Στις 5.1.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:
Η ζωγραφιά (Διήγημα)
- Μαμά, σου έφτιαξα μια ζωγραφιά!
- Ναι, αγάπη μου! Άφησέ την στο τραπέζι!
- Μα, μαμά, δεν την είδες!
- Άφησέ την εκεί, αγάπη μου και θα τη δω μετά!
Η Πολυξένη ήταν αφοσιωμένη στον υπολογιστή της... Δεν είδε το θλιμμένο βλέμμα της μικρής της κόρης, καθώς άφηνε πάνω στο τραπέζι τη ζωγραφιά της, το νέο της κατόρθωμα - δώρο για τη μαμά...
"Καταραμένοι λογιστές!", ψέλλισε καθώς έστελνε το mail της, ενώ προσπαθούσε παράλληλα να μπει στον εταιρικό της λογαριασμό. Κάθε φορά τα ίδια. Όποτε επέστρεφε στο σπίτι της, κατάκοπη, τότε εμφανίζονταν όλα τα προβλήματα στην εταιρεία. Και φυσικά, αν ήθελε να γίνουν όλα σωστά, έπρεπε να τρέξει η ίδια.
Δεν μπορούσε να μπει στο λογαριασμό με τίποτε. Άρπαξε το κινητό της και πήρε τηλέφωνο. "Έλα, εγώ είμαι, θα αργήσεις να έρθεις;" Ο μορφασμός που πήρε έδειχνε ότι η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε θετικά. "Προέκυψε ένα πρόβλημα στη δουλειά. Κάτι ισολογισμοί και τιμολόγια που χάθηκαν. Θα πρέπει να πάω ως εκεί πάλι. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει. Θα καλέσω την Ελένη να προσέχει την Μαρία." Έκλεισε το κινητό και το άφησε στο γραφείο. Με μια απότομη κίνηση που έδειχνε τον εκνευρισμό της έκλεισε το λάπτοπ.
Πήγε στο τραπέζι και σήκωσε εκνευρισμένη το ακουστικό του τηλεφώνου. Άρχισε να πληκτρολογεί το γνώριμο, πια, νούμερο, όταν το βλέμμα της έπεσε στο χρωματισμένο χαρτί. Στη ζωγραφιά. Έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να πάρει το βλέμμα της από το χαρτί. Το σήκωσε στα χέρια της.
Το παιδικό σκίτσο, λιτό, με απλές γραμμές και γεμάτο χρώματα. Χρώματα και την αθωότητα μιας παιδικής ψυχής που βλέπει τα πράγματα όπως είναι και δεν έχει μάθει ακόμα να τα καμουφλάρει. Ένα γελαστό κοριτσάκι με κόκκινα μάγουλα, γαλάζιο φόρεμα και κοτσιδάκια, κάτω από έναν ολοκίτρινο ήλιο. Και από κάτω, γραμμένη αδέξια μία λέξη: "ΕΓΩ". Πιο δίπλα, μία ακόμη φιγούρα, όχι χαμογελαστή όμως και δίχως κόκκινα μάγουλα, μπροστά σε ένα μαύρο, παραλληλόγραμμο αντικείμενο. Ένα αντικείμενο που έμοιαζε με υπολογιστή. Κι από κάτω, το ίδιο αδέξια γραμμένο: "ΜΑΜΑ"...
Η αποκάλυψη της πραγματικότητας συγκλονιστική... Σαν να έπεσε ένα σκοτεινό πέπλο από τα μάτια της Πολυξένης. Άφησε τη ζωγραφιά στο τραπέζι και πήγε στο δωμάτιο της μικρής. Δεν έφυγε εκείνο το βράδυ για να πάει στη δουλειά. Δεν έφυγε κανένα βράδυ από τότε.
Το ψυγείο γέμισε ζωγραφιές. Όλες με δύο φιγούρες να κρατιούνται χέρι-χέρι. Και οι δύο χαμογέλαστες, με κόκκινα μάγουλα!
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2008/01/h-zwgrafia-dihghma.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου