Πριν από δέκα ημέρες, στις 6.10.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:
Ξαναγύρισα
Πάλι άναψε το φλας
και φώτισε, του δρόμου το σβηστό λυχνάρι...
Πάλι, ξαφνικά,
γάτζωσε ένα δάκρυ του χρόνου,
κάτω απ΄τις βλεφαρίδες...
Είδα πίσω,
όσα θέλω να κρατώ
και να μου κρατούν ζεστές θύμησες....!
'Αλλος κόσμος,
ο δικός μου, ο αγαπημένος μου...
Που ήξερε τη φωνή του αηδονιού,
την ώρα π΄ανατέλλει,
το χαμηλοπέταγμα του γερακιού,
τους καρπούς της κρανιάς....!
Ακόμα, μένω, μαγεμένη να κοιτώ
τα διάφανα κρύσταλλα απ΄τη στέγη
ολόγυρα, πρόκληση παραμυθένια!
Κι έγραφα γράμματα,
γέμιζα σελίδες ολόκληρες,
με φρέσκες σκέψεις,
π΄ανέβλυζαν απ΄τις πηγές ψηλά,
τα βελανίδια των "δέντρων",
την ανάσα της πρωινής δροσιάς!
Στα κλεφτά γέμιζα τον ουρανίσκο
με ζάχαρη πασπαλισμένη στα κουλουράκια,
συνταγή της γιαγιάς, λιχουδιά της μαμάς!
'Εμεινε καρφωμένο το βλέμμα στα
δουλεμένα μ΄αγάπη χέρια του παππού,
όταν μας ταξίδευε ως την Αμερική του...!
'Εμπλεξαν οι ιστορίες, απ΄τα βάθη του χρόνου
με κείνες των βιβλίων, ονειρεμένα!
Απ΄τα φουγάρα στο ταπεινό κρεμμύδι και το
σκόρδο.... Τί μπέρδεμα κι αυτό!
Μετά ανέβαιναν τα πατώματα, κι όλο ανέβαιναν,
ώσπου έφτασαν να ξύνουν τον ουρανό!
Καταρράκτες, εκεί, να δείς χιλιόμετρα πως πέφτουν!
Ξυπνητή ήμουν.... κι άκουγα και αποτύπωνα σα
σφουγγάρι, όσα ταξίδευαν το νου!
Μπλέκονταν η πραγματικότητα με τη φαντασία,
γαϊτανάκι χόρευαν τρελό χορό, μετά!
Μεθυσμένα τσουκάλια, έστεκαν απ΄έξω,
στο πορτοπαράθυρο, φάνταζαν αρκούδα ή ξωτικό!
'Ενας βάτραχος τεράστιος γκρίζος απαίσιος,
διέγραφε εξ αρχής(του) το ενδεχόμενο,
να γίνει πρίγκιπας ποτέ!
Κι αλήθεια, μπορούσα να μασήσω καραμέλες
υπέροχα δροσιστικές μυρωμένες, απ΄τον κήπο
με τα λουλούδια.... φύτρωναν μέντες!
Αλήθεια έβλεπα, μεσ΄το άσπρο του Χειμώνα,
το δέντρο που γέμιζε σκουλαρίκια κίτρινα....
λεπτοκαρυά ή φουντουκιά, ένα και το αυτό!
Ακόμα και το θεώρημα-απορία, μπορώ να
ισχυριστώ πως η κότα κάνει το αυγό και ποτέ
(δεν είδα) το αντίθετο....!
Και ακόμα πιο ευχάριστο, πως
τον Παράδεισο τον φτιάχνουμε μόνοι μας,
και δεν τον αναζητούμε ματαιόδοξα σε
άγνωστους ουρανούς......
Και τον κρατάμε, πάντα μέσα μας,
χρωματισμένο και αρωματισμένο
με το άσβηστο κελάρισμα που τρέχει
το ποτάμι της ζωής, ασταμάτητα!
Καλημέρα!
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2011/10/xanagyrisa.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου