Μόλις χθες, 5.4.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας,
διαβάσαμε αυτό:
Αξιοπρέπεια είναι...;
Λίγες μέρες
πριν, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη μικρή μου, ξεκινώντας απο μια
ταινία που της άρεσε και θάθελε να την ξαναδούμε. Είναι η γνωστή
πιθανόν σε πολλούς " Η θάλασσα
μέσα μου". Με θέμα το αίτημα ενός κατάκειτου ανθρώπου, προς την κυβέρνηση
να του επιτρέψει την ευθανασία! Ο οποίος
συντηρείται με τη βοήθεια των συγγενών του, κυρίως της νύφης του, γυναίκα
δηλαδή του αδερφού του. Κι ενώ το αίτημά του δεν γίνεται δεκτό, η ταινία
γυρίζει στην καθημερινότητά του, σημερινή και περασμένη... Το μυαλό του
λειτουργεί κανονικά, οι σκέψεις του διέπονται απο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο,
η ζωή του δίνει "νόημα", διαφορετικό και δύσκολο πιθανόν, στους γύρω
του! Εκείνος θέλει οπωσδήποτε να πεθάνει! Πιστεύει πως είναι εντελώς άχρηστος
απο δω και πέρα...
Η κόρη με
ρωτάει: -Εσύ τί λες; Δεν έχει το δικαίωμα να τερματίσει τη ζωή του;
- ΟΧΙ
κατηγορηματικά όχι! Χωρίς να χρειαστεί πολύ σκέψη.
- Μα πώς;
Αφού, "υπάρχει" και η αξιοπρέπεια!
Νάτο!
Σκέφτομαι, η σκυτάλη ήρθε σαν δώρο. Το περίμενα λίγο πολύ, ότι εκεί είναι το
ζήτημα και το μεγάλο ερώτημα των ημερών μας, άλλωστε!
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Ποιός
καθορίζει ή με ποιά κριτήρια τον όρο αξιοπρέπεια; 'Ολοι αυτοί που
βλέπουμε (τη ρωτώ) να στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό, έχουν
αξιοπρέπεια; 'Ολοι μας, που χρωστάμε, που δεν μας φτάνουν να ζήσουμε όπως
θέλουμε κι όπως "πρέπει", έχουμε αξιοπρέπεια; 'Οταν οι ανάσες μας
ζυγίζονται κάθε μέρα όλο και πιο βαριές, όταν μόνοι μας ψηλώνουμε τον ανήφορο
της ζωής, όταν η αγωνία επιβίωσης κορυφώνεται σαν ταινία τρόμου, αυτό μοιάζει
με αξιοπρέπεια;
Δεν βρήκα
άμεση απάντηση, πάγωσα για λίγο την σίγουρη, όπως πίστευε, άποψη περί
αυτοχειρίας ή αξία ζωής!
Μέχρι που
μια άλλη αυτοδικία ή αυτοκτονία, έγινε σύμβολο πρόσκαιρο ή αναμενόμενο
(μπορεί), μιας ακραίας τοποθέτησης στην κυβέρνηση του εαυτού!
Και ερωτώ,
με περιέργεια ομολογώ κι έντονο, συνάμα, ενδιαφέρον, να μάθω τα πιστεύω της
παρέας μας: Πώς καθορίζεται η Αξιοπρεπής ζωή; Είναι πράξη τόλμης, ηρωισμού, ή
επιπόλαιας εκτίμησης η αυτοχειρία και το κόψιμο της ελπίδας; Μια σημαντική
σημείωση, στα άπειρα που θα μπορούσα, να προσθέσω, πως Δεν θα είχα τη δύναμη
και το σθένος να "αγκαλιάσω" τα αδύναμα και με ειδικές ανάγκες άτομα,
Αν δεν οδηγούμαι απο το άρωμα της ελπίδας!
Ούτε ο
ήλιος θα είχε φως, ούτε το νερό δροσιά, ούτε το μυαλό γνώση!
Η ΖΩΗ είναι
απέραντα όμορφη απ΄όλες τις πλευρές και με όλες τις συνθήκες!
ΚΑΙ με το
μυαλό μας,ακόμα, Μπορούμε να πολεμούμε, κάθε ώρα και στιγμή, το άδικο ή το
κακό!
Μόνον αυτό
πιστεύω.
Εσείς;
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου