Στις 9.8.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο… Για σένα…
Θα θελα να γράψω ένα βιβλίο για σένα. Για μένα. Για την γεμάτη, την πολυτάραχη ζωή σου. «Δε χωράει σε ένα μόνο βιβλίο - μου εκμυστηρεύτηκες. Θα ναι προδοσία μια τέτοια ζωή μόνο σε μετρημένες σελίδες. Μην το κάνεις!»
Θα θελα να γράψω ένα βιβλίο που θα μιλάει για ανθρώπους απλούς σαν εσένα, σαν εμένα. Και μπερδεμένους. Σαν εσένα, σαν εμένα.
Για ανθρώπους με ζωή γεμάτη κύματα αφρισμένα. -πώς χωράνε αλήθεια τόσες φουρτούνες, τόσα ναυάγια μόνο σε μια ζωή;
Μα και για τους άλλους θέλω να γράψω. Γι αυτούς που τους έτυχε ή την προτίμησαν μονότονη. Για το σαράκι της αβίωτης ζωής που τους έτρωγε, τους έγδερνε. Κι όμως αυτοί την προτιμούσαν. Την προτιμούν...
- Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν ένας άνθρωπος.
- Άντρας ή γυναίκα;
- Ό, τι να ναι. Βάλε εσύ.
- Έβαλα. Τη μάνα μου. Αλλά φρόντισε. Θέλω να μυρίζει τη φτώχεια και την απλότητα του χωριού. Φρόντισε. Φρόντισε τη μάνα μου! Και να 'ρχεται από το παρελθόν.
- Όλα, μάτια μου, από το παρελθόν έρχονται και σ' αυτό καταλήγουν... κακά τα ψέμματα! ... Ένα απόγευμα, λοιπόν, μια νέα κοπέλα καθισμένη δίπλα στο τζάκι έπλεκε την προίκα της. Ξάφνου, χτυπάει η πόρτα. Χωρίς να προλάβει η νέα να συμμορφωθεί λίγο, να σιάξει την ποδιά της, να μαζέψει τα μαλλιά της, μπαίνει μέσα ένας φαντάρος, ψηλός, γεροδεμένος...
- Ο πατέρας μου!... Και την ζήτησε σε γάμο! Πού το ξερες;
- Οι συγγραφείς όλα τα γνωρίζουν, καλή μου. Κι από αυτά διαλέγουν το πότε και πώς θα τα εξιστορήσουν... Άκου κι ένα μυστικό: τα ίδια τα γεγονότα τους "τσιγκλάνε", ακόμα και στον ύπνο τους, όταν θελήσουν να ξαναπερπατήσουν ανάμεσα στους ανθρώπους!
- Μα τι είναι αυτά που λες; Πώς τα γνωρίζουν όλα οι συγγραφείς;
- Θα στο εξηγήσω μιαν άλλη ώρα. Όταν θα σου περιγράφω ότι όλοι μας ζούμε την ίδια ζωή σε αποκόμματα. Τη συνθέτουμε και την διαλύουμε, ανάλογα με το πώς κάτι εντός μας -που δεν το πολυελέγχουμε-, αποφασίζει! Αλλά αυτό μιαν άλλη ώρα. Άκου τώρα τη συνέχεια και δε χρειάζεται να με διακόπτεις με επιφωνήματα έκπληξης, γιατί, είπαμε: απλά, για κάποια πράγματα, ήρθε η ώρα τους να εξιστορηθούνε. Σύμφωνοι;
«...Αυτή λοιπόν η κοπέλα ούτε που τον ήξερε τον νέο. Με το που τον είδε όμως ΗΞΕΡΕ ότι ήταν αυτός. Και παραδόθηκε, και ευχαρίστησε, και ένιωσε απέραντη ευγνωμοσύνη σε όποιον της τον έστελνε.
Αυτός, που ήταν από διπλανό χωριό, την γνώριζε. Σε κάποιο πανηγύρι είχε ξεχωρίσει τα θλιμμένα μάτια της και τη δυνατή καρδιά της. Και αν αναρωτηθείς γιατί είχε μάτια θλιμμένα δέκα οχτώ χρονών κοπέλα, θα σου πω, από τους πολλούς θανάτους που είχε αντικρύσει μες στο ίδιο της το σπίτι! Δυο μικρά αδέρφια, έναν φαντάρο, έναν πατέρα!...
- Ετοιμάσου! Θα ρθω αύριο να σε ζητήσω, της είπε!
Αυτή ήταν έτοιμη από καιρό. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, για τούτη την ώρα προετοιμαζόταν. Να την ζητήσει κάποιος, να την διαλέξει για γυναίκα του, αφέντρα της ζωής του. Για να της μάθει την ζωή την έξω από τις αυλές των σπιτιών. Κι αυτή να του δείξει τη ζωή τη μέσα. Μέσα κι από το πετσί, μέσα κι από τις σιωπές..
Τη ζωή που κυκλοφορεί στο αίμα και στα δάκρυα, στο μυρμήγκιασμα από την προσμονή, στον ιδρώτα από τον πόνο, στο κρύο από την απόγνωση, στο πάγωμα από την άρνηση.
Σε ο, τι καταπίνεται γιατί δεν πρέπει να ειπωθεί, να φανερωθεί...
»Στα αναπάντητα «γιατί». Ω! τι πολλή ζωή κυκλοφορεί μέσα τους! Τα θρέφει, τα γιγαντώνει, κι άντε εσύ τα βράδυα πάνω στο αγαπημένο προσκέφαλο να τα τιθασεύσεις, μην τύχει και τα βρει η αυγή και τα προδώσει. Και σε προδώσει...
Την κράτησε την υπόσχεσή του, το σχέδιο της υπόλοιπης ζωής του.
Κι ήρθε την άλλη μέρα και την ζήτησε. Της πέρασε ένα δαχτυλίδι στο χέρι που έτρεμε. Από λαχτάρα κι από ευτυχία.
Από τότε δεν το χει βγάλει. Ούτε αυτόν. Από όλο σώμα της το υπόλοιπο. Αγγίζει το κορμί της και πιάνει αυτόν. Σε οποιοδήποτε σημείο. Ιδιαίτερα από τότε που δεν είναι κοντά της. Και που δε θα είναι ποτέ πια.
Κάθε μέρα προσκυνάει το χώμα το ελαφρύ που τον σκεπάζει, κάθε μέρα ποτίζει τον βασιλικό που τρέφεται απ' αυτή την ελαφράδα. Απ' αυτόν. Και αυτή ακόμα από τον ίδιον τρέφεται. Με μνήμες, με όμορφες στιγμές οικογενειακές, προσωπικές, με θλίψεις, με ... με....
Ατέλειωτη η ζωή του καθενός μας. Σταματημό δεν έχει πουθενά. Ούτε τέλος, ούτε αρχή, ούτε μέση. Πώς μπορείς να βρεις ακριβώς τη μέση ενός ταξιδιού; Πώς μπορείς να ξαποστάσεις πραγματικά αφού θα ξαναριχτείς με μεγαλύτερη ορμή στο δρόμο; Στον ανήφορο; Στο άγνωστο;
- να συνεχίσω;
- Όχι! Αν ήσουνα βιβλίο, σ' αυτό το σημείο θα σε έκλινα, θα σε αγκάλιαζα με τα δυο μου χέρια και θα σε έβαζα απαλά στο στήθος μου. Και εκεί θα 'μενα για ώρα. Άσε με να την κάνω αυτή την παύση τη λυτρωτική...
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2008/08/thelw-na-grapsw-ena-biblio-gia-sena-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου