Πριν από τέσσερις εβδομάδες, στις 9.9.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Ανυπακοή και ανυπακοή
Ανυπακοή: μια λέξη με πολλά πρόσωπα. Αυτή τη στιγμή, εδώ στη Θεσσαλονίκη, στο ΑΠΘ, φοιτητές δεν αφήνουν ούτε εργαζόμενους, συμβασιούχους, να μπουν στο πανεπιστήμιο – στο πανεπιστήμιό τους, όπως φαίνεται να το θεωρούν. Και το ίδιο συμβαίνει σε πάρα πολλές άλλες σχολές ανά την Ελλάδα. Τα πανεπιστήμια έχουν περάσει στα χέρια κάποιων φοιτητών που πιστεύουν ότι, κηρύσσοντας την απόλυτη κυριαρχία τους επάνω σε αυτά, εκφράζουν την ανυπακοή τους, τη διαφωνία τους με τις επιταγές της όποιας εξουσίας. Όλα αυτά μου θύμισαν ένα καλοκαίρι του 1999 που είχα βρεθεί στο Παρίσι, για ένα συνέδριο. Έκανα τότε ένα διδακτορικό σε ένα αγγλικό πανεπιστήμιο και με έξοδα του πανεπιστημίου είχα πετάξει για τη γαλλική πρωτεύουσα για το συνέδριο αυτό, παρά τα σκουριασμένα γαλλικά μου. Στις ελεύθερες, εκτός συνεδρίου ώρες μου, τριγυρνούσα στην μαγεύτρα πόλη, χορταίνοντας τα μάτια μου. Η αλήθεια, όταν βρεθείς στο Παρίσι, σε πιάνει μια τέτοια απληστία: γίνεσαι ολόκληρος ένα ζευγάρι μάτια, που αχόρταγα και αδιακρίτως ρουφάνε κάθε τι τριγύρω. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αλητεύοντας, βρέθηκα έξω από μια σχολή, αν δεν κάνω λάθος καλών τεχνών, στο κέντρο της πόλης. Ήταν ένα παλιό διώροφο ή τριώροφο κτίσμα, πεντακάθαρο και φροντισμένο, με έναν κηπάκο εμπρός. Η καγκελόπορτα ήταν διάπλατα ανοιχτή και στ’ αυτιά μου έφτασαν μουσικές. Χωρίς να το πολυσκεφτώ (αν το πολυσκεφτόμουν δεν θα τολμούσα, τι δουλειά είχα άλλωστε) πέρασα την καγκελόπορτα και βρέθηκα στον κηπάκο. Από τα μπαλκόνια κρέμονταν φοιτητές που έραιναν με ροδοπέταλα – πού τα είχαν βρει τόσα πολλά; – τον κήπο και όσους ήταν εκεί, που σήκωναν τα χέρια να τα πιάσουν. Το θέαμα, η ‘βροχή’ από ροδοπέταλα – που ίσως τελικά να ’ταν και πολύχρωμα, λεπτά χαρτάκια, που σκόπευαν να περάσουν για πέταλα λουλουδιών –, με μια εξαιρετική μουσική υπόκρουση που είχαν προβλέψει να τα συνοδεύει, σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Συνεπαρμένος από αυτό το αναπάντεχο χάπενινγκ που τόσο με είχε γοητεύσει, πήρα περισσότερο θάρρος και μπήκα μέσα, ανεβαίνοντας έναν-έναν τους ορόφους. Άλλωστε, πόρτες και παράθυρα ήταν ολάνοιχτα, σαν να σου έγνεφαν να μπεις, να πάρεις μέρος. Μέσα, νέα αγόρια και κορίτσια στόλιζαν με καλόγουστες δημιουργίες – χαρτοκατασκευές πάσης φύσεως και τεχνοτροπίας – τους χώρους, γελώντας και παίζοντας. Προφανώς τα παιδιά αυτά δεν ήταν Έλληνες φοιτητές. Προφανέστερα, αυτή ήταν μια εντελώς άλλου τύπου 'κατάληψη' από τις ελληνικές. Γιατί υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να δείξεις, αν θες, ανυπακοή, να ξεχωρίσεις, να διαφέρεις. Ανάλογα, βέβαια, τον πολιτισμό σου.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/09/blog-post_09.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου