Στις 23.1.2008, στο blog “Luogo interno” διαβάσαμε αυτό:
Πελαγίσια ψυχή
Ψυχή έχω πελαγίσια - σε σώμα στεριανό
δε θέλει κυπαρίσσια - μονάχα πέλαγο
Η νύχτα μόλις πέφτει - απ' το κορμί το σκα
σε θάλασσα καθρέφτη - γδύνεται και βουτά
Κυλιέται στην αρμύρα- μέσα σε μια αλυκή
τρυγάει την πορφύρα- και βάφεται άλικη
Πλεούμενο ξετρέχει - κι άρμενο συναντά
στα γόνατα προσπέφτει - και το παρακαλά:
«Καράβι καραβάκι - που πας γιαλό – γιαλό
μάθε μου στην αγάπη -να πλέω ή να χαθώ"
Μα απόκριση δεν παίρνει - όσο και να ρωτά
που η αγάπη βγαίνει- που θάλλει ο έρωτας
Με μια αναπνιά βουτάει- στα βάθη του βυθού
τη ράχη καβαλάει - λευκού ιππόκαμπου
«Του πέλαου αλογάκι - που δίνες κυβερνάς
πως κυβερνιέται η αγάπη - μάθε το και σε μας».
Μα κείνο αφηνιάζει - παίρνει να χλιμιντρά
τη χαίτη του τινάζει - σχίζει τα κύματα
η αυγή χρώμα του αιμάτου - βάφεται κι η ψυχή
στο σώμα του χωμάτου - γυρίζει άπραγη
κι εκεί φυλακισμένη - σε σώμα στεριανό
τη νύχτα περιμένει - να σμίξει πέλαγο...
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου