Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις
14.11.2012, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Πυρετός
Ψήνομαι στον πυρετό. Αυτό βοηθάει πολύ γιατί κάνει τις σκέψεις μου να
τρέχουν σε αργή κίνηση. Σχεδόν μία-μία. Αντε δύο, τρεις το πολύ. Οχι εκείνο το
storming που μου συμβαίνει στις απύρετες καταστάσεις. Ακόμη και το μετρό
αισθάνομαι ότι πάει αργά, πολύ αργά από σταθμό σε σταθμό. Οτι περνούν ώρες
ολόκληρες να πάει Σύνταγμα-Ευαγγελισμό. Προσέχω έτσι τους ανθρώπους καλύτερα
χωρίς να χρειάζεται να εστιάζω το βλέμμα μου επάνω τους. Διακρίνω τα περιγράμματά
τους, το φωτεινό τους "αυγό". Στους περισσότερους είναι ραγισμένο και
θαμπό. Θαμπώσαμε. Θάμπωσε η ματιά μας, θάμπωσε η ύπαρξή μας. Ετσι ήταν η μάνα
μου όταν την έπαιρναν με το φορείο στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου. Θαμπή.
Και δεν την ξανάδα ποτέ. Ξέχασα την θαμπάδα της για δεκαετίες ολόκληρες. Τη
θυμήθηκα ξανά φέτος, μετά το καλοκαίρι. Στα πρόσωπα όλων μας.
Μετά το καλοκαίρι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Η πραγματική κρίση. Οχι
αυτή των λογιστών της εξουσίας. Η δική μας. Συνολική και ατομική. Γι αυτό και
δεν αντιδράμε πια ούτε στα "φάρμακα" ούτε στις επιθετικές αγωγές. Σαν
πληγωμένα σκυλιά που αιμορραγούν με διαλυμένα τα σωθικά τους στην άκρη του
δρόμου.
Δεκάρα δεν δίνω για μένα. Δεκάρα τσακιστή για όσους έχουν περάσει τα
σαράντα και τα πενήντα. Πρόλαβαν και είδαν λίγο λάμψη στη ζωή τους. Ντύθηκαν
λίγο φως.
Με τσακίζει το κενό βλέμμα των εφήβων.
Με τσακίζουν τα πρόσωπα των μικρών παιδιών χωρίς χαμόγελο.
Με διαλύουν τα μωρά χωρίς μέλλον.
Ζούμε γενοκτονία.
Μαζικές εκτελέσεις ψυχών.
Δεν μας κλέβουν τα λεφτά μας. Αυτό είναι το λιγότερο.
Μας κλέβουν τις ανάσες μας, το πιο μικρό, το πιο ταπεινό μας όνειρο.
Δεν έχω πλέον κουράγιο.
Δεν παλεύεται αυτός ο θάνατος.
Κάτι όμως μου λέει μέσα μου ότι δεν θα πεθάνουμε τελικά έτσι απλά.
Θα γίνουμε φωτιά.
Ολοκαύτωμα.
Επειδή ακριβώς δεν αντέχουμε άλλο…
Κι έτσι θα υπάρξουμε και πάλι βυθίζοντας αυτούς στην ανυπαρξία.
ΓΙΝΕ ΟΡΓΗ!
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου