Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 6.3.2011, στο blog “Ελληνίδα”, διαβάσαμε αυτό:
Η φρίκη του να είσαι άνθρωπος
Οι αναλώσιμοι έχουν κληρωθεί.
Οι Αυστραλοί στρατιώτες παγώνουν το σπέρμα τους πριν φύγουν γιά το Αφγανιστάν.
Ισως ο θάνατος τους περιμένει εκεί.
Θέλουν το αυτονόητο.
Η παρηγοριά του ν' αφήσουν κάτι πίσω τους.
Μιά ελπίδα.
Μιά αγάπη που θα έχει διάρκεια την αιωνιότητα.
Μετά θάνατον η σύντροφος τους φέρνει το παιδί τους στον κόσμο.
Το εγώ, η συνέχεια, ο απόγονος, ένας θάνατος ηρωικός στο μέτωπο.
Μπορεί ο σκοπός να είναι άδικος αλλά το αίμα ενός αθώου
- έστω κι' αν κρατά όπλο -
δικαιώνει το πιόνι.
Είναι απλά ένα νούμερο στις ειδήσεις.
Η ματαιότητα.
Να μείνουν μία ανάμνηση σ' αυτούς που άγγιξαν στο πέρασμα τους.
Η ιστορία πάντως σίγουρα δεν θα τους θυμάται.
Ανώνυμα διαμελισμένα πτώματα ή σακατεμένοι ψυχικά βετεράνοι.
Κανείς δεν γυρνάει σώος από το μέτωπο.
Γιά μιά ιδέα.
Να μην είναι η ελευθερία σου αλλά να σε έχουν πείσει πως αξίζει να σκοτωθείς γι' αυτή.
Εστω κι' αν είναι το συμφέρον των πολυεθνικών.
Οι βόμβες της απελευθέρωσης των λαών στοχεύουν αθώους και γυναικόπαιδα.
Θ' ακολουθήσει η ανάπτυξη.
Με το αζημείωτο πάντα.
Η βία του κατακτητή.
Στην φύση, στα ζώα, μεταξύ μας.
Οι πληγές ποτέ δεν θα κλείσουν.
Η Γη έχει φτάσει στα όρια της
κάποια στιγμή θα μας σιχαθεί και θα μας ξεράσει.
ΠΗΓΗ:
http://ths-ellinidas.blogspot.com/2011/03/blog-post_06.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου