραση, ζώντας όπως ακριβώς και στο διαμέρισμα το οποίο άφησαν πίσω τους. Η μόνη στιγμή που θα σπάσει αυτή η τηλεοπτική μονοτονία θα έρθει όταν πάνε στην παραλία. Θα ανοίξουν την ομπρέλα και τις πετσέτες τους για να απολαύσουν το τσιγαράκι και τις μπυρίτσες τους μπροστά στο κύμα, φυτεύοντας κάμποσες γόπες στην αμμουδιά και σκορπίζοντας, επιστρέφοντας πλαστικά μπουκαλάκια και άλλα αξεσουάρ των διακοπών τους από τα παράθυρα του έτερου ημίσεως. Έως την επόμενη φορά, που θα κουβαλήσουν τα διαβρωμένα από τη νεοελληνική υποκουλτούρα σαρκία τους μέχρι την πλησιέστερη εξοχική ταβέρνα…


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/08/blog-post.html


Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

«Amerika» [Από το blog “Locus Publicus”]


Στις 19.3.2009, στο blogLocus Publicus”, κάτω από μια φωτογραφία με το Άγαλμα της Ελευθερίας και (στο βάθος) τη Νέα Υόρκη, διαβάσαμε αυτό:


Amerika

Χαμένη στην ομίχλη, μελαγχολική και μυστηριώδης, η μεγάλη χώρα χάνεται στο βάθος του ορίζοντα. Αυτή την είκόνα αντίκρυσαν για χρόνια οι νιόφερτοι του Νέου Κόσμου, πριν ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Για πολλούς, είναι απλά μια ιδέα, ένας χώρος που χωράνε όλοι, ένας τόπος για να ανήκεις, όταν όλοι οι άλλοι τόποι έχουν τελειώσει. Γιατί είναι ωραίο να ξέρεις πως ανήκεις κάπου. Πολλοί άνθρωποι δεν ανήκουν πουθενά.

Δεν είναι ο τέλειος κόσμος, είναι όμως ένας κόσμος αληθινός. Θα μπορούσε να τον παρομοιάσει κανείς με ένα καράβι που χτίστηκε να ταξιδεύει, να ψάχνει νέους ορίζοντες, να ανακαλύπτει συνεχώς. Να ρισκάρει στα κύματα ενός άγνωστου κόσμου, να χώνει τη μύτη της παντού, παλεύοντας με ανέμους και κύματα, πέφτοντας σε ξέρες, ενίοτε παθαίνοντας μεγάλες καταστροφές, αλλά πάντα συνεχίζοντας με ορμή, ενέργεια και περιέργεια. Υπάρχουν κι άλλα καράβια που μένουν στο λιμάνι, και είναι ασφαλή. Τούτο, επέλεξε να ταξιδέψει.

Πολλοί διατείνουν πως τη μισούν, γιατί αντιπροσωπεύει έναν κόσμο άδικο, άπληστο, που οι ίδιοι δεν θάθελαν να ζήσουν. Κάποια ανωμαλία στην ανθρώπινη ιστορία και εμπειρία. Δεν συμφωνώ, αλλά δεν έχει σημασία. Πιστεύω όμως, πως αν όλοι οι κόσμοι κάποτε χαθούν και μείνει μόνον η Ιστορία, τούτο το μέρος θα το θυμούνται για κάτι πολύ απλό κι βαθιά ανθρώπινο – την Ελπίδα.


ΠΗΓΗ:

http://locuspublicus.blogspot.com/2009/03/amerika.html


Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

«Η στρατηγική του δελφινιού» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Στις 19.3.2009, στο blogSpiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Η στρατηγική του δελφινιού


" Η στρατηγική του δελφινιού

απαιτεί να σκεφτόμαστε

το πώς να σκεφτόμαστε"


Μέσα στην πορεία των αιώνων που ακολούθησε ο άνθρωπος συνυπήρξε με τα ζώα. Έναν αριθμό τους κατόρθωσε να τον εξημερώσει και να έχει έτσι πιο κοντά του ορισμένα είδη, ενώ τα υπόλοιπα τα κρατά σε απόσταση, γιατί εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν έχει κάνει κάποια κίνηση να τα πλησιάσει με θετικό τρόπο. Απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι στους τελευταίους αιώνες δεν έχει εξημερωθεί κανένα ζώο. Αντίθετα, όλα τα ζωικά είδη θεωρούνται απλά "πλουτοπαραγωγικές και τροφικές πηγές", κάτι που απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο από τους ζωικούς συντρόφους του. Όμως, τα τελευταία χρόνια, η βάναυση μεταχείριση αυτών των συντρόφων του ανθρώπου έχει ξεσηκώσει μια θύελλα διαμαρτυριών από χιλιάδες ανθρώπους ευαισθητοποιημένους σε περιβαλλοντικά και οικολογικά προβλήματα κάθε είδους. Έτσι, ο άνθρωπος αναγκάστηκε "να θυμηθεί ξανά" αυτό το παραμελημένο βασίλειο της φύσης.

Στην αρχαία Ελλάδα ο Αίσωπος είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος με απλές μυθικές παραβολές προσπαθεί ν' αναδείξει κάποιες ιδιότητες, χαρακτηριστικά και αρετές των ζώων και το πώς συνυφαίνονται με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι πίσω από την Αλεπού κρύβεται ο πονηρός άνθρωπος, πίσω από το Γάιδαρο ο πεισματάρης αλλά και υπομονετικός, πίσω από το Λύκο ο επιθετικός, για ν' αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Μέσα στα πλαίσια της κάθε Μυθολογίας, αλλά και του Μύθου και της Θεολογικής Συμβολολογίας των λαών γενικότερα, τα ζώα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο.

Κάποια Χαρακτηριστικά τους κάνουν τον άνθρωπο να καταλάβει ότι αποτελούν τις γήινες εκφράσεις κάποιων ουράνιων δυνάμεων. Ακόμη, μέσα στα συμβάντα των συναντήσεων του ανθρώπου με τα ζώα, βρίσκουμε τον Ανδροκλή με το εξημερωμένο λιοντάρι του, αλλά και τον Αρίωνα, που λέγεται ότι ένα δελφίνι τον μετέφερε στην πλάτη του και τον διέσωσε από τη θάλασσα.

Και φθάνουμε στη σύγχρονη εποχή. Όλα τα είδη "μπαίνουν στο εργαστήριο", εξετάζονται και μελετούνται προσεκτικά, με στόχο την αξιοποίησή τους. Όμως, οι μεγάλες δυνατότητες της τεχνολογίας παρουσίασαν νέα δεδομένα, που με άλλους τρόπους ήταν δύσκολο ν' αποδειχθούν. Έτσι, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι τα ζώα μπορούν να διδάξουν τον άνθρωπο. Μάλιστα, πάρα πολλοί συγγραφείς έχουν ασχοληθεί με τις λεγόμενες "ψυχικές δυνάμεις" των ζώων. Ήδη αναφέρονται ορισμένα εκπληκτικά παραδείγματα. Έτσι, π.χ. κάποιοι εξημερωμένοι ελέφαντες έβαλαν λάσπη μέσα στα κουδούνια τους, για να μπορέσουν να πάνε να κλέψουν μπανάνες, ενώ ζώα κλείστηκαν μέσα σε ηχομονωμένους θαλάμους και αποδείχθηκε ότι επικοινωνούσαν με άλλα. Ακόμη, άνθρωποι με κάποια ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα ισχυρίστηκαν ότι επικοινώνησαν με ζώα τηλεπαθητικά, ότι "μίλησαν" μαζί τους και γενικά αποδεικνύεται ότι στον τομέα της υπεραισθητής αντίληψης, τα ζώα όχι μόνο δεν υστερούν, αλλά και έχουν να επιδείξουν αξιόλογα κατορθώματα. Και σήμερα ακόμη τα ζώα εξακολουθούν "να σώζουν ζωές", σε πυρκαγιές, ατυχήματα και αλλού.

Ανάμεσα σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις ξεχωρίζουν τα Δελφίνια. Ο μύθος του Αρίωνα από την αρχαιότητα δεν αποκλείεται να είναι αληθινή ιστορία. Τα ψυχικά και νοητικά χαρίσματα των δελφινιών προκαλούν έκπληξη οποιαδήποτε στιγμή. Παίρνοντας αφορμή από τη συμπεριφορά τους, κάποιοι μελετητές έγραψαν το βιβλίο: " Η στρατηγική του Δελφινιού". Πρόκειται για ένα βιβλίο με θέμα το μάνατζμεντ, που όμως οφείλει τον τίτλο και το περιεχόμενο του στα χαρακτηριστικά του Δελφινιού. Το περιεχόμενό του είναι τέτοιο, που δεν είναι απαραίτητο αυτός που θα το διαβάσει ν' ασχολείται μ' επιχειρήσεις. Τα στοιχεία προβληματισμού που περιέχει το κάνουν χρήσιμο για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την αυτογνωσία και την αυτoανάπτυξή του, καθώς και για τις σχέσεις του με τους άλλους.

Να σκέφτεσαι και να ενεργείς σαν Δελφίνι, είναι ο κύριος άξονας του βιβλίου αυτού. Όμως, όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται και ενεργούν έτσι; Σίγουρα όχι! Μέσα στο χώρο της "ανθρωποθάλασσας" κυκλοφορούν πολλοί τύποι ανθρώπων. Τονίζεται η ύπαρξη τριών κύριων τύπων: Του Δελφινιού- Του Καρχαρία και- Του Κυπρίνου. Στον Καρχαρία θ' αναγνωρίσουμε τον επιθετικό και αρπακτικό τύπο, που θέλει πάντα να έχει όσο το δυνατόν περισσότερα. Στις θέσεις της "Δεξαμενής της Ύπαρξης" παίρνει τη θέση του διώκτη. Χωρίζει τους άλλους σε θύτες και θύματα, σε χαμένους και κερδισμένους και τα παρόμοια. Μέσα στα "χωρικά ύδατα" του Καρχαρία υπάρχει απάτη, ομίχλη, ("θόλωμα των νερών") αλαζονεία, έλεγχος και άλλα παρόμοια που "σηματοδοτούν" την περιοχή του Η τακτική που εφαρμόζει είναι η εξαγορά και ο συμβιβασμός, μια και έχει να κάνει με θύματα. Όμως, μέσα στη "δεξαμενή" έχουν Χώρο και άλλες τακτικές, όπως η Υπέρβαση, αλλά και η Φυγή. Στην Υπέρβαση θ' αναγνωρίσουμε το Δελφίνι, που "σπάει" τα όρια και διευρύνει τις διαστάσεις της δεξαμενής, ενώ οι Κυπρίνοι παίρνουν τη γωνιά του θύματος και υιοθετούν τη Φυγή με τις διάφορες μορφές της. Η Φυγή και η υποχώρηση είναι οι πρακτικές που θα υιοθετήσει ο Κυπρίνος, όταν βρεθεί αντιμέτωπος με δυσκολίες. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα προσωπεία που μπορεί να υιοθετήσει μια και η πίστη του είναι ότι δεν είναι μόνο αυτός θύμα, αλλά και οι άλλοι. Έτσι, μπορεί να εμφανιστεί σαν σωτήρας (για άλλα θύματα) σαν "εμπόδιο "στη διεξαγωγή του παιχνιδιού, (όποιο κι αν είναι αυτό) στο να παριστάνει τον καλό ή τον προβληματικό ή αυτόν που μένει απέξω. Όμως, οι Κυπρίνοι μέσα από ένα τρόπο προσαρμογής στην πραγματικότητα κατορθώνουν τελικά να επιβιώσουν. Ένα μεγάλο πλήθος απ' αυτούς κατηγορεί, αλλά ταυτόχρονα στηρίζεται στο σύστημα. Πρόκειται για τους ψευτοανοικτόμυαλους Κυπρίνους, του ΨΑΚ (όπως αναφέρονται στο βιβλίο), οι οποίοι θα λέγαμε ότι καταλαμβάνουν ένα μεγάλο χώρο μέσα στην κοινωνική δεξαμενή του σημερινού υλιστικού και εμπορικού πολιτισμού, που κυριαρχεί στον πλανήτη.
Πρόκειται για τους μικροαστούς, που έχουν άνετο εισόδημα, εποφθαλμιούν και θέλουν μεγαλύτερο, αλλά φοβούνται και το χάσιμο της άνεσης και τους κινδύνους που περιέχει το ρίσκο μιας οποιασδήποτε απόφασης. Έτσι υιοθετούν και αυτοί τις τακτικές τους προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν περνά από το μυαλό τους ότι ίσως κάποια στιγμή ίσως υπάρξει έλλειψη σε οτιδήποτε, γιατί πιστεύουν στην αφθονία. Δεν αναλαμβάνουν ευθύνες για αλλαγές. Είναι ο τύπος του διανοούμενου, που μόνο συζητά για τα κακώς κείμενα και τα υποδεικνύει. Αφήνουν το χρόνο να διαλέξει για τα πράγματα, δεν εμβαθύνουν στους σκοπούς και πιστεύουν ότι τελικά "όλα θα πάνε καλά". Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο μέσα στα χαρακτηριστικά τους είναι αυτό της επιπόλαιας γενίκευσης. Εδώ αναφέρεται η θεωρία του εκατοστού πιθήκου, που βασίζεται στην ποσοτική θεώρηση των πραγμάτων. Αν εκατό άτομα κάνουν κάτι, τότε και όλοι οι άλλοι θα αρχίσουν να το κάνουν. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, αλλά κρύβει μέσα του τον κίνδυνο της επιπόλαιος γενίκευσης, που εξομοιώνει εύκολα τα πάντα.

Να επαναλάβουμε λοιπόν εδώ ότι, μέσα στην κοινωνική Δεξαμενή κυκλοφορούν Καρχαρίες, Δελφίνια και ΨΑΚ (ψευτοανοικτόμυαλοι Κυπρίνοι). Τα Δελφίνια υποκινούν το κύμα, εκμεταλλεύονται το "δημιουργικό" άγχος, διευρύνουν τα όρια της Δεξαμενής, πετυχαίνουν την Υπέρβαση, επιδιώκουν πάντα το κομψό αποτέλεσμα. Οι Καρχαρίες κυνηγούν απεγνωσμένα τη νίκη, λέγοντας συνεχώς: "πρέπει να νικήσω"! Θεοποιούν τον ανταγωνισμό, βλέπουν μόνο χαμένους και κερδισμένους. Και όμως, τελικά νικιούνται από τα Δελφίνια. Οι Κυπρίνοι χαρακτηρίζονται από την ηττοπάθεια και έτσι μια και "τραγουδούν": " δεν μπορώ να είμαι νικητής", προσπαθούν με κάθε τρόπο να "τα βολέψουν", καλύπτοντας με κάθε τρόπο τον συμβιβασμό και την αποτυχία τους, την οποία μάλιστα δεν θέλουν να δουν. Προτιμούν να μην ξέρουν. Δέχονται την ήττα, τη θυσία και την αδυναμία σαν κύριους κανόνες του παιχνιδιού της ζωής.

Ανατρέχοντας στις γραμμές του κειμένου, ο καθένας μπορεί να διακρίνει τον εαυτό του, αλλά και τους "άλλους". Ας αναφέρουμε ακόμη κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που συναντάμε στο βιβλίο αυτό. Έτσι π.χ. αναφέρονται τα κύματα του Τόφλερ, που ως γνωστόν -για να το σημειώσουμε περιληπτικά- τονίζει ότι η ανθρωπότητα πέρασε από τη βάση του κυνηγού νομάδα στη γεωργική φάση, μετά στη βιομηχανική και σήμερα βρίσκεται στη φάση (κύμα) που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αντικαθιστούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ενώ άλλο κύμα εξέλιξης βρίσκεται μπροστά μας ή ίσως άλλα κύματα που θα εξαπλωθούν με πολύ γρήγορο ρυθμό, ενώ πολλοί άνθρωποι δεν θα προλάβουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Ακόμη αναφέρεται η θεωρία του Χάους με όλα τα αξιοπερίεργα που κρύβει, κυρίως όμως το ότι το Χάος είναι φαινομενικό. Υπάρχει μια αδιόρατη τάξη στο εμφανιζόμενο Χαοτικό σύμπαν, ενώ φαινομενικά ασήμαντοι παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν, λόγω της κλιμάκωσής τους, σε τεράστιες διαταραχές. Ένα ταξίδι μέσα στη δεξαμενή ακόμη εμφανίζει "τύπους" ανθρώπων, οι οποίοι διακρίνονται από τους άλλους βάσει της κοσμοαντίληψής τους. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μερικούς: ο συμμέτοχος. ο ατομιστής. ο νομοταγής. ο κυνηγός επιλογών.

Ο καθένας υιοθετεί κάποιες αξίες και κάνει κάποιες επιλογές προκειμένου να επιβιώσει.

Εσείς σε ποιο μέρος της Δεξαμενής κινείστε Και με τι τρόπο αξιολογείται τους άλλους και κυρίως τον εαυτό σας;


Παράλληλα αναφέρεται και η μεγάλη σημασία που έχουν τα ημισφαίρια του εγκεφάλου και οι τρόποι συμπεριφοράς που αντιστοιχούν στο καθένα. Προχωρούν ακόμη οι ερευνητές μας στις συμπεριφορές που αντιστοιχούν στα τεταρτημόρια του εγκεφάλου που επικρατούν στον καθένα. Επίσης, στη σχέση του ανθρώπου με το Χρόνο και πώς τοποθετείται ο καθένας μπροστά στο όραμα του μέλλοντος. Μέχρι και τα Μορφογενετικά Πεδία αναφέρονται (πρόκειται για τη Δεξαμενή από την οποία αντλούνται όλες οι ανθρώπινες εμπνεύσεις κάθε είδους για να το αναφέρουμε απλά). Όμως αγγίζει αυτή η θεώρηση βαθύτερες εσωτερικές αλήθειες.

Τελικά είναι χρήσιμο το διάβασμα ενός βιβλίου για το σύγχρονο Μάνατζμεντ;
Αν το προσεγγίσει κανείς με φιλοσοφικό πνεύμα, πιστεύω πώς ναι.

Σημασία δεν έχει να προσπαθήσει κανείς να δει τον εαυτό του σαν Δελφίνι που νικά τους Καρχαρίες και πάντα δημιουργεί "κομψά" αποτελέσματα, που νικά το άγχος και τη μονοτονία, που σπάζει τα όρια και "δημιουργεί όραμα"…

Σημασία έχει το ότι μια και είμαστε άνθρωποι και σκεφτόμαστε, πρέπει ν' ασχοληθούμε και με το πώς Σκεφτόμαστε.

Αλλιώς θα σκέφτονται και θ' αποφασίζουν άλλοι για μας.


Πηγές:

1. Οι ψυχικές δυνάμεις των ζώων, εκδ. Διόπτρα.

2. Η στρατηγική του δελφινιού. εκδ. Νέα Σύνορα.


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/03/blog-post_19.html


Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

«Ο κραδασμός των λέξεων» [Από το blog “Spiritual Harmony”]


Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 22.3.2009, στο blogSpiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Ο κραδασμός των λέξεων


Οι λέξεις έχουν πολλά επίπεδα δράσης


Το νόημα της λέξης

Είναι το πιο προφανές επίπεδο δράσης της κατά το οποίο τη χρησιμοποιούμε για να συνεννοηθούμε, κωδικοποιώντας ήχους που την αποτελούν και στο σύνολό τους σημαίνουν κάτι. Το νόημα μιας λέξης, όμως, δεν περιορίζεται σ’ αυτό. Έχει και μια κρυμμένη δύναμη με βάση την ετυμολογία της. Π.χ., η λέξη «καταστροφή» αποτελείται από το πρόθεμα «κατά» και το ουσιαστικό «στροφή» και φτιάχνει ένα νοητικό αρχιτεκτόνημα που δείχνει πού μας οδηγεί («μας πήρε η κάτω βόλτα»).
Άρα, με το νόημα των λέξεων χτίζουμε μια πραγματικότητα που μπορεί να είναι επικίνδυνη ή γεμάτη ενέργεια.

Αντίθετα, η λέξη «αναγέννηση» αποτελείται από το πρόθεμα «ανά» και το ουσιαστικό «γέννηση» και παραπέμπει στην αναβίωση της ύπαρξης.
Επομένως η «καταστροφή» και η «αναγέννηση», όταν προφερθούν, δημιουργούν μια κατεύθυνση μέσα στο χώρο, σηματοδοτούν πώς θα κινηθεί ο εγκέφαλός μας.


Το ενεργειακό φορτίο

Οι λέξεις εκτός από το νόημά τους φορτίζονται και ενεργειακά. Σπανίως μια λέξη είναι «άχρωμη» και «άοσμη». Φέρει την ενέργειά μας. Μπορεί δηλαδή να είναι φορτισμένη και να κουβαλά την ψυχική μας κατάσταση (αγάπη, μίσος, λύπη, ενθουσιασμό, συμπάθεια, ειρωνεία κ.λπ.).

Τα φωνήεντα και τα σύμφωνα δημιουργούν μια ζωντανή συχνότητα που διαπερνά το συνομιλητή μας.

Αυτός ο κραδασμός ενδυναμώνεται από τα συναισθήματά μας, ανεξάρτητα από το νόημά της. Έτσι, μπορούμε να πούμε σε κάποιον «Σ’ αγαπώ πολύ» εκπέμποντας κραδασμό μίσους ή ειρωνείας. Ή να πούμε «Είσαι κακό παιδί» και να εκπέμπουμε παρ’ όλα αυτά στοργή και συμπάθεια.

Τις λέξεις πρέπει να τις προφέρουμε με ενεργειακή δύναμη και δυναμικά, όχι αδιάφορα, αλλά και με συναισθηματική καθαρότητα.

«Παν σώμα απορροφά τους παλμούς τους οποίους δύναται να εκπέμψει».
Αυτό σημαίνει πως όταν φορτίζουμε μια λέξη αρνητικά και τη στέλνουμε σε κάποιον, κατ’ αρχήν την απορροφούμε εμείς. Οι λέξεις που πληγώνουν άλλους, έχουν αφήσει ψυχικές ουλές και πάνω μας.


Ο στόχος της λέξης

Κάθε λέξη που προφέρουμε, εκτός από το νόημα και τον κραδασμό της, έχει και ένα στόχο. Οι στόχοι των λέξεων ποικίλουν: μπορεί να θεραπεύσουν, να χαλαρώσουν, να συκοφαντήσουν, να εκνευρίσουν, να περιφρονήσουν, να κινητοποιήσουν, να συγχωρήσουν κ.λπ.

Όσο πιο καθαρός είναι ο στόχος στο νου μας και όσο πιο θετικό το περιεχόμενό τους, τόσο πιο κοντά είμαστε στη δύναμη του πρώτου Λόγου.


Οι ζωντανές λέξεις

«Γεια σου, τι κάνεις;». Μια φράση χιλιοειπωμένη που τις περισσότερες φορές όμως μοιάζει νεκρή και άψυχη, χωρίς ενδιαφέρον. Οι λέξεις έχουν αξία όταν είναι ζωντανές, πάλλονται από ζωή και ενέργεια. Ας δούμε πώς μπορούμε να ζωντανέψουμε μια λέξη ή φράση.

- Έχουμε ξεκάθαρο μέσα μας το στόχο της λέξης. Το τι θέλουμε να προκαλέσει προς τη θετική βέβαια κατεύθυνση (να θεραπεύσει, να παροτρύνει κ.λπ.) και βλέπουμε αυτόν το στόχο μπροστά μας σαν μια εικόνα που έχει ήδη πραγματοποιηθεί.

- Επιλέγουμε τη λέξη ή τις λέξεις που περιγράφουν και αντιπροσωπεύουν αυτόν το στόχο άμεσα και απλά. Αν είναι σπάνιες ή αμφίσημες, μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση. Και οι πιο απλές λέξεις, αν ζωντανέψουν, είναι αποτελεσματικές.- Φορτίζουμε τη λέξη συναισθηματικά. Νιώθουμε ότι οι λέξεις μας εκπέμπουν τον ψυχισμό μας. Τις βλέπουμε χρωματισμένες απ’ αυτά που νιώθουμε και σαν πρεσβευτές του εαυτού μας

- Εκφέρουμε σωστά τις λέξεις. Η εκφορά παίζει σημαντικό ρόλο, γιατί θα δημιουργήσει τον κραδασμό επίδρασης στο συνομιλητή μας. Πρέπει να είναι:

Καθαρή, χωρίς «μασήματα» των φθόγγων, και αργή, ώστε να ακουστούν και να δονήσουν τα φωνήεντα.

Ρυθμική. Οι φράσεις δεν πρέπει να έχουν χασμωδίες (π.χ. εεε ή χμμμ) ή δισταγμούς, κομπιάσματα, ακραίες παύσεις. Πρέπει να βγαίνουν αβίαστα.

Με διακύμανση της φωνής. Για να φορτιστεί μια λέξη, απαιτούνται διακυμάνσεις της φωνής, δονήσεις ενδυνάμωσης. Αν πούμε τις σημαντικές λέξεις μας επίπεδα, άχρωμα, δεν εκπέμπουν την κρυμμένη τους δύναμη. Τονίζουμε τη συλλαβή με τον τόνο. Αφήνουμε τα φωνήεντα να αντηχήσουν, τα σύμφωνα να κρατούν τον ξεχωριστό ήχο τους. Π.χ. η φράση «Σ’ αγαπώ» στην κραδασμική της μορφή είναι «Σσσσ’ ααγαπώωω». Το σ και το α στην αρχή είναι τονισμένα, δίνοντας μια δυναμική στη λέξη. Το ω, τονισμένο στο τέλος, κρατάει μια αντήχηση σαν να παρατείνεται. Ένα τέτοιο «σ’ αγαπώ» «εμβολίζει» το δέκτη.

Επαναλαμβανόμενη. Μια λέξη δυναμώνει αν την επαναλάβουμε αρκετές φορές σε πολλές φράσεις. Η επανάληψή της δημιουργεί μια κραδασμική «οδό», που της δίνει βάθος, τη χαράζει στο μυαλό του συνομιλητή μας.


Η ώθηση της λέξης

Τέλος, εκπέμπουμε τη λέξη «ωθώντας» την στο συνομιλητή μας σαν να τη σπρώχνουμε. Δεν τη λέμε απλώς, αλλά τη βλέπουμε να γεφυρώνει το κενό ανάμεσά μας.


Λέξεις και φράσεις μας επηρεάζουν:

Μην ξαναπείτε

Ξεχνάω εύκολα. Δεν θυμάμαι. Δεν μπορώ. Δεν είναι στο χέρι μου. Τι να κάνω; Δύσκολα τα πράγματα. Ζορίζομαι. Δεν μου αρέσει αυτό που κάνω. Είναι μάταιο. Δεν λύνεται με τίποτα! Θα τα παρατήσω. Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά. Μη χάνεις το χρόνο σου. Δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω τι θέλω. Δεν βαριέσαι Δεν αλλάζει ο κόσμος. Φτου, πάλι τα ίδια. Θα τρελαθώ. Δεν έχω τύχη. Αλλά και βρισιές, βλαστήμιες και αρνητικά σχόλια για την επιτυχία των άλλων. Όλα εγώ τα κάνω! Δεν σε καταλαβαίνω. Τρελάθηκες; Άντε παράτα με. Είσαι στα καλά σου; Μη με καταστρέψεις. Θα σε καταστρέψω. Δεν πάει άλλο. Φύγε να μη σε βλέπω. Πάλι τα ίδια; Ο καθένας για τον εαυτό του. Κόψε το λαιμό σου. Μη με ζαλίζεις. Δεν με σκέφτεσαι. Είσαι αχάριστος, βλάκας, ανυπόφορος (γενικά αρνητικούς χαρακτηρισμούς). Αλλά και τις λέξεις κούραση, άκεφος, νεύρα, ουφ, ναι μωρέ, καααλά και αρνητικά σχόλια για τις σχέσεις άλλων ανθρώπων. Δεν είμαι καλά. Νιώθω χάλια. Θα αρρωστήσω. Θα πεθάνω. Δεν έχω δύναμη. Φοβάμαι μην κολλήσω. Θα βγάλω τον καρκίνο. Θα πάθω εγκεφαλικό! Δεν έχω ελπίδα. Άσ’ τα να πάνε. Δεν θα ξαναγίνω καλά. Αλλά και επιφωνήματα (ωχ, αχ) και αρνητικά σχόλια για την υγεία άλλων.

Αλλά να λέτε

Είμαι συγκεντρωμένος/-η. Μπορώ! Είναι στο χέρι μου. Βρίσκω πάντα τη λύση. Η ζωή μου δίνει ευκαιρίες. Πάντα τα καταφέρνω. Ό,τι κι αν συμβεί, είναι για καλό. Έχω συγκεκριμένο στόχο. Μου αρέσει η δουλειά μου. Χαίρομαι να εργάζομαι. Δεν πειράζει, θα λυθεί. Από εμένα εξαρτάται. Να δοκιμάσουμε πάλι. Τίποτα δεν χάθηκε. Ας το δούμε από την αρχή. Ας μείνουμε ήρεμοι. Υπάρχει τρόπος. Αλλά και λόγια που ενδυναμώνουν θετικά και τους άλλους. Θέλω να είμαστε μαζί. Εγώ είμαι εδώ. Μην ανησυχείς. Δεν πειράζει, όλοι κάνουν λάθη. Σε καταλαβαίνω. Θέλω να σε καταλάβω. Νιώθω όμορφα μαζί σου. Χαμογέλασε! Είμαστε ένα! Εδώ είμαι εγώ, αν με χρειαστείς. Είσαι έξυπνος, καλός, όμορφος. Μαζί μπορούμε τα πάντα. Μου αρέσει αυτό που είπες. Έχεις ωραίες ιδέες. Σ’ ευχαριστώ. Σε συγχωρώ. Αλλά και τις λέξεις αγάπη, φως, δύναμη, στοργή, τρυφερότητα, πάθος και θετικά σχόλια για τις σχέσεις των άλλων ανθρώπων. Είμαι καλά. Δεν αρρωσταίνω. Φροντίζω τον εαυτό μου. Είμαι δυνατός. Νιώθω γεμάτος ζωή. Αγαπώ το σώμα μου. Αγαπώ τη ζωή. Μέσα μου υπάρχει η θεραπεία. Αλλά και θετικά σχόλια για την υγεία άλλων.


Επομένως, είμαστε πιασμένοι σ’ ένα δίχτυ κραδασμών των λέξεων που έχουμε πει κι έχουμε ακούσει και η δόνησή του επηρεάζει τη συμπεριφορά μας, τις επιλογές και την ευτυχία μας!

Πόσες λέξεις σπαταλάμε αλόγιστα κάθε μέρα!

Κι όμως, δεν κατανοούμε πλήρως το νόημά τους και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή μας καθρεφτίζεται μέσα τους!


ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/03/blog-post_22.html