Πριν από δέκα περίπου ημέρες, στις 7.6.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Σαρώνει τις λέξεις ο άνεμος…
...ο πραγματικός άνεμος, ο άνεμος της ιστορίας. Οχι εγώ! Οχι κανένα "εγώ"! Αλλά εμείς πια!
Χρόνια τώρα αυτό το blog προσπαθούσε να γίνει Ανεμος και να ονειρευτεί θύελλες...
Χρόνια τώρα προσπάθησε πολύ να κρατήσει τη φωτιά αναμμένη, μια φλόγα από εδώ, μια σπίθα από εκεί. Να σιγοκαίει η Εστία, να παραμένει ο κύκλος γύρω από αυτή, να συνεχιστεί η αφήγηση, να μην διακοπεί. Κι έγραφα κι έγραφα κι έγραφα πράγματα που ήθελα να τα δουν λίγοι κι άλλες φορές πράγματα που ήθελα να τα δουν πολλοί κι άλλες για να τα δουν μόνο συγκεκριμένα μάτια ή και κανένα μάτι...
Τώρα παρακολουθώ τον άνεμο να φουσκώνει τα πανιά μας! Και δεν έχω πια να γράψω τόσα πολλά όσο πριν. Τώρα θέλω να βλέπω, θέλω να ακούω, θέλω να συμμετέχω. Θέλω να ταξιδέψω!
Ολα όσα θα έγραφα εδώ μέσα γίνονται εκεί έξω!
Κι έτσι, έχω ήδη απελευθερωθεί!
ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2011/06/blog-post_07.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου