Πέρισυ, ενόψει Πάσχα, και συγκεκριμένα την
Κυριακή των Βαϊων, 17.4.2011, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:
Καλό Πάσχα
Στο συλλογικό υποσυνείδητο ανθρώπων και
κοινωνιών, έχει και η Επανάσταση την αξία της. Η ανάγκη του ανθρώπου για
δικαιοσύνη ειναι μάλλον πανανθρώπινη. Καμμία κοινωνία δεν επιθυμεί συλλογικά
την αδικία και την ανισότητα. Η οποία βεβαίως βρίσκεται παντού, με κάποιες ίσως
εξαιρέσεις τις ιστορικές εκείνες περιόδους που κάποιο όραμα καταφέρνει (ακόμα
και τυχαία) να εμπνεύσει συλλογικά μια ικανή ανθρώπινη μάζα ωστε να γίνει
κίνημα. Η Ιστορία ειναι ενα κύκλος πολέμων και περιόδων απραξίας με κάποια
μικρά διαλείμματα Ανθρωπισμού. Εκατοντάδες πόλεμοι και μετα μια Αναγέννηση.
Εκατοντάδες πόλεμοι και ένας Διαφωτισμός. Εκατοντάδες πόλεμοι και μια Γαλλική
Επανάσταση.
Στην ανθρώπινη ιστορική εμπειρία
καταγράφονται και άλλες ανάγκες. Στην απαρχή της Ιστορίας, υπάρχει η λατρεία
της Γονιμότητας, του αγροτικού κύκλου της γής που παράγει καρπούς και φαγητό.
Και στη συνέχεια, κάποιες μεταφυσικές ανάγκες του ανθρώπου να δοξάσει την
ανθρώπινη ζωή ωστε να την διατηρήσει φιλοσοφικά αθάνατη. Γιατί η πραγματική ζωή
τελειώνει. Μόνον φιλοσοφικά και συμβολικά μπορείς να την επεκτείνεις. Οι τρείς
αυτές φιλοσοφικές ανάγκες του ανθρώπου, η λατρεία προς τη Γονιμότητα, ο Φόβος
του Θανάτου που πρέπει να νικηθεί και η ανάγκη της Δικαιοσύνης, δημιούργησαν
τους ανθρώπινους Θεούς. Φανταστικούς μέν, συμβολικούς δέ. Ισως μάλιστα και
αναγκαίους.
Δεν έχω μεταφυσικές ανησυχίες, ούτε θρησκευτικές
ανάγκες, μπορώ να ζήσω χωρίς θεούς και εκκλησίες. Σε μια στιγμή μοναξιάς,
έγραψα κάποτε και εναν μονόλογο
για τη Θρησκεία. Αλλά τούτος εδώ, ήταν ο μεγαλύτερος επαναστάτης, ιστορικά ο
συμβολικότερος. Δεν ξέρω αν έζησε ποτέ του και τι ήταν, τον φαντάζομαι σαν εναν
αιρετικό χίππυ που τριγυρνούσε πόλεις και χωριά αναπτύσσοντας κάποιες
πρωτόγνωρες θεωρίες ανθρωπισμού. Μάλλον ευχάριστος στον κόσμο, θεατρικός
ταλαντούχος και σταρ του δρόμου (ίσως και λίγο τσαρλατάνος), δυσάρεστος στο
επίσημο μικροσύστημα εξουσίας. Ισως να δούλεψε λίγο περιστασιακά για να ζήσει,
ίσως να τον συντηρούσαν άλλοι. Δεν παντρεύτηκε ποτέ του και δεν απέκτησε
περιουσία. Μάλλον τα έβαλε και με τους άρχοντες της περιοχής του. Στο τέλος
βρήκε τον θάνατο στον σταυρό, μια συνηθισμένη ρωμαική τιμωρία της εποχής του.
Για μένα, αν υπήρξε ποτέ του, ήταν μόνον
Ανθρωπος που είχε δημιουργήσει γύρω του ενα τελετουργικό μυστήριο. Δεν
αναστήθηκε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Βάλτε όσο συμβολισμό θέλετε. Την εποχή
της αποδόμησης που ζούμε, επιτρέπεται και αυτό. Εγώ προσωπικά τον γουστάρω.
Καλό σας Πάσχα.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου