Στις 5.12.2007, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Τατουάζ στην ψυχή
Τον σεβόταν. Ναι, πάνω απ’ όλα τον σεβόταν. Υπήρξε δάσκαλος και γητευτής της από κοριτσάκι.
Κάθε πρωί του έφτιαχνε καφέ και τον φιλούσε καρτερικά στο μέτωπο. Έσκυβε και ευλαβικά σαν σε ιεροτελεστία τον ακουμπούσε στο σημείο της ενόρασης, λες και προσπαθούσε να δει τι έχει μέσα στο μυαλό του. Ένα φιλί, το μόνο άγγιγμα, αυτό το φιλί. Στο μέτωπο.
Εκείνος την αγνοούσε. Την αγνοούσε κάθε πρωί. Έπινε τον καφέ του και έπεφτε με τα μούτρα στη γραφή. Μόνο εκεί ξεχνιόταν, μόνο για εκεί ζούσε. Όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία, από εκείνη τη μέρα γενεθλίων του που καθηλώθηκε στην τροχήλατη καρέκλα. Δεν ένιωθε τον εαυτό του άντρα από καιρό. Μόνο στα γραπτά του ξεχνιόταν και μονολογώντας παραληρούσε για τον έρωτα, για τα φιλιά, για τα πάθη και τον κάματο των κορμιών. Δεν ήταν τίποτα, μηχανικά τα έκανε όλα, όσα μπορούσε πια να κάνει. Δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, δεν ζούσε. Μόνο έγραφε… Πότε πότε τον έπαιρνε ο ύπνος πάνω σε μια κόλλα χαρτί, άλλοτε λευκή, συνήθως μουτζουρωμένη ή με ασυναρτησίες. Έγραφε για να θυμάται, και ζούσε σε ό,τι έγραφε.
Εκείνη πάλι, τον ένιωθε σε όλο το σπίτι. Έκανε τις δουλειές της και μετά καθόταν δίπλα στο τζάκι διαβάζοντας τα βιβλία του για την αγάπη. Έτσι πίστευε πως τον είχε ακόμη δικό της. Γιατί οι δυο φράσεις που αντάλλασαν πια τη μέρα δεν ήταν αρκετές: «Ο καφές σου, αγάπη μου» και ένα φιλί στο μέτωπο… και «Καληνύχτα, μωρό μου» κι άλλο ένα... Διάβαζε, σαν εκεί μέσα να αιχμαλώτιζε την καρδιά του που κάποτε ήταν ακόμη ανοιχτή γι’ αυτήν. Και το κορμί του, που ακόμη το ποθούσε.
Και όταν έκλεινε τα μάτια, όταν πήγαινε στο διπλό κρεβάτι και άκουγε από το διπλανό δωμάτιο τις μουτζουρωμένες κόλλες να τσαλακώνονται και να πετιούνται σ το καλάθι, ένα πράγμα σκεφτόταν. Πώς θα μπορούσε να του δώσει την έμπνευση, να τον κάνει εραστή ξανά. Σκεφτόταν μόνο, τα δυο χείλη πάνω στην κοιλιά της, βασανιστικά να ταξιδεύουν στο κάτασπρό της δέρμα, να λιγώνουν πυρακτωμένα από την ηδονή μέχρι να φτάσουν στο δώρο της για τα γενέθλιά του εκείνο το βράδυ, το δώρο της που δεν θα έβλεπε ποτέ: Με ανεξίτηλο μελάνι γραμμένο το όνομά του πάνω στο κορμί της.
Αλλά έτσι είναι και η ζωή… Σε σημαδεύει στα πιο απόκρυφά σου μέρη για να σου προσφέρει τόσο λίγα… Κι εσύ να μένεις εκεί, μ’ ένα φιλί στο μέτωπο, ταγμένη να ξεχνάς όλα τα ποθημένα…
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου