Στις 15.8.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:
Αυτό, μάτια μου!
Σα να μάζεψα ροδοπέταλα στην καρδιά του Αυγούστου. Μου φιλούσες τα γόνατα, ραγισμένα όχι από το παιχνίδι μα από την επιθυμία. Μου άπλωσες μία θάλασσα στα πόδια μου κι εγώ ψιθύριζα πως αυτό είναι αγάπη, ναι αυτό είναι αγάπη, πλάι στους λωβούς των αυτιών σου. Μετά τους έπιασα με την γλώσσα μου και τους πιπίλιζα σαν μπουκιές ώριμου καρπουζιού. Έφτυσα τους μαύρους σπόρους στο αλμυρό νερό, κι έγιναν βαρκάκι που με πέρασε στην απέναντι όχθη. Αυτό είναι ο έρωτας. Αυτό μάτια μου!
Ανοίγω τον ουρανό και μετρώ τ αστέρια του. Το φεγγάρι γεμίζει κι εγώ θέλω να το αφήσω γιά δρόμους μυστικούς κι ελεύθερους. Μα ποιά είναι η ελευθερία μου; Ετούτο ή εκείνο; Ότι έζησα ή ότι μάταια έψαξα πνιγμένη σε ατέλειωτες σελίδες ουτοπίας;
Ποιό είναι το πιό αληθινό; Τα λίγα δευτερόλεπτα της φωτογράφησης ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων; Εσύ απέναντι μου ή εσύ πίσω από κάθε πρόσωπο;
ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Περπατάς στις παλάμες μου. Ρουφάω την ζωντάνια σου. Ενέργεια που ίσως κάποτε σου έδωσα εγώ, ακριβώς γιά αυτό το σκοπό. Ίσως και να μην. Να είμαι απλά ένα παρασητικό φυτό. Σαν αυτά τα λεπτά κι αδύναμα φυλλαράκια που κολλούν με λύσσα σε κορμούς δέντρων όλο ζωή και δύναμη. Αυτό είναι ανασφάλεια κι αυτή μου περισσεύει. Το ξέρεις ναι; Ξέρεις εσύ. Απ' όλα ξέρεις, κι από αγάπη, κι από έρωτα και από το να είσαι Εκεί.. όταν.. γιά όσο.. ίσως κι εγώ γι αυτό..
ΠΗΓΗ:
http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/08/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου